წმ. წერილი განსაცდელის შესახებ, სწავლება და მაგალითები პარამეტრები

[ქევანა]

1. რაა და როდის მოდის განსაცდელი?
განსაცდელი ეს გაკვეთილია (ჩემი აზრით) და მოდის მაშინ როცა ეს საჭიროა

2. რისი ნიშანია რომ განსაცდელი მოვიდა?
ჭკუისსწავლების

3. ცუდია თუ კარგია განსაცდელი?
როგორც პატრიარქმა გაგვახსენა და ისეც ცნობილია მგონი, ცუდშიც კი შეიძლება მონახო კარგი ანუ განსაცდელი მწვავეა, მტკივეული, ცუდია, ცუდია რომ ვიღაცამ ბოროტება გაგიკეთა, მაგრამ ამაშიც შეიძლება იპოვო რამე სასარგებო შენთვის, რამე კარგი...

4. რა უნდა გავაკეთოთ განსაცდელში?
სიმშვიდე და მოთმინება... (ნუ უნდა იფიქრო კიდეც, მაგრამ ეს იმდენად 2X2 ოთხია რომ, ამის შეხსენება აღარაა საჭირო, აი სიმშვიდე და მოთმინება კი უნდა გქონდეს, ან უნდა გამოიმუშავო ნებისყოფა, რომ აიტანო)

5. უნდა გვინდოდეს თუ არა განსაცდელიდან გამოსვლა?
წესით კი, დიდხანს და ზედმეტი არაფერი ვარგა
რავი მე მინდა ხოლმე გამოსვლა და საერთოდ განსცდელის დამტავრება, და არა ვთვლი ამ სურვილს ცოდვად

6. სანამდის გრძელდება განსაცდელი და რამდენად ასატანია იგი?
გააჩნია, ყოველთვის გააჩნია

7. როგორ გამოდის ადამიანი განსაცდელიდან?
ამასაც გააჩნია, ყოველთვის გააჩნია


პ.ს. კაიროს "ღვთის შიშის შესახებ" რუსულის სტატიის წაკითხვა დავიწყე და შუაზე გავჩერდი
მერე სახლში გავაგრძელებ.. დიდია ძაან

[მხევალი ნინო]

ეხლა ჩემს თავს განსაცდელია, საკმაოდ არასასიამოვნო. მე ვერც პასუხს ვპოულობ, ვერც გამოსავალს.

[KAIROS]

ყველაფერი კარგად იქნება

[KAIROS]

Через искушения гордый приводится к смирению (104, 1899).

Искушение попускается Богом для смирения. Святитель Тихон Задонский (104, 1899).



აი ასე...

იკითხეთ სანამ დავბრუნდები, ნელნელა დავდებ ბევრ მასალას, და საზაფხულოდ დაგროვდება მერე დავბრუნდები და გავაგრძელოთ:

ИСКУШЕНИЯ
Блажен претерпевший искушение - он получит венец жизни
(Иак. 1, 12)
Радуйся в искушениях, которые будут попущены тебе: при посредстве их приобретается духовный плод. Преподобный Антоний Великий (82, 29).

Благодарящий Бога во время искушений обращает их в богатство (82, 219).

Если тебя поносят и ты скорбишь от этого, нет в тебе истинного плача. Авва Исаия (82, 221).

Брат спросил авву Моисея, что должен делать человек при всякой случающейся с ним напасти или при нашествии всякого вражеского помышления? Старец отвечал: "Должен плакать перед благостью Божией, чтобы она помогла ему, и вскоре ощутит спокойствие, если будет молиться разумно". Авва Моисей (82, 314).

Мы впадаем во многие искушения по той причине, что не сохраняем нашего чина. Не видим ли, что жена хананейская приняла данное ей имя и что Спаситель утешил ее? Также не видим ли, что Авигея сказала Давиду: "На мне грех" (1 Цар. 25, 24), и что Давид, услышав эти слова, возлюбил ее? Авигея-образ души, а Давид-Бога: если душа укорит (осудит, обвинит) себя перед Богом, то Бог возлюбит ее. Преподобный Пимен Великий (82, 335).

Какое бы ни случилось искушение с человеком, он должен предавать себя воле Божией и исповедовать, что искушение случилось за грехи его. Если же случится что доброе, должно говорить, что оно устроилось по промыслу Божию. Сисой Великий (82, 351).

Амма Феодора поведала: некоторый инок, одолеваемый множеством скорбей, сказал сам себе: "Уйду отсюда". С этими словами он начал обувать сандалии и внезапно увидел в углу келлии другого человека, который также обувался и который сказал ему: "Из-за меня ли ты выходишь отсюда? Вот, во всяком месте, куда: бы ты ни пошел, я уже буду прежде тебя". Амма Феодора (82, (370).

Тот, перед Кем трепещет всякая тварь небесных, земных и преисподних, содержимых под властью диавола, Кто дал нам власть допирать диавола, Тот благоволил сорок дней и сорок ночей продолжать пост и потом быть искушенным от диавола. Имел ли в. посте нужду Бесстрастный? Упокоению всех труждающихся должно ли было утруждаться? Для чего жаждал многообильный Источник, претворивший воду в вино, источающий реки живых вод из чрева верующих в Него? Конечно, Он хочет этим показать нам пример и образец жития, чтобы, упражняясь в том же, мы избавились от злокозненности диавола и достигли вечного Царства Христова. Преподобный Ефрем Сирин (27, 278).

Если после Крещения приразится к тебе враг света и искуситель (а он приразится, ибо приражался к Слову и Богу моему, обманувшись внешним покровом, приражался к сокрытому Свету, обманувшись видимостью), ты имеешь чем победить его. Не страшись подвига: противопоставь воду, противопоставь Духа; этим угасятся "все раскаленные стрелы лукавого" (Еф. 6, 16). Ибо здесь. Дух ..."раздирающий горы" (3 Цар. 19, 11); здесь вода ...угашающая огонь. Если искуситель представит тебе нужду (как дерзнул и Христу) и потребует, чтобы камни превратились в хлебы, возбуждая тем голод, окажись знающим его намерения, научи его тому, чему он еще не доучился: противопоставь ему слово жизни, которое есть Хлеб с Неба, дарующий жизнь миру. Если искушает тебя тщеславием (как и Христа, возведя на крыло храма и сказав: бросься вниз (Мф. 4, 6) в доказательство Божества), не низлагай себя превозношением. Если это приобретет, не остановится на том - он ненасытен, на все простирается; обольщает добром и заканчивает лукавством-таков способ его брани. Даже и в Писании сведущ этот душегубец: из одного места скажет: написано о хлебе; из другого: написано об Ангелах... О, умудренный на зло, для чего не договорил и последующего (я твердо помню это, хотя и умолчишь ты), что ограждаемый Троицей, наступлю на тебя, аспида и василиска, и буду "наступать на змей и скорпионов" (Лк. 10, 19)? Если же станет преодолевать тебя ненасытностью, в одно мгновение времени и зрения показывая все царства, как ему принадлежащие, и требуя поклонения,- презри его, как нищего, и с надеждой на печать (Крещения и Миропомазания) скажи: "Я сам образ Божий, не погубил еще небесной славы, как ты через превозношение; я во Христа облекся, во Христа преобразился Крещением ты поклонись мне". И враг, как твердо знаю, побежденный и посрамленный этими словами, как отступил от Христа - первого Света, так отступит и от просвещенных Им Святитель Григорий Богослов (13, 279).

Если Христос, Бог, вочеловечившийся ради нас, "возведен был Духом в пустыню, для искушения" (Мф. 4, 1), то чему же удивляться, что ...ты борешься с искушениями? Помни о победе Христовой, одержанной законно: тщеславие преодолено, гордыня подавлена, сребролюбие истреблено и противник, не сумевший уязвить своими стрелами, посрамлен. По праву мужайся и ты, и, приобретя бесстрастие, преодолевай ранящие душу мечи. И тебе после этой победы будут служить Ангелы, оказывая не рабские услуги, потому что служить так обязаны единому Богу, но увенчивая тебя как победителя, ибо такова награда мужественно совершающему настоящий подвиг. Преподобный Исидор Пелусиот (50, 54).

Не должно самому кидаться в искушения прежде времени, до Божия на то попущения, а напротив, надо молиться, чтобы не впасть в них (6, 371).

