მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

“და მაინც, მოდი, გავარკვიოთ, ჩვენგან ვინ ეკუთვნის ეკლესიას? ვინაა, ვინც ჩემთან ერთად ერთ სხეულს შეადგენს? ვერ ვიტყვით, რომ მარჯვენა ხელი ჩემია, მარცხენა კი არაა ჩემიო; ორივე ჩემია. მე ერთიანი სხეული ვარ, ჩემი თავი და ტვინი, ჩემი ხელები, ფეხები, გული - ერთ სხეულს შეადგენს. მაშ, რა არის ის ხელები და ფეხები, რომლებიც ქრისტეს მთლიან, პატიოსან სხეულში არიან გაერთიანებული? უპირველესად, ესაა უპატიოსნესი, პატივდებული, ქრისტეს მიერ განდიდებული ღვთისმსახურთა სხეული. მათი ჯვარი ღვთისმსახურებაა. ბევრი ადამიანი ხანდახან მათ მიმართ აგდებულ დამოკიდებულებას ამჟღავნებს, ან არასათანადოდ მოიხსენიებენ მათ. მაგრამ, ყველაფრის მიუხედავად, სამღვდელოებას ეკლესიაში უმაღლესი ადგილი უკავია. ისინი ღირსეულნი არიან, ისინი მწემსები არიან.

მათ მოსდევს ხალხი, რომელიც მონაზვნებისა და ერისკაცებისგან შედგება. წინ მოაბიჯებენ მონაზვნები, რომლებიც უხრწნელობის ძღვენს მიელტვიან. ეს ისინი არიან, ვინც ქრისტეს ნახვას ესწრაფვიან. ესენი არიან ეკლესიის მშვიდობა, მშვენება, დიდება. თავის სახლს ყველა ლამაზი საგნებით ამკობს. ასევე, ქრისტეც რთავს თავის ეკლესიას. მონაზონთა დასი, ბერები, რომლითაც „შემკულია ეკლესიის კიდობანი“, ირთვება ქრისტეს ეკლესია, გახლავთ საწყისი, ანუ პირველი რჩეული შესაწირავი. ისინი არიან კეთილსურნელი გუნდრუკი, ქრისტეს ტახტისკენ აღვლენილი. მონაზონთა სახე შეადგენს „მათ, ვინც ზეციურზე ზრუნავს და ღმერთს ახლავს“. მონაზვნები თითქოს არქანგელოზთა ფრთებით დაქრიან. ისინი ღმერთთან ერთად და ღმერთისკენ ფრენენ. ისინი არიან ღმერთის ამქვეყნად ყოფნის ნიშნები. ვაი ჩვენ, მონასტერები თუ გაუქმდება! ეს იქნება ნიშანი იმისა, რომ აღარ დარჩენილან სულები, რომელთათვისაც ქრისტე ყველაფერია. ამას აჯობებს, მიწა გასკდეს და თან ჩაგვიტანოს! ყველა ვარსკვლავი დაცვივდეს და მზე ჩაქრეს!“

/არქიმანდრიტი ემილიანე (ვაფიდისი)/

[marine]

„მონაზვნად აღკვეცის წესი დაკრძალვას ბევრი რამით მოგვაგონებს. მონაზონი ამქვეყნისთვის კვდება. მან, საყოველთაო აღდგომით წინასწარ აღტაცებულმა, სულის ცხოვრებით უნდა იცხოვროს, იმ ცხოვრებით, რომელშიც მომავალი ცხოვრების საიდუმლოა არეკლილი. თუკი მონაზონი ქვეყნისათვის მკვდარია, ის ღმერთითსვისაა ცოცხალი; თუკი ის ცოცხალია ქვეყნისთვის, მკვდარია ღვთისთვის. ქვეყნისათვის სიკვდილისაკენ ორი გზაა. პირველი - უდაბნოში მდუმარება, რომელიც თითქმის შეუძლებელია ჩვენთვის, მეორე - მორჩილება, რომელშიც კვდება მონაზვნის წამხდარი ნება, ეს ცოდვის წყარო. თუკი მონაზონი მთლიანად მორჩილებას არ მიეცა, ეს ნიშნავს, რომ ის არ მოკვდა სოფლისთვის და არსებითად წარმოადგენს „მონაზვნის მაგვარ“ ერისკაცს, რომელიც უწინდებურად თავის ვნებების სიმყრალესა და ამპარატვნებაში ცხოვრობს. მორჩილების გარეშე ადამიანის გარეგნული ღვაწლიც კი პატივმოყვარეობისა და ამპარტავნების საზრდო ხდება და მას ისე ასრულებს რომ აღგზნებული წარმოდგენა თავის თავზე ღვთისადმი მოშურნეობა ჰგონია. ასეთი მოშურნეობა ჩვეულებრივ დაცემით მთავრდება, რომელიც ამაყს სევდასა და სასოწარკვეთლებაში აგდებს, მაგრამ იშვიათად თუ მოიყვანს გონს. მას, როგორც მითიურ სიზიფეს, მთის მწვერვალზე ქვა ააქვს, ქვა კი წყდება და ქვევით მოგორავს“.

