თავშეკავება თუ ცოდვა?, ერთი არგუმენტი აჟიტირებულ თემას პარამეტრები

[Lenus]

...........

[კანუდოსელი]

Только сами супруги могут принять единственно правильное решение, если они серьезно относятся к христианским обязанностям и глубоко веруют в Промысл Божий, избегая чрезмерной заботы о материальном обеспечении

ლენუს, და შენ გგონია, რომ ეს მართლაც დიდი თეოლოგი მოუწოდებს ქრისტიანებს იმისკენ რომ აჩინონ და აჩინონ?

აკრძალვა, არსებობს თუ არა რომელიმე მართლმადიდებლურ ეკლესიაში ვერ გავიგე.

არ არსებობს აკრძალვა და არ არსებობს არც დაშვება - ანუ ეკლესიას თავისი სისავსით არ გამოუტანია ამის თაობაზე არანაირი "დადგენილება"

და საერთოდ ეკლესია არ არის ავტორიტეტი ამ სიტყვის სრული გაგებით, ეკლესია არ არის ინსტიტუტი...ეკლესია არის სულიწმინდის სისავსე

[Lenus]

...........

[ელესარი]

ლენუს,

ეს წყარო (მეინდორფი) ადრე უკვე იყო მოყვანილი.

ისევ და ისევ, იდეალზე არ არის საუბარი, საუბარია იმაზე ვისაც არ შეუძლია იდეალურად მოქცევა.

[Lenus]

...........

[k@the]

Lenus

ეს აქცენტი იმაზე, რაც თქვენი მოსაწონია კარგით, მარა ახლა მე გავაწითლებ მანდ რაც მომეწონა

Деторождение и воспитание детей - величайшая радость и подлинно Божие благословение. Не существует христианского брака без чистого и горячего желания обоих родителей обладать этой радостью, делить ее друг с другом. Брак, в котором дети нежелательны, основан на поврежденной эгоистической и похотливой любви. Давая жизнь другим, человек подражает творческому акту Бога, и, отказываясь от этого, он не только отвергает своего Творца, но искажает и свое собственное естество, потому что без желания подражать Творцу жизни и Отцу всяческих человек перестает быть "образом и подобием Божиим".

მგონი არავის უთქვამს აქ, რომ მეუღლეებმა შვილი საერთოდ არ უნდა ისურვონო. ამიტომ ეს გამუქებული ციტატა თემას ვერაფერში წაადგება. ცხადია უნდა ისურვონ და იყოლიონ მეუღლეებმა შვილი, მაგრამ საუბარია იმაზე, რამდენი?
-რამდენსაც ღმერთი მოგცემს? -და, თუ ვერა? სამუდამო თავშეკავება? ბუნებრივი დაგეგმარება?

Но выше мы видели, что христианский взгляд на брак существенно отличался от ветхозаветно-иудаистского именно тем, что для древних евреев брак имел значение лишь как средство продолжения рода, в то время как для христиан брак является самоцелью, союзом двух существ в любви, отражающим союз между Христом и Церковью. И действительно, нигде - ни в Евангелии, ни у Апостола Павла, ни в святоотеческой литературе - мы не найдем оправдания брака детьми. В своей великолепной 20-й гомилии на Послание к Ефесянам святой Иоанн Златоуст определяет брак как "союз" и "тайну" и лишь изредка упоминает о деторождении (см. ниже. Приложение).

Современное христианское мышление, католические воззрения на вопрос крайне запутанны. Папская энциклика, запрещающая искусственный контроль над деторождением, мало помогает разъяснению вопроса, как и обильные к ней комментарии, часто ее искажающие, а то и просто извращающие.

...
В таких ситуациях особенно важное значение имеет вопрос планирования семьи, вопрос, старый как мир. Безусловно, любая форма аборта, т. е. преднамеренного уничтожения утробного плода, признается христианами убийством и всегда осуждается Церковью. Но является ли воздержание единственно приемлемым выходом? Не является ли само воздержание формой ограничения богодарованной силы деяния и продления жизни? Как Новый Завет, так и церковное Предание считают воздержание приемлемой формой планирования семьи. Современное католическое учение также советует периодическое воздержание, запрещая "искусственные" средства, например, пилюли. Но существует ли на самом деле различие между средствами, которые обычно подразделяют на "искусственные" и "естественные"? Имеется ли какой-либо медицинский контроль за "искусственным" контролированием человеческих функций? Не будет ли оно поэтому признано греховным? И, наконец, вопрос, имеющий серьезную богословскую основу: можно ли считать все "естественное" - "хорошим"? Ведь еще Апостол Павел говорил, что воздержание может вести к "разжиганию". Способна ли наука сделать контроль над деторождением таким же естественным, как контроль над питанием, жилищем, здоровьем?

