მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„სულით და ხორცით ქალწული იყო მამა იოსებ ათონელი, სანამ მონასტერში მივიდოდა, ვნებები არ აწუხებდა, მაგრამ ბერობის გზაზე შემდგარს მთელი ძალით დაეტაკა სიძვის ეშმაკი. რვა წელი ებრძოდა ხორციელ ვნებას, ძვალი და ტყავი გახდა მარხვისაგან. ლამის სასო წარეკვეთა, რადგან თითქმის დაკარგა იმედი ამ ვნების ძლევისა. ერთხელ, ღამით, ჩამომჯდარი თავდახრილი ლოცულობდა. ამ დროს კელიის კარი გაიღო. იფიქრა, მამა არსენი (თანამოსენაკე) შემოვიდაო. შეხედა და რას ხედავს - მის წინ სიძვის ეშმაკი დგას. "განრისხებული ვეცი მას, როგორც ძაღლს, და შევიპყარი. ღორის ჯაგარივით თმა ჰქონდა. ეშმაკი გაქრა და გარშემო საშინელი სიმყრალე გავრცელდა. ამ წუთიდან განმეშორა მე სიძვის ბრძოლა", - ჰყვებოდა მამა იოსები. იმ ღამეს კი მას უფალმა, როგორც ერთ დროს ანტონი დიდს, სოფელი და მასში ეშმაკის დაგებული მახეები აჩვენა.“

[marine]

„ბერ პანტელეიმონთან, წმინდა კინოტის მთავარ მდივანთან ერთად მოვდიოდი. მან მიამბო, რომ ღირსი გრიგოლის სავანის კონაკში იყო წასული, - არ მახსოვს, ვინ იყო მაშინ მონასტრის წარმომადგენელი. როცა საუბარი დაასრულეს, წარმომადგენელმა უთხრა:

-ახლა წმინდა კინოტში უნდა წავიდე.

-ერთად წავიდეთ, მამაო, - უთხრა მამა პანტელეიმონმა.

-არა, მამაო, არა.

-რატომ?

-იმიტომ, რომ ყოველთვის, როცა კონაკიდან წმინდა კინოტის შენობამდე მივდივარ, ღვთისმშობლის დაუჯდომელს ვამბობ [წმინდა მთაზე არსებობს ჩვეულება, მგზავრობის დროს, ისევე როგორც ზოგიერთი მორჩილების აღსრულებისას, მონაზვნები ზეპირად ამბობენ ღვთისმშობლის დაუჯდომელს].

სხვა მაგალითს გეტყვით.

მგონი, ჩემი მოძღვრის, მამა ნიკიფორეს დაკრძალვა იყო. კერასიადან ერთი მონაზონი მოვიდა. მან მითხრა: „სანამ სახლიდან აქამდე მოვიდოდი, გზაში სამჯერ ვთქვი ღვთისმშობლის დაუჯდომელი“.

ხედავთ, როგორ აიძულებენ თავს მამები?!“

/ღირსი ეფრემ კატუნაკელი/

[marine]

„ - დედა ლუკია, მთელი დღე ბაღში მუშაობ. ოდესმე თუ დაუტევე თქვენი სამონასტრო წესი?

- ხუმრობ, მანოლის? მაშინ როგორღა შევძლებდი ზიარებას?“

/არქიმანდრიტი გრიგოლი (ზუმისი)/

[marine]

„დილეგს“ უწოდებდნენ მონასტრის დაქვემდებარებაში არსებულ მცირე მონასტერს, სადაც ძირითადად მძიმე ცოდვით დაცემული ბერები მოღვაწეობდნენ. ეს არ ყოფილა პირდაპირი მნიშვნელობით „დილეგი“ და არც იძულებით უშვებდნენ ვინმეს. დილეგში მოღვაწეობას მხოლოდ საკუთარი ნებით ირჩევდნენ სინანულში მყოფი ბერები. მოღვაწეს ნებისმიერ დროს შეუძლია საერთოდ დატოვოს მონასტერი და ერის ცხოვრებას დაუბრუნდეს. მიუხედავად იმისა, რომ ეს ღვთის წინაშე დიდი ცოდვაა, ამის გამო საერო კანონებით ვერავინ დაისჯება. ხაზგასმულია, რომ „დილეგში“, ანუ მონანულთა მონასტერში მყოფი ბერები საკუთარი ნებით ირჩევდნენ ამ გზით ცოდვათაგან განწმენდას“.