Два рода искушений: скорби испытывают сердца, как золото в горниле, в терпении открывая их красоту, а нередко и само благоденствие служит для многих испытанием. Святитель Василий Великий (7, 76).

При всяком приражении искушения мы имеем только одну защитупокаяние. И кающийся всегда бывает победителем того, кто всегда нападает. Святитель Григорий Нисский (18, 140).

Предается человек врагам и искушениям для упражнения и "обучения, как Иов был в искусе; потому что злое, хотя не по доброму изволению, содействует доброму (33, 354).

Бог, в точности зная состояние всех и сколько сил у каждого, в нужной мере попускает и подвергаться искушению... (33, 386).

Души... не искушенные и не испытанные различными скорбями... остаются пока в младенчестве... и еще не достойны Царства. Преподобный Макарий Египетский (33, 451).

Всегда ожидай каких-либо великих и страшных искушений, скорбей, бедствий и смерти, чтобы они не постигли тебя не готовым. Преподобный авва Исаия (34, 185).

Во время искушения выказывается достоинство верного. Но не малодушествовать нужно во время искушения, а трезвиться в молитвах и добрых делах (25, 580).

Хочешь ли, чтобы не преодолело тебя искушение? - Отсеки всякую свою волю. Преподобный Ефрем Сирин (26, 128).

Во время искушений употребляй краткую и усиленную молитву (47,191).

Что пища для здорового тела, то искушения для мужественной души (47, 215).

Когда истинно возлюбишь небесные блага... тогда, именно тогда увидишь страшные искушения, тогда испытаешь ужасные брани. Преподобный Нил Синайский (49, 302).

Много пользы от искушений и никто из тех, о ком много печет Бог, не бывает без печали... (35, 184).

Тяжесть искушений может облегчить бремя грехов... (37, 45).

От... искушения происходит спасение и... опасности служат величайшим очищением души для тех, которые переносят их с благодарностью (37, 303).

Душа, огорчаемая искушениями, освобождается от страстей и других болезней; потом она особенно наслаждается спокойствием (39, 15).

Возможность переносить (искушения) зависит от помощи Божией, которую мы приобретаем собственным нашим расположением (44, 235).

Не вызывайся на искушения, когда дела благочестия идут по твоему желанию,-зачем самому навлекать на себя излишние опасности, не приносящие никакой пользы? (46, 57).

Проводить жизнь среди искушений есть удел особенно доблестных людей, Бог всегда так поступал с мужами дивными и великими. Святитель Иоанн Златоуст (46, 99).

Мы бываем искушаемы для обучения в вере, для того, чтобы мы были испытаны и научились бороться. Преподобный авваДорофей (58, 208).

Вследствие искушений (святые) приобретают мудрость (55, 162).

Не входя в искушения, никто не приобретает духовной мудрости (55,295).

Искушения Бог всегда попускает любящим Его, чтобы вразумить, умудрить и научить их Своей воле (55, 296).

Без попущения искушений невозможно познать истины (56,10).

Кто бежит от искушений, тот бежит от добродетели (56, 36).

Вне искушений невозможно приблизиться к Богу; потому что среди них уготован Божественный покой (56, 36).

Вне искушений невозможно приобрести дерзновения перед Богом, невозможно научиться премудрости Духа, нет также возможности, чтобы Божественная любовь утвердилась в душе твоей (56, 37).

Никто не может переносить искушений кроме уверившегося, что за скорби можно принять нечто, превосходящее телесный покой. Преподобный Исаак Сирин (55, 379).

Хотя искушение кажется нескончаемым, надо полагать ему конец мудростью и добродетелью, а не отчаянием; ...прекращает его человек... когда привыкает мужественно переносить встретившееся. Ибо если это и тяжело, то добродетельный облегчает тяжесть благоразумием, умея равнодушно переносить скорби (52, 339).

Состраданием и кротостью... старайся облегчать бедствия впавших в искушения, кротким словом приводя их в благодушие и избавляя от уныния. Ибо если они узнают от тебя, что искушения, хотя и посланы были им справедливо, но приносят облегчение в падениях, и хотя попущены на не сделавших ничего дурного, но доставят им венцы, они не только не предадутся унынию, но еще исполнятся радости (51, 331).

Стой непоколебимо, и постигшие тебя искушения останутся бездейственными, а замышляемые исчезнут прежде чем испытаешь их; потому что непреклонность духа не позволит ухищрениям исполниться. Преподобный Исидор Пелусиот (50, 214).

Если дух наш настроен хорошо, то хотя бы отовсюду поднимались бесчисленные бури, мы всегда будем пребывать в тихой пристани (46, 619).

Пока Бог будет нашим помощником, хотя бы искушения сильнее всяких бурь нападали на нас, они будут подобны траве и листьям, легко уносимым ветром. Святитель Иоанн Златоуст (46, 232).

Истинному рабу Божию и противодействие помогает, и вредное приносит пользу, и кажущееся злым претворяется в добро.

Господь наш тем Своим рабам, которых любит, попускает в этом мире много неприятного, как бы брение на очи, ибо Он сказал ученикам Своим: "В мире будете иметь скорбь" (Ин. 16, 33). "Вы восплачете и возрыдаете, а мир возрадуется; вы печальны будете" (Ин. 16, 20). Разве не неприятно это, разве не тягостно, не скорбно? Однако эти самые скорби Он, как бы влагой из святых Своих уст, растворяет радостным утешением: "Но печаль ваша в радость будет" (Ин. 16, 20). "И радости вашей никто не отнимет у вас" (Ин. 16, 22). Вот как неприятное помогает, временно вредное исцеляет навеки, злое на земле является причиной небесных благ. Не читаем ли мы в книгах, не слышим ли в повествованиях, не видим ли, как на самом деле происходит, что все случающееся по попущению Божию от мира, плоти и диавола с Божиими рабами: все бедствия, скорби, гонения, оскорбления и даже горькая смерть претворяются для них в вечную славу, похвалу, в жизнь бесконечную и в венцы небесные? Не тех ли мы ныне в воинствующей церкви величаем, ублажаем и возносим многими похвалами, которые претерпели на земле горчайшие бедствия? О как много помогли угодникам Божиим неприятные вещи! А что получили сами противники, вредители и враги? Они приобрели то,что болезнь их обратилась на голову их, и оружия их пронзили их же сердца.

Вспомним борьбу Давида с Голиафом (1 Цар. 17). Давид от юности своей был рабом Господним, а Голиаф - врагом Богу и народу Божию. Ополчились две страны друг против друга: иноплеменники и народ израильский; и вот вышел из полков иноплеменник, сильный муж, весь в крепких бронях и опоясанный мечом. Вышел против него и Давид, но как вышел? Вот мы слышим, что говорит об этом Писание: "Меча же не было в руках Давида" (1 Цар. 17, 50). Всякий тогда мог сказать Давиду: "Храбрый юноша! На кого ты идешь? С чем ты идешь? Идешь юный на сполина, безоружный на вооруженного. Разве не видишь большого меча в руках его, который он приготовил для твоей головы? возвратись же, скройся и выйди после вооруженным так же". Но слушает Давид. Он пошел, и не медленно, не с боязнью пошел, быстро. И вот он стал над этим иноплеменником, извлек его меч и обезглавил его. Мы видим, что Божьему рабу оружие противника послужило на пользу, что меч, приготовленный и отточенный на Давида, поразил того же врага. Подобно этому и оружие мысленных врагов, направленное на рабов Божиих, оказывается для тех же рабов Господних полезным в одолении и победе над врагами (103, 299-300).

"Блажен человек, который переносит искушение, потому что, быв испытан, он получит венец жизни" (Иак. 1, 12), говорит постол. Один из сорока мучеников не имел терпения, и тотчас родился, как вода, претерпевшие же увенчались нетленными венцами. Однажды не претерпев, он все погубил, до конца же претерпевшие в малом - навеки увенчались. Нетерпеливый всегда как бы не в своем уме; если приключится ему что-либо неприятное, не по воле сердца его, тотчас на всех нападает, на всех ропщет, всех считает виновными, а не себя, себя же всячески оправдывает Но ты всегда будь пригвожден к кресту терпения, с радостью все претерпевай, хотя бы и постоянно бесы нашептывали тебе: сойди с креста терпения и страдания, насладись свободой, подобно тому, как иудеи говорили Христу: "Сойди с креста... и уверуем" Тебя (Мф. 27, 40 и 42). Ты же никогда не ослабевай и не уклоняйся от страдания; но пребудь всегда на кресте терпения и мужества. Как Моисей, когда держал руки, простертыми крестообразно, побеждал Амалика, когда же опускал их, то бывал побеждаем (Исх. 17, 11), так и ты, если пребудешь всегда в неизменном терпении и мужестве, преодолеешь врага, мысленного Амалика; если же ослабеешь и разленишься, будешь им побежден. Святитель Димитрий Ростовский (103, 1069-1070).