მგონი აქ კითხვას, არის თუ არა თავშეკავება ერთადერთი(!) მისაღები გამოსავალი. პასუხი ჟღერს, რომ ეს გამოსავალი მისაღებია. სადაა საუბარი ამ გამოსავლის ერთადერთობაზე?
მართლმადიდებლობას, რაც მეტს ვიგებ, მით მეტად მომწონს მასში 'არაკატეგორიული ტონი'. ადამიანს საშუალება ეძლევა იაზროვნოს. ხდება იდეალების სწორად განსაზღვრა, თუმცა არც პრობლემებზეა თვალი დახუჭული.
ამიტომ მეუღლეებმა თავისი ზნეობიდან გამომდინარე უნდა გააკეთონ საკუთარი არჩევანი. ეს საკუთარი არჩევანი, მათ არავის უნდა მოახვიონ თავს და არც სხვისი არჩევანი უნდა განიკითხოს.

სხვათაშორის, ახალი აღთქმა რანაირად უშვებს თავშეკავებას მისაღებ ფორმად? ანუ სად ხდება ამ საკითხზე საუბარი და რა კონტექსტში?

Чтобы правильно решить вопрос о контроле над рождаемостью, недостаточно удовлетворительно ответить на все эти вопросы. Даже если бы отдельные церковные власти и попытались одобрить такой контроль, в целом он никогда не получил бы признания. Во всяком случае, православная церковная традиция никогда не руководствовалась принципом разработки стандартных формул по спорным вопросам морали. Не может быть универсальных предписаний о необходимости воздержания; решающей остается личная решимость, неизбежная для одних брачных пар, но вовсе не являющаяся необходимостью для других. Это особенно верно в отношении противозачаточных средств.

ლენუს, და შენ გგონია, რომ ეს მართლაც დიდი თეოლოგი მოუწოდებს ქრისტიანებს იმისკენ რომ აჩინონ და აჩინონ?
არ არსებობს აკრძალვა და არ არსებობს არც დაშვება - ანუ ეკლესიას თავისი სისავსით არ გამოუტანია ამის თაობაზე არანაირი "დადგენილება"

და საერთოდ ეკლესია არ არის ავტორიტეტი ამ სიტყვის სრული გაგებით, ეკლესია არ არის ინსტიტუტი...ეკლესია არის სულიწმინდის სისავსე

მადლობა!

[ელესარი]

ლენუს, მაშინ მოდი დავსვათ კითხვა თუ ვის როგორ ესმის ეს თემა.

მგონი რომ ყველანი ერთ აზრზე ვართ: ყველას (უმეტესობას მაინც) გვინდა გვყავდეს ბევრი შვილი, მაგრამ თუ არსებული რთული მდგომარეობის გამო ოჯახს ამის გაკეთება არ შეუძლია, მაშინ რა ქნას? ისიც უნდა გვახსოვდეს, რომ პასუხს ვაგებთ შვილების გაზრდაზე.

სწორედ რომ აქედან გამომდინარე ითქვა: იდეალს არ ვიხილავთ. ვისაც შეუძლია იდეალურად მოქცევა იმას გაუმარჯოს! მაგრამ ვისაც არა?
ხოლო თუ ისევ იდეალზე დავიწყებთ საუბარს, მაშინ შეგახსენებთ უფლის სიტყვებს:

“ჰრქუა მას იესუ: უკუეთუ გნებავს, რაჲთა სრულ იყო, წარვედ და განყიდე მონაგები შენი და მიეც გლახაკთა და გაქუნდეს საუნჯე ცათა შინა და მოვედ და შემომიდეგ მე. “
მათე 19:21 (მარკოზი 10:12)

და რამდენი ჩვენთაგანი ამას აკეთებს? და თუ არ ვაკეთებთ, წავრწყმდებით?


მეინდორფის პასუხი, ვთვლი, რომ გასაგები იყო. მაგრამ როგორც ჩანს მაინც ბადებს შეკითხვას.

