ეკუმენიზმის შესახებ, ემოციების გარეშე პარამეტრები

[მნათე]

რა მაგის პასუხია და, ბენედიქტემ წარმოთქვა მრწამსი Filioque-ს გარეშე?

რა გინდა კერულარიოსის ბარტყო, ვერ მოესწრო მამიკო 1058 წლის საბრალდებო კრებაზე ჩასვლას, სადაც მჩხიბავობასა და კუდიანების მფარველობაში სდებდნენ ბრალს და ახლა ფილიოკვეს არადოგმატურ სწავლებაზე ქმნი ხომ წიოკს?

აი ერთი არ ეყვირა პაპს და მერე ვნახავდი თავზე რომ გვეჯდებოდა მსოფლიო პატრიარქი.... საცოდავად რომ მოგვამადლა ტომოსი, ინდე თქვენცა ნიშნავდით რამესაო

[G_I_O_R_G_I_]

საცოდავად რომ მოგვამადლა ტომოსი

მსოფლიო პატრიარქს რომ არ ეღიარებინა ჩვენი ავტოკეფალია მაინც ავტოკეფალური ეკლესია ვიქნებოდით რადგანაც სხვა ავტოკეფალური ეკლესიის მიერ იყო აღიარებული ჩვენი ავტოკეფალია მათ შორის რუსეთის მიერ

[მნათე]

მსოფლიო პატრიარქს რომ არ ეღიარებინა ჩვენი ავტოკეფალია მაინც ავტოკეფალური ეკლესია ვიქნებოდით რადგანაც სხვა ავტოკეფალური ეკლესიის მიერ იყო აღიარებული ჩვენი ავტოკეფალია მათ შორის რუსეთის მიერ

ხოდა მაგას ვამბობ, რატომ აქამდე არ აღიარებდა? ანტიოქიის პატრიარქი რომ ივერიის ეპისკოპოსად იწოდებოდა კარგა ხანს?

[orthodox-georgia]

ხოდა მაგას ვამბობ, რატომ აქამდე არ აღიარებდა? ანტიოქიის პატრიარქი რომ ივერიის ეპისკოპოსად იწოდებოდა კარგა ხანს?

ეხლაც იწოდება რატომღაც

[კანონისტი]

orthodox-georgia

ეხლაც იწოდება რატომღაც

ახლა აღარ

მაგის ნაცვლად "არაბეთის" ჩაემატა
http://church.ge/index.php?s=&showtopic=25...indpost&p=31061

[daviti_23]

შე სქიზმატუკა შენა
მესამე მკითხველს ავუხსნი, ეს მეგობარი "თავის მომტყუებლებში" და საშველებში მსოფლიოს ყველა მართლმადიდებლურ ეკლესიას გულისხმობს ( გარდა 3 საპატრიარქოსი), ახლა ვინ იტყუებს თავს და ვინაა საშველი ისევ მესამე მკითხველისათვის მიმინდვია

ღმერთს ებარებოდეთ, მოდაშია, თორემ ჯერ დაგწვავენ და მერე სულის ცხონებისათვის ილოცებენ, ეგეც მოდაში იყო დასავლეთში ინკვიზიციის შუასაუკუნეებში, ჩვენთან სამწუხაროდ ახლა შემოდის...
ნწუ, არ გესმით ეკუმენიზმი, არაა
კაიროსი!

როგორ არ მინდოდა მაგრამ რა ვქნა უნდა გიპასუხო ოღონდ აღარ გავბრაზდები,სიყვარულითაი ერთს გეტყოდი რომ პასუხებს არასწორად სცემ.ეკლესიას გულისხმობსო რომ იძახი გთხოვ აღარ დამწამო ცილი.იმიტომ რომ ასეთი რამე არ მითქვია.და კიდე კაიროს "სქიზმატუნა" მაგის გულიზე ლამის ეპიტემია მივიღე აღარ გააგრძელო)თორე ემოციები მღალატობს.
იცით მინდა გითხრათ არა ჩემი მცდარი მოსაზრება არამედ მამების საღი მოსაზრება რა არის ეკუმენიზმი რომ,

"ეკუმენიზმი,საერთო ბაზარი,ერთი დიდი სახელმწიფო,ერთი რელიგია,მათ საზომზე მორგებული და შეთითხნილი აი,ასეთია ამ ეშმაკების გეგმები" ნეტარი ბერი პაისი ათონელი
"აბა რა არის ეს საქმე?ერთი მხრივ,მოდის ეკუმენიზმი,მეორე მხრივ კი სიონიზმი,სატანიზმი.მალე ორთავიან არწივის ნაცვლად ორრქიან ეშმაკს სცემენ თაყვანს"
ნეტარი ბერი პაისი ათონელი უპასუხეთ ბერ პაის რომ სცდებოდა??????!!!!!!!!!
"პროტესტანტებმა არ იციან წმინდა გარდამოცემა,რომ არსებობს პირდაპირი და ვიწრო გზა,არას ვიტყვი მარხვაზე,ლოცვასა და სიფხიზლეზე.ევროპაში ზოგიერთი ჩვენებური სტუდენტი დაარწმუნეს და მათი საშუალებით ფიქრობენ ეშმაკური წინადადებებითა და ბრძნობით მოახერხონ მართმადიდებლობაში გადატრიალება....
ქრისტიანებმა არ უნდა დაუთმონ ამ დამანგრეველებს,თუნდაც ისინი მღვდლები იყვნენ ან მღვდელმთავარნი,მასწავლებელნ�
�� ან მოძღვარნი,თუ ისინი ცრუ სწავლებებით წინაღუდგებიან უძველეს(ხაზგასმით) მართმადიდებლობას,წმინდა გარდამოცემას,არამედ მტკიცედ დგანან მასზე,რაც ოდითგანვე მიუღია მარეთმადიდებლურ დედა ეკლესიას" წმ;მამა დანიელ კატუნაკელი.
"სამწუხაროდ,ბევრია დადარაჯებული ჩვენს დედა ეკლესიას.მათ შორის განათლებულებმა დოგმატები გონებით მიიღეს და არა წმინდა მამების სულით.სხვები კი,უსწავლელები დოგმატებს კბილებით ჩასჭიდებიან და ამიტომაც კბილებს აღჭრიალებენ,როცა საეკლესიო პრობლემებზე მსჯელობენ და უფრო მეტ ზიანი მოაქვთ ეკლესიისთვის,ვიდრე გარეშე მტრებს" ნეტარი ბერი პაისი ათონელი ეს იმათთვის ბევრი რომ იციან ხიბლში რომ არიან!!!!
"ჭეშმარიტება მართმადიდებლობაშია.მე ეს ღვთის მადლი განვიცადე და ვიცი.უამრავი სინათლეა,რომელიც თვალს გჭრის(მწვალებლები ) მაგრამ წეშმარიტება მხოლოდ ერთია" მამა პოროფე ათენელი ეს იმიტომ ვისაც ეჭვი ეპარება მართმადიდებლობაში!!!
და სჯულის კანონიდან გამოკრებილი კანონები!!!
"თუ ეპისკოპოსი,მღვდელი ან დიაკონი მწვალებელთან ერტად ილოცებს,აეკრძალოს მრვდლობა;ტუ ნებას ნებას დართავს მათ(ერეტიკოსებს) რომ შეასრულონ რაიმე სამრვდელო წესი,როგორც მრვდლებმა განიკვეთოს"(შდრ.2.კორინთ.6.15)(მოციქულთ.46 კანონი.)
"თუ ვინმე სასულიერო პირი ან ერისკაცი ურიათა ან მწვალებელთა შესაკრებელში შევიდეს სალოცავად.სასულიერო პირი განიკვეთოს,და ერისკაცი უზიარებელობით დაისაჯოს" (მოციქულთა 66 კანონი.)
"მორწმუნე ნუ ილოცებს კათაკმეველთან ერთად ნურც სახლში,რადგან არა აქვს საზიარო ნათელს ბნელთან,"(მოციქულთა პეტრე-პავლე.12 ).
"მწვალებლებთან და განდგომილებტან ერტად ლოცვა არ შეიძლება" (ლაოდიკიის)
"არც ერთმა ქრისტიანმა არ უნდა მიატოვოს ქრისტეს მოწამე და არ წავიდნენ ცრუ მოწამესთან ,რომელიც ან მწვალებელნი იყვნენ ან მწვალებელთა შორის,რადგან ერეტიკოსები უცხონი არიან ღვთისთვის.ამიტომ მათთან მისული შეჩვენებული უნდა იყოს."(ლაოდიკიის.34 კანონი)
ჩავიხედოთ კარგად გავიაზროთ,ლოცვითა და თავმდაბლობით შევსთხოვოთ უფალს რათა ჰრწმენოს ჩვენს გულებში.ეს ხომ სულიწმინდის მადლითაა მოციქულთაგან ნათქვამი.ბოლოს და ბოლოს თუ გვგონია რომ არ ერგება ჩვენი ცხოვრების წესს თავმდაბლობა მაინც ვიქონიოთ და დავუჯეროთ მათ! ხოდა რაც ზემოთაა და რაც არ დაეტია აქ და რაც ვერ დავწერე დაზარებისა გამო თუ ჩემი ცოდვების სხვათა კიდე.არც ერთი ზედმეტის გაგონება არა მსურს რამეთუ ღვთის მხილველი მოსეც ასე ამბობს:"მათ ღვთის მცნებებს არც უნდა მიემატოს რამე,არც დააკლდეს" ხოლო საღვთო მოციქული (პეტრე) ამბობს:"ანგელოზიც კი, თუ ის გახარებთ თქვენ რაიმეს,გარდა იმისა რაც უკვე გეხარათ და მიგიღიათ(საღვთო მცნებების სახით) შეჩვენებულ იყოს"(გალატ.1,8.)