Сказав, что Сын Человеческий явится в день Свой, как молния, мгновенно облистающая всю вселенную, Господь прибавил:

"Но прежде надлежит Ему много пострадать и быть отвержену родом сим" (Лк. 17, 24-25). По связи речи видно, что это "надлежит пострадать" должно предшествовать явлению Господа во славе. Следовательно, все время до того дня есть время страданий Господа. В Своем лице Он пострадал в известное время; после же того страдания Его продолжаются в лице верующих,-страдания рождения верующих, их воспитания в духе и охранения от вражеских действий, внутренних и внешних; ибо союз у Господа со своими не мысленный только и нравственный, а живой, ради которого все, чем они живут, воспринимается и Им, как главою. Исходя из этой мысли, нельзя не видеть, что Господь много страдает. Самые чувствительные скорби-это падения верующих; еще более чувствительны для Него отпадения от веры. Сердца верующих болят, поражаемые этими стрелами лукавого и видя поражения других, с ними и Господь страдает. Но явится день славы Господа-тогда откроются тайны тьмы, а страдавшие возрадуются с Господом. До того же времени надо терпеть и молиться (107 398-400).

"И ввергнут их (творящих соблазны и беззакония) в печь огненную; там будет плач и скрежет зубов; тогда праведники воссияют, как солнце, в Царстве Отца их" (Мф. 13, 42). Так совершится разделение добра и зла, света и тьмы. Теперь идет период смешения их. Господу угодно было так устроить, чтобы тварная свобода возрастала и крепла в добре через борьбу со злом; зло допущено и в сопредельности со свободой внутри, и в соприкосновении с человеком извне. Оно не определяет, а искушает. Чувствующему искушение необходимо не падать, а вступать в борьбу. Побеждающий освобождается от одного искушения и подвигается вперед и вверх, чтобы там вступить в новое искушение. Так до самого конца жизни. О, когда бы постичь нам это значение искушающего нас зла, чтобы по этому постижению устроить и жизнь свою! Борцы увенчиваются, наконец, переходя в другую жизнь, где нет ни печали, ни болезней извне, и где они изнутри, как Ангелы Божии, становятся чистыми, без приражения искусительных движений и мыслей. Так заготовляется торжество света и добра, которое, во всей славе своей, откроется в последний день мира (107,201-202).

По Крещении Господа, когда на Него сошел Дух в виде голубином, Он низводится "в пустыню, для искушения" (Мф. 4, 1). Таков и общий всем путь. Святой Исаак Сирин замечает в одном месте, что коль скоро вкусишь благодатное утешение или получишь от Господа какой дар,- жди искушения. Искушения прикрывают светлость благодати от собственных глаз человека, которые обычно съедают все доброе самомнением и самовозношением. Искушения эти бывают и внешние-скорби, унижения; и внутренние-страстные помышления, которые нарочно спускаются, как звери с цепей. Сколько поэтому нужно внимать себе, и строго разбирать бывающие с нами и в нас, чтобы видеть, почему оно так есть и к чему нас обязывает. Епископ Феофан Затворник (107, 158).

Обратившимся к Богу всегда бывает много искушений, о чем и в Писании сказано так: "Сын мой! если ты приступаешь служить Господу Богу, то приготовь душу твою к искушению: управь сердце твое и будь тверд, и не смущайся во время посещения" (Сир. 2, 1-2). И во многих местах Священного Писания свидетельствуется о том же. Надо терпеть и молитвой против них вооружаться, и так преодолевать искушения; сатана не спит, но всегда бодрствует на погибель нашу, по учению апостольскому: "Трезвитесь, бодрствуйте, потому что противник ваш диавол ходит, как рыкающий лев, ища, кого поглотить. Противостойте ему твердою верою" (1 Пет. 5, 8-9). Апостол Иаков пишет: "Блажен человек, который переносит искушение, потому что, быв испытан, он получит венец жизни, который обещал Господь любящим Его" (Иак. 1, 2). Терпи и ожидай от Бога милости и конца в будущем веке (104, 818).

Искушение от диавола попущением Божиим бывает с благой елью. Во-первых, чтобы так смирился искушающийся. Во-вторых, так познается вера наша. Искушение подобно огню, который обнаруживает золото, отличая его от прочих металлов. В искушении становится явным, кто золото, кто серебро, кто олово, кто сено и дрова. Золото и серебро целым остается в огне и становится еще чище; с железа спадает ржавчина, но и оно остается целым; олово скоро плавится; сено и дрова сгорают совсем. Так в искушении познается, кто истинно отстал от сатаны и злых дел его и прилепился Богу, кто истинно работает Богу и кто лицемерно, искушением познаются истинные и верные рабы Божии и лицемеры; искушение все делает явным. В-третьих, так познается любовь, кого мы больше любим,-себя и мир или Бога; кому угождаем- себе ли и миру или Богу; чью волю более почитаем-свою или Божию все это открывает искушение. В-четвертых, да познаем врагов наших и научимся против них подвизаться. Брань научает воина подвигу и делает более крепким: без брани воин ослабевает и портится. В-пятых, да познаем немощь нашу, опасность, и познав, прибегнем к Богу с молитвой. Как ребенок бежит к матери и у нее ищет защиты, видя беду свою, так верная душа к Богу простирает руки в бедствии своем. В-шестых, да посрамится искуситель, а претерпевший искушение примет венец от Подвигоположника... Не знает искуситель, что искушению последует: он искушает на зло, но искушение обращается в добро, и так посрамляется, уязвляется своей стрелой (104, 820-821).

Ближний наш положен нам от Бога к искушению и познанию об отношении Бога к нам. Любим ли ближнего, любим и Бога самого, и Бог нас любит. Благоволим о ближнем нашем, - благоволит и Бог о нас. Милуем мы ближнего - милует и Бог нас. Прощаем согрешения ближнему нашему, прощает и Бог нам согрешения наши. Ненавидим и гневаемся на ближнего нашего,- находимся сами во гневе у Бога. Не отпускаем согрешений ближнему нашему не отпускает и Бог нам согрешений наших. Мстим ли ближнему нашему-будет мстить и Бог нам, как говорит Сирах: мстящему отметит Господь. Так, каковы мы к ближнему нашему, таков и Бог к нам(104, 821-822).

Искушение открывает сердце наше и тайное сердца нашего делает явным. Бог же всю глубину и бездну сердца нашего испытует и видит, что в нем кроется. Поэтому попускает нам Бог искушение и тем показывает нам, что скрыто в нашем сердце. Познаем же, христиане, душевную нашу беду и зло, чтобы усердно поискать избавления (104, 827).

Знаешь ли, христианин, что делают мореплаватели во время всякой бури? Тогда они, не имея другой надежды на спасение, бросают якорь в глубину морскую... утвердив его в земле итак спасаются. Так нужно делать и христианам, которые по морю ми ра сего плывут в корабле святой Церкви, подражать корабельщикам, и когда сатана воздвигает на них бурю искушений, бед и напастей, должны всю надежду на людей оставить и прибегать к Богу, свои колеблющиеся и бедствующие сердца утверждать в любви Божией. Враг хочет отторгнуть их от любви Божией и потопить в глубине грехов и законопреступлений?- в любви Божией надо утверждать им кораблик своего сердца (104, 843).

Когда искушение минует, тогда утешится печальная душа. Как после великой бури и мрачных дней яснее нам сияет солнце и более радует нас, так после этого бурного искушения слаще покажется милость Божия. Тогда сердце на деле познает, что есть закон, который обличает грех, устрашает и проклятием поражает грешника; и что есть Евангелие, которое уязвленные страхом и печалью сердца исцеляет и утешает. И как ребенок после бани, или человек, утомленный трудами, сладко спит и успокаивается, или как корабль, переплыв море, тихо стоит в гавани, так и душа, претерпевшая бурную непогоду, обретает покой (104, 844).