კარგით, მაშინ მოდით კიდევ ერთხელ თავი ერთად მოვუყაროთ მნიშვნელოვან წყაროებს ამ საკითხთან დაკავშირებით (და ყოველგვარი ხაზგასმების გარეშე):

1)
”Религиозно-нравственной оценки требует также проблема контрацепции. Некоторые из противозачаточных средств фактически обладают абортивным действием, искусственно прерывая на самых ранних стадиях жизнь эмбриона, а посему к их употреблению применимы суждения, относящиеся к аборту. Другие же средства, которые не связаны с пресечением уже зачавшейся жизни, к аборту ни в какой степени приравнивать нельзя. Определяя отношение к неабортивным средствам контрацепции, христианским супругам следует помнить, что продолжение человеческого рода является одной из основных целей богоустановленного брачного союза (см. Х.4). Намеренный отказ от рождения детей из эгоистических побуждений обесценивает брак и является несомненным грехом.

Вместе с тем супруги несут ответственность перед Богом за полноценное воспитание детей. Одним из путей реализации ответственного отношения к их рождению является воздержание от половых отношений на определенное время. Впрочем, необходимо памятовать слова апостола Павла, обращенные к христианским супругам: "Не уклоняйтесь друг от друга, разве по согласию, на время, для упражнения в посте и молитве, а потом опять будьте вместе, чтобы не искушал вас сатана невоздержанием вашим" (1 Кор. 7. 5). Очевидно, что решения в этой области супруги должны принимать по обоюдному согласию, прибегая к совету духовника. Последнему же надлежит с пастырской осмотрительностью принимать во внимание конкретные условия жизни супружеской пары, их возраст, здоровье, степень духовной зрелости и многие другие обстоятельства, различая тех, кто может "вместить" высокие требования воздержания, от тех, кому это не "дано" (Мф. 19. 11), и заботясь прежде всего о сохранении и укреплении семьи.”

"რუსული მართლმადიდებლური ეკლესიის სოციალური კონცეპციის საფუძვლები", XII.3. რუსული მართლმადიდებლური ეკლესიის საიუბილეო კრება, მოსკოვი, 13-16 აგვისტო, 2000 წელი

http://www.mospat.ru/index.php?mid=192
http://www.mospat.ru/index.php?mid=90

2)

”Священный Синод Русской Православной Церкви в определении от 28 декабря 1998 года указал священникам, несущим духовническое служение, на "недопустимость принуждения или склонения пасомых, вопреки их воле, к... отказу от супружеской жизни в браке", а также напомнил пастырям о необходимости "соблюдения особого целомудрия и особой пастырской осторожности при обсуждении с пасомыми вопросов, связанных с теми или иными аспектами их семейной жизни". ”

http://www.wco.ru/biblio/books/koncep1/


3)

“(Planirovanie rojdenie) … eto mojno delat podvijnicheski, eto mojno sdelat v predelax svoix sil. Podvijnicheski – mojno surovo. Strogo derjatsa cerkovnix pravil, kotorie dajut vozmojnost telesnogo obshenia muja i jeni tolko v opredelennie sroki i v opredelennie dni. A esli ne xvataet podvijnicheskoi sili … to nado primenat razumnie sposobi ogranichenia detorojdenia. V etom net grexa, esli eto ne delaetsa ne dlja togo tolko, chtobi jit raznuzdanno, bezotvetstvenno, jit skvernoi jiznju, izbegaja vozmojnosti imet detei radi togo, chtobi jit po svoei poxoti i prixoti. Eto delo drugoe. Togda nado sudit poxot, nado sudit prixot.
მიტროპოლიტი ანტონ სუროჯელი, „Brak i semja”

4)

"В таких ситуациях особенно важное значение имеет вопрос планирования семьи, вопрос, старый как мир. Безусловно, любая форма аборта, т. е. преднамеренного уничтожения утробного плода, признается христианами убийством и всегда осуждается Церковью. Но является ли воздержание единственно приемлемым выходом? Не является ли само воздержание формой ограничения богодарованной силы деяния и продления жизни? Как Новый Завет, так и церковное Предание считают воздержание приемлемой формой планирования семьи.
Чтобы правильно решить вопрос о контроле над рождаемостью, недостаточно удовлетворительно ответить на все эти вопросы. Даже если бы отдельные церковные власти и попытались одобрить такой контроль, в целом он никогда не получил бы признания. Во всяком случае, православная церковная традиция никогда не руководствовалась принципом разработки стандартных формул по спорным вопросам морали. Не может быть универсальных предписаний о необходимости воздержания; решающей остается личная решимость, неизбежная для одних брачных пар, но вовсе не являющаяся необходимостью для других...