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

[marine]

„ნეტარია ბერი, რომელიც ღვთის ტაძრის სიახლოვეს ცხოვრობს! ის ცხოვრობს ცის სიახლოვეს, სამოთხის სიახლოვეს, ხსნის სიახლოვეს. არ უარვყოთ ხსნა, რომელიც, ღვთის მოწყალებით, ასე ვთქვათ, ხელში გვეძლევა. განსაკუთრებით, ახალბედა ბერმა გამოუტოვებლად უნდა იაროს ეკლესიაში. სიბერისა და დაუძლურების წლებში, როცა წლებიც და ავადმყოფობაც ბერს თითქმის გამოუსვლელად ჩაკეტავს სენაკში, იგი ისაზრდოებს იმ სულიერი მარაგით, რომელიც თავის ახალგაზრდობისა და სიმტკიცის ხანაში ღვთის სახლთან სიახლოვით შეიკრიბა. სულიერ მარაგს ვუწოდებ გონიერსა და გულისმიერ ლოცვას. გულმოწყალე უფალმა, დაე, გვაღირსოს სათანადოდ ვისარგებლოთ ჩვენი მონაზვნობით და მიწიერი ცხოვრებიდან გასვლამდე გონებითა და გულით ზეცად გადავსახდელთ. იქ ჩვენი აყვანა ლოცვას შეუძლია, როცა მას ღვთის მადლი განაბრწყინებს და ლოცვა ადამიანში უკვე ადამიანის ლოცვა კი არ გახდება, არამედ ლოცვა სულიწმიდისა, რომელიც „მეოხ არს ჩვენთვის სულთქუმითა მით უსიტყუელითა“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„ერში ლოცვა ადვილი რომ იყოს, მაშინ არ იქნებოდა საჭირო მონასტრებსა და მთებში წასვლა. სახარებაში ქრისტე ეუბნება მართას: „ბევრ რამეზე ზრუნავ და შფოთავ“. ერის ადამიანები მართას ჰგვანან. თუ ისინი ქრისტიანულად ცხოვრობენ, მაშინ ემსახურებიან ქრისტეს, მაგრამ მათი მსახურება მიწიერია. ჭეშმარიტი მონაზონი მაცხოვრის ფეხებთან მჯდომ მარიამს ჰგავს. ის ტკბება უფლის დიდებით და ლაზარეს მსგავსად ქრისტეს მეგობარი ხდება. აქვს სითამამე, სთხოვოს მას ის, რასაც მოისურვებს.

მაგრამ არიან ისეთი ერისკაცებიც, რომლებიც მარიამს უფრო ჰგვანან. და არიან მონაზვნები, რომლებიც თავიანთი მდგომარეობით არანაირად არ ჰგვანან მართასაც კი“.

/მონაზონი იოსებ დიონისიატისი/

[marine]

“- მამაო, თუ უყურადღებობის გამო შეცდომას დავუშვებ და ვერ გავაცნობიერებ ამას, რათა შემდეგ შენდობა ვთხოვო დას, რომელიც დავამწუხრე, შეიძლება ლოცვისას ღმერთთან ურთერთობა მქონდეს?

