ღვთისმეტყველება და ეკლესიოლოგია პარამეტრები

[დათიკო]

შემდეგ თავში კი ვკითხულობთ:
The great Russian Church, moving along the path of magnanimity, broad vision and kindness as well as upon canonical principles of the Universal Church and her own experience, not only rejected this Greek decision about the re-baptism of Latins and Lutherans who converted to the Orthodox Church, but even made the path towards Orthodoxy easier for the non-Orthodox.
ანუ მათ არა მარტო უგულებელყვეს 1756 წლის კონსტანტინოპოლის კრების დადგენილება, სადაც დადგინდა კათოლიკეთა ხელახალი ნათლობა, არამედ გაამარტივეს იგი.

[კანუდოსელი]

შემდეგ თავში კი ვკითხულობთ:
The great Russian Church, moving along the path of magnanimity, broad vision and kindness as well as upon canonical principles of the Universal Church and her own experience, not only rejected this Greek decision about the re-baptism of Latins and Lutherans who converted to the Orthodox Church, but even made the path towards Orthodoxy easier for the non-Orthodox.
ანუ მათ არა მარტო უგულებელყვეს 1756 წლის კონსტანტინოპოლის კრების დადგენილება, სადაც დადგინდა კათოლიკეთა ხელახალი ნათლობა, არამედ გაამარტივეს იგი.

აი რას ვამბობ, მე კონკრტულად რუსულ ან ქართულ ტრადიციას კი არ ვეხები კათოლიკეთა შესახებ,არამედ ზოგად წესს, რომ ეკლესიაში საზოგადოდ არის მწვალებელთა მიღების სამი წესი:

1. ნათლობით, მირონცხებით და სინანულის საიდუმლოთი
2. უნათლავად მაგრამ მირონცხებით და სინანულის საიდუმლოთი
3. მხოლოდ სინანულით

სინამდვილეში ოდნავ მეტია, მაგრამ ეს მერე...
ანუ მე ვამბობ რომ პრინციპულად თუ მანდ საკითხი ასე მარტივადაა, ანუ რომ ერეტიკოსი არის სრულიად მოკლებული მადლს, მაშინ ეკლესიამ რატომ მიიღო ასეთი აბსურდული წესი ზოგი ერეტიკოსის უნათლავად მიღებისა, რადგან, ჩვენ ხომ ვიცით, რომ, ვინც არ მოინათლება ვერ შევა სასუფეველში....

სხვათა შორის, კვიპრიანე კართაგენელის პოზიცია, რომ ყოველთვის გადაენათლათ ერეტიკოსნი-არ მიიღო ეკლესიამ. ჰოდა მეც მანდ ვარ.

უფრო კონკრეტლად მოგვიანებით შევეცდები დავწერო ნააზრევი, ახლა დრო მაქვს სამწუხაროდ მცირე.
იქამდე ველი გამოხმაურებას

პატივისცემით კანუდოსელი

[კანონისტი]

კანუდოსელი

საზოგადოდ არის მწვალებელთა მიღების სამი წესი:

1. ნათლობით, მირონცხებით და სინანულის საიდუმლოთი
2. უნათლავად მაგრამ მირონცხებით და სინანულის საიდუმლოთი
3. მხოლოდ სინანულით

სხვათაშორის, აღნიშნულთან მიმართებაში ერთი საინტერესო მომენტია გასათვალისწინებელი. საქმე ისაა, რომ უნდა განვსაზღვროთ ვისზე ვსაუბრობთ ჩვენ: შობითგან მწვალებელზე თუ მართლმადიდებლის მწვალებელთა რიგებში გადასვლაზე.

როდესაც მსოფლიო კრებები შესაბამის კანონებს იღებდნენ, მაშინ ძირითადად საუბარი იყო იმ ხალხზე, რომლებიც მართლმადიდებელი ეკლესიის წიაღში იყვნენ მონათლულნი და შემდეგ დაუტევეს ჭეშმარიტი რჯული, ან ერთი ან რამდენიმე თაობის წინ ჰქონდათ დატევებული მართლმადიდებლობა. შესაბამისად, კრება განსაზღვრავდა მწვალებლობის ხარისხს და იმის მიხედვით აწესებდა ე.წ. "შეწყნარების წესს" (იხ. II მსოფლ. კრების მე-7 კანონი http://orthodoxy.wanex.net/samartali/2kreba.htm ) ზოგისთვის მხოლოდ მირონცხებას, ზოგისთვის კი სრულ ნათლობას.

თუმცა დღეს, როდესაც მწვალებელთა და უცხოდ-მადიდებელთა 99% თავისსავე ეკლესიაშია ნათელღებული, მე პირადად მიმაჩნია, რომ ისინი სრული ნათლობით უნდა იქნენ შეწყნარებული. აღნიშნულსვე ადასტურებს რუის-ურბნისის კრების განჩინება, რომ სომხური ეკლესიის მრევლი მართლმადიდებელთა რიგებში მიიღება სრული ნათლობით (თუმცაღა ისინიც წმინდა სამების სახელით აღასრულებენ ნათლობას)

[k.k.]

