ეკუმენიზმის შესახებ, ემოციების გარეშე პარამეტრები

[Misha Songulashvili]

KAIROS
კაიროს თქვენ გჯერათ რომ პროტესტანტი მიცემს უფლებას პასტორს ჩაატაროს ღვთისმსახურება ისე როგორც მათ არ ჯერათ?
ფაქტი სახეზეა ეს სწავლება თვით საქართველოს ევანგელურ ბაპტისტურ ეკლესიაშიც გატარდა და სისტემატიურად ლიმას ლიტურგია იხმარება, ანუ სადაც პური და ღვინო ქრისტეს სისხლად და ხორცადაა აღიარებული...
ასეთია ძალიან მრავალი! აქ აღნიშნულ ეკლესიაში არ იხმარება ის ლიტურგია რაზეც თქვენ ასე მონდომებით საუბრობთ

[KAIROS]

კარგი მიშა, იყოს ისე შენთვის, როგორც გაწყობს იდეაში კი აბსურდია რაღაც ლამაზი ტექსტებით გააერთიანო ერთმანეთისაგან ასე დაშორებული კონფესიები და მადლის მოქმედებას ტექსტები კი არა აღმსარებლობა განსაზღვრავს, რამდენადაც მოდის იგი თანხმობაში მოციქულებრივ სწავლებასთან, პროტესტანტებთან კი ამაზე საუბარიც კი ღიმილის მომგვრელია
ისე ძალიან ოფიციალურადაც ნუ მესაუბრები, სადღაც შიგნით სიცივეც იგრძნობა და დიალოგს ეს ხელს არ შეუწყობს
იხარე;
კაიროსი!

[Misha Songulashvili]

KAIROS

კარგი მიშა, იყოს ისე შენთვის, როგორც გაწყობს

დიდად მოხარული ვიქნებოდი ყოველივე რომ ჩემს სურვილებზე იყოს დამოკიდებული, ვინაიდან ჩვეულებრივი ცოდვიანი ადამიანი ვარ და ამპარტანვნებისგან არც თუ ისე განშორებული...

იდეაში კი აბსურდია რაღაც ლამაზი ტექსტებით გააერთიანო ერთმანეთისაგან ასე დაშორებული კონფესიები

მე მოგიყვანეთ ფაქტი მაგალითად და თქვენგანაც იგივეს მოველი... მოდით და გავაღრმავოთ ეს ზედაპირული საუბარი...

მადლის მოქმედებას ტექსტები კი არა აღმსარებლობა განსაზღვრავს,

იმედია შევთანხმდებით, რომ მართლმადიდებელი ეკლესია სცნობს პროტესტანტთა ნათლობას... სცნობს ერთ ნათლისღებას. ეს კი იმაზე მეტყველებს რომ მადლის მოქმედებას სხვა ეკლესიებშიც არ უარყობს ზემოთხსენებული ეკლესია...

რამდენადაც მოდის იგი თანხმობაში მოციქულებრივ სწავლებასთან, პროტესტანტებთან კი ამაზე საუბარიც კი ღიმილის მომგვრელია

ფაქტები, ფაქტები...
მე მოგიყვანეთ მაგალითად საქართველოს ევანგელურ ბაპტისტური ეკლესია, თქვენვე ახსენეთ ანგლიკანური ეკლესია... მოდით ვისაუბროთ კონკრეტულად ამ ეკლესიებზე...

ისე ძალიან ოფიციალურადაც ნუ მესაუბრები, სადღაც შიგნით სიცივეც იგრძნობა და დიალოგს ეს ხელს არ შეუწყობს

ბოდიში მომითხოვია თუ ასეა... შევეცდები ამან პრობლემა არ შეუქმნას არავის...
ეს ლამაზად ნაწერი ტექსტები, ჩემს მიერ არაა შედგენილი არამედ როგორც ავღნიშნე ემს-ს ერთ ერთი კომიტეტის მუშაობის შედეგია, რომელშიც საკმარისი ოდენობის მართლმადიდებელები, პროტესტანტები და კათოლიკეები მონაწილეობდნენ... შემდეგ კი როცა ეს ლამაზი ტექსტი გამოქვეყნდა არავის გასჩენია უარყოფის სურვილი... პ.ს. ეს იმ დროს მოხდა როდესაც ემს-ში მართლმადიდებლური ეკლესია სრულად იყო წარმოდგენილი...

[KAIROS]

მიშა,
ფაქტებით მესაუბრეო მწერ და თავად ფაქტად ასახელებ, სექტანთა "ეკლესიის" რაღაც ტრადიციაზე მესაუბრები, ჩვენთვის ისინი უბრალოდ სექტანტებია, თავიანთი ანტიკლერიკალური და ულტრაპროტესტანტული იდეებით და არ წარმოადგენს არავითარ არგუმენტს მათი ფსევდოლიტურგიკული ინოვაციები.
რა უნდა გესაუბრო ბაპტისტებზე? ან ანგილკანებზე? ან სხვებზე? ჩვენ ხომ იმხელა უფსკრული გვაშორებს, ქრისტიანული სწავლების თითქმის ყველა ძირითად საკითხში გვაქვს უსაშველოდ დაშორებული შეხედულებები, მათთან რაიმე ევქარისტიულ ერთობას კი ეკლესიის უამრავი კანონი გვიკრძალავს, ადგილიც კი არ მეყოფა იმ კანონების მოყვანით, რომლებიც სექტანტებთან ან სქიზმატებთან ამ კავშირს მკაცრად კრძალავენ.
მაშ იცნობა ნათლობა? არა ყველასაგან და არა სრულიად, და ეს მხოლოდ გამონაკლისია და აქვე მთავრდება, და ეს არ ნიშნავს, რომ ავტომატურად იცნობა ყველა საიდუმლო, თუნდაც ევქარისტიის, და თან იქ სადაც სრულიად განსხვავებულად ესმით ევქარისტია, სადაც არ არსებობს მოციქულებრივი ჯაჭვი და შესაბამისად მადლი საიდუმლოთმოქმედებებისა.

