ეკლესიის საიდუმლოებები, ძიებანი და სწავლანი პარამეტრები

[მეხელი]

[b]

ცხადია, ეკლესია ქრისტეს სხეულია და მადლის მომცემელი ღმერთია, მაგრამ არც მეორე უკიდურესობაში უნდა ჩავვარდეთ, ანუ არ უნდა გამოვრიცხოთ ხილული მოქმედება, რომელიც თვითონ ღმერთმა დაგვიწესა. „სულს, სადაც უნებს, ქრის“ (იოან. 3, 8)., მაგრამ ეს სიტყვები არ უნდა გავიგოთ პროტესტანტული ან თეოსოფიური გაგებით. იმის შესახებ, რომ „ეკლესია და მისი საიდუმლოებები ამქვეყანაზე გვაზიარებენ ცათა სასუფეველს“, მხოლოდ იმას შეუძლია თქვას რაიმე ნამდვილად ღირებული, ვინც ჭეშმარიტად ქრისტიანული ცხოვრებით გათავისუფლდა ვნებების ნისლისაგან და სული წმიდის ჭურჭელი გახდა, განიცადა ღვთის მადლის მოქმედება და ამქვეყნადვე განიცდის ცათა სასუფევლის ნეტარებას, რამდენადაც შესაძლებელია ხორცში მყოფისთვის. ჩვენ კი, ვისაც რამდენიმე წიგნი წაგვიკითხავს და მთელი დღე განკითხვით, დაცინვით და საკუთარი მე-ს წარმოჩენით ვართ დაკავებული, მხოლოდ ოცნება შეგვიძლია ეგეთ საკითხებზე.

lado s, რა თქმა უნდა, ხილული მოქმედება არ უნდა გამოვრიცხოთ, ეს საბოლოო ჯამში არა მხოლოდ ეკლესიის უარყოფამდე მიგვიყვანს, არამედ ქრისტეს ადამიანური ბუნების უარყოფამდე, "დოკეტიზმის" მწვალებლობამდე; და ადამიანის გამოხსნაზეც ლაპარაკი ზედმეტი იქნება.

მე მხოლოდ იმის თქმა მინდა, რომ ეკლესიის საიდუმლოებები თავისი ხილული გამოვლინებებით გვაზიარებენ უფრო აღმატებულ რეალობასთან, ისევე როგორც ქრისტემ თავისი ხილული და გარშემოწერილი ადამიანური ბუნებით კაცობრიობას განუცხადა თავისი უხილავი და გარშემოუწერელი ღმრთეება. აქედან ის დასკვნა შეგვიძლია გამოვიტანოთ: ძე ღმერთს, რომ არ მიეღო ადამიანური ბუნება, მაშინ ვერ შევიცნობდით მისი ღმრთეების სიდიადეს, რადგან ჩვენთვის მისაწვდომი ადამიანური ბუნების მეშვეობით მიუწვდომელი ღმრთეება გაგვიცხადა; მაგრამ მისი
ადამიანური ბუნების შეზღუდულობის მიღმა თუ არ გავალთ, ასევე ვერ შევიცნობთ ღმერთის დიდებას და ქრისტეს მხოლოდ ადამიანად ვაღიარებთ, ამას კი მეორე უკიდურესობისაკენ მივყავართ, "ებიონიზმის" მწვალებლობისაკენ.

ქრისტეს შესახებ ასეთი განაზრებები ანალოგიურად უნდა გადავიტანოთ ეკლესიაზეც, რადგან იგი მისი სხეულია, და "გზა სამეუფო" უნდა დავიცვათ.

რაც შეეხება სასუფეველთან ზიარებაზე, მე ვიგულისხმე, რომ საიდუმლოებები გვაძლევენ ძალას სასუფეველთან ზიარებისა, შემდეგ კი ჩვენზეა დამოკიდებული, რამდენად მივიღებთ ამ ძალას, ღმერთი ხომ არაფერს არ გვაძალებს, თუმცა ყველას ცხონება სურს.

[KAIROS]

სიამის ტყუპების მონათვლა როგორ ხდება

მაპატიე ზებედე, არ მეცალა სიამის ტყუპების მონათვლა მართლაც საინტერესოა, მე ჩემს აზრს ვიტყვი, რადგან მონათვლა არაა მხოლოდ ბანაობა, არამედ საიდუმლო, მაშინ შეიძლება ორივე ერთად მოინათლოს ცალ-ცალკე სხურებით ან დასხმით თავზე, რადგან ადამიანი ორია...

როგორ უნდა ჩააბაროს აღსარება

წერილობით, რადგან მთლად ორთავა არ არიან, ხშირად შეზრდილი ორი ადამიანია, არსებობს ასევე აღსარების ჩაბარების ბევრი ტრადიცია, როგორც ავადმყოფებთან, ანუ ეტყვიან პატიობ ყველას ? კი! ინანიებ შეცოდებებს? კი! სიამის ტყუპები კი არა , მე მაქვს ასე აღსარება ჩაბარებული სკანდინავიაში ვიყავი, მამაომ ჩემი ენები არ იცოდა, მე მისი, დამტვრეული ინგლისურით ვერ გავედით ფონს, ჰოდა გულწრფელად ჩამაბარეო ქართულადო მითხრა და ასე ვეზიარე

ტრანსსექსუალი ბავშვი რომ დაიბადა ქუთაისსში მეუფემაც არ იცოდა როგორ უნდა მოენათლათ როგორც ქალი თუ კაცი, ოპერაციის გაკეთების შემდეგ მონათლეს როგორც გოგო, მაგრამ, ადრე ასეთ ოპერაციებს რომ ვერ აკეთებდნენ რა ხდებოდა ასეთ ადამიანებზე?

