წმ. წერილი განსაცდელის შესახებ, სწავლება და მაგალითები პარამეტრები

[KAIROS]

მაშ ასე მოდი დავსვათ კითხვები, წმიდა წერილის მიხედვით:

1. რაა და როდის მოდის განსაცდელი?

2. რისი ნიშანია რომ განსაცდელი მოვიდა?

3. ცუდია თუ კარგია განსაცდელი?

4. რა უნდა გავაკეთოთ განსაცდელში?

5. უნდა გვინდოდეს თუ არა განსაცდელიდან გამოსვლა?

6. სანამდის გრძელდება განსაცდელი და რამდენად ასატანია იგი?

7. როგორ გამოდის ადამიანი განსაცდელიდან?

[tustusa-gogo]

შეიძლება რომ გავცე ჩემი ჰაზრით ,,კომპეტენტური" პასუხები? :rolleyes:

1. რაა და როდის მოდის განსაცდელი?

განსაცდელია ყველაფერი,რაც შენი სურვილისამებრ ხდება... თუმცა ჩემი ჰაზრით ნებისმიერი ცვლილება განსაცდელია. და შესაბამისად განსაცდელი სულ არის, უბრალოდ ხან აღვიქვამთ მას მწვავედ, ხან - არა . :)

მოკლედ ვწერამდი და ინეტმა შემაშლევინა :P

2. რისი ნიშანია რომ განსაცდელი მოვიდა?

განსაცდელი თუ მოვიდა ეს იმის ნიშანია რომ ჯერ ისევ ცოცხალი ხარ, სუნქავ და პირიქით უნდა გაგიხარდეს ! :D

3. ცუდია თუ კარგია განსაცდელი?

კარქია ! მგონია რომ რაც ხდება უკეთესობისკენ ხდება და რაც არა გვკლავს გვაძლიერებს ! :)

4. რა უნდა გავაკეთოთ განსაცდელში?

უნდა ვიფიქროთ :) მართალია ფიქრი აუშნოებს ადამიანს მაგრამ მაინც რა :P უუნდა ვიფიქროთ იმაზე რისი გამოსწორება შეგვიძლია და რისი _ არა :) და რას მმოგვცემს რაიმეს გამოსწორება :)

5. უნდა გვინდოდეს თუ არა განსაცდელიდან გამოსვლა?

თუ თლი რომ ამ განსაცდელმა თავისი საქმე გააკეთა სასწავლი გასწავლა და ,,დალშე" უკვე ტანჯვაა, უნდა ადგე და წამოხვდე, ,,განაგდო იგი" .

6. სანამდის გრძელდება განსაცდელი და რამდენად ასატანია იგი?

მანამდე გრძელდება სანამ ჩვენ ვთვლით მას განსადცელად .

7. როგორ გამოდის ადამიანი განსაცდელიდან?

სიამოვნების მიღების გზით, ადამიანი ხომ ჰედონისტური ჰარსებაა, ხოდა სიამოვნება ყვალსთვის სხვადასხვა რამეშია, შესაბამისად განსაცდელიდან გამოსვლის გზებიც მრავალგვარია :)


პ.ს. ასე რომე, მოგვეცით განცდები, ფორიაქობები, კრიზისები, ხიფატაები რათა გავვითარდეთ

პ.პ.ს ბევრი არ მოგივიდეთ ! :rolleyes:

[დათიკო]

ყველაზე ხშირად მაშინ გვახსენდება ხოლმე ღმერთი როცა განსაცდელში ვართ.

[guest]

დათიკო

ყველაზე ხშირად მაშინ გვახსენდება ხოლმე ღმერთი როცა განსაცდელში ვართ.

რა ვიცი, ჩემთვის პირიქითაა ხშირად როცა უკეთ ვარ, მაშინ უფრო ხშირად "ვსაუბრობ" მასთან და ვემადლიერები, რომ მე უღირს არ გამიჭირვა

[KAIROS]

მადლობა ტუსტუს, საინტერესო პასუხები იყო:

მაშ ასე განვიხილავ ახლა ყველას:

1.

განსაცდელი სულ არის, უბრალოდ ხან აღვიქვამთ მას მწვავედ, ხან - არა .

საინტერესო დასკვნაა, თუმცა "განსაცდელში" ჩვენ სწორედ იმ "განსაცდელს" ვგულისხმობთ, რომელსაც ძლიერ (უარყოფითი დატვირთვით) განვიცდით, შესაბამისად ვსაუბრობთ პრობლემაზე, რომელიც მოდის და რომელსაც მწვავედ აღვიქვამთ, ისიც მართალია, რომ თავად პრობლემა ( ანუ განსაცდელი) კი არაა მძიმე, არამედ მასთან დამოკიდებულება, რადგან ერთი განსაცდელი სხვადასვა პიროვნებებისაგან განსხვავებულად აღიქვება, ასე რომ აქ არაა რაიმე ფიზიკური გაგება განსაცდელისა, რომელიც თავისთავში ატარებს ტკივილს, არამედ იგი არის ბარიერი აქედან πρόβλημα პრობლემა ბერძნულად ანუ ბარიერი ქართულად , ანუ მივიღეთ რომ თავისთავად ცალკე პრობლემა ანუ განსაცდელი არაა ცუდი, არაა მავნე, არაა მძიმე, არაა მტკივნეული, რადგან სხვა შემთხვევაში იგი ყოველთვის ასეთი უნდა იყოს და ყველას მიმართ, და ეს ასე არაა, შესაბამისად განსაცდელი სიმწვავეს და ტკივილს იწვევს, მხოლოდ იმიტომ, რომ სულია ავად და არა იმიტომ რომ განსაცდელია სიავე, შესაბამისად რამდენადაც მტკივნეულად და მძიმედ განვიცდით განსაცდელს, მით უფრო სუსტადაა სული და დასკვნა პრობლემა, განსაცდელი, რახან სულის სისუსტეს ააშკარავებს უნდა იქნეს გამოყენებული ამ სისუსტის სამკურნალოდ... ეს გრძელი თემაა დაკითხვებს თუ დამისვამთ ნელნელა ჩავუღრმავდები, თორემ დილამდე მომიწევს წერა, მერე ლიტერატურას თუ გადავხედე და მამებს ერთი სადიპლომოც გამოვა

2.

განსაცდელი თუ მოვიდა ეს იმის ნიშანია რომ ჯერ ისევ ცოცხალი ხარ, სუნქავ და პირიქით უნდა გაგიხარდეს

ჰო, ნამდვილად ( მიყვარს სამფშვინველოგები, ოღონდ რჩეულები ), თან ის მარტო კი არ უნდა გაგვიხარდეს, რომ ცოცხალი ვართ ( რადგან ყველა სიცოცხლე გასახარი არაა, ისევე როგორც ყველა კაცი არაა ადამიანი ), არამედ ის რომ ღმერთი ისევ გვფარველობს და განსაცდელს უშვებს, ე.ი. ჯერ კიდევ აგრძელებს ჩვენს მკურნალობას.

3.

მგონია რომ რაც ხდება უკეთესობისკენ ხდება და რაც არა გვკლავს გვაძლიერებს

ნამდვილად და ნამდვილად, ოღონდ ამ ცნობილ აფორიზმს " რაც არა გვკლავს გვაძლიერებს " უნდა მივცეთ ქრისტიანული დატვირთვა, რაც არ გვკლავს სულიერად (რადგან შეიძლება ადამიანი ხორციელად მოკვდეს, მაგრამ უფრო და საოცრად მეტი ძლიერი გახდეს, როგორც მოწამენი და გმირები) , ის სულიერად გვწმინდავს...

4.

