მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„ცხოვრების ტრაგიკულობას მონაზვნები გაცილებით მძაფრად და რეალურად განიცდიან“.

/მიტროპოლიტი ათანასე ლიმასოლელი/


“2024 წლის 3 დეკემბერს თბილისის ყოვლადწმიდა სამების სახელობის საპატრიარქო ლავრაში არქიმანდრიტმა იოვანემ (მჭედლიშვილი) მონაზვნად აღკვეცა ამავე მონასტრის მორჩილი თომა თავართქილაძე, რომელსაც სახელად ლუკა უწოდა“

[marine]

„ღირსი კასიანე რომაელი, IV საუკუნის საეკლესიო მწერალი, შემდეგს მოგვითხრობს: „როცა ჩვენ (ღირსი კასიანე და მისი უფლისმიერი მეგობარი ღირსი გერმანე), გვსურდა უხუცესი ბერების დადგენილებები შეგვესწავლა და სირიის ქვეყნებიდან ეგვიპტის მხარეში მივედით, გვიკვირდა, რომ აქ არაჩვეულებრივი სიხარულით გვიღებდნენ, თანაც არასდროს იცავდნენ წესს საკვების მიღებაზე, რისთვისაც განსაზღვრულია გარკვეული დრო, იმის საწინააღმდეგოდ, როგორც ჩვენ მიჩვეულები ვიყავით პალესტინის მონასტერში. სადაც არ მივიდოდით, იხსნებოდა იმ დღის დადგენილი მარხვა, გარდა (ეკლესიის მიერ) დაკანონებული მარხვისა ოთხშაბათსა და პარასკევს.

ჩვენ ერთ-ერთ უხუცეს ბერს ვკითხეთ: განურჩევლად რა მიზეზით ტოვებენ ყოველდღიურ მარხვას? მან გვიპასუხა: მარხვა ყოველთვის ჩემთანაა, თქვენ კი უნდა გაგიშვათ და ყოველთვის ჩემთან ვერ გიყოლიებთ. მართალია, მარხვა სასარგებლოა და გამუდმებით საჭიროა, მაგრამ იგი ნიჭი და ნებაყოფლობითი მსხვერპლია, ხოლო საქმით სიყვარულის აღსრულება აუცილებელი ვალია, რომელსაც მცნება მოითხოვს. თქვენი სახით ქრისტეს რომ ვიღებ, მას გულითადი სტუმართმოყვარეობა უნდა დავახვედრო; ხოლო, როცა თქვენ გაგაცილებთ, სიყვარულის მიგების შემდეგ, რომლის მიზეზიც ქრისტეა, შემიძლია გახსნილება გაძლიერებული მარხვით მარტომ ავანაზღაურო“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„ერთხელ წმინდა მთაზე რაღაც დავინახე, რაც ძალიან მომეწონა. ნავში მონაზვნები იყვნენ და ხელში სხვადასხვა საეკლესიო ნივთები ეჭირათ. თითოეული მათგანი წარმოშობით სხვადასხვა ადგილიდან იყო, თუმცა ისინი ამბობდნენ: „ეს არის ჩვენი“, და არა „ჩემი“.

/წმ. პორფირი კავსოკალიველი/

[marine]

„უფალმა ღმერთმა ადრინდელ (კესარიელ) მამებს თავიანთი მოღვაწეობისთვის, მისცა საშუალება ათონის მთაზე, კონკრეტულად კი კირაშახზე შეეძინათ მოკრძალებული საცხოვრებელი; ისინი აქ კესარიიდან დაახლოებით რვაასნი ჩამოვიდნენ და თან ჩამოიტანეს დიდი ბასილის თავი. მერე კი დააფუძნეს ბასილის სავანე და აღავსეს უამრავი სათნოებებით.

ღვთისგან ასეთი კეთილგანწყობის საბაბი კი გახლდათ ის, რომ მათ დაფუძნებულ ორივე სავანეში, ადრე კესარიაში და მერე ათონზე, ისინი სათნო ცხოვრებით ცხოვრობდნენ. მათ შაბათ-კვირაობით, სავანის ტაძარში ზიარების შემდეგ, თავიანთ ცარიელ სახლებში მოჰქონდათ იმდენი საკვები, რაც შაბათ-კვირისთვის დასჭირდებოდათ; დანარჩენ დღეებს კი ისინი ატარებდნენ საკვების გარეშე. პარასკევს მწუხრისას კვლავ მოდიოდნენ და ეზიარებოდნენ, შემდეგ კვლავ ტიკებით მიჰქონდათ ღვინოც, ზეთი, ხახვი, ხილი და სხვა ამგვარი კერძები, რომ ესენი ზიარების შემდეგ შაბათსა და კვირას ეხმიათ. მერე მშვიდად ელოდნენ შემდგომ პარასკევს. აი, ასე სათნოდ მოღვაწეობდნენ ისინი თავიანთი სულის საცხოვნებლად.

