პოეზია პარამეტრები

[marine]

Маиа

მადლობა, მაიკო, ლამაზი ლექსებით რომ სიამოვნებას მანიჭებ და არა მარტო მე

[marine]

***
არაფერია,
გადაივლის ეს ქარიშხალი,
გულის ფიცარი გამიმაგროთ
მუზებო უნდა,
ნაცნობი გლახა დღესაც შემხვდა
ქუჩაში მთვრალი,
გლახა, რომელიც არასოდეს
ითხოვდა ხურდას.
არაფერია,
დრო ტკივილებს წარსულში მარხავს,
ეს ჭრილობებიც მინელდება
უთუოდ დროში,
მე დღეს ქუჩაში
ისევ შევხვდი უცნაურ გლახას,
გლახას, რომელსაც
უთხოვია არასდროს გროში.
თვალებში თვალი გამიყარა,
სულ რაღაც წუთით...
გამეხსნა სულით,
დამანახა გულის ფიცარი,
ვუმზერდი ყელში გაჩხერილი
ვეება ბურთით,
გლახას, რომელშიც
სიყვარულის მსხვერპლი ვიცანი.
/ნანა მეფარიშვილი/



Koba Bukia
. . .

Может все закончился... а не хочется,
Может это начало... я, только, за то,
Что на сей раз более сосредоточится,
Не перепутав запад за восток.
Может все мечта... а не реальность,
Может это вечность... я, только, боюсь,
Что не возвел стену перед нами фатальность,
Все ж за тебя, любовь, я, вновь, гонюсь...
Может все сердце... там и душа,
Может это миг... я, только, с тобой,
Хочу мелодию любви послушать,
Иди, мечта моя, сердце открой.
Может все закончился... а не хочется,
Может это начало... я, только, за то,
Что на сей раз более сосредоточится,
Не перепутав запад за восток.

1 Февраля 2015
Москва

[marine]

წმინდა ნინო

/ნაწყვეტი ლექსიდან/

ღვთიურ ანთებული ჩვენს მიწას ევნები
სხვა როგორ ვიგულვოთ აქ შენი ნაცვალი?
ზვარში რომ გაივლი, ჩაყრილი მტევნების
მზის თვალით ივსება ყოველი მარცვალი.

/გრიგოლ რობაქიძე/

[marine]

"უფალო, არ ვიცი,
რამდენჯერ მომიყვან,
მაოცებს ყვავილი
ათასჯერ გაშლილი.
სიმი ვარ,
მიწის და ცის შუა
გაბმული,
შენს ხელში მჟღერი და
სხვის ხელში აშლილი..."

[marine]

ნიკალა

თუმც არ გააჩნდა სხვა სიმდიდრე
ფუნჯების გარდა,
ნაშოვნ გროშებით თეთრ დუქანში
ღვინოსა სვამდა.
ხატავდა ყველას: ლამაზმანებს,
წვრილ-წვრილ კინტოებს,
ნიკალასნაირ შედევრებს დღეს
ვერავინ ტოვებს.
თუმც სიცოცხლეში ახლოს არვინ
არ მიიკარა,
ბედნიერია საქართველო -
ჰყავდა ნიკალა.

/ოთარ რურუა/

[marine]

***
გეთქვა მთებშიო წამომყევი,
მოგყვებოდი,
გეთქვა სიცოცხლედ მჭირდებიო,
მოვკვდებოდი,
გეთქვა ამინთე ბნელეთიო,
აგინთებდი,
გეთქვა დარაჯად დადექიო,
გაგითევდი.
გეთქვა ტკივილი განკურნეო,
გიწამლებდი,
გეთქვა ხატივით მიწამეო
გიწამებდი,
ჩემთვის სალოცავად დადექიო,
დავდგებოდი,
დილით მზესთან ერთად ადექიო,
ავდგებოდი.
გრძნობა სულ ლექსებად დაწერეო,
დაგიწერდი,
გეთქვა მეგზურობა გასწიეო,
გაგიწევდი.
გეთქვა ბოლო წამი დამითმეო,
დაგითმობდი,
ცივი ხელისგული გამითბეო,
გაგითბობდი.
მაგრამ
ოჰ, ეს ნატვრაც სულს ვერ ითქვამს,
სიტყვა,
ერთი სიტყვაც კი არ გითქვამს.
/ნანა მეფარიშვილი/

