ვითომ? ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, კანუდოსელის მიერ მოყვანილ ციტატებსაც წმინდა თეოფანე დაყუდებულის და წმინდა სერაფიმ საროველის აზრებიდან, თვითონ სიტყვა "შთაბერა" იძლევა იმის ეჭვს, რომ არსებობდა რაღაც უსულო, რომელსაც სული შთაებერა ანუ მიეცა. შთაბერა = არ ქონდა და მისცა.

გიორგი,

ეგ ციტატები, ამოგლეჯილია კონტესქტიდან, იქ საერთოდ არ იყო საუბარი შექმნაზე, არამედ სულზე!
რათქმაუნდა უსულოს მისცა სული, მაგრამ ეგ უსულო,სულაც არ ყოფილა მაიმუნი, არამედ იყო მასალა-სხეული, რომელსაც დამასკელის მიხედვით მყისიერად ჩაებერა სული, ამ ყველაფერზე ვუპასუხე იქ, გთხოვ წაიკითხო

კანუს,

ვმეორდებით რა




ჰოდა პასუხებს ისევ გავიმეორებ

.........................................

ხსენებული მამები ამ სიტყვებში სულ სხვა რამეს უსვამდნენ ხაზს ანუ უფრო ზუსტად: ციტატაБыло животное в образе человека с душею животного. Потом Бог вдунул в него Свой Дух, и из животного стал человекაქ წმიდა მამა, საუბრობს სულის მნიშვნელობაზე, და ხდება იმის დადგენა, რაც ადამიანს ანიჭებს ადამიანურობას, ანუ სული, საღვთო მადლი და ხატება ღვთისა, სწორედ სულით ხდება ადამიანი თანაზიარი სულიერი სამყაროსი, როცა სხეულ-სამშვინველით ანუ ციტატაдушею животногоიგი ამ ქვეყნის თანაზიარიცაა, ესაა ადამიანის ორიგინალურობის უპირველესი ნიშანი,, ინდივიდზეც სწორედ მაშინ ვსაუბრობთ, როცა ეს სულიერი ინდივიდია, ხოლო როცა სულიერი ინდივიდია, უკვე ნებაც აქვს და თავისუფლებაც, ასე რომ სულის განსაზღვრა მეტად მნიშვნელოვანია ქრისტიანულ ღვთისმეტყველებაში, თუკი დღესდღეობით სული მიემადლება ჩანასახს, განაყოფიერებისთანავე ე.ი. მყისიერად, აქ ადგილი არ რჩება ადამიანის " ცხოველობისა" თუმცა მისი მიწიერი ბუნება და სხეული მაინც ასახავს სამყაროს ნამდვილ და მართლაცდა საოცარ შექმნა-ევოლუციის თეორიას, იცით ალბათ ყველამ როგორ ვითარდება ჩანასახი დაწყებული უმარტივესი ერთუჯრედიდან თევზის, შემდეგ ცხოველის და ბოლოს ადამიანის ფორმას ღებულობს, მაგრამ ეს სხეული განიცდის ამ ისტორიის ასახვას, სული იქვეა, ანუ მაინც ადამიანია, თუგინდ ნაყოფი ამათუიმ განვითარების სტადიაზე რომელიმე ცხოველურ ჩანასახს გავდეს, არც ის უნდა დაგვავიწყდეს, რომ ბევრი მამები, ტრიქოტომიაზე საუბრობენ ანუ იმაზე რაც მე ზემოთ ვახსენე, სული, სხეული და სამფშინველი, რომელსაც თეოფანემ "ცხოველის სული" უწოდა, და სერაფიმემ კი უფრო ზუსტად დაადგინა, რომ ამ სამფშვინველ-სხეულით ჩვენ მსგავსნი ვართ ცხოველისა.
კარგით, ეს გასაგებია, ანუ ადამის შემდეგ ყველა ადამიანი ( სადაც ჩასახვა-განაყოფიერებაზეა საუბარი) თავიდანვე ადამიანია და სულიერი, ასე რომ აქ მთლიანად გამოირიცხება, რომელიმე "ადამიანდელი" ცხოველთა არსებობის შესახებ საუბარი, ერთადერთი ჩაღრმავება შეიძლება მხოლოდდამხოლოდ ადამთან დაკავშირებით და არანაერად რომელიმე სხვა არსებასთან დაკავშირებით, რომელსაც შეიძლება რამე აკავშირებდეს ანთროპოლოგიასთან.
ადამის შექმნა, ეს ფრიად სასწავლი და ღრმად გამოსაკვლევი საკითხია, მე მაპატიეთ, დ ციტატებით არ აგავსებთ, მაგრამ დამერწმუნეთ უმრავლესი რასაც ვწერ, სწორედ მამათა ნააზრევიდან მომაქვს... მოკლედ, როგორც ზე-მორეირამ აღნიშნა, ადამის შექმნა სწორედაც რომ ორად იყოფა სხეულის შექმნა და სულის ჩაბერვა, ისმის სამი კითხვა

1) რატომ არ შექმნა თავიდანვე ღმერთმა ადამი "მთლიანად" ?

2) რა დროის სხვაობა არის ამ ორ ქმედებას შორის?

3) როგორი იყო ადამის სხეულის მდგომარეობა სულის შთაბერვამდე?

უპირველესად, ისევ დავაზუსტებ, რომ აქ მხოლოდ ადამის შემთხვევაზეა საუბარი და არცერთ სხვაზე, ახლა კითხვა რატომ არ მოხდა მთლიანად შექმნა, ... უფალს რაღათქმაუნდა შეეძლო მყისიერაც შეექმნა სამყარო, მაგრამ ინება უფალმა სამყაროს განვითარება და დახვეწა მომხდარიყო დროთა და ფაზების განმავლობაში, დახვეწა და განვითარება, თუგინდ გადარჩევაც ახლაც ხდება და სულ იქნება სანამ ეს მატერიალური სამყარო არსებობს, ე.ი. უფალმა სამყაროც ცალცალკე პერიოდში ( "დღეებში") შექმნა, ამას გარდა მან სულიერი სამყარო (ანგელოზები) ცალკე შექმნა და მიწიერი ცალკე, ანუ აქაც ვხედავთ სხვაობას და ფაზებს, ასე რომ არაფერია იქ გასაკვირი როცა ისეთ ორიგინალურ ქმნილებაზე, როგორიცაა ადამი, თავისთავად ორპერიოდიანი შექმნა ხდება, სწორედ იმიტომ, რომ აქაც ორ სხვადასხვა ტიპის შექმნაზე გვაქვს საუბარი: მიწიერზე და სულიერზე, ასე რომ ეს ფაზები ჩვენთვის უცნობი არაა.

2) ფრიად საინტერესო საკითხია, რადგან დარვინის თეორიამდე ეს საკითხი არ იყო შესწავლის ობიექტი... თუმცა შექმნის შიგნით განმარტებებში, შეიძლება რამდენიმე ჩვენთვის საინტერესო მინიშნება ვიპოვოთ, კერძოდ ყველა ამბობს და ბიბლიაც ასე წერს, რომ ორივე ეს შექმნა მოხდა, ერთი პერიოდის ( დღის. ფაზის) განმავლობაში, ასევე ბიბლიის თხრობა არ გვაძლევს საშუალებას, ეს ფაქტები ამ ერთი პერიოდის დროში დაშორებულად წარმოვიდგინოთ, თხრობა როგორც ვხედავთ არ წყდება, არ ჩერდება, არამედ პირდაპირ გრძელდება და არა მარტო გრძელდება, რომელიმე ერთ თავში ან ერთ თხრობაში, არამედ ერთ სტროფშიც არის ერთად გადმოცემული შექმნათა 2თავის 7 მუხლში,
7 И создал Господь Бог человека из праха земного, и вдунул в лице его дыхание жизни, и стал человек душею живою
ასე რომ ეს ყველაფერი, მხოლოდ ერთ რამეზე მეტყველებს, რადგანაც ბიბლია, როცა არსებობს პერიოდი და დრო მას გვერდს არ უვლის, როგორც ვნახეთ და როცა არსებობს ფაქტიური მყისიერება და უცილობელი განგრძობითობა, მაშინ ზუსტად ამას გადმოცემს
... ასე, რომ ადამის სხეულის და სულიც შექმნა მოხდა სხვადასხვა დროს, მაგრამ ფაქტობრივაც მაშინვე, ანუ ხორცის შექმნისთანავე ჩაბერა სული ღმერთმა მასში, რატომ არ შეიძლება, რომ სხეული ყოფილიყო დიდხანს და სული მერე ჩაბერვოდა მას? უპირველესად იმიტომ, რომ სხეულს განვითარება არ ესაჭირეობოდა, ანუ ღმერთმა მაიმუნის მსგავსი კი არ შექმნა, არამედ სხეულებრივად უსრულყოფილესი პირველქმნილება, ადამი სხეული არასოდეს ყოფილა გორილასა და შიმპანზეს მსგავსი, თუმცაღა მიწიერი ბუნების გამო, მსგავსმათდა იყო ( და არა იგივე ! ) დაუკვირდით წმ. სერაფიმე წერს, "მსგავსს" ციტატაон был подобен животному, საოცარია, მსგავსებაზე წერს, მაშინაც კი როდესაც, სული არა აქვს, ანუ თვით მიწიერ სხეულსაც მიწიერთაგან განასხვავებს და მხოლოდ მსგავსებაზე წერს ( შედარებისათვის სხვაგან პავლე უფალზე წერს "მსგავს ჩვენდა მოვიდაო"...) , სხვათაშორის წმიდა გრიგოლ ნოსელს აქვს სწავლება ადამიანის შესახებ სადაც ოცდამერვე თავში არის სწავლება :

Против утверждающих, что души существовали прежде тел или, наоборот, что тела созданы прежде душ, и вместе некое опровержение баснословного учения о переселении душ


ასე რომ არც სული სხეულამდე და არც სხეული სულამდე, მხოლოდ ადამის შემთხვევაში გვაქვს სხეული და მაშინვე, მყისიერად შთაებერება სული...


