პოეზია პარამეტრები

[თათი87]

აქ წუხელ ღამე იწვა მინაზე


აქ წუხელ ღამე იწვა მინაზე,
შორს ხმაურია ქუჩის.
უკვე გათენდა, ცა დავინახე,
ცა სარკესავით ლურჯი.
ციხეა, მხოლოდ მე ვიკარგები,
საკუთარ ხელებს ვუმზერ.
უკვე გათენდა, შავი დარდები
ნელა იშლება გულზე.
აქ წუხელ ღამე იწვა მინაზე,
შორს ხმაურია ქუჩის.
უკვე გათენდა, ცა დავინახე,
ცა, სარკესავით ლურჯი.
მარტო ვარ, გული გათავდა უკვე,
ჩანს დედამიწა რუხი.
და გულმოკლული ვუსმენდი წუხელ
ბალალაიკის წუხილს.
აქ შავი ღამე იწვა მინაზე,
აქ ხმაურია ქუჩის.
უკვე გათენდა, ცა დავინახე,
ცა სარკესავით ლურჯი.

ტერენტი გრანელი

[ნიკოლოზ_V]

ზღვას თან მოჰყვებოდა ფრინველთა გუნდი
ნიავი ოქროს ვარსკვლავებივით
თმაზე ნაზად მოგიალერსებს
გეამბორება ორივე ხელზე.

ქაღალდის მთვარე,
მოგონილი ზღვის სანაპირო
შენ რომ გჯეროდეს ცოტათი ჩემი
გამოგოილი სინამდვილედ აგიხდებოდა.

უსიყვარულოდ შენს გარეშე
ჟამი როგორ სწრაფად მეცლება.
უსიყვარულოდ შენს გარეშე
ეს სამყაროც პატარავდება.

ქაღალდის მთვარე,
მოგონილი ზღვის სანაპირო
შენ რომ გჯეროდეს ცოტათი ჩემი
გამოგოილი სინამდვილედ აგიხდებოდა.

[Маиа]

მიყვარს მარინა ცვეტაევა

ЦАРЮ - НА ПАСХУ

Настежь, настежь
Царские врата!
Сгасла, схлынула чернота.
Чистым жаром
Горит алтарь.
- Христос Воскресе,
Вчерашний царь!

Пал без славы
Орел двуглавый.
- Царь! - Вы были неправы.

Помянет потомство
Еще не раз -
Византийское вероломство
Ваших ясных глаз.

Ваши судьи -
Гроза и вал!
Царь! Не люди -
Вас Бог взыскал.

Но нынче Пасха
По всей стране,
Спокойно спите
В своем Селе,
Не видьте красных
Знамен во сне.

Царь! - Потомки
И предки - сон.
Есть - котомка,
Коль отнят - трон.

Москва, 2 апреля 1917,
первый день Пасхи



говорят что на дне океана
я твержу "неба на дне!"
мне в ответ "ты сново пьяна!"
"нет, я просто из вне"
И в бесшумном бою кто-то насмерть разбит
я ж с мечом окрававленным стою
"Посмотри, мой юнный Давид"
вот победа за любовь мою, я тебе отдаю
ты посмотришь и улыбнешься
и не нужно тебе все это
отвернешься, уйдешь, споткнешься
перейдешь в свое вечное лето

я ж останусь за гранями осени
в безмятежности
снова брошенна
в слабой жалости
сново бросившей,
"значит дважды одна"
Это все от того что дольше
ты не вытерпишь, это крах
"ТЫ НЕ ЛЮБИШЬ МЕНЯ БОЛЬШЕ
ИСТИНА В ПЯТИ СЛОВАХ"


Цветаева

Запах, запах
Твоей сигары!
Смуглой сигары
Запах!
Перстни, перья,
Глаза, панамы...
Синяя ночь
Монако.

Запах странный,
Немножко затхлый:
В красном тумане -
Запад.
Столб фонарный
И рокот Темзы,
Чем же еще?
Чем же?

Ах, Веной!
Духами, сеном,
Открытой сценой,
Изменой!


23 сентября 1917

[chiamaialologi]

კარგია, როცა გზის პირას ზიხარ
და გზა მდუმარებს უკაცრიელი
და შენს წინ, რუხი ასფალტის მიღმა
ხრიოკ ფერდობზე ჰყვავის იელი
და ჩუმი ნატვრა თუ მოლოდინი,
რომ ვიღაც უნდა გამოჩნდეს გზაზე
როგორც ნაცნობი, ძველი მოტივი
გამოუცნობი სიმშვიდით გავსებს.

