მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„ლიტურგიის დასასრულს ერთმა პატარა გოგონამ შემთხვევით შეყო ხელი გამათბობელი რადიატორის ღრიჭოში და უკან ვეღარ გამოიღო. ორმოცი წუთი ღრიალებდა. მტირალი ბავშვის გარშემო უამრავი ადამიანი შეგროვდა და ყოველი მათგანი ცდილობდა, ბავშვის ხელი როგორღაც გაეთავისუფლებინა. ამ მცდელობების შედეგად ბავშვს ხელი უფრო და უფრო გაუსივდა, დაულურჯდა და უფრო სასოწარკვეთილი აკივლდა. ამ ხმაზე საკურთხევლიდან მამა ტროფიმე [ოპტონელი] გამოვიდა. ილოცა ღვთისმშობლის ხატის წინაშე, მერე კი ბავშვთან თამაში დაიწყო, აჩვენებდა, როგორ იბანს პირს ფისო და როგორ ჭამს ბაჭია სტაფილოს. გოგონა გაიბადრა და ეხვეწებოდა: „კიდევ მაჩვენე ფისო, კიდევ მაჩვენე ბაჭია“. ბავშვი ბავშვია, მაგრამ ბერის საქციელმა ჩვენი გაღიზიანება გამოიწვია: „საქმეა გასაკეთებელი და ბავშვია გადასარჩენი, ის კი ზოოპარკობანას თამაშობს. მაგრამ ბავშვი რომ დაწყნარდა და მოდუნდა, მამა ტროფიმემ ბავშვის ხელი შეუმჩნეველი მოძრაობით გამოაძვრინა რადიატორიდან. ეს სრულიად უბრალო ამბავი გაგვახსენდა, როგორც იგავი სიკეთის ქმნაზე: ჩვენ ხომ რაღაცნაირი გაფიცხებით ვაკეთებდით საქმეს, ტროფიმე კი სხვაგვარად ირჯებოდა: თავიდან ილოცა ღვთისმშობლის წინაშე, შემდეგ სიყვარული გამოავლინა ამ გატანჯული, შეშინებული ბავშვის მიმართ. ბავშვმა და ბერმა ერთმანეთი შეიყვარეს, მხოლოდ ამის შემდეგ გახდა შესაძლებელი ხელის გათავისუფლება“.

[marine]

„ყველა საქმეს აქვს თავისი ჟამი, დრო. შეუძლებელია, მოღვაწეს გავლილი არ ჰქონდეს მორჩილება და წინამძღვარი გახდეს.

ეს საქმეები მონაზონმა შეზავებულად უნდა აკეთოს. თუ ერთი მიმართულებით წავა, სულიერ წარმატებას ვერ მიაღწევს. ამიტომ მორჩილებით და თავმდაბლობით უნდა შეუდგეს სამონაზვნო ცხოვრებას და მოიპოვოს განსჯის უნარი. ვისაც მართლა მოპოვებული აქვს სულიერი წარმატებანი, იგი არასდროს მიიჩნევს თავს სულიერად წარმატებულად“.

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

„1869 წლის ზამთარში ბერი გერმანეს კელია თოვლმა დაფარა და 10 დღე უპუროდ დარჩა. იმავე წელს, ერთი ერისკაცი, რომელსაც მონაზვნად აღკვეცა სურდა, ავად გახდა და, როდესაც მამა გერმანეს განმარტოებულ კელიას მიაღწია, საბოლოოდ ლოგინად ჩავარდა. ბერი თავდაუზოგადავ ემსახურებოდა ავადმყოფს, წელიწად-ნახევრის განმავლობაში თითქმის ყველაფერს იკლებდა. ავადმყოფის თხოვნით, ბერმა აღკვეცა იგი და უწოდა სახელად ქრისტეფორე. გამოჯანმრთელების შემდეგ, ახლადაღკვეცილი მონაზონი წუწუნებდა, ვერ უძლებდა ბერის მკაცრ ცხოვრებას; მას თევზი, ზეთი და სხვა რამ უნდოდა, და ეს ყველაფერი რომ ვერ დაინახა, მიატოვა ბერი.“

[marine]

„ახალმოწამე ტროფიმეს [ოპტინელი] საფლავზე სასწაულქმედება რომ დაიწყო, ერთმა მუშაკ-მომლოცველმა გულუბრყვილოდ თქვა: „გაუმართლა ტროფიმეს! ცხოვრობდა თავისთვის, დადიოდა ტრაქტორით და ცათა სასუფეველში შეგრიალდა!“ ბერმა ისეთი ღვთისმიერი სიბრძნით იცხოვრა, რომ დაფარული დარჩა მონაზვნური მოსაგრეობის სიმძიმე და ბევრს მხიარულ ტრაქტორისტად დაამახსოვრდა, რომელსაც არავითარი პრობლემები არ აწუხებს“.

