"მეფე განსულიერებული ხატია ზეციური მეუფისა", საქართველო და მონარქია პარამეტრები

[marine]

"ერთხანს ანჩისხატის ეკლესია სასულიერო და კულტურული ცხოვრების მნიშვნელოვანი ცენტრი გახდა. აქვე ზრდიდნენ ქართველ უფლისწულებს."

/"კარიბჭე" N18, 2008, გვ.48/

[marine]

"თუ მეფე არა ჰყავს ქვეყანას, ის თავმოკვეთილია".

/"კარიბჭე" N7, 2008, გვ.14/

[marine]

"ვხედავთ, რომ ქრისტიანულ საზოგადოებაში ორგვარი ხელისუფლებაა - სამოქალაქო და სასულიერო. სამოქალაქო ხელისუფლება განაგებს გარეგან საქმეებს, სასულიერო ხელისუფლება კი თვალყურს ადევნებს იმას, რაც ეხება შინაგან სულიერ მდგომარეობას. სამოქალაქო - მართავს სამოქალაქო კანონებით, სასულიერო - ღვთის სიტყვით და არაკეთილგონიერად მცხოვრებთ ქრისტიანული საზოგადოებიდან დროებით განყენებით ათვინიერებს. ორივე ხელისუფლების, სამოქალაქოსა და სასულიეროს, საბოლოო მიზანი სხვა არა უნდა იყოს რა, თუ არა თავის ქვეშევრდომთა კეთილდღეობა და ღვთის სახელის დიდება".

/წმინდა ტიხონ ვორონეჟელი
"კარიბჭე" N7, 2008, გვ.23/

[marine]

"ღვთივგვირგვინოსანი მეფე თავის ხალხთან შედის საღვთო-საიდუმლო კავშირში სულიწმინდით ცხებულობისას. ამგვარად, მეფე და ხალხი თითქოს ერთ მძლავრ სულიერ-ზნეობრივ კავშირში ერწყმის ერთმანეთს, როგორც იდეალურ ქრისტიანულ ოჯახში, სადაც წარმოუდგენელია განყოფა, დაუშვებელია უნდობლობა, სხვაგვარი დამოკიდებულება, გარდა ურთიერთსიყვარულისა, ერთგულებისა, თავგანწირვისა და მზრუნვლობისა".

/წმინდა ახალმოწამე მამა იოანე ვოსტორგოვი
"კარიბჭე" N7, 2008, გვ.23/

[marine]

"ღმერთმა უბრძანა მეფეებს, იმეფონ და მართონ ქვეყანა, ამადაც იწერებიან ტიტულებში თვითმპყრობელებად".

/ღირსნი სერგი და გერმანე ვალაამელები
"კარიბჭე" N7, 2008, გვ.23/

[marine]

"ხალხთა მართვის საქმე ყველაზე რთული საქმეა".

/წმ. იოანე კრონშტადტელი
"კარიბჭე" N7, 2008, გვ.14/

[marine]

"მართვის სისტემა სათავეში ყოველთვის გულისხმობს პიროვნებას, რომელმაც უნდა მიიღოს გადაწყვეტილება, გასცეს განკარგულება, ზედამხედველობა გაუწიოს მის აღსრულებას, იკისროს პასუხისმგებლობა და აგოს პასუხი. ასეთი საქმეები კი ღვთით ბოძებული ძალისა და ნიჭის გარეშე არ ხდება. მეფობის საფუძველი ღვთივკურთხეულობაა. "სამეფო ხელისუფლება ღვთივდადგენილია", - ამბობს წმინდა ისიდორე პელურიოტი. შემთხვევითი არ არის, რომ დღეს ისევ წამოიჭრა საკითხი მონარქიის აღდგენისა. სამეფო ხელისუფლება ხომ ზეციური იერარქიის ხატია დედამიწაზე."

/"კარიბჭე" N7, 2008, გვ.14/

[marine]

"მეფე მაშინ არის პატრონი თავისი ერისა და ქვეყნისა, როდესაც იცის თავის ქვეშევრდომთა ყველა ჭირი და განსაცდელი."

