ლექსით დახატული სურათი..., სურათები ლექსების თანხლებით... პარამეტრები

[MARI-MARIKO]

როგორ მჭირდები ასე ამაყი,
ასე სათუთი მშვიდი თვალებით
გახსოვს საღამო, მთვარე კვდებოდა,
კვდებოდა ჩუმი გარდაცვალებით.
მინდა მოგენდო როგორც ცას ჩიტი,
როგორც მდინარეს ნაკადულები,
ვიცი მაჯობებ ამ სიყვარულში,
მაგრამ ჯიუტად გედიდგულები
და თუნდაც მქონდეს ყალბი იმედი
შემოვალ შენში ზეცის ფერებით
მინდა შევიგრძნო დიდი სინაზე
და სიძლიერე შენი ხელების!
როგორ მჭირდები ასე ამაყი,
ასე სათუთი მშვიდი თვალებით
გახსოვს საღამო, მთვარე კვდებოდა,
კვდებოდა ჩუმი გარდაცვალებით.
(ავტორი-დალი-ყარაულაშვილი)

[sopo...]

შეჩერდი,წამო!სად გარბიხარ,სად გეჩქარება?
შეჩერდი,წამო!შენ ხომ უკან არ დაბრუნდები!
,,შეჩერდი,წამო!"-ასე გითხრა ღამე ნათევმა,
როდესაც ცაზე გაკიაფდა ტანჯვის ღრუბლები!

შენ კი არ გესმის შენი სმენა ხომ დახშულია,
ისევ მიდიხარ,მიგაქროლებს დროის მერანი!
ჩვენი ცხოვრების მინდორი ხომ დანაღმულია,
უმზერს სიკვდილი ყოველ ნაბიჯს ცივი,ვერანი!

შეჩერდი,საით?ეს ქვეყანა წამით ფასდება,
შეჩერდი,წამო!შენ ყველაზე მშვენიერი ხარ

[sopo...]

ჩემი სიმშვიდე არის ფორმალური,
ღამით, როცა გძინავს,ვარსკვლავებს ვდარაჯობ.
მე ვარ... როგორ გითხრა?-არანორმალური,
ცხოვრებით ვთამაშობ..

[sopo...]

როგორმე ზამთარს თუ გადავურჩი..
როგორმე ქარმა თუ მიმატოვა..

[ikanosi]

მე თოვლი მიყვარს, როგორც შენს ხმაში
ერთ დროს ფარული დარდი მიყვარდა!
მიყვარდა მაშინ, მათრობდა მაშინ
მშვიდი დღეების თეთრი ბროლება,
მინდვრის ფოთლები შენს დაშლილ თმაში
და თმების ქარით გამოქროლება.

[უჩა]

აუ რამდენი ხანია აქ აღარ შემომიხედია. მომნატრებია აქაურობა.
კაი ლექსებია, შემოგიერთდებით მეც.

[უჩა]

რაც არ ყოფილა, ის არც იქნება,
მაგრამ რაც იყო, იქნება კვლავაც…
გზა გაიხსნება, ან შეიკვრება,
მომსვლელი მოვა, წამსვლელი წავა…
მეც წავალ, ოღონდ ცოტაც მადროვეთ,
ბარემ შევავსო ბოლო ფურცელიც
და ამოვწურო ეს სიმარტოვე,
ეს ფორიაქი ამოუხსნელი.
გაუფასურდა, ჩაბარდა წარსულს,
რითაც დროს ვკლავდი და თავს ვირთობდი.
მე კი სხვაგვარად ცხოვრება არ მსურს -
კარგად იყავით. მადლობთ. მშვიდობით.



* * *

წამსვლელი თვითონ დგება და მიდის -
ზღვებსაც აცოფებთ ზედმეტი წვეთი.
მე ჩემს თავს უფრო ძლეირად ვთვლიდი
სხვა არაფერი შემშლია მეტი.

