გამარკვიეთ..., ზოგადი შეკითხვები და ძიებანი ბიბლიაში პარამეტრები

[Otherguy]

ძალიან მაინტერესებს რას ფიქრობთ ამ მუხლზე:

იოანე 8:57

57. იუდეველებმა უთხრეს: ორმოცდაათი წლისაც არა ხარ და აბრაამი გინახავს?


რას გულისხმობენ აქ იუდეველები? რა იყო 50 წლის ხალხი უკვე აბრაამს ნახულობდა?

ანუ აზრი მაინტერესებს ამ შეკითხვის, სრულიად უაზროდ არ შეეკითხებოდნენ ასე მგონია...

პატივისცემით,

Otherguy

[KAIROS]

Otherguy

შემჩნეული სექტანტიზმში
შესაბამისად ყველა კითხვა მხოლოდ აპოლოგეტიკაში.
მოკლედ კი გეტყვი, მაქ მხოლოდ სიტყვის მასალად ითქვა, რაც გულისხმობდა შუა ხნის არა ხარ ჯერ, და რა დროს აბრაამზე ლაპარაკია, როცა უხუცესები აქ არიანო.

[datu]

ძალიან მაინტერესებს იოანეს მეორე წერილის ამ მონაკვეთის განმარტება:


1:7 რამეთუ მრავალნი მაცთურნი შემოვიდეს სოფლად, რომელნი არა აღიარებენ იესუ ქრისტესა ჴორციელად მოსრულსა; ესე არს მაცთური და ანტიქრისტე.
1:8 ეკრძალენით თავთა თქუენთა, რაჲთა არა წარვწყმიდოთ, რაჲ-იგი ვქმენით, არამედ სასყიდელი სავსებით მოვიღოთ.
1:9 ყოველივე რომელი გარდაჰჴდებოდის და არა ეგოს მოძღურებასა ზედა ქრისტესსა, მის თანა ღმერთი არა არს, ხოლო რომელი ეგოს მოძღურებასა ზედა ქრისტესსა, მის თანა ძეცა და მამაჲცა არს.
1:10 რომელი მოვიდეს თქუენდა და ესე მოძღურებაჲ არა მოაქუნდეს, ნუ შეიწყნარებთ მას სახლთა თქუენთა და „გიხაროდენ“ ნუ ეტყჳთ მას.
1:11 რამეთუ რომელმან ჰრქუას მას „გიხაროდენ“, ეზიარების საქმეთა მისთა ბოროტთა.


როგორ უნდა გავიგოთ ეს მონაკვეთი, ნიშნავს თუ არა ეს, რომ ჩვენ სხვა რჯულის ხალხთან მეგობრობის, მისი სახლში მიღების და მისთვის კეთილის სურვების უფლება არ გვაქვს და თუ ამას არ ნიშნავს, რას ნიშნავს და რატომ? დაახლოებით კი ვხვდები, რომ ეს სიტყვები პირდაპირი მნიშვნელობით არ უნდა გავიგოთ, არამედ გადატანითი მნიშვნელობით, მაგრამ მე ზუსტი ახსნა მაინტერესებს, როგორ განიმარტება ამ მონაკვეთის აზრი ჩვენს რელიგიაში.

[Otherguy]

მეც მაქვს შეკითხვა, რას ნიშნავს იესოს სიტყვები:

"34. ნუ გგონიათ, თითქოს მოვედი, რათა მშვიდობა მომეტანა ამ ქვეყნად; მშვიდობის მომტანად კი არ მოვედი, არამედ მახვილისა.

35. ვინაიდან მოვედი, რათა გავყარო ვაჟი მამამისს, ქალი - დედამისს, და რძალი - დედამთილს მისას.

36. და კაცს მტრებად ვუქციო მისი სახლეულნი. " - მათე 10 თავი...

ასევე:



"51. იქნებ გგონიათ, რომ მოველ, რათა მშვიდობა მომეტანა ამქვეყნად? არა, გეუბნებით თქვენ, არამედ განხეთქილება.

52. რადგანაც ამიერიდან ერთ სახლში ხუთი განუდგება ერთმანეთს: სამი - ორს და ორი - სამს;

53. დიახ, განდგესა მამა ძისაგან და ძე - მამისაგან; დედა - ასულისაგან და ასული - დედისაგან; დედამთილი - რძლისაგან და რძალი - დედამთილისაგან. " - ლუკა 12 თავი...

რას გულისხმობს იესო?

[lch]

Otherguy

რას გულისხმობს იესო?

ყველაფერს იმას რითიც იცხოვრა კაცობრიობამ აქამდე და რითიც განაგრძობს ცხოვრება...

ეს ისე, მცირე რეპლიკა ...

[KAIROS]

მაგ დაბნეულს შეეშვით

იცის კარგად ეგ ყველაფერი, მაგრამ ანკესს აგდებს, ვუთხარი მაგას მე, რელიგიურ თემებზე საუბრები შენნაერ არამართლმადიდებლებთან აპოლოგეტიკაშიმეთქი, არ ესმის, მაინც წერს (გასდის და ) , და არ ვპასუხობ

datu

გვიან ვნახე, თუ რუსულს მაინც ფლობ მამათა განმარტება თავისუფლად შეიძლება მოიპოვო.

აი შენ მთელი თავის განმარტება თეოფილაქტე ბულგარელის მიერ:

Глава 1



Старец - набранной госпоже и детям ее, которых я люблю по истине, и не только я, но и все, познавшие истину, ради истины, которая пребывает в нас и будет с нами вовек.

