მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„წმინდა ანატოლი ოპტელის სულიერ შვილს სიძვის ეშმაკი დაესხა თავს, როგორც ერთ დროს წმინდა იუსტინას. აი, როგორ მოხდა ეს ამბავი. ღვთისმოშიშ გოგონას ერთი კაცი აეკიდა. ის ბევრს ცდილობდა მის შეცდენას, მაგრამ არაფერი გამოუვიდა და საშველად მკითხავს მიადგა. მკითხავმა გოგონას ჯადოს კეთება დაუწყო. ეს ამბავი მსახურმა შეიტყო და შეატყობინა თავის ქალბატონს. მანაც იგრძნო ვნებების მოძალება, მისი დამხმარე კი იმ მომენტში ღვთის გარდა არავინ იყო, რადგან სულიერი ცხოვრებით მცხოვრებ კაცთაგან არავის იცნობდა. ერთ საღამოს ზემოხსენებული მსახური სიზმარში ხედავს, რომ მისი ქალბატონის ოთახში შედის ვინმე უცნობი ბერი და იქიდან ქალბატონი სამონაზვნედ შემოსილი გამოჰყავს.

ამ სიზმრიდან მალევე ამ გოგონას ახლობელმა მამა ანტონის გაცნობა მოინდომა. იმავე დღეს, საღამოთი ღირსმა მამამ ეს მისთვის უცხო ოჯახი მოინახულა. შესვლისთანავე მას თავს ეშმაკები დაესხნენ და მუქარით სახლში შესვლა აუკრძალეს. წმინდა ანტონმა ღვთის სახელს მოუხმო და ეშმაკებიც გაიფანტნენ. წმინდანი გაფითრებული შევიდა სახლში. მოსამსახურემ მასში სიზმრად ნანახი ბერი შეიცნო, ხოლო გოგონა მთლიანად მიენდო მას და იქვე წერილით შეატყობინა თავისი გასაჭირი. მამა ანტონი მიხვდა, რომ ამ გოგონასთვის ხსნა მხოლოდ მონასტერში იყო. ნათესავებს კი ამის გაგონება არ უნდოდათ.

ერთხელაც მთელი ოჯახი ღირსმა მამამ მონაზვნად აღკვეცაზე მიიწვია. ამ წესმა დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა გოგონას ახლობლებზე, განსაკუთრებით დედაზე და ეკლესიიდან გამოსვლისთანავე სურვილი გამოთქვა, ქალიშვილი მონასტერში დარჩენილიყო. გოგონა მონასტერში დარჩა, ჯადოქარი კი ირწმუნებოდა, მაგას მონასტრიდან გამოვიყვანო. მართლაც, გოგონამ ისეთი ძალით იგრძნო ვნებების შემოტევა, რომ დღედაღამ მოსვენება არ ჰქონდა. ღირსი მამა ლოცვით ცდილობდა გოგონას დახმარებას. ამ საშინელი განსაცდელის ჟამს გოგონას წმინდა ფილარეტ მოსკოველიც მიეშველა. ძილში გამოეცხადა გოგონას და უთხრა, მასთან ერთად გაემეორებინა მე-60 ფსალმუნი. მერე კი მისი დასწავლა უბრძანა. მას ეს ფსალმუნი ყოველდღე უნდა ეთქვა. გამოეღვიძა ქალიშვილს და იგრძნო, რომ ეს საშინელი ვნება განეშორა.“

[marine]

„ძმამ ჰკითხა ანტონი დიდს: „როგორ მოვიქცე, რომ ღმერთს სათნოვეყო?“ - ბერმა მიუგო: „სადაც უნდა წახვიდე, ღმერთი გყავდეს წინაშე თვალთა შენთა, რასაც უნდა აკეთებდე, წმინდა წერილს ეთანხმებოდეს და სადაც დაეყუდები, მალე ნუ მიატოვებ. ეს სამი რჩევა შეასრულე და ცხონდები“.

