მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„იერუსალიმში მე კიდევ ერთ ქალწულს ვიცნობდი, რომელიც ექვსი წელი ბალნის ძაძას ატარებდა. იგი თავის სენაკში ჩაიკეტა, ყოველგვარ ამქვეყნიურ სიამეთ განერიდა და დედაკაცთა შორის ყველაზე თავშეკავებულ ცხოვრებას მიეცა, მაგრამ შემდგომ, გადაჭარბებული სიამაყის, ამ ყოველგვარი სიბოროტის მშობელი ცოდვის გამო, მონაზონი უფლის მფარველობას მოაკლდა და მეძავობით დაეცა.

ქალწულს ეს იმიტომ შეემთხვა, რომ იგი სულის მოთხოვნილების ან უფლის სიყვარულის გამო კია არ მოღვაწეობდა, არამედ კაცთა დასანახად და მიწიერი ფუჭი დიდების მოსახვეჭად, რომელსაც მხოლოდ გახრწნილი ნება ეძიებს. ამპარტავნებისა და ქედმაღლობის დემონმა იგი წმიდა განზრახვათაგან განდრიკა და მასში სხვათა განსჯის სურვილი გააღვივა. როდესაც ქალწული სიამაყის სულმა დაათრო და მისით ტკბობას დაუმორჩილა, მაშინ მონაზვნის უბიწოების მცველმა წმიდა ანგელოზმა იგი დაუტევა“.

/“ლავსაიკონი“/

[marine]

„მამა შიოს [ხარძეიშვილი] საოცარი, ყინწვისის მთავარანგელოზისფერი თვალები ჰქონდა, სადაც მის სულიერ მდგომარეობას - თავმდაბლობას, მორჩილებას და, საერთოდ, მის ბერობას ამოიკითხავდით“.

/დეკანოზი პეტრე (კვარაცხელია)/



"2025 წლის 4 ივნისს გარდაიცვალა ძამის ხეობის კოდმანის ღირსი გაბრიელ ათონელის სახელობის მამათა მონასტრის წინამძღვარი, მღვდელ-მონაზონი გაბრიელი (ალბოროვი).

მწუხარებას გამოვთქვამთ მღვდელ-მონაზონ გაბრიელის გარდაცვალების გამო და თანავუგრძნობთ რუის-ურბნისის ეპარქიას, მონასტრის საძმოს, განსავენებულის ოჯახსა და სამწყსოს.

უფალმა სავანესა მართალთასა დაამკვიდროს მისი უკვდავი სული.

გთხოვთ, ლოცვებში მოიხსენიოთ მღვდელ-მონაზონი გაბრიელი".

[marine]

“მონასტერში არსებობს ასეთი ჩვევა, ახლადმისულებს ერთი შეხედვით ღირსების შემლახავ მორჩილებაში ამყოფებენ, აძლევენ შავ სამუშაოს, რათა მათ თავმოყვარეობის შელახვით მიეცეთ საკუთარ თავზე მუშაობის საშუალება. შემდეგ აჩვევენ უდრტვინველად საჯარო მხილების, საყვედურების, შეურაცყოფის გადატანას, მაშინაც კი, როცა ისინი უდანაშაულონი არიან“.

/დეკ. დავით ციცქიშვილი/

[marine]

