მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„ისმინეთ კურთხეულო ბერ-მონაზვნებო თქვენც, ღირსნო ბერებო, და ისმინე შენც, უბადრუკო, რომელიც ოცნებობ განმარტოებულ ცხოვრებაზე, კვლავ მომდევნო იგავი: როცა მე გიამბობ იგავს, შენ კი არ გეხსნება ამ იგავის არსი, განა ჩემი სიტყვა იქნება შენთვის შემაგონებელი?! რასაკვირველია არა, არა?! ამის მსგავსად ხსნა მარტოობაში კი არ არის, არამედ როგორ იცხოვრებ ამ მარტოობაში! რადგან თუ მარტოობაში ხარ, მაგრამ არ გაგაჩნია სმენის უნარი, თუ არ იკვეთ საკუთარ ნებას, მაშინ შენ ვერ შეიცნობ მონაზვნურ მდუმარებას!

და თუ ცხოვრობ მხოლოდ გარეგნულად მონაზვნურ მდუმარებაში, მაგრამ არ გაგაჩნია სულიერი ურთიერთობა არავისთან, ანუ არავისგან იღებ რჩევებს, არავის უზიარებ აღსარებისას შენს ზრახვებს, მაშინ თავადვე არ იცი, რა შესაძლებლობების პატრონი ხარ, ანუ რა საფრთხეები გელის წინ და რა ვნებები იმარჯვებენ შენზე. და ეს ხდება უპირველეს ყოვლისა იმის გამო, რომ მარტოობის სიმშვიდე და საეჭვო თავისუფლება ვნებებთან ერთად შობს ადამიანში მცონარების, ანუ სიზარმაცის ვნებას; და მეორეც, მარტოობის სიმშვიდე შობს ადამიანში იდუმალ ქმედებებს; მესამეც, სიწყნარე და სიმშვიდე ერთიანდებიან და შობენ უკვე მოჩვენებებს (ანუ ფსილაფიზმებს); ანუ ვნებებისა და სიამეების სურვილებს; მეოთხეც, მარტოობა ადამიანს აგდებს ღრმა ხიბლში, და უფრო მეტიც:

ჩვენ ვამბობთ, რომ მარტოობაში ადამიანი ვარდება ჯოჯოხეთში ისევე, როგორც ვარდება მასში მრავალი ბერ-მონაზონი. ამის გამოც გეუბნები ბერო: გაექეცი მარტოობას, ანუ ნუ ოცნებობ ამაზე! ნუ დარჩები მარტოობაში, იყოლიე მრჩეველი ან ხუცესი. რადგან მე გეუბნები: თუ ხანდაზმულობაში მარტო დარჩები, და არც იმის ძალა გექნება, რომ იმოღვაწეო ძმებთან ერთად, მაშინ ისეთი ვინმე მაინც იყოლიე, რომელიც იმ ცეცხლს მაინც ჩაგიქრობს, რომელიც შენ მარტოობაში დაანთე, და რომელიც ახლა გწვავს კიდეც, მაგრამ შენ უკვე ამას ვეღარ გრძნობ! ანუ თუ მოხუცებს არ იღებენ საძმოში, მაშინ იყოლიე სანდო ადამიანი, დაემორჩილე მას და გაუხსენი შენი ფიქრები, რომელიც ამ მარტოობაში აღგენთო“.

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/

[marine]

დიაკვან მინას ამბავი

„იოანე მოსხის ნაწარმოებში აღწერილია ერთ-ერთი მეუდაბნოე ძმის, დიაკვან მინას ამბავი, თუ როგორ იხსნა იგი წმინდა სვიმეონმა [მესვეტე, უფროსი].

დიაკვანი მონასტრიდან წავიდა, რაღაც გაუგებარი მიზეზების გამო, ბერობაზე უარი თქვა და ერისკაცი გახდა. მრავალი წლის შემდეგ ანტიოქიაში მიემგზავრებოდა, შორიდან ღირსი სვიმეონ მესვეტის მონასტერი დაინახა და გაიფიქრა:

-წავალ, ვნახავ დიდ სვიმეონს, რადგან არასოდეს მიხილავს ის.