Не будем безрассудно вдаваться в напасть, но лучше уклонимся от нее. Если Господь, Который Своей всесильной властью все мог сделать, но до времени уклонялся от искушений, тем более нам, немощным, надо так делать. Не искать искушений, но пришедшее искушение терпеть, не унывать в нем и не ослабевать - это свойство мужественного и великодушного сердца (104, 847).

Воин, чем чаще в сражениях бывает, тем более искусным и храбрым делается; так и христианин, чем чаще впадает в искушения, беды и напасти, тем более искусным бывает в деле христианском. Поэтому апостол говорит: "С великою радостью принимайте, братия мои, когда впадаете в различные искушения, зная, что испытание вашей веры производит терпение; терпение же должно иметь совершенное действие, чтобы вы были совершенны во всей полноте, без всякого недостатка" (Иак. 1, 2-4). Святитель Тихон Задонский (104, 245-246).

Бог, попуская нам искушения и предавая нас диаволу, не перестает промышлять о нас, наказывая, не перестает благодетельствовать нам (108, 160).

Мученики терпели напасти от людей... чем разнообразнее и тяжелее был подвиг их... тем больше получали дерзновения к Богу. Иноки терпят напасти от злых духов. Чем больше напастей наносит им диавол, тем большую славу они получат в будущем веке от Бога, тем большего утешения они сподобятся от Святого Духа... среди самых страданий своих (108, 352).

Чтобы окрепли и возмужали в иноке евангельские свойства, нужны непременно скорби и искушения. Кротость... смирение... терпение и вера должны быть испытаны (108, 565).

Бог, в точности зная состояние всех, и то, сколько каждый имеет сил, столько каждому допускает и искуситься (109, 373).

Искушения и скорби посылаются человеку для его пользы, что бы испытанная ими душа сделалась более сильной и честной перед Господом своим (109, 374).

Искушение в уме и сердце страшнее всех внешних искушений. Никто так не опасен для нас, как мы сами. "Бодрствуйте и молитесь,- сказал Господь, - чтобы не впасть в искушение" (Мф. |26, 41) (111, 437).

Без искушения приблизиться к Богу невозможно. Неискушенная добродетель...не добродетель (111, 460).

Священное Писание соединяет понятие искушения с понятием обличения... Это видно из слов Господа: "Кого Я люблю, тех обличаю и наказываю" (Апок. 3, 19). На каком основании обличения соединяются с искушением? На том, что всякая скорбь обнаруживает сокровенные страсти в сердце, приводя их в движение (112, 131).

Кто видит Промысл Божий оком веры, тот при искушениях, наносимых людьми, не обратит никакого внимания на эти слепые орудия Промысла и духовным разумом своим пребудет единственно в руках Бога, взывая к Нему Единому в скорбях своих (112, 134-135).

Падший дух усмотрел, что искушения явные, грубые и жестокие возбуждают в человеке пламенную ревность и мужество к перенесению их... и заменил грубые искушения слабыми, но утонченными и действующими очень сильно (112, 137, 138).

Искушения от лукавых духов обыкновенно попускаются после обучения искушениями от падшего естества, от мира и от людей (112,146).

Ничто, никакое искушение, нанесенное людьми и духами, возникшее из падшего естества, не должно смутить его (монаха) Источником непоколебимости и силы да будет вера в Бога, Которому мы предались в служение. Который-всемогущ (112, 148).

Монах до самого гроба находится в опасности подвергнуться какому либо искушению, не зная, откуда и в каком характере оно возникает (112,322).

Верующий живой верой в Бога, с самоотвержением предавшийся Богу, пребывает несмущенным при всех искушениях, наносимых духами злобы, видит в духах лишь слепые орудия Промысла Божия (112,336).

Чтобы грех твой, предстоя... пред очами твоими, низлагал в тебе высокоумие и превозношение, Господь попустил искушению... набежать на тебя... (112, 392).

Чтобы мы усвоили себе смирение, попускаются нам различные напасти: от демонов, от людей, от многообразных лишений, от извращенного и отравленного грехом нашего естества (112, 433).

Бог, взирая... на преткновения человеческие.., попускает их, как противоядие, которым изгоняется... гордость, самость. Епископ Игнатий (Брянчанинов) (112,434).

Однажды авва Агафон шел по дороге с учениками своими. Один из них нашел на дороге небольшую связку зеленого мелкого гороха, и сказал старцу:

"Отец! если ты благословишь, я возьму это". Старец внимательно посмотрел на него, и как бы удивляясь, спросил: "Разве ты положил тут эту связку?" Брат отвечал: "Нет". Старец сказал: "Как же ты хочешь взять то, чего не положил?" (82, 59-60).

Сказал некоторый старец: "Когда попустится искушение человеку, то со всех сторон умножаются напасти, чтобы он впал в малодушие и ропот". При этом старец рассказал следующую повесть. Некоторый брат безмолвствовал в келлии, и нашло на него искушение: никто не хотел принимать его к себе в келлию. Если кто встречался с ним,- отворачивался и на приветствие не отвечал приветствием. Если он нуждался в хлебе,- никто не давал ему. Когда возвращались братия с жатвы, никто не приглашал его, как это было в обычае, к трапезе. Однажды он пришел с жатвы и не было у него ни одного хлеба в келлии; но брат принес - как приносил во всех подобных случаях - благодарение Богу. Бог, видя терпение его, отнял искушение,- и вот кто-то постучался в дверь. Это был неизвестный человек из Египта, он привел верблюда, навьюченного хлебами. Брат, увидя это, заплакал и сказал: "Господи! недостоин я потерпеть и малой напасти". По прошествии искушения братия сделались приветливыми к нему и в келлиях, и в церкви, и стали его приглашать к себе, как раньше (82, 485-486).

Некий брат был борим в течение девяти лет помышлениями о том, чтобы выйти из иноческого общежития. Он ежедневно брал рогожу, на которой спал, oчтобы уйти. Когда наступал вечер, он говорил: "Завтра уйду отсюда". При наступлении же утра он говорил помышлениям: "Постараюсь пробыть здесь еще один день ради Господа". Когда исполнилось девять лет, как он откладывал день за днем свой уход, Господь снял искушение его. Отечник (82, 493).

Некий искушаемый брат пришел к старцу и открыл ему искушения, которые терпел. И говорит ему старец: "Да не приведут тебя в отчаяние находящие на тебя искушения. Видя душу, восходящую и приближающуюся к Богу, враги негодуют, иссушаемые завистью. Но невозможно, чтобы в искушениях не пришел на помощь Бог и святые Ангелы Его. Ты только не переставай призывать Его с глубоким смирением. Итак, если тебе случится что-нибудь такое, вспомни о присутствии Бога - Помощника нашего, нашу немощь, жестокость врага, и получишь помощь Божию". Скитский Патерик (72, 274).

[mr.satadarigo]

[i]"უმადურ ადამიანებს იმდენად აქვთ გული გასასტიკებული, რომ მხოლოდ მწუხარებათა, დანაკარგისა და უბედურების შემთხვევაში თუ შეიცნობენ ღვთიური ნიჭების ფასს: ჯანმრთელობის, კეთილდღეობის, ხორციელი გრძნობებისა და მოყვასის კეთილგანწყობისა. თავის ჯანმრთელობას მხოლოდ მერეღა უფრთხილდებიან, როდესაც იგი არასწორი ცხოვრების გამო ლოთობითა და გარყვნილებით უკვე შერყეულია, სხვის სიმშვიდეს მხოლოდ მერეღა აფასებენ, როცა ისინი განუქარვებელ კაეშნამდე დაჰყავთ და ა.შ.

