მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„ერთმა წმინდა ანას სკიტელმა მოხუცმა მონაზონმა მითხრა:

-დიდი მოთმინება გვჭირდება. მაგალითად, როცა ჩემი კალივის სახურავიდან წვიმა წვეთავს, გულისთქმები მეწყება.
როგორ კარგად ვცხოვრობდი, როგორ ყველაფერი მქონდა სოფელში: დიდი დარბაზები, მშვენიერი სახლი, თბილი და ფართო. მაგრამ საკუთარ თავს ვეუბნები: მოთმინება, მოთმინება ქრისტეს სიყვარულისთვის. მოვა ჩემთან ვინმე ძმათაგან და ერთი სიტყვის თქმით გამამწარებს, მაგრამ მე ისე ვიქცევი, თითქოს ენა გადავყლაპე. რა თქმა უნდა, მახსენდება, თუ როგორ მაფასებდნენ ერში, როგორი პატივისცემით მეპყრობოდნენ... მაგრამ ვეუბნები საკუთარ თავს: მოთმინება, მოთმინება ქრისტეს სიყვარულისთვის.
პური გამითავდა და საჭმელი არაფერი მაქვს, და არც არვის უნდა, რამე მიწყალობოს, მაგრამ მე ვამბობ: მოთმინება, მოთმინება ქრისტეს სიყვარულისთვის“.

[marine]

„მიუხედავად იმისა, რომ მრავალი წლის მანძილზე, მორჩილების გამო, [მამა პროკოფის] ხშირად ათანასეს ლავრამდეც კი უწევდა სიარული და კარულიადან ტვირთს ეზიდებოდა, გარდაცვალების შემდეგ მისი სამონაზვნო ფეხსაცმელი იმდენად მოვლილი და ახალივით შენარჩუნებული იყო, რომ მამა ეფრემმა [კატუნაკელმა] მოწყალების სახით გასცა მისი სულის საოხად.

მამა პროკოფი მზარეულობაში იმდენად მარჯვე იყო, რომ, როცა მეზობელ კალივში წირვისთვის უნდა გადასულიყვნენ, სამფეხაზე ქვაბს დადგამდა, საჭირო რაოდენობის შეშას შეუნთებდა და მიდიოდნენ. უკან დაბრუნებულებს სადილი მზად ხვდებოდათ, ცხელი და არაჩვეულებრივად გემრიელი“.

[marine]

“მონასტრული ცხოვრების დასაძლევად რჩევისათვის მივმართე მამა გაბრიელს [აღმსარებელი და სალოსი]: რა ვქნა, როგორ მოვიქცე? ზოგს შენიშვნას რომ ვაძლევ, არ ღებულობს, იქნებ სჯობს არაფერი ვუთხრა? არ მივაქციო ყურადღება, რაც უნდა ის აკეთოს. ღმერთი ხომ ყველაფერს ხედავს... ბერი ერთხანს დაფიქრდა, მერე მტკიცედ მითხრა: „მერე შენ ხომ იღუმენია ხარ! მაპატიე დაო და დედაო, არქიმანდრიტის ჯვარი გკიდია და ღმერთი იმისთვის დაგსჯის, შენიშვნას რომ არ მისცემ. მხილება აუცილებელია, განკითხვა სხვა რამეა. როგორ შეიძლება ცუდ საქციელზე თვალი დახუჭო, შენ უნდა მიუთითო, მათ შეასრულონ. თუ არ შეასრულებენ უფალი თვითონ მოჰკითხავთ“.

/იღუმენია ქეთევანი (კოპალიანი)/

[marine]

„მამაო, ხშირად ვმრისხანებ“, - შესჩივლა მამა პორფირე ათენელს (+1992) სულიერმა შვილმა. „მრისხანება კარგი რამეა“, - თქვა ბერმა. „როგორ თუ კარგი?!“ - შეეკითხა განცვიფრებული. „ რა თქმა უნდა, კარგია! მრისხანება ჩვენში ღმერთმა ჩადო. ეს სულის ნერვია და იმისთვის მოგვეცა, რომ რისხვით უკუვაგდოთ ჩვენი ვნებები - ეშმაკი“.