Некоторые думали, что настоящее послание, как и следующее за ним, принадлежит не Иоанну-возлюбленному ученику Господа, но другому лицу, ему соименному; потому что в том и другом послании писатель называет сам себя пресвитером, и одно послание пишет к одной женщине, а другое - к Гаию, снова к одному, что не подходит посланию, называемому соборным; притом начало этого послания не такое, какое в первом послании. На это мы скажем следующее. В первом послании он не сделал такого начала, какое здесь, потому, что писал его не к определенному лицу или к церкви известного места (как сделал апостол Петр, определенно означив, что он пишет к иудеям, находящимся в рассеянии, и прежде него апостол Иаков), но обращался с речью ко всем вообще верным, собранным ли или находящимся в рассеянии, и потому опустил это начало. Здесь называет себя пресвитером, а не апостолом, ни рабом Иисуса Христа, как прочие апостолы. Не называет себя апостолом, быть может, потому, что он не первый проповедовал Евангелие в Азии, но после Павла, и не проходом, как тот, но постоянно оставаясь там. Не назвал себя рабом Иисуса Христа, потому что при сильной своей любви надеялся быть вне страха рабства. Пресвитером же (старцем) только он соизволил назвать себя или потому, что писал эти послания уже в старости или потому, что именем пресвитера обозначил свое епископство, так как в то время имя пресвитера обыкновенно употреблялось и о епископах. Пишет к верной женщине, и этим нисколько не унижает себя, потому что во Христе Иисусе не имеет различия ни мужеский пол, ни женский (Гал. 3,28). Пишет к одному Гаию, по примеру апостола Павла, который пишет к Титу, к Тимофею и к частному лицу - Филимону. Это о начале послания.

Подлинность этих посланий обнаруживается из образа выражения и прочего строя речи. Ибо и здесь писатель часто повторяет свою речь, говоря одно и то же об одном и том же, при малом к тому поводе, чтоб утвердить речь. О двух предметах просит апостол избранную ту: о том, чтобы она ходила в любви, и о том, чтобы отвращалась еретиков. Называет ее избранной или по имени, или по любви к добродетели. Говорит, что любит ее по истине, и не только ее, но и всех единонравных ей, имеющих истину, утвержденную в самих себе. Говорит, что любит по истине, ибо можно любить притворно, одними устами, как сам он в первом послании (3,18) обличил некоторых верующих, но лицемерных. Сказав: которая пребывает в нас, прибавил: и будет с нами вовек. К этому опять присовокупил, что будет с нами благодать и милость, показывая, какие блага произрастают от совершенной любви.

Да будет с вами благодать, милость, мир от Бога Отца и от Господа Иисуса Христа, Сына Отчего, в истине и любви.

К словам: от Бога Отца и от Господа Иисуса Христа, прибавил еще: Сына Отчего. Ибо один только Бог в собственном смысле есть Отец Сына. Посему и Павел говорит: от Которого именуется всякое отечество на небесах и на земле (Ефес. 3,15). В истине и любви. Этими словами придает достоверность речи и указывает признак любви, о которой говорит. Мир - то есть мир истинный и твердый, а не по одному только виду.

Я весьма обрадовался, что нашел из детей твоих, ходящих в истине, как мы получили заповедь от Отца. И ныне прошу тебя, госпожа, не как новую заповедь предписывая тебе, но ту, которую имеем от начала, чтобы мы любили друг друга. Любовь же состоит в том, чтобы мы поступали по заповедям Его.

Поистине дело весьма радостное - найти человека, непреткновенно идущего поприщем веры во Христа по Его заповеди. Какая же это заповедь? Та, о которой Христос говорит в Евангелии: кто любит Меня, тот соблюдет заповеди Мои (Ин. 14,23). Отцом называет здесь Христа, потому что Он есть и отец тех сыновей, которые по домостроительству даны Ему Отцом, как сказано: вот я и дети, которых дал мне Бог (Ис. 8,18). Примечай и здесь подлинность настоящего послания. В этом случае оно согласно со сказанным в первом послании (5,2-3): знаем, что любящий Бога соблюдает заповеди Его. Ибо поступать по заповедям - то же, что соблюдать их. Добродетели деятельны, и бытие имеют тогда, когда совершаются. Посему, кто перестал ходить в добродетелях, тот и не хранит их. Ходящих сказано с мыслью указать на преуспеяние. Ибо чем более кто действует в добродетели, тем далее уходит вперед, тем больший приобретает навык к добру. Посему, думаю, сказано и сие: во что желают проникнуть Ангелы (1 Петр. 1,12). Ибо блага, дарованные нам вочеловечившимся Словом, столь велики, что и ангелам желательно получить хотя некоторое понятие о них. Ибо так нужно понимать проникнуть. Всякий благоразумный желает того, что не прекратится, но продолжится навсегда. И как неисчерпаемое нельзя всецело обнять, то желательно по крайней мере, насколько возможно, сделаться участником в нем. Не как новую заповедь. И это согласно с тем, что говорится в первом послании (2,7). Прибавляет и требование заповеди: чтобы мы любили друг друга. И объясняет о любви, что сущность ее заключается в хождении по ней, и заповедь о ней есть заповедь от начала, и дана не для чего иного, как для того, чтобы вы поступали по ней.

Это та заповедь, которую вы слышали от начала, чтобы поступали по ней. Ибо многие обольстители вошли в мир, не исповедующие Иисуса Христа, пришедшего во плоти: такой человек есть обольститель и антихрист.

Постоянно говорит об одном и том же. Заповедью о любви убеждает к единению, к тому, чтобы они не переходили к обольстителям. Которые уже ходят по миру и отвергают пришествие Господа во плоти. Говоря о хождении по заповеди, данной от начала, показывает, что мнение заблудившихся еретиков ново, и убеждает верных держаться этой изначальной заповеди, а не увлекаться обманом еретиков. Ибо и Христос Своим ученикам относительно обольстителей заповедал: многие придут под именем Моим, говоря, что это Я, не ходите вслед их (Лк. 21,8). Итак, всем, соблюдающим заповеди, повелевает не обманываться, но почитать антихристом того, кто скажет это. В греческом тексте сказано: не исповедающие Иисуса Христа грядущего, а не: пришедшего, во плоти, из чего видно, что были некоторые, отвергавшие второе пришествие Христово. И Сам Господь, когда говорит, что многие придут под именем Его, говорит не о первом Своем пришествии, а о втором. Впрочем, совершенно справедливо, что отвергающие второе пришествие не признают и первого. Ибо если Господь приходил уже во плоти и обещал еще придти; то, очевидно, отвергающий второе пришествие отвергает и первое. Кто верует, что Господь приходил, тот с верой примет и обещание Его. А кто отвергает обещание, тому ничто не препятствует отрицать и первое пришествие. Посему-то, полагаю, и выразился апостол: грядущего, а не пришедшего, чтобы одним словом обнять отвергающих оба пришествия Господня.