„ვინც იცავს კეთილგონივრულ დუმილს, ინახავს მზერასა და შეხებას, განეშორება განსაკუთრებულ სიყვარულს ძმათაგან და საეროთაგან ნებისმიერისადმი, ვინც არ უნდა იყოს, განეშორება მიწიერი საგნებისადმი მიჯაჭვულობას, განეშორება თავისუფალ ქცევასა და ყველაფერს, რითაც მორიდება და მოწიწება ირღვევა, ის მალე იგძნობს საკუთარ თავში იმ სიკვდილს, რომლისგანაც სიცოცხლე ამობრწყინდება. პირიქით, ვინც გაფანტულობას ნებდება, საკუთარ თავს თვალს არ ადევნებს, თავს მიჯაჭვულობისა და თავისუფალი ქცევის უფლებას აძლევს, ვერასდროს სულიერს ვერაფერს მიაღწევს, თუნდაც მონასტერში მთელი საუკუნე დაჰყოს“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„ნეტარმა ოლიმპიადამ მორჩილების უმაღლეს საფეხურს მიაღწია, რომლის უმეტეს ზეაღსვლა უკვე წარმოუდგენელი იყო. ცხოვრება - პატივმოყვარეობის გარეშე, ხასიათი - გულღია, ზნეობა - გულწრფელი, ყოველგვარ ხელოვნურ გამშვენებას მოკლებული სათნო სახე, დათრგუნული და დაძაბუნებული სხეული, თავმდაბალი გონება, სიამაყისგან თავისუფალი განსჯა, უშფოთველი გული, დაუცადებელი მღვიძარება, უზაკვო სული, უნაპირო სიყვარული, საარაკო ქველმოქმედება, ღარიბული სამოსი, უზომო თავშეკავება, ღმრთისაკენ მარადმიმართული გონება, უკვდავი იმედები, ენითაუწერელი გულმოწყალება - აი, ყველა ის სათნოება, რაც ამ გასაოცარ დედაკაცს ამშვენებდა“.

/“ლავსაიკონი“/

[marine]

„უზომოდ მშრომელი იყო [არქიმანდრიტი შიო (ხარძეიშვილი)]. ერთხელ ქოზიფაში ჟურნალისტები მოვიდნენ. ამ დროს მამა შიო ფიზიკურად ისეთი გულითა და სულით შრომობდა, რომ სულ მთლად მტვრიანი იყო, სახეზე ოფლი ღვარღვარად ჩამოსდიოდა და მზისაგან იყო დამწვარი. სტუმრებს თავდაპირველად რიგითი მორჩილი შეხვდა, რომელსაც თეთრი სახე ჰქონდა და ამავე დროს სუფთად ჩაცმული იყო. შემდეგ რომ გაიგეს, რომ მონასტრის წინამძღარი მამა შიო იყო და არა ის სუფთადჩაცმული მორჩილი, არაფრით არ იჯერებდნენ“.

/ბერი დამიანე/

[marine]

“ერთხელ მავან ძმას ღამის ლოცვა ბაყაყის ყიყინმა დაურღვია. ყველა მისი მცდელობა, ყურადღება არ მიექცია ამ ხმისთვის, უშედეგოდ დამთავრდა. მაშინ მან ფანჯრიდან გასძახა: „აბა, ჩუმად! უნდა ვილოცო“.

ეს ძმა სიწმინდით გამორჩეული მოღვაწე იყო და მისი ეს თხოვნა მყისვე შესრულდა. ყველა სულიერი დადუმდა ირგვლივ, რათა ლოცვისთვის არაფერს შეეშალა ხელი.

მაგრამ ამ დროს კიდევ ერთი ხმა გაისმა, რომელმაც ბერს ხელი შეუშალა უფლის დიდებაში. შინაგანმა ხმამ უთხრა:

-იქნებ ღმერთისთვის ამ ბაყაყის ყიყინის მოსმენა არანაკლებ სასიამოვნოა, ვიდრე შენი ფსალმუნების კითხვა?

-როგორ შეიძლება ბაყაყის ყიყინმა უფლის სმენა დაატკბოს? - დამცინავად უარყო ძმამ, მისი აზრით, მტრის ხმა.

მაგრამ ეს ხმა დანებებას არ აპირებდა:

-მაშ, შენი აზრით, რატომ შექმნა უფალმა ბგერა?