3) ადამის სხეულის მდგომარეობა სანამ სული შთაებერებოდა ვფიქრობ, მსგავსი იყო იმ მდგომარეობისა, რა მდგომარეობაშიც იყო ადამი ევას შექმნისას... ამ საკითხზე მოგვიანებით დავკონკრეტდები, ახლა მაპატიეთ დრო არა მაქვს, და შემდეგში გავაგრძლებ.



აქ მეორე პასუხს ნახავთ იმ ორადორი მამის ორადორ მცირე ციტატაზე, რითაც სურს მოკამათე მხარეს მთელი ეგზეგეტები უარყოს

წმ,სერაფიმე საერთოდ "მსგავსს" წერს ციტატაон был подобен животномуჯერ კიდევ თიხასაც ვერ არქმევს ცხოველს და შენ საერთოდ აცხოველებ...., ხოლო თეოფანე ამბობს მხოლოდ იმას რომ სულის გარეშე ცხოველიაო ციტატაБыло животное в образе человека с душею животного. Потом Бог вдунул в него Свой Дух, и из животного стал человекდა რომ სულმა მიანიჭა ადამიანობაო, ე.ი. რათქმაუნდა სხეული ცალკე ცხოველია, სულის გარეშე, მაგრამ მოდი ცოტა დაკონკრეტდი, როგორი სხეული შექმნა ღმეთმა მაინც? ადამიანის! образе человека ე.ი. სხეულს ევოლუცია ისედაც არ სჭირდებოდა, რადგან უკვე სხეული ადამიანისეულია, სწორედ მაგ სხეულზე წერდა კარგი, ნოსელიც, ანუ ორივე მამა ახდენს სულის მნიშვნელობის განმარტებას, მაგრამ არსად არ ამბობენ, რომ ადამის სხეული ცალკე დარბოდაო, და მერე დაიჭირა ღმეთმა და სული ჩაბერაო! ამას გაყალბება ქვია კარგო
ამის მეტი ხელჩასაჭიდი არა გაქვს და აღიარე, მე კი ეს ფორუმი არ მეყოფა იმდენ მამას მოგიყვან, რომლების ადამის სხეულის და სულის შექმნას არ ყოფენ და ერთ მთლიან და განრძობით აქტად მიაჩნიათ ! აღიარე ახლა, რომ გესმის ისე, როგორც გინდა და არა ისე როგორც არის

ახლა შეგახსნებ, რომ შენ ერთგვარი უსამართლო უგულებელყოფა მოახდინე იმ ციტირებებისა, სადაც ნოსელი ადამიანზე ლაპარაკობდა, რადგან შენი აზრით, სხეულ-მაიმუნზე მან არაფერი იცოდა, და მარტო დარვინი განათლდა ამ "ჭეშმარიტებით", მოდი ახლა თქვი ცდებოდა ე.ი. ნოსელი? არა? მაშინ? მაშინ რა გამოდის, დაიჭირა საწყალი მორბენალი მაიმუნი პროტოსხეული ადამისა, ჩამოხსნა ბანანის ხიდან, მერე გაპუტა, წელში გაასწორა, ადამიანს დაამსგავსა და მერე შთაბერა სული? ასე გესმის შენ ადამის სხეულის შექმნა?

არადა გიწერს ნოსელი, კი არ გამართა ვინმეო ან რამეო, არამედ შ ე ქ მ ნ ა ო ( ! ) , ამას გარდა, მგონი გამოგრჩა თუ გამოტოვე ბევრი ცოტა უხერხული საკითხები, მსჯელობაზე რას მეტყვი? რა იქ "მორბენალი მაიმუნ, პროტოსხეულის" შექმნაზე ხომ არაა საუბარი, როცა მ ს ჯ ე ლ ო ბ ა არის? არა, ა დ ა მ ი ა ნ ზ ე ა !!! მსჯელობა ადამის სხეულის შექმნას უძღვის წინ, თან მაიმუნიდან კი არა მიწიდან!!! და ნუ ხუჭავ ამაზე ცისფერ თვალებს

ანდა იმას რატომ აურე გვერდი, ბიბლიის თხრობა რომ არ გაძლევს არანაერ საშუალებას ასეთი ვარაუდებისა?

ციტატამეუბნები რატომ არაფერი არ წერია ადამიანის სხეულის შექმნაზეო? მაკვრივებ, წერია რომ ღმერთმა მოზილა....

ეგ მე არ მითქვია, მე გითხარი, რომ წერია, რომ შექმნა და არა გარდაქმნა, შ ე ქ მ ნ ა არის შექმნა , ანუ იმის გაკეთება რაც არ ყოფილა, სხეულის განვითარება და ევოლუცია კი არა! ე.ი. შენ რატომღაც "თიხაში" მაიმუნს გულისხმობ? საწყალი მაიმუნი მიზილ-მოზილა? აუ, ერთი შენს გახარებას, დაწერე ერთი დაწვრილებით შენ რო გჯერა ეგ ზე,მორეირასეული "ადამის შექმნა"

თიხა არის თიხა კარგო, და მაიმუნი მაიმუნია, კითხვა ვინ იქმნება თიხიდან? მაიმუნი? არა, რადგან ცხოველები და მათ შორის ორაგუტანგ-შიმპანზე და მათი საახლობლო-სანათესაო უკვე დასეირნობს სამოთხეში და ნაირ-ნაირ ხილს მიირთმევს, აბა ვინ? ახალი სახის ცხოველი? სუპერმაიმუნი? ნწუ , იქნებ სხეული, რომელსაც სული, როგორც კი შექმნა მაშინვე შთაბერა? როგორც იქ წერია, ანუ რაიმე დროითი წყვეტილის გარეშე? რა გაძლევს ჩემო ზე.მორეირა იმის მტკიცების საშუალებას, რომ ის მოზელილი თიხა, სანამ სული შთაებერებოდა, წამოხტა და ბანანის ხეზე აძვრა? ბიბლია ნამდვილად არა, რადგან იქ სხეულის შექმნას პირდაპირ მოყვება სულის შთაბერვაც, ან
ბიბლია ცრუობს, ან პატივცემულ მოკამათეს არ ან ვერ ესმის კარგად
...................................


ბიბლია ნათლად მიანიშნებს ადამის სხეულის განსაკუთრებულ შექმნაზეც, მხოლოდ ამ შემთხვევაში მიმდინარეობს მსჯელობა, ეს მსჯელობა არაა სულის ჩაბერვისას მხოლოდ ( როცა ხდება სრულყოფილი ადამიანი) , არამედ შესაქმის დასაწყისისას, ამით შექმნისას შემქნელის მიერ შესაქმნელის განსაკუთრებულებაზე გვეძელევა სწავლება, ეს განსაკუთრებულება ვრცელდება სხეულზეც და სულზე თავისთავად.
მაშ ასე, ადამი იქმნება ორ სტადიად, ეს სტადიები კი განრძობითია,სამების პირთა მსჯელობის შემდეგ იქმნება სხეული და ამ "გამოძერწილ" სხეულს უფალი სულს ჩაბერავს, ანუ ცხოველად კი არ დატოვებს ( და მაინც რატომ გინდა ასე ძალიან რომ ცხოველად დატოვოს? აკი შენი საყვარელი ევოლუცია ღმერთს ამ სხეულის შექმნის ავტორიტეტსაც ართმევს და სხეულს ერთუჯრედი-თევზი-ცხოველის განვითარების შედეგად მიიჩნევს?) და მერე კი არ მიუბრუნდება და მერე კი არ დაიწყებენ მსჯელობას, ადრე რომ ცხოველი შევქმენით მსჯელობის შემდეგო, მოდი ახლა სული ჩავბეროთო.... ... არა, არამედ მაშინვე, როგორც კი სხეული შეიქმნება, მისცა მას უფალმა სული!



