ღვთისმეტყველება ზნეობის შესახებ, ძიებანი, წყაროები... პარამეტრები

[argani]

KAIROS
ისე, სიმართლე რომ ვთქვა, ქალის ჩაცმულობა მართლაც მოქმედებს

მთავარია შინაგანი ლაგამი თუ მოქმედებს თორემ მასე საბაბები და ბრალის დასადები მიზეზი არ გამგელევა.

"იმიტომ ავიღე რომ უპატრონოდ იდო ნივთი" არაა იმის გამართლება რომ შენი კუთვნილი რამ არ აიღე.

[XAFRAN]

სიყვარული იმ მომენტში იწყება, როდესაც ჩემს წინ დავინახავ ადამიანს და ჩავწვდები მის სიღრმეს, როდესაც უეცრად დავინახავ მთელ მის არსს. რა თქმა უნდა, როდესაც ვამბობ: „ვხედავ“, ეს ნიშნავს არა იმას, რომ „ვწვდები გონებით“ ან „ვხედავ თვალებით“, არამედ - „ვწვდები მთელი ჩემი არსებით“. იგი შეიძლება შევადაროთ, მაგალითად, მუსიკის, ბუნების, ხელოვნების ნაწარმოების მშვენიერებით გამოწვეულ განცდას, როდესაც ვდგავარ მის წინაშე გაოცებული, დადუმებული და აღვიქვამ მხოლოდ იმას, რაც ჩემს წინაშეა და არანაირი სიტყვით არ ძალმიძს ამის გამოთქმა, არა თუ ამოძახილით: „ღმერთო ჩემო!, რა მშვენიერია!..“ ადამიანის სიყვარულის საიდუმლო იმ მომენტში იწყება, როდესაც ვუმზერთ მას მისი ფლობის სურვილის გარეშე, მასზე ძალაუფლების ქონის სურვილის გარეშე, მისი ნიჭიერების ან მისი პიროვნების რაიმე გზით გამოყენების სურვილის გარეშე, - მხოლოდ ვუმზერთ და ვოცდებით იმ მშვენიერებით, რომელიც ჩვენს წინაშე იშლება

შეუზლებელია ადამიანმა აღმოაჩინოს რაიმე კარგი და მისმა ქვეცნობიერმა არ თქვას - "მეც მინდა"!!!

ამას მარტო ის არ იტყვის ვისაც ყველაფერი გააჩნია უკვე.

და ყველაფერი კი მას გააჩნია ვინც უფლის გზას შესდგომია. ვოტ.

[KAIROS]

შეუზლებელია ადამიანმა აღმოაჩინოს რაიმე კარგი და მისმა ქვეცნობიერმა არ თქვას - "მეც მინდა"!!!

აქ მაგ მინდაზე არაა საუბარი
ეგ კარგი "მინდაა" სულს ყოველთვის კარგი უნდა, კარგი არის წმინდა, სუფთა, ლამაზი, მშვიდი, ნაზი და სულიერი ის სულს ყოველთვის უნდა, ყოველთვის შია და ყოველთვის ელტვის... თუმცა ეს მეტნაკლებად სჩანს ადამიანის სულიერი მდგომარეობიდან გამომდინარე ჩვენთვის მთავარია გავიგოთ რაა სიწმინდე და მივსდიოთ მას, ხოლო იქ ხორციელ "ნდომაზე" იყო ნაწერი, ანუ სხვაა ხორცთა ნდომა, ცოდვილი ნდომა, და სხვაა სულიერი სურვილი ზესვლისა...
საერთოდ ქრისტიანული ცხოვრება სულაც არაა ბუდიზმივით "სურვილებიდან განთავისუფლება", არა, პირიქით ქრისტიანული ცხოვრება ეყრდნობა სურვილს, იმედს, რწმენას... ჩვენ გვსურს, გვინდა, გვწამს, ვიმედოვნებთ და გვსურს რომ გვიყვარდეს... იმიტომ გვსურს რომ გვიყვარდეს, რომ სიყვარული ღმერთია და იგი სულ მიუწვდომელია, მხოლოდ ჩვენი სურვილით, ჩვენი ნებით მივილტვით მისკენ და ვიზრდებით მასში, დაუსრულებლივ!

[KAIROS]

დღეისათვის ერთი კარგი სტატია ფორუმს, დიდია, მაგრამ გამონახეთ დრო და ყურადღებით წაიკითხეთ, ნახავთ ამ 17 საუკუნის წინ მცხოვრებ მამას, როგორი ძლიერებით აქვს წარმოდგენილი ყველა თანამედროვე ოჯახური ცხოვრების პრობლემები, მერე გავარჩიოთ...

