არამართლმადიდებლები ცხონდებიან?, რატომაც არა? ;) პარამეტრები

[marine]

ადამიანი, რომელსაც არაფერი სმენია ქრისტეზე, მაგრამ მართალია უფლის თვალში, ის რათქმაუნდა ცხონდება.

[terra]

ბავშვი ეკითხება: ვინ ხარ?
ღმერთი: ღმერთი ვარ...
ბავშვი: ეგ რაღაა?
ღმერთი: ჰმ... კაი დაივიწყე... წადი სამოთხეში, ნეტარება გელოდება...
ბავშვი: ვაჰ ეგ რაღაა? კარგი რამეა? რითი დავიმსახურე?
ღმერთი: მონათლული იყავი...
ბავშვი: ეე ეგ რაღაა?
ღმერთი: არაფერი დაივიწყე, რაც საჭირო იყო გაკეთებული გაქვს, სამოთხის საშვი გაქვს...
ბავშვი: და სამოთხეში საერთოდ ვინ შედის ხოლმე?
ღმერთი: მონათლული და კეთილი ადამიანები, კარგს რომ სჩადიან და ცუდი რომ სძულთ...
ბავშვი: ვააჰ, კარგი და ცუდი რაღაა? ისე, სულ მინდოდა ჩემი ძმისთვის ერთი ნივთი მომეპარა, ძალიან მომწონს... ეგ კარგია თუ ცუდი?

ცოტა მორიდებით რა. არაა ლამაზი ასეთი გაშარჟება.

ანუ არც ჯოჯოხეთში და არც სამოთხეში???, მაშ სად წავლენ, არის მესამე ადგილი აბრაჰამის წიაღის მსგავსი???.
და რის საფუზველზე ვამბობთ, რომ არის "მესამე ადგილიც"

მე რამდენადაც ვიცი, ეს ''აბრაამის წიაღის მსგავსი ადგილი'' არის სამოთხეშივე, როგორც მისი ერთ-ერთი ქვედონე.

Otherguy
"საშინელი" სამსჯავრო! კორუფციაა ალბათ იქაც არა?

მორიდებით. მორიდებით.

[Atman]

protestanti

მორიდებით. მორიდებით.

"არავინ ასულა ზეცად, გარდა ზეცით ჩამოსული კაცის ძისა, რომელიც არს ცაში." (იოანე 3-13)

ეს სიტყვები სხვადასხვა დროს ყოველთვის სხვადასხვანაირად მესმოდა... როგორც იქნა მივხვდი მნიშვნელობას! (ახლა არა, 1-2 წლის წინ)

[b-a-r-b-a-r-e]

გინდაც გულით არ ეზიაროს?

მე ბავშვობაში 10-ჯერ მაინც ვარ ნაზიარები, სკოლიდან დავყავდით და მექანიკურად - ვიცოდით რომ კარგი იყო ზიარება(რატომ იყო კარგი ეგ არ ვიცოდით) ჰოდა ხშირად გვაზიარებდნენ... ცხადია მარხვის მერე...

ისე, რაღაც ისე არ გამოვიდეს, ადამიანზე გული შეგტკიოდეთ და ჯერ უთხრათ: "კაი არ გჯერა მართლმადიდებლობის მაგრამ აგერ წყალს დაგასხავთ(არადა გულისხმობთ მონათვლას) მარტივი პროცედურაა, დამიჯერე კარგი იქნება..." ჰოდა ასე შეიტყუებთ და მონათლავთ...

ამის მერე ეტყვით: "დილით საჭმელი არ გექნება ნაჭამი, შემო ეკლესიაში ჭამე ცოტა..."

და ასე გამოვა თავისდაუნებურად მართლმადიდებელი და ნაზიარები, ცხონდება?

ჰოდა ამის მერე გეკითხებით: 1 წლის მონათლული ბავშვი რომ დაიღუპოს, ცხონდება?