კანუდოსელი

სულიერ ზრდასა და მრავალმეტყველებას შორის უკუპროპორციულობაა. იოლი და მაცდუნებელია სულიერი დაძაბულობის შეცვლა ყბედობით. ეს არის საცდური ყოველი „მასწავლებლობისა“. ამიტომაც მანამდე, სანამ რამეს მოვუყვებოდეთ მოყვასს, უნდა დავფიქრდეთ, გაამდიდრებს თუ არა სულიერად მას ეს ნაამბობი და მართლაც საჭიროა თუ არა იცოდეს ეს ამბავი რაიმე სერიოზული მიზეზის გამო.
მამა ალექსანდრე ელჩანინოვი

[Sotiris]

დათიკო

აგერ არის მამა გიორგი დრაგასის მოხსენება საკითხის (ლათინთა ეკლესიაში მიღების წესის) ისტორიულ მხარეზე. საღმრთისმეტყველო მხარეზე გარკვეული ინფორმაცია არის მოცემული ნაფპაკტოსის მიტროპოლიტის იეროთეოსის (ელადის ეკლესია) სტატიაში. ეკლესიას რომ სჯეროდეს მწვალებელთა საიდულოებები ქმედითია per se (ან ავგუსტინეს აზრით ქმედითი კია, მაგრამ მაცხოვნებელი არ არის, პირიქით დასასჯელადაა), მაშინ მწვალებლების (იგივე ლათინების) ხელახლა მონათვლის შემთხვევებიც აღარ გვექნებოდა, რადგან ეს პირდაპირ ეწინააღმდეგება მრწამსს ("აღვიარებ ერთსა ნათლისღებასა") და ხელმეორე ნათლობები რომ წმიდათა მამათა მიერ არის დაგმობილი, ჩემზე უკეთაც უწყით.

[კანუდოსელი]

ოდნავ შევეხები უფრო ვრცლად იგივე საკითხს.

საქმე იმაშია რომ ეკლესიის ცხოვრებაში ვლლინდება გარკვეულ წილად მისი საკრამენტალური მხარე და ამიტომ მისი უგულვებელყოფა არაფრის დდებით არ შეიძლება.

წმ. კვიპრიანე ამბობს, რომ ნათლობა ერეტიკოსთა არის სიბინძურით განბანვა, და ლოგიკურად ასკვნის, რომ მათი მონათვლა აუცილებელზე აუცილებელია. მაგრამ საქმე სწორედ იმაშია, რომ მისი რიგორიზმი, უპირობო აკრიბია ეკლესიამ არ მიიღო და როგორც უკვე აღვნიშნე, ვინაიდან ეკლესიის ცხოვრებაში ვლინდება მისი საკრამენტალური მხარე-ე.ი. ეს უცნაური "წინააღმდეგობა" ღვთისმეტყველებისა და არანაკლებ მნიშვნელოვანი-ეკლესიის ლოცვითი პრაქტიკისა, არის უმნიშვნელოვანესი მომენტი, რომელიც კი არ ხსნის პრობლემას, არამედ პრობლემას წარმოაჩენს.

მსოფლიო საეკლესიო კრებით დადგენილი წესი მიღებისა შეიცავს ზღვა მასალას. ერთი ხელაღებით თქმა, რომ თუ ერეტიკოსებში მადლი არსებობს, მაშინ მათი მონათვლა დარღვევაა მრწამსისა (ერთხელ ნათლისღება) არის პრობლემის ნახევრად წარმოჩენა, რადგან ჯერ ერთი მიღების წესი იმიტომ არის რამდენიმე, რომ ერეტიკოსებიც განსხვავდებიან, მეორეც-არსებობს პრობლემის მეორე ნახევარი: უამრავი შემთხვევა, როდესაც მიიღებიან მწვალებლები უნათლავად...ამ ორივე მაგალითის ჩვენება ნიშნავს, რომ პრობლემა არსებობს და არა, რომ პრობლემა გადაჭრილია.

ახლა მოდის არა მართლმადიდებელი, მას არ ვნათლავთ...ისმის კითხვა: რა უფლება გვაქვს არ მოვნათლოთ, თუ ის სრული წარმართია და რადგან ასეთი შემთხვევები არსებობს პრაქტიკაში და არა ერთი (ათასობით ერეტიკოსი ასირიელი ადამიანი ვინც გადმოვიდა რუსეთის ეკლესიაში-ეკლესიამ მიიღო: ყოველგვარი ნათლობის,მირონცხების გარეშე) და რადგან ეკლესიის ცხოვრებაში საკრამენტალური მხარე ვლინდება, საქმე გვაქვს სერიოზულ პრეცენდენტთან: ან რუსეთის ეკლესიამ დიდად შესცოდა, ვინაიდან არ მონათლა და ვიცით, რომ ვინც არ იშვება...ვერ შევა სასუფეველში, ამიტომ შესცოდა დიდად-თან მე მარტო მოსკოვის საპატრიარქოს მაგალითი მოვიყვანე, არის მრავალი სხვაც, მოკლედ ეკლესიამ ამ ადამიაენბს არ მისცა შანსი გადარჩენის, არ მონათლა, ე.ი. არაპირდაპირ დაღუპა. ამ ტუპიკიდან გამოსავალი (თუ აქედან გამოსავალი არის სხვაგვარიც , ვიმსჯელოთ...ძალიან მაინტერესებს) მე მეჩვენება ის, რომ ერეტიკოსებიც განსხვავდებიან ერთმანეთში თავისი არსით ანუ როგორც ბასილი დიდი ამბობს:

1. არიან უკიდურესი ერეტიკოსები, რომლებიც სრულიად განერიდნენ ეკლესიას და მათი მონათვლა აუცილებელია
2. სქიზმატიკოსნი და მათ ვიღებთ უნათლავად და აქვე დასძენს: ვინაიდან ისინი ჯერ კიდევ არ არიან უცხონი ეკლესიისთვის
3. ცალკე საკურთხევლის ამგებნი-ასეთებს ვიღებთ სინანულითო

აი ეს ჩამონათვალლი ნიშნავს, რომ ერესშიც არის განსხვავება და თანაც ძალიან დიდი.
ჯერ ეს იყოს

და ის სიტყვა, მეორე მუხლში: არ არიან უცხონი ეკლესიისთვის-მიანიშნებს საკრამენტალური თვალსაზრისით არა-უცხოობას, წინააღმდეგ შემთხვევაში, მას გავლენა არ უნდა ქონდეს თავად მიღების საკრამენტალურ წესზე.