[marine]

კატუნაკები, წმინდა მთა. 17.04.1985

„ქრისტეს მიერ ღვთისმოშიშო დაო თ.

ღვთისმშობელი გფარავდეს მუდამ თავისი წმინდა საფარველით.

მივიღე შენი წერილი, მაგრამ პასუხის გაცემა დამაგვიანდა, რადგან ავად ვარ.

სიმდაბლემ, სისუფთავემ და უბრალოებამ, შენი წერილიდან რომ იგრძნობა, გული ამიჩუყა და ამიტომაც გწერ.

ის,რომ მონაზვნობა, ანუ უტკბილესი და უმშვნიერესი იესოს სძლობა გსურს, პატარა რამ როდია. ეს ღვთის მოწოდებაა.

შენი სიძე - იესო მოგიწოდებს, როგორც მოციქულებს მოუწოდა, რომ მასთან ერთად იცხოვრო.

დატოვე ყველაფერი ამსოფლიური, უარყავი, მოიძულე, გულიდან მოიშორე ეს ყველაფერი და შეიყვარე მხოლოდ ქრისტე.

დღე და ღამე მასზე იფიქრე, ანუ განუწყვეტლივ ილოცე:

„უფალო იესო ქრისტე, შემიწყალე მე; იესო ჩემო, ქრისტე, შემიწყალე მე; ჩემო ქრისტე, ჩემო იესო, შემიწყალე მე; ჩემო უნათლესო, უბრწყინვალესო, უსპეტაკესო სიძეო, შემიწყალე მე“. ეს არის მიწიერი სიგლახაკე, მაგრამ ზეციური სიმდიდრე.

თუ სადმე მიდიხარ, ან ზიხარ, სადაც უნდა იმყოფებოდე, გამუდმებით წარმოთქვი და ნუ მიატოვებ ლოცვას. და ცოტა ხანში, შენი სიწმინდის, მოშურნეობის, გულმოდგინების შესაბამისად, მოვა და უკეთესად შეიცნობ, რაოდენ ტკბილი, რაოდენ მშვენიერი, რაოდენ სანუკვარია ქრისტე.

როცა გამუდმებით წარმოთქვამ იესოს ლოცვას, შენში ქრისტეს სიყვარული, სიხარული აინთება და შესძახებ: „ამქვეყნად ყველაზე ბედნიერი ადამიანი ვარ“. თუმცა ეს ჯერ კიდევ არაფერია, მხოლოდ ზღვაში წვეთია. არსებობს სხვა, გაცილებით დიდი რამეები.

ამის შემდეგ იხილავ სხვა სულიერ ჰორიზონტს, სხვა სულიერ საზრდოს, სხვა სულიერ საფეხურს, სხვა სულიერ ჭვრეტაში შეხვალ. არ არის საჭირო ამაზე დაწვრილებით გესაუბრო, რადგან შენ თვითონ გაივლი ამას, როცა იესოს ლოცვას დაეშურები.

ამ მცირე, მაგრამ ყოვლისშემძლე ლოცვით დაიწყეს წმინდა მამებმა და შემდეგ ეკლესიის მნათობები, მსოფლიო მოძღვრები გახდნენ; და მათი წმინდა ნაწილები კეთილსურნელებით აღივსო.

ტკბილი და მშვიდი იესოს უბიწო მტრედო, უსპეტაკესო სძალო, თქვი იესოს ლოცვა და მოიპოვებ სულიერ ზეაღსვლას.

წარმატებებს გისურვებ.

თუმცა საჭიროა თავის იძულება, მოთმინება, შეუპოვრობა, და მადლი ყველაფერს იქმს.

მამობრივი ლოცვა-კურთხევით, მამა ეფრემი [კატუნაკელი]“.

[marine]

„ლოცვა მხოლოდ მონაზვნების საკუთრება არ არის. თუმცა, მათ აქვთ შესაძლებლობა, მუდმივად იცხოვრონ ლოცვაში“

/არქიმანდრიტი იეროთეოსი (ვლახოსი)/

[marine]