ნუ ცდილობს აქ ზოგიერთი ეკუმენიზმის მცდარად და მისაღებად წარმოსაჩენად მაშინ უპასუხონ ზევით მოყვანილ მამებს.ამ საიტზე ბევრი არასწორი ინფორმაცია დევს ეკუმენიზმე.ის რატომ არ დევს სადაც ეკუმენიზმის შეთანხმებაში იკრძალება "პროლეტალიზმი" ანუ ქადაგება.და საინტერესოა როგორ უნდა მოაქციონ.და ნუ მანიპულირებთ იერარქებით მათი სახელებით ნუ სარგებლობთ მაშინ პასუხად მოვიტხოვ იმათზე რას იტყვით ვინც იქ არაა მაგ ჩვენი პატრიარქი ხომ გამოვიდა.

[მნათე]

"ეკუმენიზმი,საერთო ბაზარი,ერთი დიდი სახელმწიფო,ერთი რელიგია,მათ საზომზე მორგებული და შეთითხნილი აი,ასეთია ამ ეშმაკების გეგმები" ნეტარი ბერი პაისი ათონელი

როდის მერეა პაისი ათონელი, ნეტარი? გამომეპარა კანონიზაცია?

[daviti_23]

როდის მერეა პაისი ათონელი, ნეტარი? გამომეპარა კანონიზაცია?

ალბათ წყაროში წერია შეცდომით ან მოხსენიებულია ზედმეტი სიყვარულის გამო თორე მეც მაინტერესებდა,მიკვირდა

[მნათე]

ალბათ წყაროში წერია შეცდომით ან მოხსენიებულია ზედმეტი სიყვარულის გამო თორე მეც მაინტერესებდა,მიკვირდა

საერთოდ ბოლო დროს სიყვარულის ასეთი მოდური გამოხატვა დასჩემდათ..

[daviti_23]

გეთანხმები რას ვიზამთ არამარტო წარსულებზე ცოხცხლებზეც.

[KAIROS]

აქ ზოგიერთი

მაგ ზოგიერთში შეგიძლია ის ეკლესიები და მათი მწყემსმთავრები იგულისხმო, რომლებიც იქ არიან და რაც დაწერე და იწვალე, მაგაზე პასუხი არის გაცემული, დანარჩენზე

ასუხეთ ბერ პაის რომ სცდებოდა

და რა არ შეიძლება პაისი ცდებოდეს? თუ ეკლესიები ცდება? არ შეიძლება ასე ცალმხრივად დაყენება საკითხის, მოკლედ მაგაზე უკვე ვწერეთ...
დავით, ეგ მართლაა სქიზმატური აზროვნება და რაც გინდა დაარქვი, დიდხანს ვწერეთ მაგაზე, თავიდან დაწყებას ნამდვილად არ ვაპირებ..

"თუ ვინმე სასულიერო პირი ან ერისკაცი ურიათა ან მწვალებელთა შესაკრებელში შევიდეს სალოცავად.სასულიერო პირი განიკვეთოს,და ერისკაცი უზიარებელობით დაისაჯოს" (მოციქულთა 66 კანონი.)

აი ამას თუ შენსავით ცალმხრივად გაიგებ, მაშინ იერუსალიმის ტაძარშიც არ უნდა ილოცო, და მაშინ მართლა წვალებაშია ყველა დაწყებული ჩვენი საპატრიარქოთ და დამთავრებული მსოფლიო პატრიარქით, რომელიც წმ.მოციქულთა საფლავებზე ( კათ. ეკლესიაში ) ან. წმ. ნიკოლოზის საფლავზე ( ისიც კათ, ეკლ.ში) ლოცულობენ, საერთოდ კანონი როცა მოგყავს, უნდა იცოდე განმარტებაც, უნდა მონახო, რომელმა კანონისტმა როგორ განმარტა, რა იგულსიხმა, როგორ შეიცვალ და ა.შ. თორემ დიდი შეცდომებეში ვარდები...

ნუ მანიპულირებთ იერარქებით მათი სახელებით ნუ სარგებლობთ მაშინ პასუხად მოვიტხოვ იმათზე რას იტყვით ვინც იქ არაა მაგ ჩვენი პატრიარქი ხომ გამოვიდა.

ჩვენ გვწერ, ნუ მანიპულორებთო და თავად მანიპულირებ? ჩვენი პატრიარქი როგორ გამოვიდა და რა მოხდა, ეგ უნდა გაიხსენო, და პატრიარქს არასოდეს უთქვამს იქ ყოფნა უპირობოდ არ შეიძლებაო, თორემ მაშინ უნდა გამოყოფოდა ყველას / ღმერთმა დაგვიფაროს/ ანუ გამოვიდა დარჩა, ეს არჩევანია და არა ვალდებულება...

[daviti_23]

მაგ ზოგიერთში შეგიძლია ის ეკლესიები და მათი მწყემსმთავრები იგულისხმო, რომლებიც იქ არიან და რაც დაწერე და იწვალე, მაგაზე პასუხი არის გაცემული, დანარჩენზე
და რა არ შეიძლება პაისი ცდებოდეს? თუ ეკლესიები ცდება? არ შეიძლება ასე ცალმხრივად დაყენება საკითხის, მოკლედ მაგაზე უკვე ვწერეთ...
დავით, ეგ მართლაა სქიზმატური აზროვნება და რაც გინდა დაარქვი, დიდხანს ვწერეთ მაგაზე, თავიდან დაწყებას ნამდვილად არ ვაპირებ..
აი ამას თუ შენსავით ცალმხრივად გაიგებ, მაშინ იერუსალიმის ტაძარშიც არ უნდა ილოცო, და მაშინ მართლა წვალებაშია ყველა დაწყებული ჩვენი საპატრიარქოთ და დამთავრებული მსოფლიო პატრიარქით, რომელიც წმ.მოციქულთა საფლავებზე ( კათ. ეკლესიაში ) ან. წმ. ნიკოლოზის საფლავზე ( ისიც კათ, ეკლ.ში) ლოცულობენ, საერთოდ კანონი როცა მოგყავს, უნდა იცოდე განმარტებაც, უნდა მონახო, რომელმა კანონისტმა როგორ განმარტა, რა იგულსიხმა, როგორ შეიცვალ და ა.შ. თორემ დიდი შეცდომებეში ვარდები...

არც მე ვაპირებ ხომ ხვდები რომ საკითხი ძალიან მძიმეა და არა მარტივი უბრალოდ გთხოვ რომ ხანდხან აშკარად ცდილობ მესამე მკითხველზე იმოქმედო დამიჯერე არასდროს მიფიქრია.გთხოვ შესამკობელი ეპიტეტებით ნუ დავუწყებთ ერთმანეთს საუბარს .აზროვნება სხვაა არ ავიმაგლებ თავს და ვიტყვი რომ არასწორად ვაზროვნებ ადამიანურ საკითხებში ხოლო მართმადიდებლურში ვამბობ რომ ჩემი საკუთარი აზრი არ გამაჩნია არამედ ვეყრდნობი ეკლესიის აზრს რაცაა მოციქულთა წმინდა მამათა და დგევანდელობაში საერთო სამოციქულო ეკლესიისა.და იმათ აზრსაც ვითვალისწინებ ვინც იქ არაა.და მათი უფრო სარწმუნოდ მიმაჩნია.ანუ არა საკუტარ აზრს ვეყრდნობი არამედ რაც ზემოთ ვთქვი აქედან გამომდინარე განსაზღვრე რა აზროვნების ვარ.თუმცა აქ მყოფტაგან ყველაზე ცოდვილი აზროვნება მაქვს ადამიანურ საკითხებში.კაიროს მოკლედ მე მგონი მაგრად შემიყვრდები.დიდი ჩხუბით დიდი მეგობრობა იწყებაო.მიდი მიდი უფრო გავძლერდები რწმენაში

[KAIROS]

ვინაიდან ეკუმენიზმი ასოცირდება ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოსთან (ემს), ამიტომ მეც მისით დავიწყებ. არის საშიშროება, რომ ემს ეკლესიოლოგიური ხასიათის ორგანიზაციაა და რომ იქ მიღებული ყველა დადგენილება არის ცალსახად მისაღები ყველა წევრისთვის. ეს ცხადია არ არის სწორი თუ საკითხს მკაცრი იურიდიული თვალით შევხედავთ. საქმე ისაა, რომ 1950 წელს ქალაქ ტორონტოში იქნა მიღებული დეკლარაცია, რომელიც ამბობს:


Всемирный Совет Церквей не является и никогда не должен стать сверх-Церковью. Это не сверх-Церковь. Это не всемирная Церковь. Это не Una Sancta («единая святая»), о которой говорится в Символе веры… Членство в Совете ни в коем случае не означает, что Церкви входят в орган, который может решать за них. Каждая Церковь смохраняет право принять или отвeргнуть высказывания или действия Совета… Ни одна из Церквей не имеет оснований опасаться, что Совет вынудит ее принять решения относительно соединения с другими Церквами... Всемирный Совет существует для того, чтобы различные Церкви могли увидеть свои различия, и поэтому ни одна Церковь не обязана менять свою экклезиологию вследствие членства во Всемирном Совете… Членство в Совете не означает принятия или отрицания доктрины, что единство Церкви состоит в единстве невидимой Церкви… Членство в Совете не означает, что каждая Церковь должна признавать другие Церкви, входящие в Совет как Церкви в полном и подлинном смысле этого слова… Ни в коем случае ни одна Церковь не может и не будет принуждаться к принятию решений, противоречащих ее убеждениям или желаниям

ანუ აქ წერია, რომ ემს არ არის და არც გახდება არასოდეს ზე ეკლესია,... რომ მისი წევრი ეკლესიები არიან უფლებამოსილნი შეინარჩიუნონ ის ეკლესიოლოგია რაც მიაჩნიათ სწორად და წევრობა კავშირში არ ნიშნავს, იმას, რომ რომელიმე ეკლესია ვალდებულია ცნოს მეორე-ეკლესიად.