[KAIROS]

დავამატებდი ერთ გარემოებას:

არსებობს იდეა, რომ თავიდან ინათლება მხოლოდ ისინი, რომელთანაც ნათლობის გარეგნული მხარეც დარღვეული იყო ( "იეჰოვას მოწმეები" და ა.შ. სადაც მხოლოდ ერთგზის ხდება შთაფვლა), ხოლო ისინი ვინც ნათლობა მიიღო არამართლმადიდებლურ სამყაროში, ოღონდ წმიდა სამების სახელზე და ნათლობის ფორმულის დაცვით, იგი მიიღებოდა მირონცხებით.

დროთა განმავლობაში ეს იდეა შეიცვალა, სხვადასხვა ეკლესიამ ერთიდაიგივე კონფესიიდან მოქცეულებს სხვადასხვა მხრივ მიუდგა ( მაგ. ლათინებს, სომხებს), თუ ერთგან ნათლობას ითხოვდნენ, მეორეგან მირონცხება საკმარისი იყო, ეს მიდგომა ხშირად სხვადასხვა პერიოდში იცვლებოდა, როგორც ყველა კანონიკური დადგენილება ( რადგან მხოლოდ დოგმა არ იცვლება, არამედ განიმარტება), ხშირად ერთი ეკლესია, ერთ პერიოდში მოქცეულს მხოლოდ ნათლისღებით იღებდა, რამოდენიმე საუკუნის შემდეგ ( რაც პოლიტიკურ-რელიგიური სიტუაციით აიხსნება) იგივე კონფესიიდან მოქცეულისათვის მირონცხებაც იკმარა, ან საერთოდ პირიქით, რასაც ადრე მხოლოდ მირონცხება უნდოდა, ახლა მთლიან ნათლისღებას მოითხოვს...
ასე რომ, ამ საკითხზე წერისას, ჩემო კარგებო, უნდა დაკონკრეტდეთ, რომელ ეკლესიაზე საუბარი და რა პერიოდში, ამავე დროს რომელ კონფესიიდან მოქცეულს ეხება კანონი და როგორ იცვლებოდა ეს კანონი სხვადასხვა დროს და რატომ...
ასეთ სიღრმეში კი მხოლოდ სპეციალისტებს შეუძლიათ ჩასვლა...
ვეცადოთ თუ გნებავთ

პატივისცემით

კაიროსი

[კანუდოსელი]

კაიროსი

კაიროს ძმაო, დაკონკრეტება აუცილებელია, მაგრამ ის, პრობლემის არსს ვერ გახსნის, მერწმუნე.

მოკლედ ვაყალიბებ კითხვას ჩემს მიერ ზემოთ დაწერილის გათვალისწინებით:
არსებული პრაქტიკა ზოგიერთი არამართლმადიდებელის, მართლმადიდებლობაში უნათლავად მიღებასთან დაკავშირებით, ნიშნავს, თუ არა, რომ ვაღიარებთ იქ არსებულ ნათლობას? თუ არ ნიშნავს-მაშინ რითი ვამართლებთ წარმართის მიღებას უნათლავად და ამით ვწირავთ მას საუკუნო სატანჯველისთვის-და ამას აკეთებს ეკლესია...ანუ კითხვა პერეფრაზირებით იქნებოდა ასე დასმული: ეკლესიაში მოდის ადამიანი, მას უნდა მართლმადიდებლობა, ეკლესია კი მას (მოუნათლავს) არ ნათლავს, რითიც ფაქტიურად "წირავს" მას სატანჯველისთვის? (რაც ცხადია მე არ მგონია-რაც მაძლევს საბაბს ვიფიქრო პირველი ვარიანტის მიხედვით)

[KAIROS]

მაშინ დავაზუსტოთ :
1) ნიშნავს თუ არა იმას რომ თუკი ეკლესია ვინმეს ნათლობის გარეშე იღებს, რომ აღიარებს იმ ეკლესიაში რაიმე სახის მადლს?
2) თუ კი, მაშინ რა განსხვავებაა მიროცხებით და სინანულით მიღებათა შორის? რა იქ მეტია მადლია აქ ნაკლები?
3) და ბოლოსდაბოლოს რა მადლია ( თუ არის საერთოდ) ეგ მადლი? მაცხოვნებელი მადლია? თუ არა, მაშინ, როგორ შეიძლება დავახასიათოთ და ავსხნათ?
4) ხომ არ შეიძლება ვიფიქროთ, რომ ეკლესია ნათლობის მხოლოდ გარეგნულ სახეს იღებს, და მას, ასევე ვთქვათ "ვით უკვე მზა ოღონდ ცარიელ ჭურჭელს", აღავსებს იმ მადლით, რაც ახლადმოქცეულს არანაერად არ შეეძლო "იქ" მიეღო ?

[კანუდოსელი]

მაშინ დავაზუსტოთ :
1) ნიშნავს თუ არა იმას რომ თუკი ეკლესია ვინმეს ნათლობის გარეშე იღებს, რომ აღიარებს იმ ეკლესიაში რაიმე სახის მადლს?
2) თუ კი, მაშინ რა განსხვავებაა მიროცხებით და სინანულით მიღებათა შორის? რა იქ მეტია მადლია აქ ნაკლები?
3) და ბოლოსდაბოლოს რა მადლია ( თუ არის საერთოდ) ეგ მადლი? მაცხოვნებელი მადლია? თუ არა, მაშინ, როგორ შეიძლება დავახასიათოთ და ავსხნათ?
4) ხომ არ შეიძლება ვიფიქროთ, რომ ეკლესია ნათლობის მხოლოდ გარეგნულ სახეს იღებს, და მას, ასევე ვთქვათ "ვით უკვე მზა ოღონდ ცარიელ ჭურჭელს", აღავსებს იმ მადლით, რაც ახლადმოქცეულს არანაერად არ შეეძლო "იქ" მიეღო ?