უუნდა ვიფიქროთ იმაზე რისი გამოსწორება შეგვიძლია და რისი _ არა და რას მმოგვცემს რაიმეს გამოსწორება

გამოსწორება ცოდვისა, რაც ადამიანშია, მარტო ადამიანს არ ძალუძს, შესაბამისად კითხვა რა შეგვიძლია და რა არა, არასწორია რადგან ცალკე არც არაფერი შეგვიძლია ღვთის გარეშე, ხოლო ღმერთთან ერთად "შეუძლებელი კაცთაგან, შესაძლებელია ღვთისაგან" , ასევე ტერმინი "გამოსწორება" არაზუსტია ქრისტიანულ განსაცდელოლოგიაში ( ჩემი შექმნილი ტერმინია ) , არამედ "განწმენდა" რადგან "გამოსწორება" ადამიანისა იწყება განწმენდით და გრძელდება სამუდამო ნეტარებაში ღმერთთან ერთად, ანუ გამოსწორებული, სწორ გზაზე დადმდგარი ადამიანი, არასოდეს თვლის თავს "გამოსწორებულად", არამედ გამოსასწორებლად, მეტიც, რაც უფრო წინ მიდის სულიერებაში, მით უფრო მეტ ნაკლს ხედავს საკუთარ თავში და უფრო მეტად თავმდაბალი ხდება, რადგან ხვდება რამდენად "გამოსასწორებელია", ეს პროცესი კი განწმედის პროცესია, რასაც ცხონებამდე და განღრთობამდე მიყავს ადამიანი.

5.

,დალშე" უკვე ტანჯვაა, უნდა ადგე და წამოხვდე, ,,განაგდო იგი" .

განსაცდელი, როგორც ვთქვი არის πρόβλημα წინაღობა, რომელიც როცა დაიძლევა, მაშინ ზურგს უკან რჩება, ხოლო თუ ტანჯვაში გადავიდა, ე.ი. ეს წინაღობა ისევ არსებობს და უნდა ვიფიქროთ სულიერ მოძღვართან ერთად მის დაძლევაზე, ანუ ადგომა და წასვლა არ არსებობს, რადგან იგი შენშია, ხოლო განგდება მაშინ ხდება, როცა გადალახავ იმ სისუსტეს, რასაც ეს პრობლემა შენში ეხება და გატკივებს.

6.

მანამდე გრძელდება სანამ ჩვენ ვთვლით მას განსადცელად .

აი ესაა მთელი ის მსჯელობა, რომ განსაცდელი არაა განსაცდელი, არამედ ჩვენ ვართ მგრძნობიარენი ზედმეტად.

7.

შესაბამისად განსაცდელიდან გამოსვლის გზებიც მრავალგვარია

ეგ სწორია, მაგრამ "სიამოვნების" გზით განსაცდელიდან გამოსვლა ცოტა უცნაურად ჟღერს, უფრორე ვიტყოდი თვითჩაღრმავების, თვითკრიტიკის, სულიერი განწმედის, მარხვით, ლოცვით და ზიარებით.


მაშ ასე ისევ ვიმეორებ კითხვებს და შეეცადეთ ყველამ უპასუხოთ:

1. რაა და როდის მოდის განსაცდელი?

2. რისი ნიშანია რომ განსაცდელი მოვიდა?

3. ცუდია თუ კარგია განსაცდელი?

4. რა უნდა გავაკეთოთ განსაცდელში?

5. უნდა გვინდოდეს თუ არა განსაცდელიდან გამოსვლა?

6. სანამდის გრძელდება განსაცდელი და რამდენად ასატანია იგი?

7. როგორ გამოდის ადამიანი განსაცდელიდან?

იხარეთ (Bersukacitalah -ინდონეზიურად (გახარება ზმნა))

კაიროსი!

[დათიკო]

staywhite

რა ვიცი, ჩემთვის პირიქითაა ხშირად user.gif როცა უკეთ ვარ, მაშინ უფრო ხშირად "ვსაუბრობ" მასთან და ვემადლიერები, რომ მე უღირს არ გამიჭირვა sad.gif

ცხადია, უფალს ჩვენ ყოველთვის უნდა ვუმადლოდეთ - მაშინაც როცა კარგად ვართ და განსაცდელის ჟამსაც, უბრალოდ, ყველას ეს არ შეუძლია.

[MISS N...]

ყოველთვის,ყველა განსაცდელს უნდა შევხვდეთ მშვიდად, იმ ღრმა რწმენით,რომ ამ განსაცდელის გადალახვის შემდეგ აუცილებლად დავსაჩუქრდებით უფლისგან...
და იფიქრეთ იმაზე,რომ უფალმა ამით თქვენ გამოგარჩიათ სხვებისგან,უთხარით მადლობა უფალს იმისთვის რომ გამოგარჩიათ ერთი გვახსოვდეს ყოველთვის,რომ იმაზე დიდ ჯვარს არასოდეს გვაძლევს რისი აწევა და ტარებაც ჩვენ ძალგვიძს..

[დათიკო]

უწმინდესს უყვარს ხოლმე ამის ხსენება, რომ - უნდა გიხაროდეთ თუკი განსაცდელი არის თქვენზეო. რადგან ამას აუცილებლად მოჰყვება სიხარულიო.

[guest]

მაშ ასე მოდი დავსვათ კითხვები, წმიდა წერილის მიხედვით:

1. რაა და როდის მოდის განსაცდელი?

ჩემთვის განსაცდელი არის ცხოვრება როდესაც ყველა ჩვენგანს განსაცდელისას ავტომატურად ეუფლება თავგადარჩენის ინსტიქტი, ჩემთვის ეს უკვე ინსტიქტი აღარ არის, არამედ უფლის შეწევნით, უკვე გააზრებული ქმედება მის დასაძლევად, ანუ რას ვგულისხმობ: განსაცდელი არის მყისიერი, უცებ თავს დატეხილი მოულოდნელად ან ისეთი, რომელიც უკვე აწმყოში იცი, რომ მოსალოდნელია. პირველ შემთხვევაში ისევ და ისევ უზენაესის შემწეობით დროის ძალიან მცირე მონაკვეთში გაივლის თავში მოსალოდნელი ყველაზე ცუდი ვარიანტი და პარალელურად მისგან თავის დაღწევის მეთოდები. დაახლოებით ასე, როგორც პროგრამირებაშია: case ... when...then...else ...ოღონდ ენდ-ის გარეშე მოსალოდნელი განსაცდელის დროსაც დაახლოებით ასეა, ოღონდ ყველაზე უარესს ვითვალისწინებ, რამდენადაც უკეთესის იმედით ყოფნას ჯობია, მერე სასოწარკვეთა უარესია.

ნებისმიერ შემთხვევაში ვიცი, რომ მოვლენილი განსაცდელი უმიზეზოდ არ მოდის და ხშირ შემთხვევაში რაღაცის ბუმერანგული გამოვლინებაა. ვიმეორებ, ჩემთვის განსაცდელი ცხოვრებაა და გავიმეორებ ასევე ჩემს საყვარელ გამოთქმას: ი პა მნე ჩასტა პლაკალა ბედა ი ბივალა, ია პა ნეი სკუჩალა...

2. რისი ნიშანია რომ განსაცდელი მოვიდა?

ძირითადად რაღაც "დანაშაულის" შეხსენება, იქნება ეს სულეირი თუ ფიზიკური.

3. ცუდია თუ კარგია განსაცდელი?

ადვილი არ არის, მაგრამ ყველაფერთან ერთად მიჩვევაც იცის რაღაცით და სიხშირის მიხედვით სტრატეგიაც მიმუშავდება, თუმცა სასიამოვნო ნამდვილად არ არის... ერთი საინტერესო ფენომენია, რაც ძირითადად გამომიცდია: როდესაც რაიმე უსიამოვნებაში ვარ, განსაცდელში ან დარდში, და მგონია რომ ეს ძალიან ბეზპრედელია, მალევე ხდება იმაზე უარესი რაღაც, სრულიად განსხვავებული შინაარსის, და ეს უკანასკნელი იმ წინას მავიწყებს ანუ იძულებული ვხდები მობილიზაცია გავუკეთო მორალურ თუ ფიზიკურ ძალებს ამის დასათრგუნად და ამით წინა დარდები მეორე ადგილზე გადადის... ამიტომაც ვთვლი, რომ განსაცდელი ძირითად შემთხვევაში რაღაცის გამოსასწორებლად ან ცუდის მოსაცილებლად მოდის...

