მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„ახლანდელი ბერები მხარს უჭერენ და უყვართ, როცა მათ აქებენ ხუცესები, ხოლო გულით მორჩილებს არანაირი საქმე არა აქვთ იმასთან, რომც გამოეცალოთ ისინი. ერში ამაზე ასეთ ანდაზას ამბობენ:

„მე ვაკურთხებ და მირონსაც ვცხებ, მათ კი მერე გინდ იცხოვრონ ასე, გინდა არა“.

ჰოი უბედურო ხუცესებო! რომელთაც დაღუპეთ მრავალთა ცხონება, ანუ თქვენივე მორჩილი ყმაწვილები. ის მაინც თუ იცით, რომ თქვენ ამისათვის, მათი დაღუპული სულების გამო დაიტანჯებით და ჩაცვივდებით გარესკნელის წყვდიადში?! იქ ასე მოხდება: ამგვარ ხუცესს მორჩილი გადასცემს მთელ პასუხისმგებლობას მისი სულის დაცემისთვის; მორჩილის სული შეიძულებს თავისი ხუცესის სულს და იტყვის:

„ჰოი საძაგელო ხუცესო! ასე ეცადე არა ჩემი სულის გადარჩენა?! განა შენ არ აიღე ჩემ სულზე პასუხისმგებლობა, მაგრამ ახლა ჩვენ აქ ვიტანჯებით, ასე ერთად!“

ასე განუწყვეტელი მხილებებით დასდებს ბრალს მორჩილის სული ხუცესის სულს. ხუცესის სულიც თავის მხრივ ამხელს მორჩილის სულს:

„რად მეძახი, შე ბოროტო სულო, საძაგელო მე! განა მე არ გარიგებდი სულ და თანაც ცხონების გზასაც მე არ გიჩვენებდი?!“

მორჩილის სულიც კვლავ განაგრძობს:

„ჰოი ჩემო უბედურო ხუცესო, მე ხომ შენ მომიყვანე აქ, ამ ჯოჯოხეთში სატანჯველად?! რატომ არ მსჯიდი ჩემი საქმიანობებისთვის?! განა ასე არ არის: მხატვარი ან მასწავლებელი თუ არ შეასწავლის ხელობას შეგირდს, როგორღა შესძლებს მისი მოწაფე ამ საქმეში დახელოვნებას?! განა ასე არ მოხდა ჩემს შემთხვევაშიც?! შენ რომ გესწავლებინა ჩემთვის სამონაზვნო ცხოვრება, განა ახლა მე აქ ასე დავიტანჯებოდი?! ახლა კი შენი სულიც იტანჯება იმისთვის, მე რომ გადმომეცი შენი უღირსობის ხარისხი; ამიტომაც მეც ჩავიდინე სამონაზვნო ცხოვრების საწინააღმდეგო ცოდვები. ამიტომაც მოვხვდით დღეს ჩვენ, ორივენი ასე ერთად აქ, ამ გარესკენლის წყვდიადში!“

აი, ასეთი გადამეტებული მხილებებით ამხელდნენ ერთმანეთს, როგორც ვამბობთ, მორჩილისა და ხუცესის სულები“.

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/

[marine]

„კიევში ასეთი შემთხვევა იყო: დაკრძალეს სქემოსანი და მორჩილი; როდესაც მათი საფლავები გახსნეს, მორჩილს ეცვა სქემა, სქემოსანს კი მორჩილის სამოსი. აი, ესეც შენი სქემოსანი! უღირსად ატარებდი, შე საბრალო, სქემას, მან ვერ მოგიტანა ხსნა, არამედ განგსაჯა. ვწერ ამ სტრიქონებს და ვწითლდები: მეც ხომ სქემოსანი ვარ, თუმცა არ ვვარდები სასოწარკვეთაში. უფალი მოწყალეა, იცის ჩვენი უძლურება და სქემოსანსაც მისცა სინანული. დიდება, უფალო, შენ წმინდა გულმოწყალებას“.

/ღირსი იოანე ბალაამელი/

[marine]

„სანამ მამა ვიტალის [სიდორენკო] შესახებ წიგნს წავიკითხავდი, მის შესახებ გადმოცემით მსმენოდა. მისი ცხოვრებისა და მოღვაწეობის შესახებ წიგნიდან საკმაოდ ბევრი შევიტყე, მაგრამ მისი მსწრაფლშემწეობისთვის არასოდეს მიმიმართავს.