ჯერ რატომ უნდა ცხონდეს, და მერე როგორ, როცა არც აზროვნება გააჩნია და არც პიროვნება(ჯერჯერობით)...
სათნოა თუ არა, არ ცხონდება და რა ხეირი? იყოს სათნო მერე... ესე იქნება, ღმერთთან წარდგება და: "იცი რაა, სათნო კაცი ხარ, კარგი ადამიანი, თუმცა მაინც ჯოჯოხეთში უნდა გაგიშვა, ბოდიში რა... ესეთი წესი გვაქვს..."

თუმცა 1(ან კაი 5 წლამდე) წლის მონათლული ბავშვი რომ ავა,

ბავშვი ეკითხება: ვინ ხარ?
ღმერთი: ღმერთი ვარ...
ბავშვი: ეგ რაღაა?
ღმერთი: ჰმ... კაი დაივიწყე... წადი სამოთხეში, ნეტარება გელოდება...
ბავშვი: ვაჰ ეგ რაღაა? კარგი რამეა? რითი დავიმსახურე?
ღმერთი: მონათლული იყავი...
ბავშვი: ეე ეგ რაღაა?
ღმერთი: არაფერი დაივიწყე, რაც საჭირო იყო გაკეთებული გაქვს, სამოთხის საშვი გაქვს...
ბავშვი: და სამოთხეში საერთოდ ვინ შედის ხოლმე?
ღმერთი: მონათლული და კეთილი ადამიანები, კარგს რომ სჩადიან და ცუდი რომ სძულთ...
ბავშვი: ვააჰ, კარგი და ცუდი რაღაა? ისე, სულ მინდოდა ჩემი ძმისთვის ერთი ნივთი მომეპარა, ძალიან მომწონს... ეგ კარგია თუ ცუდი?

ეხლა მეჩქარება ამ იგავს ვერ დავასრულებ, აზრი გასაგებია...

პ.ს. ეს ჩემგან: http://www.youtube.com/watch?v=urlTBBKTO68&feature=fvst

ავტორი პაცანი უნდა იყოს
დაასახელე ავტორი

[Funkenstein]

ადამიანს თვითონ ცხონება არ ძალუძს თუ ღმერთმა არ აცხონა იგი, ღმერთმა უბრალოდ სურვილი უნდა დაინახოს ჩვენი რომ მთელი გულით ვისწრაფით მისკენ და გვინდა მასთან ყოპნა თორე მხოლოდ და მხოლოდ ზნეობრივი სრულკოპილების მიღწევის ხარჯზე ცხონება შეუძლებელია, იმიტომ რომ არ არსებობს ადამიანი ცხონდეს და არ სცოდოსო. ასე რომ მარტო ეს მედიტაციები, ნირვანები ექსტაზები და ჰარი ჰარალეები წყლის ნაყვაა მხოლოდ, მე ესე მგონია და....

[marine]

ვინმემ ვინც ერკვევა მართლმადიდებლურ დოგმატიკაში, ჩამოაყალიბოს: ცხონდება თუ არა არამართლმადიდებელი? არსებობენ თუ არა გამონაკლისები და რის მიხედვით ხდება გამონაკლისების დაშვება?

სამოციქულოში (თუ არ ვცდები პავლე მოციქულის ეპისტოლეში) წერია, რომ ყველა მართალი ადამიანი, თუნდაც წარმართი, სათნოა უფლისთვის და ლოგიკურად, რაკი სათნოა ე. ი. ცხონდება კიდეც.

[Otherguy]

ადამიანი, რომელსაც არაფერი სმენია ქრისტეზე, მაგრამ მართალია უფლის თვალში, ის რათქმაუნდა ცხონდება.

ჰოო? მაშ იესო ცდებოდა როცა ამბობდა:"საუკუნო სიცოცხლე ისაა რომ გიცნობდნენ შენ..."(იოანე 17:3)და რომ ვინც არ მოინათლება არ ცხონდებაო?

