მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

“წმინდა მამა [იოანე სინელი] მონაზვნობას მშფოთვარე ზღვაში ყოფნას ადარებს, სადაც ხშირია ქარი, გრიგალი და მოქცევა, სადაც ბევრია კლდე, მხეცი, ავაზაკი, სიფონი (ქარბორბალა) და საშინელი ღელვა.

და რატომ? - რადგან ყველაზე მეტად მონაზონს ებრძვის ბოროტი. ამავდროულად, მონაზონი ყველაზე მეტად არის დაცული უფლისგან. თუ ადამიანი გულმოდგინედ შეუდგება მონაზვნობას, იმის მიუხედავად, რომ ასეთი ბრძოლები ექნება გადასატანი, სანაცვლოდაც მეტ სულიერ ჯილდოს მიიღებს ღვთისგან“.

[marine]

„მსოფლიო სული, რომელიც მონაზვნობაში შემოიჭრა, განარისხებს თვით ქრისტეს. შეეცადეთ, ამოიცნოთ ეს უცხო სული და შორს განდევნოთ იგი“.

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„მონასტერში სხვა არავინ უყვარდათ ისე, როგორც ბერი ტროფიმე [ოპტინელი] და ამავე დროს, ალბათ, მასზე მეტად არავინ ისჯებოდა. თავად ამის შესახებ შემდეგნაირად ყვებოდა: „თავიდან, ამპარტავნების გამო, ყველაფრის გაკეთებას ჩემებურად ვცდილობდი, ურჩობისთვის კი ეშმა მეტად გცემს, ბოროტისგან მტკივნეულად იგვემები. სამაგიეროდ, როდესაც მორჩილებას მიეჩვევი, სულიერად მშვიდდები, ძალიან კარგად ხარ“.

[marine]

„ხშირად ათონელები, რომელთაც სურთ მიუთითონ წარმატება და სწრაფი წინსვლა ბერისა ხსნისა და სრულყოფილების გზაზე, ამბობენ:

- ამ კაცმა „კურდღელი დაინახა“ (ალბათ, ეს ასე უნდა გავიგოთ: წარმატებული ბერი მწევარ ძაღლს ჰგავს, რომელიც კვალში ჩაუდგა კურდღელს და ყურადღებას არ აქცევს, ირგვლივ რა ხდება, მისი არსება მხოლოდ ერთ სანადირო მიზანს ემორჩილება, ასევეა მოსაგრეც, რომელიც ღვთის სიყვარულით იწვის, ერთიანად მოცულია ღვთაებრივისკენ სწრაფვით და ყველა ღვთიურ საშუალებას იყენებს თავისი მაცხოვნებელი მიზნის მისაღწევად)“.

[marine]

„თუ პირველ საფეხურზე მყოფი მონაზონი უფრო ხორციელ სათნოებებს ასრულებს, მეორე საფეხურზე მყოფი მოღვაწეები, საშუალოები, უფრო მეტ ყურადღებას აქცევს სულიერ ღვაწლს და ამგვარად ებრძვიან ბოროტს. სხვაგვარად მათი ღვაწლი ამაოა“.

[marine]

„რა შესანიშნავი იყო ადრე თანაცხოვრებულთა მონასტერში! უშფოთველობაში! ყოველ მეოთხედ საათში ზარი ირეკებოდა, რომ ბერებს იესოს ლოცვის აუცილებლობა გახსენებოდათ. თუ ვინმე ლოცვას მოწყდებოდა, ყოველ თხუთმეტ წუთში საათის ხმას რომ გაიგონებდა, კვლავ უბრუნდებოდა მას. საათის რეკვას ძალიან დიდი სარგებლობა მოჰქონდა. მამები ლოცვას აღასრულებდნენ და მონასტერში უშფოთველობა, სრული სიჩუმე სუფევდა. წმიდა მთის იმ თანაცხოვრებულთა მონასტერში, სადაც გარკვეული დროის განმავლობაში ვცხოვრობდი, სამოცი ძმა მოღვაწეობდა. შთაბეჭდილება კი ისეთი იყო, რომ სავანეში ერთი ისიხასტი იმყოფებოდა. ყველა იესოს ლოცვას ასრულებდა, ტაძარშიც უმრავლესობა გონიერ ლოცვას იყო მიცემული, ცოტა თუ გალობდა. მორჩილებებზეც იგივე ხდებოდა. ყველგან უვნებლობა სუფევდა. არავინ ლაპარაკობდა ხმამაღლა, არავინ ყვიროდა, ყველა თავისი მორჩილებით იყო დაკავებული. ყველა უხმაუროდ მოძრაობდა - როგორც ცხვრები. ყველაფერი, რაც მონასტერში კეთდებოდა, უხმაუროდ სრულდებოდა. არ იყო ის, რაც სხვა მონასტრებში მოიგონეს: „მორჩილების საათები“, „უშფოთველობის საათები“... ისღა გვაკლია, წყნარი საათი შემოვიღოთ! ადრე თავის დროს ყველა იმის მიხედვით საზღვრავდა, თუ რა მორჩილებას ასრულებდა“.