Вопрос о контроле над зачатием и о его приемлемых формах может быть решен строго индивидуальным порядком каждой христианской семьей. Только сами супруги могут принять единственно правильное решение, если они серьезно относятся к христианским обязанностям и глубоко веруют в Промысл Божий, избегая чрезмерной заботы о материальном обеспечении {Не собирайте себе сокровищ на земле - Мф. 6, 19), видя в детях великую радость и дар Божий; при условии, если их супружеская любовь не носит чисто плотского и эгоистического характера, если они постоянно помнят, что любовь, низведенная до уровня секса, перестает быть любовью. Например, в обеспеченном американском обществе практически нет смысла избегать рождения детей в первые два года брака. Во всяком случае, совет умного духовника может сыграть большую роль для совершения правильного "первого шага" в брачной жизни."

პროტოპრესვიტერი ი. მეინდორფი,
http://kiev-orthodox.org/site/family/732/#g10


5)

მღვდელი ალექსი იანგი, სერაფიმ როუზის (რომელიც სქიზმური - რუსული საზღვარგარეთული ეკლესიის წევრი იყო) სულიერი შვილი.

“ეს საკითხი წარმოადგენს ერთერთ ურთულეს და სერიოზულ პრობლემას რასაც აწყდება მღვდელი დღევანდელ დღეს… ეკლესია უშვებს რამოდენიმე ბუნებრივ მეთოდს ოჯახის დაგეგმარებისათვის. ამ მეთოდებს "ასკეტური" ხასითი აქვთ და მეუღლეებს ყოველგვარი სინდისის ქენჯნის გარეშე შეუძლიათ მათი გამოყენება ოღონდ აუცილებლად მოძღვრის კურთხევით. ეს მეთოდებია:

1. სრული თავშეკავება. როცა ცოლ-ქმარი, რომლებსაც ყავთ ბევრი შვილი, გადაწყვეტს სრულ თავშეკავებას სულიერი და ამქვეყნიური მიზეზების გამო და აგრძელებენ თანაცხოვრებას როგორც და-ძმა.
2. ცოლ-ქმრული ურთიერთობის შეზღუდვა. რაც რათქმაუნდა უკვე ხდება თუ წყვილი თავშეკავებას მიმართავს მარხვების დროს.
3. და ბოლოს, ეკლესია ნებას რთავს წყვილს რომ გამოიყენონ ე.წ. “რითმი”, ანუ ოჯახის ბუნებრივი დაგეგმარების მეთოდი“

http://www.roca.org/OA/155-156/155h.htm
როგორც ინტერნეტში გადავამოწმე, ამ “რითმში” მოისაზრება ბიულოგიური კალენდარი.


და ჩემს გრძელ სიტყვას (რაზეც ბოდიშს ვიხდი ) დავამთავრებდი დიაკვან ა. კურაევის ლამაზი სიტყვებით წიგნიდან "Церковь в мире людей":

"Церковная речь не сводится только к перебиранию и цитированию догматов. Есть огромное количество вопросов из жизни, а не из Библии. И вот эти не-догматические вопросы разные священники и богословы решают по-разному. Это то, что пугает многих в Православии, и то, из-за чего я в него влюбился. Действительно, очень сложно жить в таком состоянии свободы. Католикам хорошо: у них есть папа: Roma Iоcuta — causa finita (Рим сказал — дело закончено»). Баптистам тоже легче: у них бумажный папа - Библия. Привел нужную цитату — и все, думать больше не надо. Мозги отключаются, точнее, работают только в режиме «поиск» (поиск нужной цитаты). У православных все гораздо сложней. Здесь вопросов больше, чем ответов. И ответы часто бывают разные. Поэтому вопрос истины в Православии – это не вопрос дисциплины и послушания. Это вопрос любви."

[Lenus]

...........

[კანუდოსელი]

მგონი სხვა ციტატაზე გადახვედი, ეგ მეიენდორფს არ უთქვამს

მერე ვინ ამბობს რომ მეიენდორფმა თქვა?

[Lenus]

...........

[Lenus]

...........

[ელესარი]

უკაცრავად დაგვიანებული პასუხისათვის. ჩვენი ერთი "კლასიკოსის" სიტყვებს გავიმეორებ: "დეფეციტში გარღვევა მაქვს"

მდააა, ეს კი მართლა მაგარი ნათქვამია, კარგი რამ შევიძინე, დიდი მადლობა.

