პოეზია პარამეტრები

[თამარი_ცქნაფო]

ლურჯი ბუ
ასეთ საკითხზე სასაუბროდ გვაქვს თემა თანამედროვე პოეზიაზე, მართლა კარგი იქნება იქ გავმართოთ პოლემიკა. მით უფრო, სიდი ყველაფერს განიცდის და გულთან მიაქვს, მგონი ოპონენტიც გეყოლება.

[ლურჯი ბუ]

თამარი_ცქნაფო

ჩვენც რო არ დავდოთ ეგ ორი სამი პოეტი, ჩაგაკვდება ხელში ეს თემა. მადლობა გვითხარი!

მთავარი ხარისხია ჩემო syd და არა რაოდენობა


თამარი_ცქნაფო

თანამედროვე პოეზიაზე ვერაფერს ვიტყვი... მაგაში ჩემი და ერკვევა ჩემზე უკეთ და სულ ვჩხუბობთ და მინდა ახლა მე ჩხუბი აქაც?

[თამარი_ცქნაფო]

გეყოთ. სიდ, რაღაც დაბოღმილი ხარ ბოლო დროს, არ გინდა აგრესიის ფრქვევა. უბრალოდ გახსენებთ, რომ უფრო გაამრავალფეროვნეთ თემა, თანამედროვე პოეზიაზე საკამათოდ კი მეზობელი თემაც გვაქვს.

მორჩა, შეწყდა კინკლაობა!

[athos]

მარინა ცვეტაევა

* * *
После бессонной ночи слабеет тело,
Милым становится и не своим,— ничьим,
В медленных жилах еще занывают стрелы,
И улыбаешься людям, как серафим.

После бессонной ночи слабеют руки,
И глубоко равнодушен и враг и друг.
Целая радуга в каждом случайном звуке,
И на морозе Флоренцией пахнет вдруг.

Нежно светлеют губы, и тень золоче
Возле запавших глаз. Это ночь зажгла
Этот светлейший лик,— и от темной ночи
Только одно темнеет у нас — глаза.

[თამარი_ცქნაფო]

აი, მაგალითად ჩემთვის ძალიან ძვირფასი ადამიანის ლექსი. თანამედროვე პოეზიის ნიმუში, როგორია, ეს უკვე ინდივიდუალური შეფასებისა და გემოვნების ამბავია...


უკანასკნელი იენი

აღარ ვცხოვრობ იაპონიაში.
ჩემი ლურჯი კიმონოთი
მეზობლებმა იატაკი გაწმინდეს და
ზღურბლთან ფეხსაცმლის გასაწმენდად
გაფინეს.
აღარ ვცხოვრობ იაპონიაში.
ჩემი პორცენალის ფიალებით
ბავშვები სტუმრობანას თამაშობენ.
დამავიწყდა ყვითელი პაპირუსის კლდეები
და სიკიბუ მურასაკის ზღაპრები.
აღარ მესიზმრებიან
ჩაის ფინჯნებში ჩაძინებული დრაკონები.
აღარავინ მჩუქნის
სოამის ბაღებში დაკრეფილ ირისებს.
აღარ ვცხოვრობ იაპონიაში.
აღარავინ დამხატავს
მოგამის ნაპირზე,
მტვერი დაედო
იონესაბურო მაცუმოტოს პორტრეტს,
და ხიდის ბოლოს
ჩემი გადიდებული თვალები და დასავლეთი მელოდება.


ნათია ნაცვლიშვილი

[ლურჯი ბუ]

athos



ბრავო!!! ულამაზესი ლექსი!!!

[ႲႭႡႰႠႬ]

თამარი_ცქნაფო

არ ვკინკლაობ


როდესაც მცივა, ზამთარია.
ან გვიანი შემოდგომა.
ან სიყვარული.
როგორც ტოტები ფოთლებისაგან, ჩემი სიტყვები გრძნობებისგან იძარცვებიან
და ჩვენ ერთმანეთს უხერხული პაუზებით ვესაუბრებით,
და შენც ყოველთვის ისეთი ხარ, როგორც ყოველთვის:
ჩემი მომლოდინე
გრილ სასადილოში,
სადაც მე და შენ აღარ დავდივართ,
სადაც ძვირფასმა რესტორანმა დაიდო ბინა,
სადაც აღარ სვამენ ჩაის.

როდესაც მცივა, მე შენ მყავხარ; და ასე იქნება მუდამ,
ვიდრე ზამთრობით ბეღურები თბილ ქვეყნებში გადაფრენას დაისწავლიან.

ზ. რატიანი





პ.ს. მე მომწონს

[თამარი_ცქნაფო]

ლურჯი ბუ
აუ, ფავორიტები წავშალეთ მაშინ?


