საზვერეები-მითი თუ რეალობა? პარამეტრები

[Sotiris]

რა კუთხით უნდა აღვიქვათ საზვერე? საბაჟო? აბა რა?

მე გითხარი ზედმეტად მატერიალისტურად არ უნდა აღიქვა (აი წითელ ხიდთან რომ საბაჟოა მაგალითად ), მაგრამ თვითონ იდეა დემონებისა, რომლებიც სულებს ხვდებიან, ეს უნდა მიიღო. ჰოდა ერთგან თეოფანე დაყუდებული რომ ახსენე, ვერ გავიგე რა კონტექსტში ახსენე, იმიტომ რომ ასეთ რამეს ამბობს: მიუხედავად იმისა რა უაზროდაც არ უნდა ეჩვენოთ ჩვენს "ბრძენკაცებს" საზვერეების იდეა, მაინც ვერ დააღწევენ თავს მათს გავლას. გაიგე? ჰოდა კიდევ იმ ოც გვერდ ციტატებში წმ. ეგნატე ბრიანჩანინოვს რუსების ციტატები კი არ მოჰყავს, მსოფლიო ეკლესიის წმიდანების.

[მნათე]

მე გითხარი ზედმეტად მატერიალისტურად არ უნდა აღიქვა (აი წითელ ხიდთან რომ საბაჟოა მაგალითად ), მაგრამ თვითონ იდეა დემონებისა, რომლებიც სულებს ხვდებიან, ეს უნდა მიიღო. ჰოდა ერთგან თეოფანე დაყუდებული რომ ახსენე, ვერ გავიგე რა კონტექსტში ახსენე, იმიტომ რომ ასეთ რამეს ამბობს: მიუხედავად იმისა რა უაზროდაც არ უნდა ეჩვენოთ ჩვენს "ბრძენკაცებს" საზვერეების იდეა, მაინც ვერ დააღწევენ თავს მათს გავლას. გაიგე? ჰოდა კიდევ იმ ოც გვერდ ციტატებში წმ. ეგნატე ბრიანჩანინოვს რუსების ციტატები კი არ მოჰყავს, მსოფლიო ეკლესიის წმიდანების.

მაიცა ჯო, ახლა ეგრე როგორა? ეშმაკები ხვდებიან როგორ ხარო და ეგაა? აშკარად განვითარებულია გადასახადების სისტემა, როდესაც საკუტარი კეთილი საქმეებით უნდა გადააჭარბო ბოროტ საქმეებს. რატომღაც ვივიწყებთ "უკეთუ უსჯულოებისაებრ მომაგო მე უფელო.."-ს. მართლაც როდესაც შევცოდეთ ღმერთს რატომ უნდა გავუზიაროთ ეშმაკებს? ან რატომ უშვებს უფალი იმქვეყნიური საწამებლის არსებობას? რა აზრი აქვს? ან სად არის ეს საზვერე? სამოთხეა თუ ჯოჯოხეთი?

[Sotiris]

ეჰ, მნათე, გატყობ პუჰალომ მოგწამლა სერიოზულად ამ ყველაფერს მე ვერ აგიხსნი აქ, მაგრამ ხომ გეუბნები მამები ასწავლიან საზვერეების შესახებ (ისწავლე ეს დალოცვილი რუსული და წაიკითხე) და ლაზარე პუჰალომ საერთოდ გაუტია, სულებს სიკვდილის შემდეგ "ძინავთო" და ა.შ.

[დათიკო]

მეგობრებო, ხომ არ სჯობს დისკუსია უფრო მეტი არგუმენტების მოშველიებით გაგრძელდეს?
თორემ მეჩვენება რომ რაღაც არსაითკენ მიდის ეს დიალოგი.

[მნათე]

ეჰ, მნათე, გატყობ პუჰალომ მოგწამლა სერიოზულად ამ ყველაფერს მე ვერ აგიხსნი აქ, მაგრამ ხომ გეუბნები მამები ასწავლიან საზვერეების შესახებ (ისწავლე ეს დალოცვილი რუსული და წაიკითხე) და ლაზარე პუჰალომ საერთოდ გაუტია, სულებს სიკვდილის შემდეგ "ძინავთო" და ა.შ.

მართალი ხარ სერიოზულად დამაეჭვა, მაგრამ მოწამვლას ვერ დავარქმევ სანამ არგუმენტებს არ მოიყვან

მეგობრებო, ხომ არ სჯობს დისკუსია უფრო მეტი არგუმენტების მოშველიებით გაგრძელდეს?
თორემ მეჩვენება რომ რაღაც არსაითკენ მიდის ეს დიალოგი.

მილიარდი შეკითხვა დავსვი, იქნებ მათთვის პასუხის გაცემით დაგვეწყო?

[კანუდოსელი]

მეგობრებო, ხომ არ სჯობს დისკუსია უფრო მეტი არგუმენტების მოშველიებით გაგრძელდეს?

ჭეშმარიტებას ღაღადებთ სერ

[Sotiris]

მართალი ხარ სერიოზულად დამაეჭვა, მაგრამ მოწამვლას ვერ დავარქმევ სანამ არგუმენტებს არ მოიყვან

მოდი ჯერ იმით დავიწყოთ რას ამბობს მიტროპოლიტი მაკარი თავის დოგმატური ღმრთისმეტყველების სახელმძღვანელოში:

Должно, однако, заметить, что, как вообще в изображении предметов мира духовного для нас, облеченных плотию, неизбежны черты, более или менее чувственные, человекообразные, - так, в частности, неизбежно допущены они в подробном учении о мытарствах, которые проходит человеческая душа по разлучении с телом. А потому надобно твердо помнить наставление, какое сделал Ангел преподобному Макарию Александрийскому, едва только начинал речь о мытарствах: "Земные вещи принимай здесь за самое слабое изображение небесных". Надобно представлять мытарства не в смысле грубом, чувственном, а сколько для нас возможно в смысле духовном, и не привязываться к частностям, которые у разных писателей и в разных сказаниях самой Церкви, при единстве основной мысли о мытарствах, представляются различными.