თანამედროვენი, ანუ ახლანდელი სავანელები კი თიხის ჭურჭლებით იმარაგებდნენ საკვებს და ღმრთის მოწყლებებს; მაგრამ მერე ეს ეცოტავათ, და ღვინის მარაგისთვის შეიძინეს დოქებიც, ანუ ღვინის ჭურჭლები,და ღვთის მოწყალებით მათში იმარაგებდნენ ღვინოს.

დიახ, უკვე იმარაგებენ! თანაც რამდენს!

მეზღვაურებმაც რომ იხილეს ასკეტების ასეთი მარაგი, მათთაც იწყეს ნაირნაირი ნუგბარების მიტანა; და სავანელებმაც რომ იხილეს, მეზღვაურებს მათთვის ზღვის პროდუქტებთან ერთად ღვინოც მოჰქონდათ, გაანადგურეს თიხის ჭურჭლები და მათ ნაცვლად შეიძინეს ხის კასრები; მაგრამ ცოტა ხანში მათგან მოტანილ ზღვის პროდუქტებს მიუმატეს ხახვი, პრასი, კომბოსტო, მარცვლეული, ლობიო და ხილი: ყურძენი, ლიმონი, ფორთოხალი, ვაშლები, ლეღვი და სხვა უამრავიც. მერე მიატოვეს თავიანთი მოკრძალებული, უნაყოფო ადგილსამყოფელი ანუ გადასახლდნენ ამ უნაყოფო ადგილებიდან ნოყიერ ადგილზე.

ღმერთმა კი რომ იხილა სავანის ასეთი დამღუპველი ცხოვრება, ისინი დაადანაშაულა ურთიერთმტრობაში. მერე ეს სავანე განიძარცვა ღვთის კურთხევისგან; ამან გააღატაკა კირაშელები ყოველგვარი სათნოებებიდან იმდენად, რომ მათ თავიანთი მარაგის მეოთხედიც კი აღარ შერჩათ; და როცა კირაშელები მიატოვა ღვთის კურთხევამ, შემცირდა თავად სავენელების რაოდენობაც; ასე გააღატაკა ისინი თავიანთმა ცოდვებმა“.

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/

[marine]

„უპირველეს ყოვლისა უნდა ვიცოდეთ, რომ შეუძლებელია ემოციების ტყვეობაში მყოფმა ადამიანმა სწორი გადაწყვეტილება მიიღოს. თუ ადამიანი სხვებში იმედგაცრუებულია და მარტოსულად, იზოლაციაში ცხოვრობს, ეს არ არის საუკეთესო დრო ისეთი მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილებების მისაღებად, როგორიცაა ქორწინება ან მონაზვნობა. მან უნდა მოიცადოს იქამდე, სანამ მის სულში მშვიდობა და ჰარმონია არ აღდგება და მხოლოდ ამის შემდეგ გადაწყვიტოს, რა სურს ცხოვრებაში. შემდეგ თავისუფალი ნებით გააკეთოს ის, რაც ჩაიფიქრა. ძალიან დაჩაგრული ან ძალიან გახარებული ადამიანი ყოველთვის ცდება თავის გადაწყვეტილებებში.

ერთი გამოთქმის თანახმად, არასდროს მიიღოთ გადაწყვეტილებები მაშინ, როცა განაწყენებულნი ან აღტკინებულნი ხართ, რადგან, როგორც წესი, მოგვიანებით ინანებთ. ვფიქრობ, რომ თითოეულ ჩვენგანს მიუღია მნიშვნელოვანი გადაწყვეტილება სიხარულისა და აღელვების ჟამს, მაგრამ შემდეგ გადაუვლია ამ ეიფორიას.

მონაზვნური ცხოვრება საკმაოდ რთულია. მისი სირთულე იმაში კი არ მდგომარეობს, რომ ღამე ვდგებით, მეტანიებს ვაკეთებთ, ხორცს არ ვჭამთ და ვმხარულობთ - ეს ყველაფერი საერთოდ არ არის რთული, მონაზვნური ცხოვრების სირთულე სულ სხვა რამეშია.