4. რა უნდა გავაკეთოთ განსაცდელში?

სულიერ მხარეს რაც შეეხება, თუ ამის ფიზიკური საშუალება გვაქვს, გამოცდილებიდან ვიცი, რომ მანუგეშებელი, მშობლიური სიტყვა დიდ შეღავათს იძლევა. რადგანაც არ მიყვარს ახლობლების დაგრუზვა, იშვიათად ვანდობ ამას მათ, მაგრამ მოძღვართან თუ მეძლევა შეხვედრის საშუალება, იმას არ "ვინდობ" ამ მხრივ, იმიტომაც რომ ის ხედავს ჩემს სულს და იქ დამალვას ეს არ საჭიროებს. თუ ვერ ვახერხებ ამას, ვერ ვიტყვი, რომ მაგ დროს უფრო მეტს ვლოცულობ ან უფრო მეტს ვაკეთებ სულისთვის, სამწუხაროდ ვერა , სამაგიეროდ ყველა შესაძლო დარჩენილ ძალას მაქსიმალურად ვიყენებ, რომ გამოსავალი ვნახო, თუმცა, არასოდეს არ მტოვებს ფიქრი, რომ უფალი არ გამწირავს... დავამატებ, რომ განსაცდელის ეფექტი მხოლოდ მე პირადად რომ მეხებოდეს და არ ირეკლებოდეს ახლობლების კეთილდღეობაში, ნამდვილად უფრო ინერტული ვიქნები, ჩემთვის ამდენ ძალისხმევას არ გავიღებ ნამდვილად...

5. უნდა გვინდოდეს თუ არა განსაცდელიდან გამოსვლა?

მე ,რა თქმა უნდა, მინდა - ამას ვიტყვი, მაგრამ როგორც ზემოთ ვახსენე: სრული სიმშვიდე მაწუხებს და თავს ვერ ვგრძნობ სრულფასოვნად, როდესაც ყველაფერი რუტინულად მიედინება...

6. სანამდის გრძელდება განსაცდელი და რამდენად ასატანია იგი?

მთელი ცხოვრება გრძელდება დღემდე და ვიტან... არ ვიცი ზუსტად ზღვარი... ბევრი ახლობელი მეუბნება, რომ ისინი მსგავსს ვერ აიტანდნენ, რაც მე ამიტანია... ამით მათ უყალიბდებათ მცდარი წარმოდგენა ჩემზე - რომ მე ძლიერი ვარ და მაქვს უნარი განსაცდელს გამოვეხსნა, თუმცა არ იციან, რომ განსაცდელი მხოლოდ თუ მე შემხება, მაშინ ამდენს ვერ ვიზამ და ვერ ავიტან...

7. როგორ გამოდის ადამიანი განსაცდელიდან?

თუ დამხმარე არ ყავს, მხოლოდ უფლის მიერ ბოძებული სხარტი აზროვნებით და ძალით, რაც მას ენიჭება... სხვა არ ვიცი, სხვანაირად არ მინახავს... უფლის სასწაულის დონის გადარჩენა და თავის დაღწევა ბევრჯერ მინახავს, მაგრამ რომ დავწერო ცრუ სასწაულებში იქნებ ჩამეთვალოს, თუმცა ჩემთვის ესენი სასწაულია და უფლის ხელის ფიზიკურად "დანახვა"... ელემენტარული მაგალითი მაინც: ბოსნიაში დანაღმულ ტყეში ღამე ფანრით და ფანრის ბატარეა ბოლო ამოსუნთქვას ღაფავს, უკუნითი სიბნელეა, ორნი ვართ მე და ჩემი მეგობარი, ის კაცია, მაგრამ ამატორი და ჩემზე ამ მხრივ ბევრად სუსტი, რასაც თავის გატანა ქვია, შემთხვევით აღმოჩენილი ამ სიტუაციაში, გამოუცდელი, ანუ პანიკიორი ამავე დროს და ნერვებს ხერხავს , რომ ბატარეა ილევა და გვერხევა ... ბჟუტავს ეს საწყალი და უცებ დავწიე დაბლა ახლოს მიწასთან, თიტქოს რაღაც ვიგრძენი , ვხედავ ზუსტად ისეთი ბატარეა აგდია, რაც გვჭირდება ტყეში, სადაც ვინ იცის რა ხანია კაცის ფეხი არ დადგმულა ჩემთვის ეს არ არის მიწიერი მოვლენა, ჩემს მეგობარს რომ არ დაენახა ეს, მეუბნებოდა ისე რომ მმოგეყოლა ვერ დავიჯერებდი ან ჩემს დაუნახავად გენახაო, ვიფიქრებდი თან გქონდა რეზერვი და მაბოლებდიო მარა ვის აქვს იმ დროს დაბოლების სურვილიც კი

პ.ს. გამიგრძელდა და ბოდიშით, წმინდა წერილის სწავლებების მიხედვით რამდენად შესაბამისია - ეს არ ვიცი.

[KAIROS]

საინტერესოა და ვთხოვ ყველას დააფიქსიროს თავისი აზრი, რადგანაც განსაცდელი, რამდენადაც განუმეორებელია და ინდივიდუალურია (როგორც მოწოდება, რომელზეც ცალკე თემა გავხსენი), ასეთივეა განსაცდელის აღქმაც, ისიც დამოუკიდებელია და ორიგინალურია, საკუთარი გამოცდილება ხშირად იმდენად საინტერესოა, რომ მკითხველს ბევრ რამეზე ჩააფიქრებს, დაწერეთ გულახდილად, შეიძლება სადღაც ჩვენი შეხედულება ზუსტად არ ემთხვეოდეს განსაცდელის ქრისტიანულ გაგებას, მაგრამ ჩვენ მთავარია გულწრფელად დავწეროთ პასუხები ამ 7 კითხვაზე, ხოლო მიახლოებითი ქრისტიანული პოზიცია ზევითაცაა დაფიქსირებული და შემდეგშიც დავწერთ, მთავარია რომ გულწრფელად, ყოველგვარი წინასწარი გავლენის გარეშე , დამიჯერეთ ძალიან საინტერესო იქნება, სთეივაითის და ტუსტუსას პასუხები ამის ნათელი მაგალითია

იხარეთ;( 喜ぶ - იაპონურად)

კაიროსი!

[death]

კარგი თემაა...

ადრე როცა ბავშვი ვიყავი და ქრისტიანად არც ვითვლებოდი, უფრო რაციონალისტი ვიყავი მართლია ნიჰილისტი და ცინიკოსი უხსოვარი დროიდან ვარ, ამიტომ არსობრვად ყოველთვის მიკვირდა ჩემზე მოვლენილი განსაცდელი, მივმართავდი ყველანაირ მეთოდს მის გადასჭრელად მაგრამ რეალური შედეგი არ ჩანდა და შესაბამისად არსობრივ პრობლემას მაინც ვერ ვხედავდი. შემდეგში აღმოვაჩინე რომ როცა ვშორდებოდი გარკვეულ ეთიკის და მორალის ნორმებს განსაცდელი ყოველთვის თავს მატყდებოდა. მაგ დროს დავიწყე ფიქრი იმაზე თუ რატომ ხდებოდა რომ რაღაც საზოგადოებრივ მორალს დაშორება, რომელიც ჩემთვის სუბიექტური ჰუმანიზმის გამოვლინება იყო და ფასეული არასდროს ყოფილა როგორც ნიჰილისტისთვის ესე მაახლოვებდა განსაცდელთან. მთავარი მომენტი მდგომარეობდა იმაში, რომ მორალი როგორც ესეთი ეთიკის გარკვეული ფორმაა და არა, რაღაც ონტოლოგიური მოვლენა, რომელმაც შეიძლება რაღაც მიზეზ-შედეგობრივი მოვლენა გამოიწვიოს მაგრამ თუ განსაცდელი აქედან მოდის, მაშინ ხომ უნდა იყოს რამე დახსნის გზაც? ამიტომ მივაკითხე ბიბლიას, რომელიც გაუაზრებლად მესმოდა და ერთგვარად ჩავთვალე რომ ღმერთი მსჯიდა, რადგან სულ ამ არზროვნებით იყო გაჟღენთილი ჩვენი წარმოდგენები ღმერთზე, ღმერთი სამაგიროს უხდის.. ღმერთმა დასაჯა ეგვიპტე.. ბიბლიდანაც ერთი შეხედვით ესე მოჩანდა, ვერ ვხედავდი რეალურად ღმერთი მეხმარებოდა თუ არა, ჩემს ცნობიერებაში არაფერი დარჩა იქედან, ამიტომ ამის შეფასება დღეს რომც მოვინდომო მაინც არ შემიძლია ანუ ქვეცნობიერად ღმერთი ერთგვარი გადაბრალების ობიექტი გახდა...