გეკითხები რა აზრი აქვს რელიგიას თუ მის გარეშეც შეიძლება ცხონდე?

ან დღეს როგორ შეიძლება არ გსმენოდეს ქრისტიანობაზე, მაგრამ როგორც ჩანს ეს არ მოქმედებს მუსლიმანებზე, ისევე როგორც შენზე არ მოქმედებს ისლამის არსებობის ცოდნა...

protestanti


"არავინ ასულა ზეცად, გარდა ზეცით ჩამოსული კაცის ძისა, რომელიც არს ცაში." (იოანე 3-13)

ეს სიტყვები სხვადასხვა დროს ყოველთვის სხვადასხვანაირად მესმოდა... როგორც იქნა მივხვდი მნიშვნელობას! (ახლა არა, 1-2 წლის წინ)

"რომელიც არის ცაში" არ წერია ბევრ მანუსკრიპტში, რაც საინტერესოა...

ავტორი პაცანი უნდა იყოს
დაასახელე ავტორი

ავტორს არ ვიცნობ, მაგრამ, ჭკვიანურად ხუმრობს...

იგავს რაც შეეხება ჩემი დაწერილია...

სამოციქულოში (თუ არ ვცდები პავლე მოციქულის ეპისტოლეში) წერია, რომ ყველა მართალი ადამიანი, თუნდაც წარმართი, სათნოა უფლისთვის და ლოგიკურად, რაკი სათნოა ე. ი. ცხონდება კიდეც.

მაგაზე პასუხი ზემოთ მიწერია...

[marine]

ჰოო? მაშ იესო ცდებოდა როცა ამბობდა:"საუკუნო სიცოცხლე ისაა რომ გიცნობდნენ შენ..."(იოანე 17:3)და რომ ვინც არ მოინათლება არ ცხონდებაო?

მე მესმის შენ რასაც ამბობ, მაგრამ ერთი წუთით წარმოვიდგინოთ ადამიანი, რომელსაც არასოდეს სმენია ქრისტეზე, მაგრამ მთელი სიცოცხლე სიკეთეს ემსახურება, უნდა ცხონდეს თუ არა? რათქმაუნდა უნდა ცხონდეს და ცხონდება კიდეც, რადგან მართალი ადამიანია.

[Atman]

Funkenstein

ადამიანს თვითონ ცხონება არ ძალუძს თუ ღმერთმა არ აცხონა იგი, ღმერთმა უბრალოდ სურვილი უნდა დაინახოს ჩვენი რომ მთელი გულით ვისწრაფით მისკენ და გვინდა მასთან ყოპნა თორე მხოლოდ და მხოლოდ ზნეობრივი სრულკოპილების მიღწევის ხარჯზე ცხონება შეუძლებელია, იმიტომ რომ არ არსებობს ადამიანი ცხონდეს და არ სცოდოსო. ასე რომ მარტო ეს მედიტაციები, ნირვანები ექსტაზები და ჰარი ჰარალეები წყლის ნაყვაა მხოლოდ, მე ესე მგონია და....

მართალი ხარ, მაგრამ იმისათვის რომ მიხვდე მაგას ჯერ უნდა ნაყო და ნაყო


Otherguy

"რომელიც არის ცაში" არ წერია ბევრ მანუსკრიპტში, რაც საინტერესოა...

მართლაც საინტერესოა. ეს ფრაზა რაც არ უნდა შიფრონ მაინც ბურუსითაა მოცული მის განმარტებაში დროზე აკეთებენ აქცენტს, წარსულში არ ასულაო და აწი ავაო, მაგრამ არა მგონია დროში იყოს საქმე, მითუმეტეს ცათა სასუფეველში დრო არ არსებობს. მე კი ვხვდები ინტუიციურად რისი თქმა უნდოდა იესოს მაგრამ ვერ ვიტყვი, მითუმეტეს მასზე უკეთესად

[marine]

გეკითხები რა აზრი აქვს რელიგიას თუ მის გარეშეც შეიძლება ცხონდე?