მეუფემ არ იცოდა და ფორუმს ეკითხები?

ადრე რა ხდებოდა, ნამდვილად არ მაქვს დოკუმენტები, ძირითადში ეს საწყალი ადამიანები, თავად აკეთებდნენ არჩევანს ან "კაცობდნენ" ან "ქალობდნენ", და შესაბამისად ნათლობაც ასე ხდებოდა, ისე კი ნათლობის არსისათვის სქესს რა მნიშვნელობა აქვს? დაარქვი ანდრეა და იტალიურად ეს კაცის სახელიცაა და ქალისაც!

ისე სად ამოჩიჩქნი ხოლმე ამ კითხვებს, გეგონება მაგის მეტი ყველაფერი ვიცოდეთ და ეგ იყოს მთავარი პრობლემა ეკლესიაში!

იხარე,

კაიროსი!

[მხევალი ნინო]

KAIROS

ჰოდა გულწრფელად ჩამაბარეო ქართულადო მითხრა და ასე ვეზიარე

სასწაული, ასეთი არაფერი გამიგია, ვისაც უჭირს აღსარება რას გაიხარებდა!
სომხები თურე გულში ამბობენ აღსარებას. ხომ მაგარია!

[KAIROS]

ვისაც უჭირს აღსარება რას გაიხარებდა!

ახლა საქართველოში თუ უჭირთ დაწერონ ბატონო, ისე კი მართლა საოცარი შეგრძნება იყო, იმდენი ვილაპარაკეეეე

სომხები თურე გულში ამბობენ აღსარებას. ხომ მაგარია!

ვითომ გულში მაინც ამბობენ სწორს ? რა ვიცი, რა ვიცი ...

[მხევალი ნინო]

KAIROS

იმდენი ვილაპარაკეეეე

წარმომიდგენია , მე მაინც ვრ გავრისკავდი, ვაიდა ესმის))


სომხები ზუსტად ვიცი, რომ გულში ამბობენ აღსარებას, ცემი ახლობელია სომეხი, ამბობს, რომ აღსარების მერე არაჩვეულებრივი განცდა აქვს, ისეთ აღწერს ჩვენ, რომ გვავქს ხოლმე, ეს ცოტა არ იყოს მაოცებს.

[matebichi]

KAIROS
წარმომიდგენია , მე მაინც ვრ გავრისკავდი, ვაიდა ესმის))
სომხები ზუსტად ვიცი, რომ გულში ამბობენ აღსარებას, ცემი ახლობელია სომეხი, ამბობს, რომ აღსარების მერე არაჩვეულებრივი განცდა აქვს, ისეთ აღწერს ჩვენ, რომ გვავქს ხოლმე, ეს ცოტა არ იყოს მაოცებს.

ნი ისე ეგ მეც მაწყობს.
ისე ღმერთთან თუ გილაპარაკია მარტო, იცი რა შვებაა. ანუ ალბათ ამდაგვარ განცდას გულისხმობენ. მგონია

KAIROS
წარმომიდგენია , მე მაინც ვრ გავრისკავდი, ვაიდა ესმის))
სომხები ზუსტად ვიცი, რომ გულში ამბობენ აღსარებას, ცემი ახლობელია სომეხი, ამბობს, რომ აღსარების მერე არაჩვეულებრივი განცდა აქვს, ისეთ აღწერს ჩვენ, რომ გვავქს ხოლმე, ეს ცოტა არ იყოს მაოცებს.

ნი ისე ეგ მეც მომწონს.
ღმეღთთან თუ გილაპარაკია მაგარი შვებაა. ალბათ ის სომეხიც რაღAც ამდაგვარს გულისხმობს, არა?

[მხევალი ნინო]

matebichi

ნი ისე ეგ მეც მომწონს.
ღმეღთთან თუ გილაპარაკია მაგარი შვებაა. ალბათ ის სომეხიც რაღAც ამდაგვარს გულისხმობს, არა?

კარგია ღმერთთან საუბარი, მაგრამ აღსარება ხომ საჭიროა, ანუ სომხები ასეთი აღსარების შემდეგ ამ ცოდვაზე აღარ ფიქრობენ, უფრო სწორედ აღარ აწუხებთ.


რაღა მღვდელს უდგანან გვერით და გულში ფიქრობენ, ტან ხომ იცი აღსარების დროს მუდმივად რიგია) აწი მარტო დადგნენ ხატებთან და ისე ესაუბრონ. მღვდელს ამ დროს რა დანიშნულება აქვს არ მესმის.

[მხევალი ნინო]

ექსტრემალურ პირობებში ბევრი გამონაკლისია დასაშვები, წამიკიტხია ნათლობა ფოთლებიტაც კი აღსრულებულა, რადგან ახლო მახლოს წაყალი არ იყოო , მაინტერესებს თავისი ტავის მონათVლა თუ შეუძლია ადამიანს???? თუ სხვა ადამიანი არ იმყოფება მის გვერდით?

[matebichi]

ექსტრემალურ პირობებში ბევრი გამონაკლისია დასაშვები, წამიკიტხია ნათლობა ფოთლებიტაც კი აღსრულებულა, რადგან ახლო მახლოს წაყალი არ იყოო , მაინტერესებს თავისი ტავის მონათVლა თუ შეუძლია ადამიანს???? თუ სხვა ადამიანი არ იმყოფება მის გვერდით?

