მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„წმიდა პიორემ, ტომით ეგვიპტელმა, უფლის სიყვარულით მამისეული სახლი სიყრმეშივე დაუტევა და ღმერთს აღთქმა მისცა, რომ სანამ ცოცხალი იქნებოდა, ახლობელთაგან აღარავის ნახავდა. გავიდა ორმოცდაათი წელი და პიორეს უკვე მოხუცებულმა დამ ვიღაცისაგან შეიტყო, რომ მისი ძმა ცოცხალი იყო და გადაწყვიტა, რადაც არ უნდა დაჯდომოდა, მონატრებული დემამიშვილი მოენახულებინა.

ქალს უდაბნოში წასვლის საშუალება არ გააჩნდა, ამიტომ ადგილობრივ ეპისკოპოსს მეუდაბნოეთათვის წერილის გაგზავნა სთხოვა, რათა მათ მისი ძმა დასთან შესახვედრად გამოეშვათ...

პიორე უარზე დადგა, მაგრამ თანამოსაგრე მამების დაჟინებული შეგონების შემდეგ შეხვედრაზე დათანხმდა, თან ერთი ბერი წაიყვანა და დის სახლში მივიდა. ოჯახის წევრებმა დიასახლისს შეატყობინეს, რომ ჭიშკართან მისი ძმა იდგა და ელოდა. გახარებული ქალი გარეთ გამოვიდა. როდესაც პიორემ იგრძნო, რომ მისი და კარებს მოადგა, თვალები მაგრად დახუჭა და ხმამაღლა თქვა: დაო, ეს მე ვარ, შენი ძმა პიორე. მიყურე რამდენიც გსურს.

საწადელის აღსრულებით აღტაცებულმა დედაკაცმა უფალი ადიდა და ძმას თუმცა ბევრი ეხვეწა და ემუდარა, მაგრამ სახლში შეყოლაზე ვერასდიდებით დაითანხმა. აბბა პიორემ კი ზღურბლთან ლოცვა აღავლინა, რის შემდეგაც თავის მშობლიურ უდაბნოს დაუბრუნდა და მოსაგრეობის კიდევ უფრო დიდი მონდომებით შეუდგა.

წმინდა პიორეს საკვირველი მოთმინების შესახებ ასეთ სასწაულსაც მოგვითხრობენ: იმ ადგილას სადაც ღვთივსათნო ბერი მოღვაწეობდა, მან ჭა ამოთხარა და წყალს მიაგნო, მაგრამ წყალი უჩვეულოდ მწარე აღმოჩნდა. მიუხედავად ამისა აბბა პიორე იქაურობას სიკვდილამდე არ გასცილებია და მხოლოდ ამ მწარე წყალს იხმევდა, რაც კიდევ ერთხელ ცხადყოფს ქრისტეს ამ უებრო მხედრის არნახულ ჭირთათმენას.

წმინდა მამის გარდაცვალების შემდეგ, სხვადასხვა დროს, უდაბნოში მოღვაწე ბერებიდან მრავალმა გამოცდილმა მოსაგრემ სცადა მის სენაკში დამკვიდრება, მაგრამ ერთ წელიწადზე მეტ ხანს აბბა პიორეს სამყოფში გაჩერება ვერავინ შეძლო, რადგან წყლის უჩვეულო სიმწარე, ადგილის უდაბურობა და საშიშარობა, იქ ცხოვრებას გაუსაძლისს ხდიდა“.

/“ლავსაიკონი“/