მაგრამ შემდეგ მოხდა რეალურად ურთიერთობა მასთან, პროტესტანტულად რომ ვთქვა "ქრისტე ვიპოვე", მომწონს მაგათი ეს გამოთქმა შევატყვე რომ დაშორებით გამოწვეული მდგომარებიდან ვახდენდი მასთან დაახლოვებას და არანირი განსაცდელი აღარ ჩანდა... მახსოვს ეს პირველი ურთიერთობაც, მაშინ ვიგრძენი პირველად ეს სიყვარული. მართალია ეს გრძნობა იყო არაემპირიული მაგრამ იყო რეალური. ეს შეგრძნება არ იყო სუბიქტური ფსიქიკური დამოკიდებულების შედეგი, როგორც ფროიდი წერს, არამედ რეალური ურთიერთობა... მაგალითად როდესაც ანთებულ ნათურას უყურებ იცი რომ დენი მიეწოდება, ვერ ხედავ მაგრამ იცი. ანალოგიური სიტუაცია იყო აქ მაგრამ უფრო რეალური, რადგან გრძნობა, რომელიც ამ სიმშვიდით მომენიჭა იყო განსხვავებულად რეალური... ამის შემდეგ მივხვდი რომ არა ღმერთი მსჯის, არამედ სიყვარულის წყაროდან დაშორება იწვევს განსაცდელს, არა დასჯის გამო, არამედ იქ არსებული ქაოსია ამის მიზეზი. მართალია იქ ზოგჯერ სიამოვნებაცაა მაგრამ ეს სიმოვნება გაჟღენთილია დეპრესიით და სულიერი სიცარიელით...შემდეგ წავიკითხე ეს სიტყვები: ამ ქვეყნისანი რომ იყოთ, ქვეყანას ეყვარებოდა თვისნი; მაგრამ რაკი ამ ქვეყნისანი არა ხართ, არამედ მე გამოგარჩიეთ ქვეყნისაგან, ამიტომაც სძულხართ ქვეყანას. ისე მომეწონა ეს სიტყვები კედელზეც კი მივაწერე შავი მარკერით ამ ქვეყნის რომ იყო მას ეყვარებოდით მაგრამ ამ ქვეყნის ბოლო ხომ აბსოლიტურ ნულად ქცევაა? მაგრამ მაინც ეყვარები. შენ გრძობ ამ ქვეყნიერ სიყვარულს მაგრამ ამავდროულად ეს სიყვარული გაქცევს არაფრად, ხვდები როგორ იცვლები ნელ-ნელა. გართობა, სექსი, ფსიქოტროპული საშვალებები და სხვა ერთგვარი მშვენიერების მორევია მაგრამ ატყობ რომ მაინც რაღაც კვდება შენში და ამის შემდეგ დოზას უმატებ მაგრამ მაინც რაღაც კვდება და ასე უსასრულოდ - არსობრივად ცხოვრება რთული ხდება. "მაგრამ რაკი არ ხართ ამ ქვეყნისანი" - ანუ როცა ცდილობ ამ ნულოვანი ქვეყნიდან გაახწიო და არ სულდგმულობ იმის იმედით რომ ამ ქვეყნიერ სიამოვნებებს გადააყოლებ გულს, შემდეგ ისევ იგივე კვდობა შემდეგ ისევ ამ ქვეყნიურის ძიება, შემდეგ ისევ დაცემა და ა.შ მაგრამ გახწევით ხდები თავისუფლდები. ამ თავსუფლების გამო გიძულებს ეს ქვეყანა, რადგან არ იღებ მისგან იმ მონურ უღელს, რასაც გთავაზობს. მაგრამ ის ჩამკვდარი ადგილი შენს "სუბსტანციაში" მაღლდბა, ერგვარად იკვებები რაღაც განსახვავებული საკვებით, რომლიც იმითაა აღმატებული ყველაფერზე რომ ის მარადიულია და ის არ გავს არაფერს. არ ვიცი ეს როგორ ავღწერო ამის შედარება არ შეიძლება ამ ქვეყნიურ სიამოვნებებთან, რადგან ის უშრეტია და მისი დოზის მომატება ამ ქვეყნიურისგან განსხვავებით უფრო მეტს გაძლევს და უფრო აგღამაღლებს... გიტოვებს უკვდავების შეგრძნებას...

მოკლედ აქ უკვე მუზამ დამტოვა და აღარ გავაგრძელებ, მართლია ეს ყველაფერი ერთი ამოსუნთქვით დავწერე მაგრამ ბევრი გამოვიდა მემგონი, ამიტომ მოკლედ ვიტყი , ჩემთვი განსაცდელი არის ღმერთისგან დაშორება ხოლო აქედან თავის დაღწევა კვლავ ღმერთთან ურთიერთობა.

ვფიქრობ ეხლა ამ ბოდვას გამოხმაურება მივცე თუ ctrl+A და delete მაგრამ გამოვაქეყნებ ჩემი რა მიდის ნიჰილიზმმა დაიკიდე და გაუშვიო

[დათიკო]

death

ემდეგ მოხდა რეალურად ურთიერთობა მასთან, პროტესტანტულად რომ ვთქვა "ქრისტე ვიპოვე", მომწონს მაგათი ეს გამოთქმა შევატყვე რომ დაშორებით გამოწვეული მდგომარებიდან ვახდენდი მასთან დაახლოვებას და არანირი განსაცდელი აღარ ჩანდა... მახსოვს ეს პირველი ურთიერთობაც, მაშინ ვიგრძენი პირველად ეს სიყვარული. მართალია ეს გრძნობა იყო არაემპირიული მაგრამ იყო რეალური. ეს შეგრძნება არ იყო სუბიქტური ფსიკიური დამოკიდებულების შედეგი, როგორც ფროიდი წერს, არამედ რეალური ურთიერთობა... მაგალითად როდესაც ანთებულ ნათურას უყურებ იცი რომ დენი მიეწოდება, ვერ ხედავ მაგრამ იცი. ანალოგიური სიტუაცია იყო აქ მაგრამ უფრო რეალური, რადგან გრძნობა, რომელიც ამ სიმშვიდით მომენიჭა იყო განსხვავებულად რეალური... ამის შემდეგ მივხვდი რომ არა ღმერთი მსჯის, არამედ სიყვარულის წყაროდან დაშორება იწვევს განსაცდელს, არა დასჯის გამო, არამედ იქ არსებული ქაოსია ამის მიზეზი. მართალია იქ ზოგჯერ სიამოვნებაცაა მაგრამ ეს სიმოვნება გაჟღენთილია დეპრესიით და სულიერი სიცარიელით...შემდეგ წავიკითხე ეს სიტყვები: ამ ქვეყნისანი რომ იყოთ, ქვეყანას ეყვარებოდა თვისნი; მაგრამ რაკი ამ ქვეყნისანი არა ხართ, არამედ მე გამოგარჩიეთ ქვეყნისაგან, ამიტომაც სძულხართ ქვეყანას.