ვაი,რომ მეც მასე დამემართა რამდენჯერმე

[KAIROS]

საინტერესო ამონარიდი ანტონ სუროჟელის სიტყვებიდან განსაცდელის შესახებ:

როდესაც ჩვენთვის ზურგის ქარს ვითხოვთ, არ ვუფიქრდებით იმას, რომ ეს,
შესაძლოა, სხვებისთვის ზღვაზე ატეხილი ქარიშხალი აღმოჩნდეს
ხშირად ეს იმიტომ ხდება, რომ მათი ლოცვა უაზრო ბავშვობაა. მახსოვს, ერთი ასაკოვანი ადამიანი მიამბობდა, რომ ბავშვობაში მრავალი თვის განმავლობაში სთხოვდა ღმერთს, ებოძებინა მისთვის განსაკუთრებული უნარი, რომელიც მის ბაბუას ჰქონდა - ყოველ საღამოს გამოეღო კბილები პირიდან და წყლიან ჭიქაში შეენახა ისინი, და რაოდენ ბედნიერი იყო იგი შემდგომ, რომ ღმერთმა მისი სურვილი არ შეასრულა. ხშირად ჩვენი ლოცვა ისევე ბავშვურია, როგორც ეს, და, რასაკვირველია, ისინი აღუსრულებელი რჩება. ძალიან ხშირად დარწმუნებულნი ვართ, რომ სწორად ვლოცულობთ, მაგრამ ვლოცულობთ რაღაცის შესახებ, რაც სხვა ადამიანებსაც ეხება, მათ შესახებ არც კი ვფიქრობთ. როდესაც ჩვენთვის ზურგის ქარს ვითხოვთ, არ ვუფიქრდებით იმას, რომ ეს, შესაძლოა, სხვებისთვის ზღვაზე ატეხილი ქარიშხალი აღმოჩნდეს; მაშინ ღმერთი არ ასრულებს ჩვენს სათხოვარს, რომელიც სხვებს ზიანს მოუტანს.

ამ ორი თვალსაჩინო მომენტის გარდა, არსებობს კიდევ საკითხის სხვა მხარე. უფრო არსებითი და ღრმა: ხდება, რომ ჩვენ მთელი გულით ვლოცულობთ ღვთის წინაშე რაიმეს შესახებ, რომელიც ყველა თვალსაზრისით თითქოს ღირსია, რომ შესმენილ იქნას, მაგრამ მხოლოდ დუმილი გვაქვს პასუხად, ამის გადატანა კი გაცილებით მძიმეა, ვიდრე უარი. თუ ღმერთი გვეტყვის „არა“, ეს მისი მხრიდან მაინც იქნება დადებითი რეაქცია, დუმილი კი თითქოს ღვთის არყოფნაა, და მას ორ განსაცდელთან მივყავართ: როდესაც ჩვენი ლოცვა უპასუხოდ რჩება, ჩვენ ეჭვი გვიპყრობს ან ღვთის, ანდა საკუთარი თავის მიმართ. ღმერთთან დამოკიდებულებაში ჩვენ ეჭვი გვეპარება არა მის ყოვლისშემძლეობაში, არა მის ძალაუფლებაში გააკეთოს ის, რაც შენ გსურს, არამედ მის სიყვარულში, მის მონაწილეობაში. ჩვენ ვითხოვთ რაღაც ძალიან მნიშნველოვანს, უფალი კი თითქოს ყურადღებას არ გვაქცევს; სად არის მისი სიყვარული, მისი თანაგრძნობა? ეს პირველი განსაცდელია.

არის მეორე განსაცდელიც. ჩვენ ვიცით, რომ თუ მდოგვის მარცვლისოდენა რწმენა მაინც გვექნება, მთებს გადავდგამდით ადგილიდან, და როდესაც ვხედავთ, რომ ადგილიდან არაფერი იძვრის, ვფიქრობთ: „შესაძლოა, ეს ნიშნავს, რომ ჩემი რწმენა რაღაცით ბიწიერი და არაჭეშმარიტია?“ ეს კვლავ არამართებულია და მასზე სხვა პასუხი არსებობს: თუ თქვენ ყურადღებით წაიკითხავთ სახარებას, დაინახავთ, რომ მასში მხოლოდ ერთი უპასუხო ლოცვაა. ეს არის ქრისტეს ლოცვა გეთსიმანიის ბაღში. მაგრამ, ამავე დროს, ჩვენ ვიცით, რომ თუკი ოდესმე მთელი ისტორიის მანძილზე ღმერთი ვინმეს ლოცვაში მონაწილეობდა, ეს, რასაკვირველია, სწორედ თავისი ძის ლოცვაში ჯვარცმის წინ; ვიცით ისიც, რომ თუ ოდესმე ყოფილა სრულყოფილი ლოცვის მაგალითი, ეს იყო სწორედ ის შემთხვევა. მაგრამ ღმერთმა ჩათვალა, რომ ღვთაებრივი ტანჯულის რწმენა საკმაოდ ძლიერი იყო იმისათვის, რომ დუმილი აეტანა.

ღმერთი არ პასუხობს ჩვენს ლოცვებს არა მხოლოდ მაშინ, როცა ისინი უღირსია, არამედ მაშინაც, როდესაც ის ჩვენში ისეთ სიღრმეს ხედავს, - სიღრმესა და რწმენის ძალას, რომ მას შეუძლია გვენდოს იმაში, რომ ჩვენ ერთგულნი ვიქნებით მისი დუმილის შემთხვევაშიც კი.

მახსოვს ერთი უკურნებელი სენით დაავადებული ქალი; მრავალი წლის განმავლობაში ცხოვრობდა იგი ღვთის თანამყოფობის შეგრძნებით, შემდეგ კი უეცრად მისი არყოფნა იგრძნო - მართლაც რეალური არყოფნა. მაშინ მან მომწერა: „თუ შეიძლება, ილოცეთ ღვთის წინაშე, უმჯობესია, რომ მე არასოდეს შევქმნა ილუზია მისი თანამყოფობისა, რომ მივიღო მისი არყოფნა“. მისი რწმენა დიდი იყო. მას შეეძლო, ამ განსაცდელისთვის გაეძლო, და უფალმა გამოაცდევინა თავისი დუმილი და არყოფნა.

[Atman]

KAIROS

მე კი საერთოდაც მგონია რომ ლოცვაში იმას ვთხოვთ უფალს რაც ისედაც გვაქვს უბრალოდ ვერ ვხვდებით

[KAIROS]

ამიტომაა ეს ლოცვა გონიერი

უფალო, არა ვუწყი რაი ვითხოვო შენგან! შენ მხოლომან უწყი რაი ვითხოვო შენგან! შენ მხოლომან უწყი რაი არს ჩემდა სახმარ. გაქუს შენ სიყვარული ჩემი უფროის, ვიდრეღა ძალმიძს მე სიყვარული თავისა თვისისა.

მამაო! მეც მონასა შენსა – რაიცა არცაღა მე ვუწყი რაი ვითხოვო. არა თავს ვიდებ კადნიერებასა თხოვად ჯვარისა, გინა ნუგეშინისცემისა. მხოლოდღა წარდგომილ-ვარ წინაშე შენსა და გული ჩემი განხმულ არს. ხედავ შენ საჭიროებასა ჩემსა, რომელსა მე ვერ ვხედავ!

ხედვიდე და იქმოდე ჩემთანა მოწყალებისაებრ შენისა! მომწყლავდე და განმკურნებდე მე, დამცემდე და აღმადგინებდე. ვჰკრთი და უსიტყველ ვიქმნები წინაშე წმიდისა შენისა და მიუწვდომელისა განგებულებისა შენისა.

თავსა თვისსა მსხვერპლად შენდა შემოვსწირავ. მიგენებები შენ. არარაი მაქუს სურვილი, გარნა სურვილისა აღვასრულო ნებაი შენი.

მასწავე მე ლოცვაი შენი – თვით შენ ილოცვიდე თავსა შორის ჩემსა. ამინ.

[newbie]

არის მეორე განსაცდელიც. ჩვენ ვიცით, რომ თუ მდოგვის მარცვლისოდენა რწმენა მაინც გვექნება, მთებს გადავდგამდით ადგილიდან, და როდესაც ვხედავთ, რომ ადგილიდან არაფერი იძვრის, ვფიქრობთ: „შესაძლოა, ეს ნიშნავს, რომ ჩემი რწმენა რაღაცით ბიწიერი და არაჭეშმარიტია?“ ეს კვლავ არამართებულია და მასზე სხვა პასუხი არსებობს: თუ თქვენ ყურადღებით წაიკითხავთ სახარებას, დაინახავთ, რომ მასში მხოლოდ ერთი უპასუხო ლოცვაა. ეს არის ქრისტეს ლოცვა გეთსიმანიის ბაღში. მაგრამ, ამავე დროს, ჩვენ ვიცით, რომ თუკი ოდესმე მთელი ისტორიის მანძილზე ღმერთი ვინმეს ლოცვაში მონაწილეობდა, ეს, რასაკვირველია, სწორედ თავისი ძის ლოცვაში ჯვარცმის წინ; ვიცით ისიც, რომ თუ ოდესმე ყოფილა სრულყოფილი ლოცვის მაგალითი, ეს იყო სწორედ ის შემთხვევა. მაგრამ ღმერთმა ჩათვალა, რომ ღვთაებრივი ტანჯულის რწმენა საკმაოდ ძლიერი იყო იმისათვის, რომ დუმილი აეტანა.