1. ეს კითხვა სწორედ მე დავსვი და პასუხიც გავეცი და იქვე დავამატე, რომ თუ სხვა გზაც არსებობს, მაშინ გისმენთ მეთქი.
2. სული ერთია, მაგრამ ნიჭები სხვადასხვა-ეს შენ იცი ძამია, ამიტომ ეკლესიაში არის ნათლობის მადლი და მირონცხების მადლი, რომლიც რომ არ განსხვავდებოდეს ერტმანეთისგან, საიდუმლოებებიც არ იქნებოდა განსხვავებული.
3. მადლლი სული წმინდის მოქმედებაა, თუ ის მოქმედებს, ე.ი. მას მიზანიც გააჩნია, კონკრეტული მიზანი კი შეიძლება იყოს სხვადასხვა. ადამიანის მოქცევაში მრავალი ეტაპია, როგორც წმინდანები ამბობენ მოქცევა გაცილებიტ ადვილია,ვიდრე დარჩენა. თუმცა მოქცევა რომ არა, დარჩენაზეც ლაპარაკი ზედმეტია. ამიტომ წმ. თეოფანე დაყუდებული ე.წ. მოსახმობ მადლსაც კი ასახელებს და ამბობს რომ ამ თვალსაზრისით გამონაკლისი არ არის. ის მოქმედებს ყველგან, ასე, რომ არა, ბუდისტი ვერასოდეს ვერ გახდებოდა ქრისტიან,ე.ი. სული წმინდამ მასაც გაუთბო გული...

მეორეც, მადლი შეიძლება იყოს მაგრამ მაცხოვნებელი არა (ეს ძალიან დიდი თემაა), ამისი მაგალითი ძველაღთქმისეული პერიოდია. ძველ აღთქმაში მადლი იყო?-ცხადია იყო, მაცხოვნებელი თუ იყო?-ცხადია არა.
4. ეგ მე მეჩვენება დიდ აბსურდად და აი რატომ: თუ იმ ეწრეტიკოსს იღებს გარეგნული ფორმით, ჯერ ისმის კითხვა, რატომ ასეთი იკონომია ერეტიკოსთა გარეგნული ფორმის მიმართ? მეორეც, შენი ლოგიკით, ახლა წარმართი რომ ადგეს-შევიმოსოს სრულად, როგორც საჭიროა, და "მონათლოს" მეორე წარმართი, მერრე ამ მეორე წარმართს მოუნდეს გადმოსვლა მართლმადიდებლობაში, მითხარი მართლმადიდებლობა მიიუყენებს მას მხოლოდ გარეგნული სწორი ფორმის გამო იგივე იკონომიას, რასაც უყენებს ერეტიკოსს? დარწმუნებით გეტყვი, რომ-არა.

ანუ ეკლესიისთვის ერეტიკოსი და წარმართი სხვადასხვა რანგზე განიხილება...შეგახსენებ ჩემს მიერ შემოთავაზებულ ბასილი დიდი სკანონს: ის ამბობს რომ მეორე კატეგორიის თემი მიიღება ეკლესიაში უნათლავად (ახლა დაუკვირდი) ვინაიდან ისინი ჯერ კიდევ არ არიან უცხონი ეკლესიისთვის

ახლა ბუნებრივი კითხვა: ეს არა-სიუცხოვე საკრამენტალურ ხასიათს არტარებს თუ წმინდა გარეგნულს?
ჩემი პასუხი აქ ასეთია: თუ მარტო გარეგნულს, მაშინ მას არ უნდა ქონდეს ზეგავლენა მიღების საკრამენტალურ ფორმაზე, ამიტომ ვთვლი, რომ ის სქიზმატიკოსი მოიაზრება საკრამენტალურად-ბოლომდე არა უცხოდ ეკლესიისთვის.

პ.ს.
კარგად ვსაუბრობთ

[k.k.]

კაიროს ძმაო, დაკონკრეტება აუცილებელია, მაგრამ ის, პრობლემის არსს ვერ გახსნის, მერწმუნე.

მოკლედ ვაყალიბებ კითხვას ჩემს მიერ ზემოთ დაწერილის გათვალისწინებით:
არსებული პრაქტიკა ზოგიერთი არამართლმადიდებელის, მართლმადიდებლობაში უნათლავად მიღებასთან დაკავშირებით, ნიშნავს, თუ არა, რომ ვაღიარებთ იქ არსებულ ნათლობას? თუ არ ნიშნავს-მაშინ რითი ვამართლებთ წარმართის მიღებას უნათლავად და ამით ვწირავთ მას საუკუნო სატანჯველისთვის-და ამას აკეთებს ეკლესია...ანუ კითხვა პერეფრაზირებით იქნებოდა ასე დასმული: ეკლესიაში მოდის ადამიანი, მას უნდა მართლმადიდებლობა, ეკლესია კი მას (მოუნათლავს) არ ნათლავს, რითიც ფაქტიურად "წირავს" მას სატანჯველისთვის? (რაც ცხადია მე არ მგონია-რაც მაძლევს საბაბს ვიფიქრო პირველი ვარიანტის მიხედვით)