Такой человек есть обольститель и антихрист. Для большей ясности, перед этим нужно подразумевать: кто не исповедует сего, а потом уже читать: тот есть обольститель и антихрист. Без этого добавления речь неполна.

Наблюдайте за собою, чтобы нам не потерять того, над чем мы трудились, но чтобы получить полную награду. Всякий, преступающий учение Христово и не пребывающий в нем, не имеет Бога.

Заповедует тем, кому пишет, остерегаться людей, отвергающих оба пришествия Господня. Представляет и причину, именно то, чтобы, приставши к ним, вам не потерять того, что вы сделали, но получить полную награду. Иной из такого рода людей, быть может, скажет: если я не верую в пришествие Христово во плоти но проведу жизнь в добрых делах, ужели с этими дела ми не могу стать вместе с благочестивыми? Ужели не могу получить награды за свои дела? Апостол вперед уничтожает такое возражение. Он говорит: кто отвергает пришествие Христа во плоти, тот пусть и не думает ни о получении полного воздаяния за дела, какое предлежит истинно верующим, ни о причтении себя к совершенно благочестивым. Напротив, всякий, преступающий заповедь Его, то есть Христа, пришедшего во плоти, и не пребывающий в учении Его, не имеет Бога. Ибо если на Того, Кто пришел научить людей совершенному богопознанию, смотрит с пренебрежением, то как может быть еще благочестивым, когда презирает Самого Учителя? Нет, такой человек - безбожник; равно как тот, кто тверд в учении Христовом, есть Божий и боголюбезен, и имеет в себе всю полноту Божества, то есть Отца и Сына и Святого Духа. Ибо Христос учит об Отце, когда говорит: все, что имеет Отец, есть Мое (Ин. 16,15); во многих местах учит о Себе Самом и об Отце, что один Отец, а другой - Сын; учит о Духе, когда говорит: Дух Святый, который от Отца исходит (Ин. 15,26); еще яснее, когда говорит: крестя их во имя Отца и Сына и Святого Духа (Мф. 28,19). Если ученик Господа сказал здесь только об Отце и Сыне, а о Духе Святом умолчал, то этим нисколько не соблазняйся. Ибо здесь и следовало сказать только об этом, то есть об Отце и Сыне.

Пребывающий в учении Христовом имеет и Отца и Сына.

Пребывает в учении Христовом, то есть в евангельском, тот, кто мыслит в соответствии с ним, учит, действует, соображает с ним всю жизнь внутреннюю и внешнюю. А кто удаляется от него, тот безбожник. Ибо как тот, кто живет в точности по сему учению, усвояет себя Богу, подобно Аврааму, который посему и услышал от Него: Я Бог твой (Быт. 17,1); так тот, кто живет не по заповеди евангельской, живет без Бога, потому что сам удалил себя от Бога. Но тогда как сей, то есть отчуждавшийся божественного учения, живет без Бога, пребывающий в этом учении имеет и Отца и Сына. Об этом и Сын сказал: Мы придем к нему и обитель у него сотворим, то есть вместе с Отцом (Ин. 14,23). Ибо чрез соблюдение заповедей он сделал себя храмом и жилищем Божиим, и Бог вселился в него. Слова иметь Бога употребляются в двояком смысле. Говорится, что и все твари имеют Бога, как апостол Павел выразился: мы Им живем, и движемся, и существуем (Деян. 17,28). Так говорится в отношении к бытию. Опять, когда кто служит Богу добродетелями, говорится, что он имеет Бога. В этом значении и называется Бог Богом Авраама, Исаака и вообще боголюбезных евреев. К сказанному теперь надобно приставить: кто имеет Сына, тот имеет и Отца. Ибо видевший Сына, как Сам Он сказал, видел и Отца. Он же сказал: Я в Отце, и Отец во Мне (Ин. 14,9-10). Поэтому и отсюда познается единосущие Отца и Сына. А если кто скажет: в таком случае и тот, кто принимает учеников, имеет Отца и Сына, потому что сказано: принимающий вас принимает Меня, а принимающий Меня, принимает Пославшего Меня (Мф. 10,40); такой пусть знает, что он говорит худо и понимает неправильно. Ибо это сказано об учении. Кто добровольно принял апостолов и учение их, тот чрез них принял учителями и Отца и Сына. И иначе: пребывающий в учении имеет и Отца и Сына, а апостолы пребывали в учении, потому что и проповедовали его; посему принявший их, храмы Божий, чрез самое принятие их имеет пребывающего в них Сына и Отца.

Кто приходит к вам и не приносит сего учения, того не принимайте в дом и не приветствуйте его. Ибо приветствующий его участвует в алых делах его. Многое имею писать вам, но не хочу на бумаге чернилами, а надеюсь придти к вам и говорить устами к устам, чтобы радость ваша была полна.

Тех, кому пишет послание, апостол предостерегает, чтобы они приходящего к ним без исповедания учения Христова не только не принимали под кров свой, но и не удостаивали приветствия, потому что приветствие от нас должно быть делаемо только тем, кои единонравны и единоверны с нами. Ибо кому мы должны молить благополучия, как не единонравным и единоверным с нами? Если же будем приветствовать нечестивых, что прилично только в отношении к единонравным и единоверным; то этим показываем, что мы в общении с ними, и что они уже увлекли нас в свое нечестие. Причиной, почему настоящее и следующее за ним послание изложены кратко, апостол поставляет то, что надеется придти сам и при личном свидании восполнить недостающее.

Приветствуют тебя дети сестры твоей избранной. Аминь.

Некоторые на основании этих слов думают утверждать, что послание сие писано не к женщине, а к Церкви. С тем, кто так думает, я нисколько не спорю.

http://feofilakt.org.ua/2e-ioanna/glava-1.html

აქვე ნახავთ სხვა წიგნების განმარტებასაც

[Otherguy]

Otherguy

ყველაფერს იმას რითიც იცხოვრა კაცობრიობამ აქამდე და რითიც განაგრძობს ცხოვრება...

ეს ისე, მცირე რეპლიკა ...