ღმერთი არ პასუხობს ჩვენს ლოცვებს არა მხოლოდ მაშინ, როცა ისინი უღირსია, არამედ მაშინაც, როდესაც ის ჩვენში ისეთ სიღრმეს ხედავს, - სიღრმესა და რწმენის ძალას, რომ მას შეუძლია გვენდოს იმაში, რომ ჩვენ ერთგულნი ვიქნებით მისი დუმილის შემთხვევაშიც კი.

რა ლამაზი სიტყვებია.. მსგავსი არსად არაფერი წამიკითხავს..
ძალიან გაიხარე.

[Doc]

შეგიზლია მიუთიტო წყარო?

[KAIROS]

პოსტები: 1

ვააა, პატივია დოკ (მაგარი დოკ /ანუ უმაღლესი დონის/ ნიკი გაქვს )
პირველივე პოსტი ამ თემაში, ველქამ (ისე ცოტა უნდა შევამოკლოთ ჩვენთან მსგავსად რამხელაა ეს "კეთილი იყოს ..." ველქამ, ბენვენუტო, ისევ ბედად რუსულადაც დიდია... უი, სად წავედი )
აი წყარო
http://www.orthodoxy.ge/tserilebi/surojeli...ojeli_locva.htm

კლიმენტი ალექსანდრიელი

ვაა, ხელმოწერაც დონეა, გული მიგრძნობს საინტერესო ფორუმელი შემოგვიეთდაა მიხარია!

[მხევალი ნინო]

KAIROS

ამ ორი თვალსაჩინო მომენტის გარდა, არსებობს კიდევ საკითხის სხვა მხარე. უფრო არსებითი და ღრმა: ხდება, რომ ჩვენ მთელი გულით ვლოცულობთ ღვთის წინაშე რაიმეს შესახებ, რომელიც ყველა თვალსაზრისით თითქოს ღირსია, რომ შესმენილ იქნას, მაგრამ მხოლოდ დუმილი გვაქვს პასუხად, ამის გადატანა კი გაცილებით მძიმეა, ვიდრე უარი. თუ ღმერთი გვეტყვის „არა“, ეს მისი მხრიდან მაინც იქნება დადებითი რეაქცია, დუმილი კი თითქოს ღვთის არყოფნაა, და მას ორ განსაცდელთან მივყავართ: როდესაც ჩვენი ლოცვა უპასუხოდ რჩება, ჩვენ ეჭვი გვიპყრობს ან ღვთის, ანდა საკუთარი თავის მიმართ. ღმერთთან დამოკიდებულებაში ჩვენ ეჭვი გვეპარება არა მის ყოვლისშემძლეობაში, არა მის ძალაუფლებაში გააკეთოს ის, რაც შენ გსურს, არამედ მის სიყვარულში, მის მონაწილეობაში. ჩვენ ვითხოვთ რაღაც ძალიან მნიშნველოვანს, უფალი კი თითქოს ყურადღებას არ გვაქცევს; სად არის მისი სიყვარული, მისი თანაგრძნობა? ეს პირველი განსაცდელია.

არის მეორე განსაცდელიც. ჩვენ ვიცით, რომ თუ მდოგვის მარცვლისოდენა რწმენა მაინც გვექნება, მთებს გადავდგამდით ადგილიდან, და როდესაც ვხედავთ, რომ ადგილიდან არაფერი იძვრის, ვფიქრობთ: „შესაძლოა, ეს ნიშნავს, რომ ჩემი რწმენა რაღაცით ბიწიერი და არაჭეშმარიტია?“ ეს კვლავ არამართებულია და მასზე სხვა პასუხი არსებობს: თუ თქვენ ყურადღებით წაიკითხავთ სახარებას, დაინახავთ, რომ მასში მხოლოდ ერთი უპასუხო ლოცვაა. ეს არის ქრისტეს ლოცვა გეთსიმანიის ბაღში. მაგრამ, ამავე დროს, ჩვენ ვიცით, რომ თუკი ოდესმე მთელი ისტორიის მანძილზე ღმერთი ვინმეს ლოცვაში მონაწილეობდა, ეს, რასაკვირველია, სწორედ თავისი ძის ლოცვაში ჯვარცმის წინ; ვიცით ისიც, რომ თუ ოდესმე ყოფილა სრულყოფილი ლოცვის მაგალითი, ეს იყო სწორედ ის შემთხვევა. მაგრამ ღმერთმა ჩათვალა, რომ ღვთაებრივი ტანჯულის რწმენა საკმაოდ ძლიერი იყო იმისათვის, რომ დუმილი აეტანა.

ამ სიტყვებმა შემზარა.

ისე, ნეტავ იცოდე რა ახლობელი რამე დაწერე.

[Doc]

გმადლობ შეფასებისათვის და ასევე ბმულისთვის
ძიების პროცესმა მომიყვანა თქვენთან.
იმედია აქ მივიღებთ ერმანეთისგან იმას რაც ღვთისათვის სათნოა და ჩვენთვის სასარგებლო.

[KAIROS]

წმიდა ბერი ალექსი (შუშანია)
განსაცდელისათვის
ოდეს მამამან ჩვენმან დაჰკარგა ნეტარება სამოთხისა, მაშინ ესმა წყევისა ხმა ღვთისაგან: „ჭირისა ოფლისა შენისათა ცხოვრობდეო და ქვეყანამან შენმან ეკალი და კუროს თავი აღმოგიცენოსო“. პირველად ორ აზროვანი ესე სიტყვა გავარჩიოთ ურთი-ერთისაგან, რამეთუ იტყვის: „ჭირისა ოფლისა შენისათა ცხოვრობდეო“, ესე იგი სჭამდე პურსა შენსა და შემდგომ დაუმატებს და ეტყვის: „ეკალსა და კუროსთავსა აღმოგიცენებდესო“. საგულისხმოა, რომ ოფლით და შრომის გარეშეა დამატებითი ესე მეორე სიტყვა, რომელიც იგულისხმების მხოლოდ განსაცდელზე და არა შრომის ჭირზე და ესე სახემან ქრისტესმან დაგიმტკიცოს, რამეთუ თავად განსაცდელისა მიიღო ეკალი. მაშასადამე, ბრძანება ღვთისა ყოველ კაცსა ზედა სრულ იქმნების და ქვეყანა, რომელ არს გვამი ჩვენი, ყოველს ადამიანს აღმოუცენებს განსაცდელსა ღვთისა განგებულებით. ჩვენ, უგულისხმოების ნისლსა შინა გახვეულნი და ღირსად ვერ მცნობი მიზეზთა ჭეშმარიტებისათა, მოყვარულნი ვართ გასვენებისა, ფუფუნებისა და ხლენა-ტრფიალისა, და თვით ესე არს და უპირველესი ცთომა ჩვენი, რამეთუ ღმერთმან გვიბრძანა ეკალთა და კუროს თავთა შინა ჭირითა და ოფლითა ცხოვრება და ჩვენ ფუფუნება და განსვენება გვსურის! აჰა, უგუნურება ჩვენი, რამეთუ გვსურის, რათა სურვილი ჩვენი მძლე ექმნას ბრძანებასა ღვთისასა! ლექსი ესე განსაცდელი თვით გამოაცხადებს თავის მნიშვნელობას, ესე იგი განიცდები, გინა გამოსაცდელად შენდა გამოიცადების განსაცდელის ჭირისაგან - რისთვის? მისთვის რომ გიყვარს თუ არა ღმერთი, ხარ თუ არა ძლიერი შვილი სარწმუნოებისა, მორჩილობ თუ არა ღვთისა ნებას და იცნობ თუ არა შენს ბუნებით უძლურებას? ყოველსა, რომელსა უყვარს ღმერთი, იგი განსაცდელსა შინა მომთმინე და მხნე არის; და რომელმან სიმხნით დაითმინოს იგი, განძლიერდების, და რომელი ესრეთ ჰყოფდეს, იგი მორჩილ არს ღვთისა ნებისა, და რომელმან ღვთის მორჩილებისადმი შეაგდო თავი, მან სძლია თავის ბუნებრივს უძლურებას. წინააღმდეგ ამისა, ვინც ვერ ცნობს თვისსა უძლურებასა, იგი ამპარტავან არს და მორჩილებისადმი ღვთისა ვერ მინდობილ არს, და რომელი ღვთის ნების მორჩილებას არა ყოფს, იგი თავის ძალის მინდობილი საღმრთო ძლიერებას ვერ მიიღებს, და ვინც არ განძლიერდება სულით, იგი მოთმინებას ვერ იქმს, და ვინც ვერ მოითმენს ჭირსა და განსაცდელსა, მას სარწმუნოება არა აქვს, და ვისაც სარწმუნოება არა აქვს, მას არ უყვარს ღმერთი.

