მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„მონაზონთა თემში ყველაზე თვალსაჩინოდ განსხეულდება სახარებისეული სრულყოფილება, რომელიც მიიღწევა ყველაფერზე უარის თქმით, საკუთარი ჯვრის ყოველდღიური ტვირთვით და უფალს მიყოლით. ამგვარი თემი, უპირველეს ყოვლისა, მიწაზე ღვთის სასუფევლის ძიება და ცხოვრების მის მიხედვით მოწყობაა. მონაზვნად მოწოდება გახლავთ ცხადი მოწოდება მოციქულის პატივის ტვირთვისა. მონაზვნის მოწოდება - ესაა აშკარა მოწოდება მოციქულებრივი ღვაწლისთვის“.

/არქიმანდრიტი ემილიანე (ვაფიდისი)/

[marine]

„მონაზვნური ცხოვრების ფესვი ფსალმუნთგალობაა“

/წმ. ისააკ ასური/

"არქიმანდრიტ ილიას (ნასიძე) დიდი სიყვარულით ვულოცავთ საიუბილეო თარიღს - 65 წელს. ვუსურვებთ შემართებასა და მხნეობას უფლის სადიდებლად და სამწყოსოსა და მოყვასის სანუგეშოდ"

[marine]

„ჩვენთვის უაღესად საინტერესოა წმინდა ნიფონტი დიდის პასუხი საერო პირის შეკითხვაზე:

-ცხონებისათვის აუცილებლად მონასტერში უნდა წავიდე, მონასტრის გარეშე ერში ვერანაირად ვერ შევძლებ ცხონებას?

წმინდა ნიფონტიმ მიუგო, რომ ადგილს ადამიანის არც ცხონება შეუძლია და არც დაღუპვა. ჩვენ გვაცხოვნებენ, ან წარგვწყმედენ ჩვენი საქმეები. ვინც არ იცავს, ვინც არ აღასრულებს ღვთის მცნებებს, მას ვერც ადგილი არგებს ვერაფერს და ვერც წმინდა წოდება. მართლაც, ძვირფასებო, თქვენ იცით, რომ იუდა ისკარიოტელი თვით უფლის გვერდით იყო; იგი შერაცხილი გახლდათ მოციქულთა შორის, მაგრამ ჯოჯოხეთი დაიმკვიდრა, ლოტი კი სოდომელთა შორის გადარჩა.

ღვთის შემწეობით, ჩვენ თუ ღვთის ნების აღმასრულებელნი, ღვთის მცნებათა დამცველნი ვიქნებით, გადარჩენას შევძლებთ ერშიც და მონასტერშიც“

/აკაკი მინდიაშვილი/

[marine]

„მონასტრები მუდამ ურყევად იდგნენ ჩვენი ეკლესიის წმინდა კანონებზე. მონაზვნური ცხოვრება დღესაც რეგულირდება ქტიტორებისა და დიდ დამაარსებელთა მიერ მოცემული სხვადასხვა წესდებით, წერილობითი მითითებით, ანდერძითა და დადგენილებით, რომლებშიც მათ მონასტრებისა და მონაზონთა მომავალი აქვთ განსაზღვრული. ეკლესია სანქციას იძლეოდა და სასოებით იმარხავდა მონაზვნურ აღთქმებს, რათა თავისი ავტორიტეტით დახმარებოდა ამ წმინდა საეკლესიო დაწესებულებებს და იმისთვის, რომ საქრისტიანოს ცხოვრებიდან ეს მიმართულება არ გამქრალიყო. მონასტრები საეკლესიო ინსტიტუციებად რომ არ იყოს აღიარებული, სირთულეები არ დაგველეოდა, რადგან არ იარსებებდა შემაკავშირებელი რგოლი მონაზვნურ მსოფლაღქმასა და ეკლესიის მიერ მის მიღებას შორის“.

