მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„როდესაც უდაბნოს ფურირემი სოფლის მინდორში გამოჩნდება, ყველა მირბის მის სანახავად; ასევე, როდესაც მონაზონი ქალი მონასტრისდან გამოდის, განსაკუთრებით თუ ის ახალგაზრდაა, ეშმაკი, დიდსა თუ პატარას, მისკენ აგზავნის.
ამას ღვთის შიშით დაცულ მხცოვან მმარხველებზე როდი ვამბობ, რამეთუ ვნება არ მიადგებათ და არც თავად ავნებენ სხვას. ახალგაზრდებს კი მრავალი განსაცდელი ატყდებათ თავს.

როგორც ისრით განგმირული ფურირემი, თუნდაც მონადირეს გაექცეს, მომაკვდინებელი ისრით მაინც დაიღუპება, - სულიც, თუკი ბიწიანი შეხედვით სიძვის ვნებისგან გულისთქმით მოიწყვლება, - სასიკვდილოდ დაჭრილი, თუნდაც გაექცეს დამაწყლულებელს, ვეღარ გადარჩება, მოკვდება.

როდესაც ერისკაცები მშვენიერ მონაზონ დედებს ხედავენ, დაჟინებით უმზერენ მათ და ზიანდებიან, მონაზონი დედების სულებიც ხშირად გაუფრთხილებელი მზერით, თუნდაც, საქმით არ შესცოდონ, უკურნებელი სენით ავადდებიან. ამიტომაც, ვინც მათთვის მოწყალებას გაიღებს, ბრმებისა და კეთროვნების ქველმოქმედზე ასჯერ მეტ ჯილდოს მიიღებს.
იმიტომ, რომ მონაზვნებმა ღვთის სიყვარულისთვის უარყვეს ამქვეყნიური სიამაყე, შეიძულეს სოფლის ჭორაობა და შფოთი; ქვეყნიურ სიამეებს ქრისტეს მცნებები არჩიეს, თავმდაბლური ცხოვრება შეიყვარეს, დათმეს უსამართლო სიმდიდრე, მომხვეჭელობა, მამულები, ამასოფლის ამაოება, შეუღლდნენ ქრისტეს სიყვარულს, შეურაცხყვეს ოქრო-ვერცხლი, არ მოისურვეს მონებისა და მსახურების ყოლა, - პირიქით, ქრისტეს სიყვარულისთვის თავად გახდნენ სხვების მსახურნი.

ამიტომ, ვინც მონაზონი დედებისთვის მოწყალებას გაიღებს, უფლისგან დიდ ჯილდოსა და გვირგვინს მიიღებს. ასეთმა ადამიანმა თავი ღვთის შიშით უნდა დაიცვას, რადგან იგი სულს მოკრძალებისა და კეთილმოშიშების წესების დარღვევის უფლებას არ აძლევს. ხოლო ის, ვინც მამათა თუ დედათა მონასტერს დასახლებულ მამულებს აძლევს, მონაზვნებს კვლავ ამასოფლის მახეებში აბრუნებს.

ვისაც მონაზვნის დახმარება სურს, მისცეს მას პური, ბურღული, ფული, შალი ან სელი. ასეთი მოწყალება მონაზონს საშუალებას აძლევს, უშფოთველად მდუმარებდეს თავის სენაკში. ასეთი მოწყალება სრულყოფილია და ის უფლისთვის სათნოა.

ეს მითხრა ბერმა და თავისთან დაბრუნდა. მე კი ქედი მოვუხარე და სკიტისაკენ გავემართე“.

/ღირსი ბესარიონ მეგვიპტელი/

[marine]

“არაერთ კარგ მაგალითს შევხვედრივარ როგორც ოჯახებში, ისე მონაზვნებში. როდესაც ათონზე ვცხოვრობდი, უამრავ ადამიანთან მიწევდა ურთიერთობა: მოხუც ბერებთან, შუა ხნის მონაზვნებთან და ახალგაზრდა მორჩილებთან - ისინი ძალიან კეთილი და თავაზიანი ადამიანები იყვნენ. რაც უნდა გეთქვა მათთვის, არაფერი აღიზიანებდათ.

ერთხელ, ჩვენმა მოძღვარმა საძმოსთან ერთად მონასტრიდან სკიტში გადასახლება განიზრახა. გვინდოდა, მთელი ათონი მოგვევლო, თავისუფალი კელიები გვენახა და ჩვენთვის შესაფერისი შეგვერჩია. იმ დროს ერთმა სკიტმა შეგვიფარა. მათ მინდვრის სამუშაოებისთვის ძალიან დიდი მანქანა ჰყავდათ და შემოგვთავაზეს, გამოიყენეო.

ხუთი დღე დავყავით ხან სად და ხან - სად, მაგრამ არც ერთ მათგანს ერთხელაც კი არ უკითხავს, კერძოდ რას ვეძებდით და რატომ გვინდოდა საკუთარი მონასტრის დატოვება. არცერთი ცნობისმოყვარე კითხვა! ეს იმის დამსახურებაა, რომ ოდესღაც ამ საძმოს მოძღვარმა სწორად ასწავლა თავის მოწაფეებს.

ასევეა ჩვენს ოჯახებშიც. თუკი მშობლები არ ჩხუბობენ, ერთმანეთს ცუდ სიტყვებს არ ეუბნებიან, არ არის უხეშები, მაგრამ ეს ბავშვებზეც მოქმედებს. შემდეგ ისინი იმავეს ასწავლიან თავიანთ შვილებს“.

/ლიმასოლის მიტროპოლიტი ათანასე/