/"კარიბჭე" N7, 2008, გვ.15/

[marine]

"მეფობის ღვთივკურთხეულობა კარგად ჰქონდა შეგნებული სულხან-საბა ორბელიანს, რომელიც თავადაც, როგორც მისი ბიოგრაფიიდან ვიცით, ბაგრატოვანთა ნათესავი და მეფის აღზრდის საქმეში ფრიად დახელოვნებული კაცი გახლდათ. როგორც ლეონმა ჯუმბერი, ისევე აღზარდა მან ვახტანგ VI, რომელმაც უდიდესი ღვაწლი დასდო როგორც საერო, ასევე სასულიერო საქმეს."

/"კარიბჭე" N7, 2008, გვ.15/

[marine]

"პოლონეთის მეფე კაზიმირი მეტად აზარტული მოთამაშე იყო და ერთხელ თავის კარისკაცთან ერთად თამაშობდა. კარისკაცი აგებდა, მეფე კი იგებდა. გაბრაზებულმა კარისკაცმა მეფეს სილა გააწნა. საქმე სასამართლომდე მივიდა და მსახურს სიკვდილი მიუსაჯეს. როცა მეფეს განაჩენი მიუტანეს, ხელი არ მოაწერა. თქვა: - დამნაშავე მე ვარ და არა ის. არ ეკადრება მეფეს, ვნებები გაუღვივოს ქვეშევრდომებსო."

/"კარიბჭე" N7, 2008, გვ.17/

[marine]

"მართლმადიდებელმა ეკლესიამ ისტორიულად წარმოშვა მართლმადიდებელი მეფე და უზრუნველყო იგი ერთმმართველობით, ხოლო მეფე პატრონობდა და იცავდა მას, მოჰქონდა მისთვის შინაგანი მეუფება და გარეგანი დიდება. თვითმპყრობელ ცხებულში მართლმადიდებლობა ერწყმოდა ხალხს".

/წმ. იოანე კრონშტადტელი
"კარიბჭე" N7, 2008, გვ.23/

[marine]

"დავითი წმინდა წერილში წარმოდგენილია ეტალონად მორწმუნე მეფისა და ღვთივრჩეული ერის წინამძღოლისა".

/"კარიბჭე" N23, 2009, გვ.46/

[marine]

ახალშერაცხილი წმინდა კეთილმსახური მეფე

"..."მატიანე ქართლისას" ავტორი ხაზგასმით აღნიშნავს ბაგრატ მეფის დამსახურებას, "ესე ბაგრატ, აფხაზთა და ქართველთა მეფე წარემატა ყოველთა ხელმწიფეთა ყოვლითა განგებითა... და დაუმორჩილნა ღმერთმან ყოველნი მტერნი და წინააღმდგომნი მისნი, მომადლა დღეთა მისთა მშვიდობა და დიდი დაწყნარება ქვეყნისა".

უცნობი მემატიანე ბოლოს განსაკუთრებულ შეფასებას აძლევს ბაგრატის ღვაწლს: "და სთქუა ესეცა, რომელ შემდგომად დიდისა მეფისა ვახტანგ გორგასლისა არავინ გამოჩენილ არს სხუა მსგავსი მისი დიდებითა და ძალითა და ყოვლითა გონებითა; ეკლესიათა მაშენებელი იყო, გლახაკთა მოწყალე და სამართლის მოქმედი ყოველთა კაცთათვის".

ბაგრატ მესამე გარდაიცვალა 1014 წლის 7 მაისს, იგი დაკრძალეს მის მიერ აგებულ ბედიის ტაძარში. საქართველოს ეკლესიის წმინდა სინოდმა ბაგრატ მესამე წმინდანთა დასში შერაცხა".

/"კარიბჭე" N12, 2017, გვ.62/

[marine]

