მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„თუ რაიმე გაჭირვებაა, მაშინ ბერები სკვნილზე ლოცვას აძლიერებენ და ღმერთი გონებას გაუნათლებს ვინმეს და ის მონასტერს ას დრაქმას შესწირავს. ბერის საქმე ლოცვაა, ვიღას მოვთხოვოთ ღმერთზე მინდობა, თუ ის ჩვენ თავად არ გექნება? - ერის ადამიანებს?! თუ ბერი თავის ცხოვრებას ღმერთს მიანდობს, ღმერთი აუცილებლად მოუსმენს მას. თანაცხოვრებულთა მონასტერში, სადაც მონაზვნური ცხოვრების დასაწყისში ვიყავი, იღუმენს ერთი კელიის მორჩილი ჰყავდა. მისი მოვალეობა ძმათა შეკრებისათვის დარბაზის მომზადება იყო. როცა ის ავად იყო, ან რაიმე სხვას ავალებდნენ, მის მორჩილებას მე ვასრულებდი. ეს კაცი სიმკვირცხლით არ გამოირჩეოდა, მაგრამ თუმცა საღმრთო ლიტურგიაზე ბოლომდე რჩებოდა, თავის საქმეს მაინც უმკალავდებოდა. მე უფრო მკვირცხლი ვიყავი და დარბაზის მოსამზადებლადაც ლიტურგიის დამთავრებამდე გავდიოდი, საქმე მაინც ყოველთვის საწინააღმდეგოდ შემომიბრუნდებოდა ხოლმე. ხან ყავადანს გადავაბრუნებდი და ყავას დავღვრიდი, ხან ფინჯანი მიტყდებოდა, ხან წყლიანი ჭიქა მივარდებოდა ხელიდან... ყველაფერი თავდაყირა!.. ის კაცი კი საღმრთო ლიტურგიის დასრულებამდე ტაძარში იდგა, პირჯვარს გამოისახავდა და სჯეროდა, რომ ღმერთი შეეწეოდა. თუ გალანძღავდნენ (ამის გამო, რომ მორჩილებაზე ადრე არ წავიდა), სიმდაბლით იღებდა ამას. ამ ბერს სიმდაბლე ჰქონდა და ამიტომ ორმაგ სარგებელს იღებდა“.

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„მოხუცი მეუდაბნოე, რომელსაც ხელთ ცხვირმოტეხილი მინის ჭურჭელი ეპყრა, ზეთისთვის ერთ-ერთი სკიტის კალივის მონაზონს მიადგა.

-აბბა, მცირეოდენი ზეთი მომეცი ბოსტნეულისთვის. ერთი თვეა, რაც გამითავდა, უზეთო მწვანილი კი კუჭს მიწუხებს.

მეუდაბნოე სიცივისგან კანკალებდა. დაძონძილი სამოსი მის გამხმარ სხეულს ვერ იფარავდა ძლიერი ქარისაგან, რომელიც ასე ხშირად ჰქრის ზამთრის თვეში. სკიტელმა მონაზონმა სულ ახლახან გამოგზავნილი სვიტერი მეუდაბნოეს გამოუტანა.

-აი, აიღე: ახალია, ცხვრის მატყლისგან არის მოქსოვილი. ჩაიცვი, თორემ გაიყინები.

მეუდაბნოემ სვიტერი ჩაიცვა, ზეთით სავსე ჭურჭელი აიღო და კმაყოფილი წავიდა. მაგრამ მალევე უკან დაბურუნდა, ხელში სვიტერი ეჭირა.

-აბბა, მე ის არ დამჭირდება. სჯობს, სხვა ვინმეს მისცე, ვინც გაჭირვებულია.

ოცი დღის მერე ეს მეუდაბნოე ბერდიდი საუკუნო განსასვენებელში გადავიდა, სადაც მას ნამდვილად არ დასჭირდებოდა სვიტერი“.

[marine]

„ნაყროვანი თავის ვნებას სუფრაზე ამჟღავნებს (ასეთი მოღვაწე სწორედ სუფრაზე გამოიცდება), ხოლო ღვთისმოყვარე - ლოცვის დროს. ნაყროვანი სანამ სუფრასთან არ მოხვდება, შესაძლოა, ვერ შეატყოს თავს, რომ ნაყროვანების ცოდვაშია. რაც შეეხება ღვთისმოყვარეს, მისი გული ყოველთვის უფლისკენ არის მიმართული. ლოცვა ღმერთთან საუბარია და, ვისაც ღმერთი უყვარს, ყოველთვის ღმერთთან სურს საუბარი. ღვთისმოყვარე მონაზონი განუწყვეტელი ლოცვით მყოფობს უფალთან“.