ანუ მოდი ჯერ ეს წაიკითხე:

Алексей Ильич ОСИПОВ, профессор Московской духовной академии



ПРАВОСЛАВНОЕ ПОНИМАНИЕ ЭКУМЕНИЗМА




Вопрос о характере искомого в экуменизме единства христиан не представляет собой на первый взгляд большой проблемы. Однако если с православной точки зрения он и может быть описан вполне однозначно, то эта очевидность ставится - подчас довольно решительно - под сомнение самим ходом исторического развития экуменизма.
Православие не может мыслить предполагаемое экуменизмом единство христиан иначе как только на почве чисто церковной, для которой все иные, привходящие моменты действительного и возможного христианского солидаритета являются лишь элементами внешними, психологическими, не имеющими прямого и принципиального отношения к подлинному единству. Таковыми привходящими моментами, сколь бы важными они ни были сами по себе, являются, например, вопросы культурной, политической, социальной, международной, экономической жизни современного человечества. Вся эта проблематика, будучи одной из забот христиан и церквей и являясь одним из важных объектов изучения в экуменическом движении, тем не менее не принадлежит к вопросу экуменическому в его изначальной, экклезиологической сущности. Достижение христианами, общинами и церквами единства взглядов и действий в этих "горизонталистских" сферах жизни, хотя и служило бы одним из факторов, определяющих необходимую психологическую совместимость христиан и создающих предпосылки к более откровенному и объективному изучению и решению самой экуменической проблемы, само по себе не может рассматриваться как единство экуменическое в православном его понимании.
Это утверждение нуждается, по-видимому, в постоянном повторении, ибо существует вполне реальная тенденция в отдельных экуменических кругах не только поставить внешнее секулярное единство христиан на первый план, но и сделать его едва ли не основной целью современного экуменического движения. При этом, естественно, возникает большая опасность постепенного уклонения экуменизма от главной цели христианства - вечного спасения человека.
К чему может привести христиан и церкви, участвующие в экуменическом движении, довольно часто встречающееся в различных экуменических документах и дискуссиях подчеркивание "горизонтализма", если ему не будет достаточно определенно и сильно противопоставлено подлинное понимание цели экуменизма, вполне очевидно. Не говоря уже о несомненной, в этом случае, потере экуменическим движением церковности и даже религиозности, оно может оказаться орудием идейной подготовки многих, "если возможно, и избранных" (Мф. 24, 24), к принятию идеала, прямо противоположного Христу...
Не менее важной характеристикой православного экуменизма является требование им определенной духовной основы, на которой и исходя из которой должно созидаться искомое всехристианское единство. Безусловно, эта сторона представляет собой глубокую и объемную для изучения проблему. Здесь поэтому мы ограничимся лишь указанием на сам факт существования в православном аскетическом богословии определенных требований к духовной жизни, чтобы она действительно могла вести христианина по пути жизни, а не смерти.
Очень важно отметить, что Православие не рассматривает религиозность, молитвенность, вдохновение и аскетизм, как ipso facto [1] явления положительные в духовном отношении, как уже бесспорно ведущие христианина или христиан к Богу и к единству друг с другом. Напротив, и в этом специфика Православия по сравнению с инославием, оно, в лице единодушного голоса своих аскетических писателей, предупреждает о вполне реальной в духовной жизни опасности уклонения от истины и впадения в так называемую прелесть, то есть высокое мнение о себе, о своих христианских достоинствах и искание духовных наслаждений. И в этом состоянии могут пребывать не только отдельные христиане. При отступлении от пути, проложенного и тщательно изученного святыми подвижниками и освященного всей традицией Древней Церкви, оно может охватить и целые общины, проявляя себя в различных формах церковно-религиозной жизни. При этом отпадение от истинного пути духовной жизни, по мысли всех православных учителей Церкви, касавшихся этого вопроса, равносильно отпадению от Церкви. Оно приводит к духовной гибели и к духовному, в истинном смысле этого слова, разделению христиан, независимо от степени их психологического, идеологического или любого другого, в том числе и доктринального, единства.
На экуменических форумах при большом разнообразии представленных на них традиций в исповедании веры, благочестии, богослужениях и всей церковной практике вопрос о духовной аутентичности Христу этих встреч и их результатов приобретает глубоко принципиальное значение. Далеко не всегда и не везде на христианских собраниях можно предполагать и видеть единство христиан в Духе Святом. Априорное же - господствующее в протестантской экуменической среде - убеждение в присутствии Духа Святого во всех экуменических встречах: деловых, богослужебных и молитвенных, включая и самые экстравагантные, модернистские, - не может не вызывать критическую оценку со стороны православных.
Осуществление духовного единства, столь необходимого для достижения конечной цели экуменического движения, не может с православной точки зрения носить характер неопределенного, неуправляемого процесса. Произвол в этой области экуменического действия, возможно, опаснее, чем в какой-либо иной, ибо он может, даже при достижении видимого вероучительного единства, вновь увести какие-то группы и общины христиан в сторону от истинного пути жизни и единства с Церковью, не говоря уже о современном, в значительной степени разобщенном христианском мире, для которого подобного рода препятствие может оказаться непреодолимым. Отсюда проистекает и задача первостепенной важности для православного экуменического богословия - разработка и представление экуменическому инославию основ того богословия духовной жизни, которое может служить предпосылкой созидания подлинного в Духе Святом, общехристианского единства.
Таким образом, экуменизм в православном его понимании, имея общую для всех христианских конфессий, участвующих в экуменическом движении, цель - единство христиан, в то же время не может принять каких-либо неопределенных, компромиссных или тем более внехристианских интерпретаций самого характера этого единства. Ни секулярная основа горизонталистского измерения, ни экзальтированный мистицизм, захватывающий подчас глубоко и сильно целые межхристианские собрания, не могут рассматриваться как положительные признаки, как необходимые компоненты или как гаранты роста и развития экуменического единства христиан. Такое единство может быть достигнуто только на почве чисто церковной и только в Церкви. Но что должно означать это? Многочисленные разделения, имевшие место в истории христианства, поставили в богословии вопрос о Церкви, ее понимании, ее границах на первый план. С возникновением экуменического движения этот вопрос приобрел особую актуальность и остроту. Однако в контексте рассматриваемой темы основной акцент должен быть сделан не на раскрытии, хотя бы и очень сжатом, православного учения о Церкви в целом, а лишь на том главном расхождении в понимании "единства в Церкви", которое существует между Православием и значительной частью протестантского экуменического сообщества.
Все христиане согласны в том, что их объединение в конечном счете должно быть в Церкви. Но в какой Церкви? В той ли, которая, по мысли многих, уже невидимо объединяет собой всех христиан и все христианские общины независимо от различий в их вере и церковном устройстве? Или в той, единство в которой возможно лишь на началах безусловного и полного подчинения земному "непогрешимому" человеку - епископу Римскому. Или же в той, которая, может быть, охватывает и сравнительно незначительную часть христиан, но сохраняет в себе неизменными веру, основы духовной жизни и принципы внутреннего устройства Древней Церкви эпохи Вселенских Соборов? В связи с этим хотелось бы привести здесь высказывание одного из авторитетных русских богословов - Святейшего Патриарха Сергия, который в своем труде "Отношение Церкви Христовой к отделившимся от нее обществам" писал о данном вопросе: "В культурном христианском обществе не принято ставить вопрос об истинной Церкви ребром. Там чаще слышится так называемый широкий взгляд, по которому наши "земные перегородки до неба не достигают", церковные разделения - плод властолюбия духовенства и несговорчивости богословов. Пусть человек будет православным, католиком или протестантом, лишь бы он был по жизни христианином, - и он может быть спокоен... Но такая широта, столь удобная в жизни и успокоительная, не удовлетворяет людей подлинно церковных, привыкших давать себе ясный отчет в своей вере и убеждениях. Под этой широтой им чуется просто скептицизм, холодность к вере, равнодушие к спасению души" [2].
Широкий взгляд, о котором говорил Патриарх Сергий и который достаточно четко сформулирован, например, в так называемой "теории ветвей", выражает собой по существу основную экуменическую идею протестантского большинства в вопросе понимания единства Церкви.