ერთ ზაფხულს სურამის დედათა მონასტერში მისი სულიერი შვილი, მონოზონი დიონისია გავიცანი, რომელსაც ხშირად ვხვდებოდი და ვესაუბრებოდი. ის უკვე ხანდაზმული იყო და ავადმყოფობდა. ერთხელ, გვიან საღამოს დამირეკა და მთხოვა, რომ მისი სასწრაფოდ აღკვეცისთვის დიდი სქემა იყო საჭირო. ეპარქიაში ის არ აღმაოჩნდათ. ყველა შესაძლო ადგილას მოვიკითხე, მაგრამ ამაოდ. ბოლოს წმიდა ოლღას მონასტერში წავედი იმ იმედით, რომ იქ მაინც დამეხმარებოდნენ.

ჩასულს ერთნი ნაცნობი მონოზონი შემომხვდა, რომლის სახელიც არ მახსოვდა და დახმარება ვთხოვე. დიდი სქემა არც მათ აღმოაჩნდათ. შეწუხებული გამოვბრუნდი - მივხვდი, რომ დახმარებას ვერ შევძლებდი. უცებ, ჩემთვისვე მოულოდნელად, გულში მამა ვიტალის მივმართე: „მამა ვიტალი, ის ხომ შენი სულიერი შვილი და შენი აღკვეცილია, დამეხმარე, რომ მისთვის დიდი სქემა მოვიძიო...“ თან მანქანისკენ მივდიოდი და უკან ხელცარიელი დაბრუნებას ვაპირებდი.

უცებ ზურგსუკან ძახილი მომესმა. შემოვბრუნდი და დავინახე, რომ მონოზონი ჩემკენ მოდიოდა, ხელზე დიდი სქემა ჰქონდა გადაფენილი. მომიახლოვდა და მითხრა:

-გუშინ ჩვენთან ერთი დიდსქემოსანი მონოზონი გარდაიცვალა. ლოცვა-კურთხევა მომცეს, რომ მისი სქემა თქვენთვის გადმომეცა...

გაოცებულმა და სიხარულით აღვსილმა მონოზონს მადლობა გადავუხადე, გულში კი გამუდმებით ვმადლობდი მამა ვიტალის, რომელმაც მყისიერად შეისმინა ჩემი თხოვნა და თავისი საყვარელი სულიერი შვილი გარდაცვალების წინ უნუგეშოდ არ დატოვა.

სურამში გვიან ღამით დავბრუნდი და სქემა ჩავიტანე. მონოზონი აღკვეცეს და სახელად დოროთეა უწოდეს. ის სულ მალე გარდაიცვალა კიდეც“.

[marine]

„ხვალ მარხვა დაიწყება. შეგვეწევა კი უფალი, სათანადოდ ვიმარხულოთ?.. მონასტერში რომ ვიყოთ, სხვა საქმეა... ხედავთ, მონასტრებიც საჭირო ყოფილა, ზოგჯერ კი - მონაზვნებიც... და არა ერთისა და ორისათვის. მავანნი კი არ სწყალობენ ბერმონაზვნობას: თვით მაცხოვრის დაწესებულად არ მიიჩნევენ.

რას გულისხმობენ მონაზვნობაში? ანაფორა, ბარტყული, სკვნილი და სხვა გარეგნული მხარე ნამდვილად არ დაუფუძნებია მაცხოვარს... ხოლო მონაზვნობის ძალასა და სულისკვეთებაზე თავად მან მიგვითითა - საკუთრივ თავისი სახით, ღვთისმშობლის, უფლის წინამორბედის, შეიძლება ითქვას, ყველა მოციქულის სახით.

მონაზვნობა არის ყოველივესგან განშორება და გონებითა და გულით განუწყვეტლივ ღმერთთან ყოფნა. მონაზონი არის ის, რომელიც შინაგანად ისეა მოწყობილი, რომ არსებობენ მხოლოდ ღმერთი და ის [ადამიანი], ვინც ღმერთში უჩინარდება“.