-იმისათვის, რომ ღმერთთან ურთიერთობა გქონდეს და განსვენება ჰპოვო, საჭიროა, საკუთარ თავს თვალყური ადევნო და მუდამ ფხიზლად იყო, რათა საკუთარი შეცდომები გააცნობიერო, მოინანიო და პატიება ითხოვო. სხვაგვარად, სიხარულიც რომ იგრძნო ლოცვის დროს, ეს არ იქნება სულიერი სიხარული. შინაგანად არ დაგუეფლება სულიერი აღმაფრენა, რომელიც ღმერთთან ურთიერთობის ნაყოფია.

-ზოგჯერ, როცა სალოცავად მივდივარ, შინაგანად მოუსვენრობას ვგრძნობ.

-თუ შინაგანად მოუსვენრობას ან გულის გაქვავებას გრძნობ, იცოდე, რომ რომელიღაც დას გული ატკინე და ამიტომაც გაქვს დანაშაულის განცდა. თუ დას შენდობას სთხოვ, მოუსვენრობა მაშინვე გაგეცლება.

-მამაო, ლოცვას არ ძალუძს ამ მოუსვენრობის განქარვება? აუცილებლად საჭიროა, შენდობა ვითხოვო?

-მისმინე, როცა რომელიმე დას აწყენინებ, მხოლოდ ლოცვით ამის მოგვარება შეუძლებელია. უნდა მიხვიდე მასთან, მეტანია გაუკეთო და შენდობა სთხოვო. თუ დას მეტანის არ გაუკეთებ, შენს სენაკში სამასი მეტანიაც რომ შეასრულო, ამაო იქნება. ასეთი რამეები ასე არ გვარდება. „დაეგე პირველად ძმასა შენსა“, - ამბობს სახარება, და მერე: „შეწირე შესაწირავი შენი“. გარდა იმ შემთხვევისა, როცა იმ წუთში ვერ ახერხებ დის პოვნას, მაგრამ შენი დანაშაული მონანიებული გაქვს და მზად ხარ, როგორც კი შეხვდები, პატიება სთხოვო. მაშინ შენი ლოცვა მისაღები იქნება ღვთისთვის“.

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„მონასტრების უმრავლესობა დააარსეს იმ მოღვაწეებმა, რომლებიც მღვიმეებში ცხოვრობდნენ და მერეღა გახდნენ იძულებულნი, დიდებული არქიტექტურული შენობები აეგოთ სამშვინველის მსახურებისა და სულზე ზრუნვისთვის. მონასტრების ქტიტორთა ჩადებული საძირკვლები აუღებელ სიმაგრეებად იქცა, ხოლო მდუმარების გმირობის გზაზე მოპოვებული ძლევანი დღესაც მონაზვნის ჭეშმარიტი სულის შეფასების საზომია. მაგრამ დრო გარბის და ჩვენც მას მივყვებით. ამიტომ კარგი იქნება, დროდადრო მაინც „ჩამოვრჩეთ“ და შევხედოთ მამების ცხოვრებას, „მარადი საწყისის სხვა ცხოვრებას“. როგორც მოციქულები და მათი საქმის გამგრძელებლები აარსებდნენ ადგილობრივ ეკლესიებს, ღირსი ქტიტორები საფუძველს უყრიდნენ მოციქულური ცხოვრების კერებს, ყველგან აღმართავდნენ ტაძრებსა და მეტოქებს ღვთაებრივი სიყვარულის მისაღწევად და ადამიანის ღმერთთან შესახვედრებლად“.

/არქიმანდრიტი ემილიანე (ვაფიდისი)/

[marine]