„27. ერთ მონაზონს, რომელსაც ამ წმიდა სათნოების შეძენა სურდა, ეშმაკები მიეძალენენ და მის გულში თავისქება ჩანერგეს. ამ ნეტარმა კი კეთილი საშუალება მონახა მათ დასაძლევად: თავისი სენაკის კედელზე მან ჩამოწერა დიდი და მაღალი სათნოებების სახელები, როგორიცაა სრული სიყვარული, ანგელოზებრივი სიმდაბლე, წმიდა ლოცვა, გამოუთქმელი სიწმიდე და სხვა ამის მსგავსნი. როდესაც აზრები ქებას დაუწყებდნენ მას, იტყოდა: ვიჩქარო სამხილებელში მისვლა! მივიდოდა, სათნოებათა სახელებს წაიკითხავდა და საკუთარ თავს ეუბნებოდა: ჰოი, საბრალოვ, ეს ყველაფერი რომ შეგეძინა, მაშინაც კი ჯერაც შორს იქნებოდი ღვთისაგან, არც ერთი ამათგანი ჯერაც რომ არ შეგიძენია, როგორღა ამპარტავნდები?!“

/ღირსი იოანე სინელი/

[marine]

„მონაზონი არ უნდა მხიარულობდეს, ეს მას არ არგებს, არამედ ყოველთვის უნდა ტიროდეს.

მონაზონი, რომელიც სულ მხიარულობს და იცინის, ვერაა რიგზე.

მონაზონი, რომელიც ბევრს ლაპარაკობს, არ არის მონაზონი.

მონაზონი, რომელიც მოკრძალებული და მდუმარეა, ნამდვილი მონაზონია.“

/ღირსი ეფრემ კატუნაკელი/

[marine]

„ივერიის მონასტრის სკიტში ცხოვრობდა ნეტარი მონაზონი ქრისტეფორე, წარმოშობით არტელი. ის 1730 წელს დაიბადა და ევგენი ბულგარელის მოწაფე გახლდათ. მამა ქრისტეფორე ცნობილია, როგორც XVIII საუკუნის მთაწმინდის ერთ-ერთი გამოჩენილი განსწავლული მონაზონი, რომელმაც დაწერა რამდენიმე საყურადღებო თხზულება და ლიტურგიკული საგალობელი (საღვთისმსახურებო შედეგი). გამოირჩეოდა არა მარტო სიბრძნით, არამედ სხვა მრავალი სათნოებით და სულის გამწმენდელი მყუდროებისადმი სიყვარულით, ასე რომ, ის მიეკუთვნება კოლივად ღირს მამათა დასს“.

[marine]

„ფიზიკური ძალადობა ყველაზე დიდი საშინელებაა, რაც შეიძლება მონაზვნური წესით მცხოვრებმა ადამიანმა ჩაიდინოს. ათონის მთის ივერონის მონასტრის ტიპიკონში დასჯის ერთ-ერთ მეთოდად შეტანილი იყო გაროზგვა, რასაც მიმართავდნენ მხოლოდ და მხოლოდ ერთადერთ შემთხვევაში - თუ მონასტრის საძმოს წევრი ფიზიკურად ვინმეზე იძლადებდა, ვინმეს ფიზიკურად შეეხებოდა. როდესაც მონასტერში მყოფი ადამიანი მრისხანებაშია და შეუძლია ვინმეზე იძალადოს, მან შეიძლება თავმდაბლობით მცხოვრებ ბერთა მოთმინებით ისარგებლოს და ისინი ფიზიკურად შეურაცხყოს. ეს კანონი შეტანილია წმინდა ექვთიმე ათონელის ტიპიკონში, რათა მრისხანებით სულიერად დაბრმავებული ადამიანები დასჯის შიშით მაინც შეეჩერებინათ“

[marine]

„იყავით ყოველთვის კეთილგანწყობილნი, ყოველთვის მხიარულნი. ჩვენ ხომ მორჩილება აღვუთქვით ღვთისმშობელს“

/ღირსი ეფრემ კატუნაკელი/

[marine]

„- როცა ღამით კელიიდან გამოვდივარ ჩემი ბერული კანონის შესასრულებლად, მაშინ ვხედავ და მესმის ზეციური ამბები, - გვეუბნებოდა მოსაგრე ბერდიდი პეტრე სიმონპეტრელი“.