/წმ. თეოფანე დაყუდებული/

[marine]

„ერთმა ღვთისმოსავმა კაცმა ეგვიპტეში დატოვა ცოლი და შვილები, უარყო სოფელი და უდაბნოში წავიდა. ძლიერი ბრძოლა ატყდა მის წინააღმდეგ სიძვის ეშმაკისაგან, რომელიც მის ცოლს ახსენებდა. მან ეს მამებთან აღიარა. როცა მათ დაინახეს, რომ იგი მოსაგრეა და ასრულებს ყველაფერს, რაც ნაბრძანები აქვს, გაორმაგებული ღვაწლი დააკისრეს, რომელიც წმინდა მამათა სხვადასხვა ცხოვრებებიდან აიღეს.

ამ ღვაწლისაგან იგი იმდენად დასუსტდა,რომ ლოგინად ჩავარდა. ღვთის განგებულებით, იქ სკიტიდან ბერი მივიდა. ეგვიპტურ სკიტში - ასე ერქვა უნაყოფო და ველურ უდაბნოს, რომელიც ალექსანდრიის მახლობლად იყო - ცხოვრობდნენ ღირსი ბერები, რომლებიც განსაკუთრებით მდიდარნი იყვნენ მადლის ნიჭებითა და სულიერი განსჯის ნიჭით.

სკიტელმა ავადმყოფი მოინახულა და ჰკითხა: აბბა! რისგან ხარ ავად? მან უპასუხა: ცოლიანი ვარ, ამ უდაბნოში ახლახან მოვედი და მტერმა ცოლის გამო ბრძოლა გამიმართა. ვაღიარე მამებთან. მათ დამაკისრეს სხვადასხვა ღვაწლი, რომელიც წმიდნა მამების ცხოვრებებიდან აიღეს. როცა დავიწყე მათი შესრულება, ძალა გამომეცალა, ხოლო ბრძოლა სხეულში გამიძლიერდა.

ეს რომ გაიგო სკიტის ბერმა, შეწუხდა და უთხრა: მამებმა, როგორც ძლიერებმა, მართებულად გიბრძანეს ასე მოქცეულიყავი. მაგრამ, თუ გსურს, ჩემს თავმდაბლობას უსმინე, მიატოვე ამ ღვაწლის შესრულება, ზომიერი რაოდენობით საკვები მიიღე თავის დროზე, შეასრულე ზომიერი კანონი და მთელი შენი მწუხარება უფალს მიანდე: იგი დაამარცხებს მტერს, რომელიც გებრძვის. საკუთარი ღვაწლით კი ამ ბრძოლაში გამარჯვებას ვერ მოიპოვებ. მებრძოლმა ძმამ სკიტის ბერის რჩევით დაიწყო მოქცევა: რამდენიმე დღის შემდეგ ავადმყოფობისგან შვება იგრძნო და ბრძოლამ უკან დაიხია.“

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„რა აღარ ემართება ადამიანს, რომელიც მგზავრობდა და ხელში კი უჭირავს ხელწერილი იმათ დასანახად, რომ მას აქვს ასეთი ხელწერილი. ვთქვათ სამონაზვნო ცხოვრების ანგელოზებრივი სქემა, რომელშიც ჩაწერილი 5 მონეტა, რომელთაც აწერიათ: „სიკვდილთან მისასვლელი“.

ამ მონეტების არსი კი ასეთია: 1) ხედავ; 2) გესმის; 3) მუნჯი ხარ; 4) უცნაური; 5) უდრეკი. ეს ხუთი მონეტა წარმოადგენს სამონაზვნო ცხოვრების საგანძურს, რაზეც მოწმობს ხელწერილიც. დაე, ბერი უცქერდეს და ვერაფერს ხედავდეს; ესმოდეს და ვერ იგებდეს; მეტყველებდეს და არ ლაპარაკობდეს. ცდუნდებოდეს და არ სცოდავდეს. შფოთდებოდეს და არ შფოთავდეს. და ყოველთვის ფლობდეს თავის ბაგეებს!“

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/

[marine]

„მწერ, რომ „ძალიან სულელი ვარ, მინდა, გონიერებას მოვუხმო, მაგრამ არაფერი გამოდის“, მე კი მონასტერში საუკუნე ვიცხოვრე და ჩემი გარდაცვალება ახლოვდება. თუმცა გონიერებას ვერ მოვუხმე, მომიწევს სულელად მოვკვდე“.