რელიგია აუცილებელი რამაა ადამიანისთვის, რომელსაც ცხონებამდე მივყავართ, მაგრამ რა დააშავა იმ მუსულმანმა, რომელიც მართალია უფლის წინაშე და თავისი სარწმუნოების ყველა მცნებას ზედმიწევნით ასრულებს?

[Atman]

ჰოო? მაშ იესო ცდებოდა როცა ამბობდა:"საუკუნო სიცოცხლე ისაა რომ გიცნობდნენ შენ..."(იოანე 17:3)და რომ ვინც არ მოინათლება არ ცხონდებაო?

ხალხო ქრისტე საკუთარ თავზე რომ ლაპარაკობდა პირველ რიგში სულს გულისხმობდა, ღმერთს, რომელიც ერთია ყველასთვის და მერე პიროვნებას რომელსაც ქვია იესო ქრისტე. ის "მე-ში" სულიწმიდასაც გულისხმობდა, ღმერთსაც და საკუთარ თავსაც, მაგრამ ეს სამივე მთლიანობაა და ღმერთი მხოლოდ რომელიმე კონკრეტული რელიგიის საკუთრება არაა. ის ყველასია და ერთია!

[marine]

ან დღეს როგორ შეიძლება არ გსმენოდეს ქრისტიანობაზე, მაგრამ როგორც ჩანს ეს არ მოქმედებს მუსლიმანებზე, ისევე როგორც შენზე არ მოქმედებს ისლამის არსებობის ცოდნა...

ზემოთ დაგიწერე.

ის ყველასია და ერთია!

გეთანხმები

[terra]

რელიგია აუცილებელი რამაა ადამიანისთვის, რომელსაც ცხონებამდე მივყავართ, მაგრამ რა დააშავა იმ მუსულმანმა, რომელიც მართალია უფლის წინაშე და თავისი სარწმუნოების ყველა მცნებას ზედმიწევნით ასრულებს?

მარინე, რას ნიშნავს მართალია უფლის წინაშე? რომელ ღმერთს ეთაყვანება? ალლაჰს?
და რომელი სარწმუნოების მცნებებს ასრულებს ზედმიწევნით? ისლამის?
დაფიქრდი რას ამბობ.
მაშინ განსხვავება არ ყოფილა ქრისტიანობასა და ისლამს შორის.

[marine]

მარინე, რას ნიშნავს მართალია უფლის წინაშე? რომელ ღმერთს ეთაყვანება? ალლაჰს?
და რომელი სარწმუნოების მცნებებს ასრულებს ზედმიწევნით? ისლამის?
დაფიქრდი რას ამბობ.
მაშინ განსხვავება არ ყოფილა ქრისტიანობასა და ისლამს შორის.

ქრისტიანობას და ისლამს შორის დიდი განსხვავებაა და მე პირადად ბედნიერი ვარ რომ ვარ ჭეშმარიტი სარწმუნოების - მართლმადიდებლობის მიმდევარი. ყველამ ვიცით რომ მხოლოდ მართლმადიდებლობაა ჭეშმარიტი, თუმცა არ მესმის რატომ უნდა მოხვდეს მუსულმანი ადამიანი ჯოჯოხეთში, მიუხედავად იმისა რომ ის მთელი თავისი სიცოცხლის მანძილზე იყო მართალი ადამიანი, ემსახურებოდა სიკეთეს და სათნოებას.

ცოტა წინააღმდეგობაში მოვდივართ, როცა ცხონების შესახებ ვსაუბრობთ. წმინდა მამები ამბობენ რომ ცხონება მხოლოდ მართლმადიდებელ ადამიანს შეუძლია, მაგრამ ამევე დროს სამოციქულოში წერია რომ ყველა მართალი ადამიანი, თუნდაც წარმართი, სათნოა უფლისთვის.