ძმამ გადაწყვიტა ამის გარკვევა. სარკმელში თავი გაჰყო და ბრძანა: „იმღერეთ!“ ჰაერი ბაყაყის მონოტონური ყიყინით აივსო, რომელსაც აკომპანიმენტად უახლოესი წყალსაცავების ბინადართა ხმები გასდევდა. ძმამ ხმებს ყური მიუგდო და გაღიზიანება გაუქრა. მან აღმოაჩინა, რომ თუ მათ არ ვეწინააღმდეგებით, ისინი მხოლოდ ამდიდრებენ ღამის სიჩუემს.
ამ აღმოჩენისას მოღვაწე ბერის გულმა მთელს სამყაროსთან ერთობლივი ჰარმონია განიცადა და პირველად, თავის სიცოცხლეში, მიხვდა, რას ნიშნავს ჭეშმარიტი ლოცვა“.

[marine]

„ვინც თავისი გარეგანი ქცევა მოაწესრიგა, იგი კარგად მოყვანილ, უბზარებო ჭურჭელს ჰგავს: ასეთ ჭურჭელში შეიძლება ძვირფასი მირონის მოთავსება, მოთავსება გულდაჯერებით, რომ მირონი ხელუხლებლად შეინახება. ბერიც, რომელმაც კეთილად მოაწესრიგა თავისი ჩვევები, შემძლე ხდება სულიერი ღვაწლისა, რომელიც მოწესრიგებული სხეულებრივი ჩვევებით ხელუხლებლად ინახება. პირიქით, იგი ვერაფრით შეძლებს იმ ბერში დამკვიდრებას, რომელიც გარეგანი ქცევით სრული არ არის“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/


„2025 წლის 9 ივნისს გარდაიცვალა მცხეთის (არმაზის დასახლებაში მდებარე) წმინდა ნინოს სახელობის მამათა მონასტრის წევრი, სქემარქიმანდრიტი იოანე (ჯიშკარიანი).

მწუხარებას გამოვთქვამთ სქემარქიმანდრიტ იოანეს გარდაცვალების გამო და თანავუგრძნობთ მონასტრის საძმოს, განსვენებულის ახლობლებსა და სამწყსოს.

უფალმა სავანესა მართალთასა დაამკვიდროს მისი უკვდავი სული.

გთხოვთ, ლოცვებში მოიხსენიოთ სქემარქმიანდრიტი იოანე.“

[marine]

„ჭიშკრის მცველმა გვითხრა, რომ მონასტრის მკვიდრი ძმები ძალზედ წმინდა ცხოვრებით იყვნენ ცნობილნი და, რომ ყოველ მათგანს სასწაულთა აღსრულება შეეძლო. პრესვიტერმა ისიც გვაუწყა, რომ ბერები ამ სოფლიდან ისე გადიოდნენ, რომ ავად არასოდეს ხდებოდნენ. როდესაც ძმათაგან რომელიმეს აღსასრულის ჟამი მოუახლოვდებოდა, იგი ამის შესახებ ყველას წინასწარ აუწყებდა, რის შემდეგაც წვებოდა და სულს უფალს ავედრებდა“.

/“ლავსაიკონი“/

[marine]

„როდესაც გადავდგი ნაბიჯი ბერად აღკვეცისა, მოგვიწია ვარძიის მოლოცვა. იქ ერთ კელიაში მოვხვდით. მესაუბრა გვიანობამდე, მაძლიერებდა [არქიმანდრიტი შიო (ხარძეიშვილი)]: „კარგად უნდა დაფიქრება, გააზრება, უკან უფსკრულია, უკან ვეღარ გაიხედები, მაგრამ ეს გზა არის გზა ქრისტესი“.

/მიტროპოლიტი ილარიონი (ქიტიაშვილი)/

[marine]

„ყველაზე საშიში ანტიქრისტესთვის - ეს მონაზვნობა, მონაზვნური შესამოსელია. მონაზვნის მანტიის შიში ექნება ანტიქრისტეს. თუმცა ძლიერ აწამებს ბერ-მონაზვნებს, მაგრამ მათ ვერ სძლევს“.