[marine]

„უდაბნოში გასვლა არ არის სულის ცხონების წინაპირობა. მართალია, უდაბნოში გასვლა საუკეთესო საშუალებაა სულის საცხოვნებლად და სიმდაბლის მოსაპოვებლად, მაგრამ უდაბნოში მყოფმა ადამიანმა შესაძლოა ისე წარმართოს ფიქრები, ამპარტავნებაში ჩავარდეს და სამუდამოდაც კი დაიღუპოს სული.

რადგან უდაბნო ყველაზე მეტად აღძრავს ადამიანებში ცრემლსა და გლოვას, ეშმაკიც ყველაზე მეტად დაყუდებით მოღვაწე ბერებს ებრძვის და მათ დასაღუპად უამრავი ხრიკიც აქვს. თუ უდაბნოში მოღვაწე ადამიანში პატივმოყვარეობა და ამპარტავნობა დაიბუდებს, არათუ შეეწევა ეს ღვაწლი, არამედ დაღუპავს“

[marine]

„წმინდა ბასილის სკიტის მეუდაბნოე დამასკინოსი გვიყვებოდა: - ერთხელ მძიმედ გავხდი ავად, ლამის სიკვდილის პირას მივედი. ცოტა ხნის მერე, როცა გამოვჯობინდი, შევხვდი მამა სოფრონს, სათნო მონაზონს იანოკოპულოს საძმოდან, რომელიც დიდი ლავრის სიახლოვეს ცხოვრობდა, იგი ერთხანობა ლავრის მევენახე იყო.

- რა დაგემართა ამა და ამ საღამოს? - მკითხა მან, - დახმარებას მთხოვდი და შენთვის ლოცვაზე დადგომა მომიწია. მაშინ გავიფიქრე: ნეტავ, რა შეემთხვა-მეთქი?!

ამან განმაცვიფრა, რადგან სრულიად არ ველოდი, ყოფილი მუშისგან ამგვარ სათნოებას და ამგვარ მადლს (ნიჭს).

ეს გვითხრა ბერდიდმა დამასკინოსმა, რათა ეჩვენებინა, რომ ჯერ კიდევ არიან მამები, რომლებიც ფლობენ სულიერ სიფხიზლეს (მღვიძარებას) და აქვთ სხვადასხვაგვარი ნიჭები, მაგრამ არც ისე ადვილია მათი დანახვა (შემჩნევა). ხშირად მათ თვითონვე არ იციან, რომ რაიმე ნიჭს ფლობენ.

ასეთი თავმდაბლობა იცავთ მათ დაცემისა და წარწყმედისაგან“.

[marine]

„26.ერთხელ გარკვეული საჭიროებისთვის სენაკიდან გამოვედი და გავიგონე, დაყუდებულები მოძალებული გულისწყრომისა და სიბრაზისაგან თავიანთ სენაკებში გალიაში გამომწყვდეული კაკბებივით რომ იკორტნებოდნენ, ბორგავდნენ და გამძვინვარებულნი სახეში ხელს ირტყამდნენ, თითქოს მათ წინაშე მათი განმანაწყენებელი ადამიანი მდგარიყო. მე მათ ღვთის შიშით ვურჩიე, მარტო საერთოდ არ დაყუდებულიყვნენ, რათა ადამიანის სახე არ დაეკარგათ და ეშმაკებად არ ქცეულიყვნენ."

წმინდა მამას [ღირსი იოანე სინელი] მოჰყავს მრისხანებაში მყოფი დაყუდებული ბერების მაგალითი. რატომ ურჩევს მათ განშორებოდნენ დაყუდებულ მოღვაწეობას? მრისხანების დასაძლევად აუცილებელია თავმდაბლობის მოპოვება, რასაც იქ ვერ მოიპოვებდნენ. ამიტომაც აძლევს წმინდა მამა ამ ბერებს ასეთ დარიგებას“