ქრისტეს მიმართ ნათლისღება მისდამი მორწმუნეთა ნათლისღებას ცხადყოფს, მაგრამ შეუძლებელია ქრისტესადმი მორწმუნეობა, თუ არ გვისწავლია მამის, ძისა და წმინდა სულის აღიარება, რადგან ქრისტე არის ცოცხალი ღვთის ძე, რომელსაც სცხო მამამ წმინდა სულით, როგორც ამბობს საღვთო დავითი „ამის გამო გცხო შენ ღმერთმა, ღმერთმა შენმა, ზეთი სიხარულისა, შენს მოწილეებზე მეტად“ (ფს. 44,8), და ესაიაც ამბობს უფლის პირით: „სულიწმინდაა ჩემზე, რომლის გამოისობითაც მცხო მე“ (ესაია 61,1). ხოლო ხმობა უფალმა ასწავლა თავის მოწაფეებს, უთხრა რა: „ნათელსცემდით მათ მამის, ძისა და წმინდა სულის სახელის მიმართ“ (მათე 28,19). მართლაც, რადგან უხრწნელებისათვის შეგვქმნა ჩვენ ღმერთმა, ჩვენ კი გადავედით მის მაცხოენებელ მცნებას და სიკვდილის ხრწნილებით დავისაჯეთ, ბოროტება რომ უკვდავი არ ყოფილიყო, თავის მონებამდე თანადადაბლდა იგი როგორც კეთილმოწყალე, და გახდა რა ჩვენებრი, საკუთარი ვნებულებით ხრწნილებისგან გამოგვისყიდა ჩვენ და თავისი წმინდა და უბიწო გვერდიდან გვიწყაროა წყარო მიტევებისა, კერძოდ, ერთი მხრივ - წყალი ახალშობისათვის და, ცოდვისგან და ხრწნილებისგან განსაბანად, მეორე მხრივ კი - სისხლი სამარადისო სიცოცხლის მომნიჭებელ სასმელად; ამასთან, მცნებებიც მოგვცა მან, რომ ახალშობა მიგვეღო წყლისა და სულის მიერ, რაჟამს ვედრებისა და ხმობის გზით სული გადმოვიდოდა წყალზე, ხოლო რადგან ორმაგია ადამიანი, - სულისგან და სხეულისგან, - განწმენდაც ორმაგი მოგვცა მან ჩვენ, - წყლისა და სულის მიერ, რომ სულს „ხატისებრობა და მსგავსებისებრობა“ განეახლებინა ჩვენში, წყალს კი სულის მადლის მიერ ცოდვისგან განეწმინდა და ხრწნილებისგან გაეთავისუფლებინა სხეული, და რომ სიკვდილის ხატი სრულექმნა წყალს, ხოლო წინდი სიცოცხლისა მოენიჭებინა სულს. მართლაც, დასაბამიდან „ღვთის სული მიმოიქცეოდა წყლებზე“ (შესაქ. 1,2). საღვთო წერილიც თავიდანვე გვიმოწმებს, რომ განმწმენდია წყალი. ნოეს დროს ღმერთმა წყლის მიერ გადარეცხა ქვეყნიური ცოდვა. რჯულის მიხედვით, წყლის მიერ განიწმინდება ყველა უწმინდური და თვით სამოსლებიც წყლით ირეცხება. ელიამ სულის მადლი წყალთან თანაშეზავებულად გააცხადა, წყლით დაწვა რა ყოვლადდასაწველი (III მეფ. 1,34). და თითქმის ყველაფერი, რჯულის თანახმად, წყლით განიწმინდებოდა (რადგან ხილულნი გონისეულთა სიმბოლოები არიან). ამიტომ ახალშობა სულიერად ხდება, რადგან თუმცა ქმნილებანი ვართ, ძალუძს რწმენას, რომ სულის მიერ ძეობილგვყოს და დასაბამიერი ნეტარებისაკენ აგვიყვანოს.

ამრიგად, ცოდვათა მიტევება ყველას ერთნაირად ეძლევა ნათლისღების მიერ, სულის მადლი კი - რწმენისა და წინასწარი განწმენდის შესაბამისად. ამიტომ, ამჟამად ნათლისღების მიერ საწყისს ვიღებთ სულიწმინდისას და ეს კვლავშობა ჩვენთვის ხდება მეორე ცხოვრების დასაბამი, ბეჭედი, დამცველობა და განათლება.

გვმართებს, რომ მთელი ძალით საიმედოდ დავიცვათ ჩეენი სიწმინდე ბილწ საქმეთაგან, რომ ძაღლის მსგავსად უკანვე არ მივუბრუნდეთ საკუთარ ამონანთხევს (2 პეტრე 2,22) და კვლავ ცოდვის მონებად არ გავიხადოთ თავი, რადგან „რწმენა საქმეთა გარეშე მკვდარია“ (იაკ. 2,20), ისვვე როგორც საქმეები - რწმენის გარეშე. მართლაც, ჭეშმარიტი რწმენა საქმეთა მიერ გამოიცდება.

ნათელვიღებთ წმინდა სამების მიმართ, რადგან თვით ნათელღებულნი საჭიროებენ წმინდა სამებას თავისი თავის შემყარებისა და მედეგობისთვის. ამასთან, შეუძლებელია, რომ ურთიერთ თანამყოფი არ იყოს სამი ჰიპოსტასი, რადგან განუცალკევებელია წმინდა სამება.

პირველი ნათლისღება წარღვნისა იყო, ცოდვის მოსაკვეთად.

მეორე იყო ზღვისა და ღრუბლის მიერ, რადგან ღრუბელი სიმბოლოა სულისა, ზღვა კი - წყლისა.

მესამე რჯულისმივრი იყო, რადგან ყველა უწმინდური წყლით განიბანებოდა, სამოსსაც ირეცხავდა და ასე შედიოდა ბანაკში.

მეოთხე იოანესი იყო, როგორც მოსამზადებელი და როგორც ნათელღებულთა წამყვანი სინანულისაკენ, რომ ერწმუნათ მათ ქრისტე, რადგან თქვა მან: „მე ნათელგცემთ თქვენ წყლით, ხოლო იგი, ჩემს შემდეგ მომავალი, ნათელგცემთ თქვენ სულიწმინდით და ცეცხლით“ (მათ. 3,11). ამრიგად, იოანე წყლის მიერ წინაგანწმენდს მათ სულისთვის.

