ლოცვა, საუბარი ღმერთთან პარამეტრები

[qartveli_nini]

mona nino

როცა სულიერად ძალიან ცუდად ვგრძნობ თავს და ამ დროს ვლოცულობ, საოცარი სიმშვიდე ისადგურებს ჩემს გულში. ლოცვას ჯადოსნურ სიტყვებს ვეძახი, რომელსაც ვამბობ და სურვილიც მისრულდება..

ჩემს ცხოვრებაში არის ხოლმე პერიოდი როდესაც სრულყოფილად ვლოცულობ, ანუ ვკითხულობ ყველა იმ ლოცვას, რისი კურთხევაც მაქვს და არის პერიოდი რაღაც რომ დამირღვევს სულიერებას და დილა-საღამოს მხოლოდ მოკლე ლოცვას ვკითხულობ.

ლოცვის ძალას უკვე ათი წელია შევიგძნობ და ის ჩემი სიმშვიდის ნავსაყუდელია..

არ არსებობს ვილოცო და არ ამისრულდეს სურვილი და თუკი არ მისრულდება, მერე აუცილებლად დღება დღე, როცა უფალს მადლობას ვუხდი ჩემი ლოცვა რომ არ შეისმინა..

სამწუხაროდ ყოფილა რომ მქონია მასეთი შემთხვევა ..... მაგრამ ვცდილობ ეს აზრები თავიდან ამოვიგდო რადგან ცოდვაა

[sandro40]

"როგორც ვცხოვრობთ, ისე ვლოცულობთ და
როგორც ვლოცულობთ, ისე ვცხოვრობთ."

წმ. მღვდელმთავარი გაბრიელ ქიქოძე

ასე მოკლედ, ასეთი სიბრძნის გადმოცემა

ასევე ძალიან მნიშვნელონია ჩემთვის
ლოცვის დროს ხშირად უღირსობის შეგრძნება უფრო მძაფრდება ვიდრე სინანულის
ლოცვას სწავლა უნდა პირადათ მე ვცდილობ ლოცვა ღრმად და შინაგანად ვიკითხო გავიზიარო და შევიმეცნო ის სიტყვები რომლითაც შევთხოვ უფალს, შევისისლცხორცო და ჩემი სულის ენათ ვაქციო ,ჯერ ვისწავლო მათი კითხვა, გააზრება , მიღება ,შეყვარება

სწორი მიდგომაა

[ႲႭႡႰႠႬ]

ლოცვა და კითხვა... ეს დიალოგია ღმერთთან. როცა ლოცულობ ესაუბრები, როცა კითხულობ გესაუბრება.

[sandro40]

ერთი ჩემი ახლობელი, რომელიც ძალიან დიდი ხნის მრევლია და მორწმუნე მიყვებოდა, რომ მიწის ძვრის დროს აღარც ახსოვს საით გაიქნია ლოცვების წიგნი და გაიქცა, მე სწორედ ამას ვამბობდი, ჩვენი ლოცვა დამოკიდებულია რწმენის ხარისხზე თქო, თქვენ რას იზავდით, როგორ ფიქრობთ ტქვენი რწმენიდან გამომდინარე ასეთ შემთხვევაში, ან თქვენი დამოკიდებულება ამ ფაქტის მიმართ

ადამიანი ყოველთვის არაა ძლიერი, მისი საქციელი მოსაწონი არაა მაგრამ, სხვა როგორ მოიქცეოდა ძნელი სათქმელია, ერთი საინტერესო მომენტია ამ შემთხვევასთან დაკავშირებით,
ქრისტიანობა მოითხოვს სიფხიზლეს, ანუ ყოვლ წუთს და წამს ქრისტიანი უნდა იყო, ესეიგი შენი გონებით, გულით, სხეულითაც კი, უეცარი საშიშროების დროს ადამიანი კარგავს თვითკონტროლს და მუშაობს თვითგადარჩენის ინსტიქტი რომელიც რწმენაზე ძლიერია, ანუ იმ ადამიანში რწმენა არ არის სხეულამდე დასული, ეს შემთხვევა უჩვენებს ადამიანს თუ როგორი სუსტი რწმენაა მასში და უფრო მეტი მონდომებით უნდა შეეცადოს განიმტკიცოს რწმენა, სწორე ცხოვრებით და აზროვნებით

mona nino

არა, ეგ მომენტი არასოდეს არ მქონია, უბრალოდ თუ უფალი არ ისმენს ჩემს თხოვნას, ყოველთვის ვამბობ რომ ესე იგი ასე სჯობს ჩემთვის, მოგვიანებით კი, განვითარებული მოვლენების მიხედვით, ყოველთვის ვრწმუნდები რომ უფალი მართალი იყო რომ არ ისმინა ჩემი თხოვნა.