მე მიმაჩნია, რომ ემს კარგი საშუალებაა მიიტანო მართლმადიდებლობა სხვებამდე. სხვათა შორის იაპონიის განმანათლებელი წმ. ნიკოლოზ იაპონელის ოცნება იყო სერიოზული შეხვედრები პროტესტანტულ სამყაროსთან, აი რას წერს ის:

Бедные протестанты: вечно они вздорят между собой и никак не могут прийти к соглашению. И жаль их бедных. Но кто же должен прийти к ним на помощь? Ибо и к ним откосится пророчество Спасителя, что «некогда Петр обратится», - они плоть от плоти церкви, считающей себя по преимуществу Петровою. Кто как не православная церковь? И пора ей выйти из страдательного положения. Она - мать детей Божиих, — что же она смотрит равнодушно, как дети блуждают по дебрям и делаются добычею диких зверей? Или бессильна она? Нет, теперь уже нельзя этого сказать о ней. Ну что, например, делают все заграничные наши священники? Кое-кто делает нечто весьма малое, а в совокупности — ничтожное... но в большинстве — ничего. Отчего бы не назначить им обязательного дела миссионерского? На первый раз, например, перевести нашу лучшую богословскую литературу на английский, французский и немецкий языки. Потом — изучить основательно религиозное состояние стран, все богословские вопросы — со всех сторон и подготовиться разбирать и опровергать их. Когда это будет сделано, т. е. литература и люди подготовлены, тогда открыть Собор — не Вселенский (куда, у нас его боятся как Бог весть чего!), а конференцию, на которую и пригласить всех желающих единения католиков и протестантов. Последних, конечно, множество найдется. В основание совещаний положить, что национальности не затрагиваются (ибо гордость мешает Западу больше всего). Через лет 7-8 повторить конференцию и т. д., и всякий раз, конечно, православный невод будет вытаскивать немало рыбы, — это и будет настоящее служение «соединению всех» — о чем мы всегда молимся

ანუ მოგვიწოდებს სერიოზული დიალოგისკენ, რისთვისაც ამბობს, რომ უნდა ვთარგმნოთ ჩვენი საღვთისმეტყვლო ლიტერატურა ევროპულ ენებზე და მოვიწვიოთ კონფერენციაზე პროტესტანტები და კათოლიკენი. და ის ამთავრებს: მართლმადიდებლური ბადე ამოიყვანს არაერთ თევზსო. მოკლედ ჩემთვის ემს ამ თვალსაზრისით საინტერესოა ძალიან.

როგორც მართლმადიდებელი ეკლესიის წევრსა და მღვდელს მწამს, რომ ეკლესია, რომლის წიაღშიც მოვინათლე და აღვიზარდე, არის ეკლესია, ჭეშმარიტი ეკლესია, ერთადერთი ჭეშმარიტი ეკლესია და ეს მწამს მრავალი მიზეზის გამო: პირადი რწმენისა და სულის შინაგანი მტკიცების გამო, რომელიც სუნთქავს ეკლესიის საიდუმლოებებში; მწამს იმდენად, რამდენადაც შესაძლებელია შევიცნო წმიდა წერილიდან და ეკლესიის საღვთო გადმოცემებიდან. ამრიგად, მე იძულებული ვარ განვიხილო სხვა ქრისტიანული ეკლესია, როგორც ნაკლული და აბსოლუტური სიზუსტით შემიძლია განვსაზღვრო სხვა ეკლესიების ეს ნაკლულოვანება. სწორედ ამის გამო, ჩემთვის ქრისტიანთა გაერთიანება ნიშნავს მართლმადიდებლობაში საყოველთაო დაბრუნებას. ...მხოლოდ ამ სულით შეიძლება იყოს გამართლებული მართლმადიდებელთა თანამონაწილეობა ეკუმენურ მოძრაობაში.

მამა გიორგი (ფლოროვსკი)

მისი ყოვლადუწმიდესობის, მსოფლიო პატრიარქ ბართოლომეოს I-ის სიტყვა წარმოთქმული თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტში ივანე ჯავახიშვილის სახელობის მედლით დაჯილდოებისას


უნეტარესო მთავარეპისკოპოსო მცხეთა-თბილისისა და კათოლიკოს-პატრიარქო სრულიად საქართველოისა, ბატონო ილია;
უწმიდესნო ძმანო მღვდელმთავარნო;
თქვენო აღმატებულებავ ხელისუფლების წარმომადგენლებო; ღრმადპატივცემულო ბატონო რექტორო;
ღრმადპატივცემულნო რექტორატის წარმომადგენლებო და პროფესორ-მასწავლებლებო;
ძვირფასო სტუდენტებო;