[marine]

„30. მონაზვნის ცხოვრებაში ყოველი საქმე, სიტყვა, ფიქრი და მოქმედება გონივრული უნდა იყოს. თუ ასე არ არის, მაშინ მისი ცხოვრება სამონაზვნო არ ყოფილა, მით უმეტეს, არც ანგელოზთა დარი. (ღირსი იოანე სინელი)

მონაზონი ყველაფერში ღვთის ხელს უნდა ხედავდეს. სხვაგვარად მისი მოღვაწეობა ამაო იქნება“.

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

„უცებ უკანა ეზოს მხრიდან ჩემკენ ის გოგონა მორბის, სამლოცველოში რომ ლოცულობდა.

-აქ როგორ მოხვდი? - ვკითხე მე.

-განხეთქილების მიმდევართან ჩემი გათხოვების გასარიგებლად ჩვენებს დღე ჰქონდათ დანიშნული, მაგრამ წამოვედი, - თქვა ეს და მიწამდე თავი დამიკრა, - მოწყალება მოიღე, თან წამიყვანე და რომელიმე დედათა მონასტერში დამტოვე. არ მინდა გათხოვება, მონასტერში ვიცხოვრებ და იესუს ლოცვას ვიტყვი. შენ დაგიჯერებენ და მიმიღებენ.

-რას ამბობ, - ვუთხარი მე, - სად უნდა წაგიყვანო? ამ მხარეში არც ერთი დედათა მონასტერი რა ვიცი. ან როგორ წაგიყვან, პასპორტი არ გაქვს?! ჯერ ერთი, არსად მიგიღებენ, შემდეგ, ახლანდელ დროში ვერსად დაიმალები, მალე დაგიჭერენ, სახლში დაგაბრუნებენ და მაწანწალობისთვის დაგსჯიან კიდეც. უმჯობესია, სახლში წახვიდე და ღმერთს ევედრო. თუ გათხოვება არ გინდა, თავი მოიავადმყოფე. ამას მაცხონებელი თვალთმაქცობა ჰქვია. ასე მოიქცნენ წმინდა დედა კლიმენტა, ღირსი მარინე და ბევრი სხვაც, როცა მამათა მონასტერში ცხონებისთვის იღვწოდნენ“.

[marine]

„მამა ვასილი [ოპტინელი] შინაგანად ზედმიწევნით ბერული წყობის ადამიანი იყო და ადრევე ანება თავი ყველა შეკრებაზე ჩაის სმას. არადა იმხანად „ქედმაღლობად“ მიმაჩნდა და გულში ვკიცხავდი. მაპატიე, მამა ვასილი! და მხოლოდ წლების მერე გამახსენდა, რომ ეს ვითომც ქედმაღლური სახე საოცრად ბავშვური ღიმილით იყო გაცისკროვნებული“

[marine]

„ადამიანს რაც არ უხილავს და რაც არ განუცდია, იმის სურვილი არა აქვს. ამიტომ, ვინც მონაზვნურ ღვაწლს, როგორც ქალწულები, ისე შეუდგნენ, მათთვის ხორციელი ბრძოლები - ვნებებთან ჭიდილი - გაცილებით ადვილად გადასატანია“.

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

"ბერობა არის სწორედ დინების, ანუ საკუთარი ბუნებისა და სურვილების წინააღმდეგ წასვლა"

[marine]

"...წმინდა მთა ამ საათებში იწვის და ბრიალებს. გამძვინვარებული ეშმაკი ბორგავს და გმინავს. ღვაწლმოსილი მონაზვნები ღმერთთან არიან..."

[marine]

„შვილმა [ახალმოწამე ვასილი ოპტინელი] ეკლესიაში სიარული რომ დაიწყო, დედა წინააღმდეგი არ ყოფილა. მაგრამ მარხვა და მონასტერი - ეს უკვე „სიგიჟეა!“ დედას უნდოდა რომ შვილი ბედნიერი ჰყოლოდა, რწმენა კი მას ჯვარს სთავაზობდა. და ასეთი რწმენა აფრთხობდა მას.

ანა მიხაილის ასული იხსენებს: „დიდი მარხვა იყო, ვაჟი მარხულობდა, მე კი ერბოკვერცხს შევიწვავდი და კიდეც ვქირქილებდი. რა თქმა უნდა, ვიცოდი, რომ იგორი ბერობისთვის ემზადება, მაგრამ ეს წამითაც არ დამიშვია სერიოზულად. და უეცრად შვილი ჩემ წინაშე მუხლებზე დადგა და თვალცრემლიანმა მთხოვა: „დედიკო, მაკურთხე, რომ მონასტერში წავიდე“.

ამ დროს შეძრწუნებულმა ისეთი რამ წამოვიძახე ღმერთზე, რომ შვილი უმალ გარეთ გავარდა. გავიგონე, როგორ ჩაირბინა კიბეზე, მისი ფეხის ხმა დღესაც ყურში მიდგას...“.