მერე ორიგენეს აკრიტიკებთ ბიბლიის ალეგორიულ(ეს არც ალეგორიულია) გაგებაზე... ეს კაიროსსაც ეხება...

იესო ამბობს რომ თავად მოვიდა მაგ ყველაფრის მოსატანად, რა შუაშია აქ როგორ იცხოვრა კაცობრიობამ?


ქრისტიანობა თუ პატრიოტული რელიგიაა, მაშინ რატომ ამბობს იესო ოჯახის წევრებს გავყარო ადამიანებიო? ყველაზე ქრისტიანული განმარტება იქნებოდა იმის თქმა რომ - ქრისტიანობა მაშინ სექტა იყო და იუდევლობიდან ქრისტიანობაში გადმოსვლა მაგას ნიშნავდა... მაგრამ რეალურად იესომ ისიც თქვა: ცეცხლის და მახვილის მოსატანად მოვედიო...

კარგი მეტს აღარ დავწერ, თორემ იფიქრებთ რომ ჩორტს ვაგდებ როგორც ამას კაიროსი აკეთებს...

პ.ს. არაერთი მართლმადიდებლური განმარტება მომისმენია, არაერთ ბიბლიურ მუხლზე და მგონი ბიბლია "დაო დე ძინგზე" "უარესია" ამ მხრივ... იმას აქვს 1000-ობით სხვადასხვა თარგმანი რადგან თითო იეროგლიფს 5 მნიშვნელობა აქვს მინიმუმ... თუმცა მანდ მარტო მნიშვნელობებზე მაინცაა დავა, აქ განმარტებებზეც...

პ.ს.პ.ს. მართლმადიდებლური განმარტება ამაზე არასოდეს მომისმენია! შეიძლება მომისმენია კიდეც მაგრამ გულახდილად ვამბობ - არ მახსოვს, ასე რომ ანკესს არ ვაგდებ ნამდვილად, მაგრამ როგორც გინდა ისე იფიქრეთ...

[KAIROS]

ქრისტიანობა თუ პატრიოტული რელიგიაა, მაშინ რატომ ამბობს იესო ოჯახის წევრებს გავყარო ადამიანებიო? ყველაზე

გთხოვთ , ვინცაა აქ მთავარი, ამ მოპროსექტანტო არამართლმადიდებელ ბევრჯერ გაფრთხილებულ და ა.შ. სუბიექტს

Otherguy

იგივე ლაშაბ.ის აუხსნას, რომ მის კითხვებს და ეჭვებს, ცილისწამებებს და უბრალოდ უცოდინარობას, არ უნდა ვსდიოთ ყველგან, არამედ გახსნას ერთერთი თემა აპოლოგეტიკაში და დაწეროს შიგნით მისი აზრები, რა ვქნათ ახლა ყველგან წერს, იქ მაქსიმე აღმსარებელი სქიზმატიაო, აქ არაპატრიოტიზმი და ორიგენეო, იქ სხვა.
გთხოვთ აუხსნათ ან სიტყვებით ან ძალაუფლებით ამ იუზერს, რომ რელიგიურ თემებზე არამართლმადიდებელბთან საუბარი ხდება მხოლოდ (!) აპოლოგეტიკის განყოფილებაში!

მე აღარ ვცემ მას პასუხს, არამედ ყველგან სადაც რელიგიურ თემას შეეხება ამას დავუწერ, სანამ არ მოგვარდება ეს სიტუაცია.

უკეთესობის იმედით;

კაიროსი!

[damiane80]

ამაში შეგიძლიათ გამარკვიოთ?

ერთი რა მაინტერესებს ხალხო:

მათეს სახარების მე-7 თავში არის მაცხოვრის მიერ მოცემული საუფლო ლოცვა "მამაო ჩვენო":

ციტატა
9. ხოლო თქუენ ესრეთ ილოცევდით: მამაო ჩუენო, რომელი ხარ ცათა შინა, წმიდა იყავნ სახელი შენი, 10. მოვედინ სუფევაჲ შენი, იყავნ ნებაჲ შენი, ვითარცა ცათა შინა, ეგრეცა ქუეყანასა ზედა. 11. პური ჩუენი არსობისაჲ მომეც ჩუენ დღეს 12. და მომიტევენ ჩუენ თანა-ნადებნი ჩუენნი, ვითარცა ჩუენ მიუტევებთ თანამდებთა მათ ჩუენთა, 13. და ნუ შემიყვანებ ჩუენ განსაცდელსა, არამედ მიჴსნენ ჩუენ ბოროტისაგან, რამეთუ შენი არს სუფევაჲ და ძალი და დიდებაჲ საუკუნეთა მიმართ. ამენ.

მთლიანად ლოცვა აქ იმიტომ მოვიტანე, რომ თავად უფალი გვიდგენს მის მთლიან ტექსტს, რომელშიც ასევე ჩართულია ასამაღლებელი - რამეთუ შენი არს სუფევა..., არადა როცა ერისკაცი ლოცულობს, ლოცვის ამ ნაწილს არ ამბობს. კარგად ვერ გავიგე რატომ? გასაგებია რომ ასამაღლებელია, მაგრამ თავად უფალმა დაადგინა, რომ ერმაც და ბერმაც ასე ილოცეთო...

მოკლედ შეიძლება თუ არა მამაო ჩვენის ასამაღლებელის ნაწილი ჩართოს ერისკაცმა ლოცვაში, თუ არ შეიძლება რატომ, საიდან მოდის და რას ეფუძნება ეს შეზღუდვა..

მადლობა წინასწარ

[KAIROS]

მოკლედ შეიძლება თუ არა მამაო ჩვენის ასამაღლებელის ნაწილი ჩართოს ერისკაცმა ლოცვაში, თუ არ შეიძლება რატომ, საიდან მოდის და რას ეფუძნება ეს შეზღუდვა..

