აღსარება და ზიარება პარამეტრები

[marine]

"დიდება უფალ ღმერთს, რომ სინანული მოგვცა! სინანულით ჩვენ ყველანი უკლებლივ ვცხონდებით. ვერ გადარჩებიან მხოლოდ ისინი, ვინც არ ინანიებს და არ სურს გამოსწორება!"

/სქემიღუმენი საბა (ოსტაპენკო)/

[marine]

"ლოცვის თანმხლები ცრემლები სინანულისაა".

[marine]

"ადამიანი გართხმული უნდა იყოს მიწაზე და ისე ინანიებდეს თავის ცოდვებს. ასეთ მონანულ ადამიანს უნდა მიუტევოს მოძღვარმა. თუ არ იქნება სინანული, არც აღსარება და განწმენდაც არ იქნება".

[marine]

"ვინც ეზიარა, იღებს ძალას, ნათლდება, ხედავს ახალ ჰორიზონტებს და განიცდის სიხარულის მოზღვავებას, თითოეული განსხვავებულად, სულიერი ტემპერამენტისა და განწყობილების შესაბამისად. ზოგი გრძნობს სიხარულს და მოსვენებას, ზოგი - მშვიდობას, ზოგი - ერთგულების რწმენას და ზოგი - უსაზღვრო თანაგრძნობას ყოველივესადმი. პირადად ბევრჯერ დაღლილ-დაქანცულს უფალთან ზიარების შემდეგ დაღლილობა მთლიანად მომხსნია."

/ბერი ამფილოქე/

"რომელი ჩვენგანი გაბედავს მყრალ, ჭუჭყიან რუში ჩააგდოს ძვირფასი სამოსი? ასევე, განა უნდა გაკადნიერდეთ თქვენც, ჰოი, ცოდვილო ადამიანებო, იმ გულში მიიღოთ მაცხოვრის უძვირფასესი სისხლი და ხორცი, რომელიც ცოდვებით აღგივსიათ?!"

/ნეტარი ავგუსტინე/

[marine]

"არქიმანდრიტი ლაზარე (აბაშიძე) სინანულის საიდუმლოს შესახებ წერს: ,,მაინც რამ უნდა გვიბიძგოს აღსარებისკენ, რომელი მსჯელობა ჩააგონებს მორწმუნეს, მიაშუროს ამ წმინდა საიდუმლოს? უპირველეს ყოვლისა, ის ტანჯვა-წამება, რომელიც ადამიანის სულში შეაქვს ყოველგვარ ცოდვასა და ცდომილებას. როგორც მტკივანი კბილი აბეზრებს კაცს თავს და უკარგავს საქმის მშვიდად კეთების უნარს, აწამებს, ართმევს ძილსა და მოსვენებას, ასევე, ცოდვის ხიჭვი ესობა სულს, წამლავს მას, სტაცებს სიხარულს, მშვიდობასა და სიმყუდროვეს.
ხშირად გონებას არ ახსოვს ჩადენილი ცოდვა. არც უწყის, რომ სცოდა. სული კი კარგად სცნობს მის გეზს, წვალობს, იტანჯება, სტკივა. კაცს მთლიანად ეუფლება გამოუცნობი ჭმუნვა, შფოთი და მწუხარება. მოუნანიებელი ცოდვები არა მარტო დღე, არამედ ღამღამობითაც ისე აწვება სინდისს, რომ ადამიანს უჩვეულო შიში იპყრობს; ეჩვენება, თითქოს რაღაც საშინელი უნდა შეემთხვეს, ეწყება ნერვული სტრესი, ღიზიანდება, მოუსვენრობს, კარგავს შინაგან სიმტკიცეს, არ შეუძლია საკუთარი თავის ფლობა და ა.შ. ხშირად ვერც ხვდებიან, რა მიზეზით ხდება ეს. მიზეზი კი ის არის, რომ სინდისს შეუნანებელი ცოდვები ამძიმებს.
ღმერთის გამოუთქმელი კაცთმოყვარებითა და წყალობით, ეს განცდები ჩვენს ცოდვებს გვახსენებს. მძიმე სულიერი გაჭირვება გვაიძულებს, მივმართოთ აღსარების საიდუმლოს, გადმოვანთხიოთ დაგროვილი შხამი და იმ სატანჯველსაც გადავურჩეთ, რომელიც ყველა მოუნანიებელ ცოდვილს ელის საშინელი სამსჯავროს შემდეგ. ანუ სიმშვიდე, ადამიანური ნუგეში მოდის მხოლოდ უფალთან მიახლების შემდეგ, მას შემდეგ, რაც ვიწყებთ ღვთისმსახურებითი წესების შესრულებას. იქნება ეს ლოცვაზე დასწრება, აღსარება, ზიარება და ა. შ.
რამდენჯერ ყოფილა, განერვიულებულნი ვართ, გვებრძვის სასოწარკვეთილების მძიმე და მტანჯველი განცდები, ამ დროს ვიწყებთ ლოცვას და ნუგეშს ვგრძნობთ, გვიმსუბუქდება მდგომარეობა. არადა, თითქოს რა შეიცვალა - მიწიერი სინამდვილე, პრობლემები იგივე დარჩა, მაგრამ უფალთან მიახლებამ, მისდამი გულისა და გონების აღპყრობამ ასეთი ცვლილება შემოიტანა ჩვენში, ნუგეში გვაპოვნინა