სვეტს რომ მიუახლოვდა, წმინდანი დაინახა. ღირსმა სვიმეონმა უფლისგან შეიტყო, რომ მინა ოდესღაც ბერი იყო და დიაკვნად მსახურობდა და თავის მსახურს უთხრა:

-მაკრატელი მომიტანე!

მაკრატელი რომ მიართვეს, წმინდანმა კვლავ თქვა:

-დიდია უფალი, ბერად აღკვეცეთ, - და მიწაზე მიუთითა.

წმინდანის სიტყვებით გაოცებული მინა შიშმა შეიპყრო. არ შეწინაარმდეგებია, რადგან მიხვდა, რომ ღირსმა მამამ უფლისგან შეიტყო მის შესახებ.

ბერად აღკვეცის შემდეგ წმინდა სვიმეონმა უთხრა:

-ლოცვა აღავლინე, დიაკვანო!

შემდეგ კი უთხრა:

-წარვედ, სადაც მსახურობდი!

დიაკვანმა შეჰბედა:

-არ ძალმიძს, რადგან იქაურ ბერთაგან გაკიცხვას ვერ გავუძლებ!

წმინდა სვიმეონმა ამაზე უთხრა:

-მერწმუნე, შვილო ჩემო, არაფარი გაქვს სასირცხვილო, მამები კეთილად მიგიღებენ და დიდად გაიხარებენ შენი დაბრუნებით. იცოდე, უფლისგან ნიშანს მიიღებ და გაიგებ, რომ მან შეგინდო ცოდვა, რამეთუ უსაზღვროა მისი მოწყალება!

დიაკვანი რაიფაში დაბრუნდა. ბერებმა მართლაც დიდი სიხარულით მიიღეს და კვლავ დიაკვნად დატოვეს.

ერთ კვირას, როდესაც იესო ქრისტეს სისხლი და ხორცი ეპყრა ხელთ, ცალი თვალი გადმოუვარდა. სწორედ ეს იყო ნიშანი უფლისგან, რომ შეუნდო ცოდვა“.

[marine]

„ღირსი კასიანე რომაელი მოგვითხრობს, რომ მისი თანამედროვე ეგვპიტის მონასტერში, რომელშიც განსაკუთრებით ყვაოდა მონაზვნობა და წმინდა მამათა გადმოცემებს განსაკუთრებული ზედმიწევნითა და სიზუსტით იცავდნენ, არაფრით არ უშვებდნენ იმ მონაზონს, რომელსაც სწორად არ ჰქონდა ნასწავლი მონაზვნობა, მორჩილება, მასწავლებლისა და მოსწავლის მოვალეობა, თუნდაც ამ მონაზონს ძალიან ამაღლებული ცხოვრებით ეცხოვრა, თუნდაც მადლის ნიჭებით გამშვენებულიყო. მონაზვნობის მეცნიერებაში ვინც სწორად განსწავლული არ არის, ამტკიცებდნენ ისინი, მას მისი სწორად სწავლებაც არ შეუძლიაო“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/


„ხაშურის წმინდა გიორგის სახელობის დედათა მონასტრის წინამძღვარი, იღუმენია ნეონილა (დოლიაშვილი) დაჯილდოებულია გამშვენებული ჯვრის ტარების უფლებით“

[marine]

„ქრისტე არ მოითხოვს ჩვენგან მთების ადგილებიდან დაძვრას; არ გვაიძულებს, ხელში გვეჭიროს ხომალდის ბაგირი ქარიშხლისას - უბრალოდ ითხოვს ჩვენგან, გვქონდეს შეგრძნება საკუთარი ტვირთისა და საერთო სიმძიმისა. ანუ დავიტიროთ ჩვენი უძლურებანი და ცოდვები, ასევე მონაზვნების საერთო დაცემა, ანუ დავიტიროთ საკუთარი უძლურებანი და ცოდვები და აგრეთვე მონაზვნობის საერთო შეცოდებები და ვმწუხარებდეთ ამის გამო“.