"- ეჰ, ჩემო საყვარელო! გული მეფისა, მისი ტახტი და თვით მისი უძვირფასესი ცხოვრება - ყველაფერი ღვთის ხელთაა. შესაძლოა, ეს რუსული სიწმინდე ხელყოს რაიმე ადამიანურმა სისაძაგლემ... ეს მოხდება, როცა ჩვენი ცოდვებით აივსება ქვეყნიერება. ორი წლის წინ, ზაფხულში, ჩემთან მოვიდა ახალგაზრდა კაცი, რომელიც ინანიებდა, რომ რევოლუციონერებს შორის წილის ყრისას ჩვენი ხელმწიფის მოკვლა ერგო. "ყველაფერი მომზადებული გვქონდა ამისთვის, - ჰყვებოდა იგი, - მე ხელმწიფესთან შემეძლო მოხვედრა. თავდასხმის წინა ღამეს არ დამეძინა, ვღელავდი. განთიადისას ჩავთვლიმე... და რას ვხედავ: დგას ხელმწიფე. მისკენ გავრბივარ მოსაკლავად... უეცრად ჩემს წინ ციდან ელვასავით ჩამოეშვა ცეცხლოვან მახვილმომარჯვებული მთავარანგელოზი მიქაელი. მის წინ დავემხე შეშინებული. შეძრწუნებულს გამომეღვიძა. პირველსავე მატარებელში ჩავჯექი და გამოვიქეცი. ახლა თანამოაზრეთა შურისძიებას ვემალები. თუ მიპოვიან, მირჩევნია, ათასჯერ საშინელი სიკვდილით მომკლან, ვიდრე განრისხებული მთავარანგელოზი ვიხილო და საუკუნოდ დავიწყევლო ღვთისგან ცხებულის მოკვლისთვის".
აი, მეგობარო, ჩემი სათქმელი: ვიდრე უფალი თავის მთავარანგელოზით და ზეციური მხედრობით იცავს თავის ცხებულს, მანამდე - ცხოველ არს უფალი! - არც ამ სოფლისთვის და არც რუსეთის ბედისთვის არ უნდა გვეშინოდეს. ეს მტიცედ დაიმახსოვრე... "

/სერგი ნილუსი
"კარიბჭე" N24, 2009, გვ. 47/

[marine]

მმართველი პარტია აპირებს განიხილოს პატრიარქის ინიციტივა ქვეყანაში კონსტიტუციური მონარქიის შემოღების შესახებ, ოპოზიცია კი ამის წინააღმდეგია.

თბილისი, 19 ივნისი — Sputnik. ქართული საზოგადოება უნდა დაფიქრდეს იმაზე, რომ საქართველო ერთ-ერთი უძველესი მონარქიაა და მმართველობის ამ ფორმას ქვეყნისთვის მშვიდობა მოაქვს, თქვა საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქმა ილია მეორემ კვირას სამების საკათედრო ტაძარში გამართულ საკვირაო ქადაგებაზე. კონსტიტუციური მონარქია გულისხმობს მმართველობას, რომლის დროსაც მონარქის ხელისუფლება შეზღუდულია და სახელმწიფო მმართველობის სფეროში მას არ გააჩნია უზენაესი უფლებამოსილება.

"კონსტიტუციურ მონარქიას სიმშვიდე შემოაქვს ქვეყანაში. საქართველო არის უძველესი ქვეყანა, უძველესი კულტურით. იქნებ გვეფიქრა, რომ საქართველო არის უძველესი მონარქია. ღვთის წყალობით, მეფე გვმართავდა. დღეს ხშირი შემთხვევაა მსოფლიოში, როცა მონარქი ეწოდება, მეფე მეფობს, მაგრამ არ მართავს. ამას ეწოდება კონსტიტუციური მონარქია. ეს, რა თქმა უნდა, დღეს და ხვალ ვერ მოხდება, მაგრამ უნდა გავაანალიზოთ წარსული, დღევანდელი დღე და მომავალი", — თქვა პატრიარქმა საკვირაო ქადაგებაზე.

პარლამენტის დეპუტატმა, მმართველი პარტიის „ქართული ოცნება – დემოკრატიული საქართველო“ ფრაქციის თავმჯდომარემ მამუკა მდინარაძემ განაცხადა, რომ ქვეყნის სულიერი ლიდერის ეს პოზიცია პატივისცემას იმსახურებს და ამ საკითხში გამორიცხული არაფერია. "პატრიარქის პოზიცია ყოველთვის უდიდეს პატივისცემას იმსახურებს. დღეს შეიძლება კონსტიტუციური მონარქიისთვის, ქვეყნის ასეთი მოწყობისთვის მზად არ ვიყოთ, მაგრამ სამომავლო, შედარებით შორეულ პერსპექტივაში ქართულმა პოლიტიკურმა სპექტრმა შესაძლოა ეს საკითხი ძალიან სერიოზულად განიხილოს, მით უმეტეს, როდესაც ამას პატრიარქი საკუთარ ქადაგებაში მეორედ ახსენებს. კონსტიტუციური მონარქიის აღდგენამ, შესაძლებელია, გარკვეული განსაკუთრებულობა, ინდივიდუალიზმი და ხიბლი შესძინოს ქვეყანას ბევრი თვალსაზრისით", — განაცხადა მამუკა მდინარაძემ.

