მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„უმჯობესია მონაზონი დედის საშოში მოკვდეს, ვიდრე საკუთარ წოდებაზე არ ზრუნავდეს“

[marine]

„ერთხელ წმ. სილუანთან კავკასიიდან მამა სტრატონიკე მივიდა, რომელმაც სულიერი სრულყოფილების დიდ საზომს მიაღწია. მას სურდა, რომ ათონის მთაზე ვინმესგან სულიერი დარიგება მიეღო და როდესაც წმ. სილუანს შეხვდა და მასთან საუბარი დაიწყო, მიხვდა, რომ ის უდიდესი სულიერი გამოცდილების მქონე იყო.
წმ. სილუანმა მამა სტრატონიკეს ჰკითხა: „როგორ საუბრობენ სრულყოფილები?“ მამა სტრატონიკემ როდესაც ეს კითხვა მოისმინა, გაოცდა მისი სიღრმის და ვერაფერი უპასუხა. მაშინ წმ. სილუანმა თქვა: „სრულყოფილები საკუთარი გონებით არ იძლევიან რჩევებს“.

/მღვდელმონაზონი ნიკოლოზ სახაროვი/

[marine]

„თქვა ბერდიდმა:

მორჩილი მორჩილების ჯვრის ტვირთვით განდიდდება. როგორც განდიდდა უფალი, იქმნა იგი მორჩილ ვიდრე სიკვდიდმდე და სიკუდილითა მით ჯუარისაითა“.

[marine]

„ჩვენ მუდამ ამ ორ სიტყვას გვიმეორებდა [მამა იოსებ ისიქასტი]: ,,მოთმინება და იესუს ლოცვა!’’. ღმრთის განგებულებით, ის ახლაც გვეხმარება. ჩვენ, მისი მორჩილები, ერთმანეთში არასდროს ვკამათობდით და ვკინკლაობდით. ზოგიერთი მამა იოსებს ცილს სწამებდა, ცრუ ბრალდებებს უყენებდა და ასე ცდილობდა ჩვენთვის პრობლემების შექმნას, მაგრამ ჩვენი მოძღვარი გვასწავლიდა, რომ ყურადღება არ მიგვექცია და გვეუბნებოდა: ,, რაც უნდათ ის ილაპარაკონ, ჩვენ არაფერს ვუპასუხებთ’’.

/არქიმანდრიტი ეფრემ არიზონელი/

[marine]

„მღვდელმონაზონი პირფირე კავსოკალიველი ამბობდა: ბერდიდის და მისი თვალების მარტო ერთი შეხედვა საკმარისი იყო ჩემთვის, გამეგო, რა სურდა და რა ესიამოვნებოდა.

ერთი მეუდაბნოე მეუბნებოდა:

-სახლის სახურავი ეს შენი ბერდიდია. მეკითხებიან, რამდენი წელია, რაც მთაწმინდაზე ცხოვრობო. არ ვპასუხობ. ჯორებიც ხომ ორმოცი წელი ცხოვრობენ ათონზე, მაგრამ ჯორებად რჩებიან. რა სიკეთე გამოდნება ამ წლებიდან, თუ არ მოღვაწეობ?
როცა კარგი მორჩილი მიდიოდა რაიმე დავალების აღსასრულებლად და შემხვედრი ეკითხებოდა, - საით მიდიხარო, ის მიუგებდა: „მორჩილებაზე“, ანდა: - საიდან მოდიხარო, - მორჩილებიდანო“.

[marine]

„მოსაგრეს ყველაფერი განსხვავებული უნდა ჰქონდეს“

[marine]

„მონაზონს ერთი საზრუნავი და უკიდურესი სურვილი აქვს - სათნოეყოს ღმერთს და ღვთის საქმეები აღასრულოს. როდესაც იოანე კიბისაღმწერელს ჰკითხეს, თუ ვინ არის ჭეშმარიტი და კეთილგონიერი ბერი, მან უპასუხა: „ის, ვინც ყოვედღიურად, ცხოვრების ბოლომდე, განუწყვეტლივ ცეცხლს ცეცხლზე ამატებს, სურვილს - სურვილზე, მეცადინეობას - მეცადინეობაზე“.

[marine]

„მონაზონი ის არის, ვინც ყველაფერს მოაკლებს საკუთარ თავს“.