მიხეილ ქვლივიძე

[თათი87]

გზები გაუვალი

გზები გაუვალი
და გზები გავლილი
გულისტკივილით მაქვს
ყველა შესწავლილი.

ადის მწვერვალზე თუ
ჭაობში ეფლობა -
ერთი ნიშანი აქვს:
დაუსრულებლობა.



გული სწუხს და სწუხს... გარეთ წვიმს და წვიმს



გული სწუხს და სწუხს... გარეთ წვიმს და წვიმს
ცას ტყვიისფერი ღრუბელი მოსავს.
ტყე განიძარცვა და მის კალთებზე
ფრთხილი გველივით ნისლი მიცოცავს.

სწუხს არე-მარე, კვნესის მიდამო,
ხმა ჩაწყვეტილად ზუზუნებს ქარი...
და მის ქვითინში მე ჩემის ყრმობის
აუხდენელი მესმის ზღაპარი.

გაჰქრა ზაფხული... წავიდა ის დღე,
როს მეორე დღეს შვებით ვხვდებოდი,
მე ყვავილები მესიზმრებოდა,
და მე ყვავილებს ვესიზმრებოდი.

ეხლა კი ბნელი შემოდგომის დღე
ვერ გაანახლებს მზის ელვა-ციმციმს,
დასჭკნა ყვავილთა ნარნარი გროვა...
გული სწუხს და სწუხს; გარეთ წვიმს და წვიმს.



გალაქტიონ ტაბიძე

[ნიკოლოზ_V]

ბროწეულს ჰგვანან ქალები რომელთაც ვეტრფით
დიდხანს რომ დაგვეძებენ
გვპოულობენ
წვიმიან ღამით
მარტოობის ტკივილს გვიქრობენ სალუქი მკერდით
და გვიკაზმავენ თმას ცხელი ცრემლით
ქალები
მსგავსნი მოციაგე ზღვისპირეთისა
ქალები
მსგავსნი ბროწეულების.

თეთრ გედებსაც ჰგვანან ქალები, რომელთაც ვეტრფით,
ქალები
ჩვენი გულის სიღრმეში რომ ბინადრობენ,
მათი ფრთები
ანგელოზთა ფრთების მსგავსია,
მათი ძეგლები თითქოს ჩვენი სხეულებია,
ქალები ჰგვანან მშვენიერ და ლამაზ ხეივნებს,
თითისწვერებზე
შემართულნი
ახლოს მოდიან
გვიკოცნიან
თვალებს
გედები.

ტბებსაც კი ჰგვანან ის ქალები რომელთაც ვეტრფით
ტბებს ლერწმნარში გადამალულებს
ცეცხლოვანი ჩვენი თუჩები ჩურჩულებენ
ლამაზი ჩიტები დაცურავენ იმ ტბებში მშვიდად
და შემდეგ
როცა ზეცისაკენ აფრინდებიან,
წყალს ირეკლავენ სიამაყით
- წყლის ფრინველები -
ტბების ნაპირთან მდგარ ალვის ხეს
დავარქმევთ ლირას
მათი მუსიკა გულში გვიცხრობს
მწარე კაეშანს,
სულს აგვივსებენ
სიხარულით
და სიმშვიდით
ტბათა მსგავსი ის ქალები
რომელთაც ვეტრფით.

ბაირაღებსაც ვარქმევთ ქალებს რომელთაც ვეტრფით,
ვნების ქარიშხალს აჰყევბიან
გრძელი თმები და
აბრწყინებენ
უკუნ ღამეებს,
მომუჭულ ხელში უკავიათ
ჩვენი სიცოცხლე,
მათი მსუბუქი მუცლები კი
ცის კამარას ჰგავს,
ქალები ჩვენთვის კარიბჭენი
სარკმელნი
და ზღურბლნი არიან,
ბედის ვარსკვლავნიც ციმციმებენ იმათთან ახლოს.
სიყვარულის "სიტყვის კონას"
გვაგონებენ ნაირფერები
ქალის ტუჩები გვაგონებენ
მზესა და მთვარეს.