[marine]

ცხოვრების წიგნი

ვკითხულობ ასჯერ წაკითხულ გვერდებს,
წიგნის ბოლოში კვლავ დავფიქრდები...
აღარ არისო - იტყვიან ერთ დღეს,
ერთ დღეს მე შენთან აღარ ვიქნები.
მეც წავალ, როცა ინებებს ღმერთი,
დამასვენებენ ოთახში ფრთხილად...
ნეტავ როგორი იქნება შენთვის,
ჩემი არ ყოფნის პირველი დილა...

\დათო ახლოური\

[marine]

Koba Bukia
. . .

Что я хочу?! -
Давно меня вопрос
Не заставлял так задуматься,
Без поэзии, без всяких проз,
Придется искренно сознаваться.
Что я хочу -
Немного слов,
Немного счастья, любви - немного,
Без игры, без маски, без послов,
Улыбку дня, и свет ночного.
Что я хочу?! -
Вот мой ответ,
Может простой, а может сложный,
В руках у меня новый сонет,
На душе вопрос, столь тревожный.

19 февраля 2015
Москва

[Маиа]

მამა
როცა ტოლები ვახსენებთ მამებს
ცა გამეხსნება მაშინ
ვერავინ მეტყვის მე ისეთ რამეს
ცრემლი მომადგეს თვალში

ცრემლი მომადგეს, თავი დავხარო
სინანულით და წყენით
ო, როგორ მონდა კრძალვით გახარო
მუდამ ვამაყობ შენით!

ტრიალებ ქვეყნის მაშვრალთაგანი
და არ გაშინებს დაღლა
მეამაყები მხოლოდ ამგვარი,
როგოლიცა ხარ ახლა.

ვიცი ხანდახან გიმძიმს ძალიან,
ამოიკვნესებ წამით,
იქნებ ეს ზოგჯერ ჩემი ბრალია
და მაპატიე მამი!

დედას რომ უფრო ვეალერსები
გაჯავრებული ნუ ხარ
არ იწერება შენზე ლექსები
და მე ამაზე ვწუხვარ.

ნელინელ მიაქვთ წლები მზის წლები
ჩვენზე ზრუნვას და ამაგს,
მიყვარხარ დედის გულს გეფიცები
ჩემო კეთილო მამავ!

ხუტა ბერულავა

[marine]

* * *
იცვლიან სახეებს წარსულის ლანდები.
ხან შენ გგავს და ხანაც მთლად ჩემი ასლია -
ხეებს რომ დასცვივდა ყვითელი ფოთლები
და ახლა უბრალოდ ლოდინი ასხია..

ლიკა დვალიშვილი

[marine]

***
სატრფო გყავს?
წვიმას ეკითხება გვირილა სველი,
კიო, – უთხრა და
გალუმპული იბრუნა სახე.
მაშინ, რატომღა არ მინახავს
ღიმილი შენი,
რა დაგემართა,
რომ უცრემლოდ ვერასდროს გნახე...
გვირილამ წყენით დაიბერტყა
ყვითელი მკერდი,
ეხ, წვიმავ შენი საქციელი
როგორ მაკვირვებს,
მუდამ მასველებ,
აღარ ძალმიძს სიჩუმე მეტი,
თუკი სატრფო გყავს
დალოცვილო, რაღა გატირებს?!
/ნანა მეფარიშვილი/

[marine]

***
ქარი შემეჩვია
წანწალა,
ჭკუას რას
მოკითხავ ქარს...
ოღონდ
უშენობა მასწავლა,
დღესვე
გავიხურავ კარს...

/საშა გველესიანი/

[marine]