მოკლედ მოგახსენებ შინაარსს: მაკარი ამბობს, რომ სულიერი სამყაროს განხილვისას, ჩვენ, როგორც ხორციელნი, გარდაუვალია რომ არ ვიყენებდეთ მეტ-ნაკლებად უხეშ, ადამიანურ ანალოგიებს და მახასიათებლებს. ასევეა საზვერეთა შესახებ სწავლების განხილვისას. ამიტომ მტკიცედ უნდა გვახსოვდეს ის სიტყვები, რომლებიც მაკარი დიდს უთხრა ანგელოზმა, მიწიერი საგნები აქ აღიქვი როგორც ყველაზე სუსტი გამოხატულება ზეციერი საგნებისაო. ამიტომ საზვერეები უხეშად კი არ უნდა აღვიქვათ, არამედ რამდენადაც შესაძლებელია ეს ჩვენთვის, სულიერი თვალსაზრისით და არ უნდა გამოვეკიდოთ მცირე დეტალებში არსებულ განსხვავებებს რასაც ვხვდებით სხვადასხვა მამებთან და თვით ეკლესიის გადმოცემებში, არამედ მივიღოთ საზვერეების შესახებ ძირითადი იდეა.

დანარჩენს თანდათან დავწერ, დრო რომ მექნება. ამდენ ფრონტზე ბრძოლა არ შემიძლია

[მნათე]

დანარჩენს თანდათან დავწერ, დრო რომ მექნება. ამდენ ფრონტზე ბრძოლა არ შემიძლია

კაი რაა მე არ ვიბრძვი ქრისტე გვაერთიანებს ასე რომ

მთავარია ერთიანობა, მეორეხარისხოვანია მრავალფეროვნება, ყველაფერში სიყვარული

ახლა ისმის კითხვა, კარგი მივიღეთ რქიანი ურჩხულების ცნება, საზვერეთა "გვირაბისებრი" ფორმა, მაგრამ რა ვუყოთ საგადასახადო სისტემას???? ძალიამ მაინტერესებს ვინ ნახა მაკარი დიდი საზვერეების გავლისას. . .

[დეკ. ანდრია]

სწავლება საზვერეებზე არ არის ეკლესიის კანონიკური სწავლება. ის არ გამომდინარეობს წმიდა წერილიდან და არის ცდისეული, მიღებულია ცალკეული ადამიანების გამოცხადებით. ეს სწავლება ვერ იქნება სხვა სწავლებების საფუძველი ან არგუმენტი კამათებში. ზოგი ენდობა მას, ზოგი კი – არა. აღსანიშნავია, რომ საზვერეების უარისმყოფელებს შორის ვერ ვხვდებით წმიდანეს (შესაძლოა ჩემი მწირი განსწავლულობის გამო არ ვიცოდე ასეთები). იყო ნახსენები წმიდა თეოფანე დაყუდებული. მაგრამ მისი ნაშრომი "Душа и ангел – не тело, а дух" არ ეხება საზვერეებს, არამედ ანგელოზთა სხეულებრიობას. მასში საერთოდ არ იხსენიება სიტყვა "мытарство". სხვაგან კი წმიდა მღვდელმთავარი თეოფანე წერს:
"Мытарства - это образ частного Суда по смерти, на коем вся жизнь умершего пересматривается со всеми грехами и добрыми делами.
Грехи признаются заглажденными противоположными добрыми делами или соответственным покаянием. Мытарства проходят все умершие, в жизни неоправдавшиеся грешники.
Совершенные только христиане не задерживаются на мытарствах, а прямо светлой полосой восходят на небеса".
იხ. "Наставления в духовной жизни".
როგორც აქედან ჩანს, ეს წმიდანიც აღიარებდა საზვერეების არსებობას.

ზოგი რამ, რაც ნეტარ თეოდორას გამოცხადებაშია მოთხრობილი, თუ პირდაპირ გავიგებთ, მართლაც ბადებს ეჭვს. მაგრამ ის, რაც წერია საზვერეებზე, არის მცდელობა ადამიანისათვის გასაგები სახით სიკვდილისშემდგომი მდგომარეობის აღწერისა. შეიძლება გაუგებრად მოგვეჩვენოს, რას აძლევს ანგელოზი ეშმაკებს. ყოველი ცოდვა და ვნება არის ბოროტის დასაყრდენი ჩვენს სულში, საკვრელი; არის ის, რაც შევიწყნარეთ ბოროტისაგან, რაც არ არის ბუნებრივი ადამიანისათვის, არამედ შემოტანილია ეშმაკის მიერ და საბოლოოდ არის დამატყვევებელი ადამიანის სულისა. ანგელოზი ეშმაკებს აძლევს იმას, რაც ათავისუფლებს ადამიანს ბოროტის ტყვეობისაგან, რაც არ არის ეშმაკის, მაგრამ რაც წვავს მას და არ აძლევს ადამიანზე ბატონობის უფლებას. აქ ნაჩვენებია მოძღვრის და მისი სახით ეკლესიის ლოცვითი შეწევნის სახე. ვერ ვიტყვი მართლა ოცია საზვერე, თუ მეტი ან ნაკლები. ეს არც არის არსებითი. ცოდვების კატეგორიებად დაყოფა პირობითია. ყველა ცოდვა ერთი ცოდვის – ღმთისადმი ურჩობაშის გამოხატულებაა.