ძალიან კარგი დაკვირვებაა.
ყოველთვის ვცდილობდი დამეფიქსირებინა კანონზომიერება - ცოდვასა და სასჯელს შორის. ადრე ე.წ. კარმულ თეორიას ვენდობოდი (წინა ცხოვრების გარეშე). არ აღასრულე ღვთის სიტყვა? - მაშ, მიიღე სასჯელი! მაგრამ არც ასე იოლი ყოფილა ეს ამბავი, რადგან აქ რამდენიმე ფაქტორი თანამოქმედებს. თავად უფალი, რომელისგან სიშორეც მადლს მოკლებას იწვევს. ეს კი მიზეზია ტანჯვისა და განსაცდელია. ამა ყვეყნის წყალობანი, რომელიც შენ ფსევდო ბედბნიერებაში გამყოფებს. გგონია რომ ესაა ბედნიერება. სინამდვილეში შეფერხებაა. აი, სწორედ ამ დროს, შესაძლებელია ღმერთმა გამოგიგზავნოს სასჯელი. და აქ არის გადამწყვეტი მომენტი, თუ როგორ მოვიღებთ ამ განსაცდელს. ეს ამბავი ან გაგვზრდის სულიერად, ან უფრო მეტად დაგვხევს, მაგრამ ამ დროს ყოველთვის მახსენდება ხოლმე სიტყვები - ღმერთი არასოდეს გამოგიგზავნის იმხელა განსაცდელს, რომლის აწევასაც ვერ შეძლებ.
საინტერესოა ძალიან

[KAIROS]

ჩემთვის განსაცდელი არის ღმერთისგან დაშორება ხოლო აქედან თავის დაღწევა კვლავ ღმერთთან ურთიერთობა.

სიკვდილას სიცოცხლე
( როგორ არაორდინალურადაც არ უნდა ჟღერდეს )

მუზას უთხარი მალე მომაკითხეო, კარგად წერ, და სწორ აზრს გადმოცემ, მომიწონებია პოსტი

ეს დასკვნა კი თეოლოგიური აზროვნების შედეგია და მართლაც ასეა, რადგან განსაცდელი იმის განცდაა, რომ რაღაც დაგაკლდა, როგორც დაჭრილ ირემს წყარო ანკარა, ამიტომაა რომ სული არსობრივად მიელტვის ნათელს, აი აქაა ჯოჯოხეთის ნამდვილი არსიც, იგი ღვთისგან დაშორებაა და სამწუხაროდ ირევერსიბული, ანუ შეუქცევადი (не развива́ющийся в обра́тном направле́нии irréversible) და მეტიც მუდმივად უკუგანვითარებადი (ასევეა სამოთხე, სადაც ასევე შეუქცევადი პროცესია, ოღონდ მუდმივად ზეაღმავალი ანუ მუდმივი მზრდადი ნეტარება) , ამიტომაცაა ჯოჯოხეთი მარადიული ტანჯვა, მხოლოდ ჯოჯოხეთის განსაცდელია გადაულახავი, რადგან მისი "კარები" შიგნიდანაა დაკეტილი (აქედან დასკვნაც განსაცდელი, რომელიც მცირე ჯოჯოხეთად გვექცევა და გადაულხავი აღმოჩნდება, ეს ამ განსაცდელის კი არა, თავად ჩვენი ბრალია, რადგან კარებს ქმედითი სინანულისაკენ ვკეტავთ) , ამიტომაც შეუძლებელია (ბოლო ხანს გავრცელებული ცრუ სწავლებათა საწინააღმდეგოდ ) ჯოჯოხეთში, ქრისტეს მიერი გამოხსნის შემდეგ, როდესაც ადამიანს სამოთხის გზა გაეხსნა, იყოს ადგილი სადაც ტანჯვა არ იყოს...

მოკლედ კარგი პოსტი იყო.

იხარე;

კაიროსი!

[მხევალი ნინო]

death

მოკლედ აქ უკვე მუზამ დამტოვა და აღარ გავაგრძელებ, მართლია ეს ყველაფერი ერთი ამოსუნთქვით დავწერე მაგრამ ბევრი გამოვიდა მემგონი, ამიტომ მოკლედ ვიტყი , ჩემთვი განსაცდელი არის ღმერთისგან დაშორება ხოლო აქედან თავის დაღწევა კვლავ ღმერთთან ურთიერთობა.

მე კი ვფიქორბ, რომ განსაცდელი ორივენაირია. 1. როცა განსაცდელით ღმერთი ტავისკენ გიხმობს და 2. როცა განსაცდელი უკვე გვირგვინად გექცევა.

[KAIROS]

იქნებ ბევრმა შეეცადოს პასუხი გასცეს ამ კითხვებს, საინტერესოა

მაშ ასე ისევ ვიმეორებ კითხვებს და შეეცადეთ ყველამ უპასუხოთ:



ციტატა
1. რაა და როდის მოდის განსაცდელი?

2. რისი ნიშანია რომ განსაცდელი მოვიდა?

3. ცუდია თუ კარგია განსაცდელი?

4. რა უნდა გავაკეთოთ განსაცდელში?

5. უნდა გვინდოდეს თუ არა განსაცდელიდან გამოსვლა?

6. სანამდის გრძელდება განსაცდელი და რამდენად ასატანია იგი?

7. როგორ გამოდის ადამიანი განსაცდელიდან?

[აკაკი]

განსაცდელი, მართLაც, რომ თავად სიტყვა მიგვითითებს:

გან-საცდელი

ანუ უფალმა გამოგვიგზავნა, გამოცდა, და ამ გამოცდაში დგომას, განსაცდელი ეწოდება

ამით ჩვენ ვიცდებით.

ხშირად განსაცდელი მართLაც ადამიანს დაანახებს, თავის სულს და მდგომარეობას, ეს გამოიწვევს, სინანულს, სინანული კი " სინდისის განწმენდაა"; " მონანული ისაა, ვინც საკუთარ სასჯელს თვითონვე მოიპოვებს"; "(კლემაქსი: სიტყვა 5)


რავიცი ბევრი რაიმით შეიძლება აიხსნას განსაცდელი, ბევრი რამ მოსდევს,
მაგრამ მე მაინც მგონია, რომ ადამიანმა განსაცდელით თავის თავი (სული)უნდა დაინახოს, როგორი ბუნებააქ და ა,შ

[აკაკი]

მაშ ასე ისევ ვიმეორებ კითხვებს და შეეცადეთ ყველამ უპასუხოთ:



ციტატა
1. რაა და როდის მოდის განსაცდელი?

2. რისი ნიშანია რომ განსაცდელი მოვიდა?

3. ცუდია თუ კარგია განსაცდელი?

4. რა უნდა გავაკეთოთ განსაცდელში?

5. უნდა გვინდოდეს თუ არა განსაცდელიდან გამოსვლა?

6. სანამდის გრძელდება განსაცდელი და რამდენად ასატანია იგი?

7. როგორ გამოდის ადამიანი განსაცდელიდან?