ნამეტანი საინტერესო კითხვაა, მარა ჩემი აზრით ალბათ არა, რადგან ადამიანი მეორე ადამიანის დახმარებით ცხოვნდება(ზოგადად)

[athos]

მაინტერესებს თავისი ტავის მონათVლა თუ შეუძლია ადამიანს???? თუ სხვა ადამიანი არ იმყოფება მის გვერდით?

ვფიქრობ ეს იგივე საკითხია რაზეც ზებედე საუბრობდა. მოუნათლავ ადამიანს რადგან არ შეუძლია სხვისი მონათვლა, ამიტომაც ვერ შეძლებს თავისი თავის მონათვლას (ჩემი ვარაუდია)

რაც შეეხებათ დაბადებით ტრანსსექსუალებს, ასეთი პათოლოგიები ძველადაც იყო ცნობილი, მაცხოვარი ხომ ახსენებს იმათ ვინც იშვნენ საჭურისებად, (აქცენტს ვაკეთებ ასეთი პათოლოგიის არსებობაზე დაბადებიდან, უხშირეს შემთხვევაში ასეთ ადამიანებს არა აქვთ შთამომავლობის მოცემის უნარი). ალბათ მართლაც უმჯობესია ისეთი სახელის დარქმევა რაც ორივე სქესს მეტ-ნაკლებად შეესაბამება. რაც შეეხება ნათლობას, რა პრობლემაა, ფილიპემ ხომ მონათლა საჭურისი.

[KAIROS]

სანა გავაგრძელებდე წერას, მანამ ამას გაეცეანით, ესაა ნაწყვეტი წიგნიდან:


პროფ. დიმიტრი ოგიცკი, დოც. მღვდელი მაქსიმე კოზლოვი

რომაული კათოლიციზმი

საიდუმლოთა შესრულების ლათინური წესი

რომაულ-კათოლიკურ ეკლესიაში ნათლისღების საიდუმლოს მიღებულ ფორმას პკურება (წყლის გადავლება) წარმოადგენს. პავლე მოციქულის სიტყვებით კი, ნათლისღებისას ადამიანი ქრისტეს თანა დაეფლვის, რათა მისი აღდგომის თანაზიარი გახდეს (შეად. რომ. 6,4; კოლ. 2,12). მართლმადიდებელი ეკლესიის მიერ მიღებული შთაფლვის ფორმა ადამიანის სრული განახლების საუკეთესო გამოხატულებაა. იმაზე, თუ ეკლესია ნათლისღების სწორედ ამ ფორმას როგორ მნიშვნელობას ანიჭებდა, ძველი ეკლესიის წესები და კანონები (ნეოკეს. 12) და მისი არქიტექტურული ძეგლებიც კი მოგვითხრობენ. სანათლავებს (ბაპტისტერიუმებს) ყოველთვის განსაკუთრებული სიყვარულით აწყობდნენ. მათ ხატებითა და სიმბოლური გამოსახულებებით ამკობდნენ, მარმარილოთი და მოზაიკით აპირკეთებდნენ. ცენტრში შთაფლვისათვის სპეციალური, კეთილმოწყობილი აუზი იყო გაკეთებული.

ლათინური წესით ნათლისღების დროს გამოიყენება ნათლისღების ფორმულა, რომელიც პირველი პირის სახელით წარმოითქმება: „მე შენ გნათლავ სახელითა...“ აქ დროულია წმ. იოანე ოქროპირის სიტყვები გავიხსენოთ იმაზე, რომ თვით ქრისტემაც კი არ უთხრა მოციქულებს „მე თქვენ მოგნათლავთ სულითა წმიდითაო“, არამედ „ნათელ-იღოთ სულითა წმიდითა“; ასევე ნეტ. ავგუსტინეც აღნიშნავს, რომ ქრისტემ ცოდვილ დედაკაცს ის კი არ უთხრა - „მე მივუტევებ მას ცოდვებსო“, არამედ „მიეტევნენ მაგას ცოდვანი მაგისნი მრავალნი“.

ლათინური წესის მიხედვით მირონცხების საიდუმლოს უპირატესი შემსრულებელი ეპისკოპოსია. ახლა ამ საიდუმლოს ფორმულა დასავლეთში თითქმის იგივეა, რაც მართლმადიდებლებისა. იგი ლათინური წესით ნათლისღებისაგან ცალკე სრულდება იმ მონათლულებზე, რომელნიც ყმაწვილობის ასაკს მიაღწევენ და მას კონფირმაცია (confirmatio) ეწოდება. იგი მირონის ცხებითა და ხელდასხმით აღესრულება. მართლმადიდებელი ეკლესია ამ საკითხში ლაოდიკიის კრების (IV ს., II ნახ.) 43-ე კანონით ხელმძღვანელობს.

ლათინური წესით ევქარისტია ხმიადზე (უცომოზე, უფუვარზე) სრულდება. გარდმოარსების მომენტად მიიჩნევა მღვდლის მიერ წარმოთქმული სიტყვები: „მიიღეთ და ჭამეთ...“ და „სუთ ამისგან ყოველთა...“ სულიწმიდის მოწვევა (ეპიკლეზა) ლათინური წესის ევქარისტიულ კანონში არ არსებობს. დასავლეთში საერონი ჩვეულებრივ მხოლოდ ერთი სახით - პურით - ეზიარებიან, ხოლო ჩვილებს საერთოდ არ აზიარებენ.

მართლმადიდებელთათვის ხმიადი ძველი აღთქმის პასექის სიმბოლოს წარმოადგენს. მასთან ეგვიპტეში მძიმე ჯაფის ხსოვნა იყო დაკავშირებული. მაგრამ, როგორც პავლე მოციქული ამბობს, „პირველი იგი წარჴდა, აჰა ესერა იქმნა ყოველივე ახალ“ (2 კორ. 5,17). ახალი პასექი მომავალი აღდგომის საწინდარია.