/არქიმანდრიტი ემილიანე (ვაფიდისი)/

[marine]

“დასუსტებული ქრისტიანობა, თავისი მდგომარეობის შესაბამისად, დღეს სუსტ ბერებს ამზადებს და აჩენს. დღესდღეობით ქალწულის მონასტერში შესვლა უდიდესი იშვიათობაა! დღესდღეობით მონასტერში ისეთი ადამიანის შესვლა, რომელსაც არ შეუძენია მანკიერი ჩვევები, იშვიათობაა! დღეს იშვიათია მონასტერში ისეთი პირის შესვლა, რომელმაც ჯანმრთელობა შეურყევლად შეინარჩუნა და შეუძლია მონასტრული ღვაწლი!

უფრო მეტად შემოდიან სუსტები, სხეულითა და სულით დაზიანებულები; შემოდიან ისინი, ვინც რომანებისა და სხვა მსგავსი წიგნების კითხვით აივსეს მეხსიერება და წარმოსახვა; შემოდიან ისინი, ვისაც მოყირჭებული აქვთ ხორციელი სიამეები, გასინჯული აქვთ გემო ყველა იმ ცდუნებისა, რომლითაც სამყარო ახლა სავსეა; ისინი შემოდიან ღრმად ფესვგადგმული მანკიერი ჩვევებით, მოჩლუნგებული სინდისით, წინარე ცხოვრების წესით მომკვდარით, რომლის დროსაც დაშვებული იყო ყოველგვარი ურჯულოება და ყოველგვარი სიცრუე ურჯულოების დასაფარად.

ამ ადამიანებისთვის ბრძოლა საკუთარ თავთან ძალიან რთულია; ძნელია, როგორც მათში ფესვგადგმული მანკიერი ჩვევების გამო, ასევე გულწრფელობის დაკარგვის, უუნარობის გამო. ამავე მიზეზით, ძნელია მათი სწავლებაც. ისინი შევიდნენ მონასტერში, გაიხადეს ამქვეყნიური ტანსაცმელი, ჩაიცვეს ბერების შავი სამოსი; მაგრამ ამქვეყნიურ ცხოვრებაში შეძენილი უნარ-ჩვევები და განწყობა მათში დარჩა და, ვინაიდან დაუკმაყოფილებელია, ახალ ძალას იძენს.

ცოდვილი ჩვევები და განწყობილებები შეიძლება შესუსტდეს მხოლოდ მაშინ, როდესაც ის, ვინც მათ ფლობს, მათ წინააღმდეგ აღსარებითა და ბრძოლით მოქმედებს, ღვთის სიტყვის მითითების შესაბამისად. სხვა შემთხვევაში, როგორც კი დამშეულ ჩვევას, რომელმაც ადამიანზე მთელი ძალაუფლება შეინარჩუნა, დაკმაყოფილების მოსახერხებელი შემთხვევა ჩაუვარდება, ამას სიხარბით, სიშმაგით შეასრულებს“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„მონასტრის ლოცვა კედლებივითაა“

[marine]

„ანდაზა გვეუბნება: „კარგ მონასტერს ბერი არ დაელევაო“. მართალია! არასოდეს დაიშრიტება ახალმოსულთა ნაკადი მონაზვნურ თემში (ქვეყნის აღსასრული თუ არ დადგა!), სადაც მუდამ მზად არიან, შეხვდნენ უფალს, მის ანგელოზებთან ერთად მობრძანებულს. მსოფლიოს ავსებს მონასტრები - ცხოვრების ცენტრები, მიწის გამამშვენებლები, წმინდა თავშესაფრები, ლამპრები ბრმათათვის, ტელესკოპები თვალხილულთათვის, რუპორები მსმენელთათვის, მისტიკური ბრწყინვისა და სიხარულის საკურთხევლები. და მონაზონთა თაობებმა დაასახლეს მარადი უდაბნოები და უმაღლესი მთები, დაასახლეს სანაპიროები, იმემკვიდრეს მიწა. ისინი, გვირგვინოსანნი, საუკუნოდ იხარებენ“.