არ ვიცი, შეიძლება არასწორად ვმსჯელობ.

[b-a-r-b-a-r-e]

ავტორს არ ვიცნობ, მაგრამ, ჭკვიანურად ხუმრობს...

იგავს რაც შეეხება ჩემი დაწერილია...
მაგაზე პასუხი ზემოთ მიწერია...

იცნობ და ძალიან კარგადაც,მეც ვიცნობ სხვათაშორის
შენი დაწერილზეც იგივე აზრისა ვარ,პაცანი ხარ შენც

[Funkenstein]

რელიგია აუცილებელი რამაა ადამიანისთვის, რომელსაც ცხონებამდე მივყავართ, მაგრამ რა დააშავა იმ მუსულმანმა, რომელიც მართალია უფლის წინაშე და თავისი სარწმუნოების ყველა მცნებას ზედმიწევნით ასრულებს?

წმინდა მამემი თვლიდნენ თავს ცოდვილებად და როგორ გონია ვინმე მუსულმანი იქნება უცოდველი. თუ თვლი რომ ის ვინც თვლის რომ თავს თუ აიფეთქებს სამოთხეში მოხვდება და ამ იდეას ბოლომდე შეეწირება ერთგულად, უნდა ცხონდეს?

[terra]

სამოციქულოში წერია რომ ყველა მართალი ადამიანი, თუნდაც წარმართი, სათნოა უფლისთვის.

ეს ციტატა იქნებ ზუსტად გენახა და დაგედო, თავის განმარტებასთან ერთად..
არ შეიძლება ყველა ფრაზის ერთმნიშვნელოვნად გაგება და აღქმა. მით უმეტეს, თუ ციტატა ზუსტად არ ვიცით.

უფალს, რა თქმა უნდა ყველა ადამიანი უყვარს, როგორც საკუთარი ქმნილება,
მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ ამავე დროს, მისთვის სათნოა ყველა ადამიანის ქმედებები და საქციელი.
წმინდა წერილში, განსაკუთრებით ძველ აღთქმაში, მრავლადაა ამის საილუსტრაციო ადგილები. გავიხსენოთ.
და თუ ყველა ადამიანი სათნოა უფლის წინაშე, მაშინ რაღაა სიკეთის და ბოროტის გარჩევის უნარი?
რაღაა უფლისკენ მიმავალი და მისგან განდგომის გზა?
რაღაა ჩვენი თავისუფალი ნება, რომლითაც ამ ყველაფერს ვირჩევთ ან არ ვირჩევთ?
არ გგონია, რომ შენი ლოგიკიდან გამომდინარე, ადამიანი რაღაც მარიონეტს, სათამაშო ტიკინას ემსგავსება,
რომლის გადაწყვეტილებებსაც არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს?
და ''მართალი ადამიანი'' და ზოგადად ''ადამიანური სიმართლე'' ცოტა ისეთი ცნებაა, ღრმა.

გადაიკითხე :

Архимандрит Лазарь (Абашидзе)



Как различается добро евангельское от добра человеческого

Люди, не понимающие духовных основ того, что происходит в мире, судят о делах человеческих очень поверхностно, они разделяют деятельность человека на явно греховную, злую, и на добрую, похвальную - только по самому внешнему ее проявлению, стараясь провести между той и другой некоторую приблизительную границу, пользуясь самыми расплывчатыми, неустойчивыми мерками добра и зла- по законам мира. Мир же сам в себе не имеет той истины, которая открыла бы ему настоящую цену вещей; только один закон дает ясное определение тому, что есть грех, что есть благо, что есть что, - это закон евангельский. Законы мира сего иногда, в некоторых пунктах своих пытаются быть похожими на законы христианские, но это только по наружности; на самом же деле все там по-другому.