.................................


შევეცდები მამათა აზრით განვამტკიცო

1) ერთი ტიპის ქმნილებიდან სხვა ტიპის ქმნილება არ შექმნილა და ყველა ქმნილება ერთი მასალიდან იქმნება, ასე რომ პროტომაიმუნის დამცირება სულაც არაა ის, რომ ადამიანი
მიწისაგან შექმნა ღმერთმა და ისეთად როგორიც არის!

2) ქმნილება ადამიანი, ყველა შესაქმნის გვირგვინი ყველა ქმნილების შემდეგ შექმნილი, არის გამორჩეული ქმნილება ღვთისა, (აქედან და შემდეგ მოვიხმობ გრიგოლ ნოსელის ნაშრომს: "Григорий Нисский, св. Об устроении человека ) ასე ამბობს მამა გრიგოლი :"сотворен Богом по истинной премудрости, ознакомивший приведенных к созерцанию его мудростью"

3) ადამის ქმნილების ორი სტადიის შორის რაიმე დროითი დიდი სხვაობის ან შექმნის დროებითი გაწყვეტის შესახებ არცერთი მამა არ წერს, პირიქით ყველა მიუნიშნებს რომ სხეულისა და სულის შთაბერვის პერიოდები არის ერთმანეთზე მიბმული და განგრძობითი, ასე რომ არსად არის რაიმე ვარაუდიც კი რომ ადამის სხეული ცალკე არსებობდა, სულის შთაბერვამდე.

4) არც ბიბლისეული თხრობა არ გვაძლევს ქმედებითობის შეწყვეტის შესახებ. თხრობა განგრძობითია :". და შექმნა უფალმან ღმერთმან კაცი მტუერისა მიმღებელმა ქვეყანისაგან. და შთაბერა პირსა მისსა სული სიცოცხლისაჲ და იქმნა კაცი იგი სულად ცხოველად. "

5) სწავლება იმისა რომ ადამი სულის შთაბერვამდე იყო პროტომაიმუნი, მთლიანად ეწინააღმდეგება ქრისტიანულ ანთროპოლოგიას, რის დასტურსაც იპოვით ნებისმიერ ძლიერ ქრისტიან ანთროპოლოგთან, მე ამ შემთხვევაში მაგალითისათვის ნოსელს მოგიყვანთ...

6) რაც შეეხება მიზეზებს, რომელთა გამოც ვფიქრობ ზე.მორეირა და სხვებიც ( მცირე ღვთისმეტყველთა ჯგუფი მართლმადიდებლებში და უმრავლესობა კათოლიკებში, ასევე ზოგი დამოუკიდებელი მეცნიერი) რომლებიც ამ შეჯერებულ დარვინიზმს ქრისტიანობასთან, ეს არის წმინდა მეცნიერული მიზეზები, მესმის და მე არ ვარ ბიოლოგი და არც ფიზიკოსი, მაგრამ ვარ თეოლოგი, და აქედან გამომდინარე ჩემი და ვფიქრობ ყველა მორწმუნის მთავარია ამოსასვლელი წერტილი, როცა ბიბლიაზე საუბრობენ, უნდა იყოს თავად ბიბლია და ეკლესიის მამები და შემდგომ საერო მეცნიერება, და არა პირიქით.

7) ასვევ ვფიქრობ, რომ უფლის განკაცებისა და ევქარისტიის საიდუმლოდან გამომდინარე ადამიანის სხეულსაც შესაბამისი პატივისცემა სჭირდება ( ვიმეორებ, აქ არ ვამცირებთ ცხოველებს, არამედ ხაზს ვუსვამთ ადამიანის სხეულის განსაკუთრებულად და ცალკე შექმნაზე ღვთის მიერ, როგორც წმიდა წერილიც გვიმოწმებს).

ახლა კი მცირე ექსკურსი გრიგოლ ნოსელის ზემოთ ხსნებულ ნაშრომიდან, რომელიც ვფიქრობ საბოლოოდ გააქარწყლებს ყველა "ნეო-იდეებს" ადამის შექმნასთან დაკავშირებით, ყოველშემთხვევაში გრიგოლ ნოსელი ჩვენზე უკეთესად წერს


იმის შესახებ, რომ ადამი ნამდვილად ბოლო შეიქმნა და ნამდვილად აღმატებულია ყველა ქმნილებაზე

Глава вторая
Почему человек последний в творении
Так, человек — великая эта и досточестная тварь — не обитал еще в мире существ, потому что неестественно было начальнику явиться прежде подначальных, но после того, как уготовано сперва владение, следовало показать и царя. Поэтому, когда Творец Вселенной устроил имеющему царствовать как бы царский некий чертог, и это были сама земля, острова, море и наподобие крыши сведенное над ними небо, тогда в царские эти чертоги собрано было всякого рода богатство;
богатством же называю всю тварь, все растения и прозябения, все, что чувствует, дышит, имеет душу. Если же к богатству причислить надо и вещества, какие только по какой-либо доброцветности в глазах человеческих признаны драгоценными, например золото и серебро и те из этих камней, которые любезны людям, то обилие всего этого, как бы в неких царских сокровищницах, скрыв в недрах земли, потом уже показывает в мире будущего человека, заключающихся в нем чудес, частью зрителя, а частью владыку, чтобы при наслаждении приобрел он познание о Подателе, а по красоте и величию видимого исследовал неизреченное и превышающее разум могущество Сотворившего. Поэтому-то человек введен последним в творение — не потому, что, как нестоящий, отринут на самый конец, но потому, что вместе с началом бытия должен бил стать царем подчиненных. Как добрый гостеприимец до приготовления снедей не вводит гостя к себе в дом, но, приготовив все благоприлично — убрав, какими следовало, украшениями дом, пиршественную горницу, трапезу, припасши уже пригодное для пиши, — принимает у себя сопиршественника, подобным образом богатый и щедрый Угоститель естества нашего, всякого рода красотами убрав жилище, уготовив этот великий и всем снабженный пир, потом уже вводит человека, вменив ему в занятие не приобретать то, чего еще пет, но наслаждаться тем, что уже есть.

იმის შესახებ, რომ ადამის სხეულის შექმნა განსაკუთრებულია ( ასევე მთლიანად ადამის შექმნა)

творение совершалось как бы спешно, приводимое в бытие божественным могуществом, вдруг совокупно изрекаемым повелением. Устроению же человека предшествует совет, и Художником по начертанию слова предызображается будущее создание, и каково должно быть оно, и какого Первообраза подобие носить на себе, и для чего оно будет, и что произведет по сотворении, и над чем ему господствовать — все это предусматривает Слово, чтобы человек принял достоинство, которое выше его бытия, приобрел власть над существами прежде, нежели сам пришел в бытие.


— все приводится в бытие словом. К одному только устроению человека Творец Вселенной приступает как бы с рассмотрительпостыо

იმის შესახებ, რომ ადამის სხეული იყო სწორედ ისეთი, როგორიცაა დღეს ( უფრო სწორად ათასგზის მეტად ლამაზი და სრულყოფილი)

Глава седьмая
Почему человек лишен природой оружий и покровов
Но что значит эта прямизна стана? Почему телу не прирождены силы, служащие к охранению жизни? Напротив того, человек вводится в мир лишенным естественных прикрытий, каким-то безоружным и бедным, имеющим нужду во всем потребном для жизни, достойным, по-видимому, более сожаления, нежели ублажения. Не имеет ни рогов для защиты, ни острых когтей, ни копыт, ни зубов, ни какого-либо жала, от природы снабженного смертоносным ядом, чем обладают многие животные для защиты от оскорбляющих, и не покрыто у него тело волосяной оболочкой, хотя поставленному начальствовать над другими надлежало от природы быть огражденным собственными своими оружиями, чтобы для собственной своей безопасности не иметь нужды в помощи других. А теперь лев, вепрь, тигр, барс и другие подобные животные от природы имеют достаточную силу для своего спасения. И волу рога, и зайцу скорость, и серне легкий скачок и зоркость глаз, иному какому-либо животному величина, другим хобот, птицам крылья, пчеле жало и всем непременно дается, как обычно, природою что-либо для их спасения. Один только человек всех быстроногих медлительнее, великорослых ниже обезопашенных прирожденными оружиями беззащитнее.

იმის შესახებ, რომ ადამიანის მიწიერ-სხეულებრივი მდგომარეობაც და დგომის დღევანდელი ფორმა, კი არ განვითარდა, არამედ ასეთად შეიქმნა ღვთის მიერ დასაწყისიდანვე;

Глава восьмая
Почему у человека прямой стан, и о том, что руки даны для слова, а вместе и учение любомудрия о различии душ
У человека стан прямой, лицо обращено к небу, и смотрит он горе, а этим означается его право начальствовать и царское достоинство. Ибо то самое, что из живых существ таков один только человек, у всех же прочих тела поникли долу, ясно доказывает различие в достоинстве преклонившихся пред владычеством возвысившейся над ними власти.