/სქემმონაზონი ზოსიმა (სოკური)/

[marine]

„ყველა ძმამ საკვები უნდა მიიღოს საერთო ტრაპეზზე და არა სენაკებში, გარდა სნეულებისა, რომლებისთვისაც ნებადართულია საკვების სენაკში მიღება, მაგრამ მხოლოდ და მხოლოდ წინამძღვრის ცოდნითა და ნებართვით“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„ქალაქ ანტინოიში დედათა თორმეტი მონასტერი არსებობს, სადაც ღვთივსათნო მოღვაწეობას ეწევიან. ერთ-ერთ სავანეში მე მხევალი ღვთისა, სახელად ამატალიდა გავიცანი, ღრმად მოხუცი მონაზონი, რომელსაც ოთხმოცი წელი მოსაგრე ცხოვრებაში ჰქონდა გატარებული. ამის შესახებ ამატალიდამ თავად მითხრა, რაც მასთან ერთად მცხოვრებმა სხვა დედებმაც დამიდასტურეს.

ღვთივსულიერი მონაზვნის მხარდამხარ სამოცი განდეგილი დედა იღწვოდა, რომლებიც მაღალზნეობრივი და სათნო ამატალიდას წინამძღვრობით ღვთისმსახურების სარბიელზე უმწიკვლოდ მოსაგრეობდნენ. მხცოვანი მონაზონი ყველა მათგანს უნაპიროდ უყვარდა და უსათუოდ ესეც იყო ერთ-ერთი მიზეზი იმისა, რომ დედები მონასტრიდან არასოდეს გადიოდნენ და წმიდა ამატალიდას მადლიანი დარიგებებით ღვთისმოსავობაში გამუდმებით წარემატებოდნენ.

უფლის მორჩილ მხევალს უკვე ისეთი ვნებათუქონებლობა ჰქონდა მოხვეჭილი, რომ როდესაც მის სენაკში შევედი და იქვე მერხზე ჩავიმუხლე, მონაზონი ჩემს გვერდით ჩამოჯდა და ქრისტესმიერი სიყვარულით და სითამამით აღვსილმა ხელები მხრებზე მომხვია“.

/“ლავსაიკონი“/


„ამა წლის 25 მაისს ტყიბულისა და თერჯოლის მიტროპოლიტმა გიორგიმ (შალამბერიძე) ტყიბულის მუნიციპალიტეტის სოფელ კურსების ივერიის ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის ხატის სახელობის დედათა მონასტერში დიდ სქემაში აღკვეცა ამავე სავანის წევრი, მონაზონი მარიამი (უშვერიძე) რომელსაც სახელად ანასტასია ეწოდა.“

[marine]

„საერთოდ, უნდა ითქვას, რომ მამა შიო [ხარძეიშვილი] მკაცრი და მომთხოვნი მოძღვარი იყო. თუ უფლის მცნებას არ დაემორჩილებით, მოძღვარს არ დაუჯერებთ და განსაცდელის დათმენისთვის მზად არ ხართ, მაშინ მონასტერში რა გინდათ, ეს ხომ უბრალო თავშეყრის ადგილი არ არის? მონასტერი ღვთის სახლია და აქ უფლის მიმართ განსაკუთრებული მოწიწებით უნდა ცხოვრობდეთო.

ძალიან სამართლიანი იყო. შეგრცხვებოდა მისი ნათქვამისათვის ყურადღება არ მიგექცია და მომავალში არ გაგეთვალისწინებინა. როგორც მონასტრის წინამძღვარს, შეეძლო ნებისმიერი საქმის შესრულება სხვისთვის დაევალებინა, მაგრამ მორჩილებას, პირველ რიგში, თვითონ იწყებდა ხოლმე.