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

„გიყვარდეს ამბა ისააკის მიბაძვა, რომელიც საკუთარ თავზე ამბობდა: „არასოდეს შემიტანია სენაკში ჩემი ზრახვა ძმის უსიყვარულობის შესახებ, რაც შეურაცხმყოფდა; სწორედ ასე ვცდილობდი, რომ ძმასაც არ შეეტანა სენაკში უსიამოვნო გრძნობა ჩემს მიმართ“

[marine]

“მამა პიმენს ეგვიპტეში ერთი ბერის გვერდით მოუხდა ცხოვრება, რომელსაც ცოლი ჰყავდა. მამა პიმენმა იცოდა ეს, მაგრამ არასოდეს განუკითხავს. ერთ ღამეს დედაკაცმა იმშობიარა. ეს მამა პიმენმა შეიტყო. მორჩილს იმ შესცოდე ძმასთან დოქით ღვინო გაატანა - ახლა მას ღვინო სჭირდებაო. ბერებმა ვერ გაიგეს მისი საქციელი. მორჩილმა ბრძანებისამებრ ღვინო მიუტანა ბერს, რომელიც მიხვდა თავის ცოდვას, სინანულში ჩავარდა. რამდენიმე დღის შემდეგ ცოლს უხვად მისცა ქონება და გაუშვა. თვითონ კი მამა პიმენის გვერდით აიშენა კელია და ღირსი მამის დარიგებებს ისმენდა”.

[marine]

„თითეული მეუდაბნოე - ჩვენი სულიერი რწმენის კვდომის წინაშე აღმართული მდუმარე საწინააღმდეგო ქმედებაა, რის გამოც მთელი მთელი კაცობრიობისთვის უდიდესია მისი მნიშვნელობა. ამიტომ აქ არის როგორც სინანულის, ისე მართლმადიდებლობაში ცხოვრების შესაძლებლობა; ამიტომ მისგან, როგორც ეკლესიას, ისე ერში მყოფ ხალხს ბევრის მიღება შეუძლია. ყოველი მეუდაბნოე იონაა (კარგი თვალსაზრისით), რომელიც თარშიშისკენ (უდაბნოში) მიემართება, მაგრამ „ზღვის მხეცს“ (ღვთის მადლს) ის ნინევეში, დიდ ქალაქში (ამქვეყნიურობაში) მიჰყავს, რათა სინანული და ღვისკენ მოქცევა იქადაგოს“.

/არქიმანდრიტი იეროთეოსი (ვლახოსი)/

[marine]

„შეიძლება ძილშიც იმეოროს მოღვაწემ ფსალმუნის სიტყვები, მაგრამ ხშირად ეს ეშმაკისგან იყოს, რომელიც ამ გზით ცდილობს, თავი მოაწონოს მას და პატივმოყვარეობის ვნებით შეიპყროს.

შესაძლოა ძილში ფსალმუნება ადამიანის განუწყვეტელი ლოცვის შედეგიც იყოს: ადამიანი იმდენად ხშირად ლოცულობს, გონება ძილშიც განაგრძობს ლოცვას. რა თქმა უნდა, ღვთისთვის ამგვარი მდგომარეობა სათნოა, მაგრამ შესაძლოა ბოროტმა ესეც თავის სასარგებლოდ გამოიყენოს, - შთააგონოს, რომ უმაღლეს სულიერ მდგომარეობას მიაღწია და ამპარტავნობით შეიპყროს. ამიტომ მონაზონი, როგორც კი ამგვარი აზრი გაუჩნდება, მაშინვე უნდა შეებრძოლოს მას, ვიდრე მოძლიერდება და ვნებად იქცევა“.