Человек, после своего падения хотя весь и поработился греху, стал уродливым, больным, озлобленным, но некоторые задатки естественного добра, вложенные при сотворении в него Создателем, еще сохранились, хотя и не имеют уже чистоты и святости, но растворены ядом греха. На этих-то жалких останках человек и стал строить свои учения о добром и нравственном, о любви и справедливости. Но такая оскверненная нечистотой "правда" человеческая не может научить его истинному добру, не может оживлять и исцелять душу, скорее вводит ее в великое заблуждение.

Люди неверующие тоже делают не мало красивых, будто даже похвальных дел, совершают многие добродетели, подвиги милосердия, любви, самопожертвования; иногда отдают жизнь свою ради народа своего или ради ближнего своего, дают последний кусок хлеба голодному, помогают друг другу в беде, жертвуют свое имущество на разные добрые дела; встречаются удивительные, даже героические поступки, можно привести такие примеры, что многие будут тронуты ими до глубины души. И все эти проявления добра, если они не основаны на Евангелии, если они вырастают не из глубины верующей христианской души, то все это, столь похвальное, - нечисто, осквернено падением, не имеет пред Богом той ценности, которую приписывают ему люди. Эту важную истину многие никак не могут принять сегодня; услышав сказанное, многие недоумевают, обижаются, некоторые гневаются.

И правда, слышится странно: человек совершает высокий подвиг, жертвует жизнью ради ближнего, умирает ради того, чтоб другой мог счастливо жить, - и за душу такого героя можно сомневаться, что она спасена; ему еще может грозить ад? Разве такой поступок не омывает всех грехов человека? - Звучит как будто жестоко. Но посмотрим с другой стороны: если этот герой не ради Христа, не по учению Евангелия, не из веры христианской почерпнул силы в подвиге, если не Христовой силой совершилось это самопожертвование, не во Имя Божие, то тогда выходило бы, что и без веры, и без Христова искупления человек может спастись; значило бы, что в самом падшем человеке сохранилась та сила и чистота, которые достаточны для его оживления, для того, чтоб ему самому вырваться из цепей греха. Тогда зачем понадобилась страшная Жертва Голгофская, зачем учение Христово, Евангелие, Церковь? Зачем таинства, молитвы, посты, подвиги христианские? Тогда было бы достаточно только одного желания нашего и усилия воли, даже и вера не нужна... Как же это?

Дело в том, что совершать добрые дела, прекрасные дела, похвальные дела и совершать дела веры - не одно и то же! Дела добрые, совершаемые без веры, без Бога, посвящены миру сему, от мира сего они и получают плату: славу, честь, почет. Славы вечной, небесной они чужды. А дела веры имеют внутреннее посвящение Богу, творятся с молитвой, с обращением к Богу, сколько возможно сокровеннее, чтоб ведал один Бог; такие дела имеют меньше впечатления внешнего, зато принимает их Господь, воздает за них славу в будущей жизни.

И вообще неправильно считать спасение души и наследие Царствия Небесного прямо зависящими от наших добрых дел. Бог милует человека и спасает не за его добрые дела, а за его верующее, сокрушенное и смирившееся сердце. Конечно, вера эта без дел быть не должна, да и не может, она обязательно воплотится в конкретные дела, и дела эти будут непременно самые добрые и святые, так как этим делам учит верующего Сам Господь.

Поэтому-то неправильно проповедовать людям абстрактное добро, учить их любить ближнего, быть милосердными, добрыми, не говоря при этом о том, что этого они никак не смогут сделать правильно, свято, богоугодно без учения евангельского, без Церкви, без благодати Святого Духа, которую они могут получить только в храме через святые таинства. Если этого не говорить, то люди будут думать, что они могут, если захотят, сами прекрасно решить свои проблемы - без Церкви, без таинств, без благодати Святого Духа, без Христа.