[marine]

„16. იყო ერთი გულმოდგინე მონაზონი, რომელსაც ეს ეშმაკი ოცი წლის მანძილზე ებრძოდა: ხორცი მარხვითა და მღვიძარებით დააჭკნო, მაგრამ ნუგეში ვერ ჰპოვა; მაშინ დაწერა ყველაფერი და ნაწერი ერთ წმინდა ბერს მიართვა, თვითონ ფეხებში ჩაუვარდა და თავის მაღლა აწევას ვერ ბედავდა; როდესაც ბერმა ყველაფერი წაიკითხა, გაიღიმა, ძმა ფეხზე წამოაყენა და უთხრა: შვილო, ხელი მხარზე დამადე. როდესაც ძმა ასე მოიქცა, ბერმა კვლავ უთხრა: ჩემზე იყოს, ძმაო, ეს ცოდვა, რაც ამდენი ხანი შენთან ყოფილა, ოღონდ შენ ნუღარად ჩააგდებ მას; ის ძმა მარწმუნებდა, რომ ჯერ ბერის სენაკიდან გამოსული არც იყო, როდესაც ვნება გაუჩინარდა. ეს ამბავი თვითონ მიამბო და მადლობას სწირავდა მრავალმოწყალე ღმერთს, რომლისა არს დიდება უკუნითი უკუნისამდე, ამინ. (ღირსი იოანე სინელი)

წმინდა იოანე სინელს მოჰყავს ერთ-ერთი ბერის მაგალითი, რომელიც გამოცდილმა ბერმა გამოიყვანა გმობის აზრებთან უნაყოფო ბრძოლით გამოწვეული უნუგეშო მდგომარეობიდან. ეს ბერი ოცი წლის განმავლობაში იტანჯებოდა სულიერად. როდესაც წმინდა და გამოცდილ ბერთან მივიდა, მან უთხრა: ძმაო, მხრებზე დამადე ხელი და შენი ცოდვა ჩემზე იყოსო. ვიცით, რომ არ შეიძლება ერთი ადამიანის ცოდვა მეორეზე გადავიდეს, მაგრამ რატომ მოიქცა ასე წმინდა ბერი? - სხვაგვარად სასოწარკვეთილებაში მყოფი ბერის მდგომარეობიდან გამოყვანა შეუძლებელი იყო. ამიტომ გამოცდილმა ბერმა მარტივი გამოსავალი იპოვა, - დაარწმუნა, თუ მიენდობოდა, ცოდვა მოეხსნებოდა და აღსარება ათქმევინა. ამიტომაც არის აუცილებელი ამ ცოდვის აღსარებაში, მოძღვრის წინაშე აღიარება“.

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

„ერთხელ ახალგაზრდა მორჩილს [ღირს ეფრემ კატუნაკელს] თავისი მოსიყვარულე დედის ნახვის სურვილი გაუჩნდა. გული ეუბნებოდა: „ჩემი დედიკო მანახა და მერე თუნდ მოვკვდე!“ ავიდა ეკლესიაში, კანკელის ღვთისმშობლის ხატის, „ყოველთა დედოფალის“ წინ დადგა და თქვა: „ყოვლადწმინდაო ღვთისმშობელო, მას შემდეგ, რაც წმინდა მთაზე მოვედი, შენ მეგულები დედად!“ და მაშინვე განშორდა მტანჯველი სურვილი.“

[marine]

„იყო ერთი გულმოწყალე და კეთილი რუსი მონაზონი, სახელად ავგუსტინე, რომელმაც თავისი კელიის ეზოში შეკრიბა მთელი იმ მხარის სნეული ჯორები და მათ სანიტარივით უვლიდა. აი, ამგვარად მხურვალედ ზრუნავს მოწყალე გული ღვთისგან შექმნილი ყველა ქმნილების მიმართ! მისი კელია ფილოთეოსის მონასტერს ეკუთვნოდა. როცა ავგუსტინე ჯერ კიდევ მორჩილი იყო თავის სამშობლოში, მონასტერმა ის ერთ-ერთ მეტოქიონში გააგზავნა, სადაც დიდი ხორციელი ბრძოლა შეემთხვა ამ მეტოქიონის მუშის ქალიშვილისაგან. განსაცდელისგან თავის დასაღწევად იგი მდინარეში შევარდა. ამის მერე ავგუსტინემ წინამძღვარს ათონის მთაზე წასვლის კურთხევა სთხოვა, ისე რომ, ქალიშვილის შეცდომა არ გაამჟღავნა“.