[marine]

„ერთხელ მაკარი დიდმა ტაბენესელი მოსაგრეების საკვირველი ცხოვრებისა და ღვაწლის შესახებ შეიტყო. მან ბერული სამოსი განიძარცვა, სოფლელი ერისკაცის ტანსაცმლით შეიმოსა და თებაიდის უდაბნოსკენ მიმავალ გზას დაადგა. ტაბენესის მონასტერში მისულმა არქიმანდრიტი მოიკითხა. იმ დროს ამ მონასტრის წინამძღვარი ღირსი პახომი იყო - სახელოვანი მოღვაწე და წინასწარმეტყველების ნიჭით დაჯილდოებული მამა, რომლისთვისაც ჯერ არ განეცხადებინა უფალს, რომ მის სავანეში თვით მაკარი ალექსანდრიელი მიბრძანდა. ნეტარი მაკარი წინამძღვარს შეხვდა და შეეხვეწა: „გევედრები, ჩემო ბატონო, მიმიღე შენს სავანეში, რათა მეც გავხდე ბერი და უფალს ვემსახურო“.

პახომი დიდმა მიუგო: „ასეთი მოხუცი როგორ შეძლებ მოსაგრე ცხოვრებას? ამ მონასტერში ძმები ქანცისგამწყვეტ შრომას იმიტომ უძლებენ, რომ სიყრმიდანვე მოღვაწეობენ აქ და ამგვარ ყოფას მიჩვეულნი არიან, შენი ხნის კაცი კი ვეღარ შეძლებს მოსაგრეობის უმძიმეს განსაცდელთა გადატანას; ჯერ წუწუნსა და ბუზღუნს დაიწყებ, ბოლოს კი სავანიდან წახვალ და ჩვენზე ცუდის მეტს არაფერს იტყვი“.

მაკარი მონასტერში მეორე დღესაც მივიდა, მაგრამ იგივე პასუხი მოისმინა. შვიდი დღის განმავლობაში შვიდგზის შეხვდა წმინდა მამა წინამძღვარს და შვიდგზისვე უარით გამოისტუმრეს. მაგრამ ღვთივსულიერი მამის განზრახვა მტკიცე იყო; კიდევ ერთხელ ეახლა პახომი დიდს და უთხრა: „ამბა, გთხოვ, მიმიღო. უკეთუ იმგვარ მარხვას, როგორსაც ძმები ინახავენ, ვერ გავუძლებ და არ გავაკეთებ იმას, რასაც ისინი იქმან, უბრძანე, სავანიდან გამაძევონ“. პახომი დიდი აღარ შეეწინააღმდეგა და სავანის ძმობა, რომელიც ათას ოთხას ბერსა და მორჩილს აერთიანებდა, მოხუცის მონასტერში მიღებაზე დაითანხმა.

ასე მიიღეს სავანეში მაკარი დიდი.

