პოეზია პარამეტრები

[nino84]

მას, ვისაც მცირე ელდაც ჰყოფნის,
რათა დაფეთდეს,
ღმერთი დიდ ტანჯვას არ მიაყენებს.


ბესიკ ხარანაული

[ანნო]

სენტიმენტალური ტრიოლეტი

ვარ მოწყენილი, ვით ზამთარში ნაზი ბეღურა,
ვით შემოდგომის ღამეებში თეთრი ვერსალი,
შენ სილამაზეს ჩემი ტრფობა ესაფეხურა.
ვარ მოწყენილი ვით ზამთარში ნაზი ბეღურა.
მე განშორების ცივი თოვლი დიდხანს მეხურა.
ვტიროდი ხარბათ _ მარტოობით ნაალერსალი.
ვარ მოწყენილი, ვით ზამთარში ნაზი ბეღურა,
ვით შემოდგომს ღამეებში თეთრი ვერსალი.

ვალერიან გაფრინდაშვილი

[nino84]

...ფიქრსა და ცხოვრებას ვერასოდეს ვერ მოიპოვებ,
თუ არა ხარ თავისუფალი.
თანაც ეს პოვნა ისე კი არ შეგერგება,
რომ ჩაიკრა და მიითვისო,
ის იქნება ისეთივე უცნობი და მოულოდნელი,
როგორც ქვაზე ფეხისწამოკვრა...
განათდება და გაქრება და ტყუილად დაელოდები

რადგან:
თავისუფლებას მხოლოდ ის ფლობს,
ვისაც იგი საერთოდ არ აინტერესებს,
ვინც უხმოა და უჩინარი, გა-ჩე-რე-ბუ-ლი...


ბ.ხარანაული

[ანნო]

ნუ დაიგლიჯე გული მამულო
ცოტა ხანს კიდე გასძელ
არ დაადუმო შენი "ლილე" და
მოვალ აგინთებ კანდელს...
თუ გინდა ფეთქვით,ოღონდ დამიხვდი,
არ დაიშრიტო თვალი,
ოღონდ მელოდე,ოღონდ მიწამე,
მოვალ იმედად ხვალის...
შენი ცოტნე ვარ,შენი თამარი,
მოვალ დავითად,საბად...
დიდი ხანია რომ გენატრება,
მოვალ იმ პირველ კაცად...
შენი გუთნის და შენი აკვანის
შენი ქართული ოდის,
შენი თბილისის მადლი რომ იცის,
სწორედ ის ბიჭი მოდის!!!...




ავტორის სახელი არ მახსოვს

[nuca_ge]

ხალხნო იქნებ გქონდეთ ამ ლექსის სრული ვერსია ასეთი ტექსტია :::
ნინა ნინა ჩემო ნინა
გათხოვება ხომ არ გინდა?
გათხოვება რომ მინდოდეს
შენი კითხვა მე რად მინდა!!!

[nino84]

nuca_ge

ხალხნო იქნებ გქონდეთ ამ ლექსის სრული ვერსია ასეთი ტექსტია :::ნინა ნინა ჩემო ნინაგათხოვება ხომ არ გინდა?გათხოვება რომ მინდოდესშენი კითხვა მე რად მინდა!!!

"... და ალიონზე თეთრ დუქანთან
სტირის არღანი.
მტკვარი ახლოა, უნდა მტკვარში
თავი დავიხრჩო..."