ქოზიფაში ჩემი იქ ყოფნის პერიოდში, 3 თვის განამვლობაში, ბოსელში გადიოდა მორჩილებას. თვითონ კვებავდა საქონელს, წველიდა, ყველს იღებდა, ასუფთავებდა და მეურნეობის მოვლასაც საკუთარ თავზე იღებდა. მის შემხედვარე უცხო ადამიანებს უკვირდათ ხოლმე, წინამძღვარია და ხომ შეიძლება, ასე მძიმე ფიზიკური საქმე არ შეასრულოსო.

ძალიან თავმდაბალი და მოსიყვარულე იყო. როცა ვხედავდით, რომ იღუმენი შრომობდა, თქმა აღარ გვჭირდებოდა, მთელი საძმო მის გვერდით ვდგებოდით და ერთად ვშრომობდით. პირადი მაგალითით გვასწავლიდა თავმდაბლობასაც და ყველანაირ სათნო საქციელს. თავისი თავის შექება არ უყვარდა, არასოდეს იტყოდა, მე ის გავაკეთე და შენც იგივე უნდა გააკეთოო“.

/გელა გრიგალაშვილი (სულიერი შვილი)/

[marine]

მონაზონ ლეონტის გასაოცარი თხრობა

„ხსენებულ ძმასთან განსაკუთრებული ძმური სიყვარული მაკავშირებს, რადგან ასაკითაც თანატოლები ვართ და წლების განმავლობაში ერთად ვშრომობდით ბოზინას მეტოქიონში. ერთხელ, როცა წინამძღვრის მიმართ მორჩილების შესახებ ვსაუბრობდით, თავს გადამხდარი გასაოცარი, შიშისმომგვრელი ამბავი გამანდო:

-ძმაო ლაზარე, შენთვის არ მითქვამს, თუ რა გადამხდა აღნიშნულ საკითხთან, ანუ მორჩილებასთან დაკავშირებით წლების წინ, ჩემი აღკვეცის პირველ წლებში, როცა ახალგაზრდა ვიყავი.

-არა უშავს, მამაო, ახლა მითხარი. მერე რა, რომ მას შემდეგ ამდენი ხანი გავიდა, მთავარია, საინტერესო იყოს და სხვა თხრობებთან ერთად აღვწეროთ.

-ზუსტად არ მახსოვს, რომელი წელი იყო, 1916 თუ 1917, როცა ჩემმა ბერმა მითხრა, რომ მარიანას მეტოქიონში მზარეულად წავსულიყავი, მაგრამ მე ჭკუამოკლემ, რადგანაც არ ვიყავი დადებითად განწყობილი აღნიშნული მეტოქიონის მიმართ, ვუპასუხე, თითქოს იქ ძალიან ციოდა, შესაფერისი ტანისამოსი კი არ გამაჩნდა და, შესაძლოა, გავცივებულიყავი. გარდა ამისა, იმ მხარეში ბევრი ავაზაკი დაძრწოდა და ვშიშობდი მოსალოდნელი ხიფათის გამო... ბერმა კვლავ გამიმეორა, თან მანუგეშა, რომ საჭირო ტანისამოსზეც იზრუნებდა. კარგად მახსოვს მისი სიტყვები: „აბა, შვილო ჩემო, ნათლისმცემლის ლოცვა შეგეწიოს, გამოიჩინე მორჩილება, წადი მეტოქიონში, რადგან იკონომოსი მარტოა და დახმარება სჭირდება, წადი, შვილო ჩემო...“

მე კვლავ შევეპასუხე ჩემი ჩვეული ჭირვეულობით. ამდენად, ბერმა მოთმინება დაკარგა და, აღშფოთებულმა, საკითხი პატიოსან წინამორბედს მიანდო... ასე წამოვედი წინამძღვრის მისაღები ოთახიდან და ჩემი სენაკისკენ გავემარეთე. ეჰ, ჩემო ძმაო, რამდენჯერაც ვიხსენებ ამ შემთხვევას, ყოველთვის შიშისაგან ვკანკალებ.