[marine]

„XVII საუკუნის უკრაინაში მეზობლად ორი ბერი ცხოვრობდა. ერთი - ძალზე განკრძალული, ღვთისმოშიში, მეორე კი მრუში. ამასთან ძალზე ამპარტავანი. სინანულის მაგივრად იტყოდა ხოლმე: "ანგელოზთა წესია, არ დაეცნენ, ეშმაკისა კი - არ შეინანოსო". ერთხელაც ღვთისმოშიშ ბერს საბერო კანონის შესრულების მერე სკამზე ჩამომჯდარს მიეძინა. ძილბურანში ხედავს, რომ მდინარის პირას ორი ეთიოპი (ეშმაკი) თევზაობს. ერთმა ცარიელი ბადე ამოსწია, მეორემ კი უთხრა: რა მოუხერხებელი ხარ, აი, ნახე, ბადეს როგორ ამოვწევო. ჩააგდო ბადე და სწორედ ის მრუში ბერი დაინახა. შეშინებულს გამოეღვიძა, სასწრაფოდ იმ ძმას მიაშურა და თვალწინ საშინელი სანახაობა გადაეშალა - მრუში ბერი მომკვდარიყო. მასთან იჯდა თანამცხოვრები ქალი, რომელიც შიშისგან გაოგნებული დასცქეროდა მიცვალებულს.“

[marine]

„ბერი იოსები იქადდა მამა ეფრემის [კატუნაკელი] მადლმოსილი მდგომარეობის გამო და ამბობდა: „ისე მე გავხადე ასეთი“; მაგრამ ამავე დროს მრავალმხრივ აღაგზნებდა მის ბრძოლისუნარიანობას, უმთავრესად კი შემდეგი სიტყვებით: „იოანიკე გელოდება“.

მონაზონი იოანიკე წმინდა ანას სკიტში ცხოვრობდა. ის მამა ეფრემის თანატოლი იყო. ეს გახლდათ მაღალი, ახოვანი კაცი, მორჩილებისთვის თავდადებული მებრძოლი. როცა მან დიდი სიყვარული და თავდადება ჰქონდა ბერისადმი, რომ ამბობდა: „მამაო, მე ღმერთი არ მინახავს, შენ გიხილე“. [ამ ფრაზაში გადმოცემულია მორჩილის დამოკიდებულება ბერთან, სადაც იგი ქრისტეს განასახიერებს და მისი მეშვეობით მორჩილი ღმერთს შეიცნობს. მართლმადიდებლური ასკეტური გარდამოცემის თანახმად მონაზონს არ ძალუძს თავისით მივიდეს ღვთის შემეცნამდე, ამიტომ საჭიროებს საიმედო სულიერ ხელმძღვანელს. ამრიგად, მონაზონი იოანიკეს ეს ფრაზა შეიძლება გადაჭარბებულიც კი ჩანდეს, თუმცა ნათლად წარმოაჩენს, თუ რა დიდი მნიშვნელობა აქვს მონაზვნისთვის ბერს და მისდამი მორჩილებას].

კარგა ხნის შემდეგ ბერმა იოსებმა ასეთი სიზმარი ნახა: ის გზაზე მიაბიჯებდა და ერთ-ერთი ქალაქისკენ მიდიოდა. სანამ ქალაქში შევიდოდა, ერთი მშვენიერი სახლი დაინახა და იკითხა: „ვისია ეს არაჩვეულებრივი სახლი?“ და მოესმა ხმა: „ეს სახლი შენი იყო და უსასყიდლოდ გადაეცა იოანიკეს“. ბერმა იოსებმა ასეთი დასკვნა გამოიტანა - მამა იოანიკე ან მადლს მიიღებს, ან გარდაიცვლება.

მართლაც, ცოტა ხნის შემდეგ ეს საღ-სალამათი ადამიანი სწრაფი ტუბერკულოზით დაავადდა, რასაც მემკვიდრეობითი მიზეზიც ჰქონდა, და ცოტა ხანში გარდაიცვალა კიდეც. სიცოცხლის უკანასკნელ დღეებში, როცა აუტანელი ტკივილები ტანჯავდა, ბერი იოსები მას ანუგეშებდა და მოთმინებაში განამტკიცებდა, რათა გვირგვინი, რომელსაც ის ქრისტესგან მიიღებდა, კიდევ უფრო ბრწყინვალე ყოფილიყო. რაღაც მომენტში მონაზონმა, რომელიც მას უვლიდა, დაინახა, რომ მამა იოანიკე შეშფოთებული იყო. როცა ამის მიზეზი ჰკითხა, სნეულმა სთხოვა, რომ გარეთ გაეყვანა დედაკაცი, რომელიც თითქოს მის ოთახში იყო შემოსული. თუმცა მაშინვე დამშვიდდა და თქვა: „აცადეთ, აცადეთ, ეს ყოვლადწმინდა ღვთისმშობელია!“ მონაზონმა მას ჰკითხა: „მამაო იოანიკე, როგორ მიხვდი, რომ ღვთისმშობელია?“ ხოლი იოანიკემ უპასუხა: „მე მას ვუთხარი, რომ „ღვთისმშობელო ქალწულო...“ ეთქვა, და მანაც ბოლომდე თქვა. გარდა ამისა, ვკითხე, თუ როდის წამიყვანდა ღმერთი, მან კი მიპასუხა: „როცა ის ინებებს“. ესა თქვა მამა იოანიკემ და მყისვე აღესრულა.