ერთხელ იგივე ბერი მივიდა რაღაც საქმეზე მამა პორფირესთან. მან კი უეცრად უთხრა - ვხედავ, რომ ერთი ძმა ძალზე განრისხებულია შენზე, როგორც მხეცი და შენი გაგლეჯა უნდაო (ეს მართლაც ასე იყო და ბერს მოძღვრისთვის ამის თქმა არ უნდოდა).

-შენ არაფერს მეუბნები. მოდი, ვილოცოთ, რომ დაამშვიდოს იგი ღმერთმა. გწამს ეს?

-მწამს.

-მხოლოდ ღმერთს შეუძლია ადამიანის გულის შეცვლა. ჩვენ რამდენიც არ უნდა ვუჩიჩინოთ, ამას ვერ შევძლებთ.

-მაგრამ მამაო, რატომ იქცევა ასე?

-სუ! ნურაფერს იტყვი, შენ მხოლოდ ილოცე, - ბრძანა ღირსმა მამა“.

[marine]

„სხვა დროს მამა ნიკიფორესთან ერთად წმინდა ანას სკიტში იყო წასული რაღაც საქმეზე [ღირსი ეფრემ კატუნაკელი]. სანამ წავიდოდნენ, რადგანაც ეგონა, რომ დაბრუნებისას აღარ იტრაპეზებდნენ, რამდენიმე ლეღვი ზემდეტად შეჭამა. თუმცა, როცა კატუნაკებში დაბრუნდნენ, მოუსწრეს ტრაპეზს და ჩვეულებრივ ისადილეს კიდეც. ამან მორჩილის სინდისი ისე დაამძიმა, რომ ვერ მოისვენა, სანამ თითები არ ჩაიყო პირში და არ ამოიღო, რაც ჭამა. შემდეგ კი ყველაფერი მოძღვარს მოახსენა“.

[marine]

„მონასტრის მკვიდრნო, განა ყოველთვის უაღრესი გულმოდგინებით, სიხარულითა და სიყვარულით აღასრულებთ თქვენთვის დაკისრებულ მორჩილებას? არ დრტვინავთ მათზე, ვინც თქვენ ეს მორჩილება დაგიდგინათ? უარს არ ამბობთ მის აღსრულებაზე სიჯიუტის, დასვენების მიზეზით, ან სიამაყის გამო? არ თვლით განა, რომ დაკისრებული მორჩილება თქვენთვის დამამცირებელია? შეინანეთ, თუ შეიცნობთ, რომ სამონაზვნო ცხოვრებას ამ ცოდვით ამრუდებთ!“

/არქიმანდრიტი იოანე (კრესტიანკინი)/

[marine]

„თუ ზარმაცი კაცი მიდის მონასტერში და მონაზვნობის აღთქმის დადების შემდეგ ეცემა, სასოწარკვეთილებაში ვარდება. ასეთი ადამიანი ფიქრობს, რომ მონასტერში წასვლით სრულყოფილებას მიაღწევდა და, როდესაც კიდევ მოუხდება ცოდვით დაცემა, სასოწარკვეთლებაში ვარდება. ცოდვაში ჩავარდნა საშინელება არ არის, საშინელებაა, როდესაც ადამიანს ცოდვიდან გამოსვლა არ უნდა“

[marine]

„დანიელიანების კალივთან ახლოს, ერთ პატარა სახლში, ცხოვრობდა ბერი დიონისე თავის ორ მორჩილთან - არსენისა და ათანასესთან ერთად. ისე მოხდა, რომ ათანასე აღარ ემორჩილებოდა მოძღვარს და აქეთ-იქით ხეტიალი დაიწყო. ხარების დღესასწაული დადგა და მეზობელ კალივში ტაძრის დღესასწაული იყო. ბერი დიონისე მორჩილებთან ერთად ღამისთევის მსახურებაზე წავიდა. მაგრამ როცა იმ კალივთან მივიდნენ, სადაც დღესასწაული იყო, მამა ათანასემ მიატოვა ისინი, რათა სხვაგან დასწერებოდა დღესასწაულს. „შვილო, წამოდი დღესასწაულზე ჩვენთან ერთად“, - უთხრა მას მოძღვარმა, მაგრამ მორჩილი უარობდა. ბერმა ისე მოუწოდა მას, რომ დამორჩილებოდა, ის კი თავისას არ იშლიდა. მაშინ ბერმა შეახსენა: „შვილო, ურჩ მონაზვნებს ღმერთი უწყალო ანგელოზებს უვლენს“ (შდრ. იგავ. 17:11). „დაე, მოვიდნენ, მოვიდნენ“, - მიუგო გაღიზიანებულმა მამა ათანასემ და წავიდა.