ცოდნის ტაძარში მოსულნი ისეთ დიდ სულიერ მღელვარებას განვიცდით, როგორსაც ზებუნებრივი საოცრების წინაშე და მისი განცდით გამოწვეული აღტაცებისას, რამეთუ ამ ტაძარში აღესრულება საიდუმლო შემეცნებისა ანუ თითოეული თქვენგანის ზიარება ჭეშმარიტებასთან.
სამყაროს შემოქმედის სახით ნამდვილად არსებობს ჭეშმარიტება. მეცნიერების ყოველი დარგი-ტექნიკური თუ ჰუმანიტარული-სამყაროს ერთ კონკრეტულ ნაწილს იკვლევს. ეს კი იმას ნიშნავს, რომ ცდილობს აღმოაჩინოს და ჩასწვდეს აზრსა და სიბრძნეს თავად შემოქმედისა, მისივე ქმნილებათა არსის შესწავლის მეშვეობით.
დიდი და წმიდა საქმეა მეცნიერული მოღვაწეობა. იგი ჰგავს მცდელობას მორწმუნისა, რომელიც ისწრაფვის პირადად შეიცნოს შემოქმედის სიყვარულის მეშვეობით და ამ გზით უშუალო, პირადი კონტაქტი დაამყაროს მასთან.
ღმერთმა მისცა ადამიანს უნარი შემეცნებისა და უშუალო, ემპირული ცოდნის დაუფლებისა, რომელსაც საყვარელ სახესთან ურთიერთობით აღწევს. თქვენ, რომლებიც მეცნიერებას ემსახურებით, სხვადასხვა დარგის გამოცდილი მკვლევარნი, შემეცნებით ცოდნას ემსახურებით. ჩვენ კი, რომლებიც ღმერთის სამსახურს მივუძღვენით თავი, სიყვარულის მეშვეობით ვიძენთ უშუალო, პირად გამოცდილებას და ვეუფლებით ცოდნას მიუწვდომლის შესახებ, ღმრთის განკაცებამდე. მაგრამ ის მიუწვდომელი ღმერთი მოვიდა და დაემკვიდრა ჩვენს შორის, შეისხა ხორცი და ამ გზით გახდა ხილული და ხელშესახები, ძმა და მეგობარი ჩვენი, რომელმაც ჩვენთან ურთიერთობით მოგვმადლა ცოდნა და შვება თვისი პირი (სახის) უსაზღვრო მშვენიერებისა.
ერთი სიტყვით, მეცნიერები და მორწმუნენი ერთმანეთს ვხვდებით ერთსა და იმავე საბოლოო წერტილში და ერთი და იმავე მიზნის დასასრულს, თუმცა კი სვლას სხვადასხვა გზით ვიწყებთ. თქვენ მიჰყვებით გზას შემეცნებისას, რათა ღმრთის უხილავი მარადიული ძალა ღმრთისმიერვე ქმნილებათა ხილვით შეიცნოთ (რომ. 1: 20), ჩვენ კი მისი მეშვეობით გზას მივყვებით სიყვარულით, მისი მცნებების დაცვით და მასთან მიმსგავსებით; იმ იმედითა და რწმენით, რომ ისევე "ვიხილავთ მას, როგორიც არის" (იოან. 3:2).
ამით აიხსნება ის დიდი სიხარული, რომელიც ამ ტაძარში მოსვლამ აღგვიძრა, ტაძარში, რომელშიც, ცნობიერად თუ გაუცნობიერებლად, მეცნიერების ყოველ დარგში, სამყაროს შემეცნების მეშვეობით სამყაროს შემოქმედის შეცნობაც იგულისხმება.
ვხედავთ, რომ საბოლოო მიზნად ჭეშმარიტების შეცნობა დაგისახავთ, მოგმართავთ გულითადი, მეგობრული, ძმური და მშვიდობიანი სალმით. კონსტანტინოპოლის ქრისტეს მიერ დიდი დედა-ეკლესია და პირადად ჩვენ დიდი სიყვარულითა და პატივისცემით ჩამოვედით თქვენს ქვეყანაში. მოგიტანეთ კურთხევა და მადლი ჩვენთა სიწმინდეთა და ჩვენისა სასოებისა, რომელიც ჩვენს მოკრძალებულ ტახტზეა დაუნჯებული და აგრეთვე მოგართვით ჩვენი გულები, გამსჭვალული პატივისცემითა და სიყვარულით, აღვსილნი საუკეთესო სურვილებითა და ლოცვა-კურთხევით.
მადლობას მოგახსენებთ მოწვევისათვის და სასიქადულო ქართველი მეცნიერის, ივანე ჯავახიშვილის სახელობის მედლით ჩვენი უმდაბლესობის დაჯილდოებისათვის. დიდ მადლობას მოგახსენებთ აგრეთვე ამ საპატიო კათედრის დათმობისათვის. ვღებულობთ ამ პატივს, ვინაიდან მიგვაჩნია, რომ იგი ეძლევა მსოფლიო საპატრიარქოს მიერ მართლმადიდებლობაში დაგროვილი ემპირული ცოდნისათვის. რამეთუ ესეც ნამდვილი ცოდნაა, ძალზე განსხვავებული მეცნიერული ცოდნისაგან, მაგრამ, ნება მომეცით ვთქვა, - უფრო მეტად ცხოველმყოფელი და განმათავისუფლებელი. ეს არის ცოდნა მომნიჭებელი უკვდავებისა, სიხარულისა და მშვიდობისა. ის განსაკუთრებულადაა დაკავშირებული სულის შემეცნებით და სურვილისეულ ანუ მოწმედებისეულ უნარებთან, მაშინ როდესაც მეცნიერული ცოდნა უმეტესწილად ლოგიკასთან (გონებასთან) არის დაკავშირებული.
სულიერ ძალებთან ასეთი მიმართების მიუხედავდ, ცოდნის დაუფლების ეს ორი გზა ნაწილობრივ ერთმანეთს ხელს უწყობს, მაგრამ სწორი გზიდან გადახვევის შემთხვევაში ცდომილების სხვადასხვა მიმართულებისაკენ მიგვიძღვის. მეცნიერული ცდომილება არის ისეთი აზრი, შეხედულება, ჰიპოთეზა ან თეორია, რომლის დაცვაც შესაძლებელია, მაგრამ მისი უსაფუძვლობა საბოლოოდ მაინც გამომჟღავნდება. რელიგიური ცდომილება არის პიროვნული მოწონება, შინაგანი რწმენა და დარწმუნება იმ დებულებებში, რომელთა უსწორობაში ხედავენ სხვანი, მაგრამ არა თავად ცდომილნი.
ამიტომაც მეცნიერულ ცდომილებაში მყოფი, რომელსაც არა აქვს შემეცნებითი დამოკიდებულება თავისსავე მეცნიერულ შეხედულებებთან, ადვილად დაუბრუნდება მეცნიერულ ჭეშმარიტებას, რასაც ხელს შეუწყობს მეცნიერულ კანონებსა და გამოცდილებაზე დაფუძნებული მეცნიერული არგუმენტები და მტკიცებულებანი. რა თქმა უნდა, ამ კანონებს არა აქვთ შეუვალი ავტორიტეტი, რამეთუ ცოდნის გაღრმავება და მეცნიერული პროგრესი აბათილებს ხოლმე ადრე აღიარებულ მეცნიერულ არგუმენტებს.
რელიგიურ საკითხებში ცდომილნი კი, რომლებიც ძლიერი აფექტური დამოკიდებულებითაა დაკავშირებული თავისსავე ცდომილებასთან, ძნელად აღიარებენ თავიანთ შეცდომას, თუნდაც უამრავი არგუმენტი და მტკიცებულება მოუყვანონ მცდარი აზრის გასაბათილებლად. განსაკუთრებით შეუვალნი გაუნათლებელნი არიან, რომლებიც არ არიან მიჩვეულნი აზროვნებას და არც სხვათა ნააზრევის პატივისცემას; არ გააჩნიათ თავმდაბლობა და არც კრიტიკული განსჯის უნარი და ამით ამტკიცებენ წმიდა წერილის სიბრძნეს "განსაჯე ბრიყვი და თავს შეაძულებ" (იგავნი სოლ. 9:9)
რელიგიურ ცდომილებათა ტიპოლოგიისას ისეთ გამოვლინებათა წინაშე აღმოვჩნდით, რასაც ჰქვია: ერესი, ფანატიზმი, ფუნდამენტალიზმი, ზილოტიზმი ანუ მოშურნეობა და სიძულვილი. წმიდა სულიერი თვალსაზრისიდან გამომდინარე, შესაძლებელია, ცდომილებაში ჩავარდნენ ის პირებიც, რომელთაც არა აქვს განსაზღვრული დოგმატურ ჭეშმარიტებათაგან გადახვევა. ასეთ შემთხვევებში ცდომილებაზე ვლაპარაკობთ სწორ საქციელთან ზმანებასა და ისეთ სულიერ მდგომარეობასთან მიმართებაში, რომელთა მიმართაც ცდომილებაში ჩავარდნილი პატივისცემით არის გამსჭვალული, მიუხედავად იმისა, რომ საქმე ეხება ფანტაზიის ნაყოფს ან სხვა, განსხვავებული წარმომავლობის მოვლენას.
ერესი ბერძნულ ენაზე ნიშნავს არჩევას, მჯობინებას. ერესთან გვაქვს საქმე მაშინ, როდესაც ამჯობინებენ იმას, რაც ჭეშმარიტად ეჩვენებათ, მაგრამ სიღრმისეულად ის მცდარი მოსაზრებაა და მას დოგმატურ ხასიათს სძენენ. მართლმადიდებელ ეკლესიაში არაერეტიკული ჭეშმარიტება კატაფატიკური და აპოფატიკური გზების მეშვეობით გამოითქმება. ეს იმას ნიშნავს, რომ ჭეშმარიტების გამოსახატავად ნებისმიერი ტერმინი არასრულია, მაგრამ მიუხედავად ამისა, ვიყენებთ მათ ურთიერთგაგებისათვის, ვითარცა პირობით ნიშნებს, რომელთა მიღმაც არსებობს ცდუნება.
მართლმადიდებელი ეკლესიისათვის ჭეშმარიტება არ წარმოადგენს მხოლოდ ფორმულირებას; არ წარმოადგენს მხოლოდ აზროვნებას; იგი არის წმინდანთა გამოცდილება, ხოლო აქედან გამომდინარე, ყოველი ფორმულირება შეიმეცნება არ "წიგნით" (ანუ დაწერილობით), რომელიც, მოციქულის სიტყვის თანახმად, მოაკვდინებს, არამედ სულით, რომელიც აცხოვნებს (2კორ. 2:3).
კითხვა, თუ როგორია, მაგალითად, იესო ქრისტე ან სულიწმინდა, შემეცნებით კანონთა და ფორმულირებათა საკითხს კი არ წარმოადგენს, არამედ მისი პირადი გაცნობისა და უშუალო ემპირული გამოცდილების სფეროს განეკუთვნება. ამიტომაც წმინდანების პირად გამოცდილებასა და მოწმობას ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს, უფრო დიდი, ვიდრე აზროვნებისეულ ფორმულირებებს. სწორედს ამიტომ პირველი ეკლესია დოგმატების ფორმულირებით არ იყო იმდენად დაკავებული, რამდენადაც ცხოვრებისეული განცდით. იმას, ვისაც ქრისტეს გაცნობა სურდა, მის შესახებ წიგნით კი არ აღჭურვიდა, არამედ ქრისტესკენ მიუძღოდა, რათა მისთვის ეგრძნობინებინა მისი ცხოველმყოფელობა. რა თქმა უნდა, ესაუბრებოდა მას ქრისტეს მოძღვრებების საქმეთა შესახებ, იმის შესახებ, თუ როგორ უნდა იცხოვროს ქრისტიანმა, მაგრამ ეს ყოველივე ხდებოდა არა იმისათვის, რომ იგი დოგმატური კანონებითა და ქრისტეს შესახებ თეორიული ცოდნით აღეჭურვა, არა იმიტომ, რომ ქრისტოლოგიის თეორიული მცოდნე გაეხადა, არამედ იმისათვის, რომ ქრისტესთან უშუალო ურთიერთობაში მიეყვანა.
დოგმა მხოლოდ მაშინ ჩამოყალიბდა, როდესაც პირველი ერესები გამოჩნდა, როდესაც გაჩნდა მცდარი მოძღვრებები, რათა გამოემჟღავნებინა ცდომილება და განესხვავებინა ჭეშმარიტებისაგან.
ფანატიზმი, ფუნდამენტალიზმი, სიძულვილი და ზილოტიზმი ძირითადად აფექტური სულიერი მდგომარეობაა ცალკეული რელიგიისა თუ ზოგიერთი მოძღვრების მიმართ. მაგრამ თუკი პირველი სამი მოვლენა ადვილი გამოსაცნობი და დასაგმობია, გაუცნობიერებელი ზილოტიზმი ადვილად შეიძლება აღერიოს გაუცნობიერებულ ზილოტიზმთან, რადგან ზილოტიზმი სულის აფექტური - თავიდან მეტად კარგი - ენერგია და ძალაა, რომელიც შესაძლოა მიიმართოს როგორც ჭეშმარიტი სიკეთის, ასევე ფენომენალური და მოჩვენებითი სიკეთისკენ. წმიდა წერილში არაერთგზის ვხვდებით ღმერთის მოშურნეთა წყებას, მაგრამ წერილი ასევე არაერთგზის გმობს ისეთ მოშურნეობას, რომელიც არაა ღმრთისმიერი.
ამ საკითხის შესანიშნავი და სრული ანალიზი იაკობის ეპისტოლეშია მოცემული. ნაჩვენებია, თუ როგორ წარმოაჩენს ბრძენს საქმენი მისნი და ხაზგასმულია ისიც, რომ თუკი გულში მწარე შური და მტრობაა ჩაბუდებული, მაშინ ის სიბრძნე ზეგარდმო გარდამომავალი კი არ არის, არამედ – მიწიერი, ფსიქიკური, დემონური. ამას თან ერთვის ისიც, რომ სადაც არსებობს "შური და ხდომაი", იქ უსათუოდ არსებობს ცბიერებაც; განმარტებულია ისიც, თუ როგორ გამოიცნობა ზეგარდმო სიბრძნე და ჩამოყალიბებულია ასე: "პირველად სიწმინდე არს და მერმე მშვიდობაი, სახიერებაი, მორჩილებაი, სავსე წყალობითა და ნაყოფითა საქმეთა კეთილთაითა, განუკითხველ და შეუორგულებელ" (იაკ.3:17)
