წმ. წერილი განსაცდელის შესახებ, სწავლება და მაგალითები პარამეტრები

[ქევანა]

იობის განსაცდელზე უფრო ვრცლად არ შეიძლება საუბარი?

[KAIROS]

იობის განსაცდელზე უფრო ვრცლად არ შეიძლება საუბარი?

მოდი მაშინ ყველამ წავიკითხოთ ეს სრული ვერსიაა

http://www.orthodoxy.ge/tserili/biblia/iobi/iobi-1.htm

ეს კი მცირე რამ მის შესახებ

СВЯТОЙ ПРАВЕДНЫЙ ИОВ МНОГОСТРАДАЛЬНЫЙ

День памяти: Май 6




Иов Многострадальный

Святой праведный Иов жил за 2000 - 1500 лет до Рождества Христова, в Северной Аравии, в стране Авситидийской, в земле Уц. Жизнь и страдания его описаны в Библии (Книга Иова). Есть мнение, что Иов приходился племянником Аврааму; был сыном брата Авраама - Нахора. Иов был человеком богобоязненным и благочестивым. Всей душой он был предан Господу Богу и во всем поступал согласно Его воле, удаляясь от всего злого не только в делах, но и в мыслях. Господь благословил его земное существование и наделил праведного Иова большим богатством: у него было множество скота и всякого имения. Семь сыновей праведного Иова и три дочери были дружны между собой и собирались на общую трапезу все вместе поочередно у каждого из них. Через каждые семь дней праведный Иов приносил за своих детей жертвы Богу, говоря: "Может быть, кто из них согрешил или похулил Бога в сердце своем". За свою справедливость и честность святой Иов был в великом почете у сограждан и имел большое влияние а общественные дела.


Однажды, когда перед Престолом Божиим предстали Святые Ангелы, явился между ними и сатана. Господь Бог спросил сатану, не видел ли он раба Его Иова, мужа праведного и чуждого всякого порока. Сатана дерзко отвечал, что недаром богобоязнен Иов - Бог бережет его и умножает его богатства, но если наслать а него несчастья, то он перестанет благословлять Бога. Тогда Господь, желая показать терпение Иова и веру, сказал сатане: Все, что есть у Иова, Я предаю в твои руки, только самого его не касайся". После этого Иов внезапно лишился всех своих Богатств, а потом и всех своих детей. Праведный Иов обратился Богу и сказал: "Нагим вышел я из чрева матери моей, нагим возвращусь к матери своей земле. Господь дал, Господь и взял. Да будет Имя Господне благословенно!" И не согрешил Иов перед Господом Богом, и не произнес ни одного неразумного слова.


Когда Ангелы Божий вновь предстали перед Господом и среди их сатана, то диавол сказал, что Иов праведен, пока сам невредим. Тогда Господь возвестил: "Я попускаю тебе сделать с ним, то хочешь, только душу его сбереги". После этого сатана поразил раведного Иова лютой болезнью - проказой, которая покрыла его с ног до головы. Страдалец принужден был выселиться из общества людей, сел вне города на куче пепла и глиняным черепом скоблил свои гнойные раны. Все друзья и знакомые оставили его. Жена его принуждена была добывать себе пропитание, трудясь и скитаясь из дома в дом. Она не только не поддерживала своего мужа в терпений, но думала, что Бог наказывает Иова за какие-либо тайные грехи, плакала, роптала на Бога, укоряла и мужа и наконец посоветовала праведному Иову похулить Бога и умереть. Праведный Иов тяжко скорбел, но и в этих страданиях остался верен Богу. Он отвечал жене: "Ты говоришь, как одна из безумных. Неужели доброе мы будем принимать от Бога, злого не будем принимать?" И не согрешил праведный ни в чем перед Богом.


Услышав о несчастиях Иова, три его друга пришли издалека нему разделить его скорбь. Они считали, что Иов наказан Богом а грехи, и убеждали неповинного ни в чем праведника покаяться. Праведник отвечал, что он страдает не за грехи, но что эти испытания посланы ему от Господа по непостижимой для человека Божественной воле. Друзья, однако, не верили и продолжали считать, что Господь поступает с Иовом по закону человеческого возмездия, наказывая его за совершенные грехи. В тяжкой душевной скорби праведный Иов обратился с молитвой к Богу, прося Его Самого засвидетельствовать перед ними его невиновность. Тогда Бог явил Себя в бурном вихре и укорил Иова за то, что он пытался проникнуть своим разумом в тайны мироздания и судеб Божиих. Праведник всем сердцем раскаялся в этих мыслях и сказал: "я ничтожен, отрекаюсь и раскаиваюсь в прахе и пепле". Тогда Господь повелел друзьям Нова обратиться к нему и просить его принести за них жертву, "ибо, - сказал Господь, - только лицо Иова я приму, чтобы не отвергнуть вас за то, что вы говорили обо Мне не так верно, как раб Мой Иов". Иов принес жертву Богу и помолился за друзей, и Господь принял его ходатайство, а также возвратил праведному Иову здоровье и дал ему вдвое больше того, что он имел прежде. Вместо умерших детей у Иова родилось семь сыновей и три дочери, прекраснее которых не было на земле. После перенесенных страданий Иов прожил еще 140 лет (всего же он прожил 248 лет) и видел потомство свое до четвертого рода.

Святой Иов прообразует Господа Иисуса Христа, сошедшего на землю, пострадавшего ради спасения людей, а потом прославившегося славным Своим Воскресением.

"Я знаю, - говорил праведный Иов, пораженный проказой, - знаю, что Искупитель мой жив и Он восставит из праха в последний день распадающуюся кожу мою, и я во плоти моей узрю Бога. Я узрю Его сам, мои глаза, не глаза другого увидят Его. Чаянием сего истаивает сердце мое в груди моей!" (Иов 19, 25 - 27).

"Знайте, что есть суд, на котором оправдается только имеющий истинную премудрость - страх Господень и истинный разум - удаление от зла".


Иоанн Златоуст
Святой Иоанн Златоуст говорит: "Нет несчастья человеческого, которого не перенес бы этот муж, твердейший всякого адаманта, испытавший вдруг и голод, и бедность, и болезни, и потерю детей, и лишение богатства, и затем, испытав коварство от жены, оскорбления от друзей, нападения от рабов, во всем оказался тверже всякого камня, и притом до Закона и Благодати".


ეს კი ტროპარ-კონდაკი, სტიქარი და ლოცვაა


Праведному Иову Многострадальному

Тропарь, глас 2-й: Память праведнаго Твоего Иова,

Господи, празднующе, тем Тя молим: избави нас от наветов и сетей лукаваго диавола и спаси души наша, яко Человеколюбец.

Кондак, глас 8-й:

Яко истинен и праведен, Богочестив и непорочен, освящен же явлься, всеславне, Божий угодниче истинный, просветил еси мир в терпении твоем, терпеливейший и доблейший. Темже вси, Богомудре, память твою воспеваем.