Совершенно очевидно, насколько далека эта экуменическая концепция единства Церкви от православного его понимания. С православной точки зрения разделение, существующее между христианскими церквами и общинами, имеет характер не простой видимости, но касается самого существа отделившихся от Церкви Христовой. Нарушено внутреннее единство отдельных членов Церкви с ее Телом, отдельных ветвей - с Лозой (Ин. 15, 1-6). И как всякая ветвь, по слову Христову, не может приносить плода, если не пребудет на лозе, так и в отношении церквей, находящихся в разделении, не может быть альтернативы, кроме искания истинной Церкви и возвращения к ней. Такая Церковь существует. Она есть Единая, Святая, Соборная и Апостольская. Это означает, что она не мистична, но богочеловечна и как таковая должна иметь и свое земное, видимое, человеческое бытие в границах земного времени и пространства. Она всегда самотождественна. И не может пребывать в единстве с ней иная вера, иная жизнь, иное предание. Поэтому экуменизм может достичь своей цели только в том случае, если существующие христианские церкви беспристрастно оценят свое настоящее кредо через призму учения и практики Древней Церкви, как наиболее полной и чистой выразительницы апостольской проповеди и духа Христова, и, найдя у себя что-либо измененным по существу, возвратятся к первозданной целостности. И если современная Православная Церковь свидетельствует о своей преданности и верности Преданию Вселенской Церкви и призывает к этому другие христианские церкви, то это не может расцениваться как какой-то узкий конфессионализм или эгоцентризм. Православие призывает не к себе как к конфессии, но к единству с той единой Истиной, которую имеет оно и к которой может приобщиться всякий ищущий этой Истины.
Православный экуменизм, таким образом, предполагает возможность подлинного единства христианских церквей лишь при условии единства веры, единства основ духовной жизни, единства принципов церковного устройства, единства Священного Предания - то есть всего того, что в своих главных чертах характеризует Церковь Бога живаго (1 Тим. 3, 15).
При обсуждении вопроса о церковном единстве необходимо остановиться на одном из тех свойств Церкви, которое с развитием экуменического движения, особенно с ростом значимости в христианском мире Всемирного Совета Церквей, становится все более важным объектом изучения на межконфессиональном уровне. Кафоличность, или соборность, Церкви постоянно пребывает в центре внимания экуменических собраний, посвященных обсуждению проблемы единства Церкви.
Как известно, в экуменическом движении, среди части протестантов, всегда живет идея того, что Всемирный Совет Церквей имеет особое экклезиологическое содержание и что подобное содружество Церквей представляет собой если и не соборное, в полном смысле этого термина, то весьма близкое к таковому. Священный Синод Русской Православной Церкви, обращаясь в свое время с Посланием о V Ассамблее в Найроби к председателю ЦК ВСЦ и генеральному секретарю ВСЦ, предупреждал: "Другой опасностью, серьезно угрожающей христианскому единству и будущности экуменического движения после Найроби, является питаемая некоторыми участниками экуменического движения иллюзия, что Всемирный Совет Церквей будто бы может достичь такой степени экуменического сближения своих Церквей-членов, что одна из будущих его Генеральных ассамблей превратится во всехристианский собор. Думать так - значит предполагать, что Всемирный Совет Церквей может в будущем стать некоей "сверхцерковью". Как известно, подобные "экуменические соблазны" были в свое время решительно осуждены и отброшены всеми Церквами-членами, и руководство Всемирного Совета Церквей много раз торжественно отказывалось от этого. И хотя в прежней формулировке эта идея уже отвергнута, однако отдельные отзвуки ее проскальзывают иногда (как то было и на Ассамблее в Найроби) в завуалированном виде общих рассуждений об "особом пророческом служении" административного аппарата Всемирного Совета Церквей в Женеве, который будто бы не является просто лишь инструментом для служения Церкви и экуменическому движению, а чем-то большим. Отсюда один шаг к соблазнительной и опасной идее об особом экклезиологическом значении Всемирного Совета Церквей и его центрального аппарата в Женеве" [3].
Безусловно, наделить ВСЦ признаками Церкви, и в первую очередь свойством кафоличности, - значит принципиально изменить, точнее, исказить само понятие соборности. Поэтому наличие данной тенденции в экуменизме должно стимулировать в православном богословии новые поиски выражения понимания соборности Церкви, которое могло бы способствовать большему ее уяснению инославием. Это особенно важно еще и потому, что употребление в экуменическом обиходе специфических православных терминов в смыслах, подчас далеких от их православного содержания, может сами эти священные термины растворить в море многозначимости и привести к полному их обесцениванию.
Православное понимание кафоличности-соборности принципиально отличается от того, что в английском языке выражается словом fellowship (содружество, солидарность) - понятия, имеющего исключительно нравственное, психологическое содержание с чрезвычайно широкой амплитудой звучания в этическом и эмоциональном отношениях, но никак не экклезиологическом; не совпадает оно и с "консилиарностью" - термином Ассамблеи в Найроби, который описывает некоторые внешние признаки соборности без конкретного указания на ту доктринальную основу, благодаря которой лишь и возможна соборность в православном ее понимании.
Соборность, как одно из фундаментальных свойств Церкви, раскрывает свое онтологическое содержание через догмат Пресвятой Троицы. Соборность Церкви - это наиболее конкретный образ Троицы Бога, в Котором единство природы сочетается с троичностью Ипостасей. По словам известного русского богослова Владимира Лосского, "в свете троичного догмата соборность предстает перед нами как таинственное тождество единства и множественности, единства, которое выражается в многоразличии, и многоразличия, которое продолжает оставаться единством... Как в Боге каждое Лицо - Отец, Сын и Дух Святой - не есть часть Троицы, но всецело Бог, в силу Своей неизреченной тождественности с единой природой, так и Церковь не есть некая федерация частей" [4]. Соборность - это полное единство многих в едином целом, по образу единства членов в одном теле, но единство не внешнее, административное или временное и случайное, не конгломерат, не механизм, не fellowship, но живое единое тело в многообразии членов, которое проявляется, естественно, и в институциональном церковном единстве, преемственности и непрерывности. Святой апостол Павел говорит о соборности, когда пишет: "Одно тело и один дух, как вы и призваны к одной надежде вашего звания; один Господь, одна вера, одно крещение, один Бог и Отец всех, Который над всеми, и через всех, и во всех нас" (Еф. 4, 4-6). Именно единство духа и веры, упования и крещения, священства и Чаши Господней и определяет то, что может быть названо кафоличностью, или соборностью, в Православии. За литургией святого Василия Великого непосредственно после совершения Евхаристии литургисующий произносит: "Нас же всех, от единаго хлеба и чаши причащающихся, соедини друг ко другу, во единаго Духа Святаго причастие". Это соединение друг с другом в причащении Духу Святому через святейшее таинство Евхаристии является наиболее полным и совершенным выражением соборности Церкви. Ибо в этом таинстве все христиане становятся живыми членами единого Тела Христова.
Термин "кафоличность", таким образом, в Православии имеет исключительно экклезиологическое содержание, выражая онтологическое единство Церкви. Этим он принципиально отличается от тех определений единства Церкви, которые имели место до настоящего времени в экуменическом богословии протестантского большинства и которые указывали лишь на отдельные, преимущественно внешние, стороны этого единства.
Итак, говоря о Церкви, единство христиан в которой мыслится Православием как конечная цель экуменического движения, необходимо отметить следующие положения:
1) Таковой Церковью не являются все христианские церкви и общины, взятые вместе, ибо не количество отдельных церквей определяет полноту и единство Церкви, но соответствие любой Поместной Церкви истине древнецерковного Предания. Истина может быть и в одной Церкви. И в этом случае она является той Единой, Святой, Кафолической и Апостольской Церковью, в приобщении к которой могут обрести подлинное единство и все прочие христианские церкви.
2) Единство Церкви - это ее кафоличность. Но кафоличность не есть организованное содружество Церквей, fellowship, федерация. Не описывается кафоличность и понятием "консилиарное содружество", как не имеющим четкого содержательного определения и отражающим скорее внешние черты соборности, нежели ее онтологический смысл.
Кафоличность, или соборность, - это целостность всего тела Церкви, сохраняемая единством духовным, вероучительным, сакраментальным, нравоучительным, институциональным и получающая свою полноту и окончательность в единстве Чаши Господней.


