მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„მამა პახომი სერბმა (+1870), როცა დიდი სქემა უნდა შეემოსა, ფიქრი დაიწყო, რომელი მაღალღირსი მამის ხელით მიეღო იგი. დიდხანს იფიქრა, მაგრამ ვერ გადაწყვიტა, ვინ აერჩია, რომელი ათონელი მამა იქნებოდა ამის ღირსი. უეცრად თავს ამპარტავნება შეამჩნია და შეძრწუნდა. გადაწყვიტა, იოსები, მისივე სულიერი შვილი, ყოფილიყო მისი მოძღვარი და სქემაც მისგან მიეღო. იოსები ჯერ კიდევ ახალგაზრდა და გამოუცდელი გახლდათ, მაგრამ მამა პახომი მას უდრტვინველად დაემორჩილა. ახალი მოძღვარი ცუდად ეპყრობოდა, თუმცა ეს ღირს მამას მაინცდამაინც არ აწუხებდა; მისთვის მთავარი ის იყო, რომ ამპარტავნების და დიდებისმოყვარების ვნებას სძლია.“

[marine]

„ბერისთვის რომ მრავალი ნივთი მიგაქვს, შენ მას ღუპავ. მაშინ როცა, თუ ადამიანი ზედმეტი ნივთებისგან გაითავისუფლებს თავს, მისი ძალები აღდება. მაგრამ თუ მონაზონი თვითონ აგროვებს ნივთებს, მაშინ ის თვითონ იღუპავს თავს. როცა მე რაიმე ნივთს მიგზავნიან, სიმძიმეს ვგრძნობ და მსურს, მისგან განვთავისუფლდე. როდესაც ჩემთან სენაკში რაიმე ზედმეტი მაქვს, თავს ისე ვგრძნობ, თითქოს პატარა ზომის ხალათი ჩავიცვი. და თუ ამ ნივთს ვერავის აძლევ კაცი, მე მგონი, ჯობია, რომ გადავყარო. საკმარისია, ისინი გავცე, რომ ვმსუბუქდები და ვთავისუფლდები. ერთხელ ჩემთან ერთი ნაცნობი მოვიდა და მითხრა: „წმიდაო მამაო, ერთმა ადამიანმა მომცა ეს ნივთები, რომ თქვენ გადმოგცეთ და კიდევ - მან გთხოვათ ილოცოთ, რომ სულიერი შფოთი მოიშოროს“. „იმას რომ მოშორდეს და ჩემთან მოვიდეს? - ვუპასუხე, - ჯობია, მოკრიბო ეს ნივთები და წაიღო, მე უკვე მოვხუცდი და ხალხში სიარული და საჩუქრების დარიგება აღარ შემიძლია“.

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„ლოცვა ბერის მთავარი ღვაწლი უნდა იყოს“, - წერდა წმინდა ეგნატე ბრიანჩანინოვი. ბერ ფერაპონტეს [ოპტინელი] ისეთი წყურვილი ჰქონდა ლოცვისა, რომ მას ხანგრძლივი სამონასტრო ლოცვებიც კი არ ყოფნიდა“.

[marine]

„განღმრთობილ მონაზვნებში მოძრაობისა და მყუდროების ერთიანობას დაინახავ“

/არქიმანდრიტი იეროთეოსი (ვლახოსი)/

[marine]

„53. გონიერების მიუხედავად, როგორც ადვილად დაიბნევა უწინამძღვროდ უცნობ გზაზე მავალი ადამიანი, ისე ადვილად წარწყმდება თავის ნებაზე მავალი მონაზონი, თუნდაც რომ მთელ მსოფლიო სიბრძნეს ფლობდეს“.

/ღირსი იოანე სინელი/

[marine]

„მე ვიცნობ ბერებს, რომლებისთვისაც სულიერი ცხოვრება კი არ იყო სიხარულის მომტანი, არამედ - ქვეყნიური სული. სიხარულის მოზვირთებას, რომელსაც უბრალოება შობს, ისინი ვერ გრძნობენ. უგემოვნობა ძალიან ეხმარება სულიერ ცხოვრებაში. ბერს ის საგნები უნდა ჰქონდეს, რომელიც მისთვის აუცილებელია და რომელიც მას უხდება. მხოლოდ იმით უნდა დავკმაყოფილდეთ, რაც მცირედ შეამსუბუქებს მის ცხოვრებას და დიდისკენ და ერულისაკენ არ უნდა ისწრაფოდეს. მაგალითად, ჯარისკაცული ადიელა საკმარისია იმისათვის, რომ სიცივისგან დაიცვა თავი - მარმაშებიანი ან ფერადი ადიელა იქ საჭირო არ არის. ასე მოდის უბრალოება, სულიერი მხნეობა“.