მე ვფიქრობ, რომ ყველაზე რთული ჩვენში აღმართული კერპის დამხობაა. როდესაც ადამიანი მონაზონი ხდება, აცნობიერებს, რომ მისთვის პრობლემების წყარო საკუთარ თავზე არსებული წარმოდგენებია. თუკი იქამდე ფიქრობდა, რომ ძალიან კარგი ადამიანი იყო, სათნო, სულიერი ცხოვრებით ცხოვრობდა, მონაზვნობაში ეს ყველაფერი ინგრევა და სრულ კრახს განიცდის“.

/მიტროპოლიტი ათანასე ლიმასოლელი/

[marine]

„საავადმყოფოში შემსვლელებს სარგებლობისათვის ევალებათ ყველაფერში ექიმის დარიგებით იხელმძღვანელონ, თავს უფლება არ მისცენ მოიხმარონ საკვები, სამოსი, წამალი, იმოძრაონ საკუთარი შეხედულებისამებრ; სხვაგვარად სარგებლობის ნაცვლად საკუთარ თავს ავნებენ. ასევე ნებისმიერს, ვინც კი მონასტერში შემოვიდა, ევალება მისდევდეს არა იმ ღვაწლსა და შრომას, რომლებიც თვითონ ეჩვენება საჭიროდ და სასარგებლოდ, არამედ იმათ, რომლებზეც მას მიუთითებს და რომლებსაც დაუწესებს წინამძღვარი პირადად ან მონასტრის სხვა ხელმძღვანელების მეშვეობით“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„ვისურვებდი, რომ მონასტერი იყოს სულიერების ცენტრი, სადაც ტანჯული და მწუხარე ადამიანები შეაფარებენ თავს და პოვებენ ნუგეშს, თანადგომასა და კურნებას“.

/წმ. პორფირი კავსოკალიველი/


„2024 წლის 3 დეკემბერს ნიკორწმინდელმა ეპისკოპოსმა ვახტანგმა (ლიპარტელიანი) ამბროლაურის მუნიციპალიტეტის სოფელ ნიკორწმინდის წმინდა ნიკოლოზის სახელობის საკათედრო ტაძარში ბერად აღკვეცა საეპისკოპო რეზიდენციასთან არსებული წმინდა ნინოს სახელობის მამათა მონასტრის მორჩილი საბა გეგეშიძე, რომელსაც სახელად ილარიონი უწოდა“.

[marine]

„ასე განდევნეს ხსნის დედოფალი და ახლა ყველამ იწყო დაღუპვის დედოფლის თაყვანისცემა; და მანაც სწორედ ასე მოიპოვა ღვთისმშობლის წილხვედრ მიწაზე, სადაც მისი ადგილიც კი არ იყო, ვეებერთელა საცხოვრებელი ფართები და ამით იძია შური ხსნის დედოფალზე, ანუ მან მისი წილხვედრი მიწა საცხოვნებლობიდან აქცია დამღუპველ ადგილად. მერე გადასცა თავის მეომრებს იარაღი, რომ მათ ძვირფესვიანად ამოეძირკვათ მონაზვნური ცხოვრების ნათესები და ცხონების ყვავილიც, ანუ გაენადგურებინათ მოღვაწეობა ამ მთაზე და მისგან გავრცელებული სათნოებები; და მიიღეს კიდეც მისმა უბოროტესმა მეომრებმა დაღუპვის დედოფლისგან გარყვნილების დამღუპველი იარაღი; და ისინიც ცოფიანი ძაღლებივით გაეშურნენ იმ შვიდი მიწის გასანადგურებლად და იქიდან ნაყოფიერი ხეების ამოსაძირკვავად!

და დაიწყეს მეომრებმა უკვე შეტევა ადამიანთა 5 გრძნობაზე, ანუ მათ ხუთ ხორციელ გრძნობაზე - მხედველობაზე, სმენაზე, ყნოსვაზე, გემოსა და შეგრძნებაზე.

სწორედ შეგრძნებებით ამ თავიანთ ვერაგული იარაღით - გარყვნილების ბადით უნდა მოიპოვონ მათ ბატონობა და მიისწრაფიან იმისკენ, რომ სწორედ ამ ხუთ გრძნობაზე გაბატონებით დააწყებინონ ბერებს უსჯულოებების კეთება და გადახარონ ისინი გარყვნილების შვიდი სახისკენ: ანუ თავშეუკავებლობისკენ, მეძავეობისკენ, მრუშობისკენ, ქალწულების გარყვნისკენ, მალაკიისკენ, და სისხლის აღრევისკენ. და სწორედ იმით გაიმარჯვებენ მათზე, რომლებიც ჩაერთვებიან თავიანთი გონების დაბნელებასა და ცხოვრების მრავალ საზრუნავებში.