/არქიმანდრიტი ემილიანე (ვაფიდისი)/

[marine]

„ღირსი პიმენ დიდი ამბობდა: „სამი მონაზვნური ღვაწლი უტოლდება ღირსებით ერთმანეთს: თუ კაცი სწორად იცავს მდუმარებას, თუ სნეულებაში მყოფი ღმერთს მადლობს და თუ წრფელი გონებით ასრულებს მორჩილებას“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„მამათა წინასწარმეტყველების თანახმად, როდესაც ბერმონაზვნობა დაიწყებს დაუძლურებას და ოჯახები რღევას, გულისხმაჰყავით, რომ ახლო არს ჟამი ქვეყნიერების აღსასრულისა“.

/აკაკი მინდიაშვილი/

[marine]

„რა უბრალოდ და მარტივად თქვა ერთმა ათონელმა ბერმა: „აი, აქ, ერთხელ... ასე, ასე! ასე (ხელით აჩვენებს)... ჩემი სენაკი მადლით აივსო... გაქცევა და დამალვა მომინდა, დავიბენი! მაგრამ დავიჩოქე და თაყვანი ვეცი“.

ეს ადამიანი შეშინდა, რაკი თავის უღირსობას გრძნობდა, მაგრამ შემდეგ დამორჩილდა და აღიარა თავის სენაკში ღვთაებრივი შუქის არსებობა“

/არქიმანდრიტი ემილიანე (ვაფიდისი)/

[marine]

„დაე, ყველა ბერი ანგელოზებისა და მთავარანგელოზების მსგავსი იყოს, რომლებსაც დღე და ღამე არა აქვთ მოსვენება ღვთაებრივი სიყვარულისგან, რომელიც მათ აღძრავს და ამის გამო განუწყვეტლივ და დაუცხრომელად ღვთის დიდებისმეტყველებას ეწაფებიან“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„...მონაზვნური ცხოვრების სურვილი მწვავდა...“

[marine]

„თუკი ერისკაცი პირველად მიუახლოვდება ათონელთა ყოველდღიურ ცხოვრებას, გაოცებული დარჩება, როცა დაინახავს, რომ ისინი ერთმანეთთან ისე ლაპარაკობენ ხილვებზე, სიზმრებზე, წინასწარმეტყველებებზე, სასწაულებზე, როგორც ჩვეულებრივ ამბებზე.

მაგალითად, მოყვებიან ამბავს სასწაულებრივ განკურნებაზე, მოლაპარაკე გველებზე; ანგელოზებსა და წმინდანებზე (ან ეშმაკებზე) ისე საუბრობენ, თითქოს ისინი მონაზვნების გვერდით იმყოფებოდნენ და რეალურად მონაწილეობდნენ მათ ყოფაში.

მაშინვე იგრძნობთ, რომ ამ, ხშირად უბრალო ან საერთოდაც მიამიტური საუბრების უკან დგას რაღაც გამოცდილება, მიმზიდველი უხილავი ძალა, რაღაც სრულიად სხვა გარკვეული ფარული არსი, რომელიც საიდუმლოს სიცოცხლეს შეადგენს. ერისკაცისთვის ეს ძნელი მისაღებია.

მაგრამ ათონელები შეიგრძნობენ ამ რეალობებს, რომლებიც თითქოს უხილავად არსებობს. იგემოს სანუკვარი ზეციური გამოცდილება - ეს წმინდა მთის მცხოვრებისთვის ჩვეულებრივი მოვლენაა.

მონაზონი ხედავს საგანთა მიღმა და ჭვრეტს უხილავს. მას წინასწარმეტყველის გული აქვს. და წმინდა მთის ცხოვრება წინასწარმეტყველების ნიჭისგან განუყოფელია. ეს ცხოვრება გამოდის და მგრგვინავ წინასწარმეტყველურ ძახილად ედება დღევანდელ მსოფლიოს, რომელიც მსხვერპლს სწირავს და თაყვანს სცემს მის ცხოვრებას“.