სინამდვილეში ასამაღლებლად წოდებული დაბოლოება, ყველას შეუძლია წაიკითხოს, ასე იყო ყოველთვის, უბრალოდ, სამონასტრო ტიპიკონში, საიდანაც ყოველგვარი ცვლილებების გარეშე გადმოვიდა ჩვენი ახლანდელი ლოცვანი, ასამაღლებელს ანუ ყველაზე მთავარი ლოცვის დასასრულს ამბობდა იერარქიით მაღალი, ანუ წამკითხველიც კი სასულიერო პირი რომ ყოფილიყო, ასამაღლებელს ხშირად მასზე მაღალი ამბობდა ან მწირველი, შემდეგ ეს კანონი პირდაპირ გადმოვიდა ჩვენს ლოცვებში , სადაც რაც იყო სასულიერო პირის სათქმელი იქნა ამოღებული, და გაყვა ეს ნაწილიც.
მეტიც, ეს ნაწილი ტიპიკონში უფრო გავრცობილი ვერსიითა, სადაც წმიდა სამების სადიდებელია ჩართული, სწორედ რომ ცალკე სათქმელის სახის მისაღებად და ჟღერს ასე:

რამეთუ შენი არს სუფევაჲ და ძალი და დიდებაჲ---მამისა და ძისა და სულიწმიდისა--- უკუნითი უკუნისამდე.ამენ.

ეს ასამაღლებლის უფრო საზეიმო სახის მისაცემად და სამების სადიდებლად იქნა გაკეთებული, მიუხედავად იმისა, რომ მაგალითად ზიარების ლოცვებში ერისკაციც ძალიან ხშირად კითხულობს მსგავს ასამაღლებელს, მეტიც საკმაოდ ხშირად გვხვდება ჩამოლოცვის მსგავსიც კი, რასაც ერისკაცი კითხულობს, მაინც ასეთი სადიდებელი მიჩნეულია მონასტრული წესით სასულიერო პირის (მაღალი იერარქიის ვინცაა მონასტერში) მის სათქმელად.
დღეს ის რომ ლოცვანების დიდ ნაწილშია რაა ორიგინალი შემორჩენილი, არის შეცდომა, ამიტომაცაა რომ ბევრ ახალ და შესწორებულ ლოცვანებში მამაო ჩვენო სრულადაა მოცემული, მხოლოდ ჟამნებში და სხვა ლიტურგიკულ წიგნებში ასამაღლებლის ნაწილი არის სასულიერო პირის წარმოსათქმელი, საერო ლოცვებში კი სამება არ იხსენიება და რაც წერია სახარებაში (გავრცელებული ფართო ვარიანტი-მათე)ის ითქმის და ალბათ ნელნელა ჩასწორდება, ახლა უბრალოდ რაცა გვაქვს არის გადაბეჭდილი, რადგან საეროთა ცალკე წიგნის ტრადიცია სულ ახალია და შესაბამისად მონასტრული ბევრი გავლენაა შიგნით.

იხარე;

კაიროსი!

[damiane80]

კაიროს, მადლობა გამოხმაურებისათვის, მაგრამ..

http://www.patriarchate.ge/?action=text/dilis_locvani

ეს არის საქართველოს საპატრიარქოს ოფიციულური ვებ-გვერდი, დილის ლოცვანი:

მამაო ჩვენო, რომელი ხარ ცათა შინა, წმიდა იყავნ სახელი შენი, მოვედინ სუფევა შენი, იყავნ ნება შენი, ვითარცა ცათა შინა, ეგრეცა ქვეყანასა ზედა, პური ჩვენი არსობისა მომეც ჩვენ დღეს, და მომიტევენ ჩვენ თანანადებნი ჩვენნი, ვითარცა ჩვენ მივუტევებთ თანამდებთა მათ ჩვენთა და ნუ შემიყვანებ ჩვენ განსაცდელსა, არამედ მიხსენ ჩვენ ბოროტისაგან, ამინ.

და ასეა სხვა ლოცვებში და სხვა საიტზე

ამის ჩასწორებასაც რა წიგნის გამოცემა უნდა

გარდა ამისა, გამოდის რომ არასწორად ვლოცულობთ, რაღაცას ვაკლებთ და თან რას:

რამეთუ შენი არს სუფევაჲ და ძალი და დიდებაჲ საუკუნეთა მიმართ

ულამაზესს და უმთავრესს ადგილს, ძალას რო გმატებს კაცს როცა ამა ამბობს.

ახლა ვინმე იტყვის, თქვი მერე შე დალოცვილო თუ ასე მოგწონსო, კი ბატონო ვიტყოდა, მაგრამ მინდა გავერკვე როგორაა სწორი, რისი თქმა შეიძლება და რისი არა.

[KAIROS]