დიახ ამ საზრუნავებმა დაგიბნელათ თქვენ გონება და მიგიყვანათ სიკვდილის წინაკართან; და ახლა თქვენ ხართ წყვდიადში, სადაც თქვენმა მტრებმა დაგიგეს ბადეები დასამარცხებლად, რომ, თქვენი ყოველგვარი წინააღმდეგობების გარეშე, მელასავით გაგაბან ხაფანგში. ამ თითოეულ ხაფანგს კი გააჩნია თავისი სატუუარა. ამ სატყუარების არსი კი ამპარტავნებაში, ამაოებებში, სულმოკლეობაში, გულის სისასტიკეში, სასოწარკვეთებსა და მკვლელობებში არის. და მოდიან უბოროტესი მეომრები ყოველ დილით, ამოწმებენ თავიანთ ხაფანგებს და პოულობენ მას გადავსებულს ხუცესებითა და მღვდელმონაზვნებით.

და რომ ხედავენ ასეთ თევზჭერას, ისინი კიდევ უფრო მეტად აორმაგებენ თავიანთ ბადეებს, და ახლა მათაც ავსებენ. მათ ისწავლეს ადამიანთა სხვა ხრიკებით გამოჭერა: მაგ. ფიცის გატეხვით, მიტაცებებით, მცონარეობებით, ვერცხლისმოყვარეობებით, უმოწყალოებებით, მოშურნეობებით, წყენებით.

და მერე ამ ბადეებთან მოსულებს კვლავ ხვდებათ ეს ბადეებიც გადავსებული: ქურუმებით, მღვდლებით და მღვდელმონაზვნებით. განცვიფრებული არიან უბოროტესი მეომრები, ასე ადვილად რომ ვარდებიან ბერები ამ ხაფანგებში!

და კიდევ აწყობენ ახლა სხვა ბადეებს, ამაგრებენ მათში სხვა მისატყუებლებს, რომელთა არსს უკვე წარმოადგენენ ამაოებები და ხორციელი სურვილები, მრავალფეროვანი სამოსლები, ანუ ცხოვრების სამშვენისები და ა.შ. ამპარტავნული სურვილები, მრავალსაზრუნავი მუცელღმერთობა, საგანძურის დაუნჯებისა და მრავალფეროვანი ტრაპეზების მოწყობის გაუმაძღრობის სურვილები; გაუმაძღრობა, სხვადასხვა სასმელების 20 სატუარათი.

როცა ადამიანი ცდილობს თავისი სამონაზვნო საცხოვრისის გამშვენებას სხვადასხვა ხის სასმისებით, მათი მშვენიერება ისე აცდუნებს ადამიანს, რომ მას, ყველაფერი ამის შემხედვარეს, უკვე ეჩვენება, რომ ის თავადაც ყველაფერზე მშვენიერია და ისიც ეჩვენება, რომ ის უკვე იმყოფება მიწიერ სამოთხეში; ამდენად მხედველობიდან უშვებს ჭეშმარიტად მშვენიერ სიკეთეებს. სწორედ ამიტომ გეუბნებით თქვენ: რომ ეს მხოლოდ ის ფიცრებია, რომლითაც ერთობიან მოღვაწეები ერთობიან ხეების დარგვისას; ეს კი უკვე დანაშაულებრივი გატაცებაა მოღვაწისა ხეებით და ვერცხლისმოყვარეობაცაა, რაც უკვე ფესვია ყოველგვარი სიბოროტისა“.

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/

[marine]

„გახსოვთ, ძველ აღთქმაში მოთხრობილი სამი ყმაწვილის ამბავი, რომლებიც ბაბილონის მეფემ ღუმელში ჩაყარა, სადაც აალებული ცეცხლი ორმოცი წყრთის სიმაღლეზე ადიოდა? წარმოიდგინეთ, ორმოცი წყრთა! ეს რამდენი მეტრია? - თითქმის ოცდახუთი, ოცდახუთმეტრიანი ალი! არავის შეეძლო ღუმელთან მიახლოება. ეს ახაგაზრდები კი ამ ცეცხლოვან ჯოჯოხეთში ჩაყარეს და მოხდა სასწაული, ღუმელში ტენიანმა ქარმა დაუბერა, რომელმაც ეს ალი განაგდო. ყველა ფიქრობდა, რომ ახალგაზრდები მოკვდებოდნენ, ისინი კი ცეცხლში გალობდნენ და ღმერთს ადიდებდნენ.