/არქიმანდრიტი ემილიანე (ვაფიდისი)/

[marine]

„ვინც მორჩილებაშია და სამონასტრო შრომით არის დაკავებული, არავითარ შემთხვევაში არ უნდა ჩათვალოს თავი ლოცვისგან თავისუფლად: ამის გარეშე თვით შრომა და მორჩილებაც კი უნაყოფო იქნება, უფრო მეტიც, ქედმაღლობისა და სხვა ცოდვების დამღუპველ ნაყოფს გამოიღებს, რომელიც აუცილებლად გაჩნდება ამ სულში, რომელშიც აღმოჩნდება სავალალო სიცარიელე, რომელშიც არ ცხოვრობს ლოცვის ძალა და კეთილსურნელება.

მონასტრული შრომითა და ხელსაქმით დაკავებისას ხშირად ილოცე, თუკი ჯერაც არ შეგიძლიათ განუწყვეტილვ ლოცვა; დაუბრუნდი ლოცვას, როგორც კი გაგახსენდება: ლოცვა თანდათან ჩვევად გადაიქცევა, ხშირი ლოცვა კი შეუმჩნევლად გადაიქცევა შეუწყვეტლად.

„მორჩილების მოღვაწეები“, - ამბობს წმინდა იოანე კიბისაღმწერელი, - „ფეხებს სხვადასხვაგვარად იყენებენ: ერთი მსახურებისკენ მიიწევს, მეორე ლოცვაში უძრავია“. სიტყვაში „ფეხები“ მთელი საქმიანობა იგულისხმება. „ვიხილე ისინი, ვინც მორჩილებაში ბრწყინავდნენ და შეძლებისდაგვარად არ უგულებელყოფდნენ ღვთის გონისმიერ ხსოვნას“, - ამბობს იგივე წმინდანი, - „როგორც კი ლოცვაზე დადგებოდნენ, მაშინვე, როგორ დაუყოვნებლივ ეუფლებოდნენ თავიანთ გონებას და ცრემლებს ღვარად ღვრიდნენ: ისინი მომზადებულები იყვნენ წმინდა მორჩილებით“.

აქედან ირკვევა, რომ ძველი მოსაგრეები მონაზვნური ღვაწლის დროს თავს არ აძლევდნენ ამაო გართობის უფლებას, არამედ, ხელები საქმით ჰქონდათ დაკავებული, ხოლო გონებას ლოცვით აკავებდნენ. ამ მიზეზით, როდესაც ისინი მივიდოდნენ ეკლესიაში ან თავიანთი ლოცვითი წესის შესრულებას სენაკში იწყებდნენ, მათი გონება და გული დაუყოვნებლივ, ყოველგვარი დაბრკოლების გარეშე ღვთისკენ მიისწრაფოდა.

პირიქით, ვინც შრომისა და ხელსაქმის დროს თავს ამაო ფიქრებისა და საუბრების ნებას რთავს, იგი ლოცვაზე დადგომისას თავის გონებას ვერანაირად ვერ უმკლავდება, რომელიც გამუდმებით უსხლტება მის ძალაუფლებას, გამუდმებით იმ საგნებს მიმართავს, რომლებიც მას ლოცვამდე იზიდავდა.

„შვილო ჩემო“, - ამბობს წმინდა წერილი, - „შვილო ჩემო, სიყრმით შენითგან აღირჩიე სწავლულებაი და სიბერედმდე ჰპოვო სიბრძნეი. ვითარცა კაცი ერთი აღმსთობილი მხვნელი და მთერძველი, ეგრეთ მიუხედ მას და მოელოდე კეთილთა ნაყოფთა მისთა, რაითა საქმესა მას მისსა კნინ ჰშრუე და მსთუად იშვებდე ნაყოფთა მისთა“ (ზირ. 6:18-20).