[marine]

„რაც უფრო მეტი უბრალოებით მოქმედებს ადამიანი - განსაკუთრებით მონასტრული თანაცხოვრებისას, მით უფრო წყნარი და „გაუთოვებულია“ იგი. რადგან მისი ვნებების უსწორმასწორობანი წარიხოცება. თუ ეს ასე არ არის, მაშინ იგი ცდილობს, საკუთარი თავისაგან ყალბი ადამიანი შეთითხნოს. ამიტომ, იმისათვის, რომ ანგელოზებს მივემსგავსოთ, ვეცადოთ, რომ ქვეყნიური კარნავალის კოსტიუმი გავიძროთ“.

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„მცირედით დაკმაყოფილება სამონასტრო ცხოვრების დამახასიათებელი თვისებაა დასაბიდან დღემდე“

[marine]

„39. ამპარტავან მონაზონს ეშმაკი აღარ სჭირდება, რადგან თავად არის საკუთარი თავის მტერი და მოწინააღმდეგე. (ღირსი იოანე სინელი)

როდესაც ადამიანი ამპარტავნების ცოდვით არის შეპყრობილი, ფაქტობრივად, მას ეშმაკისგან არანაირი ბრძოლა არა აქვს, ვინაიდან მეტად აზიანებს თავის თავს, ვიდრე ეს ბოროტმა შეიძლება გაუკეთოს“.

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

„ჭეშმარიტი ბერები ყოველდღიურად განიცდიან საღმრთო მოვლენებს და გამუდმებით ხარობენ, ყოველ კვირაში ისე ცხოვრობენ, როგორც - ვნების შვიდეულში. ყოველ ოთხშაბათს, ხუთშაბათსა და პარასკევს ისინი სწორედ დიდ ოთხშაბათს, დიდ ხუთშაბათსა და დიდ პარასკევს განიცდიან, ანუ - ქრისტეს ვნებებს. ყოველ კვირას ისინი აღდგომას დღესასწაულობს - ქრისტეს ბრწყინვალე აღდგომას ხვდებიან“.

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„პატივმოყვარეობის ვნება მონაზონს არ აძლევს სათნოებებში სრულყოფილების მიღწევის შესაძლებლობას, მონაზონი ბევრს შრომობს, სიბერეში კი უნაყოფო აღმოჩნდება. პატივმოყვარეობა სამივე ტიპის მონაზონს ებრძვის - ვგულისხმობ დამწყებს, საშუალოსა და სრულყოფილთ, - და ძარცვავს სათნოებებისგან“.

/ღირსი გრიგოლ სინელი/

[marine]

„თუ მონაზონს ამპარტავნება შეიპყრობს, იგი ამ სენს მრავლისმეტყველებითა და ცილობით გამოავლენს. კამათობს ყველასთან, რადგან ცდილობს, ყველას დაუმტკიცოს თავისი სიმართლე“

[marine]

„ჩვენი სულიერი სწრაფვა ისეთი მაღალი უნდა იყოს, რომ ერის ადამიანებს გამოყოლის სურვილი აღვუძრათ. თუ ჩვენ, მონაზვნები, ისევე მოვიქცევით, როგორც რომელიმე მაღალსულიერი ერისკაცი, ერის ადამიანებისათვის ეს სარგებლობის მომტანი ვერ იქნება იმიტომ, რომ მაღალსულიერი ერისკაცის მაგალითი მათ უჩვენოდაც აქვთ. ჩვენი ცხოვრება უფრო მაღალი უნდა იყოს, ვიდრე სულიერი ერისკაცისა. ბერმა მიზნად არ უნდა დაისახოს, რომ სხვებს ერის განვითარება აჩვენოს. ეს შეურაცხყოფს მონაზვნობას. ერულად მოაზროვნე მონაზონი იმის მაჩვენებელია, რომ იგი გზას ასცდა, - ის ამ გზაზე ქრისტესთვის შედგა, მისი სული კი ერისკენ ისწრაფვის. ერული განვითარების გზით - რომელიც პროგრესად მიაჩნიათ - მონაზვნობა სულიერ გახრწნამდე მივა“.

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„გამოცდილებამ მასწავლა და ვამტკიცებ, რომ მონაზონი ვერასდროს მიაღწევს ზნეობრივ სრულყოფილებას მარხვის, თავშეკავების, ლოცვის, ცრემლისა და სიმდაბლის სათნოებათა მოხვეჭის გარეშე“.