Стихира, глас 6-й:

Дал еси нам образ терпения и мужества, Преблагий Господи, угодника Твоего Иова, во всех приключшихся ему злостраданиих ничимже согрешивша пред Тобою, ниже устнама своима, и не давша безумия Тебе, Богу нашему. Того молитвами и нас сотвори победители многоразличных искушений и спаси души наша, яко Человеколюбец.

Молитва:

Боже святый и во святых почиваяй, трисвятым гласом на небеси от ангел воспеваемый, на земли от человек во святых Своих хвалимый, давый Святым Твоим Духом коемуждо благодать по мере дарования Христова, и тою поставивый Церкви Твоей Святей овы апостолы, овы пророки, овы же благовестники, овы пастыри и учители, ихже словом проповеди, Тебе Самому действующему вся во всех, мнози совершишася святии в коемждо роде и роде, различными благодетельми благоугодившии Тебе, и к Тебе, нам образ добрых подвигов своих оставивше, в радости прешедший, готови, в немже сами искушсни быша, и нам напаствуемым помогати. Сих святых всех и святого праведного Иова воспоминая и их богоугодное похваляя житие, Тебе Самаго, в них действовавшаго, восхваляю, и онех благотворения Твоя дарования быти веруя, прилежно молю Тя, Святе святых, даждь ми грешному последовати их учению, житию, любви, вере, долготерпению, и их молитвенною помощию, паче же Твоею вседействующею благодатию, небесныя с ними сподобитися славы, хваляще Пресвятое имя Твое, Отца и Сына и Святаго Духа во веки. Аминь.


ესეც ერთი საინტერესო ხატი იობისა და მისი ცოლისა

[მხევალი ნინო]

KAIROS

უჟე პო რუსკი ?

[pataraia]

რუსული არ ვიციიიი..

განსაცდილესას უფალი დაგიფარავს თუ სთხოვ შეგინანოს.

[KAIROS]

რუსული არ ვიციიიი..

პაწია ია საჭიროა მაინც

განსაცდილესას უფალი დაგიფარავს თუ სთხოვ შეგინანოს.

მოკლედ ხომ სწორია...

უჟე პო რუსკი ?

და, დაა...

უბრალოდ არ მცალიასავით ეს დღეები და ამიტომ მასალებს ვდებ ჩემი რაიმე
მინაწერების გარეშე, ახლა მაგალითად ეს მომეწონა უწმიდესის მცირე
ქადაგებაა და სწორედ "შიშს" ( ანუ განსაცდელის სიმძიმეს) და ეგოიზმს (ანუ განსაცდელის მიზეზს) ეხება, ჭეშმარიტება კი განმათავისუფლებელია...

-------------------------------------------

უწმიდესი და უნეტარესი, სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი ილია II

ჭეშმარიტების, შიშისა და ეგოიზმისათვის


არსებობს საკითხები, რომელთა შესახებაც ადამიანი მთელი სიცოცხლის მანძილზე ფიქრობს, მაგრამ საბოლოო დასკვნა ვერ გამოაქვს. არის ისეთი საკითხებიც, რომელთა საბოლოო გადაწყვეტაც დღემდე მთელი კაცობრიობის საფიქრალი და საზრუნავია, მაგრამ იგი აქამდე ვერ მოხერხდა.

ალბათ, ერთ-ერთ ურთულეს საკითხს, რომელიც როგორც ცალკეულ ადამიანთა, ასევე მთელი კაცობრიობის წინაშე დგას, ჭეშიარიტების რაობის გარკვევა წარმოადგენს. კაცობრიობის ხანგრძლივი არსებობის მანძილზე ამ საკითხის გარკვევას მრავალი გამოჩენილი მოაზროვნე შეეცადა.

მაცხოვარი ამბობს: და სცნათ ჭეშმარიტი და ჭეშმარიტებამან განგათავისუფლნეს თქუენ, მაგრამ საქმე ის არის, როგორ ვცნათ ჭეშმარიტება, სად არის იგი და რისგან გვათავისუფლებს მისი შეცნობა. ერთი დიდი ღვთისმეტყველი და მეცნიერი ამბობს, რომ ჭეშმარიტი სარწმუნოება ადამიანს შიშისა და ეგოიზმისაგან ათავისუფლებს. შიში და ეგოიზმი ის გრძნობებია, რომელიც ყველა ადამიანშია. შეიძლება გარეგნულად ვინმე ლაღად გამოიყურებოდეს, მაგრამ გულში რომ ჩახედოთ, დაინახავთ, რომ იქ შიში და ეგოიზმი სუფევს. ნებისმიერ ადამიანს, მიუხედავად იმისა, დიდია იგი თუ პატარა, მაღალი თანამდებობა უკავია თუ დაბალი, ყველაფრისა ეშინია, ეშინია მეორე ადამიანისა, სიკვდილისა, თანამდებობის დაკარგვისა, დამცირებისა. ეგოიზმი ხომ კიდევ უარესია - მე - აი, რა არის ადამიანისათვის ამ დროს მთავარი. ყველაფერი თავისთვის უნდა, არაფერი ყოფნის, დღეს თუ ორი სახლი აქვს, ხვალ ათი მოუნდება, მისმა მეთავისეობამ საზღვრები არ იცის. სად არის ჩვენი საშველი, რაში მდგომარეობს იგი, ვინ არის ჩვენი მკურნალი? საშველი ჭეშმარიტი სარწმუნოებაა, ხოლო ერთადერთი მკურნალი უფალია, რომელიც ამ სენისაგან გვათავისუფლებს. შიშისა და ეგოიზმის გრძნობები ადამიანს ისე შეესისხლხორცა, რომ თითქოს მის თვისებებად იქცა; მაგრამ სინამდვილეში არც შიში და არც ეგოიზმი ჩვენს თვისებებს არ წარმოადგენს. მაგალითისათვის წმინდა პეტრე მოციქული გავიხსენოთ, - ანთებული ლამპარი რწმენისა და სვეტი ეკლესიისა. როდესაც ანნასა და კაიფას ეზოში იესო ქრისტეს დაკითხვა მიმდინარეობდა, იქვე მყოფ მოციქულს ვიღაც უბრალო ებრაელმა მსახურმა ჰკითხა, შენც ხომ მაგის მოწაფე ხარო. იგი შიშმა შეიპყრო და მიუხედავად იმისა, რომ უზენაესი ჭეშმარიტება, თვითონ უფალი იქვე იდგა, მაინც უარყო იგი. სამჯერ ჰკითხეს და შიშმა ისე დაჯაბნა, რომ სამჯერვე უარი განაცხადა. მაგრამ, როგორც სახარებაში ვკითხულობთ, მოციქულმა თავისი საქციელი თითქმის მაშინვე მოინანია, გარეთ გამოვიდა და მწარედ ატირდა, ხოლო შემდეგ სხვა მოციქულთა მსგავსად სულიწმიდის მადლით შეიმოსა, სულიერად გაძლიერდა და ქრისტეს მოძღვრების დაუღალავი მქადაგებელი გახდა. ჭეშმარიტი სარწმუნოება მან წარმართული იმპერიის დედაქალაქში, რომში იქადაგა, რადგან იცოდა, რომ თუ რომი გაქრისტიანდებოდა, მთელი იმპერიაც ქრისტიანული გახდებოდა. როგორც ვხედავთ, მოციქულმა თითქოს სძლია შიშს, მაგრამ როცა იმპერატორი ნერონის ბრძანებით ქრისტიანთა დევნა და მათი ენითაუწერელი წამებანი დაიწყო, აღმოჩნდა, რომ ეს შიში გულის სიღრმეში, მართალია, დათრგუნული, მაგრამ მაინც არსებობდა. ამიტომაც, დაეთანხმა მოწაფეებს, რომელთაც მოძღვარს თავის გადასარჩენად რომიდან წასვლა შესთავაზეს. გარიჟრაჟზე დატოვა მან რომი და ქალაქიდან გასულმა დედაქალაქისკენ მომავალი კაცი დაინახა. როდესაც მიუახლოვდა, საყვარელი მოძღვარი იცნო - იესო ქრისტე მხარზე გადებული ჯვრით რომში მიდიოდა. ეს გამოცხადება იყო. პეტრემ ქრისტეს ჰკითხა: უფალო, ვიდრე ჰხვალ, ე.ი. სად მიდიხარო. მაცხოვარმა უპასუხა, რომ რომში მიდიოდა, რათა ჯვარზე მეორედ გაკრულიყო. ამ გამოცხადებით წმინდა მოციქულმა ჭეშმარიტისაგან ისეთი დიდი მადლი და ძალა მიიღო, რომ შიში საბოლოოდ დაძლია,

