მონოზონნი(სამონაზვნო წესით ცხოვრება), რაოდენ დიდი ყოფილა მონაზვნობის პატივი... პარამეტრები

[marine]

„სულ ახალი მრევლი ვიყავი, მამაო [არქიმანდრიტი შიო (ხარძეიშვილი)] რომ ტბეთში გადავიდა. მამა შიოს შემხედვარეს მონასტერში ცხოვრების სურვილი გამიჩნდა. ის იყო ჩემთვის ბერმონაზვნობის ეტალონი. პირადი საუბრების დროს მამა შიო ყოველთვის მეუბნებოდა, რომ ამ საქმეში სიჩქარე არ იქნებოდა მიზანშეწონილი. თან იმ პერიოდში ერთი მორჩილი განიმოსა, რომელიც დაახლოებით 6 წელი მონასტერში ცხოვრობდა და მაგალითად ეს ამბავი მოჰყავდა.

სჯობს, მოიცადო, მყარი საფუძველი მოამზადო და მონასტერში შემდეგ წახვიდე, ვიდრე შემოსილი განიმოსო და ერში დაბრუნდეო. მანამდე სხვადასხვა მონასტერში წადი ხოლმე სტუმრად, გამოცდილებას მიიღებო. მონასტერში დარჩენას რომ გადაწყვეტ, ისეთ მონასტერში წადი, რომელიც ტყეში იქნებაო. თვითონაც იცოდა, რომ ძამის ხეობას არ მოვშორდებოდი. მორჩილებით ვიცდიდი, თუმცა ერში ცხოვრება უკვე ძალიან მიჭირდა.

პირველად რომ დედათა მონასტერში წავედი სტუმრად, რამდენიმე დღის შემდეგ წინამძღვარმა მკითხა, რომელ მონასტერში ვიყავი მანამდე სტუმრად ნამყოფი. ვუპასუხე, რომ ეს პირველი მონასტერი იყო, მანამდე არსად დავრჩენილვარ. ძალიან გაუკვირდა. ისე მოერგე აქაურ სიტუაციას, სულ არ გეტყობა, რომ მონასტერში პირველად ხარო. ეს მამა შიოს დამსახურება იყო, მე ხომ ტბეთის სკოლა მქონდა გავლილი. ადამიანი როდესაც მონასტერში მიდის და დარჩენას გადაწყვეტს, სანამ მას შემოსავენ, იმ ადგილს, სადაც მას ამ პერიოდის გავლა მოუწევს, „სინანულის სავანე“ ჰქვია. თავისუფლად შემიძლია ვთქვა, რომ ტბეთი ჩემი „სინანულის სავანეა“.

/მონაზონი სიდონია (ვანიშვილი)/