მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„ხშირად იცოდა თქმა [არქიმანდრიტმა შიომ (ხარძეიშვილი)]: „ბერობა, ბერობა! თქვენი ბერული აღთქმა არ დაგავიწყდეთო“! ბერული ცხოვრება ბრძოლაა ხილულ და უხილავ მტრებთან. ბერი მებრძოლია და არ უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ნებისმიერ ბერს საკუთარ თავთან აქვს ბრძოლა. საერთოდ, ნებისმიერი ადამიანის და, მით უმეტეს, ბერის შეფასება გარეგნული ცხოვრებით არ შეიძლება. ასეთი გამოთქმა არსებობს: ყველა წმინდანს აქვს წარსული, როგორც ყველა ცოდვილს - მომავალი. ეს ძალიან ბრძნული გამოთქმაა: არ შეიძლება წმიდა მარიამ მეგვიპტელზე ვინმემ თქვას, რომ ერში უზნეო ცხოვრებით იცხოვრა და მისადმი ლოცვას ძალა არ ექნება და მეოხი ვერ იქნებაო ღვთის წინაშე. ბერი შეიძლება ეცემოდეს, მაგრამ მას ღვთისაგან დიდი სინანული მიეცემა. ავაზაკის მაგალითზე შეიძლება გულისხმა-ყოს ადამიანმა: ავაზაკი თავისი ძალიან ცუდი საქმეების გამო ჯვარცმული იყო მაცხოვართან, მაგრამ წუთში იმხელა სინანული მიმადლა უფალმა, რომ მასთან ერთად პირველი შევიდა სასუფეველში“.

/არქიმანდრიტი ბასილი (კაკიაშვილი)/


„2025 წლის 12 აპრილს ტყიბულისა და თერჯოლის მიტროპოლიტმა გიორგიმ (შალამბერიძე) თერჯოლის მუნიციპალიტეტის სოფელ ქვედა სიმონეთის წმინდა კონსტანტი-კახის სახელობის დედათა მონასტერში მონაზვნად აღკვეცა მორჩილი ეფემია რუხაძე, რომელსაც სახელად მართა უწოდა“

[marine]

„1814 წელს კავსოკალივის სკიტის სანაპიროს იალქნიანი ხომალდი მოადგა. მასზე იმყოფებოდა თვრამეტი წლის ბერძენი ჭაბუკი დემეტრე, მოგვიანებით - ბერი დანიელი. წმინდა მთაზე მოსვლამდე დემეტრემ გადაწყვიტა, მოძღვრად და წინამძღოლად აერჩია პირველშეხვედრილი მონაზონი და სიკვდილამდე მასთან დარჩენილიყო. გადმოვიდა ნაპირზე და მთაზე ავიდა. მაღლა ასვლისას დაინახა ბერი გერმანე, რომელიც წმინდა არტემის კელიაში ცხოვრობდა, და გულში თქვა: „აქ, ამ ბერთან უნდა დავრჩე და სიკვდილამდე ვემსახურო მას, რადგან მასთან მომიყვანა უფალმა!“

ბერი გერმანე სერბი იყო, გარეგნულად ჯიუტი, მკაცრი და სასტიკი, გამუდმებით ლანძღავდა თავის მორჩილ მოწაფეს, თავიდან თითქმის ყოველდღე სცემდა. ამას სჩადიოდა არა მხოლოდ მრისხანების ვნების გამო, არამედ სულიერი გონებით, რაც დიდი ხნის განმავლობაში გაუგებარი იყო არა მხოლოდ მოწაფისთვის, არამედ უცხოებისთვისაც. თუმცა, ასეთი მოპყრობის მიუხედავად, მადლით განათლებული მორჩილი არ ტოვებდა ბერს და ყველაფერში უსიტყვოდ ემორჩილებოდა. ასე გრძელდებოდა 40 წელი, მამა გერმანეს გარდაცვალებამდე.

ბერის საქციელი საიდუმლოდ არ დარჩენილა. ერთ დღეს წმინდა ანას სკიტის ბერები შეიკრიბნენ მამა გერმანესთან, რათა შეგონებებით, შეეწყვიტა მოწაფის მიმართ სისასტიკე. ბერმა მათ სახარების სიტყვებით უპასუხა: „ღმერთისას კი არ ფიქრობთ, არამედ კაცისას“ (მთ. 16.23). როდესაც მიხვდნენ, რომ ბერი სულიერი გონებით მოქმედებდა ასე, ბერებმა დაანებეს თავი, გაოცებულნი იყვნენ დანიელის სულიერი სიბრძნით და ბერისადმი ერთგულებით.

ბერთან მრავალწლიანი ცხოვრების შემდეგ დანიელმა მიაღწია უდიდეს თავმდაბლობას და მადლისმიერი ნიჭების ღირსი შეიქნა. ერთ დღეს, ჯერ კიდევ მორჩილებისას, დანიელი პურის ღუმელს ანთებდა და ცეცხლის გაქექვისას, მასში ცეცხლის საჩხრეკი ჩაუვარდა, რომელიც ცუდად იყო მიმაგრებული ხის სახელურზე. ღუმელში შეშა გიზგიზებდა. ბერს მიუბრუნდა და წამოიძახა: - შემინდე, მამაო, შევცოდე: ცეცხლის საჩხრეკი ჩამივარდა! მიდი, ამოიღე! - მკაცრად უთხრა ბერმა, - მაკურთხე! მიმართა მორჩიილმა. - ღმერთმა გაკურთხოს! - უპასუხა ბერმა. მორჩილი მივარდა ღუმელს, ხელებით გაქექა ცეცხლი და ამოიღო გახურებული საჩხრეკი, თავად უვნებელი დარჩა, არ დამწვარა! მალე ასეთი სასწაულის ამბავი მთელ ათონზე გავრცელდა; მაგრამ არ სურდა რა, გამხდარიყო საყოველთაო ყურადღების საგანი, დანიელი დაემალა ბერს და არავინ იცოდა, სად ცხოვრობდა, ვიდრე სასწაულებრივი მოვლენა არ მიავიწყდათ“.