ეხლა რას იტყვი, შენ, საყვარელო ძმაო! რისთვის არ შეითვისებ ამ აუცილებელს და განმწმენდელ მადლს, რომელ არს ჭირი და განსაცდელი? უამისოდ შენ მსგავსი ხარ ლერწამისა მცირე ნიავისა გინცა შერყეულისა: უგანსაცდელოდ შენ ვერ შთახვალ სიღრმედ სიმდაბლისა, უგანსაცდელოდ შენ ვერ განძლიერდები და ვერც შეისწავლი ნებასა ღვთისასა, უგანსაცდელოდ შენ იესოს ცნობასა და მოწაფეობას ვერ მიიღებ: მიიხედე გოლგოთისკენ და ნახე იესოს მოწაფეობის და მეგობრობის გზა: იხილე რომ „მეგობარნი მისნი წარვლინებულ იქმენენ სოფლად მგელთა შორის, ვითარცა კრავნი“. ესე იგი არს ჯუარცმად და სიკვდილად, და ყველანი მისნი წმინდანი მოციქულნი, მოწამენი, და მამანი ამათ შინა აღსრულდენ ღვთის სიყვარულის მსხვერპლად. აწ უკეთუ გიცნობიეს საღმრთო მოქალაქობა, უმართე მხარი ჭირსა და განსაცდელსა და მიიღე ცემა და შოლტი სოფლის უკუღმართობისაგან შენზედა მოწევნილი დევნისა, და შესვი ნაღველი და ძმარი, რომელ არს გრძნობათა განმამწარებელი უგემურობა. ნუ ორგულობ და ნურც უსასო იქმნები: უკეთუ კეთილსა იქმოდე და სიმართლესა ყოფდე, იცოდე ეს უნდა შეგეცვალოს განსაცდელად, ვითარცა წერილ არს: „მომაგეს მე ბოროტი კეთილისა წილ“ და ესე უყვეს იესოს და ყოველთა მისთა შედგომილთა.

ნუ დაღონდები, მხედარო და მეგობარი ქრისტესო! იტვირთე ჯვარი ტანჯვა-მწუხარებისა, ესევდი უფალსა, მხნე იყავ და განძლიერდი! მოვკვდეთ მეგობარნი მეუფისათვის, როგორც ქვეყნის მხედარნი ურიცხვნი კვდებიან მეფისათვის.

უკუღმართობა სოფლის იბრძვის დიდად და ჭირი და განსაცდელი განმრავლდა ფრიად, - რისთვის? მისთვის, რომ შემცირდა ჭეშმარიტება ძეთა კაცთაგან და ჭეშმარიტების შემცირებამან განამრავლა უბადრუკება და ჭირი, და ესრეთ განყოფანი ჭირთანი მრავალ არიან: ჭირი უძლურებისა და ავადმყოფობისა, ჭირი ნათესავთა სიკვდილისა, ჭირი სიღარიბისა, ჭირი დევნისა და უსამართლობისა, ჭირი ძმათაგან მეშურნეთა და მტყუართა, ჭირი ავაზაკთაგან და ჭირი შინაგანი უხილავი და სხვანი და სხვანი. გარნა ნაყოფი ამათ ყოველთაგან მომთმინეთათვის სიხარული არსა დაუსრულებელი და ზიარება არს ქრისტეს ვნებათა, მსგავსება არს ყოველთა წმიდათა, ძლევა არს ბუნებისა და გვირგვინი არს დაუჭკნობელი ნეტარებისა და ესე დაამტკიცე გულსა შინა შენსა, რამეთუ რაოდენიცა ჭირნი განმრავლდებიან შენზედა, ესოდენი დიდნი მადლნი განმრავლდებიან შენთვის საუკუნოდ, რამეთუ განსაცდელი და ჭირი კვერთხი არს მამისაგან სიყვარულით განსწავლებად შენდა უმჯობესისათვის, რამეთუ იტყვის წერილი: „შვილი, რომლი უყვარს უფალსა, სწავლის და ტანჯის, და ესე კვერთხი მამისგან ნუგეში არს მოხედვისა და თვინიერ ამისა შეუძლებელ არს პოვნად მადლისა და ნუგეშინის ცემისა, ვითარცა იტყვის დავით: „კვერთხმან შენმან და არგანმან შენმან, ამათ ნუგეშინის მცეს მე“. ნუ იტყვი გულსა შინა შენსა, ვითომ სიყვარულისაგან ტანჯვა უსამართლობა იყოს. მივხედოთ მშობელსა დედასა, თუ როგორ მისს საყვარელ ბავშვს ახალ-ჩვილს შეუკრავს ხელ-ფეხებს და ისე შეკრულს მაგრად გაჭიმულს აკვანში სტანჯავს თვინიერ ბავშვის სურვილისა, რათა არა უსწოროდ გაიზარდოს ასოები, და ესე ტანჯვა ბავშვისა სურვილისა გარეშე, არა სიძულვილისა ნიშანი არს, არამედ სიყვარულისა. ეგრეთვე ყოველი ტანჯვა ღვთისაგან მოსრული, სიყვარულისაგან არს, რათა არა უწესოდ აღიზარდოს სული ჩვენი. აწ საყვარელო ძმაო, გევედრები და გასწავლი ერთს საშუალებას საძლეველად ჭირისა და განსამხნევებლად შენდა, რომელიც თვით - ქრისტემან მოგვცა ჭირი და ბრძოლა, მწუხარება და ტანჯვა, აღიპყარი ხელი ზეცად და სთქვი სარწმუნოებით ესრედ: უკეთუ შესაძლებელ არს, ღმერთო, თანა წარხედინ სასმელი ესე და თუ არა და იყავნ ნება შენი კურთხეული! ამიერიდგან და უკუნისამდე! მოვიდეს რა იგი, შენ გნებავს, მოვიდეს, - იყავნ ნება შენი კურთხეულ და ესრეთ მისთა ნებათა მორჩილი და მისთანა ჯუარცმული და ტანჯვა მწუხარების გაძლებით დაფლული მისთანა აღსდგები და მისთანა ამაღლდები სუფევასა დაუსრულებელსა უკუნითი უკუნისამდე, ამინ.

[KAIROS]

ევტონიოს დიაკონისადმი
(ეპ. 1317)

ნუ გაიკვირვებ, ნურც გამოცანად ჩათვლი იმას, რაც წინაზე მითქვამს შენთვის, რომ განსაცდელთა გზით ხშირად მიემადლება სულს მძიმე და მონურ ვნებათაგან თავის დაღწევა და გათავისუფლება, რადგან, ისევე როგორც ის ცეცხლი, რომელიც არა მხოლოდ არ შეეხო იმ სამ ყრმას, არამედ ბორკილთა დამსხვრევისთვისაც იქნა გამოყენებული, ჰქონდა რა მას თავისი მოქმედების წესად რკინის დადნობა, ასევე განსაცდელნიც მცონარებას განაქარვებენ და სიფხიზლისკენ არიან აღმძვრელნი, რითაც მრავალ ადამიანს ათავისუფლებენ ცოდვის ბორკილებისგან (358).