ლექსების სიატები მქონდა და არც ერთი არაა

[ლურჯი ბუ]

syd

მიუხედავად იმისა რომ ამ ლექსში არის ნამცეცი სილამაზისა, მაინც მძიმე და ყოფითია....
სასადილო და რესტორანი ძალიან რომანტიულია....




თამარი_ცქნაფო
D-ზე გადავიტანე მგონი....

[თამარი_ცქნაფო]

რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს, იზა ორჯონიკიძის ერთი ლექსი მიყვარს: ნუ დამპირები... ვერ ვპოულობ ვერსად

[ლურჯი ბუ]

Розы

Блистая, облака лепились
В лазури пламенного дня.
Две розы под окном раскрылись -
Две чаши, полные огня.

В окно, в прохладный сумрак дома,
Глядел зеленый знойный сад,
И сена душная истома
Струила сладкий аромат.

Порою, звучный и тяжелый,
Высоко в небе грохотал
Громовый гул... Но пели пчелы,
Звенели мухи - день сиял.

Порою шумно пробегали
Потоки ливней голубых...
Но солнце и лазурь мигали
В зеркально-зыбком блеске их -

И день сиял, и млели розы,
Головки томные клоня,
И улыбалися сквозь слезы
Очами, полными огня.




[И.А.Бунин]

[თამარი_ცქნაფო]

საყვარელი



უფლის გზა


მარადიული რა არის,
მიწა თუ ზეცის თავანი?
ნეტავ იმქვეყნად გრძელდება
კაცის თავგადასავალი?
ბევრი მოსულა ამ სოფლად,
აღზევებულა მრავალი,
მოკლეა წუთისოფელი,
წამით წამამდე სავალი.
სიცოცხლეს გაგვყრის სიკვდილი,
არ იშოვება წამალი,
მხოლოდ ცოცხალთთვის ანათებს
ცაზე მზე ამომავალი.
ვინც რა უნდა თქვას, ქვეყანა
ჩემთვის სამარის კარია,
რაც უნდა ბევრი ვეცადო,
დადგება ჩემი ჟამია,
კაცს თავის ავლადიდება
საიქიოში თან მიაქვს.
მარადიული რა არის,
მიწა თუ ზეცის თავანი?
ბევრი მინახავს მოსული,
წასული _ უფრო მრავალი,
ერთი გზა გვიდევს სიცოცხლით,
საიქიოსკენ სავალი,
ყველა იმ გზაზე მივდივართ,
მათხოვარიც და მთავარიც,
სუყველას ზურგზე ჰკიდია
თავის თავგადასავალი,
მარადიული ამქვეყნად
მარტო უფალის გზა არის.


გოდერძი ჩოხელი

[athos]

Свидание


Засыпет снег дороги,
Завалит скаты крыш.
Пойду размять я ноги:
За дверью ты стоишь.

Одна, в пальто осеннем,
Без шляпы, без калош,
Ты борешься с волненьем
И мокрый снег жуешь.

Деревья и ограды
Уходят вдаль, во мглу.
Одна средь снегопада
Стоишь ты на углу.

Течет вода с косынки
По рукаву в обшлаг,
И каплями росинки
Сверкают в волосах.

И прядью белокурой
Озарены: лицо,
Косынка, и фигура,
И это пальтецо.

Снег на ресницах влажен,
В твоих глазах тоска,
И весь твой облик слажен
Из одного куска.

Как будто бы железом,
Обмокнутым в сурьму,
Тебя вели нарезом
По сердцу моему.

И в нем навек засело
Смиренье этих черт,
И оттого нет дела,
Что свет жестокосерд.

И оттого двоится
Вся эта ночь в снегу,
И провести границы
Меж нас я не могу.

Но кто мы и откуда,
Когда от всех тех лет
Остались пересуды,
А нас на свете нет?

პასტერნაკი

[ნანინა]

საყვარელი
უფლის გზა
მარადიული რა არის,
მიწა თუ ზეცის თავანი?
ნეტავ იმქვეყნად გრძელდება
კაცის თავგადასავალი?
ბევრი მოსულა ამ სოფლად,
აღზევებულა მრავალი,
მოკლეა წუთისოფელი,
წამით წამამდე სავალი.
სიცოცხლეს გაგვყრის სიკვდილი,
არ იშოვება წამალი,
მხოლოდ ცოცხალთთვის ანათებს
ცაზე მზე ამომავალი.
ვინც რა უნდა თქვას, ქვეყანა
ჩემთვის სამარის კარია,
რაც უნდა ბევრი ვეცადო,
დადგება ჩემი ჟამია,
კაცს თავის ავლადიდება
საიქიოში თან მიაქვს.
მარადიული რა არის,
მიწა თუ ზეცის თავანი?
ბევრი მინახავს მოსული,
წასული _ უფრო მრავალი,
ერთი გზა გვიდევს სიცოცხლით,
საიქიოსკენ სავალი,
ყველა იმ გზაზე მივდივართ,
მათხოვარიც და მთავარიც,
სუყველას ზურგზე ჰკიდია
თავის თავგადასავალი,
მარადიული ამქვეყნად
მარტო უფალის გზა არის.
გოდერძი ჩოხელი