ახალი აღთქმის ეკლესიაში ევქარისტიას აღასრულებდნენ იმ პურით, რომელიც მორწმუნეებს ტაძარში მოჰქონდათ, და იგი არა მხოლოდ ევქარისტიისათვის, არამედ საერთო ტრაპეზის - აღაპისთვისაც გამოიყენებოდა. ეს ჩვეულებრივი პური იყო.

არსებობს საფუძველი მივიჩნიოთ, რომ ქრისტემაც საიდუმლო ჩვეულებრივ პურზე აღასრულა, რადგან საიდუმლო სერობა ნისანის არა 14-ში არამედ 13-ში ჩატარდა, ანუ იმ დღის წინ, როცა ებრაელები პასექს აღასრულებდნენ (შეად. ინ. 18, 28; 19,31). არსათ ნათქვამი არ არის, რომ ქრისტემ ამ საიდუმლოს აღსასრულებლად ხმიადი აიღო, არამედ ნათქვამია, რომ აიღო პური („არტოს“).

პაპი ლეონ IX (1048-1054), ეწინააღმდეგებოდა რა საფუარიანი პურით ევქარისტიის აღსრულებას, პავლე მოციქულს იმოწმებდა, რომელიც კორინთელ ქრისტიანებს მოუწოდებდა, რომ პასექი ზნეობრივი სიწმინდის „უცომოჲთა მით“ ედღესასწაულათ (1 კორ. 5,8). მაგრამ ამ შემთხვევაში სულიერ ცხოვრებაზე ლაპარაკისას, მოციქული მხოლოდ იმ სიმბოლოთი სარგებლობდა, რომელიც იუდეველთაგან მოქცეული ქრისტიანებისათვის ახლობელი და გასაგება იყო. შეჩვენებებით ცნობილ ბულაში, რომლითაც 1054 წელს ლეონ მეცხრეს ლეგატებმა ეკლესიათა განყოფა სამუდამოდ დაამტკიცეს, საფუარიან პურზე აღმოსავლელ ქრისტიანთა შეხედულება მანიქეველობასთანაა გათანაბრებული. აღსანიშნავია, რომ პატრიარქ მიქაელ კერულიარისა და მისი სინოდის საპასუხო აქტში საკითხს ხმიადებსა და საფუარიან პურზე სრული დუმილით გვერდი აქვს ავლილი.

წმიდა წერილის მოწმობით, საიდუმლო სერობაზე ქრისტემ პირველად მადლობა შესწირა, ანუ ევქარისტიული ლოცვა აღასრულა, რის შემდეგაც, აზიარებდა რა მოწაფეებს, წარმოთქვა სიტყვები: „მიღეთ და ჭამეთ...“ და სხვ. ეს სიტყვები მართლმადიდებლური ლიტურგიის განაწესით ევქარისტიული ლოცვის მოსახსენებელ ნაწილში შედის (,,... ღამესა, რომელსა მიეცემოდა... მოიღო პური წმიდათა ზედა უხრწნელთა და უბიწოთა ხელთა, ჰმადლობდა, და აკურთხევდა, და წმიდა ჰყო, და განსტეხა, და მისცა წმიდათა მისთა მოწაფეთა და მოციქულთა მეტყველმან: „მიიღეთ და ჭამეთ...“), თვით სულიწმიდის მოწვევისა და ძღვენთა გარდაქმნის ლოცვა შემდეგ მიჰყვება: „მომხსენებელნი უკუე საცხოვრებელისა ამის მცნებისა... მერმეცა შევსწირავთ შენდა სიტყვიერსა ამას, და უსისხლოსა მსხვერპლსა... და გხადით შენ, და შეგივრდებით, და გევედრებით, გარდამოავლინე სული შენი წმიდა ჩუენ ზედა, და წინა მდებარეთა ამათ ძღვენთა ზედა... და ჰყავ უკუე პური ესე...“ მაშინ, როდესაც რომაელ-კათოლიკები აღმოსავლური ლიტურგიის განაწესშიც კი სიტყვებს „მიიღეთ და ჭამეთ...“ და „სუთ ამისგან ყოველთა“ საიდუმლოთა აღმასრულებელ ძალას მიაწერენ და მთელი წინამორბედი და მომდევნო კონტექსტის იგნორირებას ახდენენ, ხოლო ლათინური მესის განაწესში სულიწმიდის მოწვევა (ეპიკლეზა) და გარდაქმნის სიტყვები საერთოდ არ არსებობს.

სიტყვებს „სუთ ამისგან ყოველთა“ ჩვენ აღვიქვამთ როგორც მოწოდებას, რომელიც ყველასადმია მიმართული. წმ. იოანე ოქროპირი წერს: „ძველ აღთქმაში ერთს მღვდელი იგემებდა, მეორეს მსხვერპლის შემწირველი... ჩვენ კი ყველა ერთი პურიდან და ერთი სასმელიდან ვიგემებთ“. როგორც ცნობილია, სასმისთან საეროთა დასაშვებად XV ს-ში ჩეხი რომაელ-კათოლიკე მღვდელი იან ჰუსი და მისი მიმდევრები გამოდიოდნენ, მაგრამ უშედეგოდ. ამჟამად რომაულ-კათოლიკურ ეკლესიაში საეროებს ორივე სახით ზიარების უფლება მხოლოდ განსაკუთრებულ, საგანგებო შემთხვევებში ეძლევათ.

კათოლიკური სინანულის საიდუმლოს დედად შემუსვრილებასა და აღსარებასთან ერთად satisfactio მიიჩნევა, რომელიც მღვდლის მიერ დადებულ ეპიტიმიას წარმოადგენს.