„მონაზვნური ცხოვრება მთელი ქრისტიანული ისტორიის მანძილზე ტალღისებურად მიმდინარეობდა, აღმავლობასა და დაცემას განიცდიდა. თუკი მონაზონი თუნდაც გამოუცდელი, მაგრამ მართლმადიდებელი დამრიგებლის მორჩილებაში იქნება, მას შეეძლება ისწავლოს (მის შეცდომებზეც კი) სიკეთისა და ბოროტების სულიერი გარჩევა და თვითონ გახდეს გამოცდილი ბერი. ამიტომ ისინი, ვინც მონაზვნობის შინაგანი დაცემის გამო წუხან და ჭმუნავენ, ნუ დაუწყებენ ძებნას შორსმჭვრეტელ ბერებს, არამედ გულწრფელად მორჩილნი გახდნენ და შესაძლოა ესეც კი გახდეს სულიერი აღორძინების დასაწყისი. მეტიც, მონაზონთა გულწრფელი მორჩილებისათვის, მათი მსხვერპლის მსგავსი უდრტვინველობისათვის, მათ დამრიგებლებსაც სიბრძნეს მიჰმადლის უფალი“.

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

[marine]

„ღირსი ნილოსი ძველი წმინდა მამების სწავლებისა და ქცევის საფუძველზე ადგენს წესს, რომ მონასტერში არსებული საეკლესიო სალარო და ჭურჭელი უნდა იყოს, რაც შეიძლება, მარტივი, იაფი და მცირე რაოდენობით. ზუსტად ასევე ბრძანებს, რომ მონასტრის მთელი ქონება იყოს უბრალო, მცირეოდენი, მხოლოდ მოთხოვნილება დააკმაყოფილოს, რათა მან ბერებში ქედმაღლობა არ გააღვივოს, არ გამოიწვიოს მიჯაჭვულობა და განსაკუთრებული მზრუვნელობა ბერებისა, რომელთა სულიერი ძალები მთლიანად ღვთისკენ უნდა იყოს მიმართული“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„აღსარებისას მონაზვნებმა მითხრეს, რომ ზოგჯერ სატანა თავს ატეხს მათ სხვადასხვა სახის ამაო გულისთქმას, მათ შორის, ხორციელსაც. მაშინ ისინი იძულებულნი არიან, ილოცონ მთელ ძალთა მაქსიმალური დაძაბვით. ეს ხდება მათთვის წმინდა ლოცვის მოხვეჭის მიზეზი“.

/მონაზონი იოსებ დიონისიატისი/

[marine]

“რუსეთის ერთ რეგიონში ორ მონასტერს ერთმანეთისგან მატარებლის ლიანდაგები ჰყოფდა. რომელიღაც დღესასწაულზე ერთი მონასტრის რამდენიმე მონაზონი მეორე მონასტერს ეწვია. მსახურების შემდეგ ისინი დათვრნენ. როცა მონასტერში ბრუნდებოდნენ, მთვრალები მატარებლის ლიანდაგზე წამოწვნენ და ჩაეძინათ. ამ დროს სადგურის უფროსს ღვთისმშობელი გამოეცხადა და უთხრა: „მატარებელი ჩემს გოჭებს გადაუვლის“. „ეს რას უნდა ნიშნავდეს? რომელ გოჭებს გადაუვლის მატარებელი?“ - ამბობდა გაოგნებული სადგურის უფროსი. ღვთისმშობელი ისევ გამოეცხადა და იგივე გაუმეორა. „კი მაგრამ, რა გოჭები?“ კვლავ გაიკვირვა მან. მას ეგონა, რომ რელსებზე გოჭები იყვნენ. მივიდა რელსებთან და დაინახა მძინარე მონაზვნები. სასწრაფოდ გააღვიძა ისინი და გაიყვანა, თორემ მატარებელი გადაუვლიდა. ნახეთ, ღვთისმშობველი, როგორც კეთილი დედა, თავის უწესო ბავშვებზეც კი ზრუნავს და იფარავს“.

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

„ძველ აღთქმაში ღმერთმა დაცემული კაცობრიობა მისი ძის მისაღებად მოამზადა. მან ადამიანს თავისი სახე უჩვენა, აუწყა რა ძე-ღმერთის ერთობა მამასთან და წმინდა სულთან, აგრეთვე - ღვთაებრივი, განუყოფელი, იპოსტასური კავშირი ადამიანებთან.