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/

[marine]

„ღირსი მელეტი [ახალი] კონსტანტინოპოლს, წმინდა იოანე ნათლისმცემლის სახელობის სავანეში შემონაზვნდა და ძმათა შორის გაბრწყინდა“.

„2024 წლის 30 ოქტომბერს მროველ-ურბნელმა მიტროპოლიტმა იობმა (აქიაშვილი) ძამის ხეობაში მდებარე ბერმუხის წმინდა დიდმოწამე მერკვირის სახელობის მამათა მონასტერში მღვდლად აკურთხა ამავე ხეობაში მდებარე სარკინეთის ღირსი შიო მღვიმელის სახელობის სახელობის მამათა მონასტრის კეთილმოწესე, ბერ-დიაკონი ნიკოლოზი (კრავეიშვილი)“

[marine]

„ძმამ აბბა პიმენს ჰკითხა იმის შესახებ, თუ რას უნდა საქმიანობდეს მონაზონი.

აბბამ უპასუხა: „როცა აბრაამი აღთქმულ მიწაზე შევიდა, თავისთვის საფლავი იყიდა და საფლავის მფობელობიდან დაიწყო აღთქმულ მიწაზე შესვლა“.

ძმამ ჰკითხა, საფლავი რას ნიშნავსო. აბბამ უპასუხა: „ეს ტირილისა და მოთქმის ადგილია“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„როცა ადამიანი სქემას იღებ, ხელი არ გაუშვა მას. ამდენად როგორც კი გამოიცვლი სამოსს, მაშინვე კვლავ უნდა ჩაიცვა იგი; ზემოდან კი ქურთუკი შემოიცვი, რომ იყო ასე ხმალშემორტყმულივით; ნუ მიემსგავსები ფარისეველს, ადამიანებს რომ არ მისცე ამით საცდური... მაგრამ ეს მუდამ უნდა გახსოვდეს: როგორც კი მოიხსნი სქემას, იმწამსვე ექცევი უზნეო ფიქრების ზემოქმედების ქვეშ. ამიტომაც გამუდმებით უნდა ატარო სქემა, თუ არ გინდა იქცე უდიდესი განდგომილის კერძად“.

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/

[marine]

„ორივე წმინდანს, არქიმანდრიტებს - გიორგი (იოანე) მხეიძეს, რომელიც წმინდა მამა გაბრიელის (ურგებაძე) მოძღვარი გახლდათ და იოანე მაისურაძეს ურთულეს პერიოდში მოუხდათ მოღვაწეობა, მაგრამ გაუძლეს და გადაარჩინეს ბერმონაზვნობის ღირსება“.


„2024 წლის 3 ნოემბერს მროველ-ურბნელმა მიტროპოლიტმა იობმა (აქიაშვილი) ძამის ხეობაში მდებარე სარკინეთის ღირსი შიო მღვიმელის სახელობის მამათა მონასტერში მღვდლად დაასხა ხელი ბერ-დიაკონ მარკოზს (კვანტალიანი)“.

[marine]

“ღირსმა პიმენ დიდმა თქვა: „მონაზვნის მთელი ცხოვრება ტირილი უნდა იყოს. ეს არის სინანულის გზა, რომელიც თავად წმინდა წერილმა და მამებმა მოგვცეს, რომლებმაც თქვეს: იტირეთ! ხვა გზა, გარდა ტირილისა, არ არის“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„ჩვენ აქა ვართ, უფლის ეზოში, ანუ მონაზონთა სავანეში, მაგრამ ვართ კი სიმშვიდეში აქ? დიახ, ასეა: ვცხოვრობთ მშვიდად, მაგრამ ჩვენ არა ვართ უფლის ეზოებში!“

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/

[marine]

„ვინც პირობას დებს, სასძლო გახდეს და მერე დაუტევებს ამ განზრახვას, ვერ მიიღებს ბედნიერ მომავალს (ბედს)“

/ღირსი მაკარი ოპტელი/

[marine]

„ადამიანი მონაზონი იმიტომ კი არ ხდება, რომ იცოცხლოს, არამედ იმიტომ, რომ მოკვდეს“.