[marine]

"- მამაო, ორ წელზე მეტია, აღსარება აღარ მითქვამს. კურთხევის გარეშე თუ შეიძლება სხვა მოძღვრის აყვანა?

- შეიძლება. როცა ორი წელი აღსარებას არ ამბობ, შეიძლება ამას მრავალი მიზეზი ჰქონდეს. ერთ-ერთი შესაძლოა ისიც იყოს, რომ მოძღვარი არ გყავს - ის, ვისთანაც იყავი, შენი მოძღვარი არ ყოფილა. მოძღვარი მოგენატრებოდა, ის ხომ იგივე მამაა..."

/დეკ. თეოდორე გიგნაძე/

[marine]

"სინანული ჩადენილი ცოდვის ტოლფასი უნდა იყოს, ანდა ჭარბობდეს მას, თუ გვინდა, რომ აღიხოცოს იგი ჩვენი სულიდან".

/ილია მეორე/

"სინანული არასდროს არის გვიანი".

[marine]

"აღსარებისასაც არ უყვარდა მამა სერაფიმეს მრავალსიტყვაობა. უნდა შევინანოთ, ავტობიოგრაფიას კი არ უნდა მოვყვეთო - ბრძანდებდა".

[marine]

"მონანიება გზის დასაწყისია, განწმენდა შუაგზაა, განღმრთობა კი - სასიხარულო დასასრული".

[marine]

"როდესაც ადამიანი არის ნაზიარები, არ შეიძლება დიდი მეტანიის გაკეთება, ეს იმის გამოხატულებაა, რომ ადამიანმა მიიღო ზეციური სისხლი და ხორცი და ის უკვე უნდა იყოს ძალიან ახლოს უფალთან და ამ დროს მეტანია საჭირო აღარ არის".

[marine]

"ზიარების შემდეგ ნურც პირჯვარს გადავიწერთ, ნურც მეტანიას შევასრულებთ"

[marine]

"აღსარება - ეს ადამიანის გზაა ღმერთისკენ. ეს ღვთისგან ადამიანისთვის გაღებული სიყვარულის ძღვენია".

/ღირსი პორფირი კავსოკალივიტი/

[marine]

"ყურადღებით იყავით, ნუ ეზიარებით ჩვევის გამო. თითოეულ შემთხვევაში საიდუმლოს ისე ეზიარე, თითქოს ამას პირველად აკეთებდე, და ამასთანავე, თითქოს ეს შენი უკანასკნელი ზიარებაა სიკვდილის წინ".

/ღირსი პორფილი კავსოკალივიტი/

[marine]