ასე გაათავისუფლა ქრისტემ ადამიანი მონობისგან. მისცა მას ეკლესია, ნათლობა, ყველა საეკლესიო საიდუმლო. და მისთვის მეტი სიხარულისა და სიმშვიდის მისანიჭებლად, წმინდა ძღვენით თუ ღმერთეებრივი ცხოვრებით მის გასამდიდრებლად ქვეყნად „ააგო“ ერთგვარი ზექვეყნიური ქვეყანა - მონაზვნობა, რის წყალობითაც დღევანდელი მიწიერი ადამიანი ანგელოზებს ემსგავსება და ტახტზე ჯდება, ღმერთს ესაუბრება იმაზე, თუ რა შეიძლება ადამიანში დაიტიოს“.

/არქიმანდრიტი ემილიანე (ვაფიდისი)/

[marine]

„მონაზვნობა - ეს ლიტურგიკული გარდამოცემის მსგავსი გადმოცემაა, რომლის აღქმა მხოლოდ წიგნების საფუძველზე შეუძლებელია ადამიანისათვის. გონება, სულიერი ცოდნითაც კი არ თვინიერდება. პირიქით, მორჩილების საფუძველს მოკლებული, ამ ცოდნით ამაყობისა და პატივმოყვარეობისაკენ არის მიდრეკილი და არც თუ იშვიათად იმ გველს ემსგავსება, რომელი ყვავილების ნექტარს შხამად აქცევს.

წმიდა მამები ასწავლიდნენ: „მადლი იმ გზით ბრუნდება, რა გზითაც დატოვა მან ადამიანი“. ჩვენ ყველანი დავეცით ადამში ღვთისადმი მისი ურჩობით, ამიტომ ჩვენი ცოდვების საფუძველი - ჩვენი გახრწნილი, ურჩი ნებაა: მისი გამრთელება მხოლოდ მორჩილებითაა შესაძლებელი: ეკლესიისადი, იერარქიისადმი, სულიერი ხელმძღვანელობისადმი მორჩილებით. მათი სახით ქრისტეს ვემორჩილებით. მორჩილება თავმდაბლობას ბადებს. სიმდაბლე მადლს ადამიანის სულში მოქმედების საშუალებას აძლევს და მაშინ ადამიანი ხედავს, რა საშინელ განსაცდელში იმყოფება, როგორი ურჩხულის მსგავსი ვნებები ბუდობენ იქ: ერთი მეუდაბნოე ამბობდა, რომ ხედავს სატანას, თავის გულში, როგორც ტახტზე გამეფებულს. მადლი ჩვენს ცოდვას არა მხოლოდ გვიჩვენებს, კრავს კიდეც მას. მოღვაწეები უპირობოდ ამტკიცებდნენ, რომ ცოდვის დაძლევა ადამიანს საკუთარი ძალებით ისევე არ შეუძლია, როგორც ბავშვს გოლიათისა, რომ ცოდვაზე გამარჯვება მხოლოდ ღვთის მადლითაა შესაძლებელი, ძლიერის (დაცემული ანგელოზის) ძლევა და შეკვრა მხოლოდ იმას შეუძლია, ვინც მასზე ძლიერია. ამიტომ ჩვენი დროის მონაზვნებს მხოლოდ ორი გზა აქვთ: „ან შიმშილით დაიხოცონ“, ანუ თავიანთი ვნებებისაგან ძლეულნი და დემონისაგან მოტყუებულნი, ან წმიდა მამათა „ნადიმის“ იმ მწირი „ნარჩენებით“ დაკმაყოფილდნენ, რომელიც ჩვენთვის შემორჩა, ასევე სამონაზვნო გადამოცემათა იმ „ნარჩენებით“, რომლებიც ჯერ კიდევ არსებობს.

ისეთი ხელმძღვანელებისადმი მორჩილებისთვისაც კი, რომლებსაც საკმარისი გამოცდილება არა აქვთ, უფალი სიმდაბლეს მოგვმადლის - ეს მეფური სიმდიდრეა მონაზვნისათვის. ესე იგი ადამიანი არ დაკარგავს თავის ჯილდოს. ჩვენი ხელმძღვანელები ციდან არ ჩამოსულან, არც პატერიკების ფურცლებიდან მოსულან, ისინი ამ შხამით მოწამლულ სამყაროდან არიან, ამიტომ მადლიერნი ვიყოთ მათი იმისათვის, რომ ისეთნი არიან, როგორებიც არიან“.

