უსიყვარულობა და ჩვენი ამბიციები, რა გვაბრკოლებს ერთმანეთისადმი სიყვარულში,გრძნობის უქონლობა თუ ეგოისტურ პარამეტრები

[beso777]

ხშირათ ხდება რომ ცხოვრებასი ვხვდებით ადამიანებს,რომლებიც გარკვეულ კვალს ტოვებენ შემდგომ ცხოვრებიც მანძილზე.სულიერი თვალსაზრისით თუ ვიმსჯელებთ,არ არსებობს ადამიანი,მეორე ადამიანისტვის რაგაც სარგებლის მომტანი არ იყოს,თუნდაც მცირე სახის,მაგრამ მაინც.არ არსებობს ადამიანი,რომელიც მის ცხოვრებას ისე გალევს,რომ დარწმუნებული იყოს ესა თუ ის ადამიანი გვერდით არასოდეს დასჭირდება.ცხოვრება წისქვილის ქვასავით ტრიალებს და არავინ იცის ხვალ ვინ და რა ვითარებაში დაგვჭირდება გვერდით.დღეს რომ უდიდეს მტრათ ვრაცხავთ ადამიანს,ხვალ შეიძლება ჩვენი ყველაზე ახლობელი და ყველაზე მეტათ მდგომელი აგმოჩნდეს განსაცდელის დროს.ხშირათ ხდება რომ ჩვენი საკუთარი ამბიციები არ გვაძლევს საშუალებას დავინახოთ ადამიანები ისეთი,როგორებიც არიან მათი სულის სიღრმეში,ამაში გვაბრკოლებს ჩვენი უსაზღვრო ამბიციურობა,ეგოიზმი,ეს ყოველივე ისე გვაბრმავებს ხშირათ რომ მოყვრულათ მოსულ ადამიანებს მტრებათ ვრაცხავტ,დასახმარებლათ მოსულებს,რომლებიც ხედავენ რომ გვჭირდება მათი გვერდითდგომა და გატანა ცხოვრებასი,უნებურათ,ეგოიზმით
,ამბიციურობით,გარეგანი ბრწყინვალებით დაბრმავებულები ხელსა ვკრავთ და ცხოვრებიდან ვიკვეტავთ.იმდენათ გაამაყებულნი ვართ რომ თუ ადამიანი ჩვენს ამბიციებს არ აკმაყოფილებს,მის ჩვენს მიმარტ გამოჩენილ დახმარებას,თანაგრზნობას და სიყვარულსაც კი ვთაკილობთ.ზურგს ვაქცევთ,ჩვენი ცხოვრებიდან ვშლით.იმაზე ხომ ზედმეტია საუბარი რომ იქით დავეხმაროთ მათ როცა ვჭირდებით.რატომაა ასეთი ძნელი ადამიანს გული აჩვენო,გულით დავუდგეთ გვერდით,გულით შევწუხდეთ ერტმანეთის განცდებზე და არა ისე რომ ჭირიანებივით ვაქციოთ ზურგი.თითქოს ისინი სხვა სამყაროსი არიან და ჩვენ კი სულ სხვაში.ამ დროს კი ჩვენი თავი ღრმა მორწმıნეებათ მიგვაჩნია და ვინმემ რომ ამაზე ოდნავი შენიშვნა მოგვცეს თავს მოვაჭამთ,ამას ვის აკადრებო,რა უფლრბა გაქვსო.ჩვენ კი საკუთარი სინდისი მიზინებულები გვაქვს და იმით ვიმშვიდებტ ტავს რომ ვითომ არ შეგვიძლია მზიმე ჯვრის ტარება და ამიტომ ვერ ვუდგივარტ ამ ადამიანებს გვერდით,ამიტომ არ ვიყენებტ გვერდიტაც,არ შეგვიძლია ძალით სევიყვაროთ ისინი,არ შეგვიძლია მათი გვერდითდგომა ავიტანოთ,არ შეგვიძლია მათ დახმარება ვთხოვოთ გაჩირვებისას.ჩვენი ეგოისტური ამბიციებია გაჩხერილი შუაგზაზე და ამას ვერ ველევით,ჩვენს ამბიციურობაზე ვერ ვამბობთ უარს,აი,სწორეთ ესაა საწყისი მიზეზი ჩვენი ვითომდა უსიყვარულობის,გვერდით დგომისგან თავის შორსდაჭერის,სხვა არაფერი.ყველა ადამიანში აქვს უფალს ჩანერგილი სიყვარული,თანაგრზნობა,