არაფერს!


კაიროს,

წუხელის ფორუმზე ვნახე, რომ ზუსტად ეგ ციტატა კურაევის წიგნიდან ადრე უკვე მოყვანილი გქონია თემა "თეოლოღუმენი ეკლესიაში". მართლაც რომ კარგად და ლამაზად აქვს ნათქვამი კურაევს.
ეჰ, ყველა თემის გადახედვას ვერ ვასწრებ დროის უქონლობის გამო.

[guest]

ამდენს კამათობთ და ყველამ კარგად უწყით: მარტო ბაღნის გულობიზა რომ ეგ ამბავი არ ხდება... (კაიროს, ნუ იცინი ჩემს ტერმინოლოგიაზე )

თავიდან კი, გასაგებია, რომ შვილების გაჩენა უმთავრესი მიზანია ოჯახისათვის, მაგრამ როცა მიაღწევს ბავშვთა რაოდენობა რაღაც გარკვეულ რიცხვს, მერე უკვე ალბათ ყველა ეცდება თავი აარიდოს ჩასახვას. მაგალითი აგერაა თემა ფორუმზე: 15 შვილიან ოჯახს დავეხმაროთო, განა ცოდვები არ არიან ის ბავშვები, ასეთ პირობებში რომ ცხოვრობენ? იმასაც ვერ დავიჯერებ ალბათ, რომ 15-ვეს ტანაბარი სიყვარული უნაწილდება, მე არ ვამბობ, რომ არ უყვართ მშობლებს ან ერთი მეორეზე ნაკლებად უყვართ, მაგრამ უყურადღებოდ რჩებიან, შეუძლებელია უბრალოდ , ალბათ ყურადღება უფრო პაწიებზე გადადის, დიდები კი უმცროსებზე ზრუნვით არიან დაკავებულნი (ცუდი არაა ეს, მაგრამ იმათაც უნდათ მოფერება, ყურადღება და ა.შ.), მოკლედ, უფლის შეწევნაა ყველაფერი ცხადია, მაგრამ რაღაც რაოდენობის მერე ნამდვილად იწყება თავის არიდება.

მე ამ თემაში ყველაფერი არ წამიკითხია, და თუ სადმე წერია იმ კითხვის პასუხი, რასაც მე ახლა დავსვამ, მაპატიეთ და მიმითითეთ: მოკლედ კითხვა მაქვს ასეთი: თანაცხოვრებისგან თავის არიდებას და მაგალითად ,ბუნებრივი მეთოდით თუ ხელოვნურით ჩასახვის აცილებას განა ერთი და იგივე მიზანი არ აქვს? ამიტომ, რა მნიშვნელობა აქვს კონდომით მოხდება ეს თუ "არ ქნით" ? ან იმ ცოლქმარმა რა ქნას, ვინც პირადი თუ სამსახურებრივი მიზეზების გამო ისედაც რამდენიმე თვეში ხვდება ერთმანეთს, სადღაა მაშინ თანაცხოვრება, სიყვარული? (თეორია, რომ სიყვარული "ისეც შეიძლება", ძალიან უსუსურია ამ შემთხვევაში ) ერობაში ბერობა?

საკუთარი გამოცდილებებიც იყო ნახსენები და რომ თავიდან ავიცილო ის , რომ ეს ჩემი პრობლემაცაა, დავწერ ჩემზეც: ყოველგვარი მეთოდების გამოყენების გარეშე მაინც იმდენი შვილი მყავს რამდენიც გამიჩნდა, ანუ ეს პრობლემა არ მქონია, მაგრამ ყოველწელიწადს რომ გამჩენოდნენ, მაშინ კი გულახდილად ვიტყვი, რომ რაღაც გარკვეულ რაოდენობაზე შევიცვლიდი "ჩვეულებას". აბორტი, ტაბლეტები და სპირალი კი გამორიცხულია.