1. რაა და როდის მოდის განსაცდელი?
(ასეთ მდგომარეობას მეტწილად ის პიროვნებები განიცდიან, რომლებიც განსაკუთრებული მოშურნეობით იწყებენ ღვთის სამსახურს და ცდილობენ, თავი აარიდონ ყველაფერს, რაც უფალს შურაცხყოფს. და ამას განიცდიან არა ღმერთთან ურთიერთობის დასაწყისში, არამედ კარგა ხნის ღვაწლის შემდეგ, როდესაც საკმაოდ განიწმენდენ გულს წმიდა ლოცვითა და შემუსვრილებით, როდესაც ერთგვარ სულიერ სიტკბოებას, სითბოსა და სიხარულს იგრძნობენ და გადაწყვეტენ, მთლიანად უძღვნან თავი უფალს და ასეც იქცევიან. ჩვენ ვერ ვხედავთ, რომ ცოდვილნი და ამსოფლიურ და ცხოვრებისეულ ამაოებათ დამონებულნი მსგავსს ცდუნებებს განიცდიდნენ. აშკარაა, რომ ეს სიმწარე წმინდა და ძვირფასი ტრაპეზია, რომელთანაც უფალი თავის საყვარელ შვილებს იწვევს. მართალია, დაგემოვნებისას ეს ტრაპეზი დიდად სასიამოვნო ვერაა, ფრიადი სარგებელი მოაქვს ჩვენთვის, მიუხედავად იმისა, რომ გემოს გასინჯვისას ამას ვერ გვრძნობთ. სული, რომელიც სიმშრალეს განიცდის, სიმწარეს იგემებს და შიშისმომგვრელი განსაცდელებითა და გულისსიტყვებით იტანჯება, რომლებიც თავის მხრივ, გულს უწამლავენ და თითქმის სრულიად მოაკვდინებენ შინაგან ადამიანს. ასეთ მდგომარეობაში სული აღარ ენდობა საკუთარ თავს, საკუთარ კეთილგანწყობას და ჭეშმარიტ სიმდაბლეს იძენს, რაც სურს კიდეც უფალს ჩვენგან. ამავე დროს სული ღვთის მხურვალე სიყვარულით, საკუთარი გულისსიტყვებისადმი გულმოდგინე ყურადღებითა და მსგავსი განსაცდელების მამაცური დათმენით აღინთება. ამ ბრძოლიდან, როგორც წმიდა პავლე მოციქული ამბობს, ადამიანი ისეთი გამოდის, რომლის გრძნობებიც გაწვრთნილია ჩვევით, რათა კეთილისა და ბოროტის გარჩევა შესძლონ (ებრ. 5,14). თუმცა ვიმეორებ, ის ვერ ხედავს ამ ძვირფას და უხილავ ნაყოფს, შეცბუნებულია და გაურბის სატანჯველს, რადგან არ სურს, თუნდაც მცირე ხნით სულიერი ნუგეშის გარეშე დარჩეს. ამ ნუგეშის გარდა ყველა სხვა სულიერი ვარჯიში მისთვის ტყუილუბრალოდ დაკარგული დრო და უნაყოფო შრომაა.
უხილავი ბრძოლა თავი 24

განსაცდელი გვევლინება ხშირად იმიტომ, რომ გაიბრწყინონ სათნოებებმა.
ანტონი დიდი


2. რისი ნიშანია რომ განსაცდელი მოვიდა?
(ზოგჯერ ნიაშანია, რომ რაღაცით უნდა შევცვალოთ ცხოვრება, ზოგჯერ რაღაცის მასწავლებელია, ზოგჯერ მართლც გამოცდაა უფლისაგან,)


3. ცუდია თუ კარგია განსაცდელი?
განსაცდელისათვის უფალს უნდა ვუმადლოდეთ, რომ მოგვანიჭა, ეს აუცილებლად კარგია, და განსაცდელს ადამიანი მიჰყავს, უდიდეს ნუგეშინისცემამდე, და მაართLაც თავისი თავის შეცნობამდე, და ა,შ


4. რა უნდა გავაკეთოთ განსაცდელში?
განსაცდელის, დროს არ უნდა მოვიძულოდ ყველაფერი, სასოწარკვეთას არ უნდა მივეცეთ, უნდა დავითმინოდ , რადგან ეს არის დაახლოებით ერთ-ერთი გამოცდის ჩაბარება უფლის მიმართ.
როდესაც მარლა განსაცდელი გაქვს, აუცილებლად მოვა სინანული, სინანულისას კი, აუცილებლად დიდი აღსარებაა თU ის ჭეშმარიტია, სინანული უვკე სიწმინდის საფეხურია


5. უნდა გვინდოდეს თუ არა განსაცდელიდან გამოსვლა?

ადამიანი თუ გონიერია და უფლისადმი იღწვის, ის აუცილებლად იფიქრებს, რომ ეს უფლისაგანაა, რომ რაღაც უნდა შეიცვალოს, რაღაც უნდა დაინახო. და ამას არ განიშორებს ადამიანი, თუ მან არაფრადჩააგდო ეს განსაცდელი და განიშორა, და წუთიერ ვნებებს მიჰყვა, ის დაიღუპება, (მე ასე მგონია)


6. სანამდის გრძელდება განსაცდელი და რამდენად ასატანია იგი?
განსაცდელი გაგრძელდება მანამ, სანამ ბოლომდე არ შეიცნობ თავს, და შენივე ცრემლით და სინანულით არ შესთხოვ უფალს შენდობას და წყალობას, გნასაცდელი გრძელდება მანამ, სანამ უფალი ინებებს, და სანამ ბოლომდე არ ვისწავლით სიმართლეს.
რაც არ უნდა მტკივნეული და მტანჯველი იყო, მოწმუნე ადამიანმა (ქრისტეს მხედარმა) აუცილებლად უნდა დაითMინოს, და თუ მას ეს არ შეუძლია ის ვერ იქნება ქრისტეს მხედარი, და საერთოდ უფალია რ გამოაგზავნის იმდენ განასცდელს რომელიც ამა თU იმ ადამიანისათვის მასზე უფრო ძლიერია, ანუ აგზავნის იმ დოზით, რომ იმ ადამიანისათვის ის დასაძლევი იყოს.


7. როგორ გამოდის ადამიანი განსაცდელიდან?
მხოლოდ, სულგრძელობით, მოთმინებით, სინანულით (აღსარებით), ლოცვით, ვედრებით, საკუთარი თავის ბოლომდე შეცნობით, სიმდაბლით, და ა.შ

ეს არის ჩემი აზრი
მარალია ზოგიერთ პასუხზე წმინდა მამების, სიტყვებიც გამოვიყენე
მოკლედ ჩემი მოსაზრებაასეთია

[მაშიკო]

მაშ ასე მოდი დავსვათ კითხვები, წმიდა წერილის მიხედვით:

1. რაა და როდის მოდის განსაცდელი?
2. რისი ნიშანია რომ განსაცდელი მოვიდა?
3. ცუდია თუ კარგია განსაცდელი?
4. რა უნდა გავაკეთოთ განსაცდელში?
5. უნდა გვინდოდეს თუ არა განსაცდელიდან გამოსვლა?
6. სანამდის გრძელდება განსაცდელი და რამდენად ასატანია იგი?
7. როგორ გამოდის ადამიანი განსაცდელიდან?

1.განსაცდელი უნებლიეთ მოდის, ის ჩვენი ცოდვების შედეგია(ჩემი აზრით)
2. განსაცდელი დავიმსახურეთ
3. კარგი ამით ბევრ რამეს ვსწავლობთ
4. არ უნდა დავეცეთ
5. აუცილებლად უნდა გვინდოდეს
6. უნდა დავძლიოთ და გადავლახოთ, სანამ არ დავძლევთ მანამდე გრძელდება
7. რწმენით,ლოცვით ,მოძღვართან საუბრით.

[აკაკი]

მაშიკო
გეთანხმები შენც,



შხვისი აზრიც საინტერესო იქნებოდა

[KAIROS]

რაა შიში განსაცდელისა და რაა შიში უფლისა,

Страх Божий. Что это значит?
священник Георгий



В религиозности очень многих людей сегодня очень заметное место занимает страх перед наказанием. В советские времена вообще бытовало мнение, что верующие только потому и верят в Бога, что после смерти не хотят мучаться в Аду. Именно как страх перед адскими муками, которые ждут ослушников после их смерти, представляла православную веру атеистическая пропаганда. И надо сказать, делала это вполне профессионально.