ბერი იოსები მამა ეფრემთან საუბარში ხშირად ახსენებდა იოანიკეს მაგალითს, რითიც მასში გულმოდგინებას აღძრავდა სულიერი ღვაწლისთვის და ეუბნებოდა: „მამაო ეფრემ, იღვაწე, იოანიკე გელოდება“. და მართლაც, მამა ეფრემი ყოველთვის დიდი აღფრთოვანებითა და მოშურნეობით ლაპარაკობდა მამა იოანიკეს შესახებ“.

[marine]

„- მამა იოსებ, მას შემდეგ, რაც ბერად აღიკვეცე, ხომ არ მიატოვე შენი საბერო კანონის შესრულება, შენ ხომ დილიდან საღამომდე მიწას ბარავ და ხეებს სხლავ?

- არა, არ მახსოვს, ასეთი ცოდვა, ჩამედინა.

-მამა გაბრიელ, ახერხებ შენი წესის შესრულებას? შენ ხომ მთელი დღე ბაღებში მუშაობ და პირუტყვსაც უვლი, რომ მონასტერს რძე და კვერცხი ჰქონდეს.

- დიახ, მამა. მე ვასრულებ ჩემ წესს და ვკითხულობ ღვთისმსახურების ყველა ლოცვას“.

/არქიმანდრიტი გრიგოლი (ზუმისი)/

[marine]

“მიცვალებულის გლოვის დროს ჭირისუფალი შავი სამოსით იმოსება. წმინდა მამა [ღირსი იოანე სინელი] ამ სიტყვებით მოღვაწებს - ბერ-მონაზვნებს - მიუთითებს: თქვენც შავი შესამოსელი გაცვიათ და იმ ჭირისუფალთა მსგავსად იყავითო მგლოვიარენი საკუთარი ცოდვების გამო. ასეთ გლოვას შეუძლია ნებისმიერი ცოდვისაგან გამოიხსნას ადამიანის სული“.

/არქიმანდრიტი მაკარი აბესაძე/

[marine]

“ისევ გონს მოვეგე და ჩვეული ცხოვრება განვაგრძე. დიახ, მაგრამ ლოცვა… რა გითხრათ! ექვსი თვე დამჭირდა, რომ ის სულიერი მდგომარეობა დამებრუნებინა, რომელიც ერში გასვლამდე მქონდა. აი, ეს არის სოფელი! ამიტომაც ამბობენ მამები: „ბოლო ჟამს იმათ შევნატრით, ვინც ერში არ გადის“. განა რად გინდა, შვილო ჩემო? ჩვენ სხვა ცხოვრებისთვის ვართ მოწოდებულნი. მონაზონი განსვენებას შინაგან ცხოვრებაში, სიზუსტით ცხოვრებაში ჰპოვებს. საერო ცხოვრებისთვის სხვები არიან მოწოდებულნი და დაე, მათ ზიდონ ეს ტვირთი. ჩვენ ვისაუბრებთ ლოცვის, მორჩილების, სინანულის შესახებ. აბა, რატომ ეწოდება, ჩემო ბატონო, მონაზვნობას ანგელოზური მოქალაქობა? იმიტომ, რომ ჩვენი, ისევე როგორც ანგელოზების, საქმე ღვთის დაუცხრომელი მსახურება და დიდებისმეტყველებაა. საერო სულიერების შესახებ მე არაფერი გამეგება. ჩვენ არც ცოლები გვყავს, არც სიდედრები, არც ერში ვცხოვრობთ, რომ ხალხის სიძნელეები ვიცოდეთ და მათი ტვირთი ვზიდოთ. ყურადღებით იყავი, ნუ გახდი საკუთარ თავს „სხვათა ცოდვების თანაზიარს“.

/ღირსი ეფრემ კატუნაკელი/