1) დაე, ქმარი ცოლისთვის იყოს ყველაზე ძვირფასი, ხოლო ცოლი - ქმრისთვის ყველაზე საყვარელი. ქალი მეუღლის თანამოაზრე უნდა იყოს, ამაზეა დამოკიდებული მთელი სამყაროს კეთილდღეობა. რადგანაც მსოფლიოში უამრავი ქალაქია, ქალაქები ოჯახებითაა დასახლებული, ხოლო ოჯახი - ცოლო და ქმარია. როდესაც მათ შორის რაიმე უთანხმოებაა, ეს აუცილებლად აისახება საზოგადოებაზე, ხოლო მისი გართულებული ვარიანტი შეიძლება საზოგადოებრივი კონფლიქტის, ან უარეს შემთხვევაში, ომის სახითაც მივიღოთ. ქორწინება შეიძლება იყოს როგორც დიდი უბედურების, ასევე დიდი სიკეთისა და კეთილდღეობის სათავე. ამიტომაც ამბობს პავლე მოციქული: "ცოლნი თვისთა ქმართა დაემორჩილენით, ვითარცა უფალსა" (ეფეს. 5,22). რატომ ენიჭება ამას ასეთი მნიშვნელობა? პასუხი ცალსახაა: როდესაც მეუღლეები ურთიერთშეთანხმებულად ცხოვრობენ, სწორად ზრდიან შვილებს - ეს მეზობლებზე, მეგობრებსა თუ ნათესავებზე კეთილისმყოფელ გავლენას ახდენს. წინააღმდეგ შემთხვევაში ყველაფერი თავდაყირა დგება და ომის დროს ჯარის ხელმძღვანელებს შორის უთანხმოებით გამოწვეულ აურზაურს ემსგავსება.


2) აქ ოქროპირი ქალებს იცავს ზედმეტი მასკულინისტური აზროვნებისაგან :"თუ შენ მეტყვი, რომ ქალმა განმდევნა სამოთხიდან, მე გიპასუხებ: ქალმა აღგამაღლა ზეცამდე. იობის ცოლი ბოროტია? სუსანა კეთილია. ეგვიპტელი მრუშია? სარა უბიწოა!"."

3) შემდეგში ოქროპირი ეხება ქორწინების ორ მისიას 1) გამრავლებას და 2) ცოდვისაგან თავის აცილებას... "ქორწინება, - ამბობს ის, - არის დაწესებული შვილების გასაჩენად და უფო იმიტომ, რომ სხეულის ბუნებრივი მოთხოვნილებები დაიოკო. ამაზე მიუთითებს პავლე მოციქულიც: "ხოლო სიძვისათვის კაცად-კაცადსა თვისი ცოლი ესვინ" (Iკორ. 7,2). მას არ უთქვამს, შვილების გასაჩენადო, არამედ ხაზს უსვამს ქორწინების, სწორედ, ამ დანიშნულებას. თავდაპირველად ქორწინების მთავარი მიზანი გამრავლება იყო, მაგრამ მოგვიანებით, როდესაც მთელი დედამიწა დასახლდა ადამიანებით, მისი ძირითადი მისია ავხორცობის თავიდან აცილება გახდა, რადგან თუ ადამიანი უქორწინებლად მიეცემა ვნებებს, სულს დაიღუპავს, ქორწინება კი გაათავისუფლებს მას სიბილწისაგან და ძალას მისცემს, შეინარჩუნოს სიწმიდე", თუმცა ეგ სხვა თემაა, სადღაც ვწერდით, რომ ქორწინების მხოლოდ ასე შემოსაზღვრა რაღაცნაირად მისი დამცირებაა, თუ მხოლოდ დემოგრაფიული ან ფსიქო-სექსუალური პრობლემების მოგვარებას ემსახურება, მაშინ სადაა საიდუმლო? მოკლედ ეს დიდი თემაა და მაგაზე ჩვენ გვქონდა საუბარი ეკლესიის საიდუმლოთა თოფიქში:

http://church.ge/index.php?showtopic=740&st=160

4) ეს ფრაგმენტი ქორწინების ერთერთ მნიშვნელოვან ნაწილს, არჩევანს უკავშირდება:
ცოლ-ქმრული ბედნიერება უმთავრესად დამოკიდებულია პიროვნებათა ხასიათის თავისებურებებზე. საცოლისა და საქმროს არჩევისას იკვეთება მომავალი ოჯახის კეთილდღეობისა და უბედურების ალბათობა. იოანე ოქროპირი ამ საკითხს უმთავრეს ყურადღებას აქცევს. საცოლეში ვაჟი უწინარესად სათნო სულსა და ზნეობრივ სიწმინდეს უნდა ეძებდეს. ბევრს არა აქვს ცოლისადმი ისეთი დამოკიდებულება, როგორსაც გონება კარნახობს, ამიტომაც ვურჩევ მამაკაცებს, ცოლად ისეთი ქალი მოიყვანონ, რომელიც ზნეობითა და სათნო საქციელით გამოირჩევა".
იოანე ოქროპირი ქორწინებას განიხილავს, როგორც ორი გულის კავშირს, რომელიც დამყარებული უნდა იყოს გულწრფელობასა და ურთიერთნდობაზე, რათა ზუსტად ასახავდეს ქრისტეს დამოკიდებულებას ეკლესიისადმი, ამიტომაც ის ცდილობდა, ყველა საშუალებით დაემტკიცებინა, რომ ანგარებიანი ე.წ. "კეთილგონივრული" არჩევანი ქალის მხრივ, შეურაცხმყოფელია ქორწინების სიწმინდისათვის, დამამცირებელი მისი ღირსებისათვის და მავნებელი - თავისი შედეგებით."


5) ეს კი თანაგაგებას ეხება: "მუღლეთა შორის სიყვარულისა და თანადგომის განსამტკიცებლად დიდ როლს თამაშობს ურთიერთშეგონების აუცილებლობა, რაც, რა თქმა უნდა, ორმხრივი უნდა იყოს. არ იქნება არც გაგება, არც სიყვარული მათ შორის, როდესაც თითოეული მეორისაგან მოითხოვს სიყვარულსა და ერთგულებას, თავად კი თავს არიდებს ვალდებულებიბის აღსრულებას. თითოეული მათგანი გაგებით უნდა მოეკიდოს ნაკლსა და სისუსტეს და მოთმინებით აღიჭურვოს უსიამოვნების, წყენისა თუ უნებლიე შეცდომის დროს."

http://www.orthodox.ge/index.php?id=aktual.../col_kmroba.php

[უჩა]

KAIROS
გულდასმით წავიკითხე.

ძალიან საინტერესო იყო და ძალიან კარგად იყო ამოკრებილი.

გაიხარე.

[KAIROS]

ამ თემას ცოტა უფრო დიდი ყურადღება სჭირდება, ამიტომ განახლება ვიწყებ განხილვით

პრაღელი მთავარეპისკოპოსის სერგი კოროლევის ნაშრომისა:

"სულიერი ცხოვრება ერში"


ძალიან მნიშვნელოვანია ეს ფაქტი, კერძოდ ის რომ ადამიანს ბუნებრივად წყურის სიკეთე, მას ადრის ქსოვილს, რომლისაგანაც ან "საქორწინე სამოსელივით" შეიმოსავს ადამიანი და მივა უფალთან / იგავი მექორწილეებზე/ ან პირიქით საკუთარი ნებითვე შეიმოსება ბნელით, ანუ მთავარი ისაა, რომ ხდება ეს შემოსვა, მნიშვნელოვანია ვიცოდეთ რას ვიმოსავთ, ეს გარჩევა კეთილისა და ბოროტისა, ქრისტეში ცხოვრებით ხდება სინამდვილეში, და ყველა სიტუაცია ქრისტეში ცხოვრების შანსად და გზად იქცევა:

Жажда добра

ДУША ЧЕЛОВЕКА ЖАЖДЕТ, по существу своему, встречи с добром и всюду старается позаимствовать, собрать, найти добро. Это добро есть как бы нити, из которых ткет себе человек одежду для брачного Чертога, в которой предстанет он перед престолом Божиим и останется вечно. Одежда, сотканная из нитей добра и любви, просветлится, заблестит от Божьего света. Сотканная из нитей зла, недобрых дел, еще более омрачится от Небесного света, устыдит и доставит горькую муку тому, кто окажется одетым в нее. Своими собственными руками, т. е. своей волей, хотя и несовершенной, расслабленной грехом, но свободно, надеваем на себя или одежду радости, или одежду стыда. То лучшее, что дал нам Господь, как венцу Своего творения, — свободную волю, достоинство которой Сам и оберегает, не оказывая на нас никакого давления. Мы ее не бережем и часто беззаботно порабощаем греху. А поработив ее греху, как восстановим в добре, когда силы наши расслаблены? Своими силами не можем ее исправить, но благодатной Божией силой можем: Богу все возможно! Пока душа наша еще на пути в Царствие Божие, пока еще есть время, закрепим и укрепим нашу волю, слабую, немощную, благодатной силой Божией и найдем в ней нужную силу и поддержку в борьбе со злом.