შიში და ეგოიზმი ყოველი ჩვენგანის თანამგზავრია და მათ ჩვენც ღვთის მადლითა და წყალობით უნდა ვძლიოთ. ისევ პეტრე მოციქული რომ გავიხსენოთ, დავრწმუნდებით, რომ თავისით, ვიდრე უფალმა ძალა არ მიმადლა, შიში საბოლოოდ ვერც მან დაამარცხა. შიშისა და ეგოიზმის დასაძლევად, უპირველეს ყოვლისა, საჭიროა ვცნათ ჭეშმარიტი, მაგრამ არა მხოლოდ ვცნათ, არამედ ვაღიაროთ კიდეც იგი და ამასთან არა მხოლოდ საკუთარ გულში, არამედ ყველას წინაშე და მხოლოდ ამ შემთხვევაში გაგვათავისუფლებს ჭეშშარიტება იმ უარყოფითი მხარეებისაგან, რომელიც ჩვენში ღვთის ხატს ამცირებს.

ღმერთმა მოგცეთ ძალა და ღმერთმა ინებოს, რომ მთელმა საქართველომ სცნას ჭეშმარიტი და ჭეშმარიტებამ გაათავისუფლოს იგი, ამინ.

4 ივნისი, 1985 წ.

[KAIROS]

პ.ს.

უფალო, ვიდრე ჰხვალ

ეს არის ლათინურად ასე

DOMINE, QUO VADIS?

და იმ ადგილას სადაც უფალი ეჩვენა პეტრეს, უძველეს აპპია ანტიკას გზაზე,
დღეს დგას მცირე ბაზილიკა,



სადაც დიდი ასოებით ეს სიტყვები აწერია და შიგ
არის მარმარილოს ქვა, სადაც უფლის ნაფეხურებია აღბეჭდილი, რომელიც
იმ გამოცხადებისას დარჩენილა...



სხვათაშორის შიგნითვე არის ცნობილი პოლონელი მწერლის ჰენრიკ სენკევიჩის ბიუსტი, რადგან მან დაწერა უშესანიშნავესი რომანი სწორედ ამ სახელით "ვიდრე ჰხვალ, უფალო" და დაწერა მოციქულთა და პირველ ქრისტიანთა ცხოვრებაზე რომში და იმპერიაში (ყველამ უნდა წაიკითხოთ უკვე მესამე წელია ვწერ )...

[ქევანა]

(ყველამ უნდა წაიკითხოთ უკვე მესამე წელია ვწერ )...

მიყვარს მე ეგ კაცი

მარა მისი ცნობილი ტრილოგია პოლონეთის ისტორიაზე მარტო ფილმად მაქ ნანახი
პან ვოლოდიევსკი

იობზე რაღაც რაღაც კითხვები მაქ, წავიკითხავ და თU ვერ გავერკვიე, დავსვამ...

იობის განსაცდელი (თუ გამოცდა) ხომ კი, და აი აბრაამის გამოცდა განსაცდელებში არ შედის?

[მხევალი ნინო]

KAIROS

ყველამ უნდა წაიკითხოთ უკვე მესამე წელია ვწერ )...

წავიკიტხე ხომ რამხელა წიგნია, ერთი წინადადება დამამახსოვდა განსაკუთრებულად და სულ იმას ვატრიალებ ჩემს თავში.

მოკლედ, გავნაგრძოთ განსაცდელზე.

არც შიში და არც ეგოიზმი ჩვენს თვისებებს არ წარმოადგენს

ნუ, მემმეგონა, რომ შიში ეს ხორცის თვისებაა , მაგრამ აქ სულ სხვა რამეა. უფალი, რომელიც ყველა ამქვეყნიური სისუსტეებისგან გათვაისუფლებს, ანუ ტავისუფლებას გაძლევს.

ხომ ყველას გვეშინია, რომ ომი განმეორდება, ანუ სინამდვილეში რისი გეშინია, იმის, რომ რაც გვიყვარს, რაც ძვირფასია შეიძლება დაიღუპოს. ქვეყანა, ნათესავი, საკუითარი ტავი. . . ძნელია კი არადა ურთულესია განტავისუფლდე ამ გრძნობისგან და შენი ტავი , ოჯახი, ქვეყანა ვიღაცას საჯიჯგნად მისცე და ამას ღვთით სავსე გულით აკეთებდე, ანუ ამდენად ძლიერი იყოს ღვთის სიყვარული, რომ ეს სიყვარული ძლევდეს ყველაფერს.

იქნებ, შიშისგან გათავისუფლების გევშინია, იმიტომ, რომ როცა შიში გაქვს, იმედიც გაქვს რომ უფალი დაგიცავს, როცა შიში არ გაქვს, ანუ შენზე ეს განსაცდელი სვარაუდოდ მოიწევს, ანუ სიყვარული არ გაქვს საკმარისი, რომ მის გამო ეს გადაიტანო. მოკლედ რა. ძალზე რთულია, მაგრამ სავარაუდოდ ისწავლება.