ბაირაღი იქცევა ჩვენთვის შესაფერის ბოლო სუდარად:
ბაირაღებს ხომ ვარქმევთ ქალებს ასე რომ ვეტრფით,
ტყეებს ვადარებთ ქალებს - ჩვენს მიჯნურთ
და ყოველი ხე სიყვარულის თრობისკენ გვიხმობს
როცა ხეები მოგვხიბლავენ
ნაბიჯს ავურევთ
და ვიკარგებით
საოცარია
სწორედ მაშინ
ვპოულობთ ჩვენს თავს
და მაშინ
ვცოცხლობთ
იმ დროს კი
როცა შორეთიდან წვიმის ხმა გვესმის,
ქარს მოაქვს ახლოს
საზეიმო მუსიკის ხმები
ან კიდევ სტვირით ხიფათს გვაუწყებენ,
ჩვენ ვერაფერი - რა თქმა უნდა - ვერ შეგვაშინებს
სანამ ხშირი ფოთლები გვიცავს
და ტყეს ვამსგავსებთ ქალებს
რომელთაც უზომოდ ვეტრფით.

მყუდრო სავანეს ჰგვანან ქალები რომელთაც ვეტრფით,
(ულამაზესი
ხომალდებისთვის
ერთადერთი ნავთსაყუდელი)
მათი თვალები
ზღის ტალღებსაც უმალ აპობენ,
და მხრები
დიდი სიხარულის ნიშანსვეტია,
ნავთსაყუდელთან
ზღვის ტალღები მოფერებაა
სირინოზები არ გვაწვალებენ
მხოლოდ და მხოლოდ
გზას
გვიჩვენებენ
ნავსადგურისკენ: ქალები ჩვენ რომ უსაზღვროდ გვიყვარს.

საყვარელ ქალებს აქვთ მარტოდენ ღვთიური არსი
და როცა გულში
ჩავიხუტებთ
ჩვენც ღვთაებებად გადავიქცევით
დავემსგავსებით მტკიცე კოშკებს
და ვერავინ ვეღარ დაგვაქცევს,
რადგან ქალები
თავის თეთრ ხელებს
შემოგვაჭდობენ
ათასი რჯულის ხალხი
მოდის
თაყვანი რომ გვცეს
რომ გადაეცეს
უკვდავებად ჩვენი სახელი
რადგან ქალები
რომელსთაც ასე ძლიერად ვეტრფით
ღვთაებრიობას
ჩვენც
გულუხვად
გვინაწილებენ.

[NinucebiNinucebi]

ნინოს
გოდერძი ჩოხელი

მოვა თოვლი და სხვაგან წაიღებს
ამ მიწის დარდს და მიწის საფიქრალს,
რისთვის მოვედით? ე, რას გაიგებ _
მოვა თოვლი და სხვაგან წაგვიყვანს,
მოვა თოვლი და ისე სხვაგვარად,
ისე სხვაგვარად შემიყვარდები,
მოვა ზამთარი, შენ სანახავად
ზეციდან მოვა თეთრი ვარდებით.
მოვა თოვლი და თრთოლვით, სინაზით
მიწაზე თეთრად დაეფინება
და სანამ მოვა _ ო, ნურაფერი,
ო, ნურაფერი ნუ გეწყინება.

[თათი87]

ფრთები შევისხი ...


ფრთები შევისხი თუ წავიქეცი,
თუ დავიფერფლე ეჭვით ფარულით,
სიტყვად ამოვთქვი,
თუ ცრემლად მექცა _
ღირდა სიცოცხლედ
ეს სიყვარული...


თამაზ ჭილაძე

[შოთაძე]

ბევრი იმედი გაწბილდება,
ბევრი ოცნება გაცივდება...
მაგრამ არასდროს არ გცილდება -
ქალი, რომელიც გიყვარს.

ხანდახან ყოფნა გაძნელდება,
და სიმარტოვე გაგრძელდება...
მაგრამ არასდროს არ გბეზრდება -
ქალი, რომელიც გიყვარს.

წლებმა იციან გამეტება,
სულს ბინდისფერი დაედება...
მაგრამ არასდროს არ ბერდება -
ქალი, რომელიც გიყვარს.

თურმე სიცოცხლე ხანმოკლეა,
მალე ბალახი მოგედება...
მაგრამ არასდროს არ მოკვდება -
ქალი, რომელიც გიყვარს.