едва не забыли мы того порядка в творении, по которому предшествует прозябение растений из земли, а за ними последуют бессловесные животные и потом по устроении их, — человек

............................................
პროტოპრესვიტერი მიქაელ პომაზანსკი
დოგმატური ღვთისმეტყველება
ადამიანი - გვირგვინი შესაქმისა
ადამიანი მიწიერ ქმენილებათა კიბის უმაღლეს საფეხურზე დგას და თავისი მდგომარეობით ყოველ მიწიერ არსებაზე მეუფებს. თავად მიწიერი, ნიჭით ზეციურ არსებებს უახლოვდება: „დააკლე იგი მცირედ რაჲმე ანგელოზთა...“ (ფს. 8,5). მოსე წინასწარმეტყველი ადამიანის შექმნას ამგვარად აღწერს: მას შემდეგ, რაც მიწიერი არსებები შექმნა, „თქუა ღმერთმან: ვქმნეთ კაცი ხატისაებრ ჩუენისა და მსგავსებისაებრ. და მთავრობდეს თევზთა ზღვისათა და მფრინველთა ცისათა და პირუტყვთა და მხეცთა ყოვლისა ქუეყანისა, ყოველთა ქუეწარმავალთა მავალთა ქუეყანასა ზედა... და შექმნა ღმერთმან კაცი იგი სახედ თჳსად და ხატად ღმრთისა შექმნა იგი...“ (შესაქ. 1,26-27). უკვე თავისთავად ეს საღვთო ბჭობა, რასაც სხვა მიწიერ არსებათა შესაქმის დროს ადგილი არ ჰქონია, ნათლად მიანიშნებს, რომ ადამიანი დედამიწაზე განსაკუთრებული, გამორჩეული, აღმატებული და უსრულყოფილესი, სამყაროში უმაღლესი დანიშნულების მქონე ქმნილება უნდა ყოფილიყო. საღვთო ბჭობით დადგინდა, ადამიანი ღვთის ხატად და მსგავსად შექმნილიყო და ამით კიდევ უფრო იკვეთება აზრი ადამიანის მაღალი მოწოდებისა და განსაკუთრებული მნიშვნელობის შესახებ - იგი, მართლაც, ღვთის ხატად არის შექმნილი ყოველ ხატში აუცილებლად პირველსახესთან მსგავსება იგულისხმება. მაშასადამე, ღვთის ხატის არსებობა ადამიანში ადასტურებს, რომ მის სულიერ ბუნებაში თავად საღვთო თვისებები აისახება. დასასრულ, შესაქმის მეორე თავში ადამის შექმნის ერთგვარად ზედმიწევნითი გადმოცემა კიდევ ერთხელ წარმოაჩენს ადამიანის ბუნების გამორჩეულ უპირატესობებს: „და შექმნა უფალმან ღმერთმან კაცი მტუერისა მიმღებელმა ქუეყანისაგან და შთაბერა პირსა მისსა სული სიცოცხლისაი და იქმნა კაცი იგი სულად ცხოველად“ (შესაქმ. 2,7). აქ განირჩევა ორგვარი ქმედება ან ქმედების ორი მხარე, რომლებიც, უნდა ვიფიქროთ, რომ ერთდროულად მიმდინარეობდნენ; ესენია - სხეულის შექმნა და მისი განცხოველება. ღირსი იოანე დამასკელი შენიშნავს „თანადროულად შეიქმნა სული და სხეული და არა ჯერ სული და შემდგომ სხეული, როგორც ორიგენე ლაყბობს“ 20. შესაქმის წიგნის მიხედვით, ღმერთი ადამიანს სრულიად განსაკუთრებულად, უკვე არსებული მიწისა და სტიქიონთა საწყისებიდან ქმნის. ამას ახორციელებს თავისი უშუალო ქმედებით და არა ოდენ ბრძანებით, ან სიტყვით, როგორც ეს სხვა არსებათა შესაქმის დროს მოხდა. ამით ხდება მინიშნება, რომ თავისი სხეულებრივი ორგანიზაციით ადამიანი შექმნიდანვე არის ყველა ქმნილებაზე აღმატებული არსება. შემდეგ ნათქვამია, რომ ღმერთმა „შთაბერა პირსა მისსა სული სიცოცხლისაჲ. და იქმნა კაცი იგი სულად ცხოველად“ (შესაქმ. 2,7). ხატოვანი გამოთქმით, თავად ღვთიურ ბაგეთაგან სიცოცხლის სულის მიმღები ადამიანი არის მიწიერისა და ზეციურის, მატერიალურისა და სულიერის ცხოველი ნაზავი.

ამიტომ უთმობს წმიდა წერილი ადამიანის სხეულის მნიშვნელობას განსაკუთრებულ ყურადღებას. სხეული სულის თანამგზავრი, მისი ორგანო და თანამშრომელიც კი უნდა იყოს. თავად სულზეა დამოკიდებული, დამდაბლდეს და სხეულის მონა გახდეს, თუ ნათელმოსილ სულს დაუქვემდებაროს მორჩილ შემსრულებლად და თანაშემწედ ქცეული სხეული. სულის წყალობით შეიძლება სხეული უწმიდურებისა და სიბილწის ცოდვის ჭურჭელი შეიქნას, ან მასთან ერთად ღვთის განდიდების თანამონაწილე გახდეს. ამას გვასწავლის წმიდა წერილი (რომ. 3,14; გალ. 3,3; I კორ. 9,27; გალ. 5,24; იუდ. 7-8 მუხლი; I კორ. 3,16-17; I კორ, 6,20). ხორციელი სიკვდილით ადამიანის სულსა და სხეულს შორის კავშირი საბოლოოდ არ წყდება. ოდესმე დადგება ჟამი და ადამიანთა სხეულები აღდგებიან, მიიღებენ ჩვეულ სახეს და სამუდამოდ შეუერთდებიან თავიანთ სულებს, რათა მარადიულ ნეტარებას ან ტანჯვას ეზიარონ იმისდა მიხედვით, თუ მიწიერი ცხოვრების განმავლობაში რა მოიმოქმედეს ადამიანებმა - სიკეთე თუ ბოროტება (2 კორ. 5,10).

KAIROS

ცოტა უცნაური და არათანმიმდევრულია... ჯერ ხდება კოსმოლოგიური ევოლუცია, იქმნება სამყარო, ფორმირდება ვარსკვლავთა და პლანეტათა სისტემები, იქმნება დედამიწა (სხვათაშორის ძალიან მორგებული სიცოცხლისათვის), შემდეგ ხდება ცოცხალი სამყაროს ევოლუცია, იწყება მცენარეებით, გრძელდება ცხოველებით და უეცრად ადამიანი ხდება გამონაკლისი? თანაც ადამიანი ხომ ფიზიკურად (და არა გონებრივად) ძალიან ჰგავს ცხოველებს, თითქოს მათი გაგრძელება და ყველაზე დახვეწილი ფორმააო...

მხოლოდ ადამიანის ევოლუციიდან ამოგდება ძალიან მაგონებს დედამიწის სამყაროს ცენტრში ყოფნას და რა ვიცი....



და შენი აზრით რა იყო ეგ მასალა-სხეული?

არც მე ვთვლი, რომ ეს მაიმუნი იყო.... ვვარაუდობ, რომ ეს იყო უსულო ადამიანი, რომლის სხეული რამდენიმე მილიონი წლის წინ მაიმუნის ევოლუციის შედეგად ჩამოყალიბდა.

ამ ყველაფერზე ჩემი თუ არ გჯერა მამების პასუხს იპოვი ზემოთ
დაუჯერეთ დამასკელს, რა გჭირთ?

მდააა

რას არ გაიგებს კაცი (გიორგისგან)




P.S. რა აზრი ან რა დანიშნულება ექნებოდა უსულო ადამიანის არსებობას?

ნელ-ნელა წავიკითხავ...


გიორგისგან არა, მეცნიერებისგან.... თეოლოგიაზე არ ვდავობ, მაგრამ მეცნიერება "ცოტა" სხვა მიმართულებით მიდის.

მოკლედ ადამიანს შეეშვით და ისაუბრეთ ვარსკლავური სისტემის ან კენგურუს ევოლუციაზე, აი, ადამიანთან კი ყველა მხრიდან გზა გაქვთ მოჭრილი, თეოლოგიურად მკრეხელობამდეც კი მიდის...
იყოს დიალოგი, ოღონდ იგივეს ნუ გავიმეორებთ



ასეა ეს

იხარეთ,

კაიროსი!

