მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

"ბერობა არის სწორედ დინების, ანუ საკუთარი ბუნებისა და სურვილების წინააღმდეგ წასვლა"

[marine]

"...წმინდა მთა ამ საათებში იწვის და ბრიალებს. გამძვინვარებული ეშმაკი ბორგავს და გმინავს. ღვაწლმოსილი მონაზვნები ღმერთთან არიან..."

[marine]

„შვილმა [ახალმოწამე ვასილი ოპტინელი] ეკლესიაში სიარული რომ დაიწყო, დედა წინააღმდეგი არ ყოფილა. მაგრამ მარხვა და მონასტერი - ეს უკვე „სიგიჟეა!“ დედას უნდოდა რომ შვილი ბედნიერი ჰყოლოდა, რწმენა კი მას ჯვარს სთავაზობდა. და ასეთი რწმენა აფრთხობდა მას.

ანა მიხაილის ასული იხსენებს: „დიდი მარხვა იყო, ვაჟი მარხულობდა, მე კი ერბოკვერცხს შევიწვავდი და კიდეც ვქირქილებდი. რა თქმა უნდა, ვიცოდი, რომ იგორი ბერობისთვის ემზადება, მაგრამ ეს წამითაც არ დამიშვია სერიოზულად. და უეცრად შვილი ჩემ წინაშე მუხლებზე დადგა და თვალცრემლიანმა მთხოვა: „დედიკო, მაკურთხე, რომ მონასტერში წავიდე“.

ამ დროს შეძრწუნებულმა ისეთი რამ წამოვიძახე ღმერთზე, რომ შვილი უმალ გარეთ გავარდა. გავიგონე, როგორ ჩაირბინა კიბეზე, მისი ფეხის ხმა დღესაც ყურში მიდგას...“.

იგორის სახლიდან წასვლის შემდეგ დედას ცრემლი არ შეშრობია და მკვლელობის დღემდე იმ იმედით ცოცხლობდა, შვილი დაბრუნდებაო“.

[marine]

“სიკვდილმისჯილს არ აინტერესებს არაფერი ამქვეყნიური, მით უმეტეს ლხინი, ამგვარადვე - არც ჭეშმარიტად მგლოვიარე მონაზონს - ამქვეყნიური ამაოებანი“.

/არქიმანდრიტი მაკარი (აბესაძე)/

[marine]

“ამ ამბიდან ექვსი წლის შემდეგ, როცა ერთ-ერთ დედათა მონასტერს ჩავუარე, ეკლესიაში სალოცავად შევედი.

უცხოთშემწყნარებელმა იღუმენიამ წირვის შემდეგ თავისთან წამიყვანა. ჩაის მოტანა ბრძანა. მოულოდნელად სტუმრები ეწვივნენ. ის მათთან გავიდა, მე კი თავის მესენაკე მონაზვნებთან დამტოვა. ცნობისმოყვარეობა აღმიძრა თავმდაბალმა მონაზონმა, რომელიც ჩაის ასხამდა, და ვკითხე:

- დედაო, დიდი ხანია, რაც ამ სავანეში ხართ?

- ხუთი წელია, - მიპასუხა მან, - აქ ჭკუაშეშლილი მომიყვანეს. ღმერთმა აქ შემიწყალა, დედა იღუმენიამ თავის სენაკში დამტოვა და აღმკვეცა.

- შეშლილობა რამ გამოიწვია? - ვკითხე მე.

- შიშმა. ერთ-ერთ სადგურში ვმუშაობდი. ღამით, როცა მეძინა, ცხენებმა ფანჯარა შემოამტვრიეს და შიშისგან შევიშალე. ნათესავები მთელი წელი დამატარებდნენ წმინდა ადგილებში და მხოლოდ აქ განვიკურნე.

ეს რომ მოვისმინე, სულით გავიხარე და ვადიდე ღმერთი, ჩვენდა სასარგებლოდ სიბრძნით რომ აწყობს ყოველივეს“.