სხივი და კესანე

წვიმიან ღრუბელს ვეფარე
მძიმეს და წვიმისფერსავე,
ავდექი, გამოვეპარე,
შენთან მოვედი, კესანე.
მე მზის სხივი ვარ, სხივები
ყველგან სიკეთეს თესავენ,
ცაზე გავაბი სიმები,
შენ რაღას შვრები, კესანე?
ენძელა – იის დაიკო,
მეფერა, მეალერსა მე,
შენ კი რა მოგდის, რა იყო,
რატომღა არ მომესალმე?
ნუ დარდობ, ღრუბლების ფარას
ცაზე ქარები მწყემსავენ,
ქარისგან მე დაგიფარავ,
ნუ გეშინია, კესანე.
ჩემი ძმობილი სხივები
შორს ცისარტყელას კემსავენ,
გაქრება წვიმის მძივები,
მათაც სხივები შესვამენ.
გამოიდარებს სულ მალე,
ხვალე კი არა, დღესავე,
შენც ნუღარა ხარ მდუმარე,
ჩემო ლურჯთვალა კესანე.

/გივი ჩიღვინაძე/

[marine]

. . .
ისე აურია დრომ,
მოსკოვში აპრილი თოვს.
და სიყვარული მზერით
მზედ ჩახუტებას მთხოვს.
ისევ აურია ცამ,
კვირტებს ფიფქებით რთავს,
და სიყვარული ჩუმად
მახსენებს საკუთარ თავს.
მახსენებს ბილიკს თეთრს,
მახსენებს თოვლში ვალს,
ღაწვზე გაშეშებულ ცრემლს,
ბაგეს მინავლებულ წამს.
მახსენებს დაუვიწყარ სიტყვებს,
მახსენებს მოვარდისფრო გზას,
სადაც სიყვარულის ტივზე
ჩვენ ვართ, და არავინ სხვა.
ისე აურია დრომ,
მოსკოვში აპრილი თოვს,
და სიყვარული მზერით
მზედ ჩახუტებას მთხოვს.
4 აპრილი, 2015
მოსკოვი
/კობა ბუკია/

[marine]

დღეს ვსტირი უფალს, ჯვარცმულ მესიას,
დღეს სხვანაირად ვსტირი და მოვთქვამ,
ჩემთვის რამდენი დაუკვნესია,
არ ძალმიძს დარდი სიტყვებით რომ ვთქვა.
დღეს სულს ვაფარებ ცრემლსა და ძაძას,
შორით ექოა ჯალათთა ხმების,
უნდა წავიდე ვეახლო ტაძარს,
ახლა გლოვაა, კვირაა ვნების.
გარდამოხსნამდე წუთია ერთი,
უნდა მოვასწრო ვიპოვო თავი,
ვიდრე კრეტსაბმელს ჩახევდეს ღმერთი,
და ვიდრე ზეცაც გახდება შავი.
დღეს ვსტირი ცოდვამ დამაგვიანა
დღეს ის ნამსჭვალი სხვაგავარდ მტკივა,
სხეულზე მეწვის ყველა იარა,
სინდისზე მქენჯნის ვნებულის კვირა.
სულ ერთი წუთი და ვასწრებთ რამდენს,
ფხიზლდები, როცა ვერაფერს შესცვლი,
ათას უზნეო საქმეთა ჩამდენს,
მაინც გჭრის მზერას ბინძური ვერცხლი.
დღეს სულს ვაფარებ ცრემლსა და ძაძას,
შორით ექოა ჯალათთა ხმების,
უნდა მოვასწრო ვეახლო ტაძარს,
სულში გლოვა მაქვს, კვირაა ვნების.

/ნანა მეფარიშვილი/

[marine]

რაღაც სხვანაირად ლამაზია,
ქალი, ვისაც უყვარს გვირილები.
ისე ქათქათა და ხალასია,
პირზე აკინძვია ღიმილები,
რაღაც სხვანაირად ლამაზია,
ქალი, ვისაც უყვარს გვირილები.