წმიდა მამანი მრავალგზის წარმოგვიჩენენ სიმშვიდეს, ვითარცა მართებულ სულიერ მდგომარეობას, ხოლო შურს – ვითარცა მცდარს. ათორმეტთა მოციქულთა სწავლანი გვირჩევენ: "შვილნო ჩემო . . . ნუ იქნები მრისხანე, ნუცა მოშურნე" (თავი III), ხოლო ღირსმა თეოდორე სტუდილემა, რომელსაც არაერთგზის იმოწმებენ ზილოტები, თავისი ბერებისადმი მიმართვისას ხაზგასმით აღნიშნა, რომ ბერი უნდა იყოს "მიზეზი მშვიდობისაი", ხოლო თუკი იგი აღვსილია შურითა და მტრობით, განხეთქილების მოსურნეობით, მაშინ იგი არის "ბრმა და ახლომხედველი" (სწავლ. 39-ე).
ისაია წინასწარმეტყველი, რომლის სიტყვებში წმინდა განგებებიდანაც არის ცნობილი, ბრძნულად განმარტავს ჭეშმარიტებას და ამბობს: "შური იმონებს გაუნათლებელ ხალხს", ხოლო სიბრძნე ზირაქისა გვასწავლის: "შური და მრისხანება ამოკლებს დღეთ"; ამასვე ამბობს იობთან თანამოსაუბრე გამონათქვამით: "შეცდომილი იგი მოაკვდინის შურმა" (იობ. 5:2)
მართლმადიდებელ ეკლესიაში მყოფი დღევანდელი ზილოტები კალენდრის საკითხს, დიაქრისტიანულ და რელიგიათშორის დიალოგებს, ე.წ. ეკუმენურ მოძრაობას ძირითად დოგმატურ საკითხთა რანგში განიხილავენ, ვინაიდან მცდარი დამოკიდებულება აქვთ როგორც ამ საკითხთა ზუსტი განზომილებების, ასევე შესაბამისი ქმედებების მიმართ. გამოაცალკევებენ ხოლმე მამათა ზოგიერთ გამონათქვამს და მათზე დაყრდნობით მცდარ მეცნიერულ საფუძვლებს აყალიბებენ.
ასე, მაგალითად, კალენდრის საკითხი ცხოვნების საკითხთა რანგში აჰყავთ, თითოეული ადამიანის ცხოვნების კრიტერიუმად წარმოაჩენენ მაშინ, როდესაც ის მხოლოდ წესრიგის საკითხს განეკუთვნება. ამავე დროს, უგულებელყოფენ წმიდა იოანე ოქროპირის სწავლებას, რომ "არ არსებობს დრო ღმერთისათვის" და ასევე: "არცა დღეთა და არცა დროთ, და არცა წელიწადთ ვითვლით, არამედ ეკლესიას მივყვებით სიზუსტის დაცვით, სიყვარულსა და მშვიდობას ვამჯობინებთ ყველაფერს. და თუკი ეკლესიამ მაინც დაუშვა შეცდომა, ის არ იყო გამოწვეული დროის სიზუსტით, არამედ განხეთქილებითა და სქიზმით ჩადენილი დანაშაულის გამო. ამიტომაც ნურავინ მეტყვის სიტყვას დროის შესახებ, რამეთუ არ იქნება იგი ღმრთის მიერი" (P.G.48,870).
რაც შეეხება დიალოგებს, ზილოტები მათ მიუღებლად მიიჩნევენ, რადგანაც, მათი მტკიცებულებების თანახმად, დიალოგების მეშვეობით მზადდება ერთი საყოველთაო რელიგია ან ხდება მცდელობა ეკლესიების შეერთებისა, დოგმატური კანონების უგულებელყოფის ხარჯზე.
ორივე ბრალდება არსებითად უსაფუძვლოა. არაერთგზის განგვიცხადებია და კვლავაც ვიმეორებთ, რომ არ მოხდება არც ერთი ეკლესიის შეერთება მართლმადიდებელ ეკლესიასთან, თუკი ის ეკლესია, რომელიც მას უნდა შეუერთდეს, არ აღიარებს პირველი განუყოფელი ეკლესიის დოგმატურ მოძღვრებებს ანუ იმ დოგმატებს, რომლებიც რომის ეკლესიასთან მომხდარ განხეთქილებამდე არსებობდა და რომლებსაც მტკიცედ და მყარად იცავს ჩვენი წმიდა მართლმადიდებელი ეკლესია.
ზოგი იმასაც ამბობს, რომ დიალოგი ზედმეტია და მას ზიანი მოაქვს, ვინაიდან სხვა აღმსარებლობის ეკლესიები კვლავ თავიანთ განსხვავებულ მოძღვრებებს მიჰყვებიან, მოციქული პავლე კი გვეუბნება, რომ ნუ ვიმსჯელებთ ერეტიკოსებთან, განვეშოროთ მათ პირველი და მეორე სწავლების შემდეგ. მოციქულის რჩევა, რა თქმა უნდა, ყურადსაღებია, პატივისცემასა და დაცვას იმსახურებს; მაგრამ ისიც უნდა გავიაზროთ, რომ მოციქული ლაპარაკობს ცალკეული ერეტიკოსის შესახებ, დღევანდელი დიალოგები კი მიმდინარეობს სხვა აღმსარებლობის ეკლესიათა დელეგაციებთან, ხოლო მათი მეშვეობით ამ ეკლესიათა მილიონობით წევრთან, რომელთაც გააზრებულად კი არ მიუღიათ გადაწყვეტილება გამოჰყოფოდნენ მართლმადიდებელ ეკლესიას, არამედ თავიანთი წინაპრებისაგან გადმოეცათ მემკვიდრეობით. დიალოგები მიმდინარეობს სწორედ მათი და მათ შორის მყოფ კეთილგანწყობილ პირთა მეშვეობით, რომელთაგან ბევრი კვლავ უბრუნდება მართლმადიდებლობის წიაღს, რომელსაც დიალოგების შემდეგ გამოქვეყნებული ლიტერატურის დახმარებით ეცნობა. ჩვენი ვალია დავიმოწაფოთ ყოველი ერი, თვით ისეთებიც, რომელთა უმრავლესობა სხვა აღმსარებლობას აღიარებს; მათ შორის კეთილგანწყობილნი კი ჩვენს წიაღში მივიღოთ, ერთი სიტყვით, საჭიროა გამორჩევა, როგორც ამას მიგვითითებს ჭეშმარიტად მართლმადიდებელი წმიდანი იოანე, ავტორი "კლემაქსისა", თავის სიტყვაში გამორჩევის შესახებ და გვეუბნება: "ურწმუნოთ და ერეტიკოსებს, რომელნიც ბოროტებით თავს გვესხმიან, განვეშოროთ (შემდგომად ერთისა და ორისა სწავლებისა) (ტიტ.3:10). ხოლო მათ მიმართ, ვისაც სურს ჭეშმარიტების შეცნობა, "სიკეთის კეთება ნუ მოგვწყინდება" (შდრ.გალ.6:9). მაგრამ ორივე შემთხვევაში ჩვენი საქციელი ჩვენს სულიერ ძლასა და გამძლეობასთან შესატყვისი უნდა იყო" (სიტყვა XXVI, თავი II, მუხლი 11).
იგივე წმინდანი თავის სიტყვაში მწყემსის მიმართ წერს: "უძლურნი ნუ ჭამენ პურს ერეტიკოსებთან ერთად, როგორც ეს წმინდა კანონების მიერ არის დადგენილი. მაგრამ ისინი, ვინც ღმრთის მადლით ძლიერნი არიან, თუკი მიწვეულნი იქნებიან რწმენითა და კეთილი ნებით, და სურვილი აღეძვრებათ მათთან წასვლის, წავიდნენ სადიდებლად ღმრთისა."
წმინდანის სიტყვებიდან ნათლად ჩანს, რომ ჩვენივე მოყვასთან დიალოგის არადელიკატური უარყოფა არ არის სწორი და სამაგალითო. გარდა ამისა, შეუძლებელია ჭეშმარიტების ქადაგება დიალოგის გარეშე. უფრო მეტიც, დიალოგის მიზანს წარმოადგენს სხვადასხვა სარწმუნოების ადამიანთა შორის მტრობის შესუსტება, რაც უსათუოდ წინ უნდა უსწრებდეს ჭეშმარიტების ქადაგებას (შდრ.საქმე მოციქ.17:22-34). რელიგიებსა და დოგმატებს შორის არსებულმა მრავალწლიანმა პოლემიკამ, მტრობამ და შეტაკებებმა ვერ მიიყვანეს მონანიებამდე განსხვავებული დოგმატებისა და რელიგიების წარმომადგენლები. ვალდებულნი ვართ მოვსინჯოით მეთოდი ურთიერთგაგების, ნამდვილი კეთილი ნების გამომჟღავნების, შერიგებისა და დიალოგისა. მართალია, ძალზედ დამქანცველი, მაგრამ შედეგიანი. ამიტომაც მცდარად მიგვაჩნია ზილოტების თვალსაზრისი განმარტოებისა და სხვა აღმსარებლობათა თუ რელიგიების წარმომადგენლებთან ყოველგვარი დიალოგის შეწყვეტის თაობაზე. განმარტოებას მოჰყვება უარის თქმა ჭეშმარიტებისაგან შორს მყოფი ჩვენივე მოყვასის დამოწაფებაზე, რაც ეწინააღმდეგება ქრისტეს მოძღვრებას იმის შესახებ, რომ დავიმოწაფოთ ყოველნი ერნი (მათე 28:19), რაშიც, რასაკვირველია, სხვა რელიგიათა წარმომადგენლებსაც გულისხმობს. როგორ შეიძლება ველაპარაკოთ მათ ქრისტეს შესახებ, თუკი, უპირველეს ყოვლისა, დიალოგების მეშვეობით არ მოვიპოვებთ მათ ნდობას და არ დავარწმუნებთ ჩვენს მათდამი კეთილ სურვილებში?
ყველაფერი ის, რასაც ერთობლივი ძალისხმევით აკეთებენ ქრისტიანთა შორის თუ რელიგიათა შორის მიმდინარე დიალოგებში მონაწილენი ან მართლმადიდებელი ეკლესიები ეკუმენურ მოძრაობაში მონაწილეობისას, შედეგია საღმრთო მოშურნეობისა, რათა დაიმოწაფონ ყოველნი ერნი და არა იმისათვის, რომ გააღვივონ სინკრეტიზმი და განეშორონ ჭეშმარიტებას. არ ვაცხადებთა იმას, რომ ყოველ დიალოგზე ქრისტიანობისა და მართლმადიდებელი სარწმუნოების უშუალო ქადაგება მიმდინარეობს. ჯერ არ დამდგარა სანუკვარი დრო ასეთი მოქმედებისათვის. მაგრამ ამ დიალოგებზე ხდება ქადაგება ჭეშმარიტების შემადგენელი ნაწილებისა, ისევე როგორც ღაღადჰყვეს იგი წინასწარმეტყველებმა ქრისტეს შობამდე; ისევე როგორც თავად ღმერთმა მოსეს რჯულის მეშვეობით გამოუჩინა ჭეშმარიტება ჯერ კიდევ მის მისაღებად მოუმწიფებელ კაცობრიობას. და თუკი ღმერთი დაელოდა დროის შევსებას იმისათვის, რომ განკაცებულიყო და გამოცხადებოდა კაცობრიობას ქრისტესმიერი ჭეშმარიტებით, ჩვენ ვალდებულნი ვართ, გამორჩევით და ნაწილ-ნაწილ განვუცხადოთ ჭეშმარიტება იმათ, რომლებიც მას არ იცნობენ. განვუცხადოთ იმ ფარგლებში, რომლის მიღებისათვისაც ისინი მზად არიან.
ამის მაგალითს გვაძლევს თავად უფალი ჩვენი იესო ქრისტე, რომელმაც ჯვარცმამდე ცოტა ხნით ადრე თავის მოწაფეებს უთხრა: “ბევრი რამ მაქვს სათქმელი თქვენთვის, მაგრამ თქვენ მას ვეღარ იტვირთავთ~ (იოანე 16:12). გარდა ამისა, მოციქული პავლე კორინთელთა მიმართ ეპისტოლეში წერს, რომ ელაპარაკა მათ, ვითარცა სულიერად ჩვილებს და მათ ასმევდა რძეს და ჯერ არ აძლევდა საჭმელს, ვინაიდან მათ მაშინ არ შეეძლოთ მისი მონელება (1კორ.3:2) ამრიგად, მართლმადიდებელი ეკლესია ვალდებულია მათ მიბაძოს და მოახდინოს დიფერენციაცია, როდესაც სხვა დოგმატებისა და სხვა რელიგიების წარმომადგენლებს ესაუბრება და კიდევაც აკეთებს ამას დიდი დელიკატურობით. ჭეშმარიტების შებღალვას არ ნიშნავს ის, თუკი ყველა შემთხვევაში სრულად არ განაცხადებ მას; ისევე როგორც ქრისტეს არ გადაუხვევია ჭეშმარიტებისაგან, როდესაც ჯვარცმის წინ ბოლომდე არ გაუმჟღავნა სათქმელი თავის მოწაფეებს.
გვესმის იმათი მოშურნეობის, რომლებიც სრულ განმარტოებას გვთავაზობენ მას შემდეგ, რაც სხვა აღმსარებლობათა და სხვა რელიგიათა წარმომადგენლები ყურად არ იღებენ ჩვენგან პირველ და მეორე სწავლებას. იმათიც გვესმის, რომელთაც სურთ, რომ სხვა დოგმატებისა და რელიგიების წარმომადგელებთან ყოველი ურთიერთობისას თუ შეხვედრისას უშუალოდ ქრისტეზე ვილაპარაკოთ. მაგრამ ასეთი მოქმედება არ არის დელიკატური. ისინი არ ითვალისწინებენ წმიდა წერილის სიბრძნეს: `ჟამი არს დუმილისაი და ჟამი სიტყვისაი~ (ეკლესიასტე 3:7)
და აი, დადგა დრო ჩვენი სიტყვის დასრულებისა და ყოველივე ზემოთ თქმულის ერთი მოკლე წინადადებაში თავმოყრისა: `ჟამი ყოვლისა საქმისა ცასა ქუეშე~ ღმრთის განგების მიერ დგინდება.
მადლობას მოგახსენებთ მოთმინებისა და ყურადღებისათვის.
მადლი და ღმრთის მიერი უხვი წყალობა იყოს თქვენ ყოველთა თანა.
ამინ.