ჩვენ ვლოცულობთ მიცვალებულთათვის იმის იმედით, რომ უფალი შეისმენს, მიუტევებს ცოდვებს და მათი მდგომარეობა უმჯობესისაკენ შეიცვლება. და არა მხოლოდ მეორედ მოსვლის ჟამს, არამედ აწვე. ცვლილება კი დროში მდგომარეობის ცვალებადობას გულისხმობს. რა არის დრო – ამაზე ჯერ ვერავის გაუცია პასუხი და ვერც ვერავინ გასცემს. ეს ღმრთის საიდუმლოა. რა მოუვა დროს მეორედ მოსვლის შემდეგ, მხოლოდ ღმერთმა უწყის. ჩვენთვის საწვდომი კატეგორიებით ვერ აღიწერება მერმინდელი ყოფა. ქვეყნის აღსასრულამდე კი დრო აგრძელებს თავის მსვლელობას. დროის პრობლემა უფრო ფილოსოფიურია, ვიდრე საღმრთისმეტყველო და კაცობრივი ცნობისმოყვარეობის ამაო ბრძნობას უფრო გამოხატავს, ვიდრე ღმერთთან მიახლოვების სურვილს.

როცა ვიღებთ რაღაც ინფორმაციას, ძალიან მნიშვნელოვანია დავუკვირდეთ იმას, თუ ვისგან მოდის. ეს საჭიროა იმისათვის, რომ ინფორმაციის მიზანი დავინახოთ, და არა მხოლოდ მისი არსი. რისთვის წერენ ლადარია–კობახიძე? იმისთვის, რომ ჩვენ გადავრჩეთ? ლადარიაზე ვერაფერს ვიტყვი, რადგან გამოჩენისთანავე ოპოზიციონერად მოგვევლინა. კობახიძეს აზროვნება კი მღვდელობამდეც იგივე იყო და მისი ვექტორი არ შეცვლილა. დღეს მაინც ხომ ნათლად ვხედავთ ვინ არის! ძალიან ბევრს ვხმაურობთ მათ მიერ შემოგდებულ თემებზე და ყურადღების მიღმა გვრჩება გადარჩენისთვის უფრო მნიშვნელოვანი საკითხები.

ეკლესიის ცხოვრებაში არის მრავალი მხარე, რომელსაც არ აქვს ბიბლიური საფუძველი. არ წერია ბიბლიაში ხატთა თაყვანისცემაზე, ტაძრების შენებაზე და მათ არქიტექტურაზე (არადა ეს უკვე კანონიკის საკითხებია); არ არის ბიბლიაში ჩამოყალიბებული სწავლება საეკლესიო საიდუმლოებებზე და ვინ მოთვლის კიდევ რამდენი რამ. მაგრამ ეს ყველაფერი ჩამოყალიბდა თანდათან მიწიერი ეკლესიის ცხოვრების მანძილზე. მცდელობა ყველაფრის მხოლოდ ბიბლიით ახსნისა, როცა ეს არ ეხება დოგმატურ საკითხებს – პროტესტანტული აზროვნების თვისებაა. ეკლესიაში არსებობს ზეპირი გადმოცემაც (დღეს უკვე მეტ–ნაკლებად ჩაწერილი), არსებობს ტრადიცია, მამათა მემკვიდრეობა. საზვერეებზე საუბარში შეიძლება მხოლოდ მამათა აზრით ვიხელმძღვანელოთ, მაგრამ ბიბლიით ვერა. აკი ბრძანებს წმინა იოანე ღმრთისმეტყველი, რომ ყველაფერი ვერ დაიწერებოდა.

დაბოლოს მთავარი, რისი თქმაც მინდოდა. რა არის ჩვენთვის ავტორიტეტი ეკლესიაში? რას უფრო ვენდობით ჩვენ? ჩვენი გონებით განჭვრეტილ წმიდა წერილის სიღრმეებს თუ წმიდა მამათა შეხედულებებს?
დღეს მრავალს ეწოდება ღმრთისმეტყველი. მაგრამ ჩვენ გვეშლება ერთმანეთში მამათა მემკვიდრეობის ანალიზი და ჭეშმარიტი ღმრთისმეტყველება. ღმრთისმეტყელებას ვერ ისწავლი აკადემიებსა და უნივერსიტეტებში. იგი ცდისეულია და მხოლოდ მოსაგრე ცხოვრების ადამიანებს ძალუძს მისი წვდომა სულიწმიდის შეწევნით. როცა ჩვენთვის გაუგებარ ან საეჭვო საგანს ეხება საქმე, დავეკითხოთ საეკლესიო ავტორიტეტებს – წმიდა მამებს. ისინი სწორედ ამისთვის აღიარა ეკლესიამ წმიდანებად. საუბედუროდ მწვლებელთა მსგავსად ჩვენ საკუთარი გონების აზროვნების უნარს უფრო ვეყრდნობით და მამებიც უმეტესად საკუთარი შეხედულების გასამართლებლად მოგვყავს, და არა ჭეშმარიტების დასანახად. თუ ეკლესიის არაერთი წმიდანი ცხოვრობდა საზვერეებზე მსგავსი შეხედულებით, იქნებ ღირდეს უფრო მათ ვუსმინოთ, ვიდრე ახლადგამოჩენილ ახალმესტილე ღმრთისმეტყველს (რა წოდებაც არ უნდა ჰქონდეს მას). თუ მხოლოდ კრიტიკული აზროვნებით ვიხელმძღვანელეთ, არ ვენდეთ წმიდანთა ავტორიტეტს, მათ გამოცხადებისეულ ცოდნაში დაეჭვებას შეუდექით, ადვილი წარმოსადგენია რა ვიქნებით. მოდერნისტებს კი გავახარებთ, მაგრამ გვეშველება?