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„ბერი ფერაპონტე [ოპტინელი] ისე ცხოვრობდა, თითქოს მიწას არ ეხებაო, და საძმოდანაც კი ცოტა თუ იცნობდა“

[marine]

„მონაზვნები სიკვდილს იღებენ და სიცოცხლით იმოსებიან“.

/არქიმანდრიტი იეროთეოსი (ვლახოსი)/

[marine]

„მონაზონი, რომელსაც ერისკაცებთან აქვს კავშირი და მათთან განშორების შემდეგ მწუხარებაში ვარდებ, იგი ან პატივმოყვარეობის ეშმაკისგან არის შეპყრობილი, ან სიძვის ეშმაკისგან. მონაზონს ერის ადამიანებისგან განშორება უნდა ახარებდეს“.

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

„არსებობენ უხმაუროდ, დიდ სულიერ ღვაწლში მცხოვრები ბერები. ასეთი სული ყველა მონასტერში არსებობს, ყოველ ეპოქაში. სწორედ ასეთი იშვიათი სულები იწვევენ ღვთის მოწყალებას და ამიტომაა, რომ იგი ყველაფერს ითმენს“.

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„ბერ ტროფიმეზე [ოპტინელი] ცნობილია, - საკუთარი სულის ცეცხლი მთლიანად ღმერთს უძღვნა“

[marine]

“მონაზონთა განმსწავლებლად დუმილი გვევლინება“.

[marine]

„34. ჭეშმარიტი სიწრფელის სახე და მაგალითი გახდა დიდი ანტონის მოწაფე - ნეტარი პავლე წრფელი. მსგავსი წინსვლა ამდენად მცირე ხანში არავის არსად უხილავს, და ვერც იხილავს. (ღირსი იოანე სინელი)

საუბარია წმინდა პავლე წრფელზე, რომელმაც ძალიან მოკლე დროში მიაღწია უდიდეს სულიერ წარმატებას. როდესაც ეს პიროვნება ანტონი დიდთან მივიდა მორჩილად, უკვე ხანდაზმული იყო, მაგრამ იმდენად სწრაფად აითვისა სამონაზვნო ხელოვნება, მონაზვნობაში დაბერებულ ბევრ მოღვაწეს გადაუსწრო სულიერ ღვაწლში. ამის გამო უწოდეს წრფელიც“.

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

„სამწუხაროდ, ხშირად ერული კმაყოფილება, რომელსაც შესრულებული სამუშაო იწვევს, თვით ბერსაც კი ატყუებს. რა თქმა უნდა, ადამიანი იმისთვისაა შექმნილი, რომ გააკეთოს რაიმე კარგი, რადგან კეთილია მისი შემოქმედი, მაგრამ ბერი იღწვის, ცდილობს, რომ ადამიანიდან ანგელოზად გარდაიქმნას. ამიტომ, იმისათვის, რომ სულიერად იღვაწოს, მან თავისი შრომა უნდა განსაზღვროს რაიმე მატერიალურით - ყველაზე აუცილებელით. მაშინ მისი სიხარულიც სულიერი ნაყოფის მომწიფებიდან გამომდინარე იქნება, ეს იქნება სულიერი სიხარული და ბერი მარტო თვითონ კი არ შესვამს მას, არამედ - სხვებსაც შეასმევს“.

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„ოლგა მეორე სართულზე მუშაობდა, როდესაც ფანჯრის ქვეშ მისაბმელიანი ტრაქტორი შეჩერდა, მასში ისხდნენ ბერი ფერაპონტე [ოპტინელი] და კიდევ რამდენიმე კაცი საძმოდან და მომლოცველთაგან. როგორც ჩანს, სადღაც წასვლა იგეგმებოდა, მაგრამ ამ დროს თოვლნარევი წვრილი წვიმა წამოვიდა და ყველამ შენობას შეაფარა თავი. ტრაქტორის მისაბმელში მხოლოდ ბერი ფერაპონტე დარჩა. ოლგამ ფანჯარაში გაიხედა და გაიფიქრა: „ნეტავ რას „სძინავს“ ასეთ უცნაურ პოზაში - მუხლებზე დაჩოქილს, თავდახრილს?“ ნახევარი საათის შემდეგ კვლავ გაიხედა ფანჯარაში და დაინახა, რომ ბერი ისევ იმ მდგომარეობაში იყო, ხელში სკვნილი ეჭირა და მშვიდად მარცვლავდა. როდესაც ორი საათის შემდეგ ისევ მივიდა ფანჯარასთან, ძალზე გაუკვირდა, ვერაფრით გაიგო, რა ხდებოდა - ბერის კაბა ზემოდან უკვე თოვლის თხელი ფენით დაფარულიყო, ის კი კვლავაც მარცვლავდა სკვნილს, ლოცვად დამხობილი. შემდეგ, როდესაც იგი თავად წავიდა მონასტერში, უკვე გაცნობიერებული ჰქონდა: უფალმა მისცა საშუალება, ეხილა დაუცადებელი ბერ-მონაზვნური ლოცვა, რომელსაც ვერც წვიმა და ვერც თოვლი ვერ შეაწყვეტინებს გულით მლოცველს“.