უბრალოდ, ადამიანური გონება ბოლომდე ვერ წვდება უფლის ნებაში და ჰგონია რომ რაც მას სურს ესაა ჭეშმარიტი სურვილი. უფალი კი ჩვენს მომავალს ჭვრეტს და ამიტომ მან ყველაზე უკეთ იცის ჩვენთვის რაა სასარგებლო.

წარმოიდგინე, გაზაფხულზე წვიმა რომ მოდიოდეს, შენ კი ქოლგა არ გქონდეს შინიდან წამოღებული და უფალს თხოვო წვიმამ გადაიღოს, უფალმა შეიძლება არ ისმინოს ეს თხოვნა, რადგან ამ დროს სახნავ-სათესები ირწყვება ამ წვიმით.. ეს უბრალო მაგალითი მოვიყვანე

ცხოვრებაში ძალიან მძიმე წუთები მქონია და სიკვდილი მითხოვია უფლისგან, მას რომ ეს შეესმინა დღეს ამ პასუხს ვეღარ დავწერდი..

მშვიდობა თქვენთან!
ლოცვა სულიერი ცხოვრების ღერძია.შეიძლება ითქვას, ქრისტიანია ის, ვინც ცდილობს, ისე იცხოვროს, რომ ლოცვის კადნიერება ჰქონდეს და ლოცვა შეეძლოს. გაფანტულობა [color=#FF0000]ლოცვებში ადამიანური ბუნების დაცემის შედეგია და ამას ვერსად გაექცევი. საქმე ისაა, როგორ მივუდგებით ამას. ამპარტავანი ადამიანი როცა რამეს ინდომებს და მარცხდება, სასოწარკვეთას ეძლევა და ეს უკვე საბოლოო დამარცხებაა. მდაბალი კი, იცის რა, რომ თავისი ძალით ვერაფერს გახდება, ღვთის იმედი აქვს და მისკენ ილტვის. ასეა ყველა ცოდვაში. მათ შორის გაფანტულობაში. ლოცვას აქვს თავისი აუცილებელი წინაპირობები. უმთავრესია სიმდაბლე, სახარებისეული ზნეობა, შრომისმოყვარეობა და ,რა თქმა უნდა, სწორი რწმენა.
სიმდაბლეს ყოფითი ცხოვრება გვასწავლის, თუ გამოვიყენებთ ყოველდღიურ ჭირს:ყვედრებას, დამარცხებას,დაღლილობის დაძლევას.ყველაფერი უნდა აღვასრულოთ, როგორც ღვთისადმი მორჩილება. სარწმუნოებრივი ღვაწლი ხომ გამიჯნული არაა ყოფითი სიძნელეებისაგან. ნების უარყოგას, ყოველდღურ ჯვარცმას მოჰყვება სიმდაბლე. ნების უარყოფა კი მაშინ გამოდის, როცა ადამიანი მოქმედებს და ცხოვრობს არა სიამოვნებისათვის, არამედ უფრო მაღალი იდეისათვის-ცხოვნებისათვის.
ლოცვად დადგომის წინ წმ. მამები გვირჩევენ, რომ დავწყნარდეთ, სევწყვიტოთ ფიქრი, თვალები დავხუჭოთ და რამოდენიმეჯერ წარმივთქვათ აუჩქარებლად :"უფალო, იესუ ქრისტე, შემიწყალე მე, ცოდვილი."მერე ასევე აუჩქარებლად უნდა დავიწყოთ ლოცვა. წარმოთქმულ სიტყვებს ვუსმინოთ და არ უნდა შევიწყნაროთ არანაირი აზრი, თუნდაც კეთილი. არ დავუკვირდეთ საკუთარ თავს:როგორ ვდგავართ, რას ვგრძნობთ, როგორ ვლოცულობთ, ლოცვა არასდროს არ უნდა მოვისტუმროთ, რასაკვირველია. მთავარია ხარისხი. ზოგჯერ დიდი მცდელობის მიუხედავად, ლოცვა არ გამოდის. არ უნდა დავღონდეთ.ვეცადოთ და ღმერთი მოგვხედავს.დამარცხებები სიმდაბლეს გვასწავლიან და ლოცვას კი ვერვის გვასწავლის კაცთაგანი, რამეთუ მისი მასწავლებელი ღმერთია.
...და კიდევ როცა ლოცვა გამოგვდის, ეს სულიწმიდის მოქმედებაა და არა ჩვენი. შეგვეწირება ეს მონდომება და ამიტომაც მშრალი , იძულებითი ლოცვა უფრო ფასობს, რადგან განოხატავს ჩვენს სწრაფვას ღვთისაკენ.

