მდუმარება, არსი, გამოცდილება, შედეგები პარამეტრები

[marine]

"ჩემო ძეო! დიდებულია ისწავლო დუმილი. დუმილი ჩვენი უფლის მიბაძვაა, რომელმაც "არარაი მიუგო, ვიდრემდის უკვირდაცა პილატეს"

/წმ. ანტონი დიდი/

[marine]

"აბბა აგათონზე ამბობდნენ, რომ მას სამი წლის განმავლობაში პირში ქვა ედო, სანამ საკუთარი თავი მდუმარებას არ მიაჩვია"

[marine]

"მდუმარება ის არის, რომ არაფერმა მოგწყვიტოს ღვთისადმი მსახურებას"

/აბბა ესაია/

[marine]

"საზრუნავებით გატაცება სულის დაცემაა. იგი გონებაში მდუმარებით სწორდება"

/აბბა ესაია/

[marine]

"აბბა დულა ამბობდა: "თუ მტერი ჩაგვაგონებს, რომ ჩვენ მდუმარება მივატოვოთ, არ დავუჯეროთ მას, იმიტომ, რომ ვერავითარი ღვაწლი ვერ შეედრება მდუმარებასა და მარხვაში ყოფნას. მარხვა და მდუმარება ერთობით ებრძვიან მტერს და სულიერი თვალებისთვის მხედველობის სიმახვილე მოაქვთ"

[marine]

"ბერს [მამა ზოსიმე (ზაქარია) ტროიცკო-სერგიევის ბერი] არ უყვარდა ბევრი ლაპარაკი და ხშირად უმეორებდა სულიერ შვილებს: "სამოთხეში ბევრია მონანიე ცოდვილი, მაგრამ მოლაყბე არც ერთი"

[marine]

"რა ზიანი მოაქვს სულისათვის უქმადმეტყველებას?
ღობის გარეშე დარჩენილი ბაღი გაითელება და გაჩანაგდება. ამგვარადვე დაღუპავს თავის სათნეობას ყველა ის, ვინც არ მოზღუდავს საკუთარ ბაგეთ"

/წმ. ეფრემ ასური/

[marine]

"მრავლისმეტყველებას ეკლესიის სწავლებით თავისთავად კონკრეტული მიზეზები უდევს საფუძვლად. ეს არის ბოროტი, თავშეუკავებელი ცხოვრების წესი და ჩვევები, ან ამპარტავნება, ნაყროვანებაც კი. ხოლო თავის მხრივ ის ხშირად ხდება განკითხვის მიზეზი და საფუძველი, მისი მკვებავი არტერია. მისგან განთავისუფლების მსურველმა მას უნდა დაუპირისპიროს ისეთი სათნოება, როგორიც არის მდუმარება, სხვაგვარად გამოვა ისე, რომ საკუთარ ენას ჩვენივე თავის დასასჯელად ვიყენებთ ჩვენივე ნებით. ზირაქის სიბრძნე კი რა დროიდან ღაღადებს, სჯობს სიმაღლიდან ჩამოვარდე, ვიდრე ენისაგან დაეცეო"

[marine]

"მამები გვსაყვედურობენ, რომ ხშირად ვდუმვართ იქ, სადაც არ უნდა ვდუმდეთ, - მაგალითად, აღსარებაზე, როდესაც არ ვიცით, რა ვთქვათ და მოუნანიებელი გვრჩება ცოდვები; ვდუმვართ, როდესაც აგინებენ ჩვენს სარწმუნოებას, ეკლესიას და ხმას არ ვიღებთ უფლის სიტყვის დასაცავად; როდესაც შეურაცხყოფენ უდანაშაულო ადამიანს... სამაგიეროდ, არ ვდუმვართ სხვათ ცოდვების ხილვისას"

[marine]

"მდუმარება - სულიერი ცხოვრების პირობაა"

/მღვდელი დიონისე ტაცისი/

[marine]

"როდესაც თავს ღმერთს მიუძღვნით, ყოველთვის დაიცავით მდუმარება, რადგან უფლისადმი აღლენილი ლოცვისას წმიდა გონება გქონდეთ"

[marine]

"სიჩუმე - ყველაზე დიდი ნიჭია"

/თეოდორ დოსტოევსკი/

[marine]

"პირმარხული კაცი თავს გადაირჩენს" (იგავ. XIII, 35)

[marine]