და ასეა სხვა ლოცვებში და სხვა საიტზე

ამის ჩასწორებასაც რა წიგნის გამოცემა უნდა

არა, არაა ყველგან მასე, ახალ გამოცემულებში, რომელიც საპატრიარქოს მიერ გამოიცა, მინახავს ზუსტი ტექსტი, თუმცა ვიმეორებ არის გავრცელებული ისეთი სახის რაც არის, და არაა ამაში რაიმე დიდი პრობლემა.
ისეც ვიმეორებ ამ ასამაღლებელს ჩვენ ისედააც ვამბობთ (ხშირად სრულიადაც) სხვა ლოცვებში, ასე რომ ვფიქრობ (შეიძლება ვცდები და დამიმიტკიცეთ ) , რომ მალე უნდა შესწორდეს და გამოიცეს ისე როგორც არის ზოგ ახალ გამოცემაში, ანუ სახარებისეული.
მაგალითები, რომ სხვაგან ვამბობთ თავად ამ "ასამაღლებელსაც"
ზიარების წინა ლოცვებიდან:
სვიმონ მეტაფრასის ლოცვა 3
" თანა დაუსაბამოთ მამით შენით და ყოვლად წმიდით და სახიერით და ცხოველსმყოფელით სულით შენითურთ, აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე."
ეს კი ჩვეულებრივი ასამაღლებელია მოძღვარი რომ ამბობს ხოლმე წირვაზე:
"რამეთუ შენ ხარ ღმერთი მონანულთა, და მაცხოვარი შეცოდებულთა, და შენდა დიდებასა აღვავლენთ, თანა დაუსაბამოთ მამით შენით, და ყოვლადწმიდით, და სახიერით, და ცხოველსმყოფელით სულით შენით, აწ და მარადის, და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ."
იგივეა დამასკელის ლოცვაც:
"რამეთუ შენ ხარ ღმერთი წყალობისა და მოწყალებისა და კაცთმოყვარებისა, და შენდა დიდებასა აღვავლენთ, თანა მამით და სულით წმიდითურთ, აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ."
ყველაზე საინტერესო ისაა, რომ ოქროპირის ნომერი 8 ლოცვაში, ზუსტად ის ასამაღლებელია რაც მამაო ჩვენოში:
"რამეთუ შენი არს სუფევა და ძალი და დიდება, მამისა, და ძისა, და წმიდისა სულისა, აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ."
ახლა აქ თუ ვამბობთ ამას, რატომ არ შეიძლება მამაო ჩვენოში, როცა სახარებაში ზუსტად ასეა (სამების გარეშე ოღონდ)?
ნუ იგივეა სვიმეონ ახალი ღვთისმეტყველის ლოცვაში ნომერი 10:
"რამეთუ შენი არს სუფევა, და ძალი, და დიდება, თანა მამით და სულით შენით წმიდითურთ, აწ და მარადის, და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ."
ბასილი დიდის ლოცვაშიც (ნომერი 12) ასევე სრული ასამაღლებელია, რომელსაც უპრობლემოდ კითხულობს ერისკაცი:
"რამეთუ შენი არს სუფევა, ძალი და დიდება, პატივი და თაყვანისცემა მამისა და ძისა და წმიდისა სულისა, აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ."
მსგავსი რამ ხშირია ზატიკში, პარაკლიტონში, მარხვანში და იმ წიგნებში, რომელსაც ერისკაცი კითხულობს, ასე რომ ვიმეორებ, სწორი არის რომ ზუსტად უნდა იქნას მოყვანილი "მამაო ჩვენო" რაც სახარებაშია, მონასტერშიც ასე იყო ზუსტად რადგან "ბოროტისაგან"-მდე ამბობდა მკითხველი და შემდეგ (ჩასართავი სამებისა ემატებოდა) მღვდელი და შემდეგ ითქმოდა მხოლოდ-ამინ.
ასე რომ დღეს რომ მამაო ჩვენოში აღარ წერია დასასრული, უბრალოდ შეცდომაა, რომელიც ალბათ გამოსწორდება, მე თავად ვნახე რამოდენიმე ახალ გამოცემულ ლოცვებში , ზუსტი სახარებისეული ტექსტი.
იხარე;
კაიროსი!

[damiane80]

არა, არაა ყველგან მასე, ახალ გამოცემულებში, რომელიც საპატრიარქოს მიერ გამოიცა, მინახავს ზუსტი ტექსტი, თუმცა ვიმეორებ არის გავრცელებული ისეთი სახის რაც არის, და არაა ამაში რაიმე დიდი პრობლემა.
ისეც ვიმეორებ ამ ასამაღლებელს ჩვენ ისედააც ვამბობთ (ხშირად სრულიადაც) სხვა ლოცვებში, ასე რომ ვფიქრობ (შეიძლება ვცდები და დამიმიტკიცეთ ) , რომ მალე უნდა შესწორდეს და გამოიცეს ისე როგორც არის ზოგ ახალ გამოცემაში, ანუ სახარებისეული.
მაგალითები, რომ სხვაგან ვამბობთ თავად ამ "ასამაღლებელსაც"
ზიარების წინა ლოცვებიდან:
სვიმონ მეტაფრასის ლოცვა 3
" თანა დაუსაბამოთ მამით შენით და ყოვლად წმიდით და სახიერით და ცხოველსმყოფელით სულით შენითურთ, აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე."
ეს კი ჩვეულებრივი ასამაღლებელია მოძღვარი რომ ამბობს ხოლმე წირვაზე:
"რამეთუ შენ ხარ ღმერთი მონანულთა, და მაცხოვარი შეცოდებულთა, და შენდა დიდებასა აღვავლენთ, თანა დაუსაბამოთ მამით შენით, და ყოვლადწმიდით, და სახიერით, და ცხოველსმყოფელით სულით შენით, აწ და მარადის, და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ."
იგივეა დამასკელის ლოცვაც:
"რამეთუ შენ ხარ ღმერთი წყალობისა და მოწყალებისა და კაცთმოყვარებისა, და შენდა დიდებასა აღვავლენთ, თანა მამით და სულით წმიდითურთ, აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ."
ყველაზე საინტერესო ისაა, რომ ოქროპირის ნომერი 8 ლოცვაში, ზუსტად ის ასამაღლებელია რაც მამაო ჩვენოში:
"რამეთუ შენი არს სუფევა და ძალი და დიდება, მამისა, და ძისა, და წმიდისა სულისა, აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ."
ახლა აქ თუ ვამბობთ ამას, რატომ არ შეიძლება მამაო ჩვენოში, როცა სახარებაში ზუსტად ასეა (სამების გარეშე ოღონდ)?
ნუ იგივეა სვიმეონ ახალი ღვთისმეტყველის ლოცვაში ნომერი 10:
"რამეთუ შენი არს სუფევა, და ძალი, და დიდება, თანა მამით და სულით შენით წმიდითურთ, აწ და მარადის, და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ."
ბასილი დიდის ლოცვაშიც (ნომერი 12) ასევე სრული ასამაღლებელია, რომელსაც უპრობლემოდ კითხულობს ერისკაცი:
"რამეთუ შენი არს სუფევა, ძალი და დიდება, პატივი და თაყვანისცემა მამისა და ძისა და წმიდისა სულისა, აწ და მარადის და უკუნითი უკუნისამდე, ამინ."
მსგავსი რამ ხშირია ზატიკში, პარაკლიტონში, მარხვანში და იმ წიგნებში, რომელსაც ერისკაცი კითხულობს, ასე რომ ვიმეორებ, სწორი არის რომ ზუსტად უნდა იქნას მოყვანილი "მამაო ჩვენო" რაც სახარებაშია, მონასტერშიც ასე იყო ზუსტად რადგან "ბოროტისაგან"-მდე ამბობდა მკითხველი და შემდეგ (ჩასართავი სამებისა ემატებოდა) მღვდელი და შემდეგ ითქმოდა მხოლოდ-ამინ.
ასე რომ დღეს რომ მამაო ჩვენოში აღარ წერია დასასრული, უბრალოდ შეცდომაა, რომელიც ალბათ გამოსწორდება, მე თავად ვნახე რამოდენიმე ახალ გამოცემულ ლოცვებში , ზუსტი სახარებისეული ტექსტი.
იხარე;
კაიროსი!