[Amuza]

უწმიდესი და უნეტარესი, სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი ილია II

ჭეშმარიტების, შიშისა და ეგოიზმი

შიში და ეგოიზმი ის გრძნობებია, რომელიც ყველა ადამიანშია. შეიძლება გარეგნულად ვინმე ლაღად გამოიყურებოდეს, მაგრამ გულში რომ ჩახედოთ, დაინახავთ, რომ იქ შიში და ეგოიზმი სუფევს. ნებისმიერ ადამიანს, მიუხედავად იმისა, დიდია იგი თუ პატარა, მაღალი თანამდებობა უკავია თუ დაბალი, ყველაფრისა ეშინია, ეშინია მეორე ადამიანისა, სიკვდილისა, თანამდებობის დაკარგვისა, დამცირებისა. ეგოიზმი ხომ კიდევ უარესია - მე - აი, რა არის ადამიანისათვის ამ დროს მთავარი. ყველაფერი თავისთვის უნდა, არაფერი ყოფნის, დღეს თუ ორი სახლი აქვს, ხვალ ათი მოუნდება, მისმა მეთავისეობამ საზღვრები არ იცის. სად არის ჩვენი საშველი, რაში მდგომარეობს იგი, ვინ არის ჩვენი მკურნალი? საშველი ჭეშმარიტი სარწმუნოებაა, ხოლო ერთადერთი მკურნალი უფალია, რომელიც ამ სენისაგან გვათავისუფლებს.
4 ივნისი, 1985 წ.

ეს ნაწილი ქადაგებიდან, გულში ჩამწვდა და დამაფიქრა.

რამხელა ძალისხმევაა საჭირო და სიყვარული, რომ ეს გრძნობები დასძლიოს კაცმა.

ალბათ ვერასდროს დავძლევ და ვწუხვარ ჩემს თავზე.

რაც შეეხება სენკევიჩის "ვიდრე ხვალ", ერთმა უსაყვარლესმა ადამიანმა მათხოვა და წავიკითხე, ბევრი რამე გავიგე და დიდი გულის ფანცქალით ვკითხულობდი. ტყუილად კი არ წერია წინასიტყვაობაში, რომ მეორე მსოფლიო ომის დროს, ტყვეებში ეგზომ გავრცელებული ყოფილა ეს რომანი, რომელიც თითქმის ერთი საუკუნით ადრე დაიწერა, მეორე მსოფლიო ომამდე. მიუხედავად, მოგონილი პერსონაჟებისა, ერთმა პერსონაჟმა ფრიად მიიქცია ჩემი ყურადღება. ეს იყო გლავკოსი, რომელმაც ძალიან ბევრი დაითმინა და შეუნდო, ხილონ ხილონიდს, რომელმაც, ფაქტიურად დააქცია, ეს პიროვნება.

[milana]

მღვდელ-მონაზონი სერაფიმე ვირიცელი

გიფიქრია ოდესმე, რომ ყველაფერი, რაც შენ გეხება, მეხება ასევე მეც? რადგან ის, რაც გეხება შენ, ეხება ჩემი თვალის ჩინს.
შენ ძვირფასი ხარ ჩემთვის, უძვირფასესი, მე შენ შეგიყვარე, ამიტომაც განსაკუთრებულ სიხარულს მანიჭებს შენი აღზრდა.
როდესაც თავს განსაცდელი დაგატყდება და მდინარესავით მოგადგება მტერი, მინდა იცოდე, რომ ეს ჩემგანაა.
შენი უძლურება ჩემს ძალას ითხოვს და თუ გსურს უსაფრთხოდ იყო, მომეცი საშუალება, ვიბრძოლო შენთვის.
მძიმე გარემოებაში იმყოფები? იმ ადამიანთა შორის, შენი რომ არ ესმით, ანგარიშს არ უწევენ შენი სულისათვის საჭიროს და გრთგუნავენ? გახსოვდეს – ეს ჩემგანაა.
მე ვარ უფალი, მეუფე ყოველგვარი გარემოებისა, შემთხვევით კი არ აღმოჩენილხარ იქ, სადაც დაგადგინე.
შენ არ მთხოვდი, მორჩილება მესწავლებინა შენთვის?! ჰოდა, დაგაყენე ზუსტად იმ გარემოში, იმ სკოლაში, სადაც ამ გაკვეთილს ასწავლიან. შენი გარემო და შენთან მცხოვრებნი მხოლოდ ჩემს ნებას აღასრულებენ.
გაჭირვებაში ხარ და თავი ძლივს გაგაქვს? გახსოვდეს ყოველთვის – ეს ჩემგანაა. ჩემს ხელშია მატერიალური კეთილდღეობა შენი, მინდა ჩემთან მოირბინო და ჩემზე იყო დამოკიდებული. ჩემი მარაგი ულევია.
მინდა, რომ დარწმუნდე ჩემს ერთგულებაში. არ დავუშვებ, გაბედონ და გითხრან შენი გასაჭირი – არ გწამდა ღმრთისაო!
ტანჯვას განიცდი ღამ-ღამობით? განშორებული ხარ ახლობლებს? გახსოვდეს – ეს ჩემგანაა.
მე ვარ კაცი ნატანჯი, ბევრი განსაცდელი მიგემია. მე დავუშვი განსაცდელები შენზე, რათა მომმართო და ჩემში ჰპოვო სულის სიმშვიდე.
მოტყუვდი მეგობარში, ან ადამიანში, ვისთვისაც გული გიბოძებია? გახსოვდეს – ეს ჩემგან იყო. მე დავუშვი, ეს სიმწარე შეგხებოდა, რათა შეგეცნო, რომ უფალია ნამდვილი მეგობარი. მინდა, ყველაფერი ჩემთან მოგქონდეს ლოცვებში.
ცილი დაგწამეს? მომანდე ეს საქმე და იყავი ჩემთან, შენს თავშესაფარში, რათა მტკიცედ დაუხვდე „ენის ყივილს“. თავის დროზე ნათელს გავხდი შენს სიმართლეს, შენი სამართლიანობა კი გახდება მსგავსი შუადღისა.
დაინგრა შენი გეგმები? სულით დაეცი და დაიღალე? გახსოვდეს – ეს ჩემგან იყო. შენ აგებდი გეგმებს და მომიტანე, რათა მეკურთხებინა ისინი, მაგრამ არ მინდა დამითმო, არ მინდა მე წარვმართავდე შენს ცხოვრებას, მაშინ პასუხისმგებელი ყველაფერზე მე ვიქნები, რადგან ძალზედ მძიმეა ის შენთვის და მარტო ვერ შეძლებ გამკლავებას, რამეთუ იარაღი ხარ მხოლოდ და არა მოქმედი პირი.
იგემე მოულოდნელი ყოფითი წარუმატებლობები და უიმედობამ მოიცვა შენი გული? ეს ჩემგან იყო, რადგან მინდა, შენი სული და გული მუდამ ენთოს და ჩემი სახელით ამარცხებდე სულმოკლეობას.
დიდი ხნის მანძილზე არ იღებ შენი ახლობლებისა და ძვირფასი ადამიანებისაგან ცნობებს და, სულმოკლეობის გამო, უნუგეშობასა და დრტვინვას მისცემიხარ? იცოდე – ეს ჩემგანაა, რადგან ამ წუხილით ვცდი ახლობლებისათვის შენი ლოცვის კადნიერების ძალას. შენ არ დაავალე მათი მფარველობა ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელს?
მოგიხილა მძიმე ავადმყოფობამ – დროებითმა ან უკურნებელმა და სარეცელს მიეჯაჭვე? იცოდე – ეს ჩემგან იყო. რადგან მინდა, უფრო ღრმად შემიცნო სხეულებრივი უძლურებისას და არ დრტვინავდე მოწევნული განსაცდელის გამო, არ ეცადო, ჩასწვდე ჩემს განგებას, ადამიანთა სულების სხვადასხვა გზებით გადასარჩენად დაშვებად მოუდრიკე ქედი წყალობას ჩემსას შენს მიმართ.
ოცნებობდი, ჩემთვის განსაკუთრებული საქმე აღგესრულებინა და ნაცვლად ამისა სარეცელს მიჯაჭვული აღმოჩნდი? იცოდე – ეს ჩემგან იყო. წარმატებისას საქმეებში იყავი გართული და არ შემეძლო, წარმომემართა შენი ფიქრები ჩემსკენ. მინდა გასწავლო ყველაზე ღრმა ფიქრი, იდგე ჩემს სამსახურში. მინდა გასწავლო შეგრძნება საკუთარი არარაობისა და იმისა, რომ საკუთარ თავს ვერაფერში ენდობი.
ჩემი საუკეთესო თანამებრძოლნი, ძირითადად, ისინი არიან, ვინც ცოცხალ მოღვაწეობას მოწყვეტილა, რათა ესწავლათ ფლობა იარაღისა, განუწყვეტელი ლოცვა რომ ჰქვია.
უეცრად მოგიწოდეს მძიმე და საპასუხისმგებლო მდგომარეობის დასაკავებლად? წადი ჩემი იმედით. მე გაბარებ ამ სიძნელეებს, რადგან მათთვის გაკურთხა უფალმა ყველა ჩემს გზაზე, ყველაფერზე, რაც გაკეთდება შენი ხელებით.
გაძლევ ჭურჭელს წმინდა მირონით. ისარგებლე, შვილო ჩემო! ამ მირონით იყოს ცხებული ყოველი წარმოქმნილი დაბრკოლება, ყოველი შეურაცხყოფა სიტყვითი, ყოველი მარცხი სამსახურში, გულისწყვეტის გამომწვევი, ყოველი აღიარება შენი უძლურებისა და უუნარობისა.
გახსოვდეს, რომ ყოველი მარცხი უფლის დარიგებაა!
ყოველი საწრეტელი შეხებისთანავე დაჩლუნგდება, რადგან გულში ჩაგითესე დღეს განცხადებული სიტყვები - ეს ჩემგან იყო!
1937წელი