ძალიან მაგარი ადამიანი
მის ლექსებს არ ვიცნობ, მარა მოთხრობები რაც წამიკითხავს ძალიან მომწონს...

[ochokochi]

აი, მაგალითად ჩემთვის ძალიან ძვირფასი ადამიანის ლექსი. თანამედროვე პოეზიის ნიმუში, როგორია, ეს უკვე ინდივიდუალური შეფასებისა და გემოვნების ამბავია...
უკანასკნელი იენი

აღარ ვცხოვრობ იაპონიაში.
ჩემი ლურჯი კიმონოთი
მეზობლებმა იატაკი გაწმინდეს და
ზღურბლთან ფეხსაცმლის გასაწმენდად
გაფინეს.
აღარ ვცხოვრობ იაპონიაში.
ჩემი პორცენალის ფიალებით
ბავშვები სტუმრობანას თამაშობენ.
დამავიწყდა ყვითელი პაპირუსის კლდეები
და სიკიბუ მურასაკის ზღაპრები.
აღარ მესიზმრებიან
ჩაის ფინჯნებში ჩაძინებული დრაკონები.
აღარავინ მჩუქნის
სოამის ბაღებში დაკრეფილ ირისებს.
აღარ ვცხოვრობ იაპონიაში.
აღარავინ დამხატავს
მოგამის ნაპირზე,
მტვერი დაედო
იონესაბურო მაცუმოტოს პორტრეტს,
და ხიდის ბოლოს
ჩემი გადიდებული თვალები და დასავლეთი მელოდება.
ნათია ნაცვლიშვილი

ვგიჟდები ამ გოგოზე

[ნონა]

ამაზე მეტად შემიყვარე


შენ მაძლევ იმას რაც მჭირდება დაუფიქრებლად
და ვერც კი ხვდები?!
რომ რაც დრო გადის სიხარულო თანდათან უფრო
საჩემო ხდები!!!!
უკვე რამდენჯერ მონუსხული ვუყურებ თვალებს
შენსას, თუ ჩემსას?
შემომეფეთე ოცნებებში შემომეჭერი
მეწვიე დღესაც....
შენ ისე უცებ გახდი ჩემი და
გამითავისე....
რომ ჩემში ყველა დაცლილი კუთხე
შენით ავივსე...
და ეხლა თბილა ჩემს სულშიაც
შენი სითბოთი
ძახილს კი ვგრძნობდი...არ მეგონა
შენ თუ მიხმობდი?!
რას ვიფიქრებდი ჩემს გულს ასე
დაამშვენებდი?!
მერე ჩემს გულზე შენს სასახლეს
ააშენებდი?
ეხლა რაღა დროს წუწუნია
აღარც ვწუწუნებ....
ბედნიერი ვარ შენს სიყვარულს
როცა ვუყურებ...
ბედნიერი ვარ შენი სულის
გამოფენებით და
ჩემში ,ჩემთვის უცხო რამის
აღმოჩენებით!
ბედნიერი ვარ ,როცა ჩემთვის
იმერ-ამერობ
და ბედნიერი უფრო მეტად
შენ,რომ არსებობ!!!
შენ მაძლევ იმას რაც მჭირდება
იქნებ ვერც ხვდები?
მაცოცხლებ როცა გაგიჟებით
შემომეხვევი....
უფრო მეტი ხარ ვიდრე ფიქრი
ან ვიდრე გრძნობა...
მოვიფიქრებ და გეტყვი ამას
როცა დრო მოვა...
ეხლა კი დროა მხოლოდ ერთის
ნატვრის სამიზნევ!
ამაზე მეტად შემიყვარე
ჩემს თავს გაფიცებ!

კვაზიბი
ძალიან მომწონს ეს ავტორი...

[athos]

სარა ტისდეილი

იქნება წვიმა მოალერსე და მიწის სუნი,
მერცხალთა ქროლვა და მათივე ჟივჟივის ზუნი.

კვლავ გაისმება ბაყაყების სიმღერა ღამით
და აყვავებულ ალუბლების მთრთოლვარე ჩქამი.