"დიდი მადლია დაცემულის წამოყენება, მაცხოვრის სიტყვისაებრ, მას მრავალი ცოდვა ეპატიება. სქემარქიმანდრიტ გაბრიელთან (ზირინიანოვი) ერთი სახელგანთქმული მამა მივიდა აღსარებაზე და თავისი დიდი დაცემა აღიარა. რა ექნა მამა გაბრიელს, ეპატიებინა ცოდვა - უმძიმდა, რომ არ შეენდო, არც ის შეეძლო. და - მიუტევა! მაგრამ თავს იუდა გამყიდველად თვლიდა, უარესადაც კი. შიშით შეუდგა წირვის ჩატარებას, ტირილით ჩაიკითხა შესავალი ლოცვები. წირვის დროს სულიწმინდის მოწვევამდე უნუგეშოდ თრთოდა. სულიწმინდის მოწვევისას უფალმა ხილვა ახილვა: მთავარანგელოზნი, ანგელოზნი, ქერუბინები, სერაფიმები წინასწარმეტყველებდნენ. მოციქულნი, მოწამენი და სხვა წმინდანნი, თავმოდრეკილნი, კეთილმოკრძალებით მდუმარენი იდგნენ მაცხოვრის წინ და თითქოს განსცხრებოდნენ მაცხოვრისა და მის წყლულთაგან მომდინარე მოვარდისფრო სინათლით. ეს ნათელი ქრისტეს წყლულთაგან წმინდა საიდუმლოებასაც ეცემოდა. გაოცებულსა და აღფრთოვანებულ მამა გაბრიელს მოესმა: ამ აღსარების მიღებისათვის ამის ხილვის (აქ ყოფნის) ღირსი შეიქმენიო. მოეხსნა სულიდან სიმძიმე. ის კაცი მალე დასნეულდა, მან კიდევ ერთხელ შეინანა თავისი დაცემა, დიდხანს ავადმყოფობდა და ინანიებდა, ბოლოს, ზეთისცხებისა და ზიარების შემდეგ მშვიდად ჩააბარა სული უფალს. მამა გაბრიელს მის გამო ერთგვარი სიხარულიც დაუტრიალდა გულში."

"სინანულით მაზიარებელი იყო"

[marine]

"ადამიანს ნებისმიერი მოუნანიებელი ცოდვა დაღუპავს. მცირეა ცოდვა თუ დიდი, ორივე უნდა მოვიშოროთ."

"წარსულს გვასწორებინებს აღსარება, აწმყოს - ლოცვა. მომავალს კი გვასწორებინებს ხშირი ზიარება, მადლის დაგროვება".

/დეკ. გიორგი სხირტლაძე/

[marine]

"შიომღვიმეში, წმინდა შიოს ხსენების დღეს, თვით სარმიანე კათალიკოსმა სწირა. ტფილისიდან სარწმუნოებით იაკობინელი ეგვიპტელები ამოვიდნენ. პატრიარქს ეგვიპტური ძღვენი მიართვეს და ზიარება სთხოვეს. პატრიარქმა ისინი სარწმუნოების უკითხავად აზიარა. სარმიანე საღამოთი მცხეთაში დაბრუნდა. დაღლილს მიერულა და დიდებული კაცნი იხილა. მათ შორის გამორჩეული ერთი მღვდელმთავარი და მოხუცებული მონაზონი იყვნენ. ნეტავ, ვინ არიანო, - იფიქრა პატრიარქმა. ამ დროს მასთან მივიდნენ მღვდელმთავარი და ბერი და შესამოსელი გახადეს. მღვდელმთავარი წავიდა. მღვდელმონაზონმა უთხრა: "მოგწონს განა ეს სიშიშვლე? შენ აზიარე ისინი, ვინც ქრისტე ღმერთი განაშიშვლა, ბუნებითა და მოქმედებითა და ნებითა მისთაგან. შენ, ძღვნისგან გულდაბრმობილმა, სარწმუნოება არ ჰკითხე ეგვიპტელთ. აჰა, შენც შიშველი ხარ ღვთის მადლისგან". "ვინ იყო ის მღვდელმთავარი და შენ ვინა ხარ?" - ჰკითხა სარმიანემ. "კირილე ალექსანდრიელი იყო, მე კი მონა ღვთისა შიო ვარო". გაეღვიძა სარმიანეს, შემოკრიბა ეპისკოპოსნი. მათ ურჩიეს, - ძღვენი გალავანს გარეთ დააწვევინე, მერე კი ცალკე ვილოცებთ შენთვისო. პატრიარქი ასეც მოიქცა. ჩაიკეტა წმინდა შიოს საფლავთან და დღედაღამ ცრემლით ევედრებოდა შენდობას.
მოიწია კვირა დღე. პატრიარქმა იხილა გოლგოთაზე ჯვარცმული მაცხოვარი. ვიღაც "საშინელმა" კაცებმა ჯვართან მიიყვანეს. შემოვიდნენ წმინდა კირილე და წმინდა შიო, შეევედრნენ მაცხოვარს სარმიანესთვის. მაცხოვარმა უთხრა, - შენდობის ღირსი არ არის სარმიანე, რადგან ჩემს მტრებს მისცა ჩემი სისხლი და ხორცი, მაგრამ თქვენს გამო შემინდვია. უთხარით, ამიერიდან გაფრთხილდესო. ღირსმა მამებმა შემოსეს სარმიანე პატრიარქი. მას გახარებულს გამოეღვიძა. დილით შიომღვიმეში მოვიდა ფილიპე ეპისკოპოსი და ეპისკოპოსთა წერილი მიართვა. მღვდელმთავარნი სწერდნენ: ხუთ ჩვენგანს გამოგვეცხადა წმინდა შიო და გვითხრა, რომ შეგინდო ღმერთმა ცოდვებიო. პატრიარქმა სამადლობლად განაჩინა, რომ წმინდა შიოს საფლავთან ერთი ჩაუქრობელი კანდელი დაეკიდათ".