[marine]

„მონაზონი შეიძლება უსარგებლოდაც კი მოგეჩვენოს, თუმცა ძალიან სწრაფად მიხვდები, რომ ეს ადამიანები - „ცას მიბჯენილი კეთილჩრდილოვანი ხეები არიან“ და ისინი საფარველსა და სიგრილეს შენთვის ქმნიან. შენ აღმოაჩენ, რომ ისინი კონკებში არიან გამოწყობილნი და თითქოს სისუფთავის არამანერულობის, „დაუბანლობის“ გამო, სიტყვაძვირები არიან, მაგრამ ძალიან მალე შეამჩნევ, რომ ისინი მსხმოიარე და მარადუჭკნობ მცენარეებს წარმოადგენდნენ“; „ეს მარადაყვავილოვანი და ძალიან კეთილსურნელოვანი შროშანებია“, რომელთა სურნელებითაც სრულად გადაიფარები. და ეს იმის გამო, რომ მათში ჭეშმარიტი ცხოვრება - ქრისტე იმყოფება. „მათი ცხოვრება ქრისტეშია დაფარული“.

/არქიმანდრიტი იეროთეოსი (ვლახოსი)/

[marine]

“პატივმოყვარეობის ვნებით შეპყრობილი მონაზონი მხოლოდ სხეულით იმყოფება მონასტერში, გონებით კი ერისკაცებთან არის, რადგან მონაზონთა შორის თავიანთი პატივმოყვარეობის დაკმაყოფილებას ვერ შეძლებს, ამას მხოლოდ ერისკაცთა გარემოცვაში ახერხებს და ამიტომაც გონებით სულ ერისკაცებთან არის“.

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

„მონასტრებში შიშველი ტურისტები არავის სჭირდება. არანაირი გამართლება არ არის ის, რომ ტურიზმისგან შემოსულ ფულს მონასტრები ღატაკთა ჩაცმა-დახურვას ახმარენ. - ეს მაცდურის მახეა, რომელიც ცდილობს ბერები საღმრთო მადლისგან გააუცხოვოს და ერის ადამიანებად აქციოს. პირიქით, სოფლისგან ჭეშმარიტი განშორება, რომელიც ქრისტეს სახელისათვის აღესრულება, ბერს სათნოებებით ამდიდრებს“.

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„მღვდელმონაზონი „რ“., ვინც იმხანად ბერ ფერაპონტესთან [ოპტინელი] ერთად ცხოვრობდა სენაკში, მოგვითხრობს, რომ გარდაცვალების წინ იგი უკვე საერთოდ აღარ წვებოდა დასაძინებლად, ღამით ლოცულობდა და ერთადერთი, რის უფლებასაც თავს აძლევდა დასვენების მიზნით, ის იყო, რომ სკამს დაყრდნობოდა. ამის გამო გულში კიდეც განიკითხავდა მას, რადგან წმინდა მამათა კანონების წესების თანახმად, ამგვარი მოსაგრეობა სახიფათოა. მართლაც, ეს ყველაფერი ყოველგვარი წესის დარღვევაა! მაგრამ ბერ ფერაპონტეს დედა საავადმყოფოში უკვდებოდა. მის ზურგს უკან იდგა მისი სანათესაო, რომელიც ღმერთს იყო დაშორებული: მისი მოუნათლავი დები და ის გადაკარგული სოფელი ტაიგაში, სადაც არყის სმისგან გადამწვარი მისი თანატოლები ნაადრევად ითხრიდნენ სამარეს საკუთარი ხელით“.

[marine]

„სენაკში დიდი მოწიწებით შევედი. მეუდაბნოის საცხოვრებელში შესვლისას, ისევე, როგორც წმინდა ადგილზე ფეხის დადგმისას, შიში გეუფლება. მოუწყობლობისა და დაულაგებლობის გამო ისეთი შთაბეჭდილება იქმნება, თითქოს ბინა მიტოვებულია. მაგრამ მებრძოლი სულისათვის ეს მხოლოდ წვრილმანია. მას ასეთი საქმეებისათვის დრო არ აქვს. მეუდაბნოემ ცოტა წყალი და ლუქუმი მოიტანა და ამით დიდი სიყვარული გამოავლინა. და მართლაც, ჭეშმარიტ და წმინდა სიყვარულს მხოლოდ აქ - უდაბნოში შეიგრძნობ. შესცქერი გამოწვდილ მცირე ზომის ლანგარს, რომელზედაც წყალი და ლუქუმი დევს და ფიქრობ, ეს ხომ მონაზვნის ცოცხალი გულია. ის ყველაფერს გაძლევს, რაც აქვს“.

/არქიმანდრიტი იეროთეოსი (ვლახოსი)/