მისი ყოვლადუწმიდესობა მთავარეპისკოპოსი კონსტანტინოპოლისა, ახლისა რომისა და მსოფლიო პატრიარქი ბართოლომეოს I საქართველოში. სიტყვათა კრებული. ბერძნულიდან თარგმნა და წინასიტყვაობა დაურთო თამარ მესხმა.
თბილისი, 2004.

აი ჩემი პასუხები დავით, არ მინდა ჩხუბი არაა

[KAIROS]

ხო აი კიდევ და გავედი

ულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის, უწმინდესის და უნეტარესის, ილია II სიტყვა საერთაშორისო კონფერენციაზე „მშვიდობა და შემწყნარებლობა“
7-9 ნოემბერი, 2005 წელი, სტამბული

ყველას გულითადად მოგესალმებით საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიისა და პირადად ჩემი სახელით. კავკასია, ანუ ის რეგიონი, სადაც ჩემი ქვეყანა მდებარეობს, ევროპისა და აზიის შესაყარზეა და ბუნებრივია, რომ იგი იყო და არის დიდი კულტურებისა და მათი ინტერესების გადაკვეთის ადგილი.

მიუხედავად იმისა, რომ დაპყრობის მსურველნი ყოველთვის მრავლად გვყავდა და მუდმივად გვიწევდა ბრძოლა სამშობლოს დასაცავად, საქართველომ შეძლო მთელი ისტორიის მანძილზე საუკეთესო მაგალითი ეჩვენებინა იმისა, თუ როგორ შეიძლება საკუთარი მეობის, სარწმუნოებისა და სახელმწიფოებრივი ინტერესების დაცვის პარალელურად სხვა ეთნიკური და რელიგიური ჯგუფებისადმი ტოლერანტობის გამოჩენა.

ჩვენთან არასდროს ჰქონია ადგილი ეთნიკური და სარწმუნოებრივი ნიშნით დევნას, რაც, უპირველეს ყოვლისა, განაპირობა ქართულმა ხასიათმა და მასთან შერწყმულმა მოციქულთა მიერ ნაქადაგებმა ქრისტიანულმა აღმსარებლობამ. სწორედ მან განსაზღვრა ჩვენი ცხოვრების, აზროვნებისა და ურთიერთობების წესი. სხვა ეთნიკური და რელიგიური ჯგუფებისადმი პატივისცემა და მათთან მშვიდობიანი თანაცხოვრების პრინციპი დღესაც ჩვენი ყოფის დამახასიათებელი ნიშან-თვისებაა; თუმცა სხვა პრობლემები მრავლად გვაქვს.