/მიტროპოლიტი ათანასე ლიმასოლელი/

[marine]

უდაბნოში მოღვაწე სამი წმინდა დედა (X)

ეს წმინდა დედანი (X) საუკუნეში მოღვაწეობდნენ.

მონემვასიის (ქალაქი კუნძულ მინოაზე, არგოსის ყურეში) ეპისკოპოსი, პავლე მათ შესახებ შემდეგს გვიამბობს:

-ერისკაცობისას უდაბნოში მიმავალმა გზად მონასტერი ვიხილე და შიგ შესვლა ვინდომე.

ტაძრიდან სავანის იღუმენი და ძმობა გამომეგება, მისალმების შემდგომ კი მონასტრის ბაღში ჩამოვჯექით.

მცირე ხანში შევნიშნე, რომ ჩიტები ხეებიდან ხილს ტოტებიანად წყვეტდნენ და სადღაც მიჰქონდათ. როდესაც იღუმენს ამის შესახებ დავეკითხე, მითხრა:

-მეთერთმეტე წელია, რაც ჩიტები ასე იქცევიანო.

მაშინ, თითქოს ღვთის ჩაგონებით ვთქვი:

-შესაძლოა, ახლომახლო მამები ან დედები იღვწიან და ჩიტები ამ ხილით მათ ასაზრდოებენ-მეთქი.

ამ საუბრისას საიდანღაც ყვავი მოფრინდა, ხილიანი ტოტი ნისკარტით მოგლიჯა და გაფრინდა. იღუმენს ვთხოვე, - ფრინველს გავყვეთ და შევიტყოთ, ვისთვის მიაქვს ხილი-მეთქი!

მალე ერთ გორაკს მივადექით, ყვავმა ხილიანი რტო მიწაზე დააგდო, რომ მივუახლოვდით, კვლავ დაავლო ნისკარტი და ღრმა ქვაბულში შეფრინდა, საიდანაც რტოს გარეშე გამოფრინდა.

ავდექი და ქვაბულის სიღრმეში ქვა ვისროლე, საიდანაც ხმა გვესმა:

-თუ ქრისტიანები ხართ, ნუ დაგვხოცავთ!

-ვინ ხართ?

-თუ ჩვენი ხილვა გსურთ, სამი სამოსი ჩამოგვიგდეთ, რამეთუ დედანი ვართ და ტანს არა გვიფარავს რა, შემდეგ კი მთის უკანა, ვიწრო ბილიკს დაადექით, რომელიც ჩვენამდე მოგიყვანთ!

ჩვენმა მეგზურმა მამებმა კაბები გაიხადეს, ქვებში გაახვიეს და ქვაბულში ჩაყარეს. ჩვენ კი მითითებულ ბილიკს გავუყევით და მალე სამი წმინდა დედა ვიხილეთ.

ჩვენს დანახვაზე მუხლი მოიყარეს, შემდეგ ერთ-ერთი ჩვენ წინ ჩამოჯდა, ორნი კი კვლავ ფეხზე იდგნენ.

-ვინ ხართ და ამ ადგილას რამ მოგიყვანათ? - დაეკითხა იღუმენი ჩვენ წინ მჯდომ დედას.

-მე კონსტანტინოპოლიდან გახლავარ, ერთი დიდებულის მეუღლე გახლდით, ახალგაზრდა დავქვრივდი, არც შვილი მყოლია.

მეუღლის გარდაცვალებიდან რამდენიმე დღეში ერთმა დიდებულმა ჩემი ძალით დაუფლება გადაწყვიტა და წასაყვანად მსახურნი მომიგზავნა.