იგივე ხდება იმ ადამიანთან, რომელიც სულიერ მოვლენებს განიცდის. უცხოსთვის ეს საშინლად აღიქმება. ამ ყველაფერთან შინაგანად შეჯახებისას, რაღაც უცნაურს განიცდი ისე, რომ თითქოს არც კი გრძნობ ამ ტკივილებს. ეს პარადოქსულია, მაგრამ ყოველთვის ასე ხდება ეკლესიაში. არსებობს სიცოცხლე და სიკვდილი, სიხარული და მწუხარება, სიღარიბე და სიმდიდრე, ასკეტიზმი და მხიარულება. ადამიანმა გაიარა ეს საშინელი განსაცდელი და არ გაექცა, რადგან საკუთარ გულში ქრისტეს შეხება იგრძნო. ამ ყველაფრის საფუძველი ცოცხალი რწმენაა. თუკი ადამიანს რწმენა არ გააჩნია, მას არაფერი გამოუვა. ამიტომაც სხვებში იმედგაცრუებული ვერასდროს შეძლებს მონაზვნობას. მონაზვნები საკმაოდ ოპტიმისტი ადამიანები ხდებიან. ისინი არათუ იმედგაცრუებულნი, არამედ, მეტსაც ვიტყვი, აბსოლუტურად დარწმუნებულნი არიან, რომ ცხოვრებაში ყველაფერს მიაწევენ ღმრთის მიერ“.

/მიტროპოლიტი ათანასე ლიმასოლელი/

[marine]

„ბერმა ყოველდღიურად და დღეში რამდენჯერმე უნდა გაიხსენოს თავისი მომავალი, გარდაუვალი სიკვდილი, ხოლო თავის დროზე მიაღწიოს სიკვდილის განუწყვეტლივ ხსოვნასაც“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„მე, როგორც მონაზონი, ვხვდებოდი, რომ მონაზვნები, რომლებიც მარტონი ცხოვრობენ ერში, იღუპებიან“.

/წმ. პორფირი კავსოკალიველი/

[marine]

„ახლანდელი ბერები, ჭამენ და სვამენ განუზომლად, ეხარბებიან მრავალფეროვან კერძებს, აგროვებენ თავისთვის სიმძიმეს, აგროვებენ ზურგის ტვინის თესლებს, რომლებიც აიძულებენ ადამიანს იმას, რისი მოთმენაც მათ არ შეუძლიათ.

ბერიც იწყებს წუწუნს, ბრაზობს და შფოთავს, რომ უარი თქვა ქორწინებაზე, როგორც ებრაელებმა მოსეზე, რადგანაც მათ აღარ შეეძლოთ ეგვიპტეში დაბრუნება და კვლავ მიუბრუნდნენ კერპთაყვანისმცემლობას ისევ.

დღევანდელი ბერებიც ჭამენ და სვამენ, აძლიერებენ თავიანთ ხორციელ მოთხოვნებს და არ ძალუძთ დაბრუნება უკან, ამქვეყნიურ ცხოვრებაში; თუმცა იხრებიან კი უზრუნველი ცხოვრებისკენ; ეს უზრუნველი ცხოვრება კი ღმერთისთვის არის კეპთაყვანისცემა.

ჰოი, მონაზვნებო! მიატოვეთ თქვენი ეს ამქვეყნიური ცხოვრება და მხოლოდ იმისკენ ისწრაფეთ, სულ ბერის სულის ცხონების გზით რომ იაროთ, და რომ არ გადაუხვიოთ მისგან, რომ არ შეიძულოთ დადებული აღთქმა და მონაზვნური ყოფა, როგორც სერვის სავანელებმა“.

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/

[marine]

„კიდევ ერთ მაგალითს მოგიყვანთ, რათა არავინ განვიკითხოთ. ათონზე ერთი მონაზონი ცხოვრობდა, რომელიც ბევრს სვამდა. თქვენ წარმოიდგინეთ, ზოგჯერ ხელითაც კი შეჰყავდათ ხოლმე კელიაში. როდესაც ერის ადამიანები მთვრალს ხედავდნენ, დასცინოდნენ. საკმაოდ დამაბრკოლებელ სურათს აწყდებოდნენ. მოდიოდა მომლოცველებით სავსე ავტობუსი და რას ხედავდნენ?! რომელიღაც მონაზონი ფეხზე ძლივს იდგა!

ერთხელ, მამა პაისისთან მივედით და მოვუყევით ამ ყველაფრის შესახებ. მან გვითხრა:

-არ დაბრკოლდეთ! ის ძალიან სათნო მონაზონია. არ იცით, რაშია აქ საქმე? ის მოხუცდა, მარტოა, მასზე არავინ ზრუნავს. სადაც ცხოვრობს, იქ ზამთარი საკმაოდ მკაცრია. შეშა კიდევ არ აქვს, რომ გათბეს, ამიტომ სვამს არაყს და თვრება. დროთა განმავლობაში ეს ჩვევად ექცა. უძლურ ძმებს თანაგრძნობით უნდა მოვექცეთ და ვილოცოთ, რომ განიკურნონ.