Избавление от страха

Без сомнения, страх перед смертью и перед тем наказанием, которое вслед за нею последует, - это форма веры, но только чисто средневековая. Художники тогда изображали на фресках и картинах Страшный суд, адское пламя, чертей, которые мучают грешников и с гнусным смехом влекут их в преисподнюю и проч. Такого рода изображения можно найти практически в любом средневековом храме как на Востоке, так и на Западе. Именно тогда появилось и отсутствующее в Священном писании выражение Страшный (!) суд - в Евангелии такого выражения нет, не знали его и христиане первых веков. Да и мы теперь понимаем, что страшен этот суд только одним - тем, до какой степени он прост. У нас не спросит Судия, как мы постились или как вычитывали правило, не спросит Он и о том, к какой Церкви мы принадлежали, какой символ веры исповедовали и как понимали тот или иной догмат. Он скажет просто: "Я был наг, и вы одели Меня; был болен, и вы посетили Меня" или наоборот: "Я был наг, и вы не одели Меня; болен и в темнице, и не посетили Меня" (Мф 25.36 и след.).

Однако в Средние века религия большинства (разумеется, не вера преп. Сергия, но многих его современников) была основана именно на страхе перед посмертным или даже прижизненным наказанием. "Страх создал богов", - воскликнул один римский поэт и был по-своему прав, ибо говорил не о нашей вере, не о Боге, а о богах, и, следовательно, о языческих религиях. От язычников этот страх унаследовали христиане, особенно те, для которых вера была основана не на Евангелии, а на естественном для человека стремлении обезопасить себя перед лицом непонятного и, в общем, враждебного мира, где каждого на каждом шагу подстерегает какая-то неприятность.

В XVIII-XIX веках под влиянием бурного развития естественных наук и в результате того, что человек в течение этих двух столетий мало-помалу начал осознавать, что такое права человека, и чувствовать потребность не быть рабом в социальном смысле, страх этот стал проходить. В результате человек, освободившись от страха (чему можно только радоваться, так как страх - это всегда рабство, подавленность и зажатость, а Господь наш зовет нас к свободе), одновременно начал терять веру (а это уже беда!), но только по той причине, что эта вера была перемешана с чисто языческим по своей природе страхом. Страх этот еще в IV веке принесли в церковные стены те номинальные христиане, о которых говорит блаж. Августин, люди, крестившиеся и внешне ставшие христианами, но по сути оставшиеся язычниками.

Отсюда французский атеизм эпохи Вольтера, Дидро и Даламбера и наш - Писарева, Добролюбова и др. Люди почувствовали себя свободными от страха перед наказанием и из своей жизни удалили Бога. Трагедия людей этого времени и в их числе блестящих мыслителей, ученых и поэтов заключается в том, что они отказались от Бога в тот самый момент, когда появились удивительные возможности Его почувствовать, открыть Его для себя и для будущего. Все случилось как в пословице: вместе с водой выплеснули ребенка, вместе со средневековыми предрассудками, которые неминуемо должны были уйти (и слава Богу, во многом уже ушли из жизни), человечество потеряло веру. Выплеснутым ребенком оказался Младенец, родившийся в Вифлееме.

Дети, которых учат бояться Бога и того, как Он накажет, в какой-то период своей жизни переживают то же самое, что пришлось пережить во времена Д.Дидро всей нашей цивилизации. Они перестают бояться, становятся безбожниками и отказываются в результате от какой бы то ни было нравственности. Ж.-П.Сартр рассказывает, как в детстве он прожег, играя спичками, ковер; сначала он ждал, что Бог, Который видит все, накажет его за это, а потом, когда наказания не последовало, понял, что бояться Его не нужно, а значит, как говорил Достоевский, "все позволено". Так в сердце будущего философа начали прорастать первые ростки неверия.



Три дороги к Богу

В "Откровенных рассказах странника" говорится, что к Богу ведут три дороги: раба, наемника и сына. Когда человек воздерживается от грехов "страха ради мук", это безуспешно и неплодно, таков путь раба, которым руководит страх перед наказанием. Путь наемника связан с желанием заработать себе награду. "Даже и желания ради Царства Небесного если кто станет совершать подвиги, - восклицает странник, - то и это святые отцы называют делом наемническим. Но Бог хочет, чтоб мы шли к Нему путем сыновним, то есть из любви и усердия к Нему вели себя честно и наслаждались бы спасительным соединением с Ним в душе и сердце". В прошлом к Богу, быть может, вели три дороги, теперь, к концу ХХ века, стало ясно, что первая и вторая - тупиковые; идя по ним, можно прийти только к нервному срыву, погубить и себя, и многих вокруг себя людей.


И тем не менее даже мы сами иногда пугаем друг друга тем, что Бог за что-то накажет. "Бог наказал", - говорим мы о людях, у которых что-то случилось, если считаем, что они заслуживают наказания. Получается, что мы боимся Бога, как греки - Зевса, египтяне - Амона, а римляне - Юпитера. И при этом не замечаем, как сами становимся язычниками.

И тем не менее без страха Божьего нельзя! Это выражение встречается в Библии множество раз, и, разумеется, не случайно. Только надо понять, что такое этот страх, который учит мудрости (Притч 15.33), отводит от зла (там же, 16.6) и ведет к жизни (там же, 19.23), он чист (Пс 18.10) и, кроме всего прочего, заключается в том, чтобы ненавидеть зло (Притч 8.13). Однако это не ужас перед Богом и не страх перед наказанием. Бог не следит и не наблюдает за нами, но мы можем легко причинить Ему боль.

На вопрос, что такое страх Божий, исчерпывающий ответ дает Библия на латинском языке - Вульгата. За тысячу лет истории в языке Горация, Тибулла, Овидия и других величайших поэтов человечества накопился огромный словарный запас, латинские слова передают тончайшие оттенки смысла там, где почти всякий другой язык будет бессилен. Одно греческое слово "фобос" (страх) по-латыни это и "pavor", и "metus", и "terror", но есть еще слово "timor", и именно этим последним переводится слово "фобос", когда речь идет о страхе Божьем. "Timor" (отсюда французское "timide" и "timidement") - это радостное робение или же страх причинить боль, обидеть, страх потерять. Это очень важно понять, чтобы наша духовная жизнь и наша жизнь в целом стала нормальной.

Я боюсь волка или носорога, но я, когда вижу птиц в саду, тоже боюсь, но боюсь спугнуть их громким голосом или резкими движениями. Кто-то боится маму, потому что она может выпороть, а кто-то другой боится свою маму огорчить или расстроить. Вот где кроется разница между чисто человеческим страхом перед чем-то страшным и тем страхом Божьим, который есть для нас всех сокровище драгоценнейшее.

Те сердитые православные молодые люди 90-х годов, для которых религия связана прежде всего со страхом перед Уставом, перед тем, как бы не нарушить пост или не совершить какого другого греха, мрачные, суровые, внешне похожие на иноков и монашек, выбрали сегодня путь раба. Понятно, почему - мы в советское время слишком долго были рабами, поэтому теперь избавиться от рабской психологии нам трудно, даже почти невозможно. Но это необходимо, иначе и мы потеряем веру, как потеряли ее наши прадеды и деды, отказавшиеся от Бога, ибо в Боге видели несвободу. Понять их можно. Отказываясь от Бога умом, они продирались к Нему сердцем; отвергая несвободу, они рвались именно к Богу, но только не знали, что тот, кто им так нужен, кого им так не хватает, - это именно Он, а не кто-то другой.


Безбожники конца прошлого века, которые уезжали в глубинку, становились там земскими врачами, акушерками и учителями, были в тысячу раз ближе к Иисусу, чем надутые охотнорядцы и чиновники, не пропускавшие ни одной обедни. Но эти чудные юноши и девушки нашего прошлого, которые могли бы стать настоящими святыми, в сердце горя Богом, увы, отвергали Его умом, не только не принимали Его, но презирали и даже ненавидели. А ведь на самом деле отвергали они не Бога, а только рабский к Нему путь. Так зачем же мы теперь снова сворачиваем на эту тупиковую дорогу?