ტიციანის ლექსია ეგა. აქ ნახე სრული ვერსია http://www.lib.ge/body_text.php?2488

[ანნო]

I would I were a careless child
Still dwelling in my Highland cave,
Or roaming through the dusky wild,
Or bounding o'er he dark bkue wave;
The cumbrous pomp of Saxon pride
Accords not with the freeborn soul,
Which loves the mountain's craggy side,
And seeks the rocks where billows roll.
Fortune!take back these cultured lands,
Take back this name of splendid sound!
I hate the touch of servile hands,
I hate the slaves that cringe around.
Place me among the rocks I love,
Which sound to Ocean's wildest roar;
I ask but this - again to rove
Through scenes my youth hath known before.
Few are my years,and yet I feel
The world was ne'er design'd for me:
Ah!why do dark'ning shades conceal
The hour when man must cease to be?
Once I beheld a splendid dream,
A visionary scene of bliss:
Truth! - wherefore did thy hated beam
Awake me to a world like this?
I loved - but those I loved are gone;
Had friends - my early friends are fled:
How cheerless feels the heart alone,
When all its former hopes are dead!
Though gay companions o'er the bowl
Dispel awhile the sense of ill;
Though pleasure stirs the maddening soul,
The heart - the heart - is lonely still.
How dull!to hear the voice of those
Whom rank or chance,whom wealth or power,
Have made,though neither friends nor foes,
Associates of the festive hour.
Give me again a faithful few,
In years and feelings still the same,
And I will fly the midnight crew,
Where boist'rous joy is but a name.
And woman,lovely woman!thou,
My hope,my comforter,my all!
How cold must be my bosom now,
When e'en thy smiles begin to pall!
Without a sigh would I resign
This busy scene of splendid woe,
To make that calm contentment mine,
Which virtue knows,or seems to know.
Fain would I fly the haunts of men -
I seek to shun,not hate mankind;
My breast requires the sullen glen,
Whose gloom may suit a darken'd mind.
Oh!that to me the wings were given
Which bear the turtle to her nest!
Then would I cleave the vault of heaven,
To flee away,and be at rest.

Byron




ძალიან მიყვარს

[nuca_ge]

nino84

მადლობაა დიდი!!!

[nino84]

nuca_ge
არაფრის
...........................


ვინც არ იკითხა,
რად მოვიდა,როცა მოვიდა,
ნუღარ იკითხავს,
რატომ მიდის,როდესაც წავა!

მ.ფოცხიშვილი

[nino84]

საკუთარ სახეს სარკეში

ნუ გეშინია:
მე ვერასდროს ამოვიცნობ
ჩემს სახეს შენში.

სისხლის წვეთი,
საპნის ქაფზე რომ მსხვილდება თანდათანობით,
ჩვენ ვერასდროს შეგვაერთებს,
ნუ გეშინია.

ნუ გეშინია:
მე ვერასდროს გადმოვლახავ შენს გლუვ ზედაპირს
და ვერც აქეთ გამოგიხმობ;
ვერც მეხსომები.

მე არასოდეს არ შევიმჩნევ შენს შეცდომებს -
ვიდრე ღიმილს ამაყოლებ, ჯერ რომ იბნევი.

ნუ გეშინია:
მე და შენ ერთად არ დავბერდებით.


ზვიად რატიანი

[ნანინა]

შორეული

ნუ მოხვალ ახლო, იყავი შორი,
სიშორის ორმოს ავსებ სევდით,
მთელ ქვეყანაზე მარტო ვართ ორი,
ქვეყნის დასასრულს ორი შევხვდებით.
სად შემიყვარდი, რად შემიყვარდი?
მე არ ვკითხულობ, არ მსურს გაგება.
შენ გაუშლელი ტანჯვის ხარ ვარდი
და ჩემი სული ეკლად დაგება.
შენი სიშორის მიმაფრენს ქარი
და სურნელების წვიმა მაწვიმებს;
ანგელოზი ხარ თუ ჯადოქარი,
წაიღე სული, არ დაგამძიმებს.
დამწვარ ოცნებას, დაფერფლილ ფიქრებს,
ჩახლეჩილი ხმის წებას დახეულს,
და აწითლებულ ველურ ქიმერებს
კუბოდ დაგიწნავ ძვირფასს, შორეულს.

ტიციანი

[ნანინა]

ეს ფიქრი წავა ოცნების იქით
და შენ გაჩნდები, როგორც მისანი,
მე დღესაც ვნანობ, რომ ვერ გამიგე,
რომ შენ ამდენ ხანს ვერ გამიცანი.