ამ იდეის წინააღმდეგ გამოვიდნენ საპარლამენტო ოპოზიციის წევრები. „პატრიარქს, ცხადია, საკუთარი აზრის გამოთქმის უფლება აქვს, დარწმუნებული ვარ, რომ ეს მისი კეთილი სურვილიდან მომდინარეობს. მონარქია, ზოგადად, მოძველებული მართვის სისტემაა, ამდენად, ამ აზრს მე, დიდი პატივისცემით, ვერ დავეთანხმები. მონარქია არის ერთი ოჯახის – რომელიც იჩემებს მირონცხებულობას, ღვთისგან მიღებულ უფლებას, რომ მართოს ერი – ამ ერთი ოჯახის მმართველობა, მაშინ, როდესაც დემოკრატია არის ხალხის მიერ არჩეული ადამიანების დროებითი მმართველობა. მონარქიის და ასეთი საკარნავალო ტახტის შექმნის მომხრე პირადად მე არ გახლავართ, მიუხედავად ჩემი დიდი პატივისცემისა ამ აზრის ავტორისადმი“, — განაცხადა „ერთიანი ნაციონალური მოძრაობის“ პოლიტსაბჭოს წევრმა ნიკა რურუამ.

Read more: https://sputnik-georgia.com/georgia/2017061...is-momxrea.html

[marine]

"უდიდეს გულისტკივილს იწვევს რუსეთის უკანასკნელი მეფის ნიკოლოზ II-ის ოჯახის გარშემო დატრიალებული საშინელი ტრაგედია: ნიკოლოზ II 1917 წელს იძულებული გახდა უარი ეთქვა სამეფო გვირგვინზე, ხოლო 1918 წლის 17 ივლისს, ღამით, ქალაქ ეკატერინბურგში მეფე და მისი ოჯახის წევრები (მეუღლე, ხუთი შვილი და რამდენიმე უახლოესი ადამიანი) იპატიევის სახლის სარდაფში ბოლშევიკებმა ყოველგვარი გასამართლების გარეშე ერთმანეთის თვალწინ დახვრიტეს. მოგვიანებით ამას მოჰყვა რუსეთის იმპერიაში ეკლესია-მონასტრების რბევა და სასულიერო პირების სასტიკი დევნა.
შინაურმა თუ გარეულმა არც ის უნდა დაივიწყოს, რომ სულ რაღაც ასიოდე წლით ადრე რუსეთის იმპერატორმა ალექსანდრე I-მა ჯერ აღმოსავლეთ საქართველოს, შემდეგ დასავლეთ საქართველოს სამეფო ტახტი გააუქმა, ხოლო 1811 წლის 10 ივნისს საქართველოს ეკლესიის ავტოკეფალიის გაუქმების ბრძანება გამოსცა. განა შეიძლება, არ სცოდნოდა რუსეთის იმპერატორს, რომ ქართველი ხალხი არის ერი უფლისა, ხოლო საქართველო სამკვიდრებელია ღმრთისა?
წიგნში "ნათელი სოფლისა", ღირსი სერაფიმ საროველი" მიტროპოლიტი ბენიამინ ფედჩენკოვი წერს: "მონა ღვთისა აგაფია, რომელიც თავის სამი წლის შვილთან ერთად კიევში ფლოროვსკის მონასტერში ცხოვრობდა, ერთხელ, შუაღამის ლოცვის შემდეგ, ღირსი შეიქმნა ეხილა ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის გამოცხადება, და აი, რა უბრძანა მას ღვთისმშობელმა: "ეს მე ვარ, დედუფალი და ნუგეშინისმცემელი შენი, რომლის მიმართაც შენ დღენიადაგ ლოცვას აღავლენ. მოვედი, რათა გამცნო ნება ჩემი. წადი ახლა აქედან და დაემკვიდრე, სადაც მიგენიშნება. იქ გაშენდება ჩემი ახალი სამკვიდრებელი და განდიდდება ჩემი სახელი. ამ ახალს, ჩემს წილხვედრსა და დიდებულ მიწას, გადმოეფრქვევა მადლი ჩემი წილხვედრი ივერიისა, ათონისა და კიევისა. და ეს გახდება მეოთხე წილხვედრი ჩემი ქვეყანა".
ეს გამოცხადება 1765 წელს მოხდა და საქმე დივეევოს მომავალ მონასტერს ეხებოდა.
საქართველოს ღვთისმშობლის წილხვედრობა მთელმა საქრისტიანომ იცოდა. ამის შესახებ თვით ღირს სერაფიმ საროველსაც არაერთხელ უბრძანებია და თუ ამ ამბავმა იმპერატორამდე მაინც ვერ მიაღწია, რუსეთის წმიდა სამღვდელოებას ხომ უნდა სცოდნოდა, ვის კუთვნილებაზე აღმართა ხელი მათმა იმპერატორმა?
დიდ გაკვირვებას იწვევს წარსულიცა და დღევანდელობაც, რადგან ერთმორწმუნე ხალხი ხანდახან არად მიიჩნევს ღვთის ნებას და ამით დიდ ზიანს აყენებს საკუთარ შთამომავლობას.
რაც შეეხება თვით ალექსანდრე I-ს, მოგვიანებით იმპერატორი თურმე ტახტზე უარის თქმას აპირებდა და საერო ცხოვრებიდან განდგომაზე ოცნებობდა. მაგრამ ყველასათვის მოულოდნელად ის ტაგანროგში მუცლის ტიფით გარდაცვლილა. დღემდე გაუგებრობით არის მოცული მისი გარდაცვალებისა და დაკრძალვის ამბავი."