[marine]

„ვინც ვნებებითა და სულიერი სნეულებით არის შეპყრობილი, მისთვის დაყუდება საზიანოა. ასეთი ადამიანი აუცილებლად მონასტერში, სულიერი მოძღვრის მეთვალყურეობის ქვეშ უნდა ცხოვრობდეს. მსგავს სულიერ მდგომარეობაში მყოფ ადამიანებს წმინდა მამა [იოანე სინელი] ხატოვნად ამსგავსებს იმ კაცს, რომელმაც ცურვა არ იცის და, მცირე ფიცრის ნატეხის იმედად, ნავიდან შუა ზღვაში ხტება; მისთვის უსაფრთხო არის გემზე ყოფნა და არა შუაგულ ზღვაში, ამგვარადვე - ვნებებით და ცოდვებით შეპყრობილი ადამიანისათვის გაცილებით უსაფრთხოა მონასტერში მოღვაწეობა, ვიდრე დაყუდება და განმარტოება“.

[marine]

„ბერი მონასტრის გარეშე იგივეა, რაც თევზი წყლის გარეშე“.

[marine]

“ქველმოქმედებს, რომლებიც გვიგზავნიან შემოწირულობებს ჩვენი საჭიროებისათვის, ისეთივე საზღაური ექნებათ, როგორც წყალზე წასულ ბერს, რომლის ნაბიჯებსაც ითვლიდა ანგელოზი. „და რატომ ითვლი“, ჰკითხა ბერმა ანგელოზს? – „რათა ყოველი ნაბიჯისთვის საზღაური მიიღო!“

[marine]

„39. სასოების მუშაკი მონაზონი მოწყენილობის მკვლელია, რადგან იმედის მახვილით კლავს მწყენილობას.

როდესაც მონაზონი ღვთისადმი სასოებით მოღვაწეობს, მოწყენილობის ვნება ვერც კი მიეკარება“.

[marine]

„ბერის საუნჯე - სიხარულია, რომელსაც ცრემლით მოიპოვებს, და რწმენა, რომელიც გონების იდუმალ სიღრმეებში ინახება“.

/ისააკ ასური/

[marine]

„მამა დანიელი სულიერი კაცი იყო - მკაცრად იმარხავდა მონაზვნურ ცხოვრებას; ჰქონდა ლოცვა, რომელიც მაშინაც აღესრულებოდა, როცა ეძინა“.

[marine]

„დაყუდებულისთვის ხალხში გასვლის სურვილი უტყუარი ნიშანია იმისა, რომ მოღვაწე სულმოკლეობასა და მოწყენილობაშია ჩავარდნილი“.

[marine]

„...მას მერე, რაც წმინდა ბერობას შევუდექი და აღვიკვეცე მოსკოვის ეპარქიის პეშნოშსკის ნიკოლაევის მონასტერში ოცდაცამეტი წლის ასაკში და ღმერთს საკუთარი ნებით აღვუთქვი უპოვარება, იმ დროიდან კუბოს ფიცრამდე არ მომეხვეჭა ქონება და არ მივცემოდი ანგარებას, მქონოდა მხოლოდ წიგნები და პერანგები. არ შემეგროვებინა ოქრო და ვერცხლი, არ მქონოდა ზედმეტი ტანსაცმელი, არც რაიმე ნივთი, გარდა ყველაზე საჭიროსი და ისიც მსახურებისთვის გამოსადეგი: ორი ანაფორა, თბილი და გრილი და ერთი კვართი. მაგრამ უპოვარებასა და ბერულ სიგლახაკეს სულითა და თავად საქმით ვცდილობდი საგულდაგულოდ დამეცვა, არ მეზრუნა საკუთარ თავზე, არამედ მივნდობოდი ღვთის განგებას, რომელიც არასოდეს მიმატოვებს. ის, რაც ჩემს ხელში გაივლიდა წმინდა სავანის კეთილისმყოფელთა შემოწირულობებიდან, ვხარჯავდი მონასტრის საძმოს საჭიროებებსა და სხვადასხვა სამშენებლო საქმეებში; ასევე ვხარჯავდი გაჭირვებულთა შესაწევნელად, როგორც უფალი მოგვიწოდებს“.