თუმცა სიცოცხლე მაინც კარგია,
ღამის გრიგალი თავზე მევლება.
სიკვდილის გარდა კიდევ რა ჰქვია
ჩემს ასეთ გლოვას და აღელვებას?!

ვფიქრობ, ხვალისთვის ძალას დავიკრეფ,
ვფიქრობ, მძიმეა ჩემი მიზანი.
ვნანობ ამდენ ხანს, რომ ვერ გამიგე,
რომ შენ ამდენ ხანს ვერ გამიცანი...

ტერენტი გრანელი

[nino84]

ზამთარში წვიმა. ეს არაფერს არ ნიშნავს. თითქმის.
მაგრამ მე ვამბობ. ღამეა და ზამთარში. წვიმა.
და ჩემში ღამე. ახლა უკვე სხვა იმიჯს იქმნის.
ვთქვათ. კორონერის. ვთქვათ. მარსალის. მიგლოვეთ. იმათს.

ვინც ყველაფერი გაწირეს და საფლავში წვანან.
თქვენს. ვისაც რაღაც დაგრჩენიათ და ნაზად დასდევთ.
საყურადღებოდ. მე ვამბობ რომ ღამეში. თანაც
ასეთ ღამეში. ასეთ წვიმას. თოვლივით დასდებს.

მე. არამზადა. ხვალ დილითვე. წარსულის მსგავსად.
იქ. კომბინატში ვეახლები ვიღაცა დებილს.
მე ეს ამბავი ბოღმითა და ტკივილით მავსებს.
მე არ ვუყვარვარ საქართველოს. მე ამას ვხვდები.

ეს ჩემი ღმერთი წამოდგა და ჩემიდან მიდის.
ჩემი თვალები. სამუდამო დარდების ზონა.
ძარღვებშიც. როგორც ჩემს ოთახში. ხანია დიდი.
რაც ხსენებული წვიმის დიდი წვეთები ჟონავს.

წვიმა. ასევე ზამთარში და ამასთან. კოჭლიც.
ორი დღით ადრე გადაყრიან ხიდიდან დასტებს.
ჩემს თავს. ბებერ თავს. ერთნაირად თეთრსა და მოჭრილს.
მოიტანს. თქვენთან მოიტანს და თოვლივით დასდებს.


რეზო გეთიაშვილი

[ანნო]