კარგი და პირადად შენ როგორ ამბობ, თუ საიდუმლო არ არის ??? გაგვიზიარე გამოცდილება

[აბე]

მაინტერესებს ეს ადგილი ესაიას წინასწარმეტყველებიდან (თ.6; 3):
"წმიდა არს, წმიდა არს, წმიდა არს უფალი საბაოთ! სავსე არს ყოველი ქვეყანა დიდებითა მისითა!"

ვინ არის საბაოთი?

[KAIROS]

კარგი და პირადად შენ როგორ ამბობ, თუ საიდუმლო არ არის ??? გაგვიზიარე გამოცდილება

როგორც წერია
ანუ დარღვევად არცერთი მიმაჩნია, და ისე ვკითხულობ როგორც წერია.

საბაოთი

Савао́ф (ивр. צבאות‎, цеваот, буквально «(Господь) Воинств») — один из эпитетов Бога в иудейской и христианской традициях. Это имя может означать как «Господь воинств Израилевых», так и «Господь воинств Ангельских». В Ветхом Завете слово Саваоф начинает встречаться с Первой книги Царств.

В отличие от других названий Бога (Элохим... Адонай), Саваоф выдвигает особенно свойство всемогущества, образ которого заимствован от воинства. Название это не встречается в древнейших книгах Библии, но оно часто употребляется у пророков и в псалмах («Господь Саваоф»). Ввиду того, что это название заимствовано от воинства, некоторые видят в Саваофе просто «Бога войны»; но это мнение опровергается уже тем фактом, что название Саваоф совсем еще не употребляется в то время, когда избранный народ развивал свою высшую воинственную деятельность (при завоевании Палестины), и, напротив, часто употребляется в ту эпоху, когда воинственность давно уступила место мирному развитию. Правильнее видеть в этом термине идею Бога как всемогущего Владыки всех сил неба и земли, так как по библейскому представлению звезды и другие космические явления — тоже своего рода «воинства»... (1Цар.17:45; Пс.23:10, Ис.1:24 и др.).

[Adam]

ახლა ერთ იაღოველს ვეკამათები და მეუბნება რომ 25 ან 7-ში რომ აღნიშნავენ ქრისტეს შობას, არ არისო მართალი.. ქრისტე როდის დაიბადა ზუსტად არავინ იცისო.. და ბიბლიაში რო წერია მწყემსები მინდვრად დარაჯობდნენო თავიანთ სამწყესოს, ვის გაუგონია რომ ზამთარში გაჰყავდათ ცხვრები გარეთო.. ხოდა თქვენი აზრი მაინტერესებს.

[KAIROS]

25 ან 7-ში რომ აღნიშნავენ ქრისტეს შობას, არ არისო მართალი.. ქრისტე როდის დაიბადა ზუსტად არავინ იცისო.. და ბიბლიაში რო წერია მწყემსები მინდვრად დარაჯობდნენო თავიანთ სამწყესოს, ვის გაუგონია რომ ზამთარში გაჰყავდათ ცხვრები გარეთო

იეღოველთან საკამათოდ ნამდვილად არაა შესაბამისი თემა, ქრისტე მართლა არავინ იცის როდის დაიბადა, ადრე ქრისტეშობას 19 იანვარს (6 ძვ. სტ.) აღნიშნავდნენ, მერე 25 დეკემბერს გადმოიტანეს (ძვ. სტილით) და დაამთხვიეს ერთერთ წარმართულ დღესასწაულს, რომ ხალხს უფრო ეკლესიაში ევლო და ა.შ. მაგრამ ბევრი მამა თანხმდება იმაში, მართლაც ამ პერიოდში იყო შობა, და რომ ის ცხვრები ტაძრის შესაწირი ცხვრები იყო, რომელიც ხანდახან გაყავდათ ხოლმე ქალაქგარეთ.

იეღოველთან უფრო სწორედ რასელისტთან კამათს საერთოდ თუ აქვს აზრი, ის სჯობს დაეყრდნოს იმ ძირითად სხვაობებს (საკმაოდ ბევრია) რაცაა ჩვენს შორის, ქრისტეს ღმერთობა, სამება და ა.შ.

იხარე;

კაიროსი!

[athos]

ახლა ერთ იაღოველს ვეკამათები და მეუბნება რომ 25 ან 7-ში რომ აღნიშნავენ ქრისტეს შობას, არ არისო მართალი.. ქრისტე როდის დაიბადა ზუსტად არავინ იცისო.. და ბიბლიაში რო წერია მწყემსები მინდვრად დარაჯობდნენო თავიანთ სამწყესოს, ვის გაუგონია რომ ზამთარში გაჰყავდათ ცხვრები გარეთო.

ამ სტატიაში კურაევი იცავს ტრადიციულ თარიღს (უფრო სწორად დეკემბრის ბოლოს, იანვრის დასაწყისს), და არგუმენტად მოყავს ზაქარიას მსახურება ტაძარში (ანგელოზი რომ გამოეცხადა) და ამბობს ეს მსახურება წესით აგვისტოში უნდა ყოფილიყოო და შესაბამისად ხარება მარტში გამოდის და შობა დეკემბერში:

Учитывая сложности, связанные с определением года Рожества, есть ли возможность вычислить день, когда родился Иисус? Да, есть. Первое из событий Нового Завета, описываемое в Евангелии, может быть датировано достаточно точно. «Во дни Ирода, царя Иудейского, был священник из Авиевой чреды, именем Захария (...)

Однажды, когда он в порядке своей чреды, служил пред Богом, по жребию, как обыкновенно было у священников, досталось ему войти в храм Господень для каждения (...) тогда явился ему Ангел Господень» (Лк. 1,5 – 11).

Итак, Захария – из «Авиевой чреды». Священнослужение в Ветхом Завете было потомственным, и, чтобы каждой семье было определено время ее служения в Храме, царь Давид разделил священнический род левитов на «чреды», то есть смены. Авиевой чреде жребий выпал восьмым (1 Пар. 24,10). Всего таких чред было 24. Следовательно, в год каждой чреде доставалась по две недели служения. Как служитель восьмой чреды, Авий служил в конце четвертого месяца по богослужебному еврейскому календарю.