მე კი შემწეობა უფალს ვთხოვე, იმ ბილწი კაცის მსახურთ კი ვუთხარი:

-ნუთუ, გჯერათ, რომ თქვენს ბატონთან ყოფნა არ მსურდა? მაგრამ ქალური სნეულება მჭირს, არაწმინდა ვარ. მაცალეთ, მალე მოვჯობინდები და მაშინ წამიყვანეთ-მეთქი!

მსახურებმა დამიჯერეს და წასვილსას დამიბარეს:

-კარგი, ჩვენი ბატონი 40 დღე მოიცდისო!

ისინი წავიდნენ თუ არა, მსახურნი, გარდა ამ ორისა, გავათავისუფლე, ყოველივე გავყიდე და გლახაკთ ვუწყალობე, შემდეგ ხომალში ჩავჯექით და ღვთის ნებით აქ მოვედით.

ერთ წელიწადში სამოსი გაგვიცვდა და მეთერთმეტე წელიწადია, ადამიანის სახე არ გვინახავს.

-რით საზრდოობთ? - ჰკითხა იღუმენმა.

-უფალი გვასაზრდოებს ფრინველთა მეშვეობით, რომელთაც იმაზე გაცილებით მეტი ხილი და საკვები მოაქვთ, ვიდრე - გვჭირდება, ისევ გვათბობს და გვმოსავს, ამიტომ არც ზამთრის სიცივე გვაწუხებს და არც - სიცხე, არამედ, როგორც სამოთხეში, ყოვლადწმინდა სამებას განვადიდებთ!

მისმა ნათქვამმა ძლიერ განაკვირვა იღუმენი და წმინდა დედას სთხოვა:

-თუ ნებას მოგვცემ, მონასტერში ერთ ძმათაგანს საზრდოს მოსატანად გავგზავნი, რომ ერთად ვისადილოთ და ძალა მოვიკრიბოთო, წმინდა დედამ კი მიუგო:

-მამაო, ისა სჯობს, მღვდელი მოაყვანინო, რომ საღვთო ლიტურგია აღასრულოს და გვაზიაროს, რამეთუ ქალაქიდან გამოსვლის შემდგომ ზიარებას მოკლებულნი ვართ!

იღუმენმა მაშინვე მოაყვანინა მონასტრიდან მღვდელი და საზრდელიც მოაყოლა.

წირვის დასასრულს საკვირველი განდეგილნი ეზიარნენ, ტრაპეზის შემდეგ კი წმინდა დედამ იღუმენს იქ სამი დღით დარჩენა სთხოვა, შემდეგ ლოცვად დადგა და სული უფალს შევედრა.

მისი სხეული მიწას წესისამებრ მივაბარეთ. მომდევნო დღეს მეორე დედა მიიცვალა, მესამე დღეს კი - მესამე.

მათი დაკრძალვის შემდგომ მონასტერს დავუბრუნდით და ვადიდეთ ესოდენი საკვირველების შემოქმედი უფალი“.

[marine]

“მოწაფე: თუ შეიძლება მონასტრის ყველა ძმამ იესოს ლოცვაში ივარჯიშოს?

ბერი: არათუ შეიძლება, არამედ საჭიროც არის. მონაზვნად აღკვეცისას, როცა ახლად აღკვეცილს გადასცემენ სკვნილს, რომელსაც ამასთანავე სულიერი მახვილი ეწოდება, ამით მას უანდერძებენ, რომ ღმერთს განუწყვეტლივ, დღითა და ღამით იესოს ლოცვით ევედროს. შესაბამისად, იესოს ლოცვაში ვარჯიში მონაზვნისათვის არის აღთქმა, აღთქმის შესრულება მოვალეობაა, რომლის უარყოფაც არ შეიძლება.