ნუ დავკარგავთ ძვირფას, დაუბრუნებელ დროს, ნუ დავღუპავთ გაფანტულობით, უქმისმეტყველებითა და სხვა ფუჭი საქმიანობით: მონასტერში შესვლისთანავე დაწვრილებით გავეცნოთ სამონასტრო ცხოვრებას და სულიერი ნიადაგი სიჭაბუკეში დავამუშაოთ ჭეშმარიტი ღვაწლით, რათა სიბერეში და მარადისობაში გადასახლებისას მადლის ნიჭების სიუხვით, ხსნის წინდებით, ზეცაში ნეტარების წინდებით გავიხაროთ. ამინ“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

“ბევრჯერ გვსმენია: აქ, საერო ცხოვრებაში ძნელია ჩემთვის მარხვაც და ლოცვაც. მონასტერში კი იოლად შევძლებდი ერთსაც და მეორესაცო.

არადა, ბევრ ადამიანს კი მიუმართავს მონასტრისათვის, მაგრამ, როგორც წმ. ბასილი დიდი იტყოდა, მონასტერში მისულთაგან ყველამ როდი შეძლო მონასტრული ცხოვრების განსაცდელების გადალახვა.

ადამიანს აცხოვნებს არა ადგილი, არამედ წმინდა ცხოვრება. ლოტმა სოდომში უცოდველად იცხოვრა, ზნეობრივი სიწმინდე შეინარჩუნა და მხოლოდ ის გადარჩა თავის ორ ქალიშვილთან ერთად, მაგრამ სოდომს გარეთ კი საშინელი ცოდვით შესცოდა. ჩვენ უნდა შევძლოთ, ღვთის დახმარებით, ლოტივით ვიცხოვროთ თანამედროვე სოდომში და გადავრჩეთ.

ვისაც ჯერ არ მიუღია გადარჩენის, სულის ცხონების ურყევი და უმტკიცესი გადაწყვეტილება, მისთვის მარხვის მცნების დაცვა ძნელია როგორც ერში, ისევე ძნელი იქნება მონასტერშიც.

ასეთები ვერც ერში შევძლებთ ცხონებას, და ყველაზე მიუვალ მონასტერშიც წარვიწყმიდებით“

/აკაკი მინდიაშვილი/

[marine]

„განდეგილ და მეუდაბნოე ცხოვრებას პირველივე დღეებიდან და ჩვენს ჟამამდე განუწყვეტლივ ჰყავს თავისი მოწაფეები. ეკლესიის მთელი არსებობის განმავლობაში, დევნის ეპოქაში და მას მერე, მეუდაბნოეებმა ოქროს გვერდები ჩაწერეს მის ისტორიაში. ისინი სულიერად იზრდებოდნენ და მტკიცდებოდნენ, ანგელოზთა დასის მომბაძველები და მონაწილენი გახდნენ.

მოღვაწეობის ეს ფორმა, რაც უკიდურესობებს, ხიფათებს, შეჭირვებასა და სრულ თვითუარყოფას ნიშნავს, მეოთხე საუკუნიდან მოყოლებული უკვე ყალიბდება, როგორც კარგად ორგანიზებული მიმდინარეობა. ღირსი ილარიონი, საბა, ეფრემი და სხვა დიდი მამები ერთმანეთთან ათავსებდნენ განმარტებასა და მონაზვნობის გზაზე სხვების შეყენებას, რამაც ბუნებრივად გამოიწვია მცირე თემების ჩამოყალიბება და ბოლოს და ბოლოს - ზოგადცხოვრებულთა მონასტრების, „ზეციური ქალაქის“, ერთგვარი „სახელმწიფოს“ ჩამოყალიბება. მასში საერთოა ყველაფერი: სხეულები, სული, მისწრაფებები, ქონება, სურვილები, ვნებები, ბრძოლა, ოფლი, გვირგვინი!