ესეც ტარგმანი ბაირონის...თუ არ ვცდები ქარბატონი ინეზა მერაბიშვილის





ნეტავ უზრუნველ ბავშვად მაქცია,
რომ ჰაილენდის მღვიმეთ მხარეში
ვეგებებოდე მწუხრს, თუ განთიადს,
კვლავაც ვაპობდე სივრცეს თარეშით.
თავისუფალი სულის ქომაგმა
ვით ავიტანო საქსონთ სიხარბე,
მთებთან ტრფიალი როგორ მომაკლდა,
მომნატრებია მე ზღვის სილაღე.
ბედო! ამას გთხოვ, წაიღე უკან
სიმდიდრე მთელი, რაც რამ მომეცი,
რჩეული გვარიც წაიღე უკან,
მძულს ყველა მონა, ყველა მომთმენი.
იქ დამასახლე, სადაც წყლის თქაფუნს
უსმენს და ხვდება კლდე ფრთაზვიადი,
ოცნებას ერთს თუ ვინახავ სათუთს -
დაბრუნდებოდეს ის განთიადი.
ვიცი, სამყარო ჩემთვის არ ქმნილა,
წლებით ჭაბუკი, ვარ დაზაფრული,
რატომ არ მეტყვი, ღმერთო, ახდილად,
თუ სად მომისწრებს მე აღსასრული.
გამახსენდება სიზმარი წრფელი,
აღსავსე ხიბლით, ნეტარი მარად,
რად გამაღვიძე ამ სატანჯველში,
სიცხადის სხივო, წყეულის დარად.
ვინც მე მიყვარდა, ვისაც ძმად ვთვლიდი
ყველა გაფრინდა, ყველა წავიდა,
მე მარტო ვდგევარ ქარგადავლილი,
იმედიც, ალბათ, მიტომ წამიხდა!
თუმც გამიქარწყლებს დღეს წამით ღვინო
ამ წუთისოფლის ყველა სიავეს,
და შმაგი სულიც ბობოქრობს თითქოს,
გულს ვერვინ შველის,გულს - ნაიარევს!
საუბედუროდ ლხინის დროს ვისმენ
სიტყვებს არცა მტრის, და არც მეგობრის,
არამედ მათი, ისევ და ისევ,
ქვეყნისგან ხეირს ვინც გამოელის.
ვეღირსებოდე კვლავაც იმ წამებს,
რომ გვერდით ისევ მყავდნენ ერთგულნი,
გავექცეოდი ხოლმე იმ წამსვე
ღამის უქმ თევას, ცნობილს რჩეულთთვის.
შენ კი მშვენებით სავსე დიაცო,
გთვლიდი იმედად, შვების საწინდრად,
გულში რომ გრძნობა აღარ ციაგობს,
დღეს შენს ღიმილსაც ვიგდებ საცინლად!
მზად ვარ დავტოვო დაუფიქრებლად
სევდაც, სიამეც ქვეყნის - ცოდვილის,
რომ თვითონ ვიქცე მე სრულქმნილებად,
ძალა რომ ქვია კეთილშობილი.
მინდა მოვცილდე, მოვწყდე კაცთ მოდგმას,
ხალხი კი არ მძულს, - მათ თავს ვარიდებ,
სულს, რომ სწუხს მუდამ,სტირის და მოსთქვამს,
მყუდრო სავანე სურს იმთავითვე.
ფრთები რო მომცა გარეულ მტრედის
ცის კარს გავაპობ, გავცდები ფრენით!
მაშინ ვიქნები მე სულ სხვა ბედის,
და მოვისვენებ მარადის შვებით.


ბაირონი

[nino84]

შენს სახლში რამდენიმე გამოკეტვაც
სამყაროს ნაწილი ვარ,
შენს სითბოს სინათლეზე ვიმატებ და
ხის მადა მაქვს,
შენს გვერდით სამოთხეც კი სიმართლესთან
ახლოა გაცილებით,
როგორმე ვიმყოფინებ სამოთხედაც,
ყისმათადაც.

მიყვარხარ, ვიდრე ღმერთთან გამიყვანენ
შემდეგი რაუნდები,
სოფელში თითქოს წუთიც არ გასულა,
ხის მადა მაქვს,
დამითმე კიდევ ორი, სამი ღამე,
ვიდრე გზას გავუდგები,
როგორმე ვიმყოფინებ დასასრულად,
ყისმათადაც.


რეზო გეთიაშვილი

[nino84]

...ჩვენი ბავშვობის ნაწერები
მებალზამე ქალს მივეცით
გარდაცვლილის ჭრილობების ამოსავსებად,
გარდაცვლილი – გიჟი იყო, და სამშობლო ჩავაყოლეთ გულისჯიბეში,
მაგრამ დედამ ამის მერეც არ მოიშალა
ღამღამობით ოთახებში ბორიალი
და ბუტბუტი:
ნუ ინგრევა ჩემი სახლი, ნუ ინგრევა, ნუ ინგრევა...

რა დავაშავეთ ჩვენ,
ვინც ვერ გავმდიდრდით, ვერც გავლოთდით,
ვერც დავიხოცეთ?