[მნათე]

უღრმესი მადლობა თქვენს უპატიოსნესობას თხოვნის გათვალისწინებისა და ყურადღებისთვის, დამლოცეთ.

საუბარს შესანიშნავი მიმართულება მიეცით, მაგრამ თავს ვერ მივცემ უფლებას არ დაგისვათ რამდენიმე შეკითხვა ამასთან დაკავშირებით, მითუმეტეს თუ სრულიად ვერ დავკმაყოფილდი ეს კითხვა/კითხვები მართლაც ეშმაკის დასაყრდენად იქცევა ჩემთვის.

ანგელოზი ეშმაკებს აძლევს იმას, რაც ათავისუფლებს ადამიანს ბოროტის ტყვეობისაგან, რაც არ არის ეშმაკის, მაგრამ რაც წვავს მას და არ აძლევს ადამიანზე ბატონობის უფლებას

დავიწყოთ აქედან, რა შუაშია ეშმაკი ან საერთოდ, რატომ უხდის ანგელოზი "რამეს" ეშმაკს? რატომ ვაძლევთ ეშმაკს როცა შევცოდეთ ღმერთს? ან კარგი საქმეების აწონა რას ნიშნავს, კარგი მივიჩნიეთ რომ სასწორი ალეგორიულია, მაგრამ იმას ვერ ვიტყვით რომ კეთილი საქმეების გადახდაც ალექგორიულია, და თუ კეთილ საქმეებს ვიხდით ბოროტისა წილ, მაშინ როგრ ვცხონდებით? უკეთუ უსჯულოებისაებრ მოგვეგება? ჩვენ ხომ ვერ გვაცხოვნებს ჩვენი საქმეები როგორც გადასახადი, რადგან ისინი მეტისმეტად მცირენი არიან?

ეკლესიის ცხოვრებაში არის მრავალი მხარე, რომელსაც არ აქვს ბიბლიური საფუძველი. არ წერია ბიბლიაში ხატთა თაყვანისცემაზე, ტაძრების შენებაზე და მათ არქიტექტურაზე (არადა ეს უკვე კანონიკის საკითხებია); არ არის ბიბლიაში ჩამოყალიბებული სწავლება საეკლესიო საიდუმლოებებზე და ვინ მოთვლის კიდევ რამდენი რამ. მაგრამ ეს ყველაფერი ჩამოყალიბდა თანდათან მიწიერი ეკლესიის ცხოვრების მანძილზე. მცდელობა ყველაფრის მხოლოდ ბიბლიით ახსნისა, როცა ეს არ ეხება დოგმატურ საკითხებს – პროტესტანტული აზროვნების თვისებაა. ეკლესიაში არსებობს ზეპირი გადმოცემაც (დღეს უკვე მეტ–ნაკლებად ჩაწერილი), არსებობს ტრადიცია, მამათა მემკვიდრეობა. საზვერეებზე საუბარში შეიძლება მხოლოდ მამათა აზრით ვიხელმძღვანელოთ, მაგრამ ბიბლიით ვერა. აკი ბრძანებს წმინა იოანე ღმრთისმეტყველი, რომ ყველაფერი ვერ დაიწერებოდა.

მაგრამ ჩვენ ვიცით, რომ სახარების დამამტკიცებელმა კრებამ შეუმცდარობით დაამტკიცა ყველა ის რაც თქვენ ჩამოთვალეთ, პროტესტანტული ალოგიკიზმი აჭარბებს გნოსტიკოსებისას. პროტესტანტებმა ყველაფერი აიღეს ეკლესიისგან, სახარება, სამებისა და დიოფიზიტიზმის დოგმატი და ა.შ და დატოვეს ეკლესია მეტად ალოგიკურია, ნაწილი მიიღო ნაწილი არა, ხოლო გნოსტიკოსები გავიდნენ რა ეკლესიიდან შექმნეს საკუთარი სახარება. . . იკანასკნელი უფრო ლოგიკურად ჟღერს

თუ უარვყოფთ ხატთაყვანისცემას, მაშასადამე უარვყოფთ კრების შეუმცდარობას და თუ კრების შეუმცდარობას უარვყოფთ მაშინ სახარების ჭეშმარიტ წარმომავლობას ეჭქვეშ ვაყენებთ. . . ეს ეხება კანონს მაგრამ საზვერეები როგორც თქვენ აღნიშნეთ არსად არავის დაუკანონებია.