მართლაც, ზუსტად ისე იყო ყველაფერი, როგორც მამა პაისიმ აგვიხსნა. ჩვენს მოძღვარს, მამა იოსებს, შეეცოდა ის და ჩვენთან მონასტერში მოიყვანა, რადგან უკვე საკუთარ თავს ვეღარ უვლიდა. აი, ამ მოხუცმა მონაზონმა თავისი სიკვდილი იწინასწარმეტყველა. ერთ დილას დავინახე და მითხრა:

-ორშაბათს მოვკვდები!

-როდის?

-ბიზანტიური დროით დილის ათ საათზე. ჩემს მორჩილსაც უთხარი ივერონში, რომ ისიც მოემზადოს სიკვდილისთვის.
ერთ დღეს გავალთ ორივე.

-მამაო, რა ვქნა, დავურეკო და ვუთხრა, რომ მოკვდება?

-არა, კაცო! უთხარი, რომ ჩემთან დასამშვიდობებლად მოვიდეს, რომ უკანასკნელი კურთხევა მივცე.

დავურეკე ამ რუმინელ მორჩილს და გადავეცი, რაც ამ ბერმა მითხრა. ისიც რამდენიმე საათში მოვიდა მონასტერში.

მოძღვარი ჩაეხუტა თავის მორჩილს და ერთმანეთს შენდობა სთხოვეს. შაბათს აღსარება თქვა და კვირას ეზიარა. ორშაბათს მივაკითხე საავადმყოფოში და ვკითხე:

-მამაო, როდის გვტოვებთ?

-ჯერ ადრეა, ათ საათზე წავალ.

მწუხრის შემდეგ კიდევ მივედი. მისი სული უკვე ტოვებდა სხეულს. უეცრად გაახილა თვალი და მითხრა:

-ღმრთისმშობელი მოდის!

ეს სიტყვები თქვა და მშვიდობით მიიცვალა. მისი სული თავად ღმრთისმშობელმა წაიყვანა! აი, როგორია ადამიანური სამართალი და როგორია ქრისტეს სამართალი!“

/მიტროპოლიტი ათანასე ლიმასოლელი/

[marine]

„თუ ბერს ბრწყინვალე სამოსი აცვია, თუკი სენაკი გაწყობილია ზედმიწევნით, გემოვნებითა და ფუფუნებით, თუკი თავად მონასტრის ტაძრები ბრწყინვალეა, ოქროთი და ვერცხლით ელვარებს, აქვს საეკლესიო სამოსლისა და ჭურჭლის მდიდრული საცავი, მაშინ მისი სული აუცილებლად ამპარატვნულია, აღსავსეა საკუთარ თავზე დიდი წარმოდგენითა და თვითკმაყოფილებით, მისთვის უცხოა ლმობიერება და თავისი ცოდვილობის შეგნება.

ამპარტავნული სიამოვნებით დამთვრალი, რაც მას სულიერ სიხარულად წარმოუდგენია, ისე მყოფობს დაბნელებაში, საკუთარი თავის მოტყუებაში, უგრძნობლობასა და სიკვდილში, როგორც სადღესასწაულო ზეიმზე.

პირიქით, როცა ბერს უბრალო სამოსი აცვია, როცა იგი სენაკში მგზავრივით ცხოვრობს, როგორც კარავში თუ ქოხში, როცა ამ ქოხში მხოლოდ აუცილებელი რამ იპოვება, როცა ღვთის ტაძარი მისთვის არის ლოცვითი აღსარებისა და გლოვის ადგილი, რომელიც არ ართობს და არ იტაცებს მას თავისი ბრწყინვალებით, მაშინ მისი სული გარეგანი მოწყობიდან თავმდაბლობას იღებს, განეშორება ყველაფერს, რაც კი ნივთიერია, აზრებითა და გრძნობებით გადადის გარდაუვალ მარადისობაში, რომელიც ყველა ადამიანს ელის“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„როდესაც დედათა მონასტრის დაარსებას ვფიქრობდი, ბევრი აზრი მომდიოდა გონებაში; ძალიან ბევრი. ამათგან ყველაზე მნიშვნელოვანი იყო ის, რომ შემომეკრიბა ჩემს ირგვლივ რამდენიმე მონაზონი და ერთმანეთთან ქრისტესმიერი სიყვარულით ვყოფილიყავით დაკავშირებულნი.