/ღირსი იოანე ბალაამელი/

[marine]

„მამა ვიტალი [სიდორენკო] უწმიდესთან საპატრიარქოში მოდიოდა ხოლმე. თითქმის ყოველთვის თან ახლდა მისი მესენაკე, სქემიღუმენია სერაფიმა (დიაჩენკო). თავად პატრიარქიც არაერთხელ მიმიყვანია მის სახლში, დიდუბეში, სადაც ის უმეტესწილად ცხოვრობდა. ზოგჯერ ბერის გარეშე დედა სერაფიმაც მოდიოდა, რომელიც უწმიდესთან შეხვედრის შემდეგ მონასტერში მიმყავდა. არაერთხელ ყოფილა პატრიარქი მოსკოვის პროსპექტზე მდებარე ბინაშიც, სადაც მამა ვიტალი ერთ ქართულ (გოგინაშვილების) ოჯახთან ერთად ცხოვრობდა.

მე მათ საუბარს არ შევსწრებივარ, რადგან უწმიდესი მასთან პირისპირ რჩებოდა (განსაკუთრებით მამა ვიტალის ავადმყოფობისას, მოსკოვის პროსპექტზე მდებარე ბინაში). მაგრამ მისგან გამოსული პატრიარქი მუდამ სახემღიმარე იყო. ყველა ვგრძნობდით, რომ მას მამა ვიტალი ძალიან უყვარდა და აფასებდა. შემდეგ, მანქანაში ის მუდამ საუბრობდა თანამედროვეობის ამ დიდ ბერზე, გვიყვებოდა მის ცხოვრებაზე, მისი სიყვარულის უდიდეს უნარზე. ამბობდა, რომ ის ნამდვილი ბერი იყო - შინაგანად და მოწოდებით, როგორიც უნდა იყოს ჭეშმარიტი მოსაგრე, რომელიც ამ გზას შეუდგა.

იხსენებდა მის უშურველობის შესახებ, იმას, რომ ბერი სრულიად და სავსებით არამომხვეჭელი იყო - თუ რაიმეს მისცემდნენ, მუდამ სხვისთვის ემეტებოდა. სულ ცდილობდა, ყველას დახმარებოდა, რითაც შეეძლო - მატერიალურად იქნებოდა ეს თუ სულიერად, ლოცვით. ყვებოდა, როგორ ეხმარებოდა მამა ვიტალი ყველას - ნაცნობსაც და უცნობსაც, ჯიბეში მუდამ კანფეტები ედო და ბავშვებსაც და დიდებსაც იმით უმასპინძლდებოდა, როცა ქუჩაში გამოდიოდაო.

უწმიდესმა ისიც გაიხსენა, რომ თურმე არაერთ უცნობ ადამიანს გასაჭირის ჟამს მისგან ამანათები მიუღია, რომელშიც ყოველთვის ზუსტად ის ნივთები იდო, რაც სჭირდებოდათ. ბერის სენაკში მუდამ ანთია სანთლები და ის მთელი სამყაროსთის ლოცულობსო, - ამბობდა პატრიარქი“.

/ელდარ გიორგელაშვილი, სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის მძღოლი/

[marine]

„ღირსი აბბა დოროთე მოგვითხრობს, რომ ერთი დიდი ბერის მოსწავლე ხორციელ ბრძოლას დაექვემდებარა. ბერმა, როცა დაინახა მისი შრომა, უთხრა: გინდა, ღმერთს შევთხოვო, რომ გაგიადვილოს ბრძოლა? - მოსწავლემ უპასუხა: მამაო! მართალია, ვშრომობ, მაგრამ ჩემში ვხედავ შრომის ნაყოფსაც: სჯობს, ღმერთს შესთხოვე, რომ ბრძოლაში მოთმინება მომცეს. „ასეთია ის, ვისაც ჭეშმარიტად სურს გადარჩენა!“ - შესძახებს მოთხრობის ბოლოს ღირსი დოროთე.

ღირსი პიმენ დიდი ძმების აღზრდისა და ნუგეშისათვის ჰყვებოდა ღვთის დიდ სათნოყოფილზე, იოანე კოლოვზე, რომ იგი ევედრა ღმერთს და განთავისუფლდა გულისთქმების მოქმედებისგან, რისგანაც აუმღვრეველ სიმშვიდეში იმყოფებოდა. მაშინ იგი მივიდა ერთ ბერთან, რომელიც ძალიან გამოცდილი იყო სულიერ ცხოვრებაში და მოუყვა, რაც შეემთხვა. ბერმა უპასუხა: „წადი, ევედრე ღემრთს, რომ დაგიბრუნოს ბრძოლები და ის შემუსვრილება და თავმდაბლობა, რომლებიც ადრე გქონდა ბრძოლების გამო, იმიტომ, რომ მათი საშუალებით სული წარემატება.“