ზვიად რატიანი

[nino84]

ზვიად რატიანი


დაორთქლილი მინების ღამე

მე დავთმობ ამ ქალაქს
ამ ქუჩებს
ამ ტოტებს
და შენთან მოვიტან
ფეხებთან დაგიყრი
შენს მზერას _
შეშლილი სურვილის გადმომდებს
ელვარე ხმალივით
სხეულში გავიყრი
და შენ დამინახავ მე
ჩემო ძვირფასო
შენს მუხლებს დაღლილი ხელებით შევწვდები
და მერე უთუოდ ვიტირებთ ამაზე
რომ ვეღარასოდეს ჩვენ ვეღარ შევცდებით
და რომელ ჩვენგანსაც არ უნდა აუხდეს
სიზმარი _
რომელსაც ათასჯერ წავაწყდით
უნდა დაიბზაროს და უნდა დადუღდეს
ყოველ ოცნება _
ჩვენ უკვე დავმარცხდით
გამოშრეს
დაიმსხვრეს ეს ჩემი ხელები _
ისინი შენს ღამეს ვერ შეეხებიან
სიჩუმეს დავაფრთხობ ჭლექიან ხველებით
და წავალ ქუჩაში
და ვიწრო მხრებიან
კედელს მივეყრდნობი
მოთმენას მივუსჯი
გაყინულ თითებსა და ჩამოშლილ ხერხემალს
სანამ შუაღამის უძირო სილურჯით
ჩემს სხეულს სიბნელე არ შემოეხვევა
შენც გახსოვს _
დეკემბერს სისხლივით დიოდა
სიტყვები _ ავსილი უაზრო ოცნებით
და როცა ჩემს ხელებს ჰკოცნიდი _ მტკიოდა
და მერე ჭრილობებს ვეღარ ვიხორცებდი
და ვწერდი
თვითონაც არ ვიცი _ რას ვწერდი
ჩაკუჭულ ლექსებით აივსო თხრილები
მე შენთან მინდოდა და ვეღარ ვაღწევდი
და კედელს ვკორტნიდი სისხლიან ფრჩხილებით
ახლა კი დავმშვიდდი
ყველაფერს ბოლო აქვს
სიჩუმე ყველაფერს უპოვის გასაღებს
ღამეებს სისხლი და ცრემლები რომ მოაქვს
იმათ ვალამაზებ და ფრთებად ვასაღებ
და მთვარეს ავძახებ _ რატომღაც ჩურჩულით _
რომ ისევ უსაფრთხო ქიმზე დავბანაკდი
მაგრამ ლოკოკინის გასრში შეყუჟული
ვიღას გავაბრიყვებ ფრთებზე ლაპარაკით
მე ისევ ისა ვარ
შემხედე _ ის ვისაც
ნაცნობი ჭრილობა მეასედ ასტკივდა
და შენს მონატრებას თითებით ვისრისავ
და ისევ ვჩერდები ისევ იმ ადგილას
შენმა თვალებმა რომ ქვესკნელი გათხარეს
და ყოველ საღამოს მთვარით გალოკილი
ძარღვი _ დაჭიმული _ ვენაზე ფართხალებს
ხან როგორც გველი და ხან როგორც ბორკილიчф
მინდოდა’
მე ერთ დროს ძალიან მინდოდა
რომ ბოლო ჰქონოდა უაზრო მოლოდინს
და მივსულიყავით იისფერ მინდორთან
და შენს თმებს ცეცხლოვან ზღვაში ჩავყოლოდი
მაგრამ მე დავფლითე ყოველი ნატვრა და
ყოველი სურვილი ქარს გადავაბარე
ძარღვებიც გამოშრა და სისხლიც გათავდა
და თუკი ხანდახან მზერას გავაპარებт
ცეცხლოვან მზისაკენ _
უდაბნოს სიყვითლით
სიჩუმე იღვიძებს და იწევს გულს იქით
სიჩუმე მეძახის განწირულ სიტყვით და
გადაღლილ სხეულის დამშრეტი მუსიკით
როგორც ძაღლის ლეკვი _ უღვთოდ გაყიდული _