ქეთუს ეწერა, ორსულობა-მშობიარობები ქალს ფსიქიურად ანგრევსო და ამაზეც დავწერ. დანგრევა არ ვიცი, რამდენად სწორი ტერმინია, მაგრამ რომ გავლენას ახდებას ამას კამათი არ ჭირდება. მე მე 9 თვეში ვიყავი ფეხმძიმე და 10 თვის ბავშვი ხელში მეჭირა, ლიფტი რომ არ იყო 11 სართულს ფეხით ავდიოდი, სტუდენტი თან, გამოცდებს 3 თვით ადრე ვაბარებდი, დედაჩემის არდადეგებს რომ დამთხვეოდა და ბავშვები მისთვის მიმებარებინა, სხვა დამხმარე არ მყავდა, ლექციებზე და ლაბორატორიებში დამყავდა ბავშვი, როცა დასხივება და თასი ჯანდაბაა, ფაკულტეტის მდივანი იტოვებდა თითო საათით და ასე წვალება მიხდებოდა, ნერვიულობა, განცდა, რაც მართლაც რომ ნგრევა და შიში იყო... გარდა ამისა, რაც მეტს მშობიარობს ქალი, ძირითადად რთულდება მშობიარობა, ჩემი რძალი მეოთხე ბავშვზე ძლივს გადარჩა (ეს მეოთხე ბავშვი კი ჩვენი ფორუმელი პატარა ალექსანდრეა ) , ჩემი ბიძაშვილი კი მესამეზე დინვალიდდა (!). გარდა ამისა, რაც ასაკი ემატება ქალს, უფრო მეტია შანსი მეტად ვერაგი, თითქმის გაურკვეველი ეტიმოლოგიის გენოკოლოგიურ-ფსიქიური დაავადება ენდომეტრიოზით დაავადებისა, რაც უნაყოფობას თუ არა, ბუნებრივ აბორტს ან საშვილოსნოს გარე ორსულობას იწვევს, პლიუს ამას შეხორცებები და ათასი მსგავსი რამ, რაც შეიძლება იმის მიზეზი იყოს, რომ მიუხედავად თავის არდაცვისა ქალი არ ფეხმძიმდება (იყო აქ პოსტები, მაგალითად მოყვანილი). თორემ სრულიად ჯანმრთელი ქალი სპერმის ვარგისიანობის შემთხვევაში აუცილებლად ფეხმძიმდება.

ჩემს უფროსსა და მომდევნოს შორის ასაკობრივი სხვაობა 11 თვეა, ასე რომ მეძუძურობის პერიოდში სტერილობა არ არის აუცილებელი პირობა. მოკლედ, ბევრი რამეა და ექიმებმა იციან რასაც ვგულისხმობ.

პ.ს. მეინდორფის "ოჯახი" წავიკითხე და , აკრძალვაზე იქ აქცენტი არ არის.

[ელესარი]

რა მნიშვნელობა აქვს კონდომით მოხდება ეს თუ "არ ქნით" ?

აქვს; თავშეკავებით მეთოდს "ასკეტური" ხასიათი აქვს, რასაც ნამდვილად ვერ იტყვი "პრეზერვატულ" მეთოდზე.

თუმცა როგორც ზემოთმოყვანილი წყაორები გვიჩვენებს, ეკლესია უშვებს ოჯახის დაგეგმარებას გარკვეულ პირობებში და გარკვეული მეთოდებით. გავიმეორებ, ერთერთი (და არა ერთადერთი) საშუალებაა თავშეკავება. აბორტი და მისი მსგავსი მკვლელობითი მეთოდები ცალსახად იკრძალება. დანარჩენ შემთხვევაში კი ასეთ პასუხს ვპოულობთ: ყველა შემთხვევა ინდივიდუალურია და ცალკ-ცალკე უნდა გადაწყდეს. რაიმე უნივერსალური პასუხი ამ საკითხზე არ არის.

[k@the]

ჰოდა არ მომწონს მე მსგავსი რამ.
ეკლესია უშვებს თავშეკავებით ოჯახის დაგეგმარებას და დანარჩენ (არააბორტისეულ) მეთოდებზე თვალს ხუჭავს და ყურს იყრუებს?


პ.ს. ბოდიშს გიხდით გამოთქმაზე, სხვანაირად ვერ გამოვხატავდი აზრს.

[ელესარი]

ეკლესია უშვებს თავშეკავებით ოჯახის დაგეგმარებას და დანარჩენ (არააბორტისეულ) მეთოდებზე თვალს ხუჭავს და ყურს იყრუებს?