/ახალმოწამე ვასილი ოპტინელი/

[marine]

„მოგიყვან მაგალითს, რომელიც გასულ წელს თავად ვიხილე. ბესარაბიის მონასტერში, სადაც მე ვცხოვრობდი, თავისი ცხოვრებით გამორჩეული ბერი იყო. ერთხელ იგი საცდურის წინაშე აღმოჩნდა - ძალიან მოუნდა ხმელი თევზი. რადგან იმ დროს მონასტერში მისი შოვნა შეუძლებელი იყო, ბაზარში წასვლა და ყიდვა დააპირა...

დიდხანს ებრძოდა ამ აზრს, ფიქრობდა: ბერი ძმების საერთო საკვებით უნდა კმაყოფილდებოდესო, გემოთმოყვარეობას ყოველნაირად უნდა განერიდოსო, თანაც ბერისთვის ბაზრის ხალხმრავლობაში სიარული მაცდუნებელი და მიუღებელიაო.

ბოლოს მტრის ცილისწამებამ მისი მსჯელობა დაჯაბნა, საკუთარ ნებას აჰყვა და თევზის საყიდლად წასლვა გადაწყვიტა. გავიდა მონასტრიდან და როცა ქალაქის ქუჩაში მიდიოდა, შენიშნა, რომ ხელში სკვნილი არ ეჭირა. დაიწყო ფიქრი: „როგორ წავიდე უხმლო მეომარივით? ასე არ შეიძლება: ერისკაცნი შემხვდებიან, განმიკითხავენ და დაბრკოლდებიან, უსკვნილო ბერს რომ დაინახავენ“.

იგი უკან დაბრუნებას აპირებდა სკვნილის წამოსაღებად, მაგრამ ჯიბეები მოიჩხირკა და იპოვა. ჯიბიდან ამოიღო, პირჯვარი გადაიწერა, სკვნილი ხელზე გაიკეთა და დამშვიდებულმა განაგრძო გზა. ბაზარს რომ მიუახლოვდა, დახლებთან დიდ საზიდარში შებმული ცხენი დაინახა. საზიდარზე უზარმაზარი კასრები ეწყო. უცებ ცხენი რაღაცამ დააფრთხო, რაც ძალი და ღონე ჰქონდა, ფლოქვების ცემით გააჭენა, ბერისკენ გაექანა, მხარზე გამოედო და მიწაზე დაანარცხა, თუმცა კი ძალიან არ დაუშავებია.

ამის შემდეგ მისგან ორ ნაბიჯზე საზიდარი აყირავდა და ნაფოტებად იქცა. ბერი სწრაფად წამოდგა. რა თქმა უნდა, შეშინდა, მაგრამ ამასთანავე გაოცებულიც იყო, რომ ღმერმა ცოცხალი დატოვა. საზიდარი, სულ ცოტა, ერთი წამით ადრე რომ გადაბრუნებულიყო, ბერიც მასავით დაიმსხვრეოდა. ამაზე ბერს ბევრი აღარ უფიქრია, იყიდა თევზი, შეჭამა, ილოცა და დასაძინებლად დაწვა...

ძილბურანში ვიღაც უცნობი, სათნო შესახედაობის ბერი გამოეცხადა და უთხრა: „მომისმინე! მე ამ სავანის მფარველი ვარ და მინდა გონს მოგიყვანო, რათა გაიგო და დაიმახსოვრო გაკვეთილი, ახლა რომ გასწავლი...

აი, ნახე: შენმა სუსტმა ბრძოლამ ხორციელ ტკბობასთან და შენმა სიზარმაცემ თვითშეცნობასა და თავგანწირვისთვის ვარჯიშში მტერს შენთან მოახლოების საშუალება მისცა. მანაც ის დამღუპველი შემთხვევა მოგიმზადა, შენ თვალწინ რომ მოხდა. მაგრამ შენმა მფარველმა ანგელოზმა გაითვალისწინა ეს, ჩაგაგონა, გელოცა და სკვნილი გაგახსენა. შენ ჩაგონება ყურად იღე, დაემორჩილე და საქმით აღასრულე. სწორედ ამან გიხსნა სიკვდილისაგან.