მეხუთეა უფლისმიერი ნათლისღება, რითაც მან ნათელიღო, მაგრამ ნათელიღო არა იმიტომ, რომ თვით საჭიროებდა განწმენდას, არამედ ჩემეული განწმენდა იკუთვნა მან, რომ შეემუსრა წყალზე ვეშაპთა თავები (ფს. 73,13), გადაერეცხა ცოდვა და მთლიანად წყალში შთაეფლა ძველი ადამი, რომ წმინდაეყო ნათლისმცემელი, აღესრულებინა რჯული, გამოეცხადებინა სამების საიდუმლო და გამხდარიყო ჩვენთვის სახე და ნიმუში ნათლისღებისა, ხოლო ჩვენ ნათელვიღებთ უფლის სრული ნათლისღებით, რაც არის წყლისა და სულის მიერ.

ამასთან, ითქმის, რომ ცეცხლით ნათელსცემს ქრისტე, რადგან ცეცხლოვანი ენების სახით გადმოღვარა მან წმინდა მოციქულებზე მადლი სულისა, როგორც ამბობს თვით უფალი: „იოანემ ნათელსცა წყლით, ხოლო თქვენ ნათელიღებთ სულიწმინდით და ცეცხლით ამ რამდენიმე დღის შემდეგ“ (საქმ. 1,5). ანდა ეს ითქმის იმ დამსჯელობითი ნათლისღების გამო, რაც სამერმისო ცეცხლით მოხდება.

მეექვსე ესაა - სინანულისა და ცრემლისმიერი, რაც ჭეშმარიტად მძიმეა.

მეშვიდეა სისხლისმიერი და მოწამეობრივი, რითაც ჩვენს გამო ნათელიღო თვით ქრისტემაც და რაც ფრიად ღირსეულია და სანეტარო, რადგან არ შეირყვნება შემდგომ ბიწთა მიერ.

მერვე, უკანასკნელი, არის არა მაცხოვნებელი, არამედ ბოროტების აღმომფხვრელი (რადგან ბოროტება და ცოდვა ასპარეზზე აღარ იქნება), მაგრამ - მტანჯველი დაუსრულებლად.

სხეულებრივი სახით, როგორც მტრედი, გადმოვიდა სულიწმინდა უფალზე, გაგვიცხადა რა ჩვენეული ნათლობის დასაბამი და პატივი მიაგო რა სხეულს, რადგან ესეც, ესე იგი სხეულიც, ღმერთია განღმრთობით. ამასთან, ძველთაგანვე სჩვევია მტრედს წარღვნის დაცხრომის მახარებლობა, წმინდა მოციქულებზე კი ცეცხლისსახოვნად გადმოდის, რადგან ღმერთი არის იგი, „ხოლო ღმერთი გამანადგურებელი ცეცხლია“ (მე-2 რჯ. 4,24; ებრ. 12,29).

ნათლისღებაში შემოღებულია ზეთი აღმნიშვნელად ცხებისა, რაც ცხებულებად გვხდის ჩვენ და აღგვითქვამს მოწყალებას ღვთისას, სულიწმინდისმიერს, რადგან ზეთისხილის რტოც მტრედმა მიუტანა წარღვნისგან გადარჩენილებს.

ნათელიღო იოანემ მეუფის საღვთო თავზე ხელის დადებით და საკუთარი სისხლით.

ნათლისღებასთან მზაკვრულად მოსული უფრო დაისჯება, ვიდრე ირგებს.

[KAIROS]

ეკლესიაში არის ნათლობის მადლი და მირონცხების მადლი, რომლიც რომ არ განსხვავდებოდეს ერტმანეთისგან, საიდუმლოებებიც არ იქნებოდა განსხვავებული.

კი მაგრამ, მე ხომ ნათლისღება და მირონცხება არ შემიდარებია, არანედ სინანული და მირონცხება... და ამ სინანულით და მირონცხებით მიღებათა განსხვავებაზე დავსვი კითხვა...

წმ. თეოფანე დაყუდებული ე.წ. მოსახმობ მადლსაც კი ასახელებს

და მერე ეს "მოსახმობი მადლი" რა შუაშია ნათლობის საიდუმლოს არაღსრულებასთან? ეგ სულ სხვა რამეა...

მეორეც, შენი ლოგიკით, ახლა წარმართი რომ ადგეს-შევიმოსოს სრულად, როგორც საჭიროა, და "მონათლოს" მეორე წარმართი

ჩემი მსჯელობა ეხებოდა მხოლოდდამხოლოდ ქრისტიანული კონფესიებიდან მოქცეულს სადაც ნათლისღება ჩატარდა სამჯერ შთაფვლითი ფორულა ნათლისრებისა, და არა წარმართს... ვერ გამიგე ალბათ...

სქიზმატიკოსი მოიაზრება საკრამენტალურად-ბოლომდე არა უცხოდ ეკლესიისთვის.

ანუ საიდუმლოებით რაიმე მადლსაც უშვებ მათში გარდა იმ "მომხმობი" მადლისა? მე მხოლოდ გარეგნული ფორმის მიღებას ვფიქრობ ეკლესიის მიერ...

KK
შენ რაც ამდენი დაწერე ( თუ მოიყვანე რაიმე სტატია) აქ ეგ ყველამ ვიცით... რაზეც მიდის კამათი, იქ გვითხარი შენი სიტყვა, ოღონდ ნამდვილად შენი და ცოტა მოკლე

[დათიკო]

Sotiris

აგერ არის მამა გიორგი დრაგასის მოხსენება საკითხის (ლათინთა ეკლესიაში მიღების წესის) ისტორიულ მხარეზე.