[lingvo]

ენისათვის არაფერია იმაზე წმინდა, რომ განსაცდელებში მადლობდეს უფალს. ჭეშმარიტად, მოწამისაგან არაფერით განსხვავდება ასეთი ადამიანი. მათსავით დაგვირგვინებული იქნება უფლისაგან.
წმინდა იოანე ოქროპირი

[elusia]

მინდა ეს გაუგებრობა თუ რა დავარქვა არ ვიცი ვთქვა.. რად უნდა თუ რისთვის უნდა უფალს ადამიანები ყველაფერზე უარს თუ იტყვიან , განუდგებიან ცხოვრებას და მხოლოდ ლოცვაში იქნებიან,, გასაგებია რომ ღვთისთვის, საკუთარი და სხვისი სულის გადარჩენისთვის ტვირთულობენ ამას გამორჩეული ადამიანები , მაგრამ ვიღაცეებმა დააშაონ და სხვამ ილოცოს(საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს)რატომ ? არ ჯობია სწორედ ღირსეულებმა იმრავლოდ და არა პირიქით როცა იქცევიან განუდგებიან ყველაფერს და აქეთ ბოროტება მრავლდება,,?? უფალი როცა ახალ იერუსალიმზე საუბრობს და იქ ვერ შევა უწმიდური და უსამართლო-ო ამბობს ალბათ ის ქვეყანა სამოთხის მსგავსი იქნება სადაც ქალი თავითვის, კაცი თავისთვის(?).. გამოდის დედამიწა არასოდეს არ ყოფილა ბედნიერებისთვის გათვალისწინებული და ასეც არის. რატომ ყველაფრის უარყოფა და რატომ არა ორი სქესის ერთმანეთთან ბედნიერი ცხოვრება,, ბოლოს დაბოლოს სქესი ხომ მიეცა ადამიანს? რატომ ? რატომ? არ ვიცი სწორად ჩამოვაყალიბე თუ არა .. იმედია სწორად გაიგებთ..

[მხევალი ნინო]

elusia

არ ვიცი სწორად ჩამოვაყალიბე თუ არა .. იმედია სწორად გაიგებთ..

სამწუხაროდ, მე ვერაფერი გავიგე...

[elusia]

მე კი ვფიქრობდი მივხვდი რისი თქმაც გინდოდაო მეტყოდა ვინმე.. ჩემზე ჭკვიანები ხომ ხართ...

[afxazi]

elusia
შინაარსი გასაგებია. შევეცდები ჩემი მოკრძალებული აზრი შემოგთავაზო.

მინდა ეს გაუგებრობა თუ რა დავარქვა არ ვიცი ვთქვა.. რად უნდა თუ რისთვის უნდა უფალს ადამიანები ყველაფერზე უარს თუ იტყვიან , განუდგებიან ცხოვრებას და მხოლოდ ლოცვაში იქნებიან,, გასაგებია რომ ღვთისთვის, საკუთარი და სხვისი სულის გადარჩენისთვის ტვირთულობენ ამას გამორჩეული ადამიანები , მაგრამ ვიღაცეებმა დააშაონ და სხვამ ილოცოს(საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს)რატომ ? არ ჯობია სწორედ ღირსეულებმა იმრავლოდ და არა პირიქით როცა იქცევიან განუდგებიან ყველაფერს და აქეთ ბოროტება მრავლდება,,??

უპირველესად უნდა აღინიშნოს, რომ უფალს ჩვენგან არაფერი ესაჭიროება. ყოველთა შემოქმედს და ყოვლადკმარს ქმნილებისგან არაფერი სჭირდება. ამ უკანასკნელმა რაც არ უნდა მოიმოქმედოს ამით ღმერთს არც რამე მიემატება და არც რამე დააკლდება. შესაბამისად ამ სოფელზე უარის თქმა (ვგულისხმობ მონაზონს) და განმაროტება, ღმერთის საჭიროებისათვის არ აღესრულება. მაშ რისთვის? ან რას ნიშნავს მონასტერში განმარტოება და ლოცვა?

გრიგოლ ხანძთელის ცხოვრებიდან ალბათ გახსოვთ ის ეპიზოდი, როცა ბაგრატიონები ტაო-კლარჯეთის მონასტრებს ათვალიერებენ და მრავალი მონაზონის მხილვენი აღფრთოვანებულები იტყვიან, რომ დაავიწყდათ ამქვეყნად მყოფობა და თავი ზეცაში წარმოიდგინეს. ამაზე ბერები მიუგებენ, რომ ისინი სულიერი მხედრობანი არიან მათი ფიზიკური მხედრობის შემწევნი.

რისი თქმა მინდა: მონაზონი მონასტერში პირდაპირი მნიშვნელობით საომრად მიდის და არა უბრალოდ სალოცავად. მეომარი ომში არ მიდის დროის სატარებლად, ის მტერს ებრძვის და იქიდან ან გამარჯვებული ან დამარცხებული ბრუნდება. ასევეა მონაზონიც, ის მონასტერში სულიერი მტრის წინააღმდეგ საბრძოლველად მიდის (უნდა მიდიოდეს) და იქიდან ან გამარჯვებული, ან დამარცხებული გამოდის. მონაზონი ასე ვთქვათ ფრონტზე იმყოფება. რატომ ირჩევს ის ამ გზას? იმიტომ, რატომაც მეომარი ბრძოლაში მიდის მტრის დასამარცხებლად, ოღონდ პირვეი მათგანი აღმატებული და უფრო ძლიერი მტრის წინააღმდეგაა მიმართული და გამარჯვებაც უფრო ფასეულია.

შესაბამისად მონაზონი სწორედ ამ ბრძოლის ველიდან უფრო შეეწევა ერს, ვიდრე ამ ბრძოლის უკანა ფლანგიდან. როგორც ის მეომარი აკეთებს უმეტესს, რომელიც ფრონტზე იმყოფება, ვიდრე ის, რომელიც ბრძოლის უკან დგას.

უფალი როცა ახალ იერუსალიმზე საუბრობს და იქ ვერ შევა უწმიდური და უსამართლო-ო ამბობს ალბათ ის ქვეყანა სამოთხის მსგავსი იქნება სადაც ქალი თავითვის, კაცი თავისთვის(?).. გამოდის დედამიწა არასოდეს არ ყოფილა ბედნიერებისთვის გათვალისწინებული და ასეც არის. რატომ ყველაფრის უარყოფა და რატომ არა ორი სქესის ერთმანეთთან ბედნიერი ცხოვრება,, ბოლოს დაბოლოს სქესი ხომ მიეცა ადამიანს? რატომ ? რატომ? არ ვიცი სწორად ჩამოვაყალიბე თუ არა .. იმედია სწორად გაიგებთ..

გამრავლების ის თვისება, რაც ადამიანს ეხლა აქვს, უხეშად რომ ვთქვათ ცხოველურია. ამას გრიგოლ ნოსელი ამბობს, რომელიც განმარტავს რომ თავდაპირველი ადამიანი ამ ფორმით არ გამრავლდებოდა, რომ არ დაცემულიყო, არამედ ანგელოზებრივი რამ წესით. მაგრამ ცოდვით დაცემის შემდეგ მოწყალე უფალმა არ დაუშვა მემკვიდრეობის თვისების აღმოფხვრა ადამიანში (ამით კაცობრიობა არ გამრავლდებოდა) და მიანიჭა მას უნარი ცხოველური გამრავლებისა (უფრო სწორი იქნება თუ ვიტყვით, რომ ეს უნარი მას შექმნისთანავე ქონდა ღვთის წინასწარმცოდნეობის გათვაისწინებით, რომელიც არ გამოვლინდებოდა, ადამიანი რომ არ დაცემულიყო). შესაბამისად მეორედ მოსვლისას, როდესაც განახლდება ადამიანის სხეული, მას აღარ დასჭირდება გამრავლებისთვის იმ უნარის გამოვლენა, რომელიც ეხლა აქვს. მას არ დაჭირდება არც საკვები, არც ჩასაცმელი და ა.შ.

გახსოვთ ალბათ უფლის სიტყვები, რომ ქრისტეში არ არის არც მამაკაცება და არც დედაკაება, არამედ ყოველნი ერთ არიან. ასე იქნება მომავალ ცხოვრებაშიც, როცა ყველანი ერთად მარადიულად მზარდი ძლიერებით დაიწყებს სწრაფვას ღვთისაკენ.