გიორგი
სულაც არაა საჭირო მაიმუნები

უბრალოდ იყო რაღაც უსულო, მანამ სანამ იმას უფალი არ დახვეწდა, არ განავითარებდა თავის გემოზე და სულს არ შთაბერავდა.

როგორც ხელოვანი ქმნის რაიმე ნახატს... მერე უყურუებს, მერე რაღაცას ჩაამატებს, გაალამაზებს, დახვეწავს... დიიდი ხანი უყურებს... კიდევ ალამაზებს, უფრო დახვეწავს.... და ბოლოს იმდენი შრომა რომ ჩასდო ამ ნამუშევარში, მას შეიყვარებს უზომოდ. თავის თავზე მეტადაც კი...
ისე, როგორც ჩვენ შეგვიყვარა უფალმა და ჩაჰბერა მის ქმნილებას სული.

სამწუხაროდ... მაგრამ მთლად ყველაფერშიც კი არ უნდა გაყვეთ

მეცნიერებისგან არაფერი მიკვირს, მათი აზრით: მაიმუნების შთათომავალნი ვართ


მაგრამ:





?

ქეთი

ძალიან საყვარლად დაწერე, მაგრამ ძალიან შეცდომით
ღმერთს სულაც არ ჭირდება ეგ "დიიიიიდი" ხანი, ვახ, მყისიერადო დამასკელმა, ნიშნავს მაშინვეო არა, არ ესმით

პ.ს.

ახალი მოწოდება: ვუერთდები

კი მაგრამ, თუ დღე ბიბლიური ვერ უთანაბრდება ჩვენს მიერ გაგებულ დღეს.
ვითომ ეს მყისიერი შექმნა რატო უნდა იყოს, მართლაც მყისიერი?

კითხვა გამიჩნდა: უფალმა ადამიანი ერთ დღეში ხომ შექმნა? როგორც კი შექმნა შემქნისთანავე ჩაჰბერა სული...

ასეა?


ღმერთს არ სჭირდება, დღეები, წლები საუკუნეები...

მე ერთერთ ფორუმზე ვთქვი და აქაც ვამბობ ადამიანი შეიქნმა მაიმუნისგან და ამასში დიდი წვლილი მიუძვის არა ღმერთს არამედ შრომას!

იხ. ენგელსის "შრომის როლი მაიმუნის გადამიანებაში"

death
ეხ, ყველა ცხოველი შრომობს როგორც შეუძლია და რაღა მაიმუნს ხვდა წილად ბედნიერება აზროვნების განვითარებისა?

მოკლედ, ევოლუცია არსებობს მაგრამ ის, ვერაფერს ვერ წაიყვანს იიიმხელა პროგრესისაკენ, როგორიცაა სხვაობა მაიმუნსა და ადამიანს შორის.
მე ცალსახად უარვყოფ მაიმუნთან ჩემს ევოლუციურ კავშირს

მაიმუნი არა!
აი განუვითარებელი ადამიანი სხვა საქმეა

არ მესმის! სპილომ რა დააშავა?



არამარტო შენ!

KAIROS
წავიკითხე... ღვთისმეტყველებაში ვერ მოგედავები, მაგრამ მეცნიერულად ძალიან ბევრი ხარვეზია. ყველაზე დიდი არათანმიმდევრულობა არის ევოლუციის ნაწილობრივი აღიარება. თუ ცხოველები ევოლუციის შედეგადაა მიღებული, როგორ გამოდის, რომ ერთი ტიპის ქმნილებისგან სხვა ტიპის ქმნილება არ იქმნება?! ეს შენი ერთ-ერთი არგუმენტი იყო. გარდა ამისა, რადგან ადამის სხეულიც და სულიც "ერთ დღეში" და თუნდაც ერთ ხაზზეა გადმოცემული ცალსახად არ ამტკიცებს იმას, რომ მათ შორის ინტერვალი არ უნდა ყოფილიყო. არის სხვა მეცნიერული შეუსაბამობები და ხარვეზებიც.

საერთოდ ასეთი ტიპის აზრებს მე ყოველთვის ძალიან ეჭვის თვალით ვუყურებ, რაც არ უნდა დიდი წმინდანის დაწერილი იყოს. ეს მაინც იმდროინდელი წარმოდგენების ანარეკლია... და არა დოგმატური სწავლება.

მაგალითად წმინდა ბასილი დიდის ჰომილიები შვიდი დღისათვის დაწერილი შეიცავს უამრავ მცდარ ინფორმაციას მეცნიერული კუთხით, საუბარია თუ რატომ არ ვარდება დედამიწა დაბლა (საკითხის ასე დაყენება უკვე ნონსენსია) და თურმე იმიტომ, რომ სამყაროს ცენტრშია და თანაბრობის დარღვევას გამოიწვევს სამყაროს კიდეების მიმართ, დაახლოებით ამგვარი ახსნა ჰქონდა. ბერძენი მატერიალისტების კრიტიკა ნივთიერების განუყოფელი ნაწილაკები ატომებით აგებულების შესახებ, რაც რბილად რომ ვთქვათ მცდარი კრიტიკაა და ა.შ., ნივთიერება ერთგვაროვანი არ არის. ახლა აქ ციტატების მოყვანა არ შემიძლია, იმიტომ, რომ არ მაქვს, მაგრამ წერია ისეთი რაღაცეები რისი არ ცოდნაც დღეს საშუალო დონის სკოლის მოსწავლეს არ ეკადრება.

ცალსახად არაფრის მტკიცება არ შეიძლება, მაგრამ ადამიანის მაიმუნისგან წარმოშობის იდეა არც გადასაგდებია და არც ასე მარტივად მოსაშორებელი თავიდან, რადგან სერიოზული არგუმენტები უმაგრებს საფუძველს.

ასე, რომ ჯერჯერობით არ ვიცი რა კომენტარი გავაკეთო, ეტყობა მეტი ცოდნაა საჭირო მეცნიერებისაც და ღვთისმეტყველებისაც.

k@the
ნათია

ეჰ, მოკლედ თქვენ არ აფასებთ მიმუნის შრომას

ხუმრობა იქით იყოს და ერთ ტექსტს ავტვირთავ ვფიქრობ დაგაინტერესებთ

9. Возникновение человека: “Создание” и “Творение.”
К концу “шестого дня” все предварительные ступени творения завершены, пришло время увенчать природу ее “царем,” который стал бы представителем Творца для низших тварей. И вот перед важнейшим актом сотворения человека Господь как бы совещается в Своем Совете Пресвятой Троицы и говорит: “Создадим (asa, см. ниже) человека по образу Нашему и по подобию Нашему [обратите внимание на множественное число], и да владычествуют они [люди] над рыбами морскими, и над птицами небесными, [и над зверями,] и над скотом, и над всею землею… И сотворил (bara) Бог человека по образу Своему, по образу Божию сотворил его; мужчину и женщину сотворил их” (Быт. 1:26-27).
Здесь опять пророк Моисей употребляет два слова, которые в переводе на русский язык звучат похоже, но фактически имеют разные значения: сотворил (евр. bara) и создал (евр. asa). Первое значит творить из ничего, а второе — образовать нечто из чего-то уже существующего.
Библия дважды говорит о создании человека: в 1-й главе книги Бытия: “Сотворил (bara) Бог человека по образу Своем” (1:27), и во 2-й главе этой же книги: “И создал (asa ) Господь человека из праха земного” (2:7).
Творение (bara) говорит о возникновении чего-то нового, чего раньше не существовало. Оно — результат мгновенного акта. Это слово пророк Моисей употребляет при сотворении мира — “В начале сотворил (bara) Бог небо и землю” (Быт. 1:1) и при сотворении человека — “и сотворил (bara) Бог человека” (Быт. 1:27). Во втором случае творение относится к духовной сущности человека. Подобным образом в книге Исход (31:17) говорится о постепенном образовании мира из уже существующих элементов и поэтому употребляется слово создал: “В шесть дней создал (asa) Господь небо и землю…” Употребление разных слов в еврейском оригинале знаменательно. К сожалению, в греческом переводе различие между творением и созданием или образованием утеряно. Эти разные понятия греческие переводчики переводили одним словом epiisen (εποιησεν). Поэтому не удивительно, что большинство отцов Церкви, толковавших книгу Бытия, пользуясь греческим переводом 70-ти толковников, не смогли уловить существенные нюансы еврейского оригинала.
Не случайно, говоря о человеке, пророк Моисей употребляет оба слова: Сначала в Быт. 1:26 — слово создал (евр. asa, англ. made), а позже в 1:27 — слово сотворил (евр. bara, англ. created). Этим пророк различает процесс образования тела, который предшествовал вдуновению души в тело, что было именно новым творением. Этот творческий акт души указан еще во второй главе, Бытие 2:17, где после образования тела, сказано, что Господь “вдунул в лице его (Адама) дыхание жизни,” т.е. сочетал тело с духовным началом, не существовавшего в природе — Богоподобной и бессмертной душой!
Внимательное чтение повествования о человеке обнаруживает еще одну подробность. В первой главе говорится о создании мужчины и женщины — двух лиц, потенциально подразумевая множество существ; а во второй главе, где говорится о вдуновении души, упоминается один Адам, из которого потом Господь образовал Еву. Не дополнительное ли здесь указание на два момента в создании человека? Сначала — его физической оболочки антропоидов, а потом наделение душой одного из них, который стал историческим Адамом?
Мысль о ступенчатом создании человека не чужда святым отцам. Святитель Феофан Затворник, говоря о теле Адама, пишет: “Это тело — что это было? Глиняная тетерка, или живое тело? — Оно было живое тело, — было животное в образе человека, с душою животною, а потом Бог вдунул в него дух Свой…” Сначала было создано человекообразное существо, которое потом Бог наделил разумной душой. Эта мысль святителя Феофана не брошена между прочим: он возвращается к ней несколько раз в своих антропологических построениях, утверждая, что человек содержит в себе предыдущие уровни жизни. Он, например, пишет так: “Творения Божии так расположены, что всякий высший класс совмещает в себе силы низших классов, — и кроме них имеет свои силы, его классу присвоенные и его характеризующие.” Это вполне нормальная и общераспространенная диалектика. Святитель Феофан делает из этого вывод, что в человеке есть животная душа. Он ссылается на преподобного Антония Великого. “По святому Антонию, — пишет святитель Феофан, — душа наша одного ранга с душою животных. Что нас отличает, это есть ум, что я называю дух.”
На основании подобных высказываний некоторые делают вывод, что человеческое естество трехсоставно, имея тело, душу и дух (ум или разум). Но Православная Церковь все же учит о двухсоставности человеческой природы. Очевидно, душа, вдунутая Творцом в первого человека, восприняла или ассимилировала все низшие жизненные функции до-человека. Жизненное начало в растениях, насекомых, рыбах, животных, не имеет самостоятельного бытия: оно исчезает в момент их смерти. Человеческая же душа, напротив, управляя всеми жизненными процессами тела, продолжает существовать после смерти человека.