[likka]

ერთი კითხვა მაქვს...

როგორც ვიცი, ჩვენში ჩვილებს დაბადებიდან რაღაც პერიოდის (ვაჟებს 40, ხოლო გოგონებს 60 დღის) შემდეგ ნათლავენ. (თუ რათქმაუნდა სწორად ვფლობ ინფორამციას)

რა უდევს ამას საფუძვლად? და თუ მართლა ესეა, რატომ განსხვავდება დღეების რაოდენობა?

და როგორ არის ეს კათოლიციძმში?....მგონი დაბადებიდან ძალიან მალევე ნათლავენ ხომ?

და კიდევ ერთი, განწმენდის ლოცვის გარეშე დედას არა აქვს უფლება ნათლობას დაესწროს, ხომ?
შეიძლება ამ ლოცვის წაკითხვა ბავშვის ნათლობამდე შესრულდეს?

[KAIROS]

ჩვენში ჩვილებს დაბადებიდან რაღაც პერიოდის (ვაჟებს 40, ხოლო გოგონებს 60 დღის) შემდეგ ნათლავენ

ეს ტრადიცია არსებობდა ძველ აღთქმაში, საფუძვლად ისევ ბიბლიური ქრონოლოგია ადამი შემდეგ ევა და ერთგვარი იერარქია ედვა ,დღეს ეკლესიაში მონათვლა ყოველთვის შეიძლება, თუკი საჩქარო არაა, მაშინ 40 დღეს კი გოგონებსაც ურჩევენ და ბიჭებსაც.

როგორ არის ეს კათოლიციზმში?....მგონი დაბადებიდან ძალიან მალევე ნათლავენ ხომ?

სწორია, 867 -ე კანონის მიხედვით ( ერთიანი საკანონმდებლო წიგნიდან) ბავშვი დაბადებიდან პირველ კვირეებში უნდა მოინათლოს, რაიმე დადგენილი თარიღი არ არის.

განწმენდის ლოცვის გარეშე დედას არა აქვს უფლება ნათლობას დაესწროს, ხომ?
შეიძლება ამ ლოცვის წაკითხვა ბავშვის ნათლობამდე შესრულდეს?

შეიძლება და ადრე ასეც ხდებოდა, ასე 14 წლის უკან, სიონში ვიყავი მეგობართან ერთად ვდარაჯობდით სიონს შიგნიდან, ანუ ღამე გავათიეთ (მგონი ნიკოლოზობა იყო მეორე დღეს და პარაკლისებს ვიხდიდით ), დილაადრიან ასე 05.30 მეუფე დანიელი მოვიდა, მოყვა უახლოესი მრევლი, ჩაატარეს სრული რიტუალი რაც აღესრულებოდა ჩვილზე ნათლობამდე, ჯერ დედას განწმედის ლოცვები წაუკითხეს, შემდეგ ბავშვი ( SIC! ჯერ მოუნათლავი!) შეიყვანეს საკურთხეველში ( თუ გოგონაა მაშინ მხოლოდ ამბიონზე აყავთ), მცირე წრე დაარტყა მეუფემ ლოცვით ტრაპეზს, შემდეგ გამოიყვანა ამბიონზე, სამეუფო კარების წინ, ბავშვი ქვემოთ დააწვინა და მცირე ლოცვის შემდეგ "დაუბრუნა" მშობლებს, შემდეგ შეიყვანეს გვერდზე მთავარანგელოზის ტაძარში და მონათლეს...

[დათიკო]

KAIROS
ადრე დავსვი ასეთი კითხვა: რომელ სისხლსა და ხორცს ვეზიარებით ჩვენ და შენ საკმაოდ ამომწურავი პასუხი გამეცი.
ახლა მსურს დაახლოებით იგივე ტიპის კითხვა დავსვა: სისხლი და ხორცი რასაც ეზიარნენ მოციქულები იდენტურია თუ არა იმისა რასაც ჩვენ ვეზიარებით? მგონი სწორად ჩამოვაყალიბე კითხვა.
მაცხოვარმა ხომ აღდგომამდე აზიარა მოციქულები, ჩვენ კი მისი აღდგომის შემდგომ ვეზიარებით. თუ ჩვენ ვეზიარებით ქრისტეს აღმდგარ სხეულს, მაშინ მოციქულები როგორღა ეზიარნენ მის აღმდგარ სისხლსა და ხორცს?

[likka]

KAIROS

დიდი მადლობა...

გოგო რომ ყოფილიყო ის ბავშვი, ეჭვი მექნებოდა ვინც იყო, მარა თუ ბიჯი იყო არ ვიცი..
მეუფე დანიელი ძალიან მიყვარს მეც.....მამაჩემის დეიდაშვილი დედა ელენე, მისი "მარჯვენა ხელია".... რამდენჯერმე საპატრიარქოშიც ვყოფილვარ მასთაც...

ეს ისე, ლირიკული ოფფ-ტოპიკი გამომივიდა და მაპატიეთ....

[KAIROS]

დავით შენ რაც დამისვი კითხვა, ეგ ძალიან ღრმაა და მაპატიე თუკი შესაბამის ამომწურავ პასუხს ვერ გაგცემ, გამიხარდება თუკი ვინმე შეავსებს ან თუ საჭიროა შეასწორებს ჩემს ქვემორე პასუხს:

სისხლი და ხორცი რასაც ეზიარნენ მოციქულები იდენტურია თუ არა იმისა რასაც ჩვენ ვეზიარებით

რათქმაუნდა, არ არის სხვა ქრისტე, არ არის სხვა სერობა!