ხედავ, რა კაცთმოყვარეობას იჩენს ღმერთი და რა უხვად მიაგებს იმის სანაცვლოდ, როცა მცირედ მაინც მიმართავენ მას?“ ამის თქმა იყო და ჩვენებაში ხილული ბერი სწრაფად გავიდა სენაკიდან. მონაზონმა თაყვანი სცა და ასე გამოეღვიძა: საწოლზე კი არ იწვა, არამედ კარის ზღურბლთან ხელებგაწვდილი იყო დაჩოქილი. სულიერი სარგებლობის მიზნით მან ამ ხილვის შესახებ მაშინვე სხვებსაც უამბო, მათ შორის მეც“.

[marine]

„მონასტერში, სადაც მოღვაწე სხვა მოღვაწეებთან ერთად ცხოვრობს, მას სულიერადაც და ხორციელადაც შეეწევიან სულიერი ძმები და დები, ხოლო განმარტოებით მოღვაწის ერთადერთი შემწე ანგელოზია. მაგრამ თუ იგი გონებით უფალს შორდება, პატივმოყვარეობისა და ამპარტავნების ვნებაში იხლართება და, რა თქმა უნდა, ანგელოზებიც განეშორებიან“.

[marine]

„ახალგაზრდა ქალიშვილი, მამა ვასილისთან [ოპტინელი] მაზიარებელი, მონაზვნურად იცვამდა, არადა შავი თავსაფრის ქვეშ ოქროს საყურეებს ატარებდა. ერთხელაც სიზმარში მამა ვასილიმ ამის გამო ამხილა. „მამაო, - ჰკითხა მან შემდგომ, - რა ვქნა, თუკი სიზმარში მამხილეთ?“ „რადგან გამხილე, მოიხსენი“. - უპასუხა მამა ვასილიმ, თუმცა არ დააზუსტა,რა უნდა მოეხსნა, საყურეები თუ თავსაფარი. ცოტა ხნის შემდეგ ყველაფერი მონაზვნური მოიხნსა და მოძღვრის კურთხევით გათხოვდა. ახლა კი მრავალშვილიანი ბედნიერი დედაა“.

[marine]

„განსაკუთრებით გამოირჩეოდა თავისი ნათელმოსილი ცხოვრებით მამა ავქსენტი, რომელიც ვარსკვლავივით ბრწყინავდა. ის დიდმოწამე გიორგის კელიაში ცხოვრობდა. ჰქონდა თიხის ჭურჭელი, რომელშიც უდაბნოში მოგროვილ ბალახებს ხარშავდა - ეს იყო საზრდო. ზოგჯერ პურსაც ჭამდა. ბერმა სკიტში იცხოვრა დაახლოებით სამოცი წელი“.

[marine]

„ხშირად, როდესაც მოღვაწე შეპყრობილია მოწყენილობის ცოდვით და სენაკს მიატოვებს, იგი ადანაშაულებს არა საკუთარ თავს, არამედ ბოროტს, სინამდვილეში კი თვითონ არის საკუთარი თავის მოწინააღმდეგე. ცხადია, ღვთის საწინააღმდეგო საქმისკენ ბოროტი უბიძგებს, მაგრამ საბოლოო ქმედება ადამიანის თავისუფალ ნებაზეა დამოკიდებული: იგი თავისუფალი არჩევანის მიხედვით მიიღებს ჯილდოს ან მსჯავრს“.

[marine]

„ბერი ტროფიმეს [ოპტინელი] ცხოვრება შეიძლება სხვა სიტყვებითაც გადმოგვეცა: „იგი ბევრს ლოცულობდა, ცოტა ეძინა, ცოტას ჭამდა, წყალსაც კი შეზღუდულად სვამდა, მაგრამ რაოდენ ბევრს მუშაობდა!“

[marine]

"მონასტერში დღეში ერთხელ უნდა ჭამდე მწუხრით-მწუხრად და მუდამ მარხვაში გეთვლება, რაც არ უნდა ჭამო. წმინდა მამებმა დაადგინეს და ასე უმჯობესია. გარდამეტებული მარხვა კი ეშმაკისგანაა"

/ღირსი გაბრიელი, აღმსარებელი და სალოსი/