შებრალების ,დახმარების,გვერდითდგომის უნარი,გასაცდელში მოყვასის ტკივილის საკუტარ ტკივილათ გაზიარების უნარი.მაგრამ სწორეთ ეს ეგოიşსტური ამბიციურობა არ გვაზლევს ნებას რომ მას გადავაბიჯოთ,რაღაცაზე უარი ვტქვათ,ისევ ჩვენივე სულის გამო,ისევ მოყვასის სულის გადასარჩენათ,ჩვენს ამბიციურობას ვანაცვალებთ მოყვასის სულს,როცა ჩვენს ხელსია,უფსკრულის პირას მყოფი ადამიანის გადარჩენა,მაგრამ არა,ამას არ ვაკეტებთ,ამის სასუალებას არ გვაზლევს ეს ამბიციურობა,გვირჩევნია ის დაიღუპოს ვიდრე ჩვენს ამ ამბიციებზწე უარი ვტქვათ,ჩვენს ტავს რაღაც მოვაკლოთ,რაგაცით დავდგეთ საკუთარ სურვილებზე,საკუთარ ეგოისტურ სიამოვნებებზე მაღლა.ბოროტატ ვიყენებტ ჩვენს ვიტომდა უფლებას რომ ტავისუფალი ადამიანები ვარტ და როგორც გვინდა ცხოვრებას ისე წავმართავტ.არ არსებობს იყო მორწმუნე,იყო უფლის სამსახურში,მის სახელს ატარებდე და როგორც გინდოდეს საკუტარი სიამოვნებისთვის ცხოვრობდე.საკუტარი სურვილებიტ ცხოვრობდე,საკუთარ ამბიციურობას ამჯობინებდე მოყვასის გვერდით დგომის საჭიროებას როცა ეს დრო დგება ცხოვრებაში.ადამიანს სჭირდებოდე,გვერდით დგომას გთხოვდეს და შენ ზურგს აქცევდე,თავს იკატუნებდე ვიტომ შენს ძალებს აღემატება ეს.სადაა ამ დროს შენი რწმენა?განა უკეთ უკეთ არ უწყი რომ მტავარია მორწმუნემ მუდამ გამოავლინოს მოყვასის გვერდიტ დგომის სურვილი,ძალისხმევა და არ აერსებობს რაც უფლისთვის შეუძლებელი იქნება.განა უფალი მიატოვებს მისი ზალის ანაბარა და არ შეეწევა?სანამ უნდა ვითვალთმაქცოთ და ვიფარისევლოთ?სანამ უნდა ვატყუოთ უფალსაც და გვერდითმდგომებსაც ,ეკლესიებსი მუშტებს ვირტყავთ თავში,ვიტომ ვწუხდეთ ჩვენს ცოდვებს და უფალს მოწყალებას ვთხოვთ,ეკლესიის გარეთ კი აღარ გვახსოვს მოყვასი,რომელ მამას ეამება რომ მას ესიყვარულებოდეს სულ მის გვერდით ყოფნის სურვილს გამოთქვამდეს და ამ დროს მისმეორე შვილს ანუ ამ მორწმუნის და ძმას ეს ზურგს აქცევდეს,მის ტკივილს არად აგდებდეს,ცხოვრებასი მოიკვეტოს და არ დაინტერესდეს რა მოუვა დაირუპება თუ არა.მეეჩვება ასეთი შვილი,დაძმის ზურგის მქცეველი,გვერდით არ დამდგომი,დასაღუპათ მისგან განწირული მამას აამებდეს,როგორც არუნდა იგწვოდეს მისგამო.ყველაზე დიდი სიყვარული და სატნოება უფლის მიმართ ,ისაა როცა მორწმუნრ მის მოყვასს დაუდგება გვერდით და არ გაწირავს,არ დაუსვებს მისი სულის დაკარგვას უფლისთვის.რაც ჩვენ ყველა ადამიანებს მოგვმადლოს უფალმა.