მაცხოვარმა ხომ აღდგომამდე აზიარა მოციქულები, ჩვენ კი მისი აღდგომის შემდგომ ვეზიარებით.

ზიარების ამოსავალი წერტილია ქრისტე, და არა ჩვენ ან მოციქულები, თუკი თავშივე შევთანხმდით იმაში რომ დრო იშლება და ზიარება ზედროული და ზემატერიალურია, მაშინ ეს გაუგებრობაც:

ჩვენ ვეზიარებით ქრისტეს აღმდგარ სხეულს, მაშინ მოციქულები როგორღა ეზიარნენ მის აღმდგარ სისხლსა და ხორცს?

გაქრება, რადგან ჩვე რაიმე სხვა სერობას კი არ ვესწრებით, სხვა რაიმე მსხვერპლს კი არ ვიღებთ, არამედ იმას რაც იქ იყო უკანასკნელი სერობისას, ანუ მოციქულები და ჩვენ ყველა ერთად ვართ და უფლისაგან ვღებულობთ ზიარებას, შესაბამისად რაც ჩვენ გვეძლევა ის მოციქულებსაც, ჩვენ თუკი დრო დავუტევეთ,მაშ მოციქულებმაც, ჩვენ თუ "უკან" წავედით, ისინი "წინ" რადგან ერთია დროთა ზემოთ მყოფი, და მხოლოდ და მხოლოდ ქრისტეს განღმრთობილი სისხლი და ხორცია ადამიანის განმაახლებელი და მადლმოსილი!

იხარე,

კაიროსი!

[დათიკო]

KAIROS

დრო იშლება და ზიარება ზედროული და ზემატერიალურია

აბსოლიტურად გასაგებია, ამომწურავია და ნათელი!
დიდი მადლობა

[tseroge]

ვინმე თუ მეტყვის რას ვწირარავთ წირვაზე.

[კანონისტი]

KAIROS

სკანდინავიაში ვიყავი, მამაომ ჩემი ენები არ იცოდა, მე მისი, დამტვრეული ინგლისურით ვერ გავედით ფონს, ჰოდა გულწრფელად ჩამაბარეო ქართულადო მითხრა და ასე ვეზიარე

ზუსტად ასევე მოხდა ჩემ მეგობართან დაკავშირებით გერმანიაში. სერბ მოძღვარს რაღაც ცოდვა ვერ გააგებინა და იმანაც უთხრა ქართულად თქვი, რადგან აღსარებას მე კი არა, ქრისტე მაცხოვარს აბარებ და მან ქართულიც იცისო

tseroge

ვინმე თუ მეტყვის რას ვწირარავთ წირვაზე

წირვაზე ხდება გაფუებული პურისა და წითელი ღვინის შეწირვა, რომელიც კანონიკურად ხელდასხმული მღვდლის ან ეპისკოპოსის ლოცვით და სულიწმიდის მადლის მოქმედებით იქცევა ქრისტეს ჭეშმარიტ სისხლად და ხორცად - იმ სისხლად და ხორცად, რომელიც ჯვარს ეცვა გოლგოთაზე ჩვენი ცხონებისათვის

წირვაზე ქრისტე მაცხოვარია შემწირველიც და შეწირულიც, ტარიგიც და შენდობის მომცემიც

"შენნი შენთაგან შენდა შემწირველნი...." უდიდესი სიტყვებია და 1 წინადადებაში გადმოსცემენ წირვის დიდ საიდუმლოს

[KAIROS]

წმ. სვიმეონ თესალონიკელი
წმინდა საიდუმლოთა შესახებ
რადგან ეძიებთ, ძალისამებრ გეტყვით ქრისტეს მიერ:

შვიდია ნიჭი სულიწმინდისა, როგორც ამბობს ესაია, და შვიდია ეკლესიის საიდუმლო, რასაც მოქმედებს სულიწმინდა. ესენია: ნათლობა, მირონცხება, ზიარება, ხელთდასხმა (ე. ი. მღვდლობა, ე. ჭ.), ქორწინება, სინანული და წმინდა ზეთი (ე. ი. ზეთისკურთხევა, ე. ჭ). მოკლედ გაუწყებ თითოეული მათგანის შესახებ, თუმცა კი საღვთო ლიტურგიის განმარტებისას გაკვრით უკვე ვთქვით მათზე, რამდენადაც ეს შესაძლებელი იყო.

ნათლობის შესახებ:
ამრიგად, ნათლობა კვლავ გვშობს სულიწმინდით, რადგან წარვწყმიდეთ რა თავდაპირველი უვნებო შობა [1], გავხდით ურჯულოებებში მუცლადღებულნი და, როგორც ფსალმუნებს დავითი, ცოდვებში გვშვა ყოველი ჩვენგანი ჩვენმა დედამ (ფს. 50.2).

მირონცხების შესახებ:
მირონცხება შთაგვინერგავს იმ თავდაპირველ ბეჭედს და ხატისებრობას [2], რაც წარვწყმიდეთ ურჩობის მიერ, აგრეთვე - იმ მადლსაც, რაც საღვთო შთაბერვით გვქონდა მიღებული სულში [3]. ამიტომ, მირონცხება ატარებს სულიწმინდის ძალას, გვამდიდრებს მისი კეთილსურნელებით და არის ქრისტეს ნიშნულობა და ბეჭედი.

საღვთო ზიარების შესახებ:
ზიარება გვაერთებს თვით უფალთან და ვეზიარებით ჭეშმარიტად მის ხორცსა და სისხლს. რადგან ჭამის შედეგად მოვკვდით და დავშორდით სამოთხესა და ღმერთს, ზიარების მიერ კვლავ ახლად ვიძენთ მარადიულ ცხოვრებას და ხრწნილების უკუმგდებელნი ვუერთდებით მას, უკვდავს, მოკვდავქმნილს ხორცით ჩვენს გამო.