კინოვიებმა წმინდა მთაზეც კი არ მოსპეს ჯერაც მოქმედი წინანდელი ფორმები - კალივები, კელიები, სკიტები, მეტოქები და სხვა. და მაინც, ისინი თითქმის ყველგან გაბატონებული ფორმა აღმოჩნდა. მათში იღებენ, გამოკვებენ, ანუგეშებენ, განათლებას აძლევენ, განწმენდნენ და სრულყოფენ მონაზვნებს, ამ კეთილი ბრძოლის მეომრებსა და ზეცის მოქალაქეებს, ჩვენს მეგობრებსა და მოძღვრებს, კადნიერებით მცხოვრებლებს. საზოგადოება და ისინი ერთ ოჯახს შეადგენენ, რომლის ნაპერწკალიც ბრწყინავს და არ ქრება“

/არქიმანდრიტი ემილიანე (ვაფიდისი)/

[marine]

„გამოცდილება გვიჩვენებს, რომ საუკეთესო ბერები ისინი არიან, ვინც მონაზვნობაში სინორჩის ასაკში შევიდნენ. ჩვენი დროის ბერების უმეტესობა მონაზვნობაში ახალგაზრდობიდან შესულებისგან შედგება. ძალიან ცოტა შემოდის ზრდასრულ ასაკში, ხოლო ძალიან იშვიათად - სიბერეში. ისინი, ვინც მონასტერში ზრდასრულ ასაკში ან სიბერეში შევიდნენ, ძალიან ხშირად ვერ უძლებენ მონაზვნურ ცხოვრებას და ამსოფლად ისე ბრუნდებიან, რომ ვერც კი იგებენ, რას ნიშნავს მონაზვნობა. მათში, ვინც მონასტერში შემორჩა, შეინიშნება თითქმის მხოლოდ გარეგანი მოწიწება და ზუსტი შესრულება გარეგანი სამონასტრო წესებისა, რომლებიც ისე მოსწონთ საეროებს და სავსებით აკმაყოფილებთ; მათში არსებითი მონაზვნობა არ არის ანდა გვხვდება ძალიან, ძალიან იშვიათად, როგორც საზოგადო წესრიგის გამონაკლისი“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„მამა გაბრიელს, გარდაცვალებამდე ცოტა ხნით ადრე უთქვამს, - ჩემი ამქვეყნიდან გასვლის შემდეგ, ერთ-ორ წელიწადში, სამი მონაზონი გამომყვებაო. მართლაც, მამა გაბრიელის გარდაცვალებიდან ერთი წელი არ იყო გასული, გარდაიცვალა სქემმონაზონი სიდონია, შემდეგ სქემმონაზონი სუსანა, ასაკოვანი დედებიდან ორი იყო დარჩენილი, - მონაზონი ევპრაქსია და მონაზონი ნინო. ორივე შიშმა მოიცვა. ისე ინერვიულეს, რომ ავად გახდნენ და ლოგინს მიეჯაჭვნენ. იღუმენია ქეთევანის კურთხევით, ორივესთან სანუგეშოდ მე უნდა მივსულიყავი.

დიდ საგონებელში ჩავვარდი, რა უნდა მეთქვა ამ გამოცდილი, მაგრამ ცოტა თავისებური მონაზვნებისთვის, რომ სიკვდილის შიშისაგან გამეთავისუფლებინა. ბოლოს, ორივე მოვინახულე და ვუთხარი, არაფერი გჭირთ სასიკვდილო, ბოროტმა აგაფორიაქათ და სიკვდილის მოლოდინში ცუდად გახდით, ტყუილად ნერვიულობთ-მეთქი. ისე დამაჯერებლად ველაპარაკე, რომ მიენდნენ ჩემს სიტყვას. მიხვდნენ, რომ უიმედობით, შიშითა და დარდით ჯანმრთელობას უფრო დაიზიანებდნენ და მათი საქციელი ღვთის მოსაწონი არ იქნებოდა.