დაბოლოს მთავარი, რისი თქმაც მინდოდა. რა არის ჩვენთვის ავტორიტეტი ეკლესიაში? რას უფრო ვენდობით ჩვენ? ჩვენი გონებით განჭვრეტილ წმიდა წერილის სიღრმეებს თუ წმიდა მამათა შეხედულებებს?
დღეს მრავალს ეწოდება ღმრთისმეტყველი. მაგრამ ჩვენ გვეშლება ერთმანეთში მამათა მემკვიდრეობის ანალიზი და ჭეშმარიტი ღმრთისმეტყველება. ღმრთისმეტყელებას ვერ ისწავლი აკადემიებსა და უნივერსიტეტებში. იგი ცდისეულია და მხოლოდ მოსაგრე ცხოვრების ადამიანებს ძალუძს მისი წვდომა სულიწმიდის შეწევნით. როცა ჩვენთვის გაუგებარ ან საეჭვო საგანს ეხება საქმე, დავეკითხოთ საეკლესიო ავტორიტეტებს – წმიდა მამებს. ისინი სწორედ ამისთვის აღიარა ეკლესიამ წმიდანებად. საუბედუროდ მწვლებელთა მსგავსად ჩვენ საკუთარი გონების აზროვნების უნარს უფრო ვეყრდნობით და მამებიც უმეტესად საკუთარი შეხედულების გასამართლებლად მოგვყავს, და არა ჭეშმარიტების დასანახად. თუ ეკლესიის არაერთი წმიდანი ცხოვრობდა საზვერეებზე მსგავსი შეხედულებით, იქნებ ღირდეს უფრო მათ ვუსმინოთ, ვიდრე ახლადგამოჩენილ ახალმესტილე ღმრთისმეტყველს (რა წოდებაც არ უნდა ჰქონდეს მას). თუ მხოლოდ კრიტიკული აზროვნებით ვიხელმძღვანელეთ, არ ვენდეთ წმიდანთა ავტორიტეტს, მათ გამოცხადებისეულ ცოდნაში დაეჭვებას შეუდექით, ადვილი წარმოსადგენია რა ვიქნებით. მოდერნისტებს კი გავახარებთ, მაგრამ გვეშველება?

შეიძლება მეტისმეტად ვკადნიერდები, მაგრამ აქაც ჩემი დაცემულობისა და ავადმყოფობისგან გამომდინარე, მიჩნდება კითხვა: სწავლება საზვერეების შესახებ ოფიციალურად ცხადდება X საუკუნის I ნახევარში, ჩემთვის ცოტა უცნაურია რატომ არ ინება ასეთი რამის უფრო ადრე განცხადება უფალმა მაგრამ ეს კიდევ სხვაა, ის ხანა როდესაც "ბასილი ახალის ცხოვრება" იწერება გნოსტიკური ბობოქარის პერიოდია, და ცოტა უცნაური და მეტად მანიშნებელია ხსენებულ ტექსტში თუნდაც ალეგორიულად გნოსტიკური თეზების პოვნა ყველა წმინდანი რომელიც საზვერეებზე საუბრობს (სხვათაშორის ყველა რუსი) ეყდნობა კონკრეტულ სსწავლებას რომლის წარმომავლობა მეტად საეჭვოა. . . ჩვენ ვიცით რომ წმინდანის აზრი მხოლოდ დოქსას ხარისხს ატარებს, ანუ მიღებული კია ეკლესიაში მაგრამ ვერ სარგებლობს აბსოლუტური ჭეშმარიტების ტიტულით, ჩვენ მხოლოდ უნდა ვენდოთ მას. . . ამ ფონზე მე როგორც ექსორიაქმნილ დაცემულ ადამიანს მეპარება ეჭვი საზვერეების შესახებ სწავლების ჭეშმარიტ და ღვტიურ წარმომავლობაზე.


ვერ მოვიტყუები ასე ვფიქრობ თუ ვცდები მიმკურნალეთ.

[დეკ. ანდრია]

საზვერეები არის გადატანითი სახე იმისა, რაც ელოდება ადამიანს ხორცთან გაყრის შემდეგ (ზოგჯერ კი თვით განსვლის ჟამს). რაციონალური აზროვნებისათვის მართლაც მრავალი რამ შეიძლება იყოს გაუგებარი. მაგრამ აქ არის ალეგორია, და არა მოთხრობა.

რატომ არის შედარებული ეშმაკი მეზვერეს, ალბათ გასაგებია. აქ ლაპარაკია არა სამართლიან ხარკის ამკრეფზე, არამედ უსამართლო და ბოროტ სულზე, რომელიც ცდილობს როგორმე დაისაკუთროს სხვისი (ამ შემთხვევაში ადამიანის სული, რომელიც ღმერთს ეკუთვნის). მას არ სჭირდება ქრთამი, რადგან სული უფრო ძვირფასია. ოქროს ფულის მიცემა ვერ ეტევა ჩვენთვის ცნობილ აღებ–მიცემობის ურთიერთობებში. ამ "ფულით" ვერც მოქრთამავ და ვერც გადაუხდი. ეს ოქრო არის ლოცვითი შეწევნა, რომელიც ათავისუფლებს სულს. ამ ლოცვის ძალა მადლმოსილებაშია. ის, კი არ ეწირება ეშმაკს იმისთვის, რომ მან დააგროვოს და სხვაგან გამოიყენოს, როგორც ჩვენ ვშვრებით ფულთან მიმართებაში, არამედ მიცემა არსი სახე ღმრთის მადლის შეხებისას ბოროტის ძალის განქარვებისა. უფრო მარტივად ვერ ავხსნი. მაგრამ არის კიდევ სხვა განმარტება. ადამიანს, რომელსაც უცდია უკომპრომისო ბრძოლა ვნებებთან და ცოდვებთან, საკუთარი უძლურებით გათანგულს, მიუმართავს მორწმუნეთათვის ლოცვითი შეწევნის მისაღებად, მიუღია ეს შეწევნა და უგრძვნია, როგორ აკლდება ძალა ცოდვას, ეს განმარტება საკუთარ გულში მოეპოვება. მაგრამ ამას მხოლოდ პირადი სულიერი ცხოვრების მაგალითზე თუ შეიმეცნებ.