მაშ, ნუ მივეცემით დაბნეულობას, სასოწარკვეთას, სულმოკლეობას, მოდუნებას, როცა ჩვენში სურვილის მძვინვარე ტალღები აღიმართება და გულისსიტყვები, როგორც ძლიერი ქარები, თავს დაგვესხმიან! შევეწინააღმდეგოთ ცოდვას: ამ ბრძოლით გამოვიმუშავებთ ღვთის ცოცხალ რწმენას და ღვთის ცოცხალ შემეცნებას“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„მომისმინე მე, ჰოი ბერო! დიდებულია მარტოობა, მაგრამ აწ შენთვის არა; განმარტოებამ უნდა მიგიყვანოს ამ ორიდან იქ, სადაც ადამიანი ხდება თავისი სულით ან ზეციური ანგელოზი, ან ეშმაკი; მორჩილი კი, რომელიც ცხოვრობს საძმოში და ასრულებს დავალებებს ყოველგვარი წუწუნის გარეშე, უკვე ზეციური მემკვიდრეცაა, რამეთუ მიეჩვია უფალს ჩვენსას იესო ქრისტეს და მის ზეციურ მემკვიდრეობაში მოშურნეობით აღასრულებს თავის მორჩილებას“.

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/



“2024 წლის 9 აპრილს მიტროპოლიტმა ზოსიმემ გრემისხევის წმ. მარინეს მამათა მონასტერში დიაკონი ალექსი (ხუციშვილი) ბერად აღკვეცა და სახელად იოსები უწოდა.

აქსიოს! ვულოცავთ მამა იოსებს, უფალმა ღირსეულად ამსახუროს ეკლესიის საკეთილდღეოდ.“

[marine]

„ღირსი პალამონის ანგელოზებრივმა ცხოვრებამ წმინდა პახუმი მოხიბლა, მივიდა მასთან და კარზე დააკაკუნა. ბერმა იკითხა:

-რატომ აკაკუნებ?

პახუმიმ უპასუხა, რომ ბერობა სურდა.

წმინდა ბერი არწმუნებდა, უკან დაბრუნებულიყო, რათა ჯერ თავი გამოეცადა, შეეძლო თუ არა ისე ეცხოვრა, როგორც პალამონის მოწაფეები ცხოვრობდნენ. ამბობდა:

-უნდა გაგაფრთხილო, თუ რამდენად რთულია ბერული ცხოვრება. ღამე ვფხიზლობთ და ღვთის სიტყვაზე ვფიქრობთ. შემდეგ მთელი დღე ფიზიკურად ვშრომობთ, თოკებს ვგრეხთ, რომ ძილს ვებრძოლოთ და ამავე დროს, მოვიპოვოთ ის, რაც არსებობისთვის არის აუცილებელი. რაც არ გვჭირდება, გლახაკებს ვურიგებთ. რაც შეეხება იმას, რომ ვჭამოთ მოხარშული, ზეთიანი, დავლიოთ ღვინო, ასეთი რამ არც ვიცით, რას ნიშნავს. ყოველდღე ვმსახურობთ ზაფხულში, ზამთარში კი ორი-სამი დღე გადაბმულად. ლოცვის წესი ასეთია: დღისით ვლოცულობთ სამოცდაათჯერ და ღამითაც სამოცდაათჯერ, იმ ლოცვების გარდა, რომელსაც ყველა წამში ვამბობთ და რომლის სათვალავიც კი არ ვიცით“.

[marine]