აი, შედეგიც… დრომ მეც გამტეხა.
დრო მეც ზარივით დამემხო თავზე.
არადა, ალბათ კიდევ რამდენ ხანს
უნდა იდინოს ამ მტკვარმა ასე.

[უჩა]

[sopo...]

არ დამთავრდა
ეს დაცემენტებული, ტრიალი მინდორი,
ყოველ მეორე წელს ზედ უფსკრულის პირას გაშეშება
მარილის სვეტად
(უკან ნუ მიიხედავ,
სოდომი წინაც ბევრგანაა).
ორი პური, ცოტა წყალი
და უსასრულო გზა დაწყებულია.
დროდადრო შეგხვდებიან,
გეტყვიან, რომ შენი სჯერათ
და შენც დარცხვენილი,
იძულებული გახდები, გააგრძელო
ეს დაცემენტებული და ტრიალი წამება.
ნუ ზუზუნებ,
როგორც შემოდგომის ბუზი,
რომელმაც არ იცის,
რომ მხოლოდ ასეთი ცხოვრება აქვს,
სეზონური.
შემოდგომა უკვე იწურება.
ახლა მწერები მოკვდებიან,
ცხოველები კი დაიძინებენ,
ზამთარი მხოლოდ ადამიანებისთვისაა.
მათ აქვთ ჩვევა, ყველანაირ ამინდში გამოვიდნენ
და იარონ, სანამ დაცემენტებული მინდორი არ დამთავრდება.
შენ კი ამ დამთავრებული მინდვრის იქით,
წრის გადაღმა,
სადაც არაფერი, თვით სიცარიელეც კი აღარაა,
შეგიძლია ფართოდ გაახილო თვალები
და აარიდო მზერა ყველას,
ვინც შენი დაიჯერა,
უბრალოდ ისე, თავიდან მოსაცილებლად.
ახლა წრის გარეთ ხარ,
უსხეულო და შეიძლება უსულოც
(წრის გარეთ რა როგორაა, არავინ იცის),
ვერავის მოსთხოვ მოფერებას,
უსხეულო ხარ, აღარც გინდა.
გეცინება,
ჯერ კიდევ გუშინ ეს შენთვის გადარჩენა იყო,
მათ კი ჯიუტად სჯეროდათ, რომ ისეც გადარჩებოდი.
რა იმედიანია ადამიანი სხვის ცხოვრებასთან,
თითქმის ისეთივე, როგორიც შენ –
საკუთართან - თავზარდაცემული.

როგორ არ თავდება ეს დაცემენტებული მინდორი.
როგორ არცერთი შემხვედრი არ ჩანს,
ვინც იტყვის:
`ნუღარ წვალობ,
აი, აქ ადგილი შეარჩიე და გაჩერდი~.

[sopo...]

გამარჯობა, საქართველო, ამასწინათ შენკენ შემოვიარე. არ დამხვდი სახლში. მეზობელმაც არაფერი მითხრა, უხეშად მიმიხურა კარი ცხვირწინ, შენზე რომ ვკითხე. ასე ვიდექი კართან, იქნებ მოვიდეს-თქო ვფიქრობდი, მერე ქუჩის ბავშვება მითხრეს, რომ აქედან დიდი ხანია გადახვედი. კიბეზე ჩამოვჯექი და ვფიქრობდი, როგორ ვერ მოგისწარი, როგორ ვმალავდი ამ სიყვარულს. მას მერე დაგეძებ… მთაშიც ვიყავი, ბარშიც ყველგან მეუბნებიან, რომ ერთი ნაბიჯით გამასწარი. უკვე გზები გავცვითე ამდენ სიარულში, ზოგჯერ მეშინია - იქნებ ამდენ ხეტიალში სადმე გადაგაწყდი და ვეღარ გიცანი, ბოლოს ისეთი სუსტი იყავი, ისეთი გაცრეცილი,მეგონა მზე ამოდიოდა შენი სხეულიდან. არ ვიცი, კიდევ რამდენ ხანს მომიწევს შენი ძებნა, მარტო ის ვიცი, რომ არ დავიღლები, სადმე მაინც გიპოვი, რომელი ქუჩის კუთხეში მაგრად ჩაგიხუტებ და გეტყვი: - მე შენ მიყვარხარ. ((

[sopo...]