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/

[marine]

„წმინდა იოანე ოქროპირი: „ძმებო! გევედრებით: არ მისცეთ საკუთარ თავს იმის უფლება, რომ ოდესმე შეწყვიტოთ ამ ლოცვის კანონის შესრულება ან არად ჩააგდოთ იგი... ბერი ჭამს, სვამს, ზის თუ მსახურობს, მოგზაურობს თუ სხვა რამეს აკეთებს, განუწყვეტლივ უნდა ღაღადებდეს: „უფალო იესო ქრისტე, ძეო ღმრთისაო, შემიწყალე მე!“ რათა უფალი იესოს სახელმა, გულის სიღრმეში შესულმა, დაიმორჩილოს გველი, რომელიც გულის საძოვრებს დაუფლებია და იხსნას და გააცოცხლოს სული. განუწყვეტლივ იყავი უფალ იესოს სახელში, დაე, შთანთქას გულმა უფალი და უფალმა გული და იყვნენ ეს ორნი ერთნი“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/


„2024 წლის 24 ივნისს მარგვეთისა და უბისის ეპისკოპოსმა მელქისედეკმა (ხაჩიძე) ზესტაფონის მუნიციპალიტეტის სოფელ სამების (განთიადი) ყოვლადწმიდა სამების სახელობის მამათა მონასტერში ამავე სავანის წინამძღვარი, მღვდელ-მონაზონი იაკობი (სირდაძე) დააჯილდოვა ოქროს ჯვრის ტარების უფლებით და აღიყვანა იღუმენის ხარისხში.

აქსიოს! ვულოცავთ მამა იაკობს, უფალმა ღირსეულად ამსახუროს ეკლესიის საკეთილდღეოდ“.

[marine]

„მე ვიცი შემთხვევები, როდესაც მონაზვნები შეპყრობილნი ხდებიან. როგორც წესი, ეს ემართებათ მათ, ვინც საკუთარი ნებით ცხოვრობენ და მონაზვნურ აღთქმას უგულებელყოფენ. მსგავსი რამ ხდება მონასტერშიც, როცა მონაზვნებს „მარჯვნივ ძარცვავენ“, რადგან ისინი მოსაგრეობენ წინამძღოლის გარეშე და საკუთარ ნებას მისდევენ“.

/მონაზონი იოსებ დიონისიატისი/


„[2024 წლის] 16 ივნისს, ქუთაის-გაენათის მიტროპოლიტმა იოანემ (გამრეკელი) ქუთაისის ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის მიძინების სახელობის (ბაგრატის) ტაძარში ეპარქიის სასულიერო პირები დააჯილდოვა.

იღუმენის ხარისხითა და ოქროს ჯვრის ტარების უფლებით დაჯილდოვდნენ: მღვდელ-მონაზვნები: ნეოფიტე (დვალიშვილი) და კონსტანტინე (კობეშავიძე).

აქსიოს! ვულოცავთ მამებს, უფალმა ღირსეულად ამსახუროს ეკლესიის საკეთილდღეოდ“.

[marine]

„მახსოვს, როცა სანატორიუმში ვიყავი, იქ ერთი მონაზონი მკურნალობდა, რომელსაც ჩვევად ჰქონდა იესოს ლოცვის თქმა. დახუჭავდა თვალებს და გამუდმებით იმეორებდა: „უფალო იესო ქრისტე...“, „უფალო იესო ქრისტე...“. როცა ეს ერთმა ქალმა დაინახა, რომელიც მის მოსანახულებლად იყო მოსული, გაოცებული იწერდა პირჯვარს და ამბობდა: „ჰოი, ჩვენ წმიდანის მომსწრენი ვართ“. ერთ დღეს ამ მონაზონმა მითხრა: „მე ესა და ეს პიროვნებები ვიხილე, მეუფეებს წერილიც მოვწერე, რომ გონს მოვიდნენ და მაშინ მე ამათ მხარეს ვიქნები“. „მოიცა ერთი, ჩემო ძმაო, - შევაწყვეტინე სიტყვა, - შენ გაუანთლებელი ხარ, ტუბერკულოზით დაავადებული, რას ეფუძნება შენი ასეთი ლაპარაკი?“ მან კი აი, რა მიპასუხა! „ერთი-ორი ჩემნაირი კიდევ რომ იყოს, ქვეყანა გადარჩებოდა“. ის მონაზონი საღ ჭკუაზე რომ არ ყოფილიყო, გაამართლებდა კაცი მის საქციელს, მაგრამ ის ჩვეულებრივად აზროვნებდა. ვინაიდან იგი თავს ძალას ატანდა და გამუდმებით იმეორებდა იესოს ლოცვას, ეს ჩვევად დარჩა, მერე კი თითოეული აზრი, რომელიც თავში მოუვიდოდა, ეგონა, რომ ღვთისგან იყო. შედეგად კი იქამდე მივიდა, რომ მტკიცედ სჯეროდა, თითქოს მისნაირი ამქვეყნად არავინ იყო“.