მოხუცი მონაზვნები მიამბობდნენ, რომ ჯერ კიდევ ჩვენი საუკუნის დასაწყისში საროვოს უდაბნოში და, სავარაუდოდ, რუსეთის სხვა, კეთილმოწყობილ მონასტრებშიც, ყველას, ვინც მონასტერში შედიოდა, დაუყოვნებლივ ასწავლიდნენ იესოს ლოცვას. ნეტარი ბერი სერაფიმე, რომელიც ამ უდაბნოში მოსაგრებოდა და ლოცვაში უდიდეს წარმატებას მიაღწია, ყველა მონაზონს გამუდმებით ურჩევდა, რომ ყურადღებით ეცხოვრათ და იესო ლოცვაში ევარჯიშათ.

ერთხელ მას ერთი ყმაწვილი ესტუმრა, რომელსაც სასულიერო სემინარიაში სწავლის კურსი გაესრულებინა, და ბერს გაუმხილა თავისი განზრახვა, რომ მონაზვნობა სურდა. ბერმა სულისმაცხოვნებელი დარიგებები მისცა. მათ შორის იყო პირობა, რომ იესოს ლოცვა ესწავლა. იესოს ლოცვაზე რომ საუბრობდა, ბერმა დასძინა: „მხოლოდ გარეგანი ლოცვა საკმარისი არ არის. ღმერთი გონებას უსმენს, ამიტომ ის მონაზვნები, რომლებიც გარეგან ლოცვას შინაგანს არ უერთებენ, მონაზვნები არ არიან“. ძალიან სწორი განსაზღვრებაა.

მონაზონი განმარტოებულს ნიშნავს; ვინც საკუთარ თავში არ განმარტოებულა, ის ჯერაც არ არის განმარტოებული, ის ჯერაც არ არის მონაზონი, თუნდაც ყველაზე განმარტოებულ მონასტერში ცხოვრობდეს. მოსაგრის გონება, რომელიც არ განმარტოებულა და საკუთარ თავში არ მოქცეულა, აუცილებლად იმყოფება მითქმა-მოთქმასა და შფოთში, რომლებსაც ურიცხვი გულისსიტყვა წარმოშობს და რომლებიც მას ყოველთვის თავისუფლად სწვდება; თვითონ გონება კი ავადმყოფურად, ყოველგვარი საჭიროებისა და სარგებლის გარეშე, საკუთარი თავის საზიანოდ დაეხეტება ამქვეყნად. საკუთარ თავში ადამიანის განმარტოება სხვაგვარად ვერ მოხდება, თუ არა ყურადღებიანი ლოცვით, უპირატესად კი ყურადღებიანი იესოს ლოცვის საშუალებით“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„ახლა თქვენ მკითხავთ მე, ბერებო, ნუთუ ჩვენ დავიღუპებითო. არადა, თავადაც ხომ იცი, რომ მრავალმზრუნველი მოამაგენი ისე დაიღუპნენ, ვერც კი შეიმეცნეს თავიანთი ბერობა, და არც ის უგრძვნიათ, უფლის შიდა ეზოში რომ არიან და რომ არ უხაროდა ამის გაცნობიერებისას მათ სულსა და გულს; შენი სული ხომ სრულიად გაბნეულია და გულიც დამწუხრებული. შენ ისიც კი არ იცი, რას წარმოადგენს მეტყველი ადამიანი.

და მკითხავთ: ჩვენ რატომ არ ვითვლებით მეტყველ ადამიანებად, ნუთუ საქონლები ვართ?