გამოხდა ხანი, დადგა დიდმარხვა. მაკარი ხედავდა, რომ ყველა ბერი მარხვისათვის ემზადებოდა და ქველ საქმეებს აღასრულებდა - ზოგი თუ მწუხრის დადგომამდე საკვებს არ იღებდა, ზოგი ხუთი დღე არაფერს იხმევდა, ზოგიერთი კი მთელი ღამე ლოცვად იდგა, ხოლო დღისით ხელსაქმობდა. არც მაკარის გაუსინჯავს პურის გემო აღდგომის ბრწყინვალე დღესასწაულამდე, წყალი არ დაულევია, მუხლი არ ჩაუხრია - არც დამჯდარა და არც დაწოლილა - და კომბოსტოს რამდენიმე ფურცლის მეტი არაფერი უხმევია, ისიც - კვირადღეობით და მხოლოდ იმისთვის, რომ სხვებს დაენახათ, რომ იგი რაღაცას ჭამდა, თვითონ კი თვითკმაყოფილების ცოდვაში არ ჩავარდნილიყო და თავზე დიდი წარმოდგენა არ შექმნოდა. ბაგეს არ ხსნიდა და არავის ესიტყვებოდა, იდგა მდუმარედ და შრომობდა, ხოლო თუ რაიმე საჭიროებისთვის სენაკიდან გამოვიდოდა, ცდილობდა, სასწრაფოდ ხელსაქმეს დაბრუნებოდა - პალმის ტოტები მოემაგრებინა და გამუდმებით მათ წნავდა, თან გულისმიერად ლოცულობდა. სულ ეს იყო მთელი მისი საქმიანობა. ამის შემხედვარე ძმებმა წინამძღვარზე დრტვინვა იწყეს: ეს უხორცო ადამიანი უთუოდ ჩვენს დასასჯელად მოიყვანე; ან მაგან დატოვოს სავანე, ან არადა ჩვენ წავალთ მონასტრიდანო. მაგვარი საყვედური რომ მოისმინა, წინამძღვარმა მაკარის შესახებ ძმებს შორის გამოკითხვა დაიწყო და როდესაც შეიტყო, როგორი ღვაწლი ეტვირთა ახალმისულ ძმას, უფალს შეევედრა, უცნობი მოხუცის ვინაობა გაემხილა მისთვის. შეუსრულა ღმერთმა თხოვნა და ღირს მამას განუცხადა, რომ უცნობი მოსაგრე მაკარი მონაზონი იყო. მაშინ პახომი დიდმა ნეტარს ხელი ჩაჰკიდა, სენაკიდან გამოიყვანა, საკურთხეველთან მიიყვანა, ამბორუყო და სთხოვა: „დაგვლოცე, ღირსო მოღვაწევ, წმინდაო მაკარ! რატომ მალავდი შენს ვინაობას, რადგან შენს საქმეთა შესახებ ბევრი მსმენოდა. მადლობელი ვარ, ამბა, რომ მორჩილება შთაუნერგე ჩემს შვილებს, ამიერიდან აღარასოდეს აღიმაღლებენ თავს თავიანთი სიქველეებით. ახლა კი გევედრები, დაბრუნდი უკან, იქ, საიდანაც მობრძანდი და ილოცე ჩვენთვის. შენ უკვე ძალიან ბევრი რამ გვასწავლე“.

[marine]

„მონასტერში მყოფი ადამიანისათვის მდუმარება სულიერი წინსვლის პირველ საფეხურად უნდა იქცეს. მდუმარების ღვაწლს ყველაზე ადვილად მონასტერში შეიძლება შეუდგეს ადამიანი“.

[marine]

„მოთოკე მუცელი, ენა, თვალები, ხელები, ყველაზე მეტად კი აღიჭურვე ურყევი რწმენითა და თავის უარყოფით, ბრმა და განუსჯელი მორჩილებით არა მარტო ბერის, არამედ ყველა ძმისა და მამის მიმართ.

ჰოი, მორჩილებავ, მორჩილებავ! შენ ღმერთი კაცი გახადე და კაცს განაღმრთობ.

ვიხილე მრავალი ადამიანი, ბოროტმოქმედები, რომლებიც, როცა მონაზვნურ სარბიელს შეუდგნენ, საკუთარი ნების მოკვეთით და მორჩილების მეშვეობით, ანგელოზები გახდნენ.

ვიხილე ასევე სხვებიც, ძალიან კარგი ადამიანები, მაგრამ როცა მონაზვნურ ასპარეზზე შემოვიდნენ, რადგანაც საკუთარ განსჯას, საკუთარ ნებას მიენდნენ, რჩევისთვის არავის მიმართეს და არავის დაუგდეს ყური, სამარცხვინოდ დაასრულეს“.

/ღირსი ეფრემ კატუნაკელი/

[marine]

“როდესაც განვითარებული შუა საუკუნეების ქალის მდგომარეობაზე ვსაუბრობთ, არ შეიძლება გვერდი ავუაროთ ვაჰანის ქვაბთა წარწერებს. მათი წაკითხვისად ირკვევა, რომ ახალგაზრდა მანდილოსნები ნაადრევად მოუწყვეტიათ ამქვეყნიური ცხოვრებისათვის და ძალით აღუკვეციათ მონაზვნად. ისინი ჩივიან, რომ ვერ გაიხარეს ვერც ჩაცმით, ვერც ჭამა-სმითა და ნათესავ-მეგობრებით. ზოგიერთი მათგანი თავის ინტიმურ განცდებსაც აღწერს, ზოგი კი სიკვდილსაც ნატრობს. მართალია, წარწერებში პირდაპირ არ არის მითითებული ეს ქალები გათხოვილი იყვნენ თუ არა, მაგრამ უნდა ვიგულისხმოთ, რომ ჩვენთვის საინტერესო პერიოდში ქმრები არასასურველ ცოლთან განშორების მიზნით ხანდახან მათ მონასტერში წასვლასაც აიძულებდნენ”.