მეორე დღეს, დილით, მამებმა დაინახეს, რომ მამა ათანასეს სახე შეცვლილი ჰქონდა და ცუდად იყო. მაშინვე ურჩიეს, რომ ექიმთან წასულიყო წმ. ანას სკიტში. როცა ექიმმა მამა ათანასე დაინახა, დაიბნა: იგი იმდენად მძიმედ იყო, არ იცოდა, რა ეღონა. საბოლოოდ, ავადმყოფის მდგომარეობა სწრაფად გაუარესდა და რამდენიმე საათში ოხვრითა და მკერდზე მჯიღების ცემით გარდაიცვალა. ის წმ. ანას სკიტიდან მცირე წმ. ანას სკიტში გადმოიყვანეს, ხოლო იქიდან - კატუნაკებში, სადაც ის ცხოვრობდა. ბერმა თავის მორჩილს, თუმცა უკვე გარდაცვლილს, მიუტევა ურჩობა. მამა ეფრემი [კატუნაკელი] გაოცებული იყო ასეთი მკაცრი სასჯელით ურჩი მონაზვნის მიმართ და გვიამბობდა, რომ, როცა იმ გზით უწევდა გავლა, რომლითაც გარდაცვლილი მამა ათანასე გადმოასვენეს (წმ. ანას სკიტიდან კატუნაკებამდე), შიში და ძრწოლა ეუფლებოდა“.

[marine]

„არაერთხელ მსმენია ჩემი ბერისგან, რომ უდაბნო ვნებებს მხოლოდ მიაძინებს, მონასტერი კი მოაკვდინებს და ძირფესვიანად აღმოფხვრის“.

[marine]

„რაც არ უნდა დაკუთხული იყოს ქვა, დროთა განმავლობაში მდინარეში მრგვალდება. ასევე, როგორი მრისხანებითაც არ უნდა იყოს ადამიანი შეპყრობილი, რაც არ უნდა ფიცხი და სასტიკი იყოს, თუ ის მონასტერში მოღვაწეებთან ერთად იქნება, რბილდება და იკურნება ამ ცოდვისაგან“.

[marine]

„ის ბუნებრივი და სულიერი ლაზათი, რაც მას [ღირს ეფრემ კატუნაკელს] ახასიათებდა, სულაც არ ეწინააღმდეგებოდა მის ასკეტურ სიმკაცრესა და სიზუსტეს. დინჯი და თავდაჭერილი, საკუთარ თავში გონებაშემოკრებილი, ყოველდღიურ ცხოვრებაში კრძალავდა ბერ სიცილსა და ალერსიან გამოთქმებს. ერთმა მორჩილმა მას „ბერის“ ნაცვლად „ბერუკა“-თი მიმართა სიყვარულით და სასჯელად საკმაოდ ბევრი მეტანია მიიღო. მიუხედავად იმისა, რომ თავად ნუგეშს სცემდა და ალერსიანად ესაუბრებოდა მასთან სხვადასხვა პრობლემებით მოსულ სტუმრებს და საკმაოდ გულღია იყო მათთან ურთიერთობაში, თავის საძმოში და ყოველდღიურ ცხოვრებაში შეუვალი და მკაცრი გახლდათ მიკერძოებული მეგობრობის უმნიშვნელო გამოვლინების მიმართაც კი. წარმოუდგენელი იყო ერთი ძმა მეორეს მეგობრულად, ან, უფრო უარესი, ალერსით შეხებოდა.