ღამის ორი-სამი საათი იქნებოდა, როცა ჩემს ოთახში დავინახე გიგანტური აღნაგობის საშინელი ადამიანი შოლტით ხელში, მაშინვე გამომეღვიძა და შიშისაგან წამოვხტი. მან ჩემი გაშოლტვა დაიწყო, თან მკიცხავდა: „შენ რა მონაზონი ხარ? რატომ არ ემორჩილები მოძღვარს?“ - და აქეთ-იქიდან მშოლტავდა.

მე ტირილი დავიწყე, ვევედრებოდი, რომ შეეწყვიტა ჩემი გამათრახება და ამიერიდან დავემორჩილებოდი მოძღვარს... ის კაცი მაშინვე გაუჩინარდა. მე შიშითა და ძრწოლით მივირბინე წინამძღვრის სენაკთან, გავაღვიძე და მოთქმა-ტირილით ჩავუვარდი ფეხებში. შემდეგ ჩემი შეცდომა ვაღიარე, დავპირდი, რომ ამიერიდან აღარასოდეს ვეურჩებოდი და ვთხოვე, რომ ჩემთვის შენდობის ლოცვა წაეკითხა. ბერი დამშვიდდა და შენდობის ლოცვა წამიკითხა, შემდეგ ჩემს სენაკში თამამად დავბრუნდი და დავმშვიდდი. მეორე დღეს ჩემი ბარგით დილიდანვე მზად ვიყავი მარიანას მეტოქიონში გასამგზავრებლად.

-გმადლობ, ძმაო ლეონტი. შენი თხრობა აღნიშვნის ღირსი და ზოგადცხოვრებულთა მონაზონთათვის ფრიად სასარგებლოა“.

/მონაზონი ლაზარე დიონისელი/

[marine]

„დედა ნინოს [ლიზა ქოქიაშვილი] ლოცვა უყვარდა. ხშირად მინახავს მაყვლის ბუჩქთან, ან იქვე მდგარ პატარა ტაძარში როგორი სასოებით კითხულობდა წმინდა ნინოს დაუჯდომელს. ლოცვიდან დაბრუნებულს თუ სენაკში დავხვდებოდი, ბედნიერი ხმით მეტყოდა, - დღეს წმინდა ნინო ვადიდე, დაუჯდომელი წავუკითხეო. თუმცა, ერთხელ ასეთ უჩვეულო შემთხვევასაც წავაწყდი.

სენაკში სახარებას ვკითხულობ, დედა ნინოც თავის ფარდებით შემოსაზღვრულ სენაკშია. უცებ ხმა მესმის: „დედა ნანა, რას აკეთებ?“ პირად კანონს ვასრულებ, სახარებას ვკითხულობ-მეთქი. უცებ ისეთი რამ მითხრა, ძალიან გამიკვირდა - ლამის ორი კვირაა, სახარებისთვის ხელი აღარ მომიკიდებია. თხუთმეტ წელზე მეტია, ვკითხულობ, ზეპირად ხომ არ უნდა ვისწავლოო. მივხვდი, ბოროტისგან მიწვდილი აზრების ზეგავლენის ქვეშ იყო. მე კი რაღაც უნდა მეთქვა აუცილებლად, რომ მდგომარეობა შემეცვალა.

რამდენიმე წუთის შემდეგ შევეხმიანე და რომ არ სწყენოდა, მორიდებით შევახსენე: - დედა ნინო, როგორც წმინდა მამები გვასწავლიან, სახარების კითხვა ჩვენთვის წყლისა და ჰაერის მოწოდების ტოლფასია. თუ მას შეგვიწყვეტენ, დავიხრჩობით. გინდა, რომ ბოროტმა გძლიოს და მოგკლას? შენ ჯოჯოხეთში გაგისტუმროს და თვითონ გაიხაროს, რომ კიდევ ერთი მონაზვნის ცხოვრება გაანადგურა. თუ ეს არ გინდა, მაშინ სასწრაფოდ დაიწყე სახარების კითხვა-მეთქი.