[marine]

„მამა სოფრონმა [სახაროვი] მორჩილების ტრადიცია თავის მოძღვართან - წმ. სილუან ათონელისგან მიიღო. რა თქმა უნდა, მორჩილებაც ეკლესიის ერთ-ერთი უდიდესი საიდუმლოებაა, რადან ამ დროს, ადამიანი საკუთარი მოძღვრის მორჩილების მიერ, ღმრთის მარადიული ნების აღმსრულებელი ხდება. წმ. სილუანის ნაწერებში ნახავთ, თუ როგორ მიმართავს ის მორჩილებსა და მოძღვრებს. მორჩილებს ასწავლის, რომ თავიანთ სულიერ მამას ყველაფერში დაემორჩილონ. მოძღვრებს კი ეუბნება, რომ პირველ რიგში ღმრთის ნება უნდა გამოიძიონ, რადგან თუკი ადამიანს არ აქვს ღმრთის ნების შემეცნების სულიერი ნიჭი და საკუთარი გონებით გასცემს სულიერ რჩევებს, მაშინ ვერ გაექცევა შეცდომებს. წმ. სერაფიმე საროვლი ამბობს: „როდესაც საკუთარი გონებით ვსაუბრობდი, შეცდომებს ვუშვებდი“.

/მღვდელმონაზონი ნიკოლოზ სახაროვი (მამა სოფრონის ძმისწული)/

[marine]

„ჭეშმარიტი ბერისათვის მიწაზე არავინ და არაფერი აღარ არსებობს. მისი სიხარული და ნეტარება განუწყვეტელი ლოცვაა. მას ყველა ადამიანი უყვარს, მაგრამ სწყინდება მათთან, რადგან ისინი ღმერთს აშორებენ“

[marine]

“აბბა - სირიულ-ქალდეური სიტყვა, აღნიშნავს „მამას“. ახალ აღთქმაში გვხვდება სამჯერ, კერძოდ: ერთხელ თავად უფალმა გამოიყენა (მრკ. 14.36) და ორჯერ - წმინდა პავლე მოციქულმა თავის ეპისტოლეებში (რომ 8.15; გალ. 4.). მონებსა და მოახლეებს არ ჰქონდათ უფლება, ოჯახის უფროსისათვის მიემართათ „აბბა“ და ეს გარემოება განსაკუთრებულ ძალას ანიჭებს რომაელთა მიმართ ეპისტოლეს მე-8 თავის სიტყვებს (რომ. 8.15). ამ სიტყვის სრული მნიშვნელობის გადმოცემა სხვა ენაზე შეუძლებელია. იგი გამოხატავს უმაღლესი ხარისხის გულწრფელ სიყვარულს, ნდობას, მორჩილებას, ასევე მეგობრულ ურთიერთობას. სიტყვა „აბ“ შეესაბამება პატარა ბავშვების მიერ ტიკტიკით ნათქვამ სიტყვას „მა“.

[marine]

„მონაზონი ის არის, ვისაც ისე აქვს მოწყობილი შინაგანი სამყარო, რომ მხოლოდ ღმერთი და თვითონ არიან!“

[marine]

„სერბული მონასტრის, ქილანდარის, მღვდელი, მამა ნიკანორი, გვიყვებოდა, - მამა მირონი 56 წელი არ გასცილებია მონასტრის კარსო.
როცა მონაზონი გახდა, მისმა მოძღვარმა ხის ჯვარი მისცა და უთხრა, - ამიერიდან ეს ჯვარი იქნება შენი სიმდიდრე. ამ ჯვართან ერთად დაიმარხები, არ დაკარგოო.
ოცი წლის შემდეგ მამა მირონი მძიმე ავადმყოფობამ ლოგინად ჩააგდო. სანიტარ ძმას, რომელსაც მისთვის მასაჟი უნდა გაეკეთებინა, უკვირდა, - რატომ უარობს ასე ჯიუტად ავადმყოფი ბერი მკერდის გაშიშვლებასო. დიდი შეგონების შემდეგ მირონი დათანხმდა, სამოსი გადაიწია და სანიტარი განცვიფრდა, ბერად აღკვეცისას მიცემული ჯვარი მირონს კანში ჰქონდა ჩაკერებული. დროთა განმავლობაში ის ჩაეზარდა სხეულს. მაშინვე გაიქცა მოძღვართან და მოუყვა ყველაფერი. მოძღვარმა უთხრა:
-აბა, ვნახოთ, ხიბლში ხომ არ არის ჩავარდნილი. სკალპელი წაიღე და დაუწყე სხეულზე შემოტარება, თითქოს ჯვრის ამოღება გინდოდეს.
ძმამ მოძღვრის ბრძანება გადასცა მამა მირონს, ჯვარი უნდა ამოვიღოო, მანაც მაშინვე მორჩილად მიუშვირა სხეული დანას. ძმა დარწმუნდა, რომ სათნო მირონს მორჩილების სულით და ქრისტესადმი ჭეშმარიტი სიყვარულით მისცა თავი ამგვარ საწამებელს“.