შევახსენე დედა სუსანა, რომელიც სიკვდილ-სიცოცხლის გასაყარზე მხნეობას, ღვთის იმედს და მასზე სასოებას არ კარგავდა, იუმორის გრძნობასაც ინარჩუნებდა და ბოლო წუთამდე ჩვენზე ზრუნავდა. ამ ხერხმა გაამართლა, ორივეს მხნეობა დაუბრუნდა, შიში გაეფანტათ და ამის შემდეგ კიდევ დიდხანს იცოცხლეს. ...მესამე მონაზონი აღმოჩნდა მეუფე დიმიტრის დედა, მონაზონი ანა შიოლაშვილი“.

/სქემმონაზონი ირინე (თვაური, აწ უკვე გარდაცვლილი)/

[marine]

„წმინდა ანტონმა და მის დროის ნეტარმა მამებმა: წმინდა პახუმმა, რომელიც იყო ზოგადცხოვრებულთა დამაარსებელი და მომწყობი, ბასილი დიდმა, რომელმაც დახვეწა მონაზვნური ცხოვრება, მონასტრების გვიანდელმა დამაარსებლებმა: საბა განწმენდილმა, წმინდა თეოდოსიმ, შემდეგ - თეოდორე სტუდიელმა, წმინდა ათანასე ათონელმა და მრავალმა სხვამ ასეულ ათასობით მონაზონი აღზარდეს და ათასეულ ათასეულობით სულიერი სიმაგრე ააგეს, რომლებიც სულიერ გზაზე აყენებდნენ ახალგაზრდებსაც, ბავშვებსაც და მოხუცებსაც. მათგან თითოეულს ოდესღაც სმენოდა ღმერთის ხმა, როგორც მოსეს: „აღმოვედ ჩემდა მთად და იყავ მუნ“. და შედეგიც ისეთივეა: „და აღვიდეს მოსე და ისუ მთასა მას და დაფარა ღრუბელმან მთაი იგი და გარდამოხდა დიდებაი ღმრთისაი“.

/არქიმანდრიტი ემილიანე (ვაფიდისი)/

[marine]

„ეს მოხდა ჯიხეთის მონასტერში 1993 წელს. ომიანობის, დიდი გაჭირვების პერიოდი იდგა. 300-400 გრამი შაქარი მონასტერში 15 ადამიანს ერთი კვირა უნდა გვეკმარა... ერთი ქალბატონი მოდიოდა ხოლომე ახლომდებარე სოფლიდან. შვილი არ ჰყავდა და ჩვენს მონასტერში ათონის მთიდან ჩამობრძანებულ ღვთისმშობლის ხატთან ლოცულობდა, შეწევნას სთხოვდა. პირველი შვილი რომ შეეძინა, ცხვარი შემოსწირა. მეორე შვილის შეძენის შემდეგაც შესწირა ცხვარი. მესამე შვილიც რომ შეეძინა, კვლავ გადაწყვიტა, ცხვარი შეეწირა.

ერთ დღეს მონასტერში 18-19 წლის დედებმა ერთმანეთთან საუბარში მარწყვის ტორტი ვინატრეთ. მაშინ ნამცხვარსაც იშვიათად აცხობდა ვინმე. მეორე თუ მესამე დღეს მოვიდა ეს ქალი მარწყვის ტორიტით ხელში (ზოგადად, ტორტების მცხობელი იყო). დედები გაოცებულები ვუყურებდით ერთმანეთს, თვალებს არ ვუჯერებდით. ქალმა თქვა, ღამით ღვთისმშობელი მესიზმრა და მითხრა, კი მაგრამ, სულ ცხვარს რომ მწირავ, ერთხელ ტორტი შემომწირეო.

ამის გაგონებისას გავისუსეთ, შიშით ენა ჩაგვივარდა. როგორც ჩანს, ღვთსმშობელი ჩვენს სურვილს ისმენდა“.

/დედა მართა (ჩხიკვიშვილი)/