მე მოვალ შენთან გუშინ ან შარშან,
შენ მოხვალ ჩემთან ხვალ ან გაისად,
როცა კვირტები დაიწყებს გაშლას,
როცა ხეხილი ნაყოფს დაისხამს;

როცა მე და შენ იმდენად დაგვღლის
ამქვეყნად ჩვენი როლის თამაში,
რომ მე დაგითქვამ შეხვედრის ადგილს
სადმე წარსულში ან მომავალში....

[უჩა]

ნუ ვეძებთ მკვლელებს საქართველოს ფარგლების გარეთ,
რადგან ქართველებს-ქართველები თვითონვე ჰკლავენ!
ნუ ვეძებთ სხვაგან ავაზაკებს და ქურდბცაცებს,
რადგან ქართველებს-ქართველები თვითონ ძარცვავენ!..



გადაგვარების ჩვენის მიზეზს ნუ ვეძებთ სხვაგან,
დამნაშავენი ყველაფერში, ჩვენა ვართ რადგან
და სჯობს სარკეში ჩავიხედოთ და ყველამ ერთად
პასუხი ჩვენი წახდენისთვის მოვთხოვოთ ჩვენ თავს ...!

[sopo...]

იანვარი იავნანას მღერის,
თებერვალი ბროლის ბურთებს ბერავს.
როცა მკითხე სიყვარულის ფერი,
მზის სხივებზე გამიშეშდა მზერა.

მარტო მარტმა იცის სიმარტოვე,
აპრიალდა აპრილივით პრიზმა.
მეღვიძება, ახლა სიზმარს ვტოვებ,
ან პირიქით, ვუბრუნდები სიზმარს.

იმაისე! წვიმა ისევ მოვა
და ივნისში აღარაფერს ივნებ.
რახანია თოვლმა მიგვატოვა,
ოცნებებით ვიგუნდაოთ იქნებ.

ივლისიდან ვივლით ისევ ერთად
და აგვისტო ცის ბილიკებს დაგვის,
სიყვარულზე ვისაუბრებთ ღმერთთან,
მერე ცაზე ცისარტყელას გავშლით.

სექტემბერი...
ოქტომბერი...
მიდის
დროის ლურჯი გრიგალები ნელა,
შემიყვარდა შეღამება, ბინდი
და სხეულის უჩვეულო რხევა.

გაილია წელიწადის კიბე,
ნოემბერი...
დეკემბერი...
მორჩა...
აელვარდა დედამიწის კიდე,
ორ მთას შუა განთიადი მოჩანს.

ყველა ზეცა გადავლახე ფრენით,
სიზმარში ვარ, ცხადის აღარ მჯერა,
როცა მკითხე სიყვარულის ფერი,
მზის სხივებზე გამიშეშდა მზერა.

[MARI-MARIKO]

მომენატრეთ ჩემო კარგებო! შემოვიჭყიტე და დავისვენე! გაიხარეთ-მიყვარხართ

[sopo...]

ამ ეპიტაფიებს ქარი რას შეკადრებს...
მას მხოლოდ სიგიჟის თუ ძალუძს მოტანა;
ამ ქარმა რა იცის სიკვდილის შესახებ,
ო,ის ხომ ამ ქვეყნად არასდროს მომკვდარა..

წვიმს...ფოთლებს აქედან არ უნდათ გაფრენა...
ცხოვრება არასდროს არ არის ადვილი...
ახლა შენ არც ერთი თამაშის არ გჯერა.
საფლავებს ეცემა თვალები დასჯილი

აქედან გაქცევა რამდენჯერ გიცდია,
ო,რადგან არც ერთი თამაშის არ გჯერა..