--------------------------------------------------------------------------------

1. ipso facto (лат.) - "самим фактом", в силу самого факта. ^

2. ЖМП, 1968, № 9, с. 47 ^

3. ЖМП, 1976, № 4, с. 8. ^

4. В. Лосский. О третьем свойстве Церкви. ЖМП, 1968, № 8, с. 77. ^


უპირველესად კი უნდა გავითვალისწინოთ:

მართლმადიდებლური ეკლესია არ არის ევქარისტიულ ერთობაში არცერთ სხვა ქრისტიანულ კონფესიასთან და მისი რომელიმე წევრის თვითნებური, ეკლესიის პოზიციიდან განსხვავებული ქმედება, განიხილება როგორც დანაშაული და ისჯება ეკლესიის კანონების მიხედვით.

დანარჩენი ყველაფერი ამას ეყრდნობა და აქედან ამოდის.

იხარე;

კაიროსი!

პ.ს.
რახან ცოტა საკითხავიც მოგეცი, მაშინ ესეც რომ დაამატო კარგი იქნება, ასე უფრო ახლოს მივალთ გავიგოთ მართლმადიდებლური ეკლესიის ამ საკითხთან დაკავშირებული პოზიციის გაგებისათან.


1.13. На протяжении христианской истории от единства с Православной Церковью отделялись не только индивидуальные христиане, но и целые христианские сообщества. Некоторые из них исчезли в ходе истории, другие же сохранились на протяжении веков. Наиболее существенные разделения первого тысячелетия, сохранившиеся до сего дня, произошли после неприятия частью христианских общин решений III и IV Вселенских Соборов, в результате в отделенном состоянии оказались существующие доныне Ассирийская Церковь Востока, дохалкидонские Церкви – Коптская, Армянская, Сиро-Яковитская, Эфиопская, Малабарская. Во II тысячелетии за отделением Римской Церкви последовали внутренние разделения западного христианства, связанные с Реформацией и приведшие к непрекращающемуся процессу образованию множества христианских деноминаций, не находящихся в общении с Римским престолом. Возникали также отделения от единства с Поместными Православными Церквами, в том числе с Русской Православной Церковью.

1.14. Заблуждения и ереси являются следствием эгоистического самоутверждения и обособления. Всякий раскол или схизма приводят к той или иной мере отпадения от Полноты церковной. Разделение, даже если оно происходит по причинам не вероучительного характера, есть нарушение учения о Церкви и в конечном итоге приводит к искажениям в вере.

1.15. Православная Церковь устами святых отцов утверждает, что спасение может быть обретено лишь в Церкви Христовой. Но в то же время общины, отпавшие от единства с Православием, никогда не рассматривались как полностью лишенные благодати Божией. Разрыв церковного общения неизбежно приводит к повреждению благодатной жизни, но не всегда к полному ее исчезновению в отделившихся общинах. Именно с этим связана практика приема в Православную Церковь приходящих из инославных сообществ не только через Таинство Крещения. Несмотря на разрыв единения, остается некое неполное общение, служащее залогом возможности возвращения к единству в Церкви, в кафолическую полноту и единство.

1.16. Церковное положение отделившихся не поддается однозначному определению. В разделенном христианском мире есть некоторые признаки, его объединяющие: это Слово Божие, вера во Христа как Бога и Спасителя пришедшего во плоти (1 Ин. 1, 1–2; 4, 2, 9), и искреннее благочестие.

1.17. Существование различных чиноприемов (через Крещение, через Миропомазание, через Покаяние) показывает, что Православная Церковь подходит к инославным конфессиям дифференцированно. Критерием является степень сохранности веры и строя Церкви и норм духовной христианской жизни. Но, устанавливая различные чиноприемы, Православная Церковь не выносит суда о мере сохранности или поврежденности благодатной жизни в инославии, считая это тайной Промысла и суда Божия.

1.18. Православная Церковь есть истинная Церковь, в которой неповрежденно сохраняется Священное Предание и полнота спасительной благодати Божией. Она сохранила в целости и чистоте священное наследие апостолов и святых отцов. Она сознает тождественность своего учения, богослужебной структуры и духовной практики апостольскому благовестию и Преданию Древней Церкви.

1.19. Православие не является "национально-культурной принадлежностью" Восточной Церкви. Православие – это внутреннее качество Церкви, сохранение вероучительной истины, богослужебного и иерархического строя и принципов духовной жизни, непрерывно и неизменно пребывающих в Церкви со времен апостольских. Нельзя поддаваться искушению идеализации прошлого или игнорировать трагические недостатки или неудачи, имевшие место в истории Церкви. Образец духовной самокритики дают прежде всего великие отцы Церкви. История Церкви знает немало случаев ниспадения в ересь значительной части церковного народа. Но она знает также и то, что Церковь принципиально боролась с ересью, знает и опыт исцеления от ереси некогда заблудших, опыт покаяния и возвращения в лоно Церкви. Именно трагический опыт появления неправомыслия в недрах самой Церкви и борьбы с ним приучил чад Православной Церкви к бдительности. Православная Церковь, смиренно свидетельствуя о том, что она хранит истину, в то же время помнит обо всех исторически возникавших соблазнах.

1.20. Вследствие нарушения заповеди о единстве, вызвавшего историческую трагедию схизмы, разделившиеся христиане, вместо того, чтобы быть примером единства в любви по образу Пресвятой Троицы, стали источником соблазна. Разделенность христиан явилась открытой и кровоточащей раной на Теле Христовом. Трагедия разделений стала серьезным видимым искажением христианского универсализма, препятствием в деле свидетельства миру о Христе. Ибо действенность этого свидетельства Церкви Христовой в немалой степени зависит от воплощения проповедуемых ею истин в жизни и практике христианских общин.