В миру совершаются часто добрые поступки, но еще чаще злые. И грехи мира гораздо изощреннее и разнообразнее, чем благие дела в нем. Эти грехи так близко прикасаются к тому добру, что как бы и нет между ними противоречия. Один и тот же человек, который похваляем всеми за свои добрые дела, тут же совершает множество гадких дел, на которые никто не обращает внимания. Герой мира совершает какой-либо удивительный самоотверженный поступок, а до и после него творит что-либо самое подлое и низкое. Таковы добродетели мира сего: здесь любовь и ненависть рядом, здесь самопожертвование, геройство, милостыня, и тут же - эгоизм, себялюбие, высокомерие. На самом же деле и то и другое зиждется на пагубных страстях. Добро там как будто существует для того, чтоб оттенять и придавать большую сладость греху, обострять его вкус. Само это добро пьет корнями своими оскверненную воду, тайные гордые, тщеславные помыслы тут же заглушают всякое искреннее, несколько возвышенное стремление души.

Говорит епископ Игнатий:

"Делатель правды человеческой исполнен самомнения, высокоумия, самообольщения; он проповедует, трубит о себе, о делах своих, не обращая никакого внимания на воспрещение Господа (Мф. 6, 1-18); ненавистью и мщением платит тем, которые осмелились бы отворить уста для самого основательного и благонамеренного противоречия его правде: признает себя достойным и предостойным наград земных и небесных. Напротив того, делатель евангельских заповедей всегда погружен в смирение: сличая с возвышенностью и чистотою всесвятых заповедей свое исполнение их, он постоянно признает это исполнение крайне недостаточным, недостойным Бога; он видит себя заслуживающим временных и вечных казней за согрешения свои, за нерасторгнутое общение с сатаною, за падение, общее всем человекам, за свое собственное пребывание в падении, наконец, за самое недостаточное и часто превратное исполнение заповедей" [1].

"Придет ли к тебе какая благая мысль, остановись, никак не устремись к исполнению ее с опрометчивостью, необдуманно. Ощутишь ли в сердце какое благое влечение, остановись: не дерзай увлечься им. Справься с Евангелием. Рассмотри: согласны ли со всесвятым учением Господа благая мысль твоя и твое благое влечение сердечное. Вскоре усмотришь, что нет никакого согласия между евангельским добром и добром падшего человеческого естества. Добро падшего естества перемешано со злом, а потому и само это добро сделалось злом, как делается ядом вкусная и здоровая пища, когда перемешают ее с ядом. Хранись делать добро падшего естества! Делая это добро, разовьешь свое падение, разовьешь в себе самомнение и гордость, достигнешь ближайшего сходства с демонами. Напротив того, делая евангельское добро, как истинный и верный ученик Богочеловека, соделаешься подобным Богочеловеку" [2].

В каждом деле важно заглянуть в глубь сердца, в тайники сокровенных наших помыслов. Всякое дело, прежде чем мы на него решимся, бывает взвешено и расценено внутренними нашими силами, там происходит что-то вроде некоторого тайного совета: сердце говорит свои "за" и "против", ум - свои, чувства, плоть, наши страсти, привязанности, слабости - все здесь пытается вставить свое слово; и если на этом совете выносится суд справедливый, дело решается по Христовым законам, то оно будет совершаться во спасение души; если же будет допущено лукавствие в пользу какой-либо страсти, с тайной мыслью напитать эту страсть, то совершаемое дело, какой бы внешне благолепный вид оно ни имело, принесет душе скорее вред, чем пользу. И любой маленький и едва заметный поступок, шаг - всегда сопровождаются внутри нас этим внутренним посвящением во чье-то имя, совершаются ради земного или небесного, Божьего или человеческого. И часто само это посвящение имеет большее значение, чем совершаемое наружно дело, в нем-то и заключается главная цена совершаемого пред Богом.