მამა ეფრემი ხშირად ასწავლიდა გულისსიტყვებისა და გულის სიწმინდეს, რაც აღსარებით, სულიერი წიგნების კითხვითა და ლოცვით მიიღწევა; ასევე ხორცის სიწმინდეს, რომლის მოპოვებაც შესაძლებელია გონივრული მარხვით, მღვიძარებით, შრომითა და სხვა საქმეებით“.

[marine]

„ერთმა მოსაგრემ ჩვიდმეტი წელი დაყო ათონის მწვერვალზე, სადაც მას მზე მოსწვავდა და ხშირად მეხი ეცემოდა ხოლმე. სხვა მამა ორმოცი წელი არ წვებოდა საწოლზე, ეძინა სკამზე, ისიც ძალზე ცოტა ხანს. ის უფრო მეტ ნავთს ხარჯავდა ლამპრისთვის წიგნის წასაკითხად, ვიდრე წყალს - დასალევად. ამ მოსაგრემ ისეთ მდგომარეობას მიაღწია, რომ ადამიანთა გულები მისთვის გადაშლილი წიგნები იყო“.

[marine]

„წმინდა მამას [ღირსი იოანე სინელი] მოჰყავს თვალსაჩინო მაგალითი: თუ სველ შეშას ერთმანეთზე დავაწყობთ და არ გამოვაშრობთ, ჭია გაუჩნდება, ასევეა დაყუდებაში მოღვაწე მცონარე ბერიც: თუ სიზარმაცესთან ერთად მას სიჯიუტეც ახასიათებს, ადვილად ჩავარდება გულღრძოობის ვნებაში“

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

„როცა მამა ეფრემი [კატუნაკელი] ვინმეში გადამეტებულ ენთუზიაზმს ხედავდა, ეუბნებოდა: „სად მიდიხართ? სად მიდიხართ? მარილზე, მარილზე! (ცოცხალი და მხიარული ხმით). საიდან მოდიხართ? მააარილიდან! (მოწყენილი ხმით)“. და შემდეგ განმარტავდა: „პალესტინიდან მკვდარი ზღვისკენ, ანუ მარილზე, აქლემების ქარავანი დაიძრა. მოგზაურობა ხანგრძლივი და მომქანცველი იყო, მშრალ, უწყლო უდაბნოში და პაპანაქება სიცხეში. დედა აქლემის გვერდით პატარა კოზაკი დაკუნტრუშებდა და, როცა მავანმა ჰკითხა, „სად მიდიხართო“, მან ცოცხალი და მხიარული ხმით, ენთუზიაზმით უპასუხა: „მარილზე, მარლიზე“, რადგან არ იცოდა, თუ ჯაფა ელოდა წინ. ხოლო დიდი ხნის შემდეგ, მომქანცველი მოგზაურობიდან დაბრუნებისას, როდესაც ჰკითხეს, „საიდან მოდიხართო“, „მააარილიდან“, - უპასუხა დაუძლურებულმა და ქანცგაწყვეტილმა. მამა ეფრემი კოზაკის ამ ორი ხმის მშვენიერი მიბაძვით ცდილობდა მოეთოკა გადამეტებული ენთუზიაზმი“.

[marine]

„განკრძალული მღვდელმონაზონი სიმეონ სიმონპეტრელი გვიყვებოდა:

მე ვიცნობდი ბერდიდებს, მაგალითად, მამა ანთიმოზს, მამა დამასკინს, რომლებიც, როცა ავად ხდებოდნენ, ექიმთან არ მიდიოდნენ.

- სიმონპეტრას იღუმენ მღვდელმონაზონ ხარლამპეს ყოველთვის სკამზე მჯდარს ეძინა. ის გახლდათ შეუძვრელი სვეტი მონასტრის ღვთისმსახურებისა“.

[marine]

„როგორ კარგ პირობებშიც არ უნდა იყოს საპყრობილეში გამოკეტილი ადამიანი, თავისუფლების დაკარგვის გამო მაინც ვერ განიცდის სიხარულს, მისთვის ციხე მუდმივი გლოვა და წუხილია; ასეთივე განუწყვეტელ გლოვასა და მწუხარებაში უნდა იყოს მონაზონი საკუთარ ცოდვათა გამო, რათა მარადისობაში დაიმკვიდროს უფალთან“.