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„ვიღაც იტყვის, რომ ამაზე წერა არ შეიძლება. მაგრამ მონასტერში ანგელოზისფრთიანი ადამიანები არ მიდიან, ხოლო ჭეშმარიტი მოსაგრე - სიკვდილამდე მოწაფეა“.

[marine]

„როცა ძმებმა ჰკითხეს [ღირს მაკარი დიდს]: „როგორ უნდა გავხდეთ ბერები?“ ღირსმა მამამ უპასუხა: „მომიტევეთ, მე ცუდი მონაზონი ვარ, მაგრამ მინახავს უდაბნოს სიღრმეში მოღვაწე მარტომყოფები და როცა მათთვის ამგვარივე შეკითხვა დამისვამს, უპასუხიათ: „თუ ადამიანმა უარი არ განაცხადა ყველაფერ ამქვეყნიურზე, ის ვერასოდეს გახდება ბერი“. მე ვუთხარი: „უძლური ვარ და არ შემიძლია ვიყო ისეთი, როგორიც თქვენ ხართ“. „მაშინ სენაკში დაჯექი და მწუხარებას მიეციო თავი შენი ცოდვების გამო!“.

[marine]

„ვისაც მართლა სურს მონაზვნობის სიმაღლენი დაიპყროს და განეშოროს ამქვეყნიურ ამაოებათ, აუცილებელია მარხვა და შეურაცხყოფის დათმენა, ამ სათნოებათა ჭეშმარიტად შეძენა. ამით ადამიანი მოიპოვებს სიმდაბლეს, რომელიც ამქვეყნიური ვნებებისა და ცოდვებისაგან დაიცავს“

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

„მე მღვდელი და მოძღვარი სწორედ იმიტომ არ გავხდი, რომ ხალხს სხვაგვარად დავხმარებოდი - ბერულად“.

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

“სულიერი მახვილი მონაზვნობისა - იესოს ლოცვაა“

[marine]

„წმინდა მონაზონთა ბაგეები - „თაფლისა და წმინდა წყაროების სათავეს წარმოადგენენ“.

/წმ. იოანე ოქროპირი/

[marine]

„24.მას შემდეგ, რაც მცირე ხანს მშვიდად გავატარებთ უდაბნოში დაყუდებით, მტერი სოფელში დაბრუნებას გვირჩევს და გვეტყვის: „წადი წარწყმედული სულების გადასარჩენად და საცხონებლად!“ (ღირსი იოანე სინელი)

საუბარია პატივმოყვარეობის ვნების ერთ-ერთ ხრიკზე, როდესაც მონაზონს მოსდის აზრი, დაბრუნდეს ერში, უქადაგოს ადამიანებს და მათი სულები გადაარჩინოს. თუ საცდურს დაჰყვება და დაბრუნდება, მართლაც იქადაგებს და ერშიც მოღვაწეობით იცხოვრებს, ეს იქნება არა ღვთივსათნოდ ნაკეთები, არამედ პატივმოყვარეობით და არც მას, არც სხვა ადამიანებს სულიერ სარგებელს ვერ მისცემს“.

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

„ - წმიდაო მამაო, როგორ უნდა მიხვდეს ბერი, რა უხდება მონასტერს და რა არა?