[marine]

წმინდა მამემი თვლიდნენ თავს ცოდვილებად და როგორ გონია ვინმე მუსულმანი იქნება უცოდველი. თუ თვლი რომ ის ვინც თვლის რომ თავს თუ აიფეთქებს სამოთხეში მოხვდება და ამ იდეას ბოლომდე შეეწირება ერთგულად, უნდა ცხონდეს?

არ არსებობს ადამიანი "ცხონდეს და არა სცოდოს".

ადამიანი რომელიც თვლის რომ თვითმკვლელობით თავს გადაირჩენს, რათქმაუნდა ცდება და არ ცხონდება. ასეთ რამეზე საუბარი არც ღირს, პასუხი ისედაც ყველამ ვიცით.

ეს ციტატა იქნებ ზუსტად გენახა და დაგედო, თავის განმარტებასთან ერთად..
არ შეიძლება ყველა ფრაზის ერთმნიშვნელოვნად გაგება და აღქმა. მით უმეტეს, თუ ციტატა ზუსტად არ ვიცით.

უფალს, რა თქმა უნდა ყველა ადამიანი უყვარს, როგორც საკუთარი ქმნილება,
მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ ამავე დროს, მისთვის სათნოა ყველა ადამიანის ქმედებები და საქციელი.
წმინდა წერილში, განსაკუთრებით ძველ აღთქმაში, მრავლადაა ამის საილუსტრაციო ადგილები. გავიხსენოთ.
და თუ ყველა ადამიანი სათნოა უფლის წინაშე, მაშინ რაღაა სიკეთის და ბოროტის გარჩევის უნარი?
რაღაა უფლისკენ მიმავალი და მისგან განდგომის გზა?
რაღაა ჩვენი თავისუფალი ნება, რომლითაც ამ ყველაფერს ვირჩევთ ან არ ვირჩევთ?
არ გგონია, რომ შენი ლოგიკიდან გამომდინარე, ადამიანი რაღაც მარიონეტს, სათამაშო ტიკინას ემსგავსება,
რომლის გადაწყვეტილებებსაც არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს?
და ''მართალი ადამიანი'' და ზოგადად ''ადამიანური სიმართლე'' ცოტა ისეთი ცნებაა, ღრმა.

ვეცდები ეს ციტატა მოვიძიო და დავდო ამ თემაში.

ყველა ადამიანის ქმედება შეუძლებელია სათნო იყოს უფლისთვის. მე ვსაუბრობ ისეთ ცხოვრებისეულ ქმედებებზე, რომლის შემთხვევაშიც, წესით ვიცით, რომ მართლმადიდებელი ადამიანი ცხონდება. ანალოგიურ ქმედებასა და საქციელს ვგულისხმობ, ოღონდ სხვა რელიგიის ადამიანის შემთხვევაში. თუკი არსებობს მუსულმანი, რომელიც ქრისტიანის მსგავსაც სიკეთით სავსე ცხოვრებით იცხოვრებს (ეს არ გამორიცხავს რომ მართლმადიდებელის მსგავსად ისიც სცოდავდეს, რამეთუ არ არსებობს უცოდველი ადამიანი) რატომ არ უნდა გადარჩეს მისი სული?

[izi-bartki]

Atman

მართალი ხარ, მაგრამ იმისათვის რომ მიხვდე მაგას ჯერ უნდა ნაყო და ნაყო

და სანამ ხელებში არ აგედღვლიბება არ უნდა გადაღვარო??
ან ამსდენი ჭყაპა-ჭყუპით არ გადმოგეღვრება? რომ ჩაიხედავ შიგ და ცარიელი იქნება მერე უნდა მიხვდეს ადამიანი??

[marine]

დედა ტერეზა ყველამ ვიცით, რომ იყო კათოლიკე, მაგრამ მთელი თავისი ცხოვრება სიკეთის კეთებას შეალია. რაკი იყო კათოლიკე და არა მართლმადიდებელი, ამიტომ არ ცხონდებოდა და ჯოჯოხეთში მოხვდებოდა?