Говоря далее о человеке, пророк Моисей снова прибегает к образности. Элемент символичности в его повествованиях больше чувствуется там, где сильнее потребность раскрыть религиозную идею с предельной ясностью. Таково сказание о создании жены из ребра Адамова. Святитель Иоанн Златоуст поучает: “И взял, сказано, едино от ребер его.” Не разумей эти слова по-человечески, но знай, что эти грубые слова приспособлены к человеческой немощи. Ведь если бы Писание не употребило этих слов, то как бы мы могли узнать неизглаголанные тайны? Не будем же останавливаться только на словах, но станем принимать все благоприлично, как относящееся к Богу. Это выражение “взял” и все ему подобные употреблены ради нашей немощи.”
Нам понятен нравственный вывод из этого рассказа, указываемый апостолом Павлом, именно, что жена занимает второе после мужа место в семье: “Жене глава муж; мужа же глава — Христос... Не муж от жены, но жена от мужа.” Но почему Моисей в таких образах описывает способ создания жены? Он, несомненно, имеет в виду оградить сознание иудеев от вымыслов мифологии, и в частности мифологии древней Месопотамии, еврейской прародины. Эти рассказы нравственно соблазнительные, говорят о том, что мир богов, мир людей и мир животных представляют собой некое смешение: богини и боги сочетаются с людьми и с животными. Намек на это дают изображения львов и быков с человеческими головами, столь распространенные в халдейской, месопотамской скульптуре и в египетских рисунках. Повествование Библии о создании жены от Адама утверждает истину единства человеческого рода: мы все потомки единого человека.

Современные научные открытия.
Начиная с 19-го столетия, палеонтологи обнаруживают всё большее количество останков человекоподобных существ. Причем, чем древнее эти останки, тем анатомически они ближе к приматам, а чем моложе, тем ближе к современному человеку. В этих останках ученые усматривают промежуточные звенья между современным человеком и его физическими предками. Поначалу ученые предполагали, что физическое развитие от примитивного человекоподобного животного к теперешнему человеку шло по линии прямой преемственности. Современные открытия наводят на мысль, что существовал как бы куст человекоподобных существ, с несколькими ветвями, которые не оставили современных потомков. К одной из этих ветвей принадлежали неандертальцы, исчезнувшие 30 тысяч лет назад. Местами они сосуществовали параллельно с предками современного человека, но вымерли, не оставив потомков. Все современные люди происходят от одной человеческой ветви, предположительно гомо-сапиенс, которая возникла от 80-ти до 50-ти тысяч лет назад. Это мнение подтверждается современной генетикой, которая путем сравнения ДНК людей различных рас, установила, что все современные люди ведут свои корни от одного дальнего предка. Это очень ценное открытие, так как подтверждает то, чему учит Библия, а именно, что все люди произошли от одного человека, которого она назвала Адамом.
Генетика продвигается большими шагами. Сравнивая ДНК различных животных, она с большой вероятностью определяет их генетическое родство и как давно тот или другой вид ответвился от более древнего вида. Установлено, что ДНК человека совпадает на 99 процентов с ДНК приматов. Использовал ли Господь ДНК какого-то древнего существа для создания человека, или создал человека независимо от него, только используя ту же модель клетки — эта тема не имеет принципиального значения. Тем не менее, поскольку Библия, как и наука сходятся в том, что предыдущие ступени творения служат основой возникновения новых форм бытия, в гипотезе, что Бог призвал природу к соучастию в образовании физической оболочки будущего человека, нет ничего противоречащего вере. Природа “предложила” несколько вариантов, из которых Господь избрал лучший, и из него создал человека, вдунув в него Богоподобную душу.
Остальные ветви человекоподобных существ, в том числе и неандертальцы, которые анатомически более других были похоже на нас, постепенно вымерли, не оставив современных потомков.

Достойно примечания, что мысль о том, что Адам не сразу получил богоподобную душу, но какое-то время он по своей композиции уподоблялся прочим животным, не чужда была некоторым отцам Церкви. Действительно, за много столетий до современных палеонтологических открытий святитель Григорий Нисский (4-й век) в своем творении “Об устройстве человека,” указывая на двойственность сотворения-создания человека, говорит: “Бог сотворил внутреннего человека и вылепил внешнего; вылеплена плоть, сотворена же душа.”
Подобная мысль проводится и в рассказе Мотовилова в его беседе с препеподобным Серафимом Саровским, когда преподобный Серафим говорит: “Господь не одну плоть Адамову создал от земли, но вместе с ней и душу, и дух человеческий: но до этого мгновения, когда Бог вдунул в него дыхание жизни, Адам был подобен прочим животным.”
Митрополит Филарет (Дроздов) высказывал мысль, что человек создан “не единократным действием, но постепенным образованием.”
Епископ Нафанаил (Львов) говорит об этом более обстоятельно: “По телесной своей природе человек является частью внешнего животно-материального мира. Все, что есть в нас, есть и в окружающем нас мире. Еще более близки мы с животным одушевленным миром, с этими, как и мы, Богом сотворенными живыми душами. Поэтому совершенно спокойно может христианин согласиться с наблюдением о том, что по телесной природе человек и шимпанзе ближе друг к другу, нежели даже шимпанзе и мартышка. Если говорить о телесной природе человека, то нас нисколько не смутит возможность поместить человека в современной зоологической классификации на определенное место в отряде приматов, в классе млекопитающих.”

10. Возможные выводы из палеонтологических данных.
Верующие люди по разному относятся к находкам останков (костей) “промежуточных звеньев” человека. Приведем здесь несколько таких мнений:

· Ученые неправильно интерпретируют найденные останки: никаких человекоподобных животных не существовало: были обезьяны разных пород, которые ничего общего с человеком не имеют.

· Найденные останки человекоподобных существ не такие уж древние: некоторые из них принадлежат разным видам приматов, а другие — может быть и древним людям, но таким, которые страдали разными физическими дефектами и потому выглядят, как промежуточные звенья между человеком и обезьяной.

· В доисторическое время могли быть человекоподобные существа, но все они вымерли, не оставив потомков. Тело Адама, от которого мы все произошли, было создано непосредственно Богом.

· Бог использовал созидательные силы природы для постепенного усовершенствования тела человека. Древние человекоподобные существа были высоко развитыми животными, не имевшими еще человеческой души. Адам был тем существом, который получил от Творца душу и стал человеком, от которого мы все произошли.