და ესეც საინტერესო და აუცილებელია

Стремление к восстановлению единства Версия для печати



2.1. Важнейшей целью отношений Православной Церкви с инославием является восстановление богозаповеданного единства христиан (Ин. 17, 21), которое входит в Божественный замысел и принадлежит к самой сути христианства. Это задача первостепенной важности для Православной Церкви на всех уровнях ее бытия.
2.2. Безразличие по отношению к этой задаче или отвержение ее является грехом против заповеди Божией о единстве. По словам святителя Василия Великого, "искренно и истинно работающим для Господа надо о том единственно прилагать старание, чтобы привести опять к единству Церкви, так многочастно между собой разделенные".

2.3. Но, признавая необходимость восстановления нарушенного христианского единства, Православная Церковь утверждает, что подлинное единство возможно лишь в лоне Единой Святой Соборной и Апостольской Церкви. Все иные "модели" единства представляются неприемлемыми.

2.4. Православная Церковь не может принять тезис о том, что, несмотря на исторические разделения, принципиальное, глубинное единство христиан якобы нарушено не было и что Церковь должна пониматься совпадающей со всем "христианским миром", что христианское единство якобы существует поверх деноминационных барьеров и что разделенность церквей принадлежит исключительно к несовершенному уровню человеческих отношений. По этой концепции, Церковь остается единой, но это единство недостаточно проявляется в зримых формах. В такой модели единства задача христиан понимается не как восстановление утраченного единства, а как выявление единства, неотъемлемо существующего. В этой модели повторяется возникшее в Реформации учение о "невидимой церкви".

2.5. Совершенно неприемлема и связанная с вышеизложенной концепцией так называемая "теория ветвей", утверждающая нормальность и даже провиденциальность существования христианства в виде отдельных "ветвей".

2.6. Для Православия неприемлемо утверждение о том, что христианские разделения являются неизбежным несовершенством христианской истории, что они существуют лишь на исторической поверхности и могут быть исцелены или преодолены при помощи компромиссных межденоминационных соглашений.

2.7. Православная Церковь не может признавать "равенство деноминаций". Отпавшие от Церкви не могут быть воссоединены с ней в том состоянии, в каком находятся ныне, имеющиеся догматические расхождения должны быть преодолены, а не просто обойдены. Это означает, что путем к единству является путь покаяния, обращения и обновления.

2.8. Неприемлема мысль о том, что все разделения суть трагические недоразумения, что несогласия кажутся непримиримыми только от недостатка любви друг к другу, от нежелания понять, что при всем различии и несходстве есть достаточное единство и согласие в "главном". Разделения не могут быть сведены к человеческим страстям, эгоизму или тем более культурным, социальным или политическим обстоятельствам. Также неприемлемо утверждение, что Православную Церковь отличают от христианских сообществ, с которыми она не имеет общения, вопросы второстепенного характера. Нельзя сводить все разделения и разногласия к различным небогословским факторам.

2.9. Православная Церковь отвергает также тезис о том, что единство христианского мира можно восстановить только путем совместного христианского служения миру. Христианское единство не может быть восстановлено согласием по мирским вопросам, при котором христиане окажутся едины во второстепенном и по-прежнему будут расходиться в основном.

2.10. Недопустимо ограничивать согласие в вере узким кругом необходимых истин, чтобы за их пределами допустить "свободу в сомнительном". Неприемлема сама установка на толерантность к разномыслию в вере. Но при этом нельзя смешивать единство веры и формы его выражения.

2.11. Разделение христианского мира есть разделение в самом опыте веры, а не только в доктринальных формулах. Должно быть достигнуто полное и искреннее согласие в самом опыте веры, а не только в ее формальном выражении. Формальное вероисповедное единство не исчерпывает единства Церкви, хотя и является одним из его необходимых условий.

2.12. Единство Церкви есть прежде всего единство и общение в Таинствах. Но подлинное общение в Таинствах не имеет ничего общего с практикой так называемого "интеркоммуниона". Единство может осуществиться только в тождестве благодатного опыта и жизни, в вере Церкви, в полноте таинственной жизни в Духе Святом.

2.13. Восстановление христианского единства в вере и любви может прийти только свыше, как дар Всемогущего Бога. Источник единства – в Боге, и поэтому одни только человеческие усилия для его восстановления будут напрасны, ибо "если Господь не созиждет дома, напрасно трудятся строящие его" (Пс. 126, 1). Только Господь наш Иисус Христос, давший заповедь о единстве, есть Тот, Кто может дать силы для ее исполнения, ибо Он есть "путь и истина и жизнь" (Ин. 14, 6). Задачей же православных христиан является соработничество Богу в деле спасения во Христе.


დანარჩენი მერე, ჯერ ესენი დავამუშავოთ

[Misha Songulashvili]

KAIROS

ანუ მოდი ჯერ ეს წაიკითხე:

სანამ რამეზე გიპასუხებდე, გაგაფრთხილებ რომ ვარ ქართველი!
ვწერ ქართულად დ ვკითხულობ ქართულად... თუმცა განათლებას
ძირითადად ინგლისურად ვიღებ, ვცდილობ ყველა დოკუმენტი ვთარგმნო და ისე დავდო ამ ფორუმზე... ერთხელ მოვიყვანე ციტატა ინგლისურად და იმასაც ვნანობ... რასაც მე ვწერ ყველაფერი ეს ინგლისურ ენაზე მაქვს შესწავლილი და არ ვწერ ინგლისურად... თუ გინდათ რომ დიალოგი გაგრზელდეს მომწერეთქართულად, ასეთი თხოვნა მაქვს მეტად უცნაური
რუსული არ ვიცი!

[sable]

ხომ არ დაგავიწყდათ რომ საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესია ემს-ს 1961 წელს შეუერთდა და 1997 წელს დატოვა? ამდენი წლის განმავლობაში ნუთუ ვერავინ ვერ გაანალიზა რომ ემს-ს ეკლესიოლოგიური ხასიათი გააჩნდა საფუძვლებიდანვე და ეს მიუღებელი იყო? ანდა, ილია მეორე 1983-1991 წლებში არ გახლდათ ემს-ს პრეზიდენტთაგანი? ეს ხომ ყველასთვის ცნობილია რომ 1997 წლის 20 მაისამდე საპატრიარქოს ემს-დან გამოსვლის არავითარი სურვილი არ ჰქონდა? ეს მოხდა შანტაჟის, დაშინების, ტერორის გზით ძალიან მცირე ხანში.

რა შანტაჟს და დაშინებას ჰქონდა ადგილი და ვის მხრიდან ? მე მსგავსი რამ არ მსმენია, იქნებ ცოტა კონკრეტულად განმარტო.