რა იყო შე კაცო, ინგლისურში მამეცადინებ?
მანდ არაფერი განსხვავებული არ წერია, იმისგან რაც ამას წინებზე დადე.
აქ კიდევ ერთხელ გარკვევით წერია
"the Latin converts to Orthodoxy should be received into the Church only by Chrismation and by signing an appropriate Libellus of faith which would include denunciation of Latin errors."
ნათლობით!!!
სულ სხვა საკითხია, თუ რატომ არ ასრულებს ამ წესს ზოგიერთი ეკლესია.
რაც არ უნდა მადლზე ვისაუბროთ, ჩვენ აშკარა დარღვევასთან გვაქვს საქმე.
ჩემი აზრით სწორი მსჯელობაა არა მადლის არსებობა არ არსებობაზე, არამედ მაცხოვნებელ ძალაზე. ის რაც კანუდოსელმა თქვა.

მადლი შეიძლება იყოს მაგრამ მაცხოვნებელი არა (ეს ძალიან დიდი თემაა), ამისი მაგალითი ძველაღთქმისეული პერიოდია. ძველ აღთქმაში მადლი იყო?-ცხადია იყო, მაცხოვნებელი თუ იყო?-ცხადია არა.

მე ვფიქრობ, რომ მსჯელობა ამ მიმართულებით უნდა განვავრცოთ, რამეთუ მადლი უფლისა, მეტნაკლებად, ყველგანაა.

[Irine]

ხშირად მომისმენია: „ღმერთი მწამს, მაგრამ ეკლესიისა და სამღვდელოების არა მჯერა“. რატომ? რაშია საქმე? შესაძლებელისა კი, რომ ღმერთი გწამდეს, ხოლო ეკლესია და მისი იერარქია არა? როგორც ჩანს, შესაძლებელია, რადგან ასეთი რამ ცხოვრებაში გვხვდება. მაგრამ ამ შემთხვევაში ახალი კითხვა იჩენს თავს: როგორია ეს რწმენა და რა შეიძლება ეწოდოს მას? რაც გინდათ, დაარქვით, ოღონდ ქრისტიანულს ვერ უწოდებთ იმ მარტივი მიზეზის გამო, რომ ქრისტიანობა ეკლესიური ერთობის გარეშე არ არსებობს. მოციქული პავლე გვასწავლის, რომ „ეკლესია არის სვეტი და სიმტკიცე ჭეშმარიტებისა“ (1 ტიმ. 3, 15-16), რომ ეკლესია არის „ქრისტეს სხეული“ (კოლ. 1, 2; ეფეს. 1, 23). მაცხოვარი ბრძანებს: „აღვაშენო ეკლესიაჲ ჩემი, და ბჭენი ჯოჯოხეთისანი ვერ ერეოდიან მას“ (მათ. 16, 18). ეხლა ვთქვათ, შეიძლება კი, ქრისტიანი იყო და ქრისტეს ეკლესიაში არ იყო: შეიძლება კი, ღებულობდე ქრისტეს სწავლებას და არ ღებულობდე მის ეკლესიას? არ შეიძლება. ცხოვრებაში კი ვხვდებით ასეთ „რწმენას“, მაგრამ ეს არ არის ნორმალური მოვლენა, ისევე როგორც ცოდვა - ღვთის სიმართლისგან განდგომა, რომელსაც ადგილი კი აქვს ადამიანთა ცხოვრებაში, მაგრამ მისი სახელი უსჯულოებაა.

[G_I_O_R_G_I_]

მოკლედ ვაყალიბებ კითხვას ჩემს მიერ ზემოთ დაწერილის გათვალისწინებით:
არსებული პრაქტიკა ზოგიერთი არამართლმადიდებელის, მართლმადიდებლობაში უნათლავად მიღებასთან დაკავშირებით, ნიშნავს, თუ არა, რომ ვაღიარებთ იქ არსებულ ნათლობას? თუ არ ნიშნავს-მაშინ რითი ვამართლებთ წარმართის მიღებას უნათლავად და ამით ვწირავთ მას საუკუნო სატანჯველისთვის-და ამას აკეთებს ეკლესია...ანუ კითხვა პერეფრაზირებით იქნებოდა ასე დასმული: ეკლესიაში მოდის ადამიანი, მას უნდა მართლმადიდებლობა, ეკლესია კი მას (მოუნათლავს) არ ნათლავს, რითიც ფაქტიურად "წირავს" მას სატანჯველისთვის? (რაც ცხადია მე არ მგონია-რაც მაძლევს საბაბს ვიფიქრო პირველი ვარიანტის მიხედვით)

1)მართლმადიდებლობა სხვა აღმსარებლობების ნათლობას არ აღიარებს.2)ეკლესია არავის სატანჯველისთვის არ სწირავს,ხოლო რაც შეეხება შენს მიერ მითითებული რომ ზოგიერთის მარტო სინანულით მიღება ხდება ეკლესიაში ეს შეიძლება მოხდეს მხოლოდ იმ შემთხვევაში თუ იგი მართლმადიდებელი იყო და მერე გახდა დაუშვათ კათოლიკე,ხოლო პირდაპირ მიღება არ ხდება ალბათ შენ არასწორად იცი.

[კანუდოსელი]

1)მართლმადიდებლობა სხვა აღმსარებლობების ნათლობას არ აღიარებს.2)ეკლესია არავის სატანჯველისთვის არ სწირავს,ხოლო რაც შეეხება შენს მიერ მითითებული რომ ზოგიერთის მარტო სინანულით მიღება ხდება ეკლესიაში ეს შეიძლება მოხდეს მხოლოდ იმ შემთხვევაში თუ იგი მართლმადიდებელი იყო და მერე გახდა დაუშვათ კათოლიკე,ხოლო პირდაპირ მიღება არ ხდება ალბათ შენ არასწორად იცი.