უფრო თეთრთანაა საზიარო,
ხალისს ვერ უმალავს ტკივილები,
ქალი სხვანაირად ნაზი არის,
თმეში გაბნეული გვირილებით.

მკლავზე დაჰყოლია ლურჯი ხაზი,
მხრებზე საოცარი თმების სუნი,
თხელი ტერფები და ისე ნაზი,
როგორც ახალპირა გაზაფხული.

ხელში ბედისწერას აშენებენ,
ფოთლებს დაჰყოლია ღიმილები,
ღმერთო რა საოცრად ამშვენებენ,
ქალებს საგვირგვინო გვირილები.

/ნანა მეფარიშვილი/

[marine]

ი უ დ ა
გიახლოვდება ცივი ამბორით,
და აიტაცებს სულის კანკალი,
მას არ შეეხო შენი თაბორი,
არც სინანული და არც სამკალი...
მოდის იუდა, როგორც წესია,
შენ მორჩილებით უცდი მოწაფეს,
სულ გეკითხები, და შენც მესია,
მიხსნი რატომაც დაიმოწაფე...

/მამა პეტრე/

[marine]

დღეს წითელი პარასკევია... უმძიმესი დღე...

ჯვარცმა

ვინ მოიფიქრებდა, ვის ეგონებოდა,
ღმერთს გაიმეტებდა მავანი საცემრად,
ვაი მას, ვინც გულში მზაკვრულად გაივლო
იესოს შეპყრობა ხის ჯვარზე საცმელად.

ვინ მოიფიქრებდა, ვის ეგონებოდა,
მოციქულ იუდას ცოდვები დასცემდა,
თუმცა გულთამცნობმა უფალმა უწყოდა,
თავისი მოწაფე კოცნით რომ გასცემდა.

ვინ მოიფიქრებდა, ვის ეგონებოდა,
ვიღაცის სიცილით იესოს გაშოლტვა,
ვაი მას, ვინც უფალს აფურთხა, დასცინა,
ვინც გული აჯერა მათრახით ნაშოლტავს.

ვინ მოიფიქრებდა, ვის ეგონებოდა,
ძელზე გაგვიკრავდნენ იესო მაცხოვარს,
ნეტარ, ვინც იმავ დროს ღმერთს ევედრებოდა
ჯვარზე ნაწამების ტკივილთა დაცხრომას.

ვერავინ, ვერავინ ვერ მოიფიქრებდა
ქრისტე აღსდგებოდა ხელ-ფეხით ნამსჭვალი,
სიკვდილი მოკვდებოდა, სიცოცხლის წინაშე კი
ვერას გახდებოდა ლახვარი, სამსჭვალი.

/მაკა გელაშვილი/

[marine]

შენ ვიცი წახვალ,
მე დამჩემდება აპრილზე ფიქრი
და გაზაფხული იდგება კართან...
მერე გავიზრდი თმებს შენი ხათრით
(გიყვარს გრძელი თმა)
და შევიკერავ ატმისფერ კაბას...
ოთახს გავავსებ შენზე ფიქრებით,
საკენკს დავუყრი მტრედებს,რომ მათაც
არ წამოტკივდეთ უშენოდ ყოფნა
(შემოეჩვივნენ შენს ფანჯრებს მართლაც)...
ფურისულებით მოვრთავ კიბეებს,
გავაფერადებ ღობეს და
ნახავ-
შენ როცა მოხვალ,
როცა შენ მოხვალ
მე ისევ ისე ვიდგები კართან.........

/დიკა სალაყაია/

[marine]

"ავწონე ოქრო, ავწონე ვერცხლი,
ავწონე ცრემლი ნამცეცა, მცირე,
როგორ გავვოცდი და როგორ შევცბი,
რომ ცრემლი იყო ყველაზე მძიმე"

/ჯანო ჯანელიძე/