/ღირსი პაისი ათონელი/

[marine]

“გთხოვთ და გევედრებით, მოდით ჩემთან სააღსარებოში, სენაკში. მოდით, ერთად, მგზნებარე წადილით შევდგეთ სულიერი ასკეზის გზაზე, რადგან მხოლოდ ის გამობრძმედავს ჭეშმარიტ მონაზონს ანუ სახლს სულიწმინდის დასამკვიდრებლად. თქვენ უნდა განეწყოთ იმისთვის, რომ ყველაფერი ზედმეტი მიატოვოთ და ღმერთი შეიყვაროთ. ჩემთან თუ ამაო ზრუნვაში ჩაფლულები და ცხოვრების ყოველდღიურობითა და პროზით დატვირთულები მოხვალთ, მაშინ ვერაფრით დაგეხმარებით. არაფერზე გვექნება სალაპარაკო. რადგან იმას, რითაც ცხოვრობთ, არ მოეძებნება შეხების წერტილები იმასთან, რისკენაც მიისწრაფვით და რის გამოც მონასტერში მოდიხართ. მე ვერ დავეხმარები მას, ვინც ჩემთან სხვა რამის გამო მოდის“.

/არქიმანდრიტი ემილიანე (ვაფიდისი)/

[marine]

„სამონაზვნო კანონი უმეტესად იესოს ლოცვაა. ეს კანონი ამ სახით მართლმადიდებელი ეკლესიის ყველა ბერს ეძლევა“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/


"2024 წლის 23 მარტს გარდაიცვალა გორის ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის შობის სახელობის საკათედრო ტაძრის მღვდელმსახური, სქემარქიმანდრიტი საბა (კარელიძე).

მწუხარებას გამოვთქვამთ სქემარქიმანდრიტ საბას გარდაცვალების გამო და თანაგრძნობას ვუცხადებთ გორისა და ატენის ეპარქიას, განსვენებულის ოჯახსა და სამწყსოს.

უფალმა სავანესა მართალთასა დააწესოს მისი უკვდავი სული"

[marine]

„სულიერ მოძღვართან ან მონასტერში ცხოვრებისას აუცილებელია მოიკვეთო საკუთარი ნება და აღასრულო წმინდა მორჩილება, რომელიც „მარხვასა და ლოცვაზე მეტია“. არ დაიწყო ღვაწლი, რისთვისაც უფალს ჯერ არ მოუწოდებიხარ“.

[marine]

„ჩემსა და ღმერთს შორის აღარაა მიჯნა. სადაც გინდა ვიყო, საითაც არ უნდა გავემართო - სამუშაოდ, ათენში, თესალონიკში - ვგრძნობ, რომ მასთან ვარ განმარტოებული. საოცარია, მაგრამ ასეა. ის ხომ მე არასოდეს მტოვებს. სულიერ ქორწინებას ეს გასაოცარი თვისება აქვს. სიძე ერთადერთია. ის მუდამ შენ გვერდითაა“.

/არქიმანდრიტი ემილიანე (ვაფიდისი)/

[marine]

„მონაზვნობა მეცნიერებათა მეცნიერებაა. მასში თეორია და პრაქტიკა მხარდამხარ მიდიან“

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/