/საქართველოს ისტორიის პალიტრა, „ქალები შუა საუკუნეების საქართველოში“, გვ.334/

[marine]

„თქვა ბერმა: თუ აბანოს კარი ხშირად გაიღება, გამოვა სიცხე მისგან და გაგრილდება. ასევეა მონაზონი, რომელიც არ დუმს. ლაპარაკით განგრილდება მისი სული სულიერი სიმურვალისაგან, არამედ კარგია დუმილი, რადგან იგი დედაა სულიერი სიბრძნისა“.

[marine]

„ერთ დღეს თოვლი წამოვიდა და ჩრდილოეთის ცივმა ქარმა დაუბერა. მამა ეფრემი [კატუნაკელი] მცირე წმ. ანას სკიტში უნდა წასულიყო წირვის აღსასრულებლად. კატუნაკების ხევში გამჭოლი ქარი უბერავდა. მამა ეფრემი თავის უბრალო ანაფორაში გაეხვია და შეუპოვრად გასწია წინ. ჯერ კატუნაკების ციცაბო აღმართზე სუსხიანმა ქარმა ლამის ფილტვები გაუხვრიტა, მერე მაღლობზე ხშირმა თოვლმა და ჩრდილოეთის ქარმა გათოშა. მამა ეფრემი გაიყინა, ვეღარ გაუძლო - მოტრიალდა და სუნთქვაშეკრულმა ჩაიარა სახლისკენ მიმავალი დაღმართი, სამზარეულოში შევიდა და ნახევრად გულწასული ძირს დაეცა. აღელვებულმა მამა პროკოფიმ მიატოვა ხელსაქმე და მის გონზე მოყვანას ცდილობდა. რამდენიმე დღის შემდეგ მამა ეფრემმა ბერ იოსებს უამბო მომხდარის შესახებ, მან კი ყოველგვარი მლიქვნელობის გარეშე უთხრა: „მამაო, უფრო მეტი მონდომება რომ გქონოდა, ღმერთი შეგეწეოდა და მოხვიდოდი“, რათა მასში მხნეობა აღეძრა“.

[marine]

„ბერძენი მამა იოსები ათონზე 1820 წელს მოვიდა და ლავრაში 3 წელი იცხოვრა. მალე თურქებით გაივსო მთაწმინდა. სხვებთან ერთად მამა იოსებიც ემსახურებოდა თურქებს და ყველას გასაკვირად, ერთხელაც არ უცემიათ. 1823 წელს გადავიდა ბერდიდ მამა კორინილოსთან, რომელმაც ის მონაზვნად აღკვეცა. ათონზე 52 წელი იცხოვრა და მთელი ამ ხნის მანძილზე არასოდეს გამხდარა ავად. მისი უფროსი მოწაფე პავლე მასთან ერთად 13 წელი ცხოვრობდა და მხოლოდ ერთი წელი იყო ჯანმრთელად“.

[marine]