კი, მართალს ამბობ, ბერო, ანუ, ეს სიტყვები მიეკუთვნება მრავალმომხვეჭელობითა და ამოებით გატაცებულ ბერს. შენ არა ხარ საქონელივით, რამეთუ საქონლები უსჯულოებებს არ სჩადიან, შენ კი ყოველდღიურად საჩადიხარ უკანონობას და ბოროტ მოთხოვნილებებსაც იკმაყოფილებ; შენში ისეთივე უსაზიზღესი ჭკუის დამღუპველობაა, როგორიც ძველ ხალხს ახასიათებდა ნოეს დროს. თავად წყალდიდობისას ღმერთი ძლიერ დანაღვლიანდა; მაგრამ რისთვის დანაღვლიანდა? შენი მსგავსი გარყვნილი ადამიანების გამო, ბერო. და რა ცხოველების გამო, ყოველდღიურად რომ უხმობთ დაღუპვის დედოფალს და შვიდთავიან უსჯულოებებს, იმიტომ, ბერო! ცხოველებს არაფერი დაუშავებიათ ღვთისთვის, თუმცა ისინი უეჭველად უნდა დაღუპულიყვნენ ადამიანებთან ერთად. და როცა ღმერთმა გაიგონა მათი ღმუილი, ამან ძალიან დაამწუხრა.

თქვენ კი, რომელთაც ხელი მიჰყავით მონაზვნების მცნებათა დარღვევას, გულით იგი უსაზღვრო დათმინებით, რომ მოისმინოს თქვენი მონანიება, ამ შემთხვევაში მას თქვენთვის გამზადებული აქვს განსაკუთრებული გულმოწყალება.
თქვენ კი რიღასთვის იღუპავთ თავს თქვენი მრავალმზრუნველობებით, რიღასთვის უხმობთ ყოველდღიურად დაღუპვის დედოფალს, შვიდთავიან უსჯულოებებს; რიღასთვის ანაწყენებთ ყოველდღიურად და ყოველსაათობრივად, და ყოველწამიერად ხსნის დედოფალს?

და აი, დღეს, გევედრებით და გთხოვთ თქვენ, კურთხეულო მღვდელმონაზვნებო! ნუ მიანდობთ დაღუპვის დედოფალს და შვიდთავიან უსჯულოებს თქვენს თავს, რომ არ დაიცალოთ მონაზვნური ცხოვრებისგან, და რომ არ მიგატოვოთ თქვენ ხსნის დედოფალმა, რამეთუ ხსნის დედოფალი არის წმინდა ქალწული, რომელიც არაფრით არ აკარებს ქალწულებას ჟანგის ნასახსაც კი და ამდენად, როგორც ბერძნები ამბობენ, ღვთისმშობელი არის თვალი პატიოსანი, იგი ვერ იტანს მონაზვნური აღქმებისა და ქალწულობის აღთქმების დაჟანგვას, რასაც სულმოუთქმელად ელის მთელი მსოფლიოს დაღუპვის მოსურნე ე.წ. დაღუპვის დედოფალი. უპატიოსნესს დედოფალს კი არ სურს ამის გაგონებაც კი; მას არ სურს ეს უმეტესად თავის წილხვედრ სამონაზვნო ცხოვრებისთვის და არც წმინდა მთისთვის“.

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/

[marine]

„ეკლესია სულიერად გვკურნავს ვნებებისგან. სწორედ ასე მოქმედებს მართლმადიდებლობაში საერთოსაცხოვრებელი მონასტერი. ამ მცირე ოჯახურ ეკლესიაში ერთად ცხოვრება ხასიათის ბასრ გამოვლინებებს არბილებს, გულის სივრცეს აფართოვებს და გვასწავლის, რომ ქრისტეს სიყვარულისა და პირადი ღვაწლის გარეშე ოჯახური კავშირი ადვილად ირღვევა“.

/მიტროპოლიტი ათანასე ლიმასოლელი/

[marine]

„იმ დროებში იბეჭდებოდა წმინდანების ცხოვრება. ვყიდულობდი და ვკითხულობდი ბერულ წიგნებსა. ჩამებეჭდა მეც ბერობის სურვილი, ღრმად დავიწერე პირჯვარი და შევდექი ბეთანიის მონასტრის გზაზე“.