„მონასტერში იმიტომაც შევდივართ, რომ აღმოვაჩინოთ ჩვენში ფარულად მცხოვრები ვნებები და ჩვენი ბუნების დამოკიდებულება ბოროტი სულების მიმართ, რომლებსაც იგი ნებაყოფლობით დაემონა. ამისთვის ჩვენ ვწყვეტთ სოფელთან დამაკავშირებელ საკვრელებს, ვტოვებთ ადამიანთა საზოგადოებას, ნათესავებს, ქონებას, რათა დავინახოთ ჩვენი შინაგანი საკვრელები და ისინი უფლის მარჯვენით გავწყვიტოთ“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„არ არის საჭირო, საბეროები იმოსებოდნენ სხვადასხვა შესამოსლებით. ხოლო სავანეში თუ იმყოფება უწვერული ყმაწვილი, მას უნდა მოსავდნენ ყოველთვის ძველი კაბით. ის კი არ უნდა უყურებდეს სახეში არავის, არც უნდა უღიმოდეს მოსაუბრეს. ხოლო თუ ვინმეს ესაუბრება, უნდა იდგეს თავდახრილი და ისე საუბრობდნენ. იგი არ უნდა იბანდეს პირს წყლით და კულულებსაც უნდა იკრეჭდეს თავზე, რომ არ ჩამოეშალოს სახეზე თმა გოგონასავით, რადგან სწორედ ასეთი წყეული კულულები განაწყობს ადამიანს სიძვის ჩასადენად. დიახ წყეული კულულები! მაგრამ ვისთვის არიან ისინი წყეულნი?!

იმათთვის, ვინც ემსახურებიან მათ. ანუ ვინც ბოროტი განზრახვით საგანგებოდ (მოსაწონად) დაივარცხნის მათ და ჭეშმარიტად დაწყევლილები ხდებიან თავიანთი კულულებით. ამიტომაც ვამბობ, რომ ისინი უნდა იკვეცავდნენ მათ, რომ არ აღაგზნოს მასთან ურთიერთობისას ვინმე ბოროტი განზრახვებით, ანუ სიძვის საერო სულით, რომელსაც ისინი გამოექცნენ მონასტერში. თავიანთ კულულებით ისინი შუბლს უნდა იფარავდნენ და უნდა იფარავდეს საკუთარ მკერდსაც, რომ არ აცდუნოს ვინმე საძმოდან, მითუმეტეს, რომ მათ შორის იმყოფებიან მღვდლებიც; და თუ მოხდება მღვდლის ცდუნება, ამის პასუხისმგებლობა დაეკისრება მაცდუნებელს.

უთხრა თეოფანემ წმინდანს:

„და ამეებს ვინღა შეასრულებს აწი?“

წმინდანმა ამაზე უპასუხა:

„აუცილებელია მათი შესრულება ახლა, რადგან მხოლოდ ისინიღა არიან დარჩენილნი აქ“, (ანუ მონაზვნობის სხვა აღთქმებიდან დარჩა მხოლოდ ქალწულება, რომელსაც დღემდეც იცავენ); ხოლო თუ მეძავეობის ცოდვა მოიპოვებს სამოქალაქო უფლებებს ბერ-მონაზვნებში, მაშინ ჩვენი ეს სამონაზვნო ცხოვრება ისე გამოგვეცლება ხელიდან, როგორც ებრაელებს ეცლებოდათ ძალა“.

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/

[marine]

„ერთხელ, წმინდა მთავარეპისკოპოსმა თეოფილემ ნიტრიის მთა მოინახულა, რომელთანაც მთის ამბა მოვიდა.

მთავარეპისკოპოსმა უთხრა: „შენი აზრით,რა არის ყველაზე ამაღლებული ღვაწლი მონაზვნურ გზაზე?“.

ბერმა უპასუხა: „მორჩილება და საკუთარი თავის მუდმივი გაკიცხვა“.

რაზეც მთავარეპისკოპოსმა აღნიშნა: „ამის გარდა სხვა გზა არ არის“.

/ღირსი იოანე ბალაამელი/

[marine]

„ანგელოზურ ცხოვრებაში გამოცდილი მონაზვნები, ჭეშმარიტად წმინდა ბერები გაცილებით უფრო მეტად უფრთხიან ხიბლს, გაცილებით უფრო მეტად არ ენდობიან საკუთარ თავს, ვიდრე ახლად დამწყებები, განსაკუთრებით კი ის ახლად დამწყებები, რომლებიც ღვაწლისადმი მგზნებარებით გამოირჩევიან.