[Misha Songulashvili]

sable

რა შანტაჟს და დაშინებას ჰქონდა ადგილი და ვის მხრიდან ? მე მსგავსი რამ არ მსმენია, იქნებ ცოტა კონკრეტულად განმარტო.

ეს იყო სასულიერო პირთა მცირე ჯგუფის აჯანყება, როდესაც დაჟინებით მოსთხოვეს საპატრიარქოს გასდგომოდა ეკუმენურ მოძრაობას. თუ არადა სიქზმით ემუქრებოდნენ... საპატრიარქომ შიდა დაყოფას ამჯობინა შეესრულებინა მათი მოთხოვნა და ასეც მოიქცა 97 წლის 20 მაისს... თუმცა ის აჯანყებულები ამას არ დასჯერდნენ და მაინც გავიდნენ სქიზმაში და პატრიარქს არ მასონების მსახურად და მრავალ სხვა უბედურებად მიიჩნევენ...

[sable]

sable

ეს იყო სასულიერო პირთა მცირე ჯგუფის აჯანყება, როდესაც დაჟინებით მოსთხოვეს საპატრიარქოს გასდგომოდა ეკუმენურ მოძრაობას. თუ არადა სიქზმით ემუქრებოდნენ... საპატრიარქომ შიდა დაყოფას ამჯობინა შეესრულებინა მათი მოთხოვნა და ასეც მოიქცა 97 წლის 20 მაისს... თუმცა ის აჯანყებულები ამას არ დასჯერდნენ და მაინც გავიდნენ სქიზმაში და პატრიარქს არ მასონების მსახურად და მრავალ სხვა უბედურებად მიიჩნევენ...

მანდ ზარზმის მონასტრის წინამძღვარიც ხომ არ იყო შემთხვევით, რაღაც ზარზმაზე რომ ვიყავი მაშინ გავიგე რომ სქიზმაში იყო ეკუმენიზმის გამო, მაგრამ ზუსტად ვერ გავიგე რა უნდოდა?!

[Misha Songulashvili]

მანდ ზარზმის მონასტრის წინამძღვარიც ხომ არ იყო შემთხვევით, რაღაც ზარზმაზე რომ ვიყავი მაშინ გავიგე რომ სქიზმაში იყო ეკუმენიზმის გამო, მაგრამ ზუსტად ვერ გავიგე რა უნდოდა?!

ვიცი შიომვიმის, ბეთანიის და დასავლეთსაქართველოს რამოდენიმე ეკლესია... ასევე სოფელ პატარძეულში არიან დაბინავებული აროშვილები... ზარზმაზე ზუსტად არ ვიცი სამწუხაროდ... ვინმე გიპასუხებს... მარა რახან გაგიგია, ეგრეც იქნება ვფიქრობ.
პ.ს.
დღეს შევიძინე ძმები აროშვილების (სქიზმატი მღვდლები) წიგნი - ეკუმენიზმი ანტიქრისტეს რელიგია.. ვისაც იუმორი გიყვართ რეკომენდაციას ვუწევ, პირველივე შეხებიდან ვიგრძენი ეს...

[sable]

ვიცი შიომვიმის, ბეთანიის და დასავლეთსაქართველოს რამოდენიმე ეკლესია...

შიო მღვიმე და ბეთანია ეხლა სქიზმაში არიან?

[Misha Songulashvili]

sable

შიო მღვიმე და ბეთანია ეხლა სქიზმაში არიან?

არა, მაგ მონასტერებში მაშინ შეიკეტნენ და აღარ გამოდიოდნენ... შემდეგ კინწისკვრით გამოყარეს... ზოგმა მოინანია ზოგი სქიზმაში წავიდა და დაბინავდა სადღაც... აი მაგალითად, მე სოფწელი პატარძეულში მაქვს და იქ ერთ ეკლესიაში შესახლდნენ ძმები არშვილები, აქედან გაიქცნენ... გალავანი შემოარტყეს დიდი და გა მაგრდნენ შიომღვიმე და ბეთანია საპატრიარქოს ემორჩილება... ვფიქრობ ზრზმაც, უბრალოდ შესაძლებელი მაგენიც ამ გაურკვევლობაში იყვნენ ერთდროს...
თუ რამე შემეშალა შემისწორებენ და გავიგებთ...

[sable]

sable

არა, მაგ მონასტერებში მაშინ შეიკეტნენ და აღარ გამოდიოდნენ... შემდეგ კინწისკვრით გამოყარეს... ზოგმა მოინანია ზოგი სქიზმაში წავიდა და დაბინავდა სადღაც... აი მაგალითად, მე სოფწელი პატარძეულში მაქვს და იქ ერთ ეკლესიაში შესახლდნენ ძმები არშვილები, აქედან გაიქცნენ... გალავანი შემოარტყეს დიდი და გა მაგრდნენ შიომღვიმე და ბეთანია საპატრიარქოს ემორჩილება... ვფიქრობ ზრზმაც, უბრალოდ შესაძლებელი მაგენიც ამ გაურკვევლობაში იყვნენ ერთდროს...
თუ რამე შემეშალა შემისწორებენ და გავიგებთ...

ზარზმა ნამდვილად ვიცი, რომ სადღაც 2002 წელს და მანამდეც, იყო სქიზმაში და თან მრევლიც მოიმხროო ეგრე თქვეს იქ! მერე რამდენადაც ყური მოვკარი ის მღვდელი გარდაიცვალა და გამოსწორდა საქმე, ხოლო მიზეზად ეკუმენიზმს ასახელებდნენ ოღონდ ვერ გავიგე რატომ, ეს კაცი ეწინააღმდეგებოდაო ეკუმენიზმსო და როცა გამოვიდა ეკლესია ემს-დან (1997 წ.) ეს უკვე განხეთქილებაში იყო საპატრიარქოსთან მე მგონი, ხოლო გამოსვლის მერე კიდევ რატომ არ შეურიგდა ეგ არ ვიცი, ეტყობა რაღაც ოფოფები ჰქონდა თავში.

[Misha Songulashvili]

ზარზმა ნამდვილად ვიცი, რომ სადღაც 2002 წელს და მანამდეც, იყო სქიზმაში და თან მრევლიც მოიმხროო ეგრე თქვეს იქ! მერე რამდენადაც ყური მოვკარი ის მღვდელი გარდაიცვალა და გამოსწორდა საქმე, ხოლო მიზეზად ეკუმენიზმს ასახელებდნენ ოღონდ ვერ გავიგე რატომ, ეს კაცი ეწინააღმდეგებოდაო ეკუმენიზმსო და როცა გამოვიდა ეკლესია ემს-დან (1997 წ.) ეს უკვე განხეთქილებაში იყო საპატრიარქოსთან მე მგონი, ხოლო გამოსვლის მერე კიდევ რატომ არ შეურიგდა ეგ არ ვიცი, ეტყობა რაღაც ოფოფები ჰქონდა თავში.