[marine]

"ეს ნაყოფი გამოიღო ჯვარმა და ჯვარზე სიკვდილმა. ამიტომ ზიარების დროს არასოდეს დაგვავიწყდეს, ჯვარცმის ნაყოფის მიღების ღირსნი რომ შევიქმნათ, ჯვარცმულს უნდა ვუერთგულოთ ზნეობრივი არჩევანით - ღმერთო, მე შენთან ყოფნა მინდა, შენი ერთგული ვარ გოლგოთაზე, მზად ვარ, შენთვის მოვკვდე, მცნებები აღვასრულო. ამისათვის ჩემს ბუნებას ვწირავ; თუნდაც ხვალ თავი მომჭრან და გამატყავონ, არ გიღალატებ! ამ შემართებით რომ ვეზიარებით, მაშინ მართლა ვეზიარებით, თორემ გულგრილი ადამიანი არაფერში ვარგა. ასეთი ქრისტიანი ზიარებისას შოშიასავით აღებს პირს და თვლის, რომ ღმერთს ეზიარა. ასე ადვილი რომ იყოს უფალთან ზიარება, ყველას ფრთები გვექნებოდა, ანგელოზები ვიქნებოდით, ლოცვისას ხელებს რომ აღვაპყრობდით, ზეცა გაიხსნებოდა. მთები გადაადგილდებიანო, მკვდრები გაცოცხლდებიანო, სნეულნი განიკურნებიანო, ხომ თქვა უფალმა? რატომ არ ხდება ეს? იმიტომ რომ ნელთბილი ქრისტიანები ვართ."

/დეკ. თეოდორე გიგნაძე/

[marine]

"ღვთაებრივ ტრაპეზზე სასმელი ღვთაებრივი სიყვარულია. ეს სასმელი მეძავებმა შესვეს და ცოდვის ჭრილობები შეუხორცდათ; ლოთებმა შესვეს და გამოფხიზლდნენ; მდიდრებმა შესვეს და ქრისტესთვის ღატაკობა ისურვეს; შესვეს ღატაკებმა და ღვთის სასოებით გამდიდრდნენ; შესვეს უძლურებმა და გაძლიერდნენ; შესვეს უგუნურებმა და ბრძენებად იქცნენ!"

/არქიმანდრიტი ეფრემ მთაწმინდელი/

[marine]

"როდესაც ადამიანი გულწრფელად ინანიებს, ღმერთი მას გულში იკრავს და ღვთაებრივ თვისებებს ანიჭებს, რომელთა დახმარებითაც ადამიანი უსაზღვრო სასუფეველში დაუბრკოლებლად შეძლებს შესვლას, რათა იქ ზეციურ მამასთან ერთად იცხოვროს. აი, ეს არის ადამიანის დანიშნულება!"

/არქიმანდრიტი ეფრემ მთაწმინდელი/

[marine]

"სიტყვა "შემინდე" სძლევს სატანას".

"სინანული ყოველგვარ საცთურს სძლევს, მტრის ყველა ისარს ირეკლავს, სიტყვა "შემიდნე"-ს წინაშე იგი უძლურია".

/დეკანოზი ალექსი უმინსკი/