"ესწრაფე ღრმა სიჩუმეს (როგორც იცის ჭის ფსკერზე, ან ტყის სიღრმეში, ან ღრმა საცავებში), ხშირად ჩაიკეტე საკუთარი გულის უდაბნოში, მაგრამ არ მიეცე მთვლემარე სიჩუმეს"

/არქიეპისკოპოსი მანუელი ჩებაქსრისა და ჩუვაშეთისა/

[marine]

"ყველას სჯეროდეს, რომ ქვეყნად არ არსებობს ისეთი მდიდარი, რომელიც სიჩუმის გრძნობით მდიდარ კაცს შეედრება"

[marine]

მდუმარება
(24.07.1968)

" - მამაო, ისეთი განცდა მაქვს, რომ სათანადოდ არ ვიღვწით მდუმარების სათნოებაში. ჯერაც ვერ შევძელით, ყოველთვის ზომიერად და მხოლოდ საჭიროების შემთხვევაში ვისაუბროთ, თუმცა კარგად ვიცით, რომ მრავლისმეტყველ ადამიანს არ გააჩნია სულიერი წონა.

- მართლაც, ასეა! საჭიროა, მთელი გულმოდგინებით ჩავუღრმავდეთ ამ სათნოებას. თავდაპირველად, მინდა გამოვკვეთო შემდეგი განსხვავება: არსებობს მდუმარება, რომელიც აღესრულება გულისხმისყოფით, ანუ ვიღვწით, რომ მდუმარედ ვიყოთ, რადგან ვაფასებთ მდუმარების მნიშვნელობას, რომელსაც სრულყოფილი ფასი აქვს. მაგრამ, ასევე არსებობს ხასიათიდან გამომდინარე მდუმარება. ასეთი მდუმარების ფასი პირობითია, რადგან იგი მომდინარეობს ჩვენი ბუნებიდან და არა ჩვენი არჩევანიდან, თანაც არც რაიმე განსაკუთრებული ძალისხმევა სჭირდება. იგივე ეხება სხვა სათნოებებსაც.

მდუმარებაში ღვწას სჭირდება სულიერი ხედვა, ანუ შინაგანი განვითარება. ამის გარეშე მდუმარებამ, შესაძლოა, გვავნოს კიდეც და ეგოიზმამდე, სხვათა უგულებელყოფამდე და განკითხვამდე მიგვიყვანოს. გარდა ამისა, იმ ადამიანთა შორის, რომლებიც ჯერ განწმენდილნი არ არიან, ხდება შემდეგი უცნაურობა: მდუმარე და სერიოზული ადამიანები ეგოისტები იყვნენ, ხოლო ისინი, ვინც ბევრს ლაპარაკობს - მდაბლები.

მდუმარება ერთგვარი ძლიერი ღვინოა, რომელიც მკვრივ ტიკებში უნდა ინახებოდეს, რათა იქცეს იმ ძალად, რომელიც ადამიანის გულს ღმერთთან შეაერთებს. თუ ადამიანში მდუმარებას არ გააჩნია ასეთი მახასიათებელი, მაშინ მდუმარე, მართალია, ბაგეებს არ ამოძრავებს, მაგრამ გულისსიტყვებით ლაყბობს და სხვებს განიკითხავს. მდუმარებას მასში არასწორი მიმართულება აქვს, არ არის ნაყოფი სულიერი მისწრაფებისა და ამიტომ ადამიანს ცოდვაში აგდებს. იგივე ეხება სხვა სათნოებებსაც - თუ მათ არასწორად წარვმართავთ, საპირისპირო შედეგს მოგვიტანს.

ნუ დაგავიწყდებათ, რომ ცოდვით დაცემის შემდეგ ადამიანი მიწიერი გახდა, მისი გონება დაბნელდა და არ შეუძლია, ადვილად გაარჩიოს ყალბი ნამდვილისაგან. ამდენად, ხშირ შემთხვევაში ჰგონია, რომ იღვწის ამა თუ იმ სათნოებისთვის, სინამდვილეში კი საკუთარ ვნებას ემსახურება. ამიტომ, მამანო, საჭიროა ფიცხელი სულიერი ბრძოლა, რათა, ღვთის მადლით, მოვიპოვოთ სათნოებები ისე, რომ ცდომილებაში არ აღმოვჩნდეთ და [ადამის] დაცემამდელი მდგომარეობიდან რაღაც მაინც ვიგემოთ"

/არქიმანდრიტი ქერუბიმი/