ამჟამად საქართველოში, ისევე როგორც სამხრეთ კავკასიის სხვა ორ რესპუბლიკაში, არის სიტუაცია, რომელსაც ვერც მშვიდობიანს ვუწოდებთ და ვერც საომარს. სულ მცირედი ბიძგიც კი შეიძლება აქ სისხლისღვრის მიზეზად იქცეს. ისევე, როგორც შესაძლოა, გონივრულად წარმოებულმა პოლიტიკამ ნამდვილი მშვიდობისათვის მიგვაღწევინოს. ამიტომაც ამ შეხვედრაში მონაწილეობის მიღება და აზრების ურთიერთგაზიარება მეტად მნიშვნელოვნად მიგვაჩნია.

მართალია, ამა თუ იმ ქვეყანაში, ანდა ქვეყნებს შორის ომისა და მშვიდობის პრობლემას ძირითადად პოლიტიკოსები წყვეტენ, მაგრამ იქ, სადაც მშვიდობის დამყარების და სამართლიანობის აღდგენის სურვილი რეალურია, რელიგიურ მოღვაწეებსაც ბევრი რამის გაკეთება ძალუძთ, მაგრამ აუცილებელია ხელშემწყობი ფაქტორების არსებობა:

თუ ჩვენ შევძლებთ ადამიანების სულიერად და ზნეობრივად სწორად აღზრდას, მშვიდობიან თანაარსებობას მივაღწევთ; მაშინ არც ეკოლოგიური კატასტროფის წინაშე აღმოვჩნდებით და არც ტერორიზმის პრობლემა იქნება ასე მწვავე.

ერთი შეხედვით თითქოს ადვილია ამის განხორციელება, რადგან თითქმის ყველა ძირითადი რელიგია სიკეთეს და შემწყნარებლობას ქადაგებს და მათ მიმდევართა რიცხვიც მრავლადაა მსოფლიოში, მაგრამ შედეგი არ არის სასურველი, რადგან სხვა და სხვა რელიგიებსა და კულტურებში არსებობენ ისეთი ჯგუფები, რომელნიც სულიერად ასაზრდოებენ ტერორისტულ ორგანიზაციებს, ხელს უწყობენ შიდა დაპირისპირებებს, ხოლო დიდი რელიგიების როლი დღემდე არ არის სათანადოდ გამოყენებული, პასიურია მასობრივი ინფორმაციის საშუალებების გავლენაც ამ მიმართულებით.

ვფიქრობ, XXI საუკუნის დასაწყისში კვლავ აქტუალურია ცივილიზაციათა დიალოგის ისეთი მოდელის შექმნა, რომელიც ხალხებს საშუალებას მისცემს გააერთიანონ ძალები გლობალური და ლოკალური საკითხების გადასაჭრელად. დღეს უკვე ყველამ გაიგო, რომ წავიდა დრო პრობლემის ძალისმიერი მეთოდებით გადაწყვეტისა. დღეს მას უკვე ცვლის ეკონომიკური და კულტურული ფაქტორები, თუმცა ამ შემთხვევაშიც საჭიროა დიდი სიფრთხილის გამოჩენა, რათა ისინი არ იქცნენ მორიგი დაპირისპირების საფუძვლად, არამედ ხელი შეუწყონ კულტურათა ურთიერთგამდიდრებისა და ეკონომიკური ურთიერთსარგებლიანობის პროცესს.

ეს პრინციპი უნდა იქნას გამოყენებული იმ საკითხის გადაწყვეტისასაც, რასაც ამა თუ იმ სახელმწიფოს ტერიტორიული მთლიანობის აღდგენა ჰქვია.

გასული საუკუნის 90-იან წლებში ჩემს ქვეყანას გარეშე ძალებმა ხელოვნურად მოახვიეს თავს ეთნოკონფლიქტები, დაიღვარა ძმათა სისხლი. ამასთან, სახეზე გვაქვს ეთნიკური და რელიგიური (იგულისხმება საქართველოს ეკლესიის მღვდელმსახურების გამოდევნა) წმენდა აფხაზეთსა და ცხინვალის რეგიონში, რის შედეგადაც უკვე 14 წელია 300 000-ზე მეტი ქართველი თავისი მკვიდრი მიწიდანაა გაძევებული. მართალია, ყველა აღიარებს საქართველოს ტერიტორიულ მთლიანობას, მაგრამ დე-იურე დე-ფაქტოდ არ იქცა.

თანამედროვე მსოფლიომ მეტი ყურადღება უნდა დაუთმოს ასეთი სახის ლოკალური კონფლიქტების მოგვარებასაც, რათა არ მოხდეს მისი გადაზრდა გლობალურ უთანხმოებაში. ამ საქმეში კი პოლიტიკოსებთან ერთად თავისი სიტყვა რელიგიის წარმომადგენლებმაც უნდა თქვან და თავის მხრივ აქტიურად შეუწყონ ხელი ერთა შორის ნდობისა და ურთიერთპატივისცემის აღდგენას.

თითოეულმა ჩვენგანმა უნდა გააკეთოს არჩევანი იმისა, უპირველეს ყოვლისა უნდა ვიყოთ სულიერად, კულტურულად, ინტელექტუალურად განვითარებული პიროვნებანი, თუ ჩვენთვის მთავარი უნდა იყოს მატერიალური მოთხოვნილებების დაკმაყოფილება.

მიღებული გადაწყვეტილება განსაზღვრავს, თუ როგორი საზოგადოება და როგორი სახელმწიფო გვექნება; გლობალური მასშტაბით კი იგი განაპირობებს სახელმწიფოებსა და კულტურებს შორის ურთიერთობებს. და რადგანაც სწორი პასუხის გაცემა რელიგიების პრეროგატივაა, კაცობრიობის მშვიდობიანი ცხოვრების გასაღები მნიშვნელოვანწილად რელიგიურ ლიდერებსაც უპყრიათ ხელთ. ამას თანამედროვე მსოფლიო უკვე აცნობიერებს; ეს ფორუმიც ამის დადასტურებაა.

ერთხელ კიდევ მოგესალმებით ყველას და გისურვებთ წარმატებებს ღვთისსათნო მიზანთა განხორციელებაში. ჩემი მიმართვა დავით წინასწარმეტყველის სიტყვებით მსურს დავამთავრო:

„უფალმან ძალი ერსა თვისსა მოსცეს, უფალმან აკურთხოს ერი თვისი მშვიდობით“.

ჰეჰეჰ, რა ვიპოვე

1,5 წლის უკან დამიწერია

ეკუმენიზმი და თანამშრომლობა
შეიძლება
ძალიან ბევრ საკითხებში: ეს იქნება თანამონაწილეობა

ა) მსოფლიო თანამედროვე პრობლემების მიმართ:

1) ეთიკისა და საერთო ქრისტიანული ღირებულებების საერთო დაცვა საყოველთაო აპოსტასიისა და სეკულარიზაციის გარემოში (ქრისტიანული ოჯახის დაცვა სექსუალური გაუკუღმართებისაგან, სიცოცხლის უფლებების მუდმივი მანიფესტაცია( ევთანაზია, ცდები ემბრიონებზე...))

2) ქრისტიანული მშვიდობის მუდმივი მოწმობა და ქრისტიანთა უფლებების ფხიზელი დარაჯობა მსოფლიო პრობლემატურ რეგიონებში ( პალესტინა, ერაყი, ირანი, ჩინეთი)

3) ქრისტიანული მისიის გავრცელება და საერთო პრობლემატიკის დიალოგის ფორმით გადაჭრა

ბ) ურთიერთ ცოდნისა და გამოცდილების გაცვლა

1)ქრისტიანული ოჯახის და თანამედროვე ახალგაზრდობის ეთიკურ აღზრდის გამოცდილებათა ურთიერთგაზიარება

2) ქრისტიანული მეცნიერებების უკეთ შესწავლისა და უკეთ ჩაღრმავებისათვის საერთო მეცნიერული შრომების შესწავლა და სისტემატური გაცნობა, ამ საქმისათვის სტუდენტ-პედაგოგთა ურთიერთგაცვლა...

გ) თანამშრომლობა ყველა იმ საკითხებში რაც ზემოთ იქნა მოყვანილი ( და რომლებიც გამომრჩა) უნდა ემსახურებოდეს ერთადერთ ყველაზე დიდ მიზანს, საერთო ერთიანობის მიღწევას ჭეშმარიტების დათმობის გარეშე!

მე ასე მესმის და ასე მჯერა საღი ეკუმენიზმისა!

პატივისცემით,

კაიროსი!

[კანონისტი]

KAIROS

წმ.მოციქულთა საფლავებზე ( კათ. ეკლესიაში ) ან. წმ. ნიკოლოზის საფლავზე ( ისიც კათ, ეკლ.ში) ლოცულობენ

ისეთ შემთხვევაში, როდესაც მართლმადიდებელი ეკლესიის მიერ აღიარებული წმინდის სხეული (ან ნაწილები) მდებარეობს არამართლმადიდებლურ ტაძარში, დასაშვებია ლოცვა ამ სიწმიდის მიმართ და პირადი ლოცვების აღვლენა (დაუჯდომლის ჩათვლით), მათ შორის, სასულიერო პირის მიერაც. აკრძალულია ღვთისმსახურების აღვლენა, განსაკუთრებით - საღვთო ლიტურგიისა.