მსურდა, რომ ყველანი ნამდვილი მონაზვნები ყოფილიყვნენ, განმსჭვალულნი მონაზვნური მოქალაქობის სულით, შურისა და ამის მსგავსი რამეების გარეშე, რაც, ჩვეულებრივ, დედაკაცებს ახასიათებთ. ჰქონოდათ სიყვარული და წესრიგი ერთმანეთში. ასევე მსურდა, რაიმე ხელსაქმე, ხელობა ჰქონოდათ, რომელსაც შეასრულებდნენ დილაობით ორი-სამი საათის განმავლობაში“.

/წმ. პორფირი კავსოკალიველი/



“2024 წლის 13 დეკემბერს მარადისობას შეუერთდა ახალქალაქის, კუმურდოსა და კარის მიტროპოლიტ ნიკოლოზის დედა, ჭიათურის მღვიმევის დედათა მონასტრის წევრი, მონაზონი თეკლე (კობახიძე-ფაჩუაშვილი).

მწუხარებას გამოვთქვამთ მონაზონ თეკლეს გარდაცვალების გამო და თანავუგრძნობთ მიტროპოლიტ ნიკოლოზს, განსვენებულის ოჯახის წევრებსა და ნათესავებს, მღვიმევის დედათა მონასტერს.

აღვავლენთ ლოცვებს მისი უკვდავი სულისათვის, რათა უფალმან სავანესა მართალთასა დააწესოს იგი.

გთხოვთ, ლოცვებში მოიხსენიოთ მონაზონი თეკლე“.

[marine]

„სიყვარულის ფრთებს ისხამს ის, ვინც წინ აღუმართავს ხელებს უბედურებას, და აღავლენენ ვედრებებს ზეციური ცხოვრების სურვილით. ეს არის ის, რომელიც აღმართავს თავის ხელებს მიწიერი მოთხოვნილებებისგან, და ასე აღამაღლებენ ცისკენ მას, რათა ემსახურონ ზეციურს, და არა ამქვეყნიურს. ვინც ცხოვრობს მონაზვნური ცხოვრებით ზეციური ნუგეშისცემით, მასში განისვენებს მადლმოსილი სიყვარული, და ასხამს კიდეც მას სიყვარულის ფრთებს; და იგი ამ მადლიანი სიყვარულის ფრთებით მიფრინავს ღვთისკენ; მიწიერი საგნებისგან ამაღლებული კი, ღირსი მარიამის მსგავსად, კი უკვე იქცევა მიწიერ ანგელოზად.

მაგრამ ღირსი მარიამის ღვაწლს ახლა ადამიანები მხოლოდ იგავად აღიქვამენ და ამ ღვაწლს მიიჩნევენ უფრო შეუძლებლად, რადგან მათ არ სწამთ რომ ასეთი ღვაწლი მართლაც შესაძლებელია მხოლოდ სიყვარულით ფრთებშესხმულთათვის, რომლებიც სულითაც განათლებულნი მოღვაწეობენ.

ახლა თქვენ მეტყვით: შენ რაღატომ ფიქრობ, რომ ჩვენ მას იგავად ვთვლით?! რას მოელით ამისგან?! და თუ თქვენ მას არ თვლით იგავად და მხოლოდ მონაჭორად, მაშინ როგორღა შეგეძლოთ მოქცეულიყავით ასე საზიზღრად, მოღვაწეთა ასეთი მადლმოსილების საწინააღმდეგოდ? და რატომღა შეიძულე სამონაზვნო ცხოვრება, თუ არა შენი ურწმუნოების გამო და მოჰკალი შენში მორჩილება, აღმართე სიამაყე, მოიხიბლე ურჩობის სატყუარათი, რომელთა გამო თავიც კი ანებეთ მონაზვნურ ცხოვრებას, და ისინი თავისივე ნებით მიეჭედნენ ლურსმნებით ყოყოჩობის კლდეს დამღუპველი ამაოებებით, დაემონე მექრთამეობას, მტაცებლობას, სიცრუეს, უსამართლობას, მკლელობას, მრისხანებას, მტრობას, უმადურობას, ქილიკს, უმოწყალობას, ვერცხლისმოყვარეობას, რომელსაც სხვაგავარად უწოდებენ კერპთაყვანისმცემლობას...“

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/

[marine]

“მინდა, გითხრათ ღამე ლოცვის სარგებლის შესახებაც. მონასტრებში დღის განრიგი იმგვარია, რომ მონაზვნებს დასვენების საშუალება ეძლევათ, რათა ღამე ლოცვაში გაატარონ.