[sopo...]

მხატვრებს,
რომელნიც ღვთისმშობელსა და იესოს გამოსახავენ


მაინც და მაინც, ხელში რატომ უნდა ეჭიროს?
დახატეთ ერთხელ გზად მიმავალნი,
ხელჩაკიდებულნი.
დახატეთ ერთხელ სადმე ქუჩაში,
კაბის კალთაზე რომ ექაჩება.





რავიაბა რაღაცნაირად მომწონს ეს ლექსი , თითქოს აცოცხლებს ქრისტეს. ცხოვრებას : კი:

[sopo...]

მეხი დააფეთებს სადღაც მიკიოტებს.
(ნატვრით როდის იყო, გზები მოკლდებოდნენ!)
მე ახლა მზისკენ უნდა მივდიოდე,
ხევებს და ქარიშხლებს უნდა მივკიოდე,


თუმცა... რომ შემეძლოს, ახლა... მოვკვდებოდი.
გულზე დავიწყობდი მინდვრის თაიგულებს_
ღიღილოების ან, მშვიდი ენძელების...

[MARI-MARIKO]

იყო და არა იყო რა, რა?...გვიფიქრია ბევრჯერაც
რაღაც რაც უნდა ხდებოდეს, მოხდება ალბათ ერთხელაც,
რაღაც პირველად მოხდება, კარგიც და ცუდიც ერთხელაც
რაღაც უთუოდ ახდება, ნანატრი თუნდ იმ ერთხელა
რაღაც სიხარულს მოგიტანს, რაღაც კი ტკივილს ერთხელაც...
გზა დაბადებით იწყება და მას გავყვებით ნელ-ნელა...
მე-2კუპ: რაღაც არასდროს ახდება, გულს ძლიერ გვატკენს ერთხელაც
იმედს, ოცნებას არ ვიშლით და ამით ვცოცხლობთ ჩვენ ყველა.
გედიც მღერისო ამბობენ მის ცხოვრებაში ერთხელაც
ხოდა იქნებ ჩვენც ვიმღეროთ ბოლო სიმღერა ერთხელაც,
შემოგველევა როცა გზა, წლები ჩადნება ფიფქებად
გზა დასრულდება გზაზევე, ოდესღაც ალბათ ერთხელაც.

(მ. მიროტაძის)

[MARI-MARIKO]

იუბილარს!!!!!
ზურმუხტისფერ ზღვას მე შენთვის დავხატავდი ამ დღეს,
ვარდის ყვავილთ გაჩუქებდი ყველა ფერის ნაკრებს
იის ფურცლებს დაგიფენდი ფეხით სავალ გზაზე,
აუხდინე ყველა ნატვრა ვთხოვდი ქვეყნის გამჩენს
დავხატავდი შენთვის ედემს ამ მიწიდან ცამდე
გვირგვინად მზეს დავადგამდი ანგელოსთა დასებს
იგალობდა საგალობელს შენთვის ტაძრად გუნდი
ლოცვის მადლით აგვსებოდეს ღვთით ნაბოძი სული.
ო, რამდენი რამე მინდა მოვისურვო შენთვის
ცას ვარსკვლავებიც ჩამოვხსნა დაგიყარო ფერხთით
არცერთი არ დაგეკარგოს გილამაზონ წლები
ვერა გავნოს თმებზე თოვამ შეგეწიოს ღმერთი!!!!!---ეს ჩემი ლექსია და ქვია <იუბილარს>--რატომღაც ძალიან მიყვარს ვფიქრობ ლამაზი გამომივიდა -- გაგიზიარებთ

[A.V.M]

ვფიქრობ ლამაზი გამომივიდა

სწორადაც ფიქრობ მერე.