ხოლო კითხვაზე, რატომ ვაძლევთ ბოროტს, როცა შევცოდეთ ღმერთს, თვით უფალი პასუხობს: " რაჲ მისცეს კაცმან ნაცვალად სულისა თჳსისა?" (მთ. 16.26) პირდაპირი გაგებით ჩვენ ვერც ღმერთს მივცემთ ვერაფერს, შეგვიძლია მხოლოდ ვითხოვოთ და ჩვენი ვედრება განვამტკიცოთ საქმით.

მაცხოვარი ბრძანებს, რომ მეორედ მოსვლის ჟამს მოკითხავს ადამიანებს საქმეებისამებრ (მთ. 25.31-46). ეს სიტყვები რომ სწორად გავიგოთ, გავიხსენოთ, რას ბრძანებს წმიდა მოციქული იაკობი: "რაჲ სარგებელ არს, ძმანო ჩემნო, უკუეთუ ვინმე თქუას: სარწმუნოებაჲ მაქუს, და საქმენი არა ჰქონდინ? ნუ ძალ-უც-მეა სარწმუნოებასა ხოლო ცხოვნებად მისა? რამეთუ უკუეთუ ძმაჲ გინა დაჲ შიშუელ იყვნენ და ნაკლულევან მდღევრისა საზრდელისა და ჰრქუას ვინმე თქუენგანმან: წარვედით მშჳდობით, განძეღით და განტეფით, და არა სცეთ მათ საჴმარი ჴორცთაჲ, რაჲ სარგებელ არს? ეგრეთცა სარწმუნოებაჲ: უკუეთუ არა აქუნდენ საქმენი, მკუდარ არს იგი ხოლო." (იაკ. 2,14-17). საქმე მოწმობს სარწმუნობას და ფასობს იმდენად, რამდენადაც არის სარწმუნოებრივი. ღმრთის მორჩილებისათვის ქმნილი საქმეების სიმრავლე არის სარწმუნოებრივი სიმხურვალის გამოვლინება. ამიტომ როცა საუბარია საქმეების აწონვაზე, იგულისხმება ის მდუღარება რწმენისა, რომელიც საქმეებით გამოჩნდა და არა საკუთრივ საქმეები სარწმუნოებრივი მოტივაციის გარეშე.

მხოფლიო კრებები მსჯელობდნენ სარწმუნოებრივი სწავლების სფეროში ფუძემდებლურ აღმსარებლობით საკითხებზე. ამ მსჯელობას მეტწილად პროვოცირებდა დროდადრო არმოცენებული მწვალებლობები. მრავალ ასეთ საკითხს ნაკლებად მოეპოვება ბიბლიური საფუძველი (დამეთანხმებით, ქერუბიმები წამების კარავში არ გვყოფნის ხატთა თაყვანისცემის არგუმენტად). მაგრამ მამები ეყრდნობოდნენ გარდმოცემასაც და ასკეტურ გამოცდილებასაც. საზვერეებზე არ უმსჯელიათ კრებებზე, რადგან ამის საჭიროება არც იყო. წმიდა მოციქულ პავლეს თქმით, ცისქვეშეთში მკვიდრობენ ისინი, ვინც ცდილობენ ჩვენს დაღუპვას (ეფ. 6.12). ზეცად აღსვლისას ისინი უწევენ ადამიანებს წინააღმდეგობას. ეს იცოდნენ ძველმა მამებმაც და ამაზე არავის უდავია. ამის ცოდნა საკმარისი იყო იმისათვის, რომ ადამიანებს ცოდნოდათ, თუ რასთან მოუწევდათ შეხება გარდაცვალების ჟამს. საზვერეების რაოდენობაზე კი არ საუბრობდნენ.

სწავლება საზვერეებზე არ არის ახალი, ან რუსული. წმიდა მღვდელმთავარს ეგანატეს (ბრიანჩანინოვს) წიგნის "О смерти" თავში – "Воздушные мытарства" მოჰყავს მრავალი მოწმობა იმისა, რომ სწავლება საზვერეებზე ჰქონდათ ძველ მამებს და არ არის მეათე საუკუნის ქმნილება.

ის, რომ ბასილი ახლის ცხოვრება გნოსტიციზმის აღზევების პერიოდში იწერება, არ არის არგუმენტი მისი გნოსტიკური წარმომავლობის დასამტკიცებლად. ამაზე შეგვიძლია წავიკითხოთ ბერძენ მიტროპოლიტ იეროთეოს (ვლაჰოსთანაც) წიგნში - "Рай и ад"]

[კანუდოსელი]

ხოლო კითხვაზე, რატომ ვაძლევთ ბოროტს, როცა შევცოდეთ ღმერთს, თვით უფალი პასუხობს: " რაჲ მისცეს კაცმან ნაცვალად სულისა თჳსისა?" (მთ. 16.26) პირდაპირი გაგებით ჩვენ ვერც ღმერთს მივცემთ ვერაფერს, შეგვიძლია მხოლოდ ვითხოვოთ და ჩვენი ვედრება განვამტკიცოთ საქმით.

მამაო დამლოცეთ

მაინტერესებს: სახარების ტექსტი ეშმაკისადმი რამის მიცემასთან დაკავშირებით რა შუაშია?
ეგ ტექსტი იმაზე მიანიშნებს, რომ სული იმდენად ძვირფასია, რომ რაში უნდა გავცვალოთ და თუ გავცვლით, განა ისეთს რას მოვიგებთ? აი ამ აზრით არის ეგ ნათქვამი. თან იოანე ოქროპირი და მრავალი სხვა ეშმაკს მანდ არ ახსენებს არანაირი თვალსაზრისით. ეგ მეორედ მოსვლლის კონტექსტშია ნახსენები, რაზეც მოწმობს შემდგომი სტრიქონი:

ибо приидет Сын Человеческий во славе Отца Своего с Ангелами Своими и тогда воздаст каждому по делам его.