Жизнь — великий труд. Надо научиться жить во Христе мудро, и тогда все вокруг нас приобретет смысл и цену для вечности. Если будем внимательны, то обстоятельства, нас окружающие, послужат нам, “старцами,” научат нас послушанию Богу, помогут в терпении и любви пройти свой жизненный путь и обрести спасение. Где бы мы ни были, всюду нас окружает возможность спасения; в какие бы условия ни поставила нас жизнь, — всегда можем духовно зреть и совершенствоваться. Наша жизнь при всякой обстановке может быть путем, ведущим нас к нашему благу, к блаженству, которое бывает доступно уже здесь, на земле.

სიკეთის წყურვილი, ძალიან საინტერესო ფენომენია, საღვთო მუდმივი სიყვარულის ანაბეჭდი ჩვენში...

[მნათე]

KAIROS

ზნეობრიობასა და იუმორზე დადე რამე... თორე ხალხს სიცილი ცოდვა გონია.

[Atman]

მნათე

+1000000

[ქევანა]

იუმორზე დადე რამე... თორე ხალხს სიცილი ცოდვა გონია.

ეს კურაევს ექნება

[KAIROS]

რათქმაუნდა რომ არის ასეთი იუმორი და არ არის ანტიქრისტიანული, თუ იგია მოზომილი, მოქნილი და საღი ...

მოვუსმინოთ მამა ალექსანდრე მენს:

Имел ли Христос собственность? И второе: смеялся ли?

Он имел собственность общую. Община апостолов имела общую кассу, которой, кстати, заведовал Иуда. Он был «фининспектором».

Смеялся ли Христос? В Евангелии это не написано, но я уверен, что Он улыбался много раз. Большинство Его притч, по характеру своему, рассказаны так, что и слушатели улыбались, и Он. Например, возьмите притчу о том, как надо настойчиво двигаться духовно, молиться, просить. Кого Он приводит в пример? Вдову, которая «достала» судью. Он ни Бога не боялся, ни людей не стыдился, но она так к нему пристала, эта «женщина слабая, беззащитная», что он сказал: «Ну, ладно, Бога не боюсь, людей не стыжусь, но от нее просто невозможно отвязаться». И Христос говорит: смотрите, как она добивалась своего, и вы так же стремитесь.

Таких примеров в Евангелии очень много. Люди видели, что Иоанн Креститель аскет, и все равно ему не верили. Но Христос вел обычный образ жизни — и опять не верили. И вот Он говорит: «Что ж, вы похожи на детей, которым поют веселые песни, а они не пляшут; печальные песни — не плачут. Приходит Иоанн Креститель — не ест, не пьет, вы говорите: "в нем бес". Прихожу Я, Сын Человеческий, ем и пью, — говорите: "вот Он, пьяница и обжора"».

Многие слова Христа сказаны с улыбкой, даже с юмором, я не побоюсь этого слова. О беспечных людях, которые забывают, что жизнь коротка и что мы должны будем дать за нее отчет, там рассказывается не с помощью каких-то грандиозных мифологических сказок, а рассказывается про подружек невесты, которые прибыли ночью, по обычаям той страны, встречать жениха. Они заснули, и когда жених пришел, у них не было ничего, чтобы встретить, и двери перед ними захлопнулись. Это бытовая сценка. И когда они стали кричать и стучать, им сказали: мы не знаем, кто вы такие. Это притча о разумных и неразумных девах.


აი ერთერთი ეკლესიური ანეგდოტების წიგნიც

http://www.krotov.info/library/18_s/sem/77koanov.html

რუსული რეალობა
AQUA VITAE.

Священник в разговоре с диаконом:

- Хорошо, что водка постная…


ეს კი რამოდენიმე ნიმუში ქრისტიანული იუმორიდან:

Пришла одна сестра на исповедь к священнику и говорит: - Грешна я, святой отец, гордыня одолевает меня: каждый раз, когда я в зеркало смотрюсь, то думаю: "ах, какая я красивая!" - Ну, это не грех, это заблуждение!