[ზარნაშო]

ეჰ, კარგია პოეზია, მაგრამ კომპიუტერზე კითხვა მეზარება, თან დროც ცოტა მაქვს.

სი რექ ჩქიმი ბჟა დო თუთა,
ჩქიმი ორდო, დღა დო სერი,
ჩქიმი ცირა თომაკუტა,
ჩქიმი ჭყორი ოქროშფერი!

ქოგმაგონი სქანი ძიცა,
სქან ღურჭული, მარჭიხოლი!
გომინათი წკვარამი ცა,
უსქანოთ ვორექ ობოლი!

აბრაგ ვორექ, ვართ იუდა,
მუთ მადარენქ იუდას?
ჩქიმ ყოროფა ვაგიღუდა,
ჩქიმი ცოდა გიღუდას!

მ. ქავთარაძე

ამ ლექსის ავტორი ეხლა შაბათს დაკრძალეს, 101 წლისა გარდაიცვალა. წიგნი მომცა ჭირისუფალმა და შეიძლება მოგაწოდოთ სხვა ლექსებიც, თუ არ დამეზარა

თათი87
ნიკოლოზ_V
რაშია საქმე, აიღეთ ფორუმი?

[აჩიკო]

შოთაძე

ეგ ვისი ლექსია?

[მარიამი]

შოთაძე

ეგ ვისი ლექსია?

ნოდარ ჯალაღონიასი

[თათი87]

ბევრი იმედი გაწბილდება,
ბევრი ოცნება გაცივდება...
მაგრამ არასდროს არ გცილდება -
ქალი, რომელიც გიყვარს.

ხანდახან ყოფნა გაძნელდება,
და სიმარტოვე გაგრძელდება...
მაგრამ არასდროს არ გბეზრდება -
ქალი, რომელიც გიყვარს.

წლებმა იციან გამეტება,
სულს ბინდისფერი დაედება...
მაგრამ არასდროს არ ბერდება -
ქალი, რომელიც გიყვარს.

თურმე სიცოცხლე ხანმოკლეა,
მალე ბალახი მოგედება...
მაგრამ არასდროს არ მოკვდება -
ქალი, რომელიც გიყვარს.

უგვრძნია ბავშვს რას ერჩით?

თათი87
ნიკოლოზ_V
რაშია საქმე, აიღეთ ფორუმი?

ა ტი პროწივ?










(ვპოვე ტაძარი...)


ვპოვე ტაძარი შესაფარი, უდაბნოდ მდგარი;

მუნ ენთო მარად უქრობელი წმიდა ლამპარი.

ანგელოსთაგან იკროდა მუნ დავითის ქნარი,

და განისმოდა ციურთ დასთა გალობის ზარი!


მწირი სოფლისა, დამაშვრალი მისითა ღელვით,

მუნ ვეძიებდი განსვენებას წრფელითა ზრახვით;

გულსა, მოკლულსა კაცთ სიავით და ბედის ბრუნვით,

ლამპარი წმიდა განმიტფობდა ციურის სხივით!


მუნ გუნდრუკის წილ შევსწირავდი წმიდას სიყვარულს,

რომლის საკურთხად დავსდებდი მე ჩემს გულსა და სულს;

ამა სიამით, ნეტარებით, ესრეთ აღვსებულს,

მეგონა, ვხედავ სასუფეველს, აქ დაშენებულს!


მაგრამ საწუთო განა ვისმეს დიდხანს ახარებს?

განქრა ტაძარი — და უდაბნო ჩემდა მდუმარებს;

მას აქეთ ჩემს გულს ნეტარება არ ასადარებს,

მის ნაცვლად სევდა და წყვდიადი დაისადგურებს!


მოისპო მსწრაფლად მისი ნაშთი და მისი კვალი!

განა თუ დრომან დაჰკრა თვისი მას ავი თვალი, —

არა! მოსძაგდა მას სოფელი ცრუ და მუხთალი!

დამშთა მე მხოლოდ მის ლამპრისგან ცეცხლი დამქრალი!


ვერღა აღმიგო სიყვარულმა კვალად ტაძარი!

ვერსად აღვანთე დაშთომილი მისი ლამპარი!

ესრეთ დამიხშო უკუღმართმა ნუგეშის კარი,

და დავალ ობლად, ისევ მწირი, მიუსაფარი!