/"კარიბჭე" N15, 2008, გვ.53/

[marine]

"უდიდეს გულისტკივილს იწვევს რუსეთის უკანასკნელი მეფის ნიკოლოზ II-ის ოჯახის გარშემო დატრიალებული საშინელი ტრაგედია: ნიკოლოზ II 1917 წელს იძულებული გახდა უარი ეთქვა სამეფო გვირგვინზე, ხოლო 1918 წლის 17 ივლისს, ღამით, ქალაქ ეკატერინბურგში მეფე და მისი ოჯახის წევრები (მეუღლე, ხუთი შვილი და რამდენიმე უახლოესი ადამიანი) იპატიევის სახლის სარდაფში ბოლშევიკებმა ყოველგვარი გასამართლების გარეშე ერთმანეთის თვალწინ დახვრიტეს. მოგვიანებით ამას მოჰყვა რუსეთის იმპერიაში ეკლესია-მონასტრების რბევა და სასულიერო პირების სასტიკი დევნა.

შინაურმა თუ გარეულმა არც ის უნდა დაივიწყოს, რომ სულ რაღაც ასიოდე წლით ადრე რუსეთის იმპერატორმა ალექსანდრე I-მა ჯერ აღმოსავლეთ საქართველოს, შემდეგ დასავლეთ საქართველოს სამეფო ტახტი გააუქმა, ხოლო 1811 წლის 10 ივნისს საქართველოს ეკლესიის ავტოკეფალიის გაუქმების ბრძანება გამოსცა. განა შეიძლება, არ სცოდნოდა რუსეთის იმპერატორს, რომ ქართველი ხალხი არის ერი უფლისა, ხოლო საქართველო სამკვიდრებელია ღმრთისა?
წიგნში "ნათელი სოფლისა", ღირსი სერაფიმ საროველი" მიტროპოლიტი ბენიამინ ფედჩენკოვი წერს: "მონა ღვთისა აგაფია, რომელიც თავის სამი წლის შვილთან ერთად კიევში ფლოროვსკის მონასტერში ცხოვრობდა, ერთხელ, შუაღამის ლოცვის შემდეგ, ღირსი შეიქმნა ეხილა ყოვლადწმინდა ღვთისმშობლის გამოცხადება, და აი, რა უბრძანა მას ღვთისმშობელმა: "ეს მე ვარ, დედუფალი და ნუგეშინისმცემელი შენი, რომლის მიმართაც შენ დღენიადაგ ლოცვას აღავლენ. მოვედი, რათა გამცნო ნება ჩემი. წადი ახლა აქედან და დაემკვიდრე, სადაც მიგენიშნება. იქ გაშენდება ჩემი ახალი სამკვიდრებელი და განდიდდება ჩემი სახელი. ამ ახალს, ჩემს წილხვედრსა და დიდებულ მიწას, გადმოეფრქვევა მადლი ჩემი წილხვედრი ივერიისა, ათონისა და კიევისა. და ეს გახდება მეოთხე წილხვედრი ჩემი ქვეყანა".
ეს გამოცხადება 1765 წელს მოხდა და საქმე დივეევოს მომავალ მონასტერს ეხებოდა.