ხოოო, ეს ანეგდოტი ეძღვნება კანუდოსას


На лекции:
Профессор: Очевидно, что 6 дней творения мира символичны.
Студент: То есть это может быть 6 миллионов лет?
Профессор: Да.
Студент: Или 6 секунд?
Профессор: Да все что угодно.
Студент: А как насчет 6 дней?
Профессор: Н-е-е-е-е-т!!!


ესეც მაგარია

: "Бога нет" (Ч. Дарвин)
"Ч. Дарвина нет" (Бог)

ნუ ეს ტიპიური ევროპულია, მაგრამ წავა

Папа, я не могу выйти замуж на Людвига - он атеист и не верит в существование ада!
- Ничего, дочка, смело выходи: Ты и твоя мамочка быстро убедите его в том, что он заблуждается!


და ესეც იყოს და ამით მოვრჩეთ, თორემ გადავუხვევთ

Программа "Союз-Аполлон".
Американский астронавт и советский космонавт проводят работы в открытом космосе...
Космонавт:
- Ну и где же твой Бог? Посмотри вокруг... Что-то нигде не видать...
Астронавт:
- А ты гермошлем сними...

[Atman]

Смеялся ли Христос? В Евангелии это не написано, но я уверен, что Он улыбался много раз.

და სიცილმა რა დააშავა? გაცინება არ შეეძლო?

და ესეც იყოს და ამით მოვრჩეთ, თორემ გადავუხვევთ

არ გადავუხვევთ, ეგრე გააგრძელე, დადე კიდევ კარგი ანეგდოტები ესენი ძალიან ცნობილები და უკვე მოსაწყენები იყო

[KAIROS]

ესენი ძალიან ცნობილები

ლინკიც ნახე?
ახლა ამ თემას ანეგდოტების თემად ხომ ვერ ვაქცევთ, ხანდახან გამოვურევ კარგი
ახლა ღიმილს და სიცილ-ხარხარს განასხვავებენ, იუმორი კი, მაგრამ მაქსიმუმ სიცილი, ხარხარი მეზედმეტება

[Atman]

ლინკიც ნახე?

არც ეგ ლინკი უქნია გამჩენს

[ქევანა]

ესეც მაგარია

: "Бога нет" (Ч. Дарвин)
"Ч. Дарвина нет" (Бог)

შეხე შენ რამდენი ვარიანტი ყოფილა, მე ეს ვიცოდი:

ნიცშე: ღმერთი მოკვდა
ღმერთი: ნიცშეც მოკვდა

"სულიერი ცხოვრება ერში"

ეხლა ისევ ეს თემა გავაგრძელოთ რა

ანუ, თუ სწორად გავიგე სიკეთის წყურვილი ერში სულიერი ცხოვრების ამოსავალი წერტილია?

[KAIROS]

კარგი ქევან

ДУША ЧЕЛОВЕКА ЖАЖДЕТ, по существу своему, встречи с добром и всюду старается позаимствовать, собрать, найти добро

ეს არის ქრისტიანული ანთროპოლოგიის უმთავრესი დებულება, ადამიანი ბუნებით ელტვის სიკეთეს, და ეს სიკეთისადმი ლტოლვა ნიშნავს იმას, რომ ეს სიკეთე უნდა გამოდიოდეს მისგან და არ უნდა იყოს არავინ და არაფერი ვისთვისაც სიკეთე არ უნდა ქრისტიანს , სწორედ ამიტომაა რომ არ არსებობს მტერი ქრისტიანისათვის, თუ არადა ცოდვა, ამიტომაა, რომ ქრისტიანი ამ ცოდვას უპირველესად საკუთარ თავში ხედავ და ყველასთან სიკეთიდან გამომდინარე მოქმედებს.

ყველაზე ბანალური დედის სიყვარულიდან ყველაზე ანომალიური მტრის სიყვარულამდე ერთი ხიდი გადის სიკეთე, და ერთი ხიდი რაც ამას ეყრდნობა სიყვარული, კეთილი გინდოდეს ყველასათვის ნიშნავს, იმას რომ ყველაში ხედავდე უფლის ხატებას, ამიტომაა, რომ ნებისმიერი შურისგება ცოდვაა...