-უნდა დაიწყო კითხვით, რომელსაც საკუთარ თავს დაუსვამ: „ვინ ვარ მე და რა მოვალეობები მაკისრია იმ ცხოვრებაში, რომელშიც ვცხოვრობ?“ არმიაში ხაკისფერს სცემენ პატივს, მონასტერში პატივს სცემენ - შავს. არმიაში რომ შავები ჩაიცვან, მონასტერში კი - დამცავი ფერი, არც არმიას მოუხდება არც - მონასტერს. წარმოიდგინეთ, რომ ეხლა თქვენ მედიცინის დების მსგავსად თეთრი ხალათებით შეიმოსოთ? იქნებით დები თუ აღარ იქნებით? აი, ხედავთ?.. ხოლო მედდებმა რომ შავი ანაფორები ჩაიცვან, მარტო თავისი გარეგნობით ჩააგდებენ სასოწარკვეთილებაში ავადმყოფებს! „ხედავთ - იტყვიან ისინი, - ჩვენი დღეები დათვლილია და არ კი გვიმხელენ“. ასეთი ჩაცმა მართლაც არ იქნებოდა მისაღები. განა ჩვენ ასე როდისმე მოვიქცევით?! რაღაც საგანი შეიძლება, თავისთავად ლამაზი იყოს, მაგრამ მონაზვნობას ის არ უხდებოდეს. მაგალითად, ხავერდი მშვენიერი ქსოვილია, მაგრამ მე რომ ხავერდის კაბა ჩავიცვა, ეს პატივი კი არ იქნება ჩემთვის, არამედ - შეურაცხმყოფელი. ნუ გამოიყენებთ მონასტერში ნურაფერს ლამაზს, ფერადს. არ ივარგებს“.

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„საოცარი, მზესავით გაბრწყინებული ბერი იყო, რომელიც ისეთ სიხარულს აფრქვევდა, რომ ერთმა, იმდროინდელმა მორჩილმა, როგორც მერე გულდაწყვეტით აღიარა, მამა ტროფიმეს [ოპტინელი] წინაშე ფიქრით შესცოდა. გაიფიქრა: აი, ყველანი მარხულობენ და ფეხებს ძლივს დაათრევენ, მას კი ისეთი ძალა აქვს, მისი ხორცი ისე „ზეობს“, რომ ეტყობა, მარხვით თავს არ იკლავსო. და სწორედ ის მორჩილი იყო ერთ-ერთი პირველი, ვისაც ახალმოწამე ტროფიმეს საიდუმლო გაეცხადა - აღმოჩნდა, რომ „ხორცის ზეიმი“ მოსჩვენებია, კუბოში მომარხულეს დაუძლურებული სხეული ჩაასვენეს. იგი ფარული ასკეტი იყო, მაგრამ სიხარულით აღსავსე ასკეტი, ვინც თავისი ცხოვრებით წარმოაჩენდა სულის ხორცზე ზეობას, როდესაც, წმინდა მართალი იოანე კრონშტადტელის სიტყვით, „სული ტვირთულობს სხეულს“.

[marine]

„1962 წლის შობის მარხვა იდგა. მონასტრის იღუმენმა ერთ-ერთ მღვდელმონაზონს უთხრა:

-დედაშენმა მონაზვნობის სურვილი გამოთქვა. იქნებ ახლა, მარხვაში აღვკვეცოთ?

მოკლედ, დედამისი მონაზონი გახდა. კაბა ჩაიცვა, მაშინვე გაახალგაზრდავდა და გალამაზდა.

ერთ დროს ის მარქსიზმის სულისკვეთებით იყო გაჟღენთილი და დაჟინებით ეწინააღმდეგებოდა შვილის არჩევანს. ერთხელ მან მეზღვაურის ზარდახშა გახსნა და შვილს უთხრა:

-მომეცი შენი ხელები. ჩადე ისინი ზარდახშაში.

უეცრად თავსახური დააჯახუნა, დააწვა და შვილს უმოწყალოდ დაუწყო ცემა, რომ მონასტერზე ფიქრიც კი ვერ გაებედა. მაგრამ არც ცემამ და არც სხვა სასჯელმა არ გაანელა მისი ბერობის სურვილი. ბოლოს, გაირკვა, რომ ვაჟი კი არ დაჰყვა დედას, არამედ დედა შედგა შვილის გზაზე და იღუმენმა იგი თეოქსტისტას სახელით აღკვეცა, ღირსი დედის პატივსაცემად, რომლის წმინდა ნაწილებიც მის კუნძულზეა დასვენებული.

მონასტრის მისაღებ დაბრაზში, როგორც ასეთ შემთხვევებში მიღებულია, ახალაღკვეცილთა პატივასცემად ტრაპეზი გაიმართა, იმ დროს, როცა მას ყველა ამ სოფლისთვის კეთილ აღსასრულს უსურვებდა, იღუმენმა ჰკითხა, კმაყოფილი თუ ხარ, რომ შენი ვაჟი მღვდელმონაზონი გახდაო. უცებ მოხუცმა ქალმა რატომღაც კადნიერად დაიყვირა: „არა!“
ირგვლივ მკვდარი სიჩუმე ჩამოვარდა, ძალზე უხერხული სიტუაცია შეიქმნა. ყველანი პირღია შეჰყურებდნენ, ხმას არავინ იღებდა. თითოეული ფიქრობდა: „თუ თქვენ არ ხართ კმაყოფილი ამით, მაშინ რატომ გახდით მონაზონი?“ რადგან ყველას სახეზე კითხვა „რატომ?“ ეწერა, მან დაასრულა: „გამიხარდება, თუ ის ბოლომდე ისეთი დარჩება, როგორც ახლა არის“.