[marine]

„16 წლის აღვიკვეცე.
76 აქ შემისრულდა.
რა ლამაზი იყავი, ბიჭო.

10 სიტყვაში ჩატეული, სიყვარულის საოცარი, არმოყოლილი ამბავი. ამოკაწრული დედათა მონასტრის კედელზე...“

[marine]

„ბერმა იოსებმა [ისიქასტი] ,,სულიერი უნივერსიტეტი’’ დაარსა. ძალიან მიხარია, რომ თქვენ ამ სულიერ სკოლაში სწავლობთ. მტკიცედ გეპყრათ ეს ტრადიცია! იცოდეთ, რომ ყველაფერი ამქვეყნიური მეორეხარისხოვანია. მთავარია ჩვენი უფლის იესუ ქრისტეს სახელის მოხმობა! მთელი ჩემი ცხოვრება წვალება და სნეულება იყო: ბავშვობაში სიღარიბე, ომი, შიმშილი, ოკუპაცია, მწუხარებები და ბრძოლები მონაზვნობაში. ძალიან მძიმე სულიერი ბრძოლა. მხოლოდ იესუ ქრისტესა და ყოვლადწმიდა ღმრთისმშობლისადმი ლოცვით გადავრჩი. ის, ვინც არ მოუხმობს მოუკლებლად ქრისტეს სახელს, ის ქრისტიანი არ არის.“

/არქიმანდრიტი ეფრემ არიზონელი/

[marine]

„ვისაც სურს, ჭეშმარიტი მონაზონი იყოს, უკიდურესად არამომხვეჭელი უნდა იყოს, მუდამ უნდა ეძიებდეს, აუცილებელის გარეშეც კი როგორ გავიდეს იოლად“.

[marine]

„ერთი გამოცდილებით გაბრძნობილი სულის მოსაგრე ახალგაზრდა მონაზნებს ურჩევდა:
-მორჩილების წყალობით მორჩილი თავიდან ცრემლთა დენით გულის სიწმინდეს შეიძენს, შემდეგ ადის სიხარულის და მხიარულების ცრემლთა ღვრის საზომამდე. მაშინ მის სულს უკიდურესი მყუდროება სწყურია. სულიერი დამრიგებელი შეიტყობს სულით, რომ მისმა მორჩილმა თავი ანება შეკითხვებს: „რისთვის“, „ასე რატომ და არა სხვანაირად“ და სხვა მაგვარს. ხედავს მას, ვითარცა ირემს მწყურვალეს, და ევედრება ყოვლად სახიერ ღმერთს, გაუნათოს მას გონება - ძალა სულისა - და რაც სასარგებლოა მისი გონებისთვის, ის უბოძოს“.

[marine]

„სახელგანთქმული მოძღვარი მამა გრიგოლი ტიროდა, როცა იხსენებდა თავის პირველ მორჩილს, ვინმე ბერს.
-მე ვტირი ჩემი მორჩილისთვის, რომელსაც არასოდეს არაფრით შევუწუხებივარ, - ამბობდა იგი“.

[marine]

„მორჩილება, თავმდაბლობა, მღვიძარება და გამუდმებული ლოცვა ყოველი მონაზვნის აუცილებელ ვალდებულებას შეადგენს. „უყურადღებო საუბრები ერის ადამიანებთან საერო საკითხებზე აბინძურებენ სულსა და გონებას. გონება აქეთ-იქით მოხეტიალე ხდება“, - ამბობდა გერონდესა [მაკრინე]. „ეშმაკი ჯობნის სამყაროს ცოდვით, ამიტომ უნდა დავეხმაროთ სამყაროს სულიერების მეშვეობით, ჩვენ, მონაზვნებმა, არ უნდა ვიცხოვროთ გულგრილად. ჩვენი გონება უნდა იყოს უფალთან და არა საყოფაცხოვრებო ქაოსში. უნდა ვაკეთოთ ის, რასაც ღმერთი ითხოვს ჩვენგან, როგორც მორჩილებისგან. ყოველდღე უნდა ვიყოთ ღვაწლში. ჩვენი ლოცვა უნდა იყოს ცრმელებით. უნდა გვებრალებოდეს მთელი სამყარო და მთელი დღე განუწყვეტლივ ვამბობდეთ: „უფალო, შეიწყალე და დაიცავი შენი სამყარო“.

[marine]

„დანიელ წინასწარმეტყველმა საკუთარ თავზე თქვა: „გემრიელი პური არ მიჭამია“. მონაზვნური ცხოვრება ხორციელ სურვილებზე განუწყვეტელ უარის თქმას მოითხოვს, რამეთუ მათთან ერთად მონაზვნური ცხოვრება შეუძლებელია“.

/ამბა სისო/