დამეთანხმებით, ქერუბიმები წამების კარავში არ გვყოფნის ხატთა თაყვანისცემის არგუმენტად

ეს მეჩვენება, რომ მთლად ლოგიკური მსჯელობა არაა.
წმინდა წერილში არის მაგალითი არაერთი, როდესაც მიმდინარეობდა ლოცვა ხელითქმნილის პირდაპირ ღმერთის მიმართ. ასევე ვართ ჩვენ, ვლოცულობთ უფლის ხატის პირდაპირ ღმერთის მიმართ. ჩვენ ხატებს თაყვანს არ ვცემთ, არამედ უფრო სწორი იქნებოდა ვთქვათ: პატივს მივაგებთ. თაყვანისცემას კი ღმერთს აღვუსრულებთ. პროტესტანტებმა არასწორად გაიგეს სამწუხაროდ ბიბლია. ხელით ქმნილთა მიმართ პატივის მიგება მრავლადაა ბიბლიაში.

თუ ვცდები,შემისწორეთ
პატივისცემით

[მნათე]

დამლოცეთ თქვენო უპატიოსნესობავ. ურრმესი მადლობა პასუხისთვის.

ყოველივე ამის სემდეგ ჩნდება კითხვა, რისთვის უშვებს უფალი ამ დახვეული კიბის არსებობას? ნუთუ მას არ ძალუძს ეშმაკის გარეშე ადამიანის განკითხვა?

პატივისცემით.

[კანუდოსელი]

კიდევ ერთი რამ მამაო:

ონტოლოგიურად ეშმაკი უფრო არარსებულია ვიდრე არსებული, ის არ არის შექმნილი, ის შედეგია თავისუფალი ნების არასწორად წარმართვისა. ამიტომ იბადება კითხვა: განკითხვა რა არის? ადგილი სადაც მსჯავრს გვდებს ეშმაკი, პროკურორი მამა ღმერთია და ადვოკატი იესო? მაგრამ ეს პროტესტანტული სწავლებაა. მე იმას ვამბობ, რომ ეშმაკის რაიმე სახით "გამოყენება" ადამიანის ცხონებისთვის ეკლესიის სწავლების ფარგლებში არ ჯდება.

[Sotiris]

ახლა ისმის კითხვა, კარგი მივიღეთ რქიანი ურჩხულების ცნება, საზვერეთა "გვირაბისებრი" ფორმა, მაგრამ რა ვუყოთ საგადასახადო სისტემას???? ძალიამ მაინტერესებს ვინ ნახა მაკარი დიდი საზვერეების გავლისას. . .

მნათე, ჯერ ვიდრე საზვერეებზე გადავიდოდეთ, ერთი რამე მაინტერესებს: სულის სხეულთან გაყრის შემდეგ რომ ადამიანის სულს კერძო მსჯავრი ელოდება, ეს თუ გჯერა, და რომ ეს სამსჯავრო განსხვავებულია უფლის მეორედ მოსვლისას საზოგადო მსჯავრისგან? თუ ამაში ეჭვი გეპარება, მაშინ შევეცდები როგორც წმ. წერილიდან, ასევე წმ. მამების ნაშრომებიდან ციტატებით დაგისაბუთო. საზვერეების შესახებ სწავლების მიღება-არმიღება მნიშვნელოვანწილად სწორედ კერძო მსჯავრის შესახებ სწავლების მიღება-არმიღებასთანაა დაკავშირებული. საზვერეები არის ხატოვანი მცდელობა აღწერისა, თუ რა ელოდება სულს სიკვდილის შემდეგ და როგორ მიმდინარეობს კერძო მსჯავრი.

ისე კი საზვერეებისთვის მეათე საუკუნის გნოსტიკური სწავლების ძახილს მოეშვი, თორემ კირილე ალექსანდრიელი არც მეათე საუკუნეში ცხოვრობდა და არც გნოსტიკოსი იყო, რამდენადაც ჩვენ ვიცით

[კანუდოსელი]

წმიდა მოციქულ პავლეს თქმით, ცისქვეშეთში მკვიდრობენ ისინი, ვინც ცდილობენ ჩვენს დაღუპვას (ეფ. 6.12). ზეცად აღსვლისას ისინი უწევენ ადამიანებს წინააღმდეგობას.

ეს ოდნავ გაუგებარია ჩემთვის მამა ანდრია:

გამოდის რომ ზეცა არის მდგომარეობა სამყაროში? რადგან იქ ასასვლელად ჩვენ უნდა გადავლახოთ ჰაერში არსებული წინააღმდეგობები? ზეცა ხომ სულის მდგომარეობაა (სასუფეველი ცათაი თქვენს შორის არს) და არა ცის ზემოთ არსებული "ადგილი".

ესეც არ მეჩვენება პირდაპირ დაკავშირებული საზვერეებთან, ვინაიდან ის წარმოგვიდგენს სასუფეველს როგორც ადგილს, პარალელია ჯოჯოხეთის შუა საუკუნეების წარმოდგენასთან როგორც დედამიწის შუაგულში განლაგებულ გარკვეულ ადგილოთან.