/ღირსი გრიგოლ სინელი/

[marine]

„ამპარტავანი მონაზვნის კიდევ ერთი თვისება - ეს არის პირველობისკენ სწრაფვა. სწორედ ამპარტავნება უბიძგებს ამისკენ, რათა უფრო ადვილად დაღუპოს იგი. თუ მონაზონი ამპარტავნების ვნებით არის შეპყრობილი, მაგრამ გამოცდილი სულიერი მოძღვრის მორჩილებაშია, მისი შველა ჯერ კიდევ შეიძლება“

[marine]

„ცოტა ხნის წინ ნიტრიაში გათხრები ჩაატარეს და პირველი მონასტრული სენაკები - ნამდვილი ასკეტური საცხოვრისები აღმოაჩინეს. შემდეგ იპოვეს გვიანდელი ეპოქის მონაზვნების სენაკები. ისინი შედარებით ერული შესახედაობისა იყო. ბოლოს ყველაზე გვიანდელი მონაზვნური საცხოვრისები ნახეს, რომლებიც იმ დროის მდიდარი ხალხის სალონებს ჰგავდა - კედლებზე ჩარჩოებში ჩასმული სხვადასხვა სურათები, ნახატები და ამგვარი რამ ეკიდა. ყოველივე ამან მონაზვნების თავზე ღვთის რისხვა მოავლინა და სავანეები ბოროტმოქმედთა მიერ გაიძარცვა და განადგურდა“.

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„ჩვენ მონაზვნებს, სხვებზე მეტად, გვახასიათებს გონებრივი საქმე - იესუს ლოცვა. განსაკუთრებული გულმოდგინებით აღვასრულებთ მას დიდი მარხვის დღეებში“.

/სქემარქიმადრიტი ემილიანე (ვაფიდისი)/

[marine]

40. რამდენადაც სინათლისთვის უცხოა სიბნელე, იმდენად ამპარტავანი მონაზვნისთვის უცხოა ყოველგვარი სათნოება. (ღირსი იოანე სინელი)

"იქ, სადაც სინათლეა, სიბნელე ვერ იქნება, რადგან სიბნელე სინათლის არარსებობაა. როგორც სიბნელე ანადგურებს სიბნელეს, ასევე ანადგურებს ამპარტავნება ადამიანის სათნოებებს, კეთილ საქმეებს. ამპარტავანი კაცის გაკეთებული სიკეთე შესრულებამდეა განადგურებული“.

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

„აბა, წაიყვანე რომელიმე ბერი და თმა შეკვეცე, ნახავ, რა ულამაზო გახდება!“

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„გონიერი ლოცვა - ეს არის ანგელოზთა დასების განუწყვეტელი საქმე, ამ უსხეულო არსებათა პური, ცხოვრება და ურთიერთობის ენა, ღმერთისადმი მათი სიყვარულის გამოხატულება. ასევე, მოსაგრე ბერები, რომლებიც ანგელოზთა სწორ ცხოვრებას ეწევიან, გონებრივი ლოცვის მუდმივი აღსრულებით ღვთის მიმართ სიყვარულს აღანთებენ.

ამიტომ საეკლესიო ტრადიცია დღემდე იცნობს ბევრ ბერს, რომლებმაც დაივიწყეს რა საკვები, საკუთარი თავი, მთლიანად მიუძღვნეს თავი ღმერთთან ლოცვით ზიარებას. რამდენჯერ დააკაკუნეს მათ კარზე, რამდენჯერ იყივლა მამალმა, მაგრამ ისინი ვერაფერს ამჩნევდნენ, რადგან მათი გონება უფალთან ამაღლებულ ზიარებაში იმყოფებოდა. მათთვის ლოცვა - ეს არის სულიერი მეტოქეობა, ეპისტოლე მამისა და სამყაროს შემოქმედისადმი, მათი ანთებული გულები, ზეცად ამაღლება. ეს არის მისალმება და ტკბილი ამბორი ბერისა და სიძისა, ჩვენი სულების მაცხოვრისა“

/სქემარქიმადრიტი ემილიანე (ვაფიდისი)/

[marine]

„ვინც მონასტერში საღვთო ნიჭების მისაღებად მიდის და მოღვაწეობს, როგორც წმინდა მამა [იოანე სინელი] ბრძანებს, თავისი შრომისათვის ცუდი საფუძველი ჩაუყრია. არა საღვთო ნიჭების მისაღებად უნდა იღვაწოს ადამიანმა სულიერად, არამედ ღვთის სიყვარულის გამო“

[marine]

„შეეცადეთ, რომ თქვენი სინდისი, რაც შეიძლება მეტად გახდეს მონაზვნური“.

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„რატომ მოვედით მონასტერში? რადგან აქ ლოცვითი ატმოსფერო სუფევს და ყველაფერი ლოცვით აღესრულება“.

/სქემარქიმადრიტი ემილიანე (ვაფიდისი)/