გულისმიერი სიყვარულით აფრთხილებს ხიბლის გამო ღირსი გრიგოლ სინელი მდუმარე მონაზონს, რომლისთვისაც არის დაწერილი მისი წიგნი:

„მინდა ხიბლის გარკვეული გაგება გქონდეს; იმ მიზნით მინდა, რომ ხიბლისაგან თავი დაიცვა, რათა მისწრაფებისას, რომელიც სათანადო ცოდნით გაბრწყინებული არ არის, თავს უდიდესი ზიანი არ მიაყენო, სული არ დაიღუპო. ადამიანის თავისუფალი ნება-სურვილი ადვილად იხრება ჩვენს მოწინააღმდეგეებთან ურთიერთობისკენ, განსაკუთრებით, ნება-სურვილი ახლად დამწყებებისა, რომლებიც ღვაწლში ახლები არიან, როგორც ჯერ კიდევ დემონების მიერ დაუფლებულებისა“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„დიახ, არ აძლევენ ძმები ერთმანეთს თავიანთ კაბებს, და არც უნდა მისცენ, რადგან ის, ვინც თავის კაბას წინამძღვრის დაუკითხავად მისცემს სხვას, უღირსად იქცევა და ამით ერთგვარად აწესებს საცხოვრებელშიც ამ უღირსობას. ეს კი გამოიწვევს თანასაკნელთა შორის უწესრიგობას და ადამიანის ჩავარდნას უდიდეს უწმინდურებებაში.

როცა ძმას მსგავსი საჭიროება გაუჩნდება, იგი უნდა გაგზავნო კეთილმოწესესთან, რადგან ყველა მონასტერში არსებობს ამგვარი საქმეების მომწერსრიგებელი და ძმებს შორის რაიმეს გადაცემის საკითხებიც ასე გვარდება“.

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/

[marine]

„ჩვენი მონასტრული ცხოვრება ჯერ კიდევ ნელ-ნელა ბჟუტავს, მაგრამ ჩვენი საძმო დაბერდა; მადლობა ღმერთს, საზაფხულო მინდვრის სამუშაოები წარმატებით დავასრულეთ. თუმცა კი გრილი ზაფხული იყო, საქმეებს მაინც კარგად გავუმკლავდით, გლეხებზე უკეთაც კი; მართალია, დაბერდნენ მონაზვნები, მაგრამ შრომას მიჩვეულნი არიან“.

/ღირსი იოანე ბალაამელი/

[marine]

„აბბა პიმენს ძმამ ჰკითხა: „რისკენ უნდა იყოს ყურადღება სენაკში დაყუდებული მონაზვნისა?“ ბერმა მიუგო: „მე იმ კაცს ვგავარ, კისრამდე ჭაობში ჩაფლულს, ქედზე ტვირთი რომ ადევს და უფალს შეჰღაღადებს: „შემიწყალეო!“ შემიწყალე! - აი, ეს არის სულში ჩანერგილი ტირილის გამოხატულება. როცა ტირილი ძლიერდება, ის მრავალმზრახველობასა და მრავალსიტყვაობას აღარ იმოსავს და უვრცელესი სულიერი განცდების მოკლე ლოცვით გამოხატვაც აკმაყოფილებს“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„მისმინეთ განმარტოებულნო, შეხედეთ საკუთარი სულიერი თვალებით კიდევ სხვა უპირატესობებს საერთო საცხოვრებლის ცხოვრებაში: ამისთვის კი გადით ზღვის სანაპიროზე, გადახედეთ ქვებს, როგორ ლამაზად იღვწიან ისინი და ამის გამო, როგორ ბრწყინავენ! მათ მსგავსად, საერთო საცხოვრებლის მცხოვრებთაც ეხლება ზღვის ტალღები; ისინი კი მაინც დაუწუწუნებლად განგრძობენ თავიანთ სხვადასხვა სამორჩილო საქმეების კეთებას (ანუ თავისივე ნების მოკვეთას) და ხვდებიან კიდეც ასე გამოჩენილნი და გაბრწყინებულნი სასუფეველში“.

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/


„2024 წლის 12 ივლისს სურამისა და ხაშურის ეპისკოპოსმა სვიმეონმა (ცაკაშვილი) ხაშურის წმინდა იოანე ნათლისმცემლის სახელობის საკათედრო ტაძარში მღვდლად აკურთხა და სარმანიშვილის კარის წმინდა იოანე ნათლისმცემლის სახელობის მამათა მონასტრის წინამძღვრად დაადგინა სქემ-ბერ-დიაკონი ლაზარე (ხუციშვილი).

აქსიოს! ვულოცავთ მამა ლაზარეს, უფალმა ღირსეულად ამსახუროს ეკლესიის საკეთილდღეოდ“.

[marine]

„...მათ მას მონაზვნობის სიყვარული გადასდეს...“