---------

იხარეთ;

კაიროსი!

მთილანად წავიკითხე ახლა თქვნი პოსტები
და ბევრ ისეთ რამეზე დამაფიქრა
და ბევრ ისეთ რამეს მივხვდი ,რაზეც ადრე არც მიფიქრია...

თურმე
კიარა და როგორი ნაცნობია ეს ყველაფერი რაც აქ წერია..

[S a l l y]

ესე მგონია ჩემთვის დაიწერა ეს თემა

[ანანო]

როგორ მიყვარს ეს თემა

აფორიაქებული შემოვდივარ ხოლმე და სულ მამშვიდებს

ბევრ ისეთ რამეზე ვფიქრდები, რაზეც არასდროს მიფიქრია

[KAIROS]

აბრაამის გამოცდა განსაცდელებში არ შედის?

საინტერესო დაკავშირება, განსაცდელი ხშირად ( არა ყოველთვის) უკავშირდება სასჯელს რაღაცის გამო, მაგრამ ჩვენ უკვე დავწერეთ, რომ სასჯელიც საჩვენოდაა, მაშინ გამოცდა ხომ მითუმეტეს, ფაქტობრივად ხშირად გამოცდა განსაცდელია და განსაცდელი გამოცდა ხდება, და ჩვენს მიერ მათდამი დამოკიდებულება განაპირობებს შემდგომ მოვლენებს.

აი ვნახოთ, როგორ აღწერს დეკანოზი ვალენტინ ამფითეატროვი, უმადური ადამიანების და განსაცდელის დამოკიდებულებას:

"უმადურ ადამიანებს იმდენად აქვთ გული გასასტიკებული, რომ მხოლოდ მწუხარებათა, დანაკარგისა და უბედურების შემთხვევაში თუ შეიცნობენ ღვთიური ნიჭების ფასს: ჯანმრთელობის, კეთილდღეობის, ხორციელი გრძნობებისა და მოყვასის კეთილგანწყობისა. თავის ჯანმრთელობას მხოლოდ მერეღა უფრთხილდებიან, როდესაც იგი არასწორი ცხოვრების გამო ლოთობითა და გარყვნილებით უკვე შერყეულია, სხვის სიმშვიდეს მხოლოდ მერეღა აფასებენ, როცა ისინი განუქარვებელ კაეშნამდე დაჰყავთ და ა.შ.

უმადური ადამიანები ცდილობენ მეხსიერებიდან ამოშალონ თავისი ცხოვრების გარემოებანი, როდესაც რაიმე სიკეთე ეძლევათ. აი, რატომ გვხვდება თვალში ესოდენ ხშირად შვილების მაგალითი, როდესაც ისინი თავიანთ აღმზრდელ მშობლებს შეურაცხყოფენ; მოსწავლეები, რომლებიც მასწავლებლებს აბუჩად იგდებენ; გამდიდრებული ბედნიერნი, რომელნიც გაუბედურებულ, გაჭირვებულ და დამაშვრალ ნათესავებსა და ნაცნობებს ამცირებენ.

უმადური ადამიანები, რომელთაც ცხოვრებაში რაიმე უბედურება დაატყდებათ, ყოველთვის დანაშაულებრივი სიმხდალით არიან აღბეჭდილები. უბედურების შემთხვევაში ისინი თავს არ ზოგავენ, რათა ფეხებში ჩაუვარდნენ, არ რცხვენიათ ფრაზების, რომლითაც ადამიანებს ევედრებიან, როცა შველას ითხოვენ; ივიწყებენ რა ყოველგვარ ღირსებას, – ისინი თავიანთ მსგავსთ მუხლებში უვარდებიან. ამას გარდა, ღვთისა და ადამიანების მიმართ აურაცხელ აღთქმას დებენ. მაგრამ მადლობა ღმერთსა და პატიოსან ადამიანებს, უბედურებებმა გადაიარეს; ისინი ჯანმრთელები, საღსალამათი, სიცოცხლისმოყვარულნი არიან: ამ ყოფაში სჯობს კეთილისმყოფელი არ შეეყაროს მათ, რამეთუ უმადური ადამიანებისაგან უფრო მეტ მტრობას შეიძლება წააწყდე, ვიდრე უცხო მტრებისგან. „ჭირნი მე, - წამოიძახებს მოციქული, - ნათესავთაგან, ჭირნი ავაზაკთაგან“ (2კორინთელთა 11,26). კეთილ გულს ამათგან რომლის ატანა უფრო ძალუძს?