„ერთი ბერი ღვთისმსახურებაზე წავიდა. გზად მეძავს გადაეყარა. მან უთხრა: "გადამარჩინე, მამაო, ისე, როგორც ქრისტემ გადაარჩინა მეძავი". მონაზონმა, მიუხედავდ იმისა, რომ შეიძლებოდა განეკითხათ, ქალს ხელი ჩასჭიდა და მთელი ქალაქი გაიარა. ხალხი უყურებდა და გაიძახოდა: - ბერმა ცოლად მეძავი შეირთოო. მონასტრის გზაზე ქალმა ეკლესიასთან მიტოვებული ბავშვი დაინახა და თან წაიყვანა, რათა გაეზარდა. გავიდა ერთი წელი და ქალი ბავშვთან ერთად დაინახეს, ახლა ეს თქვეს: "კარგი მონაზონია, მონაზონი გაუჩინა ბერს. ბავშვიც ძალზე ჰგავს მამასო". როცა ბერს ღვთისგან გარდაცვალება ეუწყა და ყოფილ მეძავს, ახლა უკვე მონაზონ პორფირიას, უთხრა, - წავიდეთ ქალაქშიო. გაიყოლეს ბავშვი, უკვე შვიდი წლის ყრმა. ქალაქში ბერი ძლიერ ავად გახდა. ამ დროს მასთან ასამდე კაცი შეიკრიბა. ცეცხლი მომიტანეთო, - თქვა ბერმა. მოუტანეს გავარვარებული ნაკვერჩხლები. ბერმა ისინი კაბის კალთაში ჩაიყარა, ნაკვერჩხლები ისე ჩაინავლა, კაბას მცირედითაც ვერაფერი ავნო. ბერმა აჩვენა კაბა და უთხრა: "იცოდეთ, ძმებო, როგორც მოსეს მაყვლის ბუჩქს ცეცხლი ეკიდა და არ იწვებოდა, ისევე, როგორც არ დაიწვა ჩემი კაბა, მეც შობითგან ამ დღემდე დედაკაცი არ შემიცვნია და დავიმარხე ჩემი ქალწულებაო". ყველა გაოცებული იყო ნანახით და მოსმენილით და ადიდებდნენ ღმერთს, რომელსაც მრავალი ასეთი დაფარული მონა ჰყავს.“

[marine]

„სულიწმინდა უხილავია, მაგრამ მის მადლს კი განვიცდით“, - გვასწავლიდა მამა ეფრემი [კატუნაკელი]. ღვთის მადლის თანამყოფობა მათ სენაკებსა და ეკლესიაში იმდენად დიდი იყო, რომ ისინი აშკარად განიცდიდნენ, ლამის ხელით ეხებოდნენ მას. ცრემლები ნაკადულივით სდიოდათ, მათი გული მადლს ვერ იტევდა; მამა ეფრემი ხშირად ფეშხუმზე ღვთაებრივ ყრმასაც ხედავდა. ერთხელ, წირვის დროს, როცა პატიოსანი ძღვენი იწირებოდა, მას გულსავსება ჰქონდა: „მკვიდრ ღმრთისა თანა და თანამკვიდრ ქრისტესა“, და მკვეთრი სულიერი აღტაცება იგრძნო. მოძღვარი მას ტკბილი უნდობლობით ამდაბლდებდა: „მამაო, ძალიან სწრაფად მიდიხარ“, თუმცა, იქადდა კიდეც: „ვერ დავიჯერებ, რომ სადმე, მთელ წმინდა მთაზე, უკეთესი წირვა აღესრულებოდეს“. ეს მიტოვებული ეკვდერი მცირე წმ. ანას სკიტში დღესაც კი კეთილსურნელებას გამოსცემს“.

[marine]

„ბებია ლუკია, მცირე აზიის ბუდრუმელი მონაზონი, ღრმა სიბერემდე ბაღს ბარავდა. ყოველწლიურად, სანამ ასი წლის არ გახდა, მეუბნებოდა ხოლმე, - ეს ბოლო ბარვააო“.

/არქიმანდრიტი გრიგოლი (ზუმისი)/

[marine]

„როგორც ვაჭარი ვერ დათვლის მონაგებს ვაჭრობის დამთარებამდე, ისე ვერც მონაზონი დაითვლის სულიერ სარგებელს კანონების შესრულებამდე. რას ნიშნავს ეს? - მან ისე შეასრულა ლოცვითი კანონები, რომ არ ჰქონია ძილის შემოტევა? თუ ეს ყველაფერი პირნათლად შეასრულა ღვთის წინაშე, ძილის ვნება დაუმარცხებია“