ხელთდასხმის (=მღვდლობის, ე.ჭ.) შესახებ:
ხელთდასხმა შემოქმედის ძალისა და უფლებრივობის მიმნიჭებელია. ამიტომ, რადგან არცერთი არსთაგანი არ არსებობს შემოქმედის გარეშე, ხოლო მოვიდა კი იგი, რომ კეთილმყოფობისაკენ წავეყვანეთ ჩვენ, მისი ეს ძალა უკუმიიღო მან ჩვენგან [4] და მოგვიბოძა თავისი მღვდლობის მიერ. ამიტომ, არაფერია წმინდა მღვდლის გარეშე. ამასთან, რადგან უფალმა დასაბამში ხილულთა მთავრებად დაგვადგინა ჩვენ, ამჟამად, უმჯობესი სახით, კვლავ მთავრებად დაგვადგენს იგი მღვდლობის, მიერ. ამიტომ ამბობს დავითიც: „დაადგენ მათ მთავრებად მთელ ქვეყანაზე“. რადგან ცის კლიტენი მოგვცა მან ჩვენ.

ქორწინების შესახებ:
ქორწინება ღვთის მოწყალების საბოძვარია შვილიერებისათვის, ვიდრე ეს ყოველივე ხრწნადობაში დგას, რამეთუ არ ნებავდა ღმერთს, რომ პირუტყვული, დენადი და შესვრილი შენივთება ყოფილიყო ჩვენში, მაგრამ რადგან ნებსით მოვკვდით, დაგვითმო მან, რომ იმგვარადვე გვემოქმედა მოდგმის მონაცვლეობა, როგორც ეს ცხოველებთანაა (რათა გვცოდნოდა, თუ საღამდე დავედით), და ეს - მანამ, სანამ აღადგენდა და გააუკვდავებდა ჩვენს ბუნებას ის, უხრწნელი, ვინც მოკვდა და აღდგა ჩვენთვის. ამიტომაც აკურთხებს იგი ქორწინებას, რათა კურთხევის გარეშე არ იყოს ჩვენეული სიცოცხლის დასაბამი.

სინანულის შესახებ:
სინანული მოქმედებს დაცემულობიდან ჩვენს კვლავ ზეაღმართვას. ამიტომ, რადგან ნათლობის შემდეგ არ არსებობს სხვა უკუაღმოწოდება მომადლებითად და ბოძებითად, ღვაწლთა და შრომათა გარეშე [5], არამედ - მოქცევისა და ცრემლთა მიერ, ცთომილებათა აღმოთქმითა და ბოროტებათაგან განდგომით, ამიტომ არის მოცემული ეს დიდი ძღვენი, რაშიც შეიყვანგბა, აგრეთვე, მონაზონთა სქემა, ვითარცა წინდი სინანულისა.

წმინდა ზეთის შესახებ:
წმინდა ზეთიც გადმოცემულია, როგორც სამღვდელო საიდუმლო და საღვთო წყალობის სახე, რაც ებოძებათ ცოდვისგან მოქცეულთ გამოსახსნელად და განსაწმენდად. ამიტომაა, რომ ცოდვათაგან გათავისუფლებასაც გვანიჭებს იგი, უძლურებათაგანაც აღვგმართებს და სიწმინდითაც გვავსებს. ყოველივე ეს გადმოგვცა იესო ქრისტემ, ჩვენმა ღმერთმა, და მის მიერ მისმა საღვთო მოწაფეებმა, რადგან ვართ რა ორმაგნი, სულისაგან და სხეულისა, ესეც ორმაგადვე გვებოძა ჩვენ, ისევე როგორც ჭეშმარიტად ორმაგი გახდა იგი ჩვენს გამო [6], იყო რა ჭეშმარიტად ღმერთი და შეირაცხა რა ჭეშმარიტ კაცად, რომ, ერთი მხრივ, სულიწმინდის მადლით გონისეულად განეწმინდა მას ჩვენი სულები, მეორე მხრივ კი გრძნობადთა მიერ, კერძოდ წყლით, ზეთით, პურით, სასმისითა და სხვა დანარჩენთ, რაც განწმენდილია სულიწმინდისგან, - წმინდაეყო ჩვენი სხეულები და მოენიჭებინა მთელსრული [7] ცხონება.



შენიშვნები
1. შდრ. τήν πρώτην άπαθη γέννησιν (ლათ. priore a vitio immuni nativitate). იგულისხმება ჰირველმშობელთა თავდაპირველი (ცოდვამდელი) უვნებო და უცოდველი შექმნილობა, ღვთივქმნილობა.

2. წმინდა მამები ადამიანის თავდაპირველ მდგომარეობას, ჩვეულებრივ, უწოდებენ არა „ხატს“ (ει'κών), არამედ „ხატისებრობას“ (τό κατ' ει'κόνα). წმ. სვიმეონიც აღნიშნავს, რომ ადამიანმა ცოდვით წარწყმიდა არა ხატი (ει'κών), არამედ ხატისებრობა (τό κατ' ει'κόνα), რასაც კვლავ შთაგვინერგავს მირონცხება (შდრ. καί τό κατ' ει'κόνα έντίθησιν. შდრ, ლათ. თარგ.: et imaginis imponit similitudinem).