გაუგებარში ვგულისხმობ პაველ მოციქულის სიტყვების დაკავშირებას საზვერეებთან

ისე კი საზვერეებისთვის მეათე საუკუნის გნოსტიკური სწავლების ძახილს მოეშვი, თორემ კირილე ალექსანდრიელი არც მეათე საუკუნეში ცხოვრობდა და არც გნოსტიკოსი იყო, რამდენადაც ჩვენ ვიცით

ტკბილო, აბა ერთი მოიყვანე ციტატა...

[მნათე]

სულის სხეულთან გაყრის შემდეგ რომ ადამიანის სულს კერძო მსჯავრი ელოდება, ეს თუ გჯერა, და რომ ეს სამსჯავრო განსხვავებულია უფლის მეორედ მოსვლისას საზოგადო მსჯავრისგან?

რათქმაუნდა (!) თავად ვიხსენიებ მიცვალებულთა სულებს წირვისას, თუ მათ დახმარება არ სჭირდებათ მაშინ ეკლესია ცდომილებაში ყოფილა მე მჯერა, რომ სულს სიკვდილის შემდეგ ელის პირადი მსჯავრი, რომელიც დროებით ადგილს მიუჩენს შენს მიერ ყბადაღებულ "ორ ოთახში"

მაგრამ არ მესმის რა საჭიროა "ოთახში დაბინავებისთვის" საწამებელი მთელი სისტემა და ა.შ რა საჭიროა ეშმაკის ბრალისდება, ან საერთოდ რა შუაშია ეშმაკი, გარდავიცვალე-ლოგიკურად წავალ იქ სადაცა ჯერ არს (მაგრამ არა სამუდამოდ)

კირილეზე რას ამბობდი?

[Sotiris]

ტკბილო, აბა ერთი მოიყვანე ციტატა...

http://rapidshare.com/files/6675316/Kirile.pdf.html

[Sotiris]

მე მჯერა, რომ სულს სიკვდილის შემდეგ ელის პირადი მსჯავრი, რომელიც დროებით ადგილს მიუჩენს შენს მიერ ყბადაღებულ "ორ ოთახში"

ძალიან კარგი. მაშინ ერთი ლაზარე პუჰალოს აზრებიც წაგეკითხა, რას ფიქრობს ამ საკითხების შესახებ (ინგლისურიდან ან რუსულიდან რომ გითარგმნო, არ მცალია მაგდენი).

მაგრამ არ მესმის რა საჭიროა "ოთახში დაბინავებისთვის" საწამებელი მთელი სისტემა და ა.შ

საწამებელი სისტემა კი არა, სამსჯავროა

რა საჭიროა ეშმაკის ბრალისდება, ან საერთოდ რა შუაშია ეშმაკი, გარდავიცვალე-ლოგიკურად წავალ იქ სადაცა ჯერ არს (მაგრამ არა სამუდამოდ)

მნათე, მაშინ მითხარი რა საჭიროა სულის იმ "ოთახში" გაგზავნა, სადაც იგი დაცემული ანგელოზებით იქნება გარშემორტყმული? ღმერთი ისე ვერ დასჯიდა ადამიანს? მაგრამ როგორც მიტროპოლიტი მაკარი ამბობს, თუ ამ ცხოვრებაში ხშირად მიუშვებს ეშმაკს უფალი ჩვენივე სარგებლისათვის (1 კორინთ. 5,5: მიცემად ეგევითარი იგი ეშმაკსა სატანჯველად ჴორცითა, რაჲთა სული ცხონდეს დღესა მას უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა), რა გასაკვირია რომ თავისი მართლმსაჯულების აღსრულებისასაც გამოიყენოს ბოროტი სულები. სიმართლე ითქვას ამ ცხოვრებაში ჩვენი უმსგავსო ქმედებით სავსებით ვიმსახურებთ ამას.

[მნათე]

ძალიან კარგი. მაშინ ერთი ლაზარე პუჰალოს აზრებიც წაგეკითხა, რას ფიქრობს ამ საკითხების შესახებ (ინგლისურიდან ან რუსულიდან რომ გითარგმნო, არ მცალია მაგდენი).

ხო ვიცი ეგ ნამეტანი მოუვიდა აქ მოყვანილ ნაშრომშიცაა ბლომად ეგეთი აზრები

საწამებელი სისტემა კი არა, სამსჯავროა

მნათე, მაშინ მითხარი რა საჭიროა სულის იმ "ოთახში" გაგზავნა, სადაც იგი დაცემული ანგელოზებით იქნება გარშემორტყმული? ღმერთი ისე ვერ დასჯიდა ადამიანს? მაგრამ როგორც მიტროპოლიტი მაკარი ამბობს, თუ ამ ცხოვრებაში ხშირად მიუშვებს ეშმაკს უფალი ჩვენივე სარგებლისათვის (1 კორინთ. 5,5: მიცემად ეგევითარი იგი ეშმაკსა სატანჯველად ჴორცითა, რაჲთა სული ცხონდეს დღესა მას უფლისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა), რა გასაკვირია რომ თავისი მართლმსაჯულების აღსრულებისასაც გამოიყენოს ბოროტი სულები. სიმართლე ითქვას ამ ცხოვრებაში ჩვენი უმსგავსო ქმედებით სავსებით ვიმსახურებთ ამას.

მაგრამ ეშმაკი როგორღა ხედავს ჩვენს სულს? მას ხომ ჩვენი აზრების გაგებაც არ შეუძლია? თან ეშმაკნი ხომ განსჯამდე ტანჯავენ ადამიანს ? ? ? როგროც აღმოჩნდა ეს ტანჯვა გარდაუვალია, რაც არ უნდა კარგად იცხოვრო (თეოდორა ხომ წმინდანი იყო) უსამართლოდ არ გეჩვენება?