და ვინ ხუჭავს თვალს??? თანაც დასაკონკრეტებელია ეს "დანარჩენი" მეთოდები.
წრეზე ხომ არ ვივლით მართლა? კიდევ ერთხელ (უკვე მერამდენეჯერ!) მომყავს რუსული ეკლესიის (და არა ცალკეული პირის) დამოკიდებულება ამ საკითხთან დაკავშირებით:

Вместе с тем супруги несут ответственность перед Богом за полноценное воспитание детей. Одним из путей реализации ответственного отношения к их рождению является воздержание от половых отношений на определенное время. Впрочем, необходимо памятовать слова апостола Павла, обращенные к христианским супругам: "Не уклоняйтесь друг от друга, разве по согласию, на время, для упражнения в посте и молитве, а потом опять будьте вместе, чтобы не искушал вас сатана невоздержанием вашим" (1 Кор. 7. 5). Очевидно, что решения в этой области супруги должны принимать по обоюдному согласию, прибегая к совету духовника. Последнему же надлежит с пастырской осмотрительностью принимать во внимание конкретные условия жизни супружеской пары, их возраст, здоровье, степень духовной зрелости и многие другие обстоятельства, различая тех, кто может "вместить" высокие требования воздержания, от тех, кому это не "дано" (Мф. 19. 11), и заботясь прежде всего о сохранении и укреплении семьи.”

"რუსული მართლმადიდებლური ეკლესიის სოციალური კონცეპციის საფუძვლები", XII.3. რუსული მართლმადიდებლური ეკლესიის საიუბილეო კრება, მოსკოვი, 13-16 აგვისტო, 2000 წელი
http://www.mospat.ru/index.php?mid=192

ვთვლი, რომ საკმარისი წყარო იყო მოყვანილი (იხილეთ ზემოთ მოყვანილი პოსტები). თუ არ ეთანხმებით, ნება თქვენია, ოღონდ მოდით დასაბუთებულად ვისაუბროთ.

[დეკ. ირაკლი]

უსუსურობა ადამიანისა ეს არის!
ყველა შემთხვევაში!
განა ვინ ზრდის ბავშვება ჩვენ თუ ღმერთი!
ღმერთის მინდობა რაღა არის?
გამარკვიეთ!
მაგას მემგონი რწმენა ჰქვია!

[guest]

მამა ირაკლი,

დამლოცეთ მამაო და თქვენც სულ დალოცვილი იყავით,

აქ არც მე, არც კატე და ბევრი სხვა თეოლოგიაში განსწავლულები არ ვართ,არ ვიცით ზეპირად წმინდანთა სტატიები ან მათი არსი, სინოდების დადგენილებანი და სხვა მრავალი, ამიტომ ბევრი რამის ახსნა გვჭირდება, კითხვებს ვსვამთ და გარკვეულ პასუხებს ველოდებით, ეს არ ნიშნავს ჩვენს ურჩობას ან მსგავსი, მხოლოდ არ ვიცით და ვითხოთ ცოდნას

მე პირადად ვერ გავიგე თქვენი ბოლო პოსტის შინაარსი, მომიტევეთ, იქნებ სხვანაირად დაწეროთ, ჩვენთვის მისახვედრად, ვინც ნაკლები ვიცით. მხოლოდ ის გავიგე, რომ შესაძლებელია ჩვენ ურწმუნონი ვართ? როგორც სასულიერო პირი, თქვენი აზრი ნებისმიერ მოცემულ საკითხზე ჩვენთვის საინტერესოა. ჩემი მოძღვრის აზრი კი ამ თემასთან დაკავშირებით არ ვიცი ზუსტად, რამეთუ არასოდეს ყოფილა ჩემთვის აქტუალური, არასოდეს დამჭირვებია არც თავშეკავება და არც მეთოდებზე მიმართვა ბავშვის არგაჩენის გამო, იმიტომ რომ მხოლოდ იმდენი გამიჩნდა რამდენიც მყავს, ალბათ ბევრნი რომ ყოფილიყვნენ , მაშინ მექნებოდა პირადი ინტერესი ამ საკითხის ირგვლივ (მყავს სამი ვაჟი: 20, 19 და 12 წლის).

მადლობთ წინასწარ,

დიდი მოწიწებით

ნანა

принимать во внимание конкретные условия жизни супружеской пары

- აი ეს კი მართლა საინტერესოა, ალბათ, ბევრისთვის ძალიან გასახარებელი ინფორმაცია

[ელესარი]

დამლოცეთ, მამა ირაკლი,

განა ვინ ზრდის ბავშვება ჩვენ თუ ღმერთი!