[marine]

„წმინდა მთა, ვნების შვიდეულის ორშაბათი. 1976 წ.

ჩემი ქრისტეს მიერ საყვარელო შვილო ა.

შენი წერილი დიდი ხნის წინ მივიღე, მაგრამ მაშინვე არ მიპასუხია, რადგან შეუძლოდ ვიყავი. ახლა კი, როცა შედარებით უკეთ ვარ, გწერ.

სიმართლე ესაა - გსურს, რომ ქრისტეს სძალი გახდე, მაგრამ ჯერ კიდევ მერყეობ, არ მიგიღია საბოლოო გადაწყვეტილება, ჯერ არ აღტყინებულა შენი გული საღვთო ტრფიალებით. ამის გამო არ გკიცხავ - არა, სხვა რამეში გადანაშაულებ.

როდესაც მავანი გამოცდებს აბარებს უნივერსიტეტში, მაგალითად, სამედიცინო ფაკულტეტზე, ყველაფერს კითხულობს და სწავლობს ამ დარგთან დაკავშირებით. როცა, ვთქვათ, საღვთისმეტყველო ფაკულტეტზე შესვლა სურს, ამ დარგში ემზადება და ა.შ.

ამგვარად, შენ გსურს, რომ ქრისტეს სძალი გახდე, მაგრამ აკეთებ კი იმავეს? ანუ კითხულობ იმ წმინდათა ცხოვრებებს, რომლებიც ქრისტეს სძლები გახდნენ?

ამიტომ გამოგიგზავნე ღვთისმშობლის ხატი, სადაც ის გამოსახულია თორმეტ ქალწულმოწამესთან, მისი ძის სძლებთან ერთად.

ხშირად დადიხარ მონასტერში, სადაც ქრისტეს სძლები ცხოვრობენ და დღედაღამ მათ მშვენიერ სიძეს უგალობენ?

შვილო ჩემო, ა. მეგობრობ და საუბრობ თუ არა ქრისტეს სძლებთან? რამდენი რამ აქვს ამის შესახებ შენთვის ნათქვამი მამა ი.-ს!

შვილო, თუ იმას აკეთებ, რასაც მე გწერ, შეუძლებელია, რომ მერყეობდე და ყოყმანობდე. მაგრამ თუ ამას არ აკეთებ, მაშინ უეჭველად, თანდათანობით გაგინელდება გულმოდგინება, მოშურნეობა, დაბოლოს, ჩაქრება კიდეც.

განა არ გსმენია, რა დაემართა შენს მეგობარ მ.-ს? და რომ არა მამა ი.-ს სკვნილი, სულმთლად დაიღუპებოდა. მაგრამ დიდება უფალს, შენ არ ხარ მ.-ს მდგომარეობაში.

ჩემს წინა წერილში მოგწერე, რომ შენში ახლა მიდის ბრძოლა, ვინ სძლევს - ქორწინება, ნუ იყოფინ, თუ უქორწინებლობა, რომელსაც მთელი გულით გისურვებ.

შვილო, ეშმაკი მიხვდა, რომ მონაზვნობა გსურს. ამიტომაც გებრძვის და მომავალშიც განაგრძობს შენთან ბრძოლას, რადგან გამოცდილებით იცის, რას ნიშნავს ანგელოზებრივი სქემა. მაშ შენც, თუკი გსურს, ებრძოლე მას იმ ხერხით, ზემოთ რომ აღგიწერე.

მამობრივი ლოცვა-კურთხევით, მამა ეფრემი [კატუნაკელი]“.

[marine]

“გიორგი მერჩულე შავშეთ-კლარჯეთის შესახებ საუბრისას წერს, რომ ბერ-მონაზვნებს „მცირედი ვენახი ჭირითა და ურვითა დაუნერგვიან და აგრეთვე მტილები“.

[marine]

„მონაზვნობა კრძალვას ჰქვიაო“

[marine]

„ბერის სიტყვა ღმერთის სიტყვაა; ანუ მოძღვრის პირით ქრისტე ლაპარაკობს“

/ღირსი ეფრემ კატუნაკელი/