3. იგულისხმება შეს. 2. 7: „და შთაბერა პირსა მისსა სული სიცოცხლისა და იქმნა კაცი სულად ცხოველად“. ეკლესიის მამათა სწავლებით ამ თავდაპირველი შთაბერვის განახლებაა მაცხოვრისეული შთაბერვა მოწაფეებისადმი, რაზეც გვაუწყებს იოანე მახარებელი: „და ესე ვითარცა თქუა, შთაჰბერა და თქუა: მიიღეთ სულრწმიდაჲ“ (ი. 20.22).

4. იგულისხმება, რომ განკაცებულმა ღმერთმა კაცობრივად მიიღო ხელთდასხმა კაცისგან, იოანე ნათლისმცემლისგან, ისევე როგორც მიიღო მან ხელთდასხმა ანუ ქიროტონია (χειροπονία) სულიწმინდისგან. ამის შესახებ წმ. სვიმეონ თესალონიკელი აღნიშნული შრომის 45-ე თავში შემდეგს გვასწავლის;

„თავი 45

რომ მღვდლად და მღვდელთმთავრად იქნა ხელთდასხმული (κεχειροτόνηται) მაცხოვარი სხეულებრივად.

ხოლო ის, რომ ჩვენს მღვდლად და მღვდელთმთავრად იქნა ხელთდასხმული მაცხოვარი, თვით მანვე გაგვიცხადა ეს, რომელიც არის სიტყვა ღვთისა, ჩვენს გამო ხორცშესხმული, მამისგან დამოწმებული და სულით ხელთდასხმული (καί τω Πνεύματι χειροτονηθείς, შდრ. ლათ. et a Spiritu sancto ordinatus est), როგორც იწინასწარმეტყველა ესაიამ: „აღდგება კვერთხი იესეს ძირისგან და ყვავილი ამოვა ძირისგან და განისვენებს მასზე სული ღვთისა“ და შემდგომი. იხილე, თუ როგორ მიიღო მან ეს საკვირველი და უბრწყინვალესი ხელთდახხმა (χειροπονία), რომელიც თუმცა კი არის ბუნებით ღმერთი და აქვს მას ყოვლადძლიერება, ყოვლადქმედითობა და სიწმინდე (რადგან ცხოველი, წმინდა და ყოვლადძლიერი სიტყვაა ღვთისა), მაგრამ მაინც ჩვენს გამო სხეულებრივად ხელთდასხმულ იქნა მამისგან (σωματικος κεχειροτόνηται παρά του Πατρός) და ეს - თვით ნათლობისას პირველად, რადგან ერთდროულად იყო იგი ნათელღებულიც და ხელთშეხებულიც, როგორც ხელთდასხმული (χειροπτούμενος ώς χειροτονούμενος), რაც იოანესგან იყო, რომელმაც ხელი დაადო მას და მიიღო მან სულიწმინდა (καί τό Πνευμα δεχόμενος), მაგრამ განსაკუთრებით ხელთდასხმულ იქნა იგი მამისგან, რაჟამს სულიწმინდა გარდამოვიდა ნაცვლად ხელისა, ხოლო თვით მამამ ეს თქვა: „ეს არის ჩემი ძე საყვარელი, რომელიც ვისათნოვე“. მეორედ უფრო ბრწყინვალე ხელთდასხმა მიიღო მან ფერისცვალების მთაზე, როდესაც ზესთგაბრწყინდა (ύπερέλαμψεν) საღვთო დიდების სინათლით იგი, ჭეშმარიტების მზედ შერაცხილი, ხოლო იმ ნათლიერი ღრუბლის შუაში იქმნა იგი, რაც მოასწავებდა სულიწმინდას, მარადის მასთან მყოფს, და ღრუბლიდან კი მამამ ხორციელადაც განიკუთვნა იგი, რაჟამს ერთდროულად ემოწმა კიდეც მას, ისათნოვა კიდეც იგი და გააცხადა კიდეც მოძღვრად თავისი ცხოველი სიბრძნე, რადგან კვლავ თქვა: „ეს არის ჩემი ძე საყვარელი, რომელიც ვისათნოვე“, და დასძინა: „მისი ისმინეთ“. ეს კი მოძღვრებისა არის, რაც თვით ქრისტემაც მისცა მოწაფეებს და უთხრა: „ვინც ისმენს თქვენსას, ჩემსას ისმენს“ ხედავ, თუ როგორ იქნა იგი ხელთდასხმული (κεχειροτόνηται, fuit ordinatus) მამის მიერ სულიწმინდაში?“ (PG. 155,189-192).

5. იგულისხმება, რომ ნათლობა ადამიანს ეძლევა როგორგ მადლი და საბოძვარი ანუ საჩუქარი, რაც უჭირველად ანუ ყოველგვარი შრომისა და ღვწის გარეშე ათავისუფლებს ადამიანს ყველა ცოდვისგან (როგორც pირველქმნილიsგან, ასევე პიროვნულისგან), მაშინ როცა ნათლობის შემდეგ ჩადენილი ცოდვები მხოლოდ შრომათა და ღვაწლთა მიერ, ცრემლთაღვრითა და ღრმა სინანულით აღიხოცება.

6. განკაცებულ ღმერთს საეკლესიო დოგმატიკა უწოდებს „მრჩობლს“ ანუ ორმაგს (διπλους), რითაც აღინიშნება მაცხოვრის ორბუნებოვნება.

7. შდრ. ბერძნ. όλοτέλης რაც კომპოზიტია და ბუკვალურად ნიშნავს „მთელსრულს“. რასაც თავისი საღვთისმეტყველო დატვირთვა აქვს.

თარგმნა ედიშერ ჭელიძემ
სამეცნიერო-საღვთისმეტყველო შრომები“ II
თბილისი, 2004 წ.