ფუმფულა ცეცხლით კვლავ იფრენენ გულწითელები,
სტვენას მორთავენ დაუცხრომლად, _ უწინდელივით.

მაგრამ არავინ მოიგონებს არარა ნდომით
უკანასკნელად როდის იყო ან რაა ომი.

არც ხე, არც ჩიტი არ იტირებს იმ განკითხვის ხანს,
როს კაცთა მოდგმა აღიგავა მიწის პირისგან.

და გაზაფხული, შემართული მწვანე კარავად
ვერც კი შეამჩნევს, რომ ამ ქვეყნად ჩვენ აღარა ვართ.

Будет ласковый дождь, будет запах земли.

Щебет юрких стрижей от зари до зари,

И ночные рулады лягушек в прудах.

И цветение слив в белопенных садах;

Огнегрудый комочек слетит на забор,

И малиновки трель выткет звонкий узор.

И никто, и никто не вспомянет войну

Пережито-забыто, ворошить ни к чему

И ни птица, ни ива слезы не прольет,

Если сгинет с Земли человеческий род

И весна... и Весна встретит новый рассвет

Не заметив, что нас уже нет.

[Маиа]

შოთა ნიშნიანიძე
* * *
ჩემი სტრიქონი ბეწვის ხიდია,-
წყალმცენარეა თუ ლომის კუდი -
მიზნამდე ისე ვერ გამიდვია,
რომ არ იხვევდეს, არ ხლართავდეს ცხოვრების მრუდი.
მე გადავდივარ ბეწვის ხიდზე,
მიზანს გავცქერი,
არც ტაში მინდა, არც რეპლიკა, არც ღრიანცელი.
როცა მავთულზე გადის ჯამბაზი
და განსაცდელი მართავს მასკარადს-
(რახან სიმაღლეს და რისკს აფასებს)
სდუმს მოკრძალებით,
სდუმს დარბაზი და სდუმს მასხარაც...



ტერენტი გრანელი

აქ ყვავილებიც მოიპოვება,

ეს გრძნობა ცაზე უმაღლესია.

ჩემი ცხოვრება არის პოემა,

ჩემი ცხოვრება მხოლოდ ლექსია



ანა კალანდაძე

გულსა შენსა და გონებას შენსა
უამურ ფიქრთა ხავსი ედება...
არც ჭირი შენი სადმე გეგულვის,
არცა მოყვასი გეიმედება...
ამ უცხო ცის ქვეშ...
ღირსებას შენსას...
ყოველ გარეწრის შხამ-გესლი წონის!
ყალბია სული,
ცრემლიც ყალბია,
მიდიხარ... მადლს და
ყვედრებას შორის!

* * *

თქვენ ჩაგიხედავთ კლდეების გულში?
აქ წმიდათწმიდა სანთელი კრთება...
შერწყმია ერთურთს ძალა, სიმშვიდე,
წარმავალობა და უკვდავება...
ჩაგუბებულა აქ დიდი სული,
თვისი სიმშვიდით რომ ჰგავს სერაფიმს.
და საკმაოა, ცას შეუერთდეს,
რომ ნაცარტუტად აქცევს ყველაფერს!
არ ჩაგიხედავთ კლდეების გულში,
რა საიდუმლოს მალავს ფრიალო?
აქ სუნთქავს მიწა ვეება მკერდით,
არვის უჩვენებს თავის იარებს...

[Маиа]

ვაჟა
- თუ მამკლავ, ისევ შენ მამკლავ -

თუ მამკლავ, ისევ შენ მამკლავ,
ქალავ, თავდახრით მცინარო,
დღეს ჩემი პირის მკოცნელო, ხვალ სხვისთვის ძუძუს მჩინარო.
წყეული იყოს ღვთისაგან
ის დღე, როდესაც ვნახეო
შენი ფოფინა თვალები
და მოელვარე სახეო!...
შენშია ვნახე ქვეყნისა
სიკეთე, რაც კი არია;
შემოგნატრიდნენ ზეცანი
და თავს გიკრავდა ბარია.
რად გინდა, ეშმაკის კერძო,
მასვა სასმელი მწარია?!
არ დაინდობის დიაცი-
მიწყივ ორპირი, ფლიდია,
როგორც სავალად ბეწვისა
ზღვას გადებული ხიდია.

[ochokochi]

ამაზე მეტად შემიყვარე
შენ მაძლევ იმას რაც მჭირდება დაუფიქრებლად
და ვერც კი ხვდები?!
რომ რაც დრო გადის სიხარულო თანდათან უფრო
საჩემო ხდები!!!!



კვაზიბი
ძალიან მომწონს ეს ავტორი...

არ მეჩხუბოთ, მშვენიერო ნონა, მაგრამ უსუსტესი ლექსია