პირადად მე, როდესაც მარიამის ამაღლების თბილისის კათედრალურ კათოლიკურ ეკლესიაში შევდივარ, ყოველთვის მოვილოცავ ხოლმე ეკლესიის ტრაპეზში ჩატანებულ წმინდა ნაწილს - ეკლესიის სახელოვანი მოღვაწის, წმ. კლიმენტი რომაელისა

[Iona]

Смирение Павла. – Единение церкви. – Нужно искать благодати у Бога, а не у людей. – Значение смиренномудрия.



"Павел, волею Божиею призванный Апостол Иисуса Христа, и Сосфен брат, церкви Божией, находящейся в Коринфе, освященным во Христе Иисусе, призванным святым, со всеми призывающими имя Господа нашего Иисуса Христа, во всяком месте, у них и у нас: благодать вам и мир от Бога Отца нашего и Господа Иисуса Христа" (1Кор.1:1-3).

1. Видишь ли, как Павел в самом начале низложил гордость и ниспроверг всякую надменность лжеучителей, назвав себя званным? Не сам я, говорит, изобрел то, чему научен, и не своею мудростью постиг это, но будучи призван, когда гнал и опустошал Церковь. Здесь, можно сказать, все принадлежнт Призвавшему, а призванному ничего, разве только послушание. "Иисуса Христа". Учитель ваш – Христос; а вы людей считаете начальннками учения. "Волею Божиею", – так как Бог восхотел, чтобы вы спаслись таким образом. Мы сами не совершили ничего, но по воле Божией обрели спасение: призваны потому, что Ему было угодно, а не потому, чтобы мы были того достойны.

И Сосфен брат. Опять выражает смирение, поставляя на ряду с собою того, кто был гораздо меньше его; а расстояние между Павлом и Сосфеном велико. Если же он, не смотря на такое расстояние, поставил низшего наряду с собою, то что могут сказать те, которые презирают равночестных? "Церкви Божией". Не того или другого, но Божией. "Находящейся в Коринфе". Видишь ли, как он каждым выражением низлагает их надменность. всячески возводя ум их к небу? Церковь называет Божиею, выражая тем, что в ней должно быть единение, потому что если она Божия, то соединена и едина, не только в Коринфе, но и во всей вселенной. Имя Церкви – это имя не разделения, но единения и согласия. "Освященным о Христе Иисусе". Опять приводит имя Иисуса, а не людей. Что такое – освящение? Омовение, очищение. Напоминает им о той нечистоте, от которой Он избавил их, и научает смиренномудрию, так как они освящены не за собственные добрые дела, но по человеколюбию Божию. "Призванным святым". И то самое, что вы спасаетесь верою, не от вас, говорит; не вы первые приступили, но были призваны, так что и это малое не вполне принадлежит вам. Хотя вы приступили, будучи отягощены множеством зол, но и этим обязаны не себе самим, а Богу.

Поэтому в послании к Ефесеям он говорит: "благодатью вы спасены через веру, и сие не от вас" (Еф.2:8). II вера не вполне принадлежит вам: вы не сами, предварив Бога, уверовали, но послушались, когда были призваны. "Со всеми призывающими имя Господа нашего Иисуса Христа". Имя не такого-то или иного, но Господа. "Во всяком месте, у них и у нас". Хотя послание писано только к коринфянам, но он упоминает о всех верующих по всей вселенной, показывая, что Церковь должна быть едина везде, хотя она находится в различных местах, и тем более – в Коринфе. Место разделяет, но Господь их соединяет, как общий для всех; потому, чтобы внушить им единение, он и присовокупил: "у нас и у них". Последнее важнее первого. Как находящиеся в одном месте, когда имеют многих несогласных между собою господ, бывают разделены, и место нисколько не способствует им быть в единении, потому что господа дают им различные приказания и каждый требует своего, – "не можете", сказано, "служить Богу и маммон" (Мф.6:24), – так и находящиеся в различных местах, когда имеют не различных господ, а только одного, от мест не теряют согласия, потому что один Господь соединяет их. Итак, говорит, вы, коринфяне, должны быть в согласии не только с коринфянами, но и со всеми по всей вселенной, как имеющие общего Владыку; поэтому вторично присовокупнл: "у нас". Чтобы кто-либо из неразумных не подумал, что он допускает разделение, когда сказал: имя Господа нашего Иисуса Христа, он опять присовокупляет: Господа нашего же и тех. А чтобы это было яснее, прочту так, как требует смысл речи: Павел и Сосфен Церкви Божией, находящейся в Коринфе, и всем, призывающим имя Господа нашего и их, во всяком месте, в Риме ли, или где бы они ни были, – благодать вам и мир от Бога Отца нашего и Господа Иисуса Христа. Или можно так, и, мне кажется, это будет еще точнее: Павел и Сосфен находящимся в Коринфе освященным, званным святым со всеми призывающими имя Господа нашего Иисуса Христа во всяком месте, как их так и нашего, т.е. благодать вам и мир вам, находящимся в Коринфе освященным, и сделавшимся званными, не одним вам, но вместе со всеми, во всяком месте призывающими имя Иисуса Христа

მოკლედ იმ აზრს ვანვითარებ რომ რომ მთავარი არის სწორი სარწმუნოება
ყველას უნდა ქონდეს ერთი და სწორი სარწმუნოება - ანუ მართლმადიდებლური, სარწმუნოების საკითხში კი ...დუმაიუ ტორგ ტუტ ნე უმესტენ, ჩვენ ამას ვაღიარებთ და თქვენ ის აღიარეთ... ეგაა ლაფსუსი. ანუ ჩვენ გადმოცემა (პრედანიე) არ უნდა დაიკარგოს.

თორემ საუბარი, საკითხების განხილვა მისიონერობა და ასშ. რა თქმა უნდა კარგია.

მეორე საკითხია, როგოც იტყვიან ხარ ხართან რომ დააბა ან ზნეს იცვლის ან ფერსაო, ვგულისხმობ რომ ჩვენ თვითონ არ გადმოგვედოს და გავხდეთ ერეტიკული სულის ზეგავლენის ქვეშ.

ვართ კი რომ იმდენად ძლიერი და მტკიცე მართლმადიდებლობაში რომ ეს არ მოხდეს?

[KAIROS]

ისეთ შემთხვევაში, როდესაც მართლმადიდებელი ეკლესიის მიერ აღიარებული წმინდის სხეული (ან ნაწილები) მდებარეობს არამართლმადიდებლურ ტაძარში, დასაშვებია ლოცვა ამ სიწმიდის მიმართ და პირადი ლოცვების აღვლენა (დაუჯდომლის ჩათვლით), მათ შორის, სასულიერო პირის მიერაც. აკრძალულია ღვთისმსახურების აღვლენა, განსაკუთრებით - საღვთო ლიტურგიისა.

პირადად მე, როდესაც მარიამის ამაღლების თბილისის კათედრალურ კათოლიკურ ეკლესიაში შევდივარ, ყოველთვის მოვილოცავ ხოლმე ეკლესიის ტრაპეზში ჩატანებულ წმინდა ნაწილს - ეკლესიის სახელოვანი მოღვაწის, წმ. კლიმენტი რომაელისა

მეზობელია ჩემი კლიმენტი

[მნათე]

პირადად მე, როდესაც მარიამის ამაღლების თბილისის კათედრალურ კათოლიკურ ეკლესიაში შევდივარ, ყოველთვის მოვილოცავ ხოლმე ეკლესიის ტრაპეზში ჩატანებულ წმინდა ნაწილს - ეკლესიის სახელოვანი მოღვაწის, წმ. კლიმენტი რომაელისა

ლათინურ პირჯვარს არ იწერ?

[nino_ni]

KAIROS

ის სიცილაკი მინიშნებად უნდა მივიღო?
კარგი, დაშვებულია განსხვავებული აზრი აბა რაა, მაგრამ როცა იმ განსხვავებულ აზრს საკუთარ აზრს აღარ არქმევენ და ეკლესიის აზრად ასაღებენ, მაგას ვერ დავუშვებთ

არა მინიშნება არ იყო
ჩემი აზრის გაგრძელებად ჩათვალე
ანუ იგივეს ვამბობ მეც და შენი აზრიც რო ამოვიკითხე მივაწერე
პ.ს. მაგრამ ყველას ეხება,მეც მათ შორის

[კანონისტი]

მნათე

ლათინურ პირჯვარს არ იწერ?

ლათინური პირჯვარი არ გამიგია მე პირჯვარი პირჯვარია

მიმართულება ლინგვისტიკური მიზეზითაა გამოწვეული. ქართულად ვამბობ ლოცვას და შესაბამისად, ხელსაც ჯერ მარჯვნივ ვიდებ და მერე მარცხნივ

ისე, ეკუმენიზმის თემაა და სვეტიცხოველში ვნახე კათოლიკე მღვდელმა როგორ გადაიწერა ეკუმენური პირჯვარი

ანუ ხელი დაიდო ჯერ მარჯვნივ, მერე მარცხნივ და მერე ისევ მარჯვნივ