გავიდა სულ რამდენიმე წელი და ყველამ დაინახა, თუ რა ზუსტი აღმოჩნდა უსწავლელი დედის წინასწარმეტყველება. მისი ვაჟი არათუ არ დარჩა ისეთი, როგორიც მაშინ იყო, არამედ დაიწყო ქრისტიანულ სარწმუნოებაზე შეტევაც, როგორც მეორე კაძანძაკისი (ბერძენი მწერალი, მკრეხელური წიგნის „ქრისტეს უკანასკნელი ცდუნების“ ავტორი). არ ვიცი, რამდენად კეთილად აღესრულა ეს დედა, მაგრამ მე მისგან ამით გაკვეთილი ვისწავლე, რომ დედა ყველაზე უკეთ იცნობს თავის შვილს. მას შემდეგ ყოველთვის ვიხსენებ ხოლმე ამ ამბავს, როცა ვინმე მოდის ჩემს მონასტერში, რათა დარჩეს და თავისი ცხოვრება ღვთის მსახურებას მიუძღვნას“.

[marine]

„სრულყოფილებაში მყოფ მონაზონს, ვერნაირი ბრძოლა და ვნება ვერ აზიანებს. მას წმინდა მამა [იოანე სინელი] „ვნებათა ბატონს“ უწოდებს, რადგან თავად არის საკუთარ ვნებათა მბრძანებელი. სრულყოფილებას მიღწეული ადამიანი ფაქტობრივად ცოდვებს განშორებულია“

[marine]

“ჯანმრთელი ყმაწვილები მოდიან წმიდა მთაზე, უკან მიდიან და კვლავ ბრუნდებიან. „ბერობაც ხომ ძალიან ძნელია, - ამბობენ ისინი. - ყოველ ღამე გაუთენებელზე ადექი, თანაც ერთი და ორი დღე კი არა, - მთელი ცხოვრება“. ერში ბრუნდებიან, მაგრამ ისიც არ მოსწონთ. „რა უნდა ვაკეთო ამ საზოგადოებაში, როგორ ადამიანს უნდა დავუკავშირო ჩემი ბედი, თუ დავქორწინდები? მარტო ხლაფორთი და მოუსვენრობაა“. - ამბობენ ისინი, როდესაც კვლავ წმ. მთაზე დაბრუნდებიან, მაგრამ აქაც ცოტა ხანს იცხოვრებენ და ისევ იმას გაიძახიან: „მძიმეა“.

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„ასეთი შემთხვევაც მოხდა: ტაძრის მორიგესთან მივიდა ჩამოსული კაცი, უთხრა, რომ მონასტერში შემთხვევით მოხვდა და გულის სიღრმეში ეჭვი ეპარება, - საერთოდაც, არსებობს კი ღმერთი? „ღმერთი არსებობს! - თავადვე აღლევებით გააგრძელა, - აქ ვნახე, ერთი ბერი როგორ ლოცულობდა. ნამდვილი ანგელოზის სახე ჰქონდა, ღმერთს რომ ელაპარაკება. იცით, თქვენ შორის ანგელოზები დადიან!“ – „ანგელოზები?“ - დაიბნა მორიგე. ჩამოსულმა კი ბერ ფერაპონტეზე [ოპტინელი] მიუთითა, რომელიც იმ წამს ტაძრიდან გადიოდა“.

[marine]

„უყურებ ათონელ მონაზვნებს და ფიქრობ: როგორი მწუხარე და უბედური ადამიანები არიან, - თუმცა სწორედ მათ შინაგან სიმშვიდეს შეუძლია აღავსოს და გაიტაცოს ადამიანი. მონაზვნები მოგვაგონებენ ძალიან მშვიდ წყალზე მდგარ ისეთ დიდ წყალსაცავს, რომლის ძალაც მხოლოდ მისი კაშხლის გარღვევის შემდეგ შეიძლება შევიგრძნოთ, რადგან ასეთ შემთხვევაში მისი სხეულით მთელი არემარე დაიფარება. კეთილსურნელება სამყაროს მეუდაბნოის მდუმარე ბაგეთაგან ეფინება“.

/არქიმანდრიტი იეროთეოსი (ვლახოსი)/