ცოტა ხანს არაფერი უთქვამს, შემდეგ მითხრა, - ეს ყველაფერი მეც ხომ ვიცი. როგორ დამიბნელა გონება ბოროტმა და ღვთის სიტყვას მომაშორაო. დანანებით ამოიოხრა და სახარების კითხვა დაიწყო“.

/სქემმონაზონი ირინე თვაური/

[marine]

„ახალდამწყებები არა მარტო სენაკში საერო ადამიანების მიღებას უნდა ერიდონ, არამედ სენაკებში ერთმანეთთან უდროო სიარულსაც. ახალდამწყებების მიერ ერთმანეთთან უდროო სტუმრობა მათთვის არის უქმისმეტყველების, სიცილის, სითამამის მიზეზი, რაც ახალდამწყების გულში აღმოფხვრის ღვთის შიშს და მოსაგრეობრივი ცხოვრების კეთილ სურვილს, აღიძვრება ვნებების უძლიერესი მოქმედება, განსაკუთრებით, გულგატეხილობის, მრისხანებისა და სიძვის ვნებებისა. ამიტომ დიდმა ბერმა, სვიმეონ ღვთისმოშიშმა, თავისი მოსწავლე, წმინდა სვიმეონ ახალი ღვთისმეტყველი, მონასტერში შესვლისას დაარიგა, რომ, როგორც მონასტრის გარეთ, ისე მის შიგნით, ყოველგვარ ნაცნობობაზე უარი ეთქვა. მოსწავლემ, რომელიც გულმოდგინედ ასრულებდა უხუცესი ბერის სწავლებას, მაღალ სულიერ წარმატებას მალე მიაღწია“.

/წმინდა მღვდელმთავარი ეგნატე ბრიანჩანინოვი/

[marine]

„ბოროტმა სულმა რამდენიმე დღე მაცალა და შემდეგ უწინდელზე უფრო დიდი ძალით დამეძგერა. ისე გამიჭირდა, რომ კინაღამ ღვთის გმობა დამცდა. დემონმა ეთიოპიელი ქალწულის სახე მიიღო, რომელიც ჩემს სიჭაბუკეში მყავდა ნანახი, როდესაც იგი ზაფხულში თივას კონავდა. მომეჩვენა, რომ ასული ჩემს სენაკში იჯდა და ავსულმა ამ დროს ისეთ დღეში ჩამაგდო, რომ მეგონა თითქოს ქალწულთან უკვე შევცოდე კიდეც. როგორც იქნა გონს მოვეგე და დედაკაცს სილა გავარტყი. იგი გაჰქრა.

დამიჯერე: ორი წლის განმავლობაში ხელიდან აუტანელი სიმყრალე ვერ მოვიშორე. ამის გამო კიდევ უფრო დავმწუხრდი, და ბოლოს, სასოწარკვეთილი, კვლავაც უდაბნოში სახეტიალოდ გავეშურე. გზაში პატარა ასპიტს გადავეყარე. გველი ხელში ავიყვანე და ტანთან მოვიტანე, რათა მას დავეგესლე და მოვეკალი, მაგრამ რამდენიც არ ვცადე, ქვეწარმავალმა, ღვთის შეუცნობელი ნებით, არ მიკბინა.

უეცრად ხმა ჩამესმა, რომელიც ჩემს გულს ესაუბრებოდა: წადი პახონ, იღვაწე. ბოროტ სულს შენზე ხელმწიფება იმიტომ მივანიჭე, რომ ოცნებებს არ აჰყოლოდი და არ გგონებოდა, თითქოს ეშმაკის დამარცხება მარტოს შეგეძლო, იმიტომაც დაუშვი ეს, რომ საკუთარი უძლურება შეგეცნო და შენს ძალებს კი არ დაყრდნობოდი, არამედ ყველგან და ყოველთვის უფლის შემწეობა გეძებნა.