Какое из вышеприведенных предположений более вероятно?
Банальную точку зрения материалистов, что человек в совокупности его свойств “произошел от обезьяны” мы категорически отвергаем, так как душу, которая является главнейшим фактором человеческой природы, нельзя вывести из каких-либо эволюционных процессов. В следующем разделе мы поговорим об этом подробнее.
Первое мнение, а именно, что никаких промежуточных звеньев не существует, все труднее и труднее защищать, потому что это ведет к отрицанию достижений нескольких научных отраслей — геологии, палеонтологии, сравнительной анатомии, генетики, эмбриологии …, которые подтверждают и дополняют одна другую. Кроме того, никакого сплоченного “заговора” ученых в подрыве веры или авторитета Библии не существует. Среди них есть много искренне верующих людей, признающих Бога-Творца. Соревнуясь друг с другом в уточнении фактов и выработке новых теорий, ученые устраняют устаревшие идеи и всегда готовы обличить любые попытки подлога или подтасовки фактов. В этом замечательное свойство чистой науки, что она сама себя корректирует.
В великой древности найденных останков трудно сомневаться, потому что существует множество независимых методов установления возраста геологических эпох, которые в общем проверяют и уточняют друг друга. Установлено, что ветвь существ, которые стали обнаруживать анатомические признаки более позднего человека (как, например, способность ходить на двух ногах, изменение формы черепа и зубов) возникла около 5-ти миллионов лет назад. Потомки этих существ со временем стали приобретать более очевидные признаки современного человека. При большом количестве найденных останков очень невероятным представляется мнение, что все они принадлежали к уродам и калекам.
Предположение, что все человекоподобные существа вымерли, не оставив потомков, выдвигает другое затруднение: если все создано Творцом, то для чего Он создал антропоидов, чтобы потом те бесцельно вымерли? Или Господь экспериментировал с разными вариантами человека, как бы пытаясь установить, какой лучше получится?
Мнение, что для образования человека Бог пустил в действие творческие силы природы, в нашем представлении, не умаляет ни Его мудрости, ни Его Творческого всемогущества. Ведь законы природы должны были содействовать Творцу в достижении конечной цели: созданию человека.

“Но неужели вы принимаете сторону эволюционистов, которые утверждают, что человек — потомок обезьяны?” — может спросить читатель.
— Нет! Человек произошел не от обезьяны: он по телу образован из праха земного, а душу получил от Бога, как учит Библия.
Но образование тела не обязательно надо понимать как мгновенный акт. Если Богу было угодно использовать Свои законы для усовершенствования тела человека, то в этом была Его святая воля. Возможно, существовал более древний предок, от которого произошли как современные приматы, так и антропоиды. И те и другие — из “земли,” но в образовании тела человека Создатель проявил особую заботу, почему прав псалмопевец, когда говорит: “Руки Твои сотворили меня и устроили меня” (Пс. 118:73).

Нам понятно чувство досады, которое может испытывать верующий, узнав, что он — “родственник” обезьян. Естественно, что было бы приятнее, если бы Господь создал нас независимо от низших тварей. Однако, кто смеет указывать Творцу, что Он должен делать? “Горе тому, кто препирается с Создателем своим, черепок из черепков земных! Скажет ли глина горшечнику: `что ты делаешь?' и твое дело скажет ли о тебе: `у него нет рук?'“ (Ис. 45:9).
В постепенном создании человеческого тела при участии сил природы следует усматривать великую мудрость Творца: Он поселил нас на Земле, не как инородные, чуждые ей существа, как бы инопланетян, но максимально приспособил нас к резко изменяющимся усломиям окружающей среды. Наши инстинкты и иммунитет, органы чувств и физические данные идеально гармонируют с миром, полным опасностей и неожиданностей. То, что природа совершенствовала миллионы лет, мы унаследовали, как счастливые дети богатых родителей. При этом, имея нечто общее с низшими тварями, мы способны лучше понимать и жалеть своих “подданных,” содействуя их благу. Есть здесь и повод для смирения: “Прах ты и в прах возвратишься,” — напомнил Господь Адаму, когда тот в самонадеянной дерзости захотел сравняться с Ним (Быт. 3:9).

Примечание. Согласно книги Бытия, когда Каин убил своего младшего брата Авеля, Господь повелел ему покинуть своих родителей и скитаться по земле. Боясь быть убитым, Каин говорит Богу: “Наказание мое больше, нежели снести можно; вот, Ты теперь сгоняешь меня с лица земли, и от лица Твоего я скроюсь, и буду изгнанником и скитальцем на земле; и всякий, кто встретится со мною, убьет меня” (Быт. 4:13-14). Здесь ясно, что став убийцей, он опасается подвергнется такой же участи, как и его брат. Но, спрашивается, кто мог угрожать жизни Каина, если на земле еще не существовало других людей кроме Адама и Евы? Естествено предположить, что из рассказов своего отца Каин знал о существовании других “людей” — сильных и опытных охотников, вроде неандертальцев.

Приведенное здесь предположение, что тело человека было образовано Творцом постепенно с участием сил природы мы не выдаем за доказанный факт, а предлагаем лишь как обоснованную возможность, которая, по нашему мнению, лучше других согласовывает Библейское повествование с новейшими научными открытиями. Само собой разумеется, что читатель волен по-своему интерпретировать Библейские и научные данные — при условии, что его мнение не будет выходить за рамки догматов нашей веры, а именно:

· Что Бог, а не слепой случай, создал человека,
· что человек имеет богоподобную и бессмертную душу, которую получил от Творца,
· что все современные люди происходят от одного предка — библейского Адама, унаследовав от него не только душу, но и первородный грех.

Если человек придерживается этих истин, то подробности о том, как развивался мир и жизнь на земле, как образовано тело человека — мгновенно или постепенно, — второстепенны и никак не подрывают веру.
По поводу допустимости частного мнения по вопросу, не определенном догматом Церкви, профессор В. В. Болотов писал: “Никто не властен воспретить мне в качестве моего частного богословского мнения держаться теологумена, высказанного хотя бы одним из отцов Церкви, если только не доказано, что компетентный церковный суд уже признал это воззрение погрешительным. Но с другой стороны, никто не властен требовать от меня, чтобы я, в качестве моего частного богословского мнения, следовал теологумену, высказанному несколькими отцами Церкви, коль скоро этот теологумен не пленяет меня своей возвышенной богословской красотой, не покоряет меня доступной и моему разумению державной мощью своей аргументации.”

Правильное согласование научных данных с религиозными убеждением — далеко не отвлеченное упражнение — в особенности для верующих родителей. В наше время юноши рано или поздно знакомятся с разными эволюционными теориями и у них возникают вопросы, как согласовать эти теории с тем, что им преподавали на уроках Закона Божия.
Здесь будет контрпродуктивно для родителей просто отмахнуться от современных научных открытий и голословно утверждать, что всё это выдумки. Неверующие эволюционисты и креационные экстремисты стараются навязать подрастающему поколению свои концепции, выдавая их за факты. Первые — что все произошло само собой, и что Библия — это сборник мифов. Вторые настаивают на буквальном понимании каждого слова Библии и учат, что все создано внезапно в его законченном виде. Юноша чувствует себя поставленным между перекрестных огней, которые толкают его выбрать между Библией и наукой.
Между тем, обе крайности — эволюционизм и креационизм — не столько опираются на объективные данные (науки или Библии), сколько на свои специфические предпосылки. Эволюционистское мировоззрение страдает бездуховностью, близорукостью и горделивым притязанием, что наука может всё исчерпывающе объяснить. Отталкивает оно порой и своим антирелигиозным фанатизмом. Креационизм отличается тупым буквализмом. Не имея позитивных данных в науке, он ограничивается, главным образом, критикой дарвинизма. Вопреки данным науки, креационизм настаивает на молодости земли и оспаривает очевидные факты, которые, как известно, “упрямая вещь.”
С точки же зрения ущерба вере, трудно сказать, какое из этих крайних мировоззрений более вредно — первое тем, что устраняет Творца, а второе тем, что создает искусственный конфликт между Божественным откровением и наукой.
К счастью, на самом деле никакого фундаментального конфликта не существует, и выбирать между наукой и религией нет надобности, так как обе сферы знания дополняют одна другую, и речь идет о разных “сторонах той же монеты.” Бог есть первопричина и виновник всего существующего — не зависимо от того, какими путями Он достиг Своей цели.
Возникновение и развитие жизни на земле кроет в себе еще много тайн, многие из которых наука, вероятно, никогда не сможет исчерпывающе объяснить. И это потому, что нам открываются лишь конечные результаты сложнейших процессов, но когда и какие именно “кнопки” нажимал Создатель — это не оставило следов в природе. В сущности наши познавательные способности не много лучше “букашек межпланетного корабля.”
Бог удостоил меня быть свидетелем истинных чудес. Много раз в своей жизни я чувствовал Руку Божию, которая вела меня, избавляла от бед и посылала мне больше того, о чем я мог мечтать. Оглядываясь назад, и вижу, что вся моя жизнь соткана из незначительных случайностей, которые потом оборачивались для меня великими последствиями. Но как “доказать” другому, что в течение всей моей жизни милостивый Господь помогал мне, а не было то счастливое стечение обстоятельств?