ეხლა ვკითხულობდი მაგას რატომაც არა... ესენი თვლიან რომ იმ იერარქთა ლოცვაში მოხსენიებაც კი არ შეიძლება რომელთაც ოდესმე თანალოცვა აქვთ "მწვალებლებთან" გადახდილი... ასეთია პატრიარქი და ლოცვაშიც კი არ იხსენიებენ, არათუ მისი აღიარება... ასე რომ....

[KAIROS]

სანამ რამეზე გიპასუხებდე, გაგაფრთხილებ რომ ვარ ქართველი!

მაფრთხილებ? მეც ქართველი ვარ, მაგრამ რა ვქნა ძამიკო, უამრავი დოკუმენტია რუსულად, ნამდვილად ვერ ვთარგმნი ყველას, მცირე დოკუმენტი რომ იყოს აუცილებლად გავითვალისწინებ, იქნებ გუგლის პროგრამით თარგმნო, შინაარს მაინც გაიგებ.

[sable]

ეხლა ვკითხულობდი მაგას რატომაც არა... ესენი თვლიან რომ იმ იერარქთა ლოცვაში მოხსენიებაც კი არ შეიძლება რომელთაც ოდესმე თანალოცვა აქვთ "მწვალებლებთან" გადახდილი... ასეთია პატრიარქი და ლოცვაშიც კი არ იხსენიებენ, არათუ მისი აღიარება... ასე რომ....

თავად არ ჰქონდათ როდესაც საქარტველოს ეკლესია იყო ემს-ში?! რაღა მარტო პატრიარქს ებრძოდნენ.

[Misha Songulashvili]

sable

თავად არ ჰქონდათ როდესაც საქარტველოს ეკლესია იყო ემს-ში?! რაღა მარტო პატრიარქს ებრძოდნენ.

მაგათ ვინ წაიყვანდა, ძირითადად ეპისკოპოსები დაჰყვებოდნენ პატრიარქს... და წარმომადგენლადაც ეპისკოპოსებს გზავნიდა... სადმე შესაძლოა მინი პონტში იყო რომელიმე მაგათგანი და ალღო ვერ აუღეს და გაბოროტდნენ
ცინგლიანები, ეკუმენიზმი არ გვინდაო და საპატრიარქოსაც გამოეყვნე, სექტაა მაშ რა ჯანაბაა? ისე მე ჩავალ პატარძეულში, პირ გაპარსული და თეთრებში შემოსული და აროშვილებს ჭეშმარიტ ღმერთზე დაველაპარაკები

[sable]

sable

მაგათ ვინ წაიყვანდა, ძირითადად ეპისკოპოსები დაჰყვებოდნენ პატრიარქს... და წარმომადგენლადაც ეპისკოპოსებს გზავნიდა... სადმე შესაძლოა მინი პონტში იყო რომელიმე მაგათგანი და ალღო ვერ აუღეს და გაბოროტდნენ
ცინგლიანები, ეკუმენიზმი არ გვინდაო და საპატრიარქოსაც გამოეყვნე, სექტაა მაშ რა ჯანაბაა? ისე მე ჩავალ პატარძეულში, პირ გაპარსული და თეთრებში შემოსული და აროშვილებს ჭეშმარიტ ღმერთზე დაველაპარაკები

ნუ აბა საბაბი ჰქონიათ მაშინ ეტყობა მოგზაურობა უნდოდათ და ძაან და რომ ვერ მიიღეს არ მე და არც შენო

[Misha Songulashvili]

დღეს-დღეობით საქართველოში, განსაკუთრებით კი აქ, ამ ფორუმზე ეკუმენური ფასეულობების ქონა და მათ შესახებ საუბარი ხშირშემთხვევაში მიიჩნევა საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის საპატრიაქოს ღალატად, პატრიარქის მტრობად და ეს ყოველივე კი იმის ნიშანია რომ მსგავსი პოზიციის მქონე ადამიანი ავტომატურად ხდება ჯერ საქართველოს მტერი და შემდეგ ანტიქრისტეს მსახური... ეს პიროვნება მრავალთაგან ავავტომატურ მიიჩნევა დიდ საშიშროებად, რომელსაც უნდა განერიდოს ჭეშმარიტი რწმენის მქონე პატრიოტი ქართველი!

ის ფაქტი რომ ეკუმენური ფასეულობების ქონა ნამდვილად დანაშაულია ეს ყველამ ზედმიწევნით ვიცი, მაგრამ არვიცით ეს ეკუმენიზმი რა უბედურებაა, საიდან მოთრეულა და საით მიათრევს მართალთა თუ არამართალთა სულებს... ან მიათრევს კი? ვინ თქვა მიათრევსო? ოი, გამახსენდა! ამას ამბობდა ის პიროვნება რომელმაც წაიკითხა ეკუმენიზმის შესახებ იმ პიროვნების ნაწერი ვისაც ეკუმენური ურთიერთობების შესახებ უფრო მეტი ჰქონდა წაკითხული და ვინც ღვთიური მადლის წყალობით გაშიფრა ლამაზ გარეკანში შეფუთული ანტიქრისტეს მოძღვრება!

ამ ფორუმზე მე ეკუმენური იდეოლოგიის მიმდევრად მიცნობენ და მრავალგზის მიხილავს ჩემი ამ „მიდრეკილების“ გამო გამოთქმული სინანული, ბევრჯერ ისიც მინახავს როგორ ცდილობენ განმერიდონ მე ცოდვილს, ანდ პირიქით თვალი ამიხილონ... ბოლოხანს ჩემს მხილებაზეც ერაერთხელ მიდგა საქმე, მაგრამ ამ ყველაფერს ქრისტინული თავმდაბლობით მიმითითებდნენ და ჩემთვის ძალიან იოლი მოსანელებელი აღმოჩნდა... თუმცა იმ ფაქტმა რომ, ზემოთჩამოთვლილ დამოკიდებულებებზე უფრო ხშირად ზოგზოგიერთ იუზერთა დაბნეული მსჯელობა ვნახე, ისეთებისა როგორებიც, თვლიან რომ არამართლმადიდებელი ვარ, ანდა მართლმადიდებლობას ამოფარებული ვარ, ანდა ის რომ მიმდევრებს ვაგროვებ, მაიძულა ნათელი მომეფინა ჩემი მდგომარეობისათვის - ჩემი დამოკიდებულებისათვის ეკუმენურ მოძრაობასთან და საქართველოს მართლმადიდებელ ეკლესიასთან.