ამ ხმით დამშვიდებულმა ჩემს სენაკს მივმართე. იმ დღიდან საოცარი სიმხნევე შევიგრძენი, ბოროტთან რკენას აღარ შევუძრწუნებივარ და დარჩენილ დღეებს მშვიდად და უშფოთველად ვატარებ. სირცხვილეულმა ეშმაკმა კი იხილა-რა ჩემი მისდამი სიძულვილი, სიახლოვეს აღარ გამკარებია“.

/“ლავსაიკონი“/

[marine]

„მამა შიოს [ხარძეიშვილი] თავაზიანობა განაცვიფრებდა ადამიანს. ხშირია შემთხვევა, როცა მონასტრის წევრი რამეს დააშავებს. მას ამის შესახებ ისე მკაცრად და უხეშად ეტყვიან, რომ ამ ადამიანს ავიწყდება, რომ რაღაც დააშავა. საკუთარ დანაშაულზე ვეღარ ფიქრობს, თავს შეურაცხყოფილად გრძნობს და განკითხვაში ვარდება. ბევრს ამის გამო მონასტერიც კი დაუტოვებია. მამა შიო საყვედურს კი ეტყოდა, მაგრამ ისე ლამაზად, იმგვარი სითბოთი, რომ სინანულში მოიყვანდა, შეცდომასა და სინანულს შეაცნობინებდა“.

/ბერი ლაზარე (გამარნიკი)/

[marine]

ბერი კალენიკე

„ბერი კალენიკე წარმოშობით რუმინელი იყო. აღესრულა 1903 წელს, 85 წლის ასაკში. ისიც იმ უკიდურეს მმარხველ და მოღვაწე მამათა შორის თანააღირაცხება, რომლებიც მოუკლებლად მარხულობდნენ. იმხანად მმარხველ მამათა რიცხვი რვა-ათს შეადგენდა. ღებულობდნენ უზეთო საკვებს, ისხდნენ დამწყებ მონაზონთა ტრაპეზზე და ყოველ შაბათს სასაფლაოზე არსებულ ტაძარში ეზიარებოდნენ უხრწნელ საიდუმლოს.

იგი გაიცნო ბერმა ხარიტონმაც, რომელმაც შემდეგ ერთობ საგულისხმო ამბავი მომითხრო: „ერთხელ ჩვენი სავანის წინამძღვარმა არქიმანდრიტმა დოსითეოსმა მენავე მამა პახუმს დაავალა, საძმოს საერთო ტრაპეზისთვის სათევზაოდ წასულიყო. იგი უმალვე დაემორჩილა, მაგრამ ერთი დამხმარე სთხოვა, რათა ღვთისგან შეწევნის მისაღებად მისთვის სკვნილზე ელოცა (ასეთი წესი ჰქონდა, როცა სათევზაოდ მიდიოდა). წინამძღვარს არ სურდა, მოეცდინა ახალგაზრდა მონაზვნები, რომლებიც სხვადასხვა საქმით იყვნენ დაკავებულნი, ამიტომ იმხანად ხანშიშესულ ბერ კალენიკეს უხმო და დაავალა, მამა პახუმის სათევზაოდ გაჰყოლოდა და სკვნილზე ელოცა.

-კი მაგრამ, მამაო, მე თევზს არ ვიხმევ და სჯობს დამტოვო, - უთხრა მამა კალენიკემ.

-არა, - მიუგო წინამძღვარმა, - სხვას არავის სცალია. წახვალ და სწორედ იმიტომ, რომ თევზს არ იხმევ, ღვთისგან მეტი სასყიდელი გექნება.

-როგორც მაკურთხებ, მამაო, - უპასუხა მან.

წინამძღვრის წინაშე ჩვეული მეტანია შეასრულა და წავიდა. თევზი უხვად დაიჭირეს! სავანის მამები იმდენად დანაყრდნენ, რომ, წინამძღვრის ბრძანებით, თევზაობა საერთოდ აიკრძალა“.

/მონაზონი ლაზარე დიონისელი/