Рабы (?) Божии

Считая, что мы ходим в Церковь именно из-за страха перед наказанием, неверующие люди полагают, что религиозность унижает человека, подавляет его "я" и вообще делает нас рабами. Это действительно так, если видеть в страхе Божьем страх перед карой, наказанием или возмездием. Тех, кто так его понимает, религия на самом деле закабаляет и превращает в рабов. Мы знаем тому множество примеров, ходить за которыми далеко не надо. Однако, если мы понимаем, что страх Божий - это не pavor или metus, а timor, вера наша дает нам крылья, открывает перед нами новые возможности и новые горизонты, дает новые силы. Именно в христианстве невозможное становится возможным. По слову Иисусову: "Человекам это невозможно, но не Богу; ибо все возможно Богу" (Мк 10.27).

В связи с этим уместно будет вспомнить и то. что слово "эвед", что значит служитель или соработник Божий и одновременно отрок, то есть ребенок, который уже вырос, но еще не совсем. С ним уже можно общаться как со взрослым, но при этом еще можно заботиться о нем как о ребенке - вот что такое "раб Божий"!

Один американский физик, прочитав в "Русской мысли" мою статью "Вера или идея", прислал мне письмо, в котором высказывает недоумение по поводу моих слов о том, что христианство начинается с коленопреклонения. Слова эти и стоящий за ними тезис мне очень дороги. Но... прочитав его письмо, я постарался взглянуть на эту фразу его глазами, взглядом образованного, умного и даже доброго ученого, который, однако, ничего не знает ни о христианстве, ни о богослужении, ни о мистическом опыте в христианстве. Взглянул и увидел, что эта фраза для человека, который ничего не знает о христианстве изнутри, а все только снаружи, изображает человека, задавленного или рабски склоняющего колени перед иконой в темном храме.

Да, именно так может быть понято коленопреклонение христианина, если смотреть на него снаружи. На самом деле, однако, в нем выражается не рабская зависимость, покорность или страх, а совсем другое чувство - восторг: "Яко возвеличишася дела Твоя, Господи, вся премудростию сотворил еси" (Пс 103).

Это то чувство, которое удивительно полно выражено в прокимне, поющемся на вечерне в субботу "Господь воцарися, в лепоту облечеся" и далее.

Это чувство пережил всякий врач, который видел безнадежного ребенка выздоровевшим, всякая мать, встретившая своего сына после войны живым, да в конце концов - всякий ребенок, обнаруживший утром в день своего рождения у постели игрушки или книжки, о которых долго мечтал. И любовь, и благодарность, и счастье, и ощущение Его присутствия рядом, в общем, полнота, - вот что такое наше коленопреклонение, и ничто другое, во всяком случае - не страх. "Мы познали любовь, которую имеет к нам Бог, и уверовали в нее... В любви нет страха, но совершенная любовь изгоняет страх" (1Ин 4.16-18).



Богословие страха

И тем не менее религия, основанная на страхе, чем-то привлекательна. Недавно вышла книжечка под названием "Рассказы сельских священников" (увы, анонимная, без имени составителя), в которой в извлечениях напечатаны заметки из журнала "Странник" за 1866 год.

На обложке чудная церковь, утопающая в купах деревьев, сельская дорога, изгородь, одним словом - русская идиллия. А внутри?

Рассказывается, как на Ильин день одна женщина, лишь только заблаговестили к обедне, отправилась в поле на свою ниву вязать снопы. На другой день вечером ехала она в телеге, лошадь чего-то испугалась, бросилась изо всей силы бежать. Женщина упала, и колесо телеги так сломало ее, что "страшно было взглянуть: кожа с ноги была содрана, кость переломлена, грудь истерзана, лицо, руки, одним словом - все изувечено". И умерла без покаяния.

Молодой мужик, уже женатый, не слушался родителей, пил и проч.; отец стал журить его, тот хотел ответить что-то резкое, но не успел, оперся рукою на окно, "от сильного натиска стекло лопнуло, разбилось и обрезало руку Алексею повыше кисти; кровь ручьем полила". Прошло шесть дней - несчастный скончался.

У одной бедной вдовы был сын, в день Покрова поехал он работать, и его "во время работы завалило глиной до смерти".

Бедная чиновница мучалась без средств к существованию с семерыми детишками и однажды в сердцах прокляла свою любимую дочку, та пошла с подругой на речку и утонула, причем подругу удалось спасти, а дочку несчастной вынули из воды умершей.



И т.д., и т.д.

Что хочет сказать нам составитель? Зачем еще раз нам предлагается путь раба?

Если в религию добавлена изрядная доля страха, ее можно с успехом использовать как инструмент, в первую очередь в целях удержания общества под пятой той или иной власти. При ее помощи можно манипулировать общественным сознанием, удерживать людей от нежелательных шагов и т.п.

Первое время этот инструмент работает великолепно, но затем непременно обнаруживается, что он никуда не годится.

Использование религии в качестве инструмента оборачивается трагедией для всех. И для тех, кто ее так использует, и для народа, которым таким образом пытаются управлять, и для самой религии. Это всегда приводит к развитию сначала полной религиозной индифферентности, затем к взрыву безбожия и тут же к появлению новых исповеданий и новых религий. Именно такой новой религией стал к концу XIX века марксизм, занявший в сердцах не худших людей России место Бога, вытесненного оттуда обязательностью говения, справочками об исповеди, которые надо было представлять по месту работы, и той атмосферой страха, которая нагнеталась при помощи статеек из журнала "Странник", переизданных непонятно почему в 1996 году.

Разумно было бы предположить, что указания издавать такие книги и вообще насаждать в православном народе атмосферу страха сегодня исходят от руководства КПРФ и даются, чтобы сделать нас более послушными, покорными и забитыми и одновременно с целью ослабить влияние Церкви на людей, дискредитировать ее в глазах населения и т.д. Однако это не так. Книги эти издаются вполне честными людьми и без каких бы то ни было дурных замыслов. Не в том беда, что их издатели кем-то наняты, а в том, что и они, а зачастую и мы сами хотим быть рабами.

Мы все выросли в эпоху рабства и с пеленок были рабами, уже в 3-4 года мы усвоили общеобязательную истину и до такой степени привыкли к своему рабскому состоянию, что на дороге к Богу тоже выбираем путь раба. Евреи в пустыне увидели в Моисее врага именно потому, что он освободил их от рабства (Исх 16.2-3), мы тоже видим врага в каждом, кто напоминает нам о том, что мы призваны к свободе (Гал 5.13), причем только по той причине, что к несвободе мы просто привыкли, она нам психологически ближе. Но именно несвобода, сковывающая наши сердца, мешает нам почувствовать Иисуса, в Церкви мы видим установления, требования, запреты и не чувствуем Его опаляющего присутствия и той радости, о которой так замечательно говорит автор "Откровенных рассказов странника".



***

В советской школе детей учили знаниям, ориентировали на факты, развивали их память. Учили быстрому чтению, а надо бы учить чтению медленному, но вдумчивому. Но никто не развивал их чувства. И вот теперь, придя в Церковь, они тоже хотят все знать и о Боге, и об истине, и о православной вере. И не понимают, что главное здесь не знать, а чувствовать. И эта ориентированность на знание делает нас какими-то неживыми, нас с нашей рабской психологией превращает еще и в рабов нашего собственного ума и его неминуемо ограниченных возможностей, а поэтому мы все еще не в силах погрузиться в Бога как подобно автору "Откровенных рассказов...".

Мы все время и везде ищем врагов, еретиков, проверяем нашу веру по правилам, как ученик сверяется с ответом в задачнике, друг друга пугаем Богом, видя в Нем, быть может, и доброго, но рабовладельца, ибо мы - рабы.

Нам кажется, что все вокруг плохо, ужасно, так плохо, как не было никогда раньше. Именно так пишут сегодня во многих душеспасительных книгах: "Россия никогда не знала таких преступлений, которые сегодня терзают наше общество" (А при Ленине? А при Сталине? Нет, как бы ни было трудно сейчас, при них преступления были много чудовищней!). И поэтому мы до сих пор не в силах воскликнуть вместе с архиепископом Иоанном (Шаховским): "Земля в солнечном дыму от любви Господней". А ведь это действительно так.