უმადურ ადამიანებს ადვილად შეიცნობ, როცა თავს დატეხილი უბედურების ჟამს, ისინი ცდილობენ უბედურების მიზეზი ახსნან. ისინი თავიანთ მწუხარებასთან, როგორც საბედისწერო მიზეზს, ყოველთვის აკავშირებენ ღმერთსაცა და ადამიანებსაც, მაგრამ თითქმის არასდროს – საკუთარ თავს. მათგან ყოველთვის შეიძლება მოისმინო დაწვრილებითი განმარტება მასზედ, თუ როგორ გაანაწყენა ისინი ცხოვრებამ და ადამიანებმა. მოკლედ, ყველა დამნაშავეა მათ წინაშე, ხოლო თავად ისინი – ცამდე მართალნი არიან. თუ მიაყურადებთ მათ მწუხარე მონათხრობს, წააწყდებით დრტვინვას, წყენას, ავმოსურნეობას, ღვარძლიანობასა და ყველა სხვა მანკიერებას და რაც მთავარია – უნანელობას, ულოცველობას და ღვთის ნებისადმი ურჩობას."

და სხვაგან იგივე დეკანოზი აგრძელებს, როგორ უნდა დაუპირისპირდეს მორწმუნე იგივე განსაცდელთ:


"მოხდება შეიტყობ, რომ ზოგიერთი მორწმუნე ცხოვრობს მშვიდად, სასიამოვნო ოჯახურ და საზოგადოებრივ პირობებსა და ურთიერთობებში. ისინი თავიანთ ცხოვრებაში, როგორც საჭიროა, გამოხატავენ პირად რწმენას. მაგრამ ცხოვნების მტერს შეაქვს ოჯახურ ურთიერთობებში არეულობა, სამსახურეობრივ საქმიანობაში წარუმატებლობა, ასევე ვაჭრობასა და სხვადასხვა წამოწყებაში. აქაც, იქაც და სხვაგანაც გამოჩნდებიან ხოლმე არაკეთილმოსურნენი, მდევარნი, შემავიწროვებელნი, წარუმატებლობანი, დანაკარგები და, - ვაგლახ, - ამ ადამიანების რწმენა არასასურველ ვითარებაში აღმოჩნდება, თავს ატყდება ქარიშხალი, და ამგვარ მდგომარეობაში ისინი ეჭვებს გამოთქვამენ, დრტვინავენ და ბოროტდებიან. კარგია, თუ დროულად მოიგონებენ მართალი იობის ისტორიას და მის მსგავსად, ყველა თავის საქმესა და მწუხარებაში რწმენას შეინარჩუნებენ. თუ არადა ხანმოკლე უბედურებათაგან სასურველი თავდახსნის ნაცვლად შესაძლოა სამუდამოდ დაიღუპნენ.

უფლის გულისათვის, დაიცავით მართლმადიდებლური სარწმუნოება ყველა გარეგანი და შინაგანი ქარიშხლების ჟამს, წარუმატებლობისა და განსაცდელების დროს. რწმენა - ნიჭია ღვთისა; იგი ღვთიურ ნიჭთა შორის ყველაზე უფრო ძვირფასი და მაღალი ნიჭია, თვით სიცოცხლეზეც უფრო ძვირფასი. სარწმუნეობის დაკარგვას მოსდევს ზიანი სულისათვის და წარწყმედა.

საჭიროა სარწმუნოების არა მარტო შენარჩუნება, არამედ გამრავლებაც, რამეთუ სარწმუნოებას თავისი ხარისხები აქვს: უმდაბლეს საფეხურზე იგი მცირედმორწმუნეობად იწოდება. ამ მდგომარეობაში ჩვენ მცირედმორწმუნენი ვხდებით, აქეთ-იქით ვეხეთქებით, ჩვენი თავისთვის მრჩეველებს ვეძებთ - ბერებს, მონაზვნებს, ასეთ მდგომარეობაში არის საშიშროება დავკარგოთ რწმენა და დავიღუპოთ. ჩვენ გვრცხვენია ვიყოთ მცირედმორწმუნენი. ხელთა შინა ჩვენთა - სახარებაა, თვალთა შინა - დედა ეკლესიის ღვთისმსახურება, ბაგეზედ - ლოცვა; გრძნობა და გვამი ჩვენი იკურთხება მადლითა სულისა წმიდისათა."


საინტერესოა;

კაიროსი!

[Ligia]

პ.ს.
ეს არის ლათინურად ასე

DOMINE, QUO VADIS?

და იმ ადგილას სადაც უფალი ეჩვენა პეტრეს, უძველეს აპპია ანტიკას გზაზე,
დღეს დგას მცირე ბაზილიკა,

ხოდა პეტრეს ბაზილიკა დღემდე გადმოყურებს რომს და ნერონი გაქრა ვითარცა სისხლიანი სიზმარი

[Amuza]

უმადური ადამიანები, რომელთაც ცხოვრებაში რაიმე უბედურება დაატყდებათ, ყოველთვის დანაშაულებრივი სიმხდალით არიან აღბეჭდილები. უბედურების შემთხვევაში ისინი თავს არ ზოგავენ, რათა ფეხებში ჩაუვარდნენ, არ რცხვენიათ ფრაზების, რომლითაც ადამიანებს ევედრებიან, როცა შველას ითხოვენ; ივიწყებენ რა ყოველგვარ ღირსებას, – ისინი თავიანთ მსგავსთ მუხლებში უვარდებიან. ამას გარდა, ღვთისა და ადამიანების მიმართ აურაცხელ აღთქმას დებენ. მაგრამ მადლობა ღმერთსა და პატიოსან ადამიანებს, უბედურებებმა გადაიარეს; ისინი ჯანმრთელები, საღსალამათი, სიცოცხლისმოყვარულნი არიან: ამ ყოფაში სჯობს კეთილისმყოფელი არ შეეყაროს მათ, რამეთუ უმადური ადამიანებისაგან უფრო მეტ მტრობას შეიძლება წააწყდე, ვიდრე უცხო მტრებისგან. „ჭირნი მე, - წამოიძახებს მოციქული, - ნათესავთაგან, ჭირნი ავაზაკთაგან“ (2კორინთელთა 11,26). კეთილ გულს ამათგან რომლის ატანა უფრო ძალუძს?

რა დიდრბული აბზაცია, ასე მგონია კაცობრიობის ხასიათი ამოუცვნია,ავტორს.

[KAIROS]

ჰო, ეგრეა ამუზ, ქრისტიანმა უნდა ისწავლოს განსაცდელის სიყვარული, როგორც ავადმყოფს წამალი ისე უნდა უყვარდეს იგი, უნდა იცოდეს რაც მწარეა იგი, მით დიდია განკურნების შანსი, და შესაბამისად იმედს არა ქმნილზე, არამედ უქმნელზე, ღმერთზე უნდა ამყარებდეს, ეს სიტყვები მშვიდად ითქმის როცა განსაცდელი არ გვაქვს , როცა მშვიდად ვზივართ ჩვენს კომპებთან და ჩაის ვწრუპავთ, მაგრამ როცა განსაცდელი მოდის მაშინ ეს გვავიწყდება საუკეთესო გზა ისევ ლოცვაა და ამ სიტყვების გამეორება

უფალო, იესო ქრისტე, ძეო ღვთისაო, შემიწყალე მე ცოდვილი

ამინ!
კაიროსი!