გულმხურვალე ლოცვას დიდი ძალა აქვს.პირადად ჩემს ცხოვრებაში იყო ასეთი შემთხვევა,ოჯახში ძალიან მძიმე სიტუაცია მქონდა.დეპრესიაში ვიყავი ჩავარდნილი ამ მდგომარეობის გამო.ეკლესიაშიც ვერ მივდიოდი თითქოს რაღაც ძალა მეღობებოდა წინ. ბოლოს ახლობლის დახმარებით მოვახერხე და დავესწარი საღამოს ლოცვას.ქაშვეთის ეკლესიაში მამა სოკრატე ატარებდა ლოცვას.ლოცვის დროს სულ ვტიროდი და შევთხოვდი ღმერთს ამ მდგომარეობის გამოსწორებას.მოხდა სასწაული სახლში მისულს სიტუაცია დამხვდა 180 გრადუსით შებრუნებული. ზუსტად 1 საათში შესრულდა ის რასაც მე ლოცვით ვითხოვდი.მას მერე დავდივარ ეკლესიაში......

[makiki]

ლოცვის დროს მიგვრძნია ,რომ უფალი ნამდვილად მისმენს,ძალიან ვთხოვ ხოლმე უფალს რომ ჩემ ლოცვის ხმამ ზეცამდე აღწიოს,ახანდახან კი მგონია რომ ჩემი ლოცვაც ჰაერში იფანტება და მადლის მაგივრად ლოცვის შემდეგ უფრო დაღლას ვგრძნობ ხოლმე, უფალს ვთხოვ შემაძლებინოს გულწრფელი ლოცვა

[veriko7]

გულწრფელი ლოცვის დროს მართლაც უდიდეს სულიერ სიმშვიდესა ვგრნობ, მაგრამ ძალიან მიჭირს გულწრფელი ლოცვა, ალბათ ეს ჩემი მცირედმორწმუნეობის შედეგია...

[makiki]

ძალიან მიჭირს გულწრფელი ლოცვა

მეცცც ზუსტად ლოცვის დროს უნდა გამახსენდეს ხოლმე ყველაფერი

[anna_anna]

ჩემი გონებაც ისე გაიქცევა ხოლმე სადღაც-სადღაც ლოცვის დროს რომ რავი რა,მაგას თუ მოვერიე კარგი იქნება

[galateli]

საუბარი ღმერთთან- მომენატრა.!

[marine]

"თუ ლოცვაში ვერ წარემატებით, მაშინ საერთოდ ნუ ელით წარმატებას რაიმეში."

[jiventino]

ლოცვას იმზელა მადლი აქვს რომ გარდაცვლილის დახმარებაც ძალუცს, მე მგონი მთავარია ილოცო სულ რაფერს ჯობია ეს მაინც გავაკეთოთ, ხარისხი კი თავად მოვა.

[მხევალი ნინო]

ძალიან კარგია თქვენი პასუხები, მმაგრამ ეს პასუხები ტქვენი კი არ არის, სხისი ნათქვამის გამეორებაა. მე ყველაზე მეტად, როგორც თემის ავტორს, ტქვენი აზრი, ტქვენი გამოცდილება და ტქვენი დამოკიდებულება მაინტერესებდა.

წმინდა მამები მეც მაქვს წაკიტხული, მადლობთ.

[მარიამი_7]

როცა ვლიცულობთ ღმერთს ველაპარაკებით, როცა დავითნს ვკითხულიბთ-ღმერთს ვადიდებთ და როცა სახარებას ვკითხულობთ ღმერთი თვითონ გველაპარაკება.

[კავკასიელი]

როგორც ყოველთვის და ყველაფერში, ლოცვის დროსაც მთავარია ხარისხი და არა რაოდენობა.

[Amuza]

გული და გონება

[marine]

"ლოცვა არის მუდმივი (უწყვეტი) მადლიერების მდგომარეობა."

/წმ. იოანე კრონშტადტელი/

[მხევალი ნინო]

ეს საუბარი ძალიან დამაკლდა

[ანანო]

ილოცეთ, ლოცვა მთებს დაძრავს...


მომწონს ეს სიტყვები, ერთ წიგნში წავიკითხე, ვისი სიტყვებია აღარ მახსოვს

[*ana*]

მაინც და მაინც ლოცვის დროს ამომიტივტივდება ხოლმე თავში რაღაცეები
და ისე უფრო გულით ვლოცულობ როცა ჩემი სიტყვებით ვესაუბრები უფალს
მაგრამ რათქმაუნდა ლოცვები უფრო საჭიროა

[marine]

„თუ ადამიანი მარადისობისათვის ცოცხლობს, თუ მისი მიწიერი ცხოვრება ჭეშმარიტი, დაუსრულებელი ცხოვრებისთვის მზადაა, ასეთი ადამიანის მთავარ საქმეს ლოცვა უნდა წარმოადგენდეს; სხვა ყველაფერი კი - მისი საოჯახო და საზოგადოებრივი მოვალეობების ჩათვლით, - მხოლოდ ლოცვისთვის მზადებას უნდა ემსახურებოდეს.“

/არქიმანდრიტი რაფაელი (კარელინი)/