არა, ამ შემთხვევაში,ზუსტადაც რომ სწორად ვიცი

[კანუდოსელი]

ხშირად მომისმენია: „ღმერთი მწამს, მაგრამ ეკლესიისა და სამღვდელოების არა მჯერა“. რატომ? რაშია საქმე? შესაძლებელისა კი, რომ ღმერთი გწამდეს, ხოლო ეკლესია და მისი იერარქია არა? როგორც ჩანს, შესაძლებელია, რადგან ასეთი რამ ცხოვრებაში გვხვდება. მაგრამ ამ შემთხვევაში ახალი კითხვა იჩენს თავს: როგორია ეს რწმენა და რა შეიძლება ეწოდოს მას? რაც გინდათ, დაარქვით, ოღონდ ქრისტიანულს ვერ უწოდებთ იმ მარტივი მიზეზის გამო, რომ ქრისტიანობა ეკლესიური ერთობის გარეშე არ არსებობს. მოციქული პავლე გვასწავლის, რომ „ეკლესია არის სვეტი და სიმტკიცე ჭეშმარიტებისა“ (1 ტიმ. 3, 15-16), რომ ეკლესია არის „ქრისტეს სხეული“ (კოლ. 1, 2; ეფეს. 1, 23). მაცხოვარი ბრძანებს: „აღვაშენო ეკლესიაჲ ჩემი, და ბჭენი ჯოჯოხეთისანი ვერ ერეოდიან მას“ (მათ. 16, 18). ეხლა ვთქვათ, შეიძლება კი, ქრისტიანი იყო და ქრისტეს ეკლესიაში არ იყო: შეიძლება კი, ღებულობდე ქრისტეს სწავლებას და არ ღებულობდე მის ეკლესიას? არ შეიძლება. ცხოვრებაში კი ვხვდებით ასეთ „რწმენას“, მაგრამ ეს არ არის ნორმალური მოვლენა, ისევე როგორც ცოდვა - ღვთის სიმართლისგან განდგომა, რომელსაც ადგილი კი აქვს ადამიანთა ცხოვრებაში, მაგრამ მისი სახელი უსჯულოებაა.

უკაცრავად ირინე, მაგრამ ეს ამ თემასთან რა შუაშია?

[G_I_O_R_G_I_]

არა, ამ შემთხვევაში,ზუსტადაც რომ სწორად ვიცი

იქნებ წყარო მიუთითო ან რამე სადაც წაიკითხე ან გაიგე

[კანუდოსელი]

კი მაგრამ, მე ხომ ნათლისღება და მირონცხება არ შემიდარებია, არანედ სინანული და მირონცხება... და ამ სინანულით და მირონცხებით მიღებათა განსხვავებაზე დავსვი კითხვა...

ბოდიში, უბრალოდ ვერ დავინახე, მაგრამ ჩემი პასუხი იგივე იქნება, ანუ რომ მადლი სვადასხვაა სულიწმინდის ერტიანობისდა მიუხედავად

"მოსახმობი მადლი" რა შუაშია ნათლობის საიდუმლოს არაღსრულებასთან? ეგ სულ სხვა რამეა...

შენ მკითხე, რა მადლია ეს: მახოვნებელი? მე გპასუხე, რომ მადლი თუ არის, შეიძლება არც იყოს მაცხპვნებელი და მაგალითად მოგიყვანე მოსახმობი მადლი. კონკრეტულად ერეტიკოსთა ნათლობის მადლის მაცხოვნებლობაზე საუბარი - არის მიზანი ამ თემისა

ჩემი მსჯელობა ეხებოდა მხოლოდდამხოლოდ ქრისტიანული კონფესიებიდან მოქცეულს სადაც ნათლისღება ჩატარდა სამჯერ შთაფვლითი ფორულა ნათლისრებისა, და არა წარმართს...

მერე მეც მანდ ვარ, შენ ამბობ "ქრისტიანული კონფესიებიდან"-მაგრამ ვინ მიანიჭა ეს სტატუსი მათ? თუ "სახლმმართველობამ" მაინტერესებს ეკლესია რატომ აღიარებს ასეთად, ხოლო თუ თავად ეკელსიის თვალსაზრისით ისინი არიან ქრისტიანული კონფესიები,ე.ი. არიან საკრამენტალურ დონეზე, თორემ რა აზრი ექნებოდა მაშინ, რადგან რა განსხვავებაა წარმართსა და ერეტიკოსს შორის, თუ ერეტიკოსის ნათლობა უბრალოდ ბანაობაა. ამიტომაც მოვიყვანე მაგალითი იმ ორი წარმართისა, ვინც ზედმიწევნით ზუსტად ჩაატარეს ნათლობის რიტუალი.

თუ არადა მაშინ დამისაბუთე, რატომ იყენებს ეკლესია ფაქტიურად წარმართული თემის რიტუალს, და მიღებისას, ასეთ ადამიანს იმ რიტუალს აღარ უმეორებს?-რა აბსურდია? ან დამისაბუთე, რომ გავიგო

ანუ საიდუმლოებით რაიმე მადლსაც უშვებ მათში გარდა იმ "მომხმობი" მადლისა? მე მხოლოდ გარეგნული ფორმის მიღებას ვფიქრობ ეკლესიის მიერ...

კი ვგულისხმობ და რატომაც, უკვე ვთქვი ზედა დაწერილში და წინა პოსტში, თუ არ მეთანხმები დამისაბუთე

[კანუდოსელი]

იქნებ წყარო მიუთითო ან რამე სადაც წაიკითხე ან გაიგე

სოლომონ, იქნებ გადაგეხედა ჩემს მიერ დადებული ინფორმაციის შესახებ...აი ზემოთ დავდე უზარმაზარი სტატია პოგოდინის,იმის ტაობაზე, რომ რუსეთი იღებს კათოლიკეებს უნათლავად.

პირადი გამოცდილებაც მაქვს:ვარ ყოფილი კათოლიკეს ნათლია, მისი მოქცევისას, სიონის საკათედრო ტაძარში, არანაირი ნათლობა მასზე არ ჩატარებულა, ისევე როგორც მირონცხება.