აქ ამ ფორუმზე და ზოგადად გურჯისტანში, არაერთხელ გამიგია რომ საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის მოღვაწეობა ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოში (ემს-ს გვერდს ვერ ვუვლით ვინაიდან აქ ეკუმენიზმზე საუბარი ემს-თი იწყება და ამითვე სრულდება, თუმცა ეკუმენიზმი მხოლოდ ემს როდია?) თითქოს და საბჭოთაკავშირის ზეწოლის შედეგი იყო. თუ შეკითხვას დაუსვამთ და ეტყვით, რომ საბჭოთაკავშირის დაშლის შემდეგ რატომ არ დატოვა საქართველოს მართლმადიდებლურმა ეკლესიამ ეს ორგანიზაციაო უაზროდ გიპასუხებენ ვემზადებოდითო, რთული პერიოდი გვედგა და ვყალიბდებოდითო... მაგრამ კიდევ ერთხელ ვიმეორებ და ვამბობ, რომ საქართველოს მართლმადიდებელმა ეკლესიამ თავის სურვილით არ დატოვა ეს ორგანიაზაცია, არამედ შანტაჟის გზით დაატოვებინეს 1997 წელს! ჩვენი ნების მიუხედავად დავტოვეთ ეს ორგანიზაცია და იმის დასამტკიცებლად რომ ჩვენ ეს შეგნებულად გავაკეთეთ და არც ისე სუსტები ვართო შევუდეგით ამ ორგანიზაციის განზრახვის ლანძღვას, ვინაიდან ეს იყო ერთადერთი საშუალება საზოგადოებაში იმიჯის შესანარჩუნებლად, თორემ როგორი სანახავია დაშანტაჟებული ეკლესიის ხივა? რომელსაც თითოროლა საეკლესიო პირი ისე ატრიალებს, როგორც საკუთარ კანტორას... ეს საეკლესიო პირები კი მაგალითისათვის ძმები აროშვილები და მათი მეგობრები გახლდნენ. საპატრიარქოში მიხვდნენ, რომ მათმა ნაბიჯმა დიდი ვერაფერი შვება ვერ მოუტანა ეკლესიას. თავიდან ფიქრობდნენ ეკლესიაში სქიზმას ავირიდებთ ამ ნაბიჯით მარა სქიზმა რომ ხელებში შერჩათ, მაშინ კი გაათმაგებული ძალებით იწყეს იმის მტკიცება რომ ეკუმენური მოძრაობიდან სქიზმატებმა კი არა თავისი განსჯის წყალობით გამოვიდნენ.
საბჭოური გავლენა რამდენად იყო საქართველოს მართლმაიდებელი ეკლესიის ეკუმენურ ორგანიზაციებში გასაწევრიანებლად არ ვიცი, მაგრამ ის კი ცხადი გახდა რომ საბჭოთაკავშირის სკოლამ დიდი როლი ითამაშა ამ ორგანიზაციების დატოვებისას. მაგალითად ძველად, მაშინ როდესაც საქართველო, ერთმორწმუნე რუსეთთან ერთად ჰქმნიდა ერთ დიდ იმპერიას კარაჩაკეტილობა უმნიშვნელოვანესი იყო. საბჭოთაკავშირს გარეთ ყველა დამნაშავე იყო, მხოლოდ ეს კავშირი გახლდათ ჭეშმარიტების სავანე!
ეს სკოლა ძალზედ მნიშვნელოვანი აღმოჩნდა ჩვენი საპატრიარქოსათვის. იმას გაიძახიან რომ მწვალებლებთან ერთად ლოცვა და მათთან თანამშრომლობა ცოდვააო, მწვალებლებად განიხილავე სხვა ქრისტიანულ ეკლესიებს მართლმადიდებლობის მიღმა და ეკუმენური ორგანიზაციებიდან გამიჯვნის წყალობით საკუთარ თავში ითავსებენ აბსოლიტურ ჭეშმარიტებას, სხვა დანარჩენ მართლმადიდებლუ ეკლესიებს კი ზემოდან, ზეციური კვარცხლბეკიდან სინანულით გადახედავენ და ამბობენ, ეს ცოდვილები მწვალებლებთან ერთად ლოცულობენო... ეკუმენიზმი მხოლოდ სხვადასხვა დენომინაციათა შორის ერთობისკენ ლტოლვას არ ნიშნავს... ეკუმენიზმი ნიშნავს სექტანტური იდეოლოგიის წინააღმდეგ ბრძოლას, სექტანტობა კი თავისმხრივ კარჩაკეტილობას ნიშნავს ისეთ კარჩაკეტილობას როდესაც ეკლესია საკუთარ მოძმე ეკლესიებს ხელს კრავს, მწვალებლებთან ერთად მლოცველს ეძახის ყველა დანარჩენ მართლმადიდებლურ ეკლესიას და თავად საკუთარ თავს ერთადერთ და შეუცდომელ პოზიციაზე მყოფად ასახებს! ეს სექტანტობაა!

ამდროს ქართველი მართლმადიდებელი თუ გამოვა და იტყვის, რომ ჩემი ეკლესია შეცდა როდესაც გაემიჯნა სხვა მართლმადიდებლებს და დანარჩენ ქრისტიანულ სამყაროსო. თუ იმედს გამოთქვამს რომ ოდესმე ჩემს ეკლესიას თვალი აეხილება და დაბრუნდება იმ ადგილს სადაც დაბრუნებასაც დანარჩენი მართლმადიდებლური სამყარო სთხოვსო. მაშინ ეს კაცი მოღალატეა და მტერია! მაგრამ ამ ლოგიკით, ეს კაცი თუ ქვეყნის და საკუთარი ეკლესიის მტერია, მაშინ ის ეკლესია რომელიც მოძმე ეკლესიებს ემიჯნება და თავს ურყევი ჭეშმარიტების სავანეს უწოდებს თავად ქრისტიანობის მტერი და მოღალატე ხდება. თუმცა საბედნიეროდ ღალატი აქ არაფერ შუაშია, აქ მხოლოდ დაშვებულ შეცდომაზეა საუბარი და ამას ვამბობ მე რადგან ასე ვფიქრობ. იმასაც ვფიქრობ რომ ჩევნი საპატრიარქოს ეს მდგომარეობა დროებითა, ვინაიდან ეს არის ამ ეკლესიის პოლიტიკის (უხეირო პოლიტიკის) და არა ღვთისმეტყველების შედეგი. ანუ მე თუ არ ვემორჩილები ეკლესიას პოლიტიკურ გადაწყვეტილებებში ეს იმას არ ნიშნავს რომ მე ამ ეკლესიის წევრი არ ვარ. ვინაიდან ეკლესიის წევრობას მის მესვეურთა პოლიტიკა არ განსაზღვრავს, არამედ რწმენა!
ასე რომ სანამ ვინმე ვინმეს მოღალატეობაზე ალაპარაკდება, სანამ ვინმე ვინმეს ურჯულოებას იტყვის, იქამდე სასურველია მცირედი განათლებისათვის იაკობ გოგებაშვილის საღმრთო ისტორიას მაინც გადაავავლოთ თვალი და თავიდან ბოლომდე მოდი ვნახოთ ვენახი მაინც წავიკითხოთ, ისე მცირე აზროვნებისთვის...

[sergi_glaxa]

რა მოხდება თუკი ჩატარდება მართლმადიდებლური მსოფლიო კრება?

[Misha Songulashvili]

sergi_glaxa

რა მოხდება თუკი ჩატარდება მართლმადიდებლური მსოფლიო კრება?

რა უნდა მოხდეს? მაგრამ ვერ ჩატარდება კიდევ კარგახანს... ვინაიდან ერთმანეთს სჭამენ...