იმიტომ როგორც სიკეთე ორმხრივია, ანუ კეთილია მისთვის ვინც მას იქმს, მისთვისაც ვისზეც მას იქმიან, ამიტომ კეთილის მკეთებელი უპირველესად საკუთარ თავს იკურთხებს, მაგრამ არც ისე, რომ სიკეთე "ჩვენთვის" ვაკეთოთ, არამედ ჭეშმარიტებით და სიალალით, მხოლოდ სიალალით გაკეთებული სიკეთეა უძლეველი და გამაერთიანებელი.

აკი ცხოვრებაც ბრძოლაა, სიკეთისათვის ბრძოლა, ხანდახან არ გამოგვდის, მაგრამ მისკენ მისწრაფვაც კი თავად სიკეთეა, მოდი გავაგრძელებს იმ სტატის, რომელიც წინ დავიწყე:

პრაღელი მთავარეპისკოპოსისსერგი კოროლევი:

"სულიერი ცხოვრება ერში

Всякий грех есть несчастье и для нас самих, и для окружающих нас. Грех есть начало разделяющее и разъединяющее, отталкивающее нас от людей. Грех не исторгнутый лежит тяжестью на сердце и отводит людей друг от друга. Всякая победа над грехом есть отвоевание себя и других для взаимопонимающей жизни всех людей. При победе над грехом открывается взаимное притяжение и родство людей по природе: побеждая грех в себе, человек помогает другому, даже помимо воли последнего, раскрыть лучшие свойства его души, как бы произвольно — влечет последнего к добру. Побеждая грех и оживляя в себе, в своем внутреннем человеке, лучшие стороны, человек этим самым открывает духовный клад и в другом человеке, помогает другому найти в себе то, чего он еще и не видит в себе.

Добро находит отклик в среде тех людей, которые имеют его, но еще не видят его. Человек, пока грех владеет им, как бы боится другого человека, но при победе над грехом в себе он заражает и другого, и окружающих добром. Это важно отметить и почувствовать, потому что в обычном состоянии у нас преобладает пессимистическое чувство и нам кажется, что грех владеет миром. Такой пессимизм удерживает от борьбы с грехом и понижает активность в борьбе с ним.

При поверхностном знакомстве с человеком мы ничего не видим и даже не можем видеть неиспользованный клад добра, присущий другому. Побеждающему грех в себе открываются в другом эти силы добра и эти стороны души другого, богатство добродетелей. Когда греховный человек увидит другого, делающего добро, он обретет и в себе силы для христианского делания. Великая, ни с чем не сравнимая радость заключается в отыскании добра в себе и в других, в увеличении его в мире проявляется сила благодати Божией, проявляется в том, что она помогает нашим расслабленным силам делать то, что без нее было бы невозможно. В жизни часто бывает, что человек «делает грех, которого не хочет» (св. ап. Павел). Этот невольный пленник греха в чужом добре находит силу, двигающую его к добру в обычной будничной жизни.

[KAIROS]

Всякий грех есть несчастье и для нас самих, и для окружающих нас

აქედან ამომდინარეობს პასუხი ბევრ კითხვაზე...

[KAIROS]

მოკლედ ასე ვიწყებთ განხილვას ერთერთი ძალიან საინტერესო წიგნისა არქიმანდრიტ კვიპრიანეს (კერნი) ნაშრომებზე დაყრდნობით "ცოდვილთა ტიპოლოგიის" შესახებ, ახლა თუ დავუშვებთ, რომ ჩვენც ცოდვილები ვართ () , მაშინ გამოდის რომ ჩვენი თავიც მეტნაკლებად შეგვიძლია ამ ტიპოლოგიაში ამოვიცნოთ

მაშ ასე ნელნელა დავიწყოთ , ჯერ წინასიტყვაობა:


ТИПЫ ГРЕШНИКОВ
Как определить свой характер в духовной жизни


Вместо предисловия


Лишний раз напоминая об опасности схематизации и условных схоластических делений в таком таинстве как исповедь, в этой книге будет дан очень общий обзор характеров и типов грешников и кающихся.
Можно с успехом внести в представленные характеристики множество разных подробностей и вариантов, но в предлагаемом перечне, не притязая на полноту, показываются наиболее яркие примеры духовных состояний.


მაშ ასე ესეც პირველი ტიპი, ვიწყებთ ყველაზე კარგი მაგალითით:


Характер простеца

Все реже встречающийся в мире цивилизации и в эпоху прогресса тип христианина и пример кающегося грешника. В старой России, кое-где, может быть, еще на Востоке, во всяком случае, в обстановке патриархального и бытового христианства эти люди составляли, можно говорить без преувеличения, большинство кающихся. Ум их не перегружен рассудочным моментом, сердце открыто для любящего отеческого слова духовника. По социальному положению своему это люди, не отравленные фабричной техникой, суетой городской жизни и призрачными богатствами цивилизации.