Богослужебный календарь начинался с месяца нисан (авив). Поскольку лунный календарь Ветхого Завета и наш солнечный календарь не совпадают – месяц нисан (месяц цветов) соответствует марту-апрелю современного календаря. Плюс четыре месяца – и мы получаем август как время служения Захарии. Захария возвращается домой (не сразу после видения, а «когда окончились дни службы его» – Лк. 1,23) и вскоре «после сих дней зачала Елисавета, жена его» (Лк. 1,24). Итак, время зачатия Елисаветой Иоанна Предтечи можно определить как сентябрь (23 сентября ст. ст. в церковном календаре). Время рождения Иоанна Предтечи, таким образом, оказывается девятью месяцами позже – в июне (24 июня по церковному календарю). Однако в период беременности Елисаветы произошло еще одно событие. Деве Марии было возвещено, что Она родит Христа. Мария не решается открыть возвещенное Ей Своему мужу, а из родственников у нее была жива только Елисавета.

В течение пяти месяцев Елисавета скрывала свою чудесную беременность (Лк. 1,24), а в шестой месяц ее беременности «послан был Ангел Гавриил от Бога в (...) Назарет, к Деве, обрученной мужу, именем Иосиф». Значит, Благовещение Марии происходит шесть месяцев спустя после зачатия Иоанна Предтечи. Это – март (по церковному календарю Благовещение празднуется 25 марта). Спустя девять месяцев наступает рождество Христа. Месяцем Рождества оказывается декабрь (25 декабря).

KAIROS

ადრე ქრისტეშობას 19 იანვარს (ძვ. სტ.) აღნიშნავდნენ,

არა, 19-ში არა, 6-ში (ძვ. სტ.) ერთად აღნიშნავდნენ შობას და ნათლისღებას და ღვთის განცხადებას ეძახდნენ
Во времена Климента Александрийского этот праздник не имел еще того содержания, как ныне. Он назывался Богоявлением и имел отношение вообще к явлению Бога во плоти, что охватывало и Рождество Христово, и событие Его Крещения во Иордане. Очевидно, этот праздник был установлен православными в противовес еретическому взгляду василидиан, учивших, что Христос стал Сыном Божиим именно со времени Крещения во Иордане, когда на Него сошел Святой Дух. В «Завещании Господа нашего Иисуса Христа», христианском памятнике III века, говорится об этом празднике как получившем широкое распространение и даже указываются важнейшие предметы вероучения, излагаемые епископами или пресвитерами, — о двух природах во Христе, о тайне Воплощения и Искупления и о других истинах веры. В наше время в древней Арсиное (ныне Фаюм в Египте) найден папирус начала IV века с текстом антифона, исполнявшегося на Явление — epifania (6 января), в котором речь идет о рождении Христа в Вифлееме, о звезде, о пастухах и Крещении в Иордане[1]. У Оригена под Богоявлением — epifania понимается Крещение Господне, а от его ученика святого Григория Неокесарийского дошло до нас Слово на Богоявление. В мученических актах епископа Иерапольского Филиппа (+304) сообщается о всеобщем распространении этого праздника во Фракии.
Из описания богослужения на праздник Богоявления в Иерусалиме у аквитанской паломницы конца IV века Сильвии (Этерии)[4] «Паломничество по святым местам» видно, что этот праздник больше имел отношение к событию Рождества Христова, поскольку включал совершение праздничной службы в Вифлееме, а через сорок дней после него праздновалось Сретение Господне.

[KAIROS]

თავისთავად 19 იანვარს ძველი სტილით ხომ არანაირი დიდი დღესასწაული არ არის, ვიგულისხმე 19 იანვარი ანუ 6 იანვარი ძველი სტილით, იგივე ნათლისღება.

[damiane80]

ხალხო, კითხვა მაქვს ერთი ასეთი:

მათეს სახარების 23 თავიდან.

მახარებელი ამბობს:

1. მაშინ იესომ მიმართა ხალხს და თავის მოწაფეებს:

2. მოსეს სავარძელზე მწიგნობარნი და ფარისეველნი სხედან;

3. მაშ, ყველაფერი, რის დაცვასაც გირჩევენ, დაიცავით და აღასრულეთ, მაგრამ მათ საქმეს კი ნუ მიბაძავთ, ვინაიდან ამბობენ და არ ასრულებენ.

4. რადგან მძიმე ტვირთს ჰკრავენ და ძნელად სატვირთველს, და ხალხს მხრებზე ადებენ; თვითონ კი თითის განძრევაც არ სურთ მის დასაძრავად.

5. და მთელ თავიანთ საქმეს აკეთებენ კაცთა დასანახავად; აგანიერებენ თავიანთ სალოცავ თასმებს და აგრძელებენ თავიანთი სამოსის კალთებს.

6. უყვართ წვეულებებზე სუფრის თავში წამოჭიმვა და წინა რიგები სინაგოგებში.

7. და სალმის ძღვნა მოედნებზე, რათა ხალხი მიმართავდეს მათ: რაბი! რაბი!

8. თქვენ კი ნუ იწოდებით ასე: რაბი! ვინაიდან ერთია თქვენი მოძღვარი - ქრისტე, ხოლო თქვენ ყველანი ძმები ხართ.

9. ნურც თქვენს მამას უწოდებთ ვინმეს ამ ქვეყნად, ვინაიდან ერთია მამა თქვენი ზეციერი.

10. და ნურც წინამძღვრებად იწოდებით, ვინაიდან ერთია თქვენი წინამძღვარი - ქრისტე

ნუ ყველამ ვიცით, რომ მღვდლებს ჩვენ მივმართავთ "მამაო", "მოძღვარი", "ტაძრის წინამძღვარი" და სხვ. რამდენად შესაბამისობაში ვართ მაცხოვრის ამ მოთხოვნასთან და თუ ეს სიტყვები პირდაპირ არ უნდა გავიგოთ (როგორც უმრავლესობა წმინდა წერილში), როგორ გავიგოთ მაშინ????