ნიკოლოზ ბარათაშვილი

[ზარნაშო]

ა ტი პროწივ?

ნააბაროტ

[აჩიკო]

მარიამი

მადლობთ



თათი87

უგვრძნია ბავშვს რას ერჩით?

ეგ მე მეხება თუ ნოდარ ჯალაღონიას?









ბოლო განწყობილება


სინამდვილე მივატოვე
და ოცნება ვინამდვილე,
წლებს თმა-წვერი მივათოვე,
წლითიწლობით ვიმარტვილე,
წილად მერგო სიმარტოვე
და ცხოვრების სიმარტივე.

აღარც მინდა, რამეს ვმკიდე,
ყველაფერი სულერთია.
სულო ჩემო, ცოტა კიდევ _
იქით უკვე სულეთია.


ვახუშტი კოტეტიშვილი

[შოთაძე]

* * *
როგორ დაგივიწყო, როგორ არ
მახსოვდე, როცა სიყვარული
შენით შემიგნია?!
ისევ შენზე ვფიქრობ, ვდრადობ,
რა ვქნა, უშენობა, რომ არ
შემიძლია?!
დილით ნისლივით უხმოდ
გამეპარე, შორით დამიძახე, ნუ
დამელოდები.
ვიცი, წახვედი და აღარ
დაბრუნდები, მაინც გზას
გავქცერი, მაინც გელოდები.
გული ვერ გელევა, გული ვერ
გშორდება.
ცხადში გხედავ და ძილში
მელანდები.
ვიცი, არ გახდები ჩემი
არასოდეს,მაინც მიყვარხარ
და მაინც მენატრები!

* * *
არ გიყვარვარო! – ვეღარ მეტყვი
ცილისწამებით,
თავადაც ხედავ, საკუთარ თავს მტრად რომ
ვექეცი,
რომ შენზე ფიქრში თენებით და
შემოღამებით
ჩემსავე სხეულს სუნთქვასავით გამოვექეცი.
ვერ მეტყვი, რომ შენს მოძულესთან დავალ
მოყვრებით,
რომ შენს მოშურნეს თვალთმაქცური ჟინით
ვხლებივარ,
რომ მორჩილების კვნესითა და ამოოხრებით
შენს სისასტიკეს ერთხელ მაინც
შევბრძოლებივარ.
ვერ მეტყვი – თითქოს საკუთარ თავს
ვუმზერ პატივით,
რომ შენს სამსახურს არ მივიჩნევ მე ჩემს
ღირსებად,
რომ შენი მზერა არ მიზიდავს ანდამატივით
და სიყვარული გადამექცა გასაძლისებად.
მაგრამ შენ გიყვარს ის, ვინც ცხადად ხედავს
შენს ცოდვებს,
მე კი სიბრმავე ბედისწერის სასჯელად
მომდევს.

[თათი87]

აჩიკო

ეგ მე მეხება თუ ნოდარ ჯალაღონიას?

ჩვენში დარჩეს და ეგ შოთაძეზე ვთქვი

[toko:]

მე ისევ ცისფერ სამყაროს ვეძებ

მე ისევ ცისფერ სამყაროს ვეძებ
და სადღაც ჩემზე ტირიან დები.
ახლა მარტო ვარ მე ბრძოლის ველზე
და ირგვლივ დგანან ურიცხვი მტრები.

და გამარჯვების დღე მოვა მალე,
ახლა გარშემო ქარია მხოლოდ.
შენ, მეგობარო, მომეცი ხმალი,
მინდა სისხლიან მტერს შევებრძოლო.

მე ამდენ დარდებს გულში რად ვაწყობ,
ანდა მიწაზე რა დამრჩენია.
დამამარცხებენ? დე დამამარცხონ,
ვგრძნობ მომავალი მაინც ჩემია.

[kato_Bato]

ერთი მოკრძალებული შენიშვნა:
ავტორები მიაწერეთ.
თუ თქვენ დაწერეთ ეგეც გვითხარით, ბატონო

[შოთაძე]

ერთი მოკრძალებული შენიშვნა:
ავტორები მიაწერეთ.
თუ თქვენ დაწერეთ ეგეც გვითხარით, ბატონო

ავტორები და რამე რო ვიცოდეთ რა გვიჭირს