В заключение надо сказать, что в принципе никакая научная гипотеза, в том числе и теория эволюции в ее разных вариантах, не может угрожать вере в Бога-Творца. Действительно, теория, чтобы быть научной, должна оставаться в рамках познаваемого и доступного опыта. Все, что выходит за жесткие пределы опыта, попадает в область предположений, метафизики, философии… Религия же преимущественно говорит о потустороннем и невидимом — о том, что не подлежит физическому анализу, но пришло путем Божественного откровения. Область веры доступна лишь душе, способной непосредственно общаться с Богом.
Поэтому не надо бояться чистой науки. Надо лишь научиться отличать факты от гипотез. История знает много случаев, когда ошибались как представители религии, так и представители науки. И всегда источником конфликта были не сами факты, а их понимание. В случае же кажущегося конфликта между верой и знанием, безопаснее всего принять выжидательную позицию, веря, что со временем всё станет на свои места и истина восторжествует.

11. Научно необъяснимые свойства человека.
Имея многие общие физические свойства с животными, человек в то же время обладает рядом духовных свойств, которые не выводимы, а порой идут в разрез с эволюционными процессами. Действительно,

Разум.
Наука до сих пор не знает закона, по которому атомы и молекулы могли бы организоваться в живую клетку и породить разум. Известный канадский профессор-биолог М. Рьюз, по своим убеждениям агностик, говоря об идее т.н. естественного возникновения человеческого разума путем эволюции, писал: “Однако, и об этом можно заявить твердо, биологическая теория и экспериментальная практика решительно свидетельствуют против этого. В современной теоретической биологии нет ничего такого, что позволяло бы допустить неотвратимую неизбежность возникновения разума.”
Разум, способный к абстрактному мышлению и к творчеству, безмерно возвышает человека над животным миром. Если бы человеческий разум был результатом естественного развития мозга, то удивительно, что среди неисчислимых форм жизни, кроме человека, существует очень мало признаков мыслительной способности, превышающих инстинкт. Нет никаких свидетельств постепенной эволюции мыслительных способностей, приведшей к возникновению интеллекта. Огромная умственная пропасть между человеком и самым сообразительным животным уничтожает эволюционный миф. Инстинкт у низших животных нередко проявляет удивительную находчивость, но эта находчивость ограничена тесными рамками конкретного случая. Посредством накопленного знания человек осуществляет интеллектуальный прогресс, ведущий к более глубокому пониманию явлений, в то время, когда животные остаются на умственном уровне своих предков.
Психическая деятельность животного главным образом отражает запросы его тела: питания, размножения, самосохранения. Никто не отрицает, что это свойственно и человеческой психике. Но есть в существе человека нечто находящееся в глубоком несоответствии с жизнью тела и даже идущее вразрез с важнейшими физическими потребностями.
Хотя общество и влияет на сознание, но, с другой стороны, именно сознание превращает стадо в организованное общество, делает социальную жизнь осмысленной, а совместный труд — творческим.
Человеку присущи такие качества, которые не могли возникнуть в процессе естественного отбора и вовсе не были решающими в биологической жизни вида. Чувства абстрактной справедливости и искание высшего смысла, не могли быть приобретены путем отбора, ибо эти чувства не доставляют никакого физического преимущества. Подобным образом нравственные чувства, как и чувства прекрасного и мистического, вовсе не являются поздними продуктами цивилизации, а, напротив, присущи “дикарям” на самых низших ступенях культуры.
В особенности заслуживает внимания то обстоятельство, что единственно человек способен возвыситься до мысли о всевышнем Создателе и желает общаться с Ним. В случае же каких-либо отклонений от нравственных норм, заложенных в совести, человек чувствует свою ответственность перед Творцом. Хотя в повседневной жизни видно много несправедливостей, человек убежден, что в конце концов правда должна восторжествовать.
Самый решающий момент в превращении из животного в человека лежит за пределами антропологии и биологии. Наука может пытаться восстановить последовательные ступени в развитии мозга — но не более того. Сам же мозг был лишь необходимым инструментом, способным уловить тончайшие вибрации нематериального плана бытия, стать орудием духа. Вся эволюция, как и развитие нервного аппарата, есть, по словам Вл. Соловьева, “необходимый путь к совершенству. Никто же не станет доказывать, что моллюски или губка могут познавать истину или свободно согласовывать свою волю с абсолютным Добром. Значит, нужно было, чтобы вырабатывались в мире все более сложные и утонченные органические формы, пока не создана была такая форма, в которой может раскрываться сознание и желание совершенства... Капля живой протоплазмы, создание которой потребовало тоже немалых творческих сил, хотя и заключает в себе возможность возникновения человеческого организма, но осуществление этой возможности возникновения потребовало целого биологического процесса, весьма сложного и продолжительного.”
“Прах земной” (так Библия называет психофизическое естество человека) сделался носителем “души живой” (Быт 2:7).

Жертвенная любовь.
На низших ступенях бытия — в мире вирусов, микробов, насекомых, где господствует борьба за существование — как будто все логично и понятно. А вот способность любви к ближним до самоотвержения — это нечто таинственное, явно противоречащее слепому инстинкту.
Парадоксально, что прослеживая мысленно лестницу бытия, от насекомых переходя к все более развитым животным, мы можем наблюдать всё чаще и явственнее примеры жертвенности и нежных, альтруистических чувств. Иногда это выражается во взаимопомощи между животными одного рода. Например, волки и львы живут семьями и охотятся стаями. Самцы и самки распределяют свои заботы о детенышах и порой проявляют друг к другу самые нежные чувства. Если на низших ступенях бытия некоторые животные допускают друг к другу жестокость, когда, например, крокодил-самка в случае голода пожирает своих детенышей или рыба — свою икру, то на высших ступенях животного мира любовь матери к своим детенышам возвышается временами до полного самопожертвования.
Конечно, здесь можно возразить, что такое альтруистическое поведение необходимо для продолжения рода и потому тоже объяснимо в рамках теории эволюции. Однако на самой высшей ступени бытия, у людей, бескорыстие и самопожертвование могут достигнуть такой высоты и благородства, что их никак не объяснишь биологически-эволюционными принципами.
Действительно, человек способен жертвовать собой не только для блага своих детей, но и ради совсем чужих — например, раздавать свои средства в помощь голодающим, опекать сирот, самоотверженно ухаживать за больными … От такой альтруистической деятельности человек не только не получает какой-либо выгоды, но даже ставит в опасность свое благосостояние и жизнь.
Больше того: человек способен любить даже своих врагов — тех, которые в принципе опасны ему. Это уже совсем идет вразрез с инстинктом самосохранения.
Более глубокое рассмотрение тайн бытия, обнаруживает, что восхождение по лестнице жизни от простейших инфузорий к более совершенным животным и, наконец, к человеку идет не только по линии физического совершенствования и большей разумности, но и все большего “одухотворения” и благородства. Самым замечательным является то, что совершенствование в этих свойствах не ограничивается нашим физическим миром, но переходит в духовный мир ангелов и, наконец, завершается высшим Существом и Творцом всего, Которого мы именуем Бог!
Действительно, чем более высокоразвито существо, тем возвышеннее его способность любить. Таким образом, становится очевидным, что если принцип самосохранения вытекает из слепых физических законов, то замечательная способность любить — это преимущественно нефизическое свойство, которое мы приобретаем по мере того, как приближаемся к Тому, сущность Которого есть совершенная и непостижимая Любовь (1 Иоан. 4:8).

Можно еще многое сказать о других таинственных свойствах души — о нравственном чувстве и наличии совести в человеке, о его способности себя анализировать, о даре речи, благодаря которой посредством слова человек фиксирует глубокие философско-религиозные понятия, об интуиции, о творческом даре гениев в науке и искусстве, о потребности человека общаться с Богом, о его уверенности, что существует потусторонний мир... Все эти соображения говорят о том, что между человеком и прочим животным миром существует глубочайшая и непроходимая пропасть.


ეპისკოპოსი ალექსანდრე მილენტი

ესეც მთლიანი წიგნის ლინკი: http://rapidshare.com/files/65302478/creat...ileant.doc.html

death
მე განა მაიმუნის შრომას არ ვაფასებ. მე ყველა ცხოველის შრომას ვაფასებ

ამოვიბეჭდავ ამასაც და კაიროსის არგუმენტებსაც და ტრანსპორტში წავიკითხავ სახლის გზაზე ეხლა ვერა.
მადლობა.

death

ეხლა ამის წაკითხვის დრო არ მაქვს, გრძელი სიტყვა მოკლედ ითქმისო ხომ გაგიგია, ხო და მოკლედ დაგეწერა შენც

როცა მეცლება გადავავლებ თვალს


არ გედავები, რომ შრომა დასაფასებელია, თუნდაც ცხოველის