საქართველოს ღვთისმშობლის წილხვედრობა მთელმა საქრისტიანომ იცოდა. ამის შესახებ თვით ღირს სერაფიმ საროველსაც არაერთხელ უბრძანებია და თუ ამ ამბავმა იმპერატორამდე მაინც ვერ მიაღწია, რუსეთის წმიდა სამღვდელოებას ხომ უნდა სცოდნოდა, ვის კუთვნილებაზე აღმართა ხელი მათმა იმპერატორმა?
დიდ გაკვირვებას იწვევს წარსულიცა და დღევანდელობაც, რადგან ერთმორწმუნე ხალხი ხანდახან არად მიიჩნევს ღვთის ნებას და ამით დიდ ზიანს აყენებს საკუთარ შთამომავლობას.

რაც შეეხება თვით ალექსანდრე I-ს, მოგვიანებით იმპერატორი თურმე ტახტზე უარის თქმას აპირებდა და საერო ცხოვრებიდან განდგომაზე ოცნებობდა. მაგრამ ყველასათვის მოულოდნელად ის ტაგანროგში მუცლის ტიფით გარდაცვლილა. დღემდე გაუგებრობით არის მოცული მისი გარდაცვალებისა და დაკრძალვის ამბავი."

/"კარიბჭე" N15, 2008, გვ.53/

[marine]

"გულძვირობა და ავისხსომელობა ხელმწიფეებს არ ეკადრებათ, რამეთუ მათი საქმე სიკეთე, მოწყალება და მიტევებააო!"

/"თქვენი" წიგნი 19, 1 ივლისი - 10 ივლისი, გვ. 278/

[marine]

1. მეფე უნდა იყოს ღმრთის მიერ რჩეული, ანუ ცხებული;

2. მეფე არ შეიძლება იყოს უცხო კაცი, ანუ სხვა ქვეყნის შვილი;

3. მეფემ არ უნდა ამრავლოს მხედრები საკუთარი ძალაუფლების დასაცავად, ანუ ტახტს თავისი ხალხისაგან სამხედრო ძალით არ უნდა იცავდეს;

4. მეფეს არ უნდა ჰყავდეს მრავალი ცოლი, ანუ არ უნდა ეწეოდეს გარყვნილ ცხოვრებას, რათა არ შეირყვნას მისი გული;

5. მეფე თავისთვის არ უნდა აგროვებდეს ბევრ ოქრო-ვერცხლს;

6. მეფემ თვითონ უნდა ჩამოწეროს უფლის კანონების სრული სია,

7. მუდამ თან უნდა ატარებდეს ამ კანონთა კრებულს და მთელი სიცოცხლის მანძილზე უნდა კითხულობდეს და მორჩილებდეს მათ (როგორც ცნობილია, კანონთა წიგნი საკმაოდ დიდი მოცულობისაა).

მეფე არ უნდა ქმნიდეს კანონებს საკუთარი ინტერესებისათვის, მან ყველა ახალი კანონი უფლის კანონებს უნდა შეუსაბამოს. მეფის ძირითადი ამოცანაა, იყოს უფლის ნების სამაგალითო შემსრულებელი და ყველა კრიტიკულ შემთხვევაში საკუთარ ხალხს უფლისაკენ მიმავალ გზაზე მიუძღვებოდეს.

/"კარიბჭე" N15, 2008, გვ.54/

[marine]

"უღმერთო მეფის ტრაგედია ერის ტრაგედიაა".

/"კარიბჭე" N15, 2008, გვ.54/