/წმ. იოანე მაისურაძე (ბეთანიელი)/

[marine]

„მონაზვნებმა, რომლებიც ცხოვრობენ ხალხმრავალ მონასტრებში და სურთ ლოცვითი ტირილის მოხვეჭა, განსაკუთრებული ყურადღება უნდა მიაქციონ თავიანთი ნების მოკვდინებას. თუკი ისინი მას მოიკვეთენ და ყურადღებას არ მიაქცევენ ცოდვებსა და საერთოდ, მოყვასის ქცევას, მაშინ შეიძენენ ლოცვასაც და ტირილსაც. როცა გულისსიტყვები გულში გროვდება, მასში ლოცვასა და ღმერთზე დარდს აღძრავენ, ხოლო ეს დარდი ცრემლებს ადენს“

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„ისმინეთ, მღვდელნო და თქვენ, უპატიოსნო ბერებო, მე გეუბნებოდით და ახლაც გეუბნებით: დაიცავით თქვენი თავი, დაიცავით მტკიცედ მონაზვნური ცხოვრება და სიწმინდე, დაიცავით ცხონების მცებები დაურღვევლად, რომ ქრისტიანთა შთამომავალთ არ ექცეთ ისინი საცდურად.

და თუ არ შეისმენთ ამ ჩემ სიტყვებს, არ მიმართავთ სინანულით მონანიებას, არ მოინანიებთ ნინეველ ქალაქელთა სინანულით, გახდებით დამნაშავენი სამყაროს საყოველთაო საცდურად, და ყველანი შორიდან დაუწყებენ ამ ადგილს ცქერას ზღვიდან და ხმელეთიდან.

თითით საჩვენებელი შეიქმენებით და იტყვიან: „ამ ადგილას ცხოვრობდნენ სულის საცხოვნებლად ადამიანები, მორჩილი ბერები, ანგელოზებრივი ცხოვრებით მცხოვრები ასკეტები, მეუდაბნოები, რომელნიც იცავდნენ უკიდურეს მდუმარებას, და რომელთაც არასდროს უჩნდებოდათ იმის სურვილი, ბოლომდე რომ დანაყრებულიყვნენ პურითა და წყლით, მთელი თავიანთი ცხოვრების განმავლობაში; ახლა კი ეს ადგილი ჩაძირულია ზღვის სიღრმეში! ამას იტყვიან ისევე, როგორც დღეს ლაპარაკობენ სოდომსა და გომორზე“.

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/

[marine]

“ზოგჯერ, როდესაც წმინდა მამების ხატებს ვუყურებთ და მათი ცხოვრების შესახებ ვიგებთ, ვამბობთ: „რა კარგად აქვთ მათ ყველაფერი!“ ვკითხულობთ მათ ცხოვრებას და გვგონია, რომ ღმერთთან სიახლოვეში უბედნიერესი ცხოვრება ჰქონდათ. ზოგჯერ მოდიან და შეგვნატრიან: „მამაო, დღე და ღამე ლოცულობთ და ღმერთთან ახლოს ხართ!“ ჰგონიათ, რადგან მონაზვნები ვართ, ჩვენი ცხოვრება ზღაპრულია.

როდესაც კითხულობენ წიგნებს, ან იგებენ ისეთი მამის შესახებ, როგორიც მამა პაისია, ფიქრობენ, რომ მისი ცხოვრება სრული ბედნიერება იყო, მაგრამ დამერწმუნეთ, მამა პაისი შორს იყო ბედნიერების შესახებ ამგვარი წარმოდგენისგან. მამა პაისი სულში ძალიან დიდ ტკივილს ატარებდა და ვერც კი წარმოიდგენთ, ისეთი მოწამეობრივი ცხოვრება ჰქონდა. ეს იყო მოწამეობრივი ღვაწლი, რომელსაც ყოველდღიურად ტვირთულობდა, რადგანაც მას უსაზღვრო სიყვარული ჰქონდა ადამიანების მიმართ. ამას ვერ გავიგებთ, სანამ არ გამოვცდით“.

/მიტროპოლიტი ათანასე ლიმასოლელი/