დაცინვით რომ იცდის _ თავს როგორ იმართლებ
ისე _ დამსხვრეული ორივე კიდურით
ჩემი სიყვარული მიყეფს და მიმათრევს
და რა ვქნა _ მივყვები
და მაინც მიყეფენ
თუ ჩემს დასაცავად
ხმას ამოიღებენ
მაგრამ ვინ გაბედავს _
არ ყოფნით სიტყვები
ის ისევ მიმათრევს
მეც უხმოდ მივყვები
დაგნებდი
გამოვთხრი ნესტიან ფუღუროს
იქ შევიკეტები
კვნესას შევიკავებ
ცოტა ხნით დამტოვეთ _ მე უნდა ვუყურო
ყვითელი ფოთლები თავს როგორ იკლავენ
და ამ ფოთლებიდან რომელსაც მოვწონდი _
ვერაფრით ვიპოვნი
კვლავ იმას თუ ვეძებ
ახლა ის დრო არის რომ ორი კოცონი
დაგინთოს საღამომ მდუღარ ძუძუებზე
და მოვალ
მე შენი ძახილი მომესმა
ვიცი _ მომეჩვენა
და მაინც ვენდობი
როგორც ფიფქები სხდებიან ტოტებზე
ისეთი სინაზით მხარზე დაგეყრდნობი
და გეტყვი _
სისხლნარევ ცრემლის შეკავებით
მე შენთან მოვედი და ახლა ვიხსენებ
თუ როგორ მიხმობდნენ მე შენი მკლავები
და შენი ტუჩების უძირო სიცხელე
თუ როგორ გეძებდი დაორთქლილ მინებზე
და შენი სურვილით
თუ როგორ ავივსე
მაგრამ არარსებულ სიყვარულს ვინ ეძებს
ღამეში მზის სხივებს ვინ მოისაკლისებს
არა ხარ _
შენ მხოლოდ სიზმრებმა დაგხატეს
და ახლა ამ სიზმრებს ქარები მიფრთხობენ
და ყველა კუნჭულში სიჩუმე ღაღადებს
და ჩემი ხელები შენს მუხლებს ითხოვენ
დაბრუნდი
ან იქნებ არსად არ წასულხარ
შენ იქნებ აქა ხარ და სივრცეს მიაპობ
დაბრუნდი
და შენი სიჩუმის პასუხად
მე თვალებს დავხუჭავ და ისე გიამბობ
რომ ქარი კბილებში ნასრეს და დაღეჭილ
ოთახის სიბნელეს სურვილით ავავსებ
რომ შენი ღიმილის პატარა ნაგლეჯი
მკრთალი სანთელივით ჩაწვა რაფაზე
რომ ლურჯი ღრუბლები
ბეჯითად ხატავენ
გაყინულ ზეცაში უცნაურ ასოებს
რომ ისევ სიჩუმეს უპყრია სადავე
და ქარი ატირებს ბნელ სადარბაზოებს
რომ ასე სუსტი და ასე უძლური
საკუთარ ოცნებას გიჟივით ვაქეზებ
რომ ახლაც ოთახში
ვზივარ მობუზული
და ახლაც დაორთქლილ მინებზე დაგეძებ
რომ ისევ ღამეა და და ალბათ ადრეა
რომ შემომილეწოს თვალები სინათლემ
რომ სადღაც გავრბივარ
და შენს მონატრებას
მშიერი მხეცივით
კბილებით მივათრევ

[ზარნაშო]

არ მომწონს მაგისი პოეზია და რა ვქნა? რაღაც ვულგარული და უშნოდ გიჟური სუნი უდის.

[nino84]

M.M.
რომ არ მოგწონს, გასაგებია, ყველას ყველაფერი ვერ მოეწონება... მაგრამ ვულგარული?! ასეთი შეფასება რატიანის პოეზიაზე პირველად მესმის




ორი სიჩუმე ერთ ოთახში - უკვე პოეზიაა

[nino84]

ნახეს კაცი, ერთი წამით რომ ისვენებდა
და წაიღეს უმალ ამბავი,
კარგად არისო.


ბესიკ ხარანაული