თუ ადამიანი არ დაიშურებს ძალისხმევას და იშრომებს, რომ ღამის გარკვეული პერიოდი ლოცვას დაუთმოს, მაშინ წმინდა ისააკ ასურის სიტყვებით: „ღამე აღვლენილი ლოცვისგან საღმრთო ნათლის სხივი შეაღწევს ადამიანის სულში“. ღამის სიბნელე ადამიანის სულში საღმრთო ნათლად გარდაიქმნება.

არის მონასტრები, სადაც დღის განმავლობაში ერთი ან ორი საათი ძილს ეთმობა, რათა რაც შეიძლება მეტი დრო დაეთმოს ღამე ლოცვას“.

/მიტროპოლიტი ათანასე ლიმასოლელი/

[marine]

„ცნობილია, რომ მდუმარება დაშვებულია უკვე წარმატებული ბერებისთვის. ძველად ძალიან ბევრი ბერი ვარდებოდა ერესის დამღუპველ უფსკრულში მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ, რომ თავს დოგმატების განხილვის უფლებას აძლევდა, რომლებიც მისი გაგების უნარს აღემატებოდა. „მდაბალი ბერი“, - კვლავ გვასწავლის კიბისაღმწერელი, - „თავს საიდუმლოებების ცნობისმოყვარე გამოძიების უფლებას არ მისცემს; ამაყი, პირიქით, მიისწრაფვის ღვთის განკითხვები გამოსცადოს“. ძალიან სწორია!“

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

“აბბა მაკარი თავის მორჩილთან ერთად ერთ-ერთ დღესასწაულზე მიდიოდა. მორჩილი წინ წავიდა. ჯერ ახალბედა იყო და მოშურნეობა ჰქონდა, როგორც ეს ჩვეულებრივ დამწყებთ ახასიათებთ. გზად ერთი ქურუმი შეხვდა, რომელსაც უხეშად მიმართა:

-საით გაგიწევია, ეშმაკეულო?

ამ სიტყვებმა განარისხა ქურუმი, ლამის სიკვდილამდე სცემა მორჩილი, ცოცხალ-მკვდარი მიატოვა გზაზე და გზა განაგრძო.

კარგა ხნის შემდეგ გზად აბბა მაკარი შეხვდა. ბერმა განრისხებული ქურუმი რომ დაინახა, უთხრა:

-ღმერთმა გაცხონოს, ღმერთმა გაცხონოს.

ამ სიტყვების გაგონებისას ქურუმს გული მოულბა, მიუახლოვდა ბერს და უთხრა:

-მამაო, შენმა სიტყვებმა გული ამიჩუყა და მივხვდი, რომ ღვთის კაცი ხარ.

-ვხედავ, რომ სადღაც მიიჩქარი, მაგრამ არ იცი, სად, - უთხრა აბბა მაკარიმ მდაბლად და ძმური სიყვარულით.

ქურუმმა კი უპასუხა:

-როდესაც საუბრობ, შენი სიტყვები გულს მიხსნის, მაშინ, როცა ცოტა ხნის წინ ერთმა მონაზონმა სრულიად საპირისპირო რამ მითხრა და სიკვდილამდე ვცემე.

აბბა მაკარი ისე ტკბილად ესაუბრა, რომ ქურუმმა სარწმუნოება შეიცვალა, მონაზონიც გახდა და ცხონდა.

ამგვარად, კეთილი მიდგომით კეთილი სული გადასცა. შეუქმნელი ენერგია, ანუ მადლი გადასცა, რომელიც ქურუმის სულში შევიდა. ხოლო მორჩილმა კი, მრისხანების, შფოთის სული გადასცა, ანუ ის, რაც შინაგანად ჰქონდა“.

[marine]

„ბოროტებას არა მხოლოდ ისინი ითმენენ, რომლებიც საქმითაც ეძლევიან მექრთამეობის ვნებას, არამედ ითმენენ ისინიც, რომლებიც გონებაში სჩადიან ფარულად ასეთ ვნებებს. ამქვეყნიური საგნებისადმი ლტოლვით თქვენ ვარდებით ადამიანთადმი პირმოთნეობაში, ფარისევლობაში, ხოტბა-დიდებაში, საკუთარი მოკაზმულობის საზრუნავისადმი, თავს იმოსავთ ანაფორის მსგავს სხვადასხვა სამოსელით, რომ ყველას ეჩვენოთ მონაზვნური ცხოვრებით მცხოვრები; შიგნიდან კი აღვსებული ხართ მყრალი ბოროტ სიტყვაობებით მიწიერი საგნების გამო, ანუ მათდამი მიდრეკილებით“.

/ღირსი ნილოს ათონელი, მირონმდინარე/