У этих людей очень ясно сознание греха и греховности. Они, может быть, не читали трактатов по нравственному богословию, не выучили таких слов, как "аскетика", "нравственность" и никогда не слыхали о категорическом императиве Канта, но совесть их исключительно чутка и бескомпромиссна. Грех их тяготит, его они страшатся и от него жаждут освободиться через свое искреннее покаяние и молитву духовника. Поэтому они и подходят к исповеди исключительно моралистически. Они не будут вступать в сложные рассуждения с духовником о разных философских предметах, но и не будут запираться в грехах. Они, прежде всего, - смиренны и кротки. Они с охотой выслушивают поучение священника и будут ему за это глубоко благодарны. Они легко перечисляют свои грехи, часто даже приговаривая: "да что там, батюшка, что ступила, то и согрешила", или "виноват словом, делом, помышлением, всеми чувствами" и потом он перечисляет особенно его тяготящие грехи. У них нет "проблематики" и "парадоксальностей". Грех для них есть грех. Они не сомневаются в этом. У них нет двоемыслия, с одной стороны, это может быть и грех, но с другой, если принять во внимание то-то и то-то, может быть, это и не грех. После исповеди такого человека священник зачастую удивляется четкости и просветленности совести грешника и для себя самого может найти немало назидательного в смиренном подходе этого простеца к Церкви, к Богу, к священнику, к покаянию. Повторяем, такой тип людей все больше и больше отходит в область предания.

[Atman]

Все реже встречающийся в мире цивилизации и в эпоху прогресса тип христианина и пример кающегося грешника. В старой России, кое-где, может быть, еще на Востоке, во всяком случае, в обстановке патриархального и бытового христианства эти люди составляли, можно говорить без преувеличения, большинство кающихся. Ум их не перегружен рассудочным моментом, сердце открыто для любящего отеческого слова духовника. По социальному положению своему это люди, не отравленные фабричной техникой, суетой городской жизни и призрачными богатствами цивилизации.

აი ცოდვილად რომ ვგრძნობდე თავს ამ ტიპს მივაკუთვნებდი

[KAIROS]

აქ ცოტა რუსული მომენტებია და ვატარებთ დანარჩენი საინტერესოა და გულდასმით წაიკითხეთ...

Характер интеллигента


Это - полная противоположность только что упомянутому образу простеца. И по своему прошлому, и по образованию, и по культурному наследию, и по своему отношению к Церкви и по подходу к греху, он несет что-то очень непростое, для себя тягостное и болезненное, а для исповедующего духовника это испытание его пастырского терпения и опытности.

Тип человека, отличающегося высокой интеллектуальностью свойственен всякой культуре и всякому народу. Тип этот всегда занимал и будет занимать в Церкви положение, отличное от положения простеца, и к нему духовнику всегда придется подходить иначе, чем он подходит к человеку, далекому от интеллектуальных запросов. Но тип интеллигента есть продукт только русской истории, неведомый западной культуре. На нем сказались влияния исторические, культурные, бытовые, европейской цивилизации несвойственные. Этот тип, в его классическом облике второй половины XIX и начала XX века, вероятно, историческим процессом будет сметен с лица этой планеты, но в своей основе он носит какие-то типично русские черты, которые останутся в жизни, как бы история не повернулась.

Вот эти существенные особенности интеллигента:
1) повышенная рассудочность и, следовательно, привычка говорить от книжных авторитетов;
2) недисциплинированность мысли и отсутствие того, что так отличает людей латинской, романской культуры, а именно: уравновешенность и ясность мыслей и формулировок;
3) традиционная оппозиционность всякой власти и иерархичности, будь то государственная или церковная; страстная увлеченность политикой;
4) характерная безбытность и боязнь всякой устроенности: семьи, сословия, церковного общества;
5) склонность вообще к нигилизму, вовсе не ограничивающемуся классическим типом Базарова и Марка Волхова, а легко сохраняющемуся и в духовной жизни,
6) влияние всяких в свое время острых течений, вроде декадентства, модернизма, проявляющееся в изломанности и изуродованности душевной. Все это можно было бы при желании умножить, но достаточно и сказанного