იგორის სახლიდან წასვლის შემდეგ დედას ცრემლი არ შეშრობია და მკვლელობის დღემდე იმ იმედით ცოცხლობდა, შვილი დაბრუნდებაო“.

[marine]

“სიკვდილმისჯილს არ აინტერესებს არაფერი ამქვეყნიური, მით უმეტეს ლხინი, ამგვარადვე - არც ჭეშმარიტად მგლოვიარე მონაზონს - ამქვეყნიური ამაოებანი“.

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

“ამ ამბიდან ექვსი წლის შემდეგ, როცა ერთ-ერთ დედათა მონასტერს ჩავუარე, ეკლესიაში სალოცავად შევედი.

უცხოთშემწყნარებელმა იღუმენიამ წირვის შემდეგ თავისთან წამიყვანა. ჩაის მოტანა ბრძანა. მოულოდნელად სტუმრები ეწვივნენ. ის მათთან გავიდა, მე კი თავის მესენაკე მონაზვნებთან დამტოვა. ცნობისმოყვარეობა აღმიძრა თავმდაბალმა მონაზონმა, რომელიც ჩაის ასხამდა, და ვკითხე:

- დედაო, დიდი ხანია, რაც ამ სავანეში ხართ?

- ხუთი წელია, - მიპასუხა მან, - აქ ჭკუაშეშლილი მომიყვანეს. ღმერთმა აქ შემიწყალა, დედა იღუმენიამ თავის სენაკში დამტოვა და აღმკვეცა.

- შეშლილობა რამ გამოიწვია? - ვკითხე მე.

- შიშმა. ერთ-ერთ სადგურში ვმუშაობდი. ღამით, როცა მეძინა, ცხენებმა ფანჯარა შემოამტვრიეს და შიშისგან შევიშალე. ნათესავები მთელი წელი დამატარებდნენ წმინდა ადგილებში და მხოლოდ აქ განვიკურნე.

ეს რომ მოვისმინე, სულით გავიხარე და ვადიდე ღმერთი, ჩვენდა სასარგებლოდ სიბრძნით რომ აწყობს ყოველივეს“.

[marine]

„ვინც ვნებებითა და სულიერი სნეულებით არის შეპყრობილი, მისთვის დაყუდება საზიანოა. ასეთი ადამიანი აუცილებლად მონასტერში, სულიერი მოძღვრის მეთვალყურეობის ქვეშ უნდა ცხოვრობდეს. მსგავს სულიერ მდგომარეობაში მყოფ ადამიანებს წმინდა მამა [იოანე სინელი] ხატოვნად ამსგავსებს იმ კაცს, რომელმაც ცურვა არ იცის და, მცირე ფიცრის ნატეხის იმედად, ნავიდან შუა ზღვაში ხტება; მისთვის უსაფრთხო არის გემზე ყოფნა და არა შუაგულ ზღვაში, ამგვარადვე - ვნებებით და ცოდვებით შეპყრობილი ადამიანისათვის გაცილებით უსაფრთხოა მონასტერში მოღვაწეობა, ვიდრე დაყუდება და განმარტოება“.

[marine]

„ბერი მონასტრის გარეშე იგივეა, რაც თევზი წყლის გარეშე“.

[marine]

“ქველმოქმედებს, რომლებიც გვიგზავნიან შემოწირულობებს ჩვენი საჭიროებისათვის, ისეთივე საზღაური ექნებათ, როგორც წყალზე წასულ ბერს, რომლის ნაბიჯებსაც ითვლიდა ანგელოზი. „და რატომ ითვლი“, ჰკითხა ბერმა ანგელოზს? – „რათა ყოველი ნაბიჯისთვის საზღაური მიიღო!“

[marine]

„39. სასოების მუშაკი მონაზონი მოწყენილობის მკვლელია, რადგან იმედის მახვილით კლავს მწყენილობას.

როდესაც მონაზონი ღვთისადმი სასოებით მოღვაწეობს, მოწყენილობის ვნება ვერც კი მიეკარება“.

[marine]

„ბერის საუნჯე - სიხარულია, რომელსაც ცრემლით მოიპოვებს, და რწმენა, რომელიც გონების იდუმალ სიღრმეებში ინახება“.

/ისააკ ასური/

[marine]

„მამა დანიელი სულიერი კაცი იყო - მკაცრად იმარხავდა მონაზვნურ ცხოვრებას; ჰქონდა ლოცვა, რომელიც მაშინაც აღესრულებოდა, როცა ეძინა“.

[marine]

„დაყუდებულისთვის ხალხში გასვლის სურვილი უტყუარი ნიშანია იმისა, რომ მოღვაწე სულმოკლეობასა და მოწყენილობაშია ჩავარდნილი“.