[KAIROS]

ამაზე ვიპოვე მაქსიმე აღმსარებელი:
76. ტანჯული შემდეგი მიზეზებით იტანს განსაცდელს: ან ღვთის სიყვარულის გამო, ან საზღაურის იმედით, ან ტანჯვათა შიშით, ან ადამიანური შიშის გამო, ან ბუნებრივი ამტანიანობით, ან პირველობის წყურვილით, ან ანგარებისათვის, ან პატივმოყვარეობის გამო, ან აუცილებლობიდან გამომდინარე.

რა კარგია

"81. ჭეშმარიტად მას სურს ცხონება, ვინც სამკურნალო საშუალებებს არ ეწინააღმდეგება; ეს საშუალებებია სხვადასხვა უბედურებით გამოწვეული განსაცდელი და მწუხარება. განსაცდელის მოწინააღმდეგემ არც ის იცის, თუ როგორი ვაჭრობა მიმდინარეობს აქ - დედამოწაზე, და არც ის, თუ როგორი მონაგებით წავა აქედან."

განსაცდელის მოწინააღმდეგემ არც ის იცის, თუ როგორი ვაჭრობა მიმდინარეობს აქ - დედამოწაზე, და არც ის, თუ როგორი მონაგებით წავა აქედან."

რა უცნაური და ღრმა...

[KAIROS]

ახლა ვიწყებ დიდ სერიას განსაცდელის მაგალითებისა ახალი აღთქმიდან.

რაღაც განწყობილებაც მსგავსი მაქვს ეს ბოლო დღეებია და ამიტომ მსიამოვნებს კიდეც ამაზე წერა, მინდა ნელნელა მივყვეთ და ვაჩვენოთ, როგორ ხვდებოდა უფალი ადამიანების განსაცდელებს, როგორ მიდიოდნენ მასთან და როგორ შველიდა ადამიანებს უფალი.

ვიცით, რომ უფალი კურნავდა ყველას ვინც მას თხოვდა და მას მისდევდა:
"23. მიმოდიოდა იესო მთელს გალილეაში, ასწავლიდა მათ სინაგოგებში, ქადაგებდა სახარებას სასუფევლისას და კურნავდა ყოველგვარ სენსა და ყოველგვარ უძლურებას ხალხში.

24. და მოედო მისი ამბავი მთელს სირიას: მოჰყავდათ მასთან უძლურნი, სხვადასხვა სენითა და ჭირით სნეულნი, ეშმაკეულნი, მთვარეულნი და დავრდომილნი, და კურნავდა მათ.

25. და მისდევდა მას დიდძალი ხალხი გალილეიდან და ათქალაქიდან, იერუსალიმიდან, იუდეიდან და იორდანეს გაღმიდან. "(მთ. 4 თავი)

ეგ გასაგებია, მაგრამ ძალიან საინტერესოა დეტალები, კონკრეტულ შემთხვევაში კონკრეტულ განსაცდელს როგორ ხვდებოდა უფალი.

დავიწყოთ იერიქონის ბრმით:

ლუკა 18 თავი

35. ხოლო როდესაც იერიხონს მიუახლოვდა, ერთი ბრმა იჯდა გზის პირას და მოწყალებას ითხოვდა.

36. ხალხის ხმა რომ შემოესმა, იკითხა: რა ამბავია?

37. უთხრეს, იესო ნაზარეველი მოდისო.

38. მაშინ შეღაღადა და თქვა: იესო, დავითის ძეო, შემიწყალე მე:

39. წინ მიმავალნი უბრძანებდნენ, დაჩუმდიო, მაგრამ ის უფრო ხმამაღლა ღაღადებდა: დავითის ძეო, შემიწყალე მე!

40. იესო შეჩერდა და ბრძანა, აქ მომგვარეთო; როცა მიუახლოვდა, ჰკითხა:

41. რას მოითხოვ ჩემგან? ხოლო მან მიუგო: თვალის ახელას, უფალო!

42. იესომ უთხრა: გაახილე თვალი, შენმა რწმენამ გადაგარჩინა.

42. მაშინვე აეხილა თვალი, თან გაჰყვა მას და ადიდებდა ღმერთს. მაშინ ამის მხილველმა მთელმა ხალხმაც ადიდა ღმერთი.


უჭირდა, ვერ ხედავდა, გზის პირას მჯდომს, აჩუმებდნენ და არ გაჩერდა:

და მან ღაღად-ჰყო და რქვა: იესუ, ძეო დავითისაო, შემიწყალე მე,
ხოლო რომელნი წინაუძღოდეს, ჰრისხვიდეს მას, რაითა დადუმნეს;
ხოლო იგი უფროის ღაღადებდა და იტყოდა: იესუ, ძეო დავითისო,
შემიწყალე მე, (ლუკ. 18, 38-39).

ნუთუ უფალმა არ გაიგონა მისი პირველივე თქმა შემიწყალეო? რათქმაუნდა, მაგრამ ცოტა ხანი აცალა, რათა ბოლომდე გამოეთქვა თავისი სათქმელი, ბოლომდე მინდობოდა უფალს, მე პირადად აქ ჩვენს ცხოვრებასაც ვხედავთ, როცა შეიძლება ვერ ვხედავთ უფალს, მაგრამ გვესმის მისი, ვგრძნობთ მას, მაშინაც კი თუნდაც გზის პირას, განზე დარჩენილნი განსაცდელთაგან, ადამიანთაგან ჩაჩუმებულნი, შერისხულნი და უკუგდებულნი, უფროის ღაღადებას უნდა მივყვეთ, თან ეს ღაღადება იყო ძალიან გულიანი, ძალიან რწმენით, დავითის ძეს უწოდებს, ანუ მესიას, ესაა ის ლოცვა რასაც ჩვენ ვიმეორებთ ხოლმე "უფალო, იესო ქრისტე, ძეო ღვთისაო, შემიწყალე მე, ცოდვილი" , თუკი უფალი "აყოვნებს" არ ნიშნავს, რომ "არ ესმის", არამედ იმას რომ ლოცვა უნდა გავაძლიეროთ და უცილობლად მოგვხედავს:
"41. რას მოითხოვ ჩემგან? ხოლო მან მიუგო: თვალის ახელას, უფალო!

42. იესომ უთხრა: გაახილე თვალი, შენმა რწმენამ გადაგარჩინა. "

რწმენა სულიერ თვალებს გაგვახელინებს... ასეთი იყო ამ ბრმის განსაცდელიდან გამოსვლა...


კაიროსი!