В своем подходе к покаянию такой тип часто бывает очень труден и для себя и для священника. Мало кто мог окончательно отрясти с себя прах этих былых болезней. Симптомы старого часто выбиваются на поверхность, и несчастный чувствует себя пленником былых привычек. Эта неясность и смятенность души обнаруживается и в образе мышления, и в способе выражаться. Такие люди зачастую не способны ясно выразить свое душевное состояние. Они почти всегда находятся в плену своих "настроений", "переживаний", "проблем". Они не умеют даже просто перечислять свои грехи, ходят "вокруг да около", иногда признаются в том, что не умеют исповедываться. У них нет ясного сознания греха, хотя это вовсе не означает, что они лишены нравственного чувства. Как раз обратно, это зачастую люди с высоким моральным уровнем, щепетильные к себе, неспособные ни на какой предосудительный поступок. Они, как правило, - носители общественной честности, "кристальной души люди". Но в своем отношении к внутренней жизни они пленены мудрованиями и излишними рассуждениями. Исповедь их носит характер рассудочный; они любят спорить, "не соглашаться с данным мнением". Они и на исповеди готовы вступать в прения и "оставаться при особом мнении". Они прекрасные диалектики и эту свою способность приносят и к исповедному аналою. Кроме того, от своей часто расплывчатой исповеди, в которой преобладают неопределенные части речи - "как-то", "до некоторой степени", "мне думается", "как бы вам это объяснить" и прочие, они легко пускаются в отвлеченные совопросничества. Они любят на исповеди, - совершенно не считаясь с тем, что за ними стоят ожидающие исповеди, - задавать священнику замысловатые философские и богословские вопросы, забывая, что исповедь никак не есть удобный момент для этого. Приходится слышать от этих людей: "меня страшно мучает вопрос о страданиях людей; как это Бог допускает страдания невиновных детей?" или что-либо в таком роде. Они часто жалуются на свои "сомнения". Маловерие типично для этой категории кающихся.

[KAIROS]

ესეც თვითკმაყოფილთა დახასიათებაა

Характер человека с самодовольной совестью


К сожалению, это один из очень часто встречающихся случаев исповедной практики. Это люди, - совершенно независимо от того, интеллектуалы они или малообразованы, - малосознательные в своей духовной жизни, утвержденные в каком-то религиозном самодовольстве. Их отличительным признаком является особое духовное благополучие. Их ничто в духовной жизни не тревожит. Кодекс их моральных требований весьма скуден и очень напоминает "кодекс" Вронского или Анны Карениной. Они стараются не задумываться над духовными вопросами, считая это для них необязательным. Духовного голода у них нет. Кругозор моральный весьма сужен. Можно было бы их упрекнуть в известной духовной самовлюбленности, и уж во всяком случае самодостаточности
Эти люди весьма часто на исповеди: 1) перечисляют свои достоинства, говорят о своем положении в обществе, твердо верят в свои "заслуги"; 2) легко "каются в грехах своих близких" (жены, мужа, детей, тещи и прочих); 3) чаще же всего просто признаются, что у них "никаких особых грехов" нет, что они не убили никого, не украли ничего, да и вообще ни в чем не грешны.
Все это свидетельствует о совершенной духовной безграмотности, элементарной нечувствительности к духу Евангелия. Священнику надо многое и многое таким людям объяснять, втолковывать, раскрывать. Необходимо в подобных случаях заняться основной катехизацией таких христиан. Этого, разумеется, невозможно достичь во время исповеди, этому надо посвятить долгое время, многократные проповеди, терпеливое и постепенное вразумление.
Таким людям надо заново всему в христианстве учиться, а именно: что грех - это болезнь души; что греховность есть последствие общего для всех первородного греха; что бороться с грехом надо в самом начале его зарождения; что деление грехов на мелкие и крупные - это одно из опаснейших для духовной жизни успокоений; что грех вовсе не есть одно только греховное, злое дело, он коренится в глубинах души, в закоренелых страстях, что каждый христианин должен быть подвижником, аскетом, идти узким путем, ведущим ко спасению, а не широким, направленным в ад, что Евангелие и Церковь не могут устареть, что это понятия и реальности вечные, а то, если они не соответствуют нашим привычкам, то не Церковь и не Евангелие надо приспосабливать к этим привычкам, а себя подчинять дисциплине Церкви и заповедям Христовым. И многое, многое другое.
Таким людям надо во что бы то ни стало стараться пробудить в себе отвращение ко греху, смертную память, духовное трезвение, покорность голосу Церкви, желание духовного перерождения и преображения в "новую тварь".