მაპატიეთ, მამაო, მაგრამ თუ ჩვენ არ ვზრდით ბავშვებს, მაშინ პასუხს რატომ ვაგებთ მათ აღზრდაზე უფლის წინაშე? ისევ მოვიშველიებ რუსული ეკლესიის კრების სიტყვებს:
"Вместе с тем супруги несут ответственность перед Богом за полноценное воспитание детей."

გარდა ამისა, როგორ გავიგოთ მაშინ შემდეგი სიტყვები:
"არამედ ცხონდების შვილთა სხმისაგან, უკუეთუ ეგნენ სარწმუნოებით და სიყუარულით და სიწმიდით ღირსებასა ზედა. " (1 ტიმოთ. 2:15)?

გეთანხმებით, რომ იდეალი არა ვართ და რომ იდეალისაკენ უნდა მივილტვოდეთ. მაგრამ ეკლესია ხომ ითვალისწინებს ჩვენს სისუსტეს და დაშვებასაც იძლევა ამის გამო?

პატივისცემით,
ელესარი

[k@the]

ელესარი
მადლობა პასუხისათვის და გთხოვდი, მე უღირსის გულისთვის, გულში რისხვას ნუ გაივლებ

ეს რუსული პოსტები, უკვე იმდენჯერ გადავიკითხე, ლამისაა ზეპირად ვისწავლო და შინაარსის გამოტანაც მეხერხება. რაც მანდ წერია, კარგადაც გასაგებია ჩემთვის. აი რაც არაა გასაგები, ესაა :

და ვინ ხუჭავს თვალს??? თანაც დასაკონკრეტებელია ეს "დანარჩენი" მეთოდები.
წრეზე ხომ არ ვივლით მართლა?

მე იმას ვამბობ, რომ არსებობენ ლმობიერი და მკაცრი მოძღვრები. არსებობენ სუსტი და ძლიერი ადამიანები. ხოლო მკაცრ მოძღვრებს, ყავთ სუსტიც და ძლიერიც მრევლში. მე ვუშვებ, რომ მკაცრი მოძღვრები თანაბრად მკაცრად მიუდგებიან მაგ საკითხს. რაც თურმე, არა მხოლოდ მოძღვრის, არამედ მეუღლეების გადასაწყვეტიცაა. თუმცა რეალობაში, მოძღვარი რომ დიდი ავტორიტეტია, მგონი არ შემეკამათებით. ასევე ჩემთვისაა მოძღვარი ავტორიტეტი და გამიჭირდება შევეპასუხო, იცით, მე სუსტი ვარ და ... მოკლედ, მგონია, რომ დალაგებულად და გარკვეულად ვწერ. როცა მოძღვარი რამეს მიგითითებს, მერე მე პირადად არ ვეწუწუნები და არ ვეპასუხები, მიჭირს და ვერ შევასრულებო. სამაგიეროდ, ასეთი რამე, მართლაც რო მიჭირდეს, ვერ შევეპასუხები, წავალ სახლში და გულში დავიწყებ ტანჯვას(ტანჯვას სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით), ასევე ალბათ უნებურად მოძღვრის განკითხვასაც, ვიფიქრებ ისეთი რამ რატომ მითხრათქო. ამან შეიძლება გამოიწვიოს ის, რომ უბრალოდ ეკლესიაში სიარულს მოვუკლო, ან საერთოდ დავანებო თავი. მე ყოველთვის პირველ პირში ვწერ და მიყვარს კონკრეტიკა. აბსტრაქტული და ზოგადი საუბრები არ მხიბლავს, არის პრობლემა და არაა ამომწურავად გადაჭრილი.
ამიტომ ვამბობ რომ, სასურველია, თუკი იარსებებს ასეთ პრობლემატურ საკითხზე, კარგად ჩამოყალიბებული ეკლესიის აზრი, სადაც მიუხედევად მოძღვრის ლმობიერება/სიმკაცრისა მრევლი არ დაზარალდება სულიერად.

ვთვლი, რომ საკმარისი წყარო იყო მოყვანილი (იხილეთ ზემოთ მოყვანილი პოსტები). თუ არ ეთანხმებით, ნება თქვენია, ოღონდ მოდით დასაბუთებულად ვისაუბროთ.

იმედია საკმაოდ არგუმენტირებულად დავწერე, რასაც ვერ ვეთანხმები მე მაგ პოზიციაში. რადგან პოზიცია, არაა გარკვევით და ამომწურავად ჩამოყალიბებული ჩემთვის.


შენდობას ვითხოვ ჩემი პირდაპირობისათვის...

ქეთი