[KAIROS]

გავაგრძელებ

დღეს უცნაურ განკურნებაზე მინდა შევჩერდეთ, ძალიან განსაკუთრებულია, რატომ იცით? უბრალოდ უფალი აქ არავის არაფერს ეკითხება, პირდაპირ იწყებს სასწაულთმოქმედებას, ასეა, ნამდვილი სინანული, რომელმაც ჩვენ
განსაცდელიდან უნდა გამოგვიყვანოს უნდა იყოს ქმედითი, ცოცხალი, ნამდვილი და არა ცრუ, როგორც ის წინ ვნახეთ ამფითეატროვის მიერ უმადური კაცის დახასიათებაში, ერთხელ სტუდენტობის დროს მეუფე აბრაამი იყო ჩვენი რექტორი, და რაღაც "ვივაჟკაცე" და გამიბრაზდა, ძლივს ვთხოვე შენდობა როგორც იქნა, და მან მითხრა, რა უთხარო იოანე ნათლისმცემელმა მისთან მისულ ხალხსო? ყავთ უკუე ნაყოფი, ღირსი სინანულისაჲ (მათე 3 ;8 ) , ჰოდა ეს იმიტომ გავიხსენე, რომ განკურნება ახლა რომ ვნახავთ, მსგავსია, უფალი პირდაპირ სასწაულთმოქმედებს, თან ჯერ ცოდვებს კურნავს და მერე შედეგს:, თან იმიტომ რომ ხედავს ამ განრღვეულის და მისი თანმხლები ხალხის მონდომებას, როგორ იწვალენ, რომ მისულიყვნენ უფალთან, ჭერიც კი ახადეს... ამიტომ იყო რომ ჩვენი წინაპრები, სიწმიდის მოსალოცად ფეხით მიდიოდნენ და ხშირად ჩოქვითაც ადიოდნენ, ჰოდა ასე
მიიღო ორმაგი კურნება განრღვეულმა

მარკოზი 2 თავი

3. და მოვიდეს მისა და მოაქუნდა განრღუეული ზე-კიდებული ოთხთაგან. 4. და ვითარ ვერ შეუძლეს მიახლებად მისა ერისა მისგან, აღსძარცუეს სართული სახლისაჲ მის, სადა-იგი იყო, და აღიღეს და გარდაუტევეს ცხედარი იგი, რომელსა ზედა იდვა განრღუეული იგი. 5. და იხილა იესუ სარწმუნოებაჲ იგი მათი და ჰრქუა განრღუეულსა მას: შვილო, მიგეტევნენ შენ ცოდვანი შენნი! 6. ხოლო იყვნეს ვინმე მუნ მსხდომარენი მწიგნობართაგანნი და ზრახვიდეს გულთა შინა მათთა და იტყოდეს, 7. ვითარმედ: ესე გმობასა იტყჳს; ვის ჴელ-ეწიფების მიტევებად ცოდვათა, გარნა მხოლოსა ღმერთსა? 8. ხოლო იესუ მეყსეულად გულისჴმა-ყო სულითა, რამეთუ ესრეთ ზრახვენ გულთა შინა მათთა, და ჰრქუა მათ: რასა მაგას ჰზრახავთ გულთა შინა თქუენთა? 9. რაჲ უადვილეს არს სიტყუად განრღუეულისა ამის: მიგეტევნენ ცოდვანი შენნი, ანუ თქუმად: აღდეგ, აღიღე ცხედარი შენი და ვიდოდე? 10. ხოლო რაჲთა უწყოდით, რამეთუ ჴელმწიფებაჲ აქუს ძესა კაცისასა ქუეყანასა ზედა მიტევებად ცოდვათა, და ჰრქუა განღუეულსა მას: 11. შენ გეტყჳ: აღდეგ და აღიღე ცხედარი შენი და წარვედ სახიდ შენდა! 12. და მეყსეულად აღდგა იგი და აღიღო ცხედარი თჳსი და გამოვიდა წინაშე ყოველთასა, ვითარმედ განუკჳრდებოდაცა ყოველთა და ადიდებდეს ღმერთსა და იტყოდეს, ვითარმედ: არასადა ესრეთ ვიხილეთ.



წერს გრიგოლ პალამა:

"ზოგჯერ, როდესაც ავადმოყოფობა ცოდვილთა ცხონებას შეეწევა, ჯანმრთელობაზე მეტად უმჯობესია ავადმყოფობდნენ, რადგან ავადმყოფობა ბოროტი საქმეებისადმი თანდაყოლილ მიდრეკილებასაც კი აჩლუნგებს. ამას გარდა, როცა ადამიანი ავადმყოფობის გამო იტანჯება, ამით უკვე დედამიწაზე იხდის ღვთის წინაშე სასჯელს ცოდვების გამო და უფალი ადამიანს ანიჭებს უნარს, ჯერ სულის, ხოლო შემდეგ სხეულის ჯანმრთელობა მიიღოს“.


და ამაზევე ქადაგებს /ამ ციტატის შემდეგვე/ დეკანოზი არჩილ მინდიაშვილი ( საკმაოდ დიდი ქადაგებაა, შეგიძლიათ აქ ნახოთ: http://www.orthodoxy.ge/tserilebi/archil/ganrgveuli.htm
მე მხოლოდ ნაწყვეტებს მოვიყვან)

"საკუთარ გამოცდილებასაც თუ მოვუხმობთ, დავეთანხმებით წმ. მამას, რომ ჩვენნაირ ცოდვილთათვის, დიახაც, საჭირო ყოფილა განსაცდელები, ავადმყოფობანი, დამცირებანი, ჯერ ერთი ყოველივე ხშირად შედეგია შენი ცოდვებისა, მეორეს მხრივ, ამან სინანული უნდა მოგიტანოს, სინანულმა - შენდობის მიერ განწმენდა. განწმენდილი და შენდობილი კი ზეციური მოქალაქეა"

და ბოლოს ( IBIDEM ) წმ. თეოფანე დაყუდებული სახარების დღევანდელ საკითხავზე:

„ღმერთმა ადამიანი სრულყოფილ და უცოდველ არსებად შექმნა... (იგულისხმება, როცა სამოთხეში დაადგინა). უფლისადმი ურჩებით ჩვენი სულიერი ძალები დააზიანა ცოდვამ. ურჩობით სულსა და სხეულს შორის მჭიდრო კავშირის გამო, ჩვენი ხორციელი ძალებიც, ჩვენი ხორციელი შესაძლებლობანიც შეირყა. გაჩნდა მასში ავადმყოფობისა და მოშლის მარცვლებიც; ეს მარცვლები კი მშობლებიდან შვილებს გადაეცემათ. როცა ცოდვას ზრდასრულ ასაკში ჩავდივართ, ამ მარცვლების ზრდას ხელს ვუწყობთ და მწარე ნაყოფს ვიმკით: ავადმყოფობებს, განსაცდელებს, ტკივილებს, ურვას და ა.შ.

ცოდვასა და ავადმყოფობას შორის ყოველთვის არ არის აშკარა კავშირი, მაგრამ უეჭველად არსებობს, თუმცა ჩვენი თვალისათვის, ჩვენი უმეცრებისა და ამსოფლიური მიმოტაცების გამო დაფარულია“.


იხარეთ;

კაიროსი!



პ.ს.
თქვით რაიმე თქვენც

[ავგუსტინე]

KAIROS

ბოლოში მიაწერე ხოლმე "რა საყვარელი ხარ" ან "რა ანგელოზი ხარ" და ვიღაც შემოგიერთდება ბანით "შენც ჩემი კარგო" სხვა შემთხვევაში სახარებას რომ წერ აქ, რა არის, პროტესტენტები